crash boum bang

[Jezebell]

Και ξαφνικά έρχεται μια μέρα που συνειδητοποιείς ότι είσαι μια σαπουνόφουσκα ότι είσαι ο μύθος που έπλασες. Εικόνες μιας ολόκληρης ζωής μιας ψεύτικης ζωής σκάνε μπροστά στα μάτια σου δεν ξέρεις πως προκλήθηκε η έκρηξη και πόσο ευαίσθητο ήταν αυτό το ηλίθιο οικοδόμημα, το κοιτάς απλά σαν χαμένος να σκάει στα πόδια σου, Σαν ένας μικρός πυγμάχος που παλεύει με αντιπάλους ανύπαρκτους και φωνάζει είμαι εδώ προσέχετε με σαν άλλος δον Κιχώτης να πολεμάς ανεμόμυλους που δεν υπάρχουν, Για μια ζωή μοναδική για έναν έρωτα που νιώθεις ότι αξίζεις για ένα χαμόγελο ειλικρινές για ένα μπράβο ένα σ αγαπώ. Και είσαι άδειος πίσω από τα ρούχα ένα κορμί μικρό και μισερό πίσω από τις λέξεις μια ψυχή άδεια ένα μυαλό μικρό και λιγοστό πίσω από το θάρρος πείσμα αλλά όχι ανδρεία πίσω από την μάχη ανάγκες πίσω σου ένα τίποτα. Ν αφήνεις τα χρόνια να περνούν και να μεγαλώνει η έλλειψη και να μικραίνει η γνώση και να χαϊδεύεται η ανυπαρξία σου σε άγνωστα αδιάφορα κορμιά σε ανώφελα ξημερώματα και να  έρχεται αυτή η μέρα να σου αποδείξει τη βλακεία σου. Τι κάνεις τόσα χρόνια τι παλεύεις να αποδείξεις τι έμαθες? Τι κέρδισες που χτίζεις με πυλό?

[aiollus]

Αργα η γρηγορα παντα και σε ολους τους ανθρωπους ερχεται αυτη η μερα που καταλαβαινει ολα αυτα που λες.

Για μενα αυτη η μερα ηρθε πριν απο 4 μηνες οταν επαθα ενα σοβαρο προβλημα με την υγεια μου και καταλαβα καλα ποιος ειμουν τι ειμουν και τον ρολο μου πανω στην γη.Και τοτε συνηδητοποιησα και μπηκε μεσα στο πετσι μου ποσο περαστηκοι και εφημεροι ειμαστε σε αυτη τη ζωη,οτι δηλαδι ειμαστε σαν ενας κοκκος αμου μεσα στο συμπαν και δεν καιγεται καρφακι κανενος αν ζης η αν πεθαινης εκτος βεβαια των δικων σου ανθρωπων.Και τελικα αυτο ειναι που μετραει στην ζωη...να εχεις  δηλαδι δικους σου ανθρωπους!!
Να εχεις δημιουργησης οικογενια και ανθρωπους που θα σου σημπαρασταθουν στις δυσκολες στιγμες τις ζωης του καθε ανθρωπου.
Και φυσηκα αναπολης και μετρας τι εχεις κανει σε ολη την μεχρι τοτε ζωη σου και αξιολογης αν συνεβαλες και εσυ σε αυτο το τεραστιο και επικοδομητικο παζλ τις ανθρωποτητας ωστε να γινει καλητερη και οι ανθρωποι που θα ερθουν να μπορουν να σε θημουντε σαν ενα καματακι αυτου του παζλ και να ημνουν.
Πιστευω οτι ολα οσα κανει ενας ανθρωπος στην ζωη του ολα συνησφερουν σε αυτο το παζλ και τα καλα και τα κακα.Γιατι και μεσα απο τα κακως κειμενα που μπορει να κανει ενας ανθρωπος θα βγει η σωστη αντιδραση για αυτα απο αλλους ανθρωπους ωστε να υπαρχη ισοροπια.
Αρα κατα την γνωμη μου ο ανθρωπος δεν πρεπει να ειναι υπεροπτης και να πιστευη οτι θα ζει σε αυτον τον πλανητη για παντα και μετα απο αυτον οτι υπαρχη το χαος.
Ο αυτοσεβασμος η εκτιμηση και η αληλοβοηθεια ειναι αξιες που πρεπει να εχουμε σαν ανθρωποι για ενα καλητερο μελλον των ανθρωπων πανω σε αυτον τον πλανητη με την απανθρωπη κοινωνια του χρηματος και τις μεγαλης αδηκιας προς τους αδυνατους αυτου του κοσμου.!!

