Το διαλύσαμε...