[Jezebell]

Thewrw oti episis prp oloi mas kapoia stigmi na arhisoume na eimaste pio pistoi ston alithino eafto mas afton me ton opoio koimomaste ta vradia kai xupname ta prwina. Nomizw oti to na paizoume rolous kai na efevroume kosmous ektos apo anoito anousio kai epikinduno katantaei kai kourastiko

[SoFiA24]

Καλή μου,

Που μου κάθεσαι τα χαράματα και βιώνεις μια σειρά από μικρούς θανάτους και «δολοφονίες»εγώ θέλω να σου πω ότι είσαι η πρωταγωνίστρια του έργου σου αφού εν γνώσει σου υποδύεσαι τους ρόλους. Και για τον πόνο της εκάστοτε απώλειας έχεις πάντα το φάρμακο των αναμνήσεων. Έχεις και τη γραφή σου, και την πλούσια σε συναισθήματα σκέψη σου.

Θα ‘θελα να σου αφιερώσω τα παρακάτω. Μου τα έχει στείλει ένας πολύ καλός φίλος σε περίοδο δικών μου μικρών θανάτων και δολοφονιών. Ελπίζω να σ αρέσουν και να μη μελαγχολήσεις.

Ι

'Λέξεις'

Λέξεις, λέξεις, λέξεις.
Η μέρα που ήταν νά' ρθει σήμερα τί απέγινε;
Τραγούδησε ο ουρανός το τρυφερό τραγούδι του;
Για ποιόν; Πού ήμουν εγώ;
Λέξεις, λέξεις, λέξεις.
Ικέτευες και εκλιπαρούσες για ένα βηματάκι.
Την ώρα που χιλιόμετρα μπορούσες να διανύσεις.
Γύρω σου οι πάγοι λιώνανε
ποτάμια ορμητικά γεννιόνταν
κι εσύ σα βράχος έστεκες κι αφουγκραζόσουν.
Λέξεις...
Νύχτωσε πάλι...
Η μέρα που ήταν νά 'ρθει σήμερα τι απέγινε;

ΙΙ

Είμαι ζώων.

Έχω αχρωματοψία.

Τα βλέπω όλα σε αποχρώσεις του γκρι και του λευκού, μόνο τις σκιές βλέπω μαύρες. Κι επειδή είμαι ζώον, βλέπω και το φάσμα του υπεριώδους.

Η νύχτα είναι η μέρα μου κι από το μαύρο της σκιάς πλάθω ιστορίες για λευκές αρκούδες στο χιόνι.

Και ξέρω πως θα πεθάνω, αλλά ξέρω επίσης πως θα ναι μέρα μεσημέρι φωτεινή με χίλια χρώματα, παρότι δεν τα βλέπω.


ΙΙΙ

Γι' αυτή τη γ….η σου πορτοκαλί φέτα
θέλω να μιλήσω. Νομίζω πως έχει πανσέληνο όμως απόψε
και μάλλον με βλέπω να ουρλιάζω.
Θυμώνω σαν σε ακούω να κλαις...καλό σημάδι...
σού 'χω πει ποτέ πόσο πιστεύω στα σημάδια?
Γιομάτη η ζωή μου από δαύτα...στό 'πα κι αυτό.
Ξέρεις...αν δεν συνήθιζα να χάσκω το φεγγάρι, δε θα σ' έβλεπα...
Μα τίποτα δε μου ξεφεύγει, κι ο χορός σου εκεί στην κόψη του
αδιάφορο  δε μ' άφησε.
Κι αν δεν καταλαβαίνεις, τί μ' αυτό? Εμένα με ψάρεψες με δόλωμα
εσένα, ελπίζω να χαίρεσαι για την ψαριά σου...
Στην καθολική μου εξάντληση, λίγη μ' ακούγεται η μοναξιά σου.
Στην ανάγκη σου να ακούσουν τους ήχους σου, μεγάλο για μένα είναι το κάλεσμά σου.
Είδα την ψυχή σου στην πορτοκαλί φέτα και είπα να σου μοιάσω.
Λίγο να πάψεις να διπλώνεις τα πόδια σου στο στήθος, να αφήσεις
την ψυχή να χορέψει πέφτοντας απ' το φεγγάρι στη γη.
Πάντα έχω μια κουβέρτα στην άκρη για όσους μου χαρίζουν
πορτοκαλιές φέτες, αυτό το ήξερες?
Και πάντα κρατώ κρυμμένα τα μικρά ακονισμένα μαχαίρια
αυτών που ξεγυμνώνονται. Για να μη χαρακωθούν ξανά,
για την θλιβερότατη αιτία τους...
Αν θελήσεις στίγμα του Ανάμ, δε θα σου δώσω το μαχαίρι σου
για να το κάνεις μόνη. Θα σε πάω να σου ζωγραφίσουν μια φέτα
με ό,τι χρώμα θες. Να την μυρίζει το λουλούδι στην πλάτη μου
που άρχισε να ξεθωριάζει. Μικρή κακομαθημένη, τί καλά που δεν καταλαβαίνεις όσα όλοι θα ήθελαν!
Τί καλά που σε αντιλήφθηκα και δεν σε προσπέρασα!
Ποιός σου είπε να εκπέμψεις στο μήκος των άλλων?
Ποιός σου λέει ότι ψαριές σαν την δική μου δεν πιάνουν
όλα τα κύματα?
Ποιός σε έπεισε πως την ώρα που κοιμάσαι αγκαλιά με την
παιδική σου κουβέρτα, εγώ που μπορεί να είμαι ο καθένας,
δεν χορεύω το Salento στην άλλη άκρια της φέτας σου?
Άρχισε να τεντώνεις τα πόδια σου. Το παιδί πρέπει να γυρίσει τον
κόσμο. Ένα χρώμα από κάθε γη να μαζέψει.
Θα μου τα δώσει να τα ντύσω στα κεριά μου, να τα σκαλίσω
και να τα φτιάξω φεγγάρια ολόγιομα που θα τα χάσκουν
όλοι οι περαστικοί του κόσμου...
Ευχαριστώ για το 'λαβείν'.


ΙV

είναι νύχτα και αλητεύω
κανέναν από τους 'καλούς φίλους' δε θέλω να γνωρίζω
θέλω να μπορώ να σέρνω τα βήματά μου στο κρύο και στο φόβο, χωρίς φόβο
θέλω να μπορώ να αγνοώ όλα αυτά που με πνίγουν μέσα σ' ένα μικρό φλυτζάνι πρωινό καφέ
και όταν λέω ότι πονάω μέσα μου
να έχω δικαίωμα
να μην ξέρω τι λέω
να μην αναζητάω αν έχω δίκιο
και να μη συμβιβάζομαι

VI

Χτες έψαχνα στον ουρανό για πεφταστέρια
Είχα ευχές να ταξιδέψω

Το φεγγάρι μάτωνε στον ουρανό
κι ας ήταν μια φετούλα τόση δα

Έκλαψα για τις ευχές που θα μεναν
αταξίδευτες,
Χαμογέλασα στον ουρανό
Γιατί είχα ακόμα όνειρα

Χαμογέλασα και στο φεγγάρι
Και το αίμα του έγινε μια φέτα από χρυσάφι

Καθώς ο άνεμος περνούσε
η ανάσα του μύριζε αλμύρα

Μέσα στο όνειρο
στα ταξίδια του νου
έρχεσαι και φεύγεις σαν αερικό
και μια θλίψη σκορπάς

Ήρθες κι απόψε
Και μάγεψες τις ευχές μου
Γύρεψες τα κλειδιά
Που ανοίγουν τη θύρα της πηγής
Στα νάματα της ζωής να λουστείς
και στο σκίρτημά μου
να βρεις λεφτεριά

Μόνο σαν πέσει η νύχτα
οι σκέψεις σωπαίνουν
κι αφήνουν έξω ότι αντέχει στον πόνο
κι ότι αντέχει στο φόβο.

Νύχτα και δωμάτιο ζεστό σαν αγκαλιά..

V

Κάποια βράδια, μέσα στην ησυχία ανακαλύπτεις τη συνωμοσία του χρόνου. Ανεξάρτητος είναι, και περιπαικτικός. Ανήλεος και άρρυθμος. Βλέπεις τους λεπτοδείκτες ακίνητους και νιώθεις να γερνάς, ενώ τα πάντα έχουν σταματήσει. Κι ύστερα, σταματάς να μιλάς και αφουγκράζεσαι. Παρακαλάς να μείνει αυτή η στιγμή, να παραταθεί και σηκώνεις το κεφάλι απεγνωσμένα να δεις και πάλι τους λεπτοδείκτες σταματημένους, όμως αυτοί τρέχουν. Αφηνιασμένο θηρίο ο χρόνος, θολωμένος από μίσος για τη χαρά. Θέλει να καταπιεί στο πέρασμά του όλα όσα ονειρεύεσαι. Κι ελπίζεις, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Eίναι ωραίο το παραμύθι και δεν θέλεις να τελειώσει. Κρεμιέσαι από μια ανάσα και περιμένεις. Αναρωτιέσαι τι περιμένεις. Απάντηση δεν έρχεται. Ακούς την επόμενη ανάσα κι ούτε που έχεις καταλάβει ότι η πρώτη έχει ήδη απλωθεί στο χώρο. Και ξέρεις ότι ΤΩΡΑ πρέπει να αφήσεις τη φωνή στη μνήμη, μα δε θέλεις. Αιωρείσαι στη σιωπή. Είναι τόσο ζεστή αυτή η σιωπή … κι όμως, πρέπει να τελειώσει. Αποφασίζεις να αποχωριστείς το άκουσμα ελπίζοντας ότι θα το ξαναβρείς το πρωί. Μα είναι τόσο μακριά το πρωί!
Κάποια βράδια ακούς υποσχέσεις που μοιάζουν αληθινές. Τελικά ξημερώνει. Οι υποσχέσεις δεν έχουν τηρηθεί …

[Jezebell]

Sofaki....
mono merika apospasmata pou san xupnima thumithika kai xereis pws egw den thumamai pou simainei oti me evales se tripaki
"Γιατί οι βάρβαροι θα φτάσουν σήμερα
Τι νόμους πια θα κάνουν οι συγκλιτικοί?
Οι βάρβαροι σαν έρθουν θα νομοθετήσουν....!
................................................................
Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους,
οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια..κάποια λύση"

"Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως τη θες,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς μην την εξεφτιλίζεις
μες την πολλή συνάφεια του κόσμου
μεσ τες πολλέσ κινήσεις κι ομιλίες
Μην την εξεφτελίζεις πιαίνοντας την
Γυρίζοντας συχνά και εκθέτοντας την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία
ως που να γίνει σαν μια ξένη φορτική"

Μετα τιμής
Σταυρούλα
Σ ευχαριστώ Σοφία

[Nikos28]

Ν αφήνεις τα χρόνια να περνούν και να μεγαλώνει η έλλειψη και να μικραίνει η γνώση και να χαϊδεύεται η ανυπαρξία σου σε άγνωστα αδιάφορα κορμιά σε ανώφελα ξημερώματα και να  έρχεται αυτή η μέρα να σου αποδείξει τη βλακεία σου.

''Σε ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα γυναίκες κρύβονται...πίσω απ'τη λήθη''

Π.Λ

[Jezebell]

Ν αφήνεις τα χρόνια να περνούν και να μεγαλώνει η έλλειψη και να μικραίνει η γνώση και να χαϊδεύεται η ανυπαρξία σου σε άγνωστα αδιάφορα κορμιά σε ανώφελα ξημερώματα και να  έρχεται αυτή η μέρα να σου αποδείξει τη βλακεία σου.

''Σε ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα γυναίκες κρύβονται...πίσω απ'τη λήθη''

Π.Λ

Ολοι κρυβομαστε πισω η μαλλον μεσα στη ληθη Νικολα καποια στιγμη ολοι
Με εκτιμηση
Σταυρουλα

[Nikos28]

Ίσως έχεις δίκιο. Σ' αυτόν τον κόσμο ερχόμαστε και φεύγουμε μόνοι μας.

Το παρήγορο όμως, είναι ότι ορισμένοι αναζήτησαν, και θ' αναζητούν για πάντα, μια αχτίδα φωτός μέσα απο το σκοτάδι της αβύσσου... την α-λήθεια.

[isabella]

να ξυπνας το πρωι εχοντας τη συνειδηση σου καθαρη και το παρελθον σου στη θεση που του αξιζει..αυτο εχει σημασια..

[SoFiA24]

Πιστεύω (χωρίς να είμαι απόλυτη βέβαια) οτι όσο πιο πολύ αναφέρεσαι στο παρελθόν τόσο πιο πολύ το αναζητάς. Έστω και αν οι αναφορές σου σ αυτό μοιάζουν αδιάφορες....

Προσωπική άποψη και χωρίς παρεξήγηση  

[pixie]

'Ενας άνθρωπος πρέπει να ξέρει να μοντάρεται, όταν νιώθει κερματισμένος!
'Οσο δύσκολο κι αν είναι ένα puzzle, τα κομμάτια κάπου ενώνονται από όποιο υλικό κι αν είναι φτιαγμένα...

Δεν θάθελα να ξεφύγω από τέλματα δύσκολων στιγμών που έζησα. Από τη μουσική που μου έχουν αφήσει... Αυτόν τον παράξενο αχό μέσα στην πιο εκκωφαντική σιωπή!

Πρέπει να κρατηθεί κανείς στη μέση της ροής κι ας πονάει. Δεν υπάρχει μάταιο γεγονός στη ζωή, δεν υπάρχουν ανώφελες στιγμές, ανώφελη δοκιμασία... αισθάνεται μοναδικά τυχερός και ελεύθερος όποιος μαζεύει τα κομμάτια του προκειμένου να αναστήσει ένα όνειρο ομορφιάς...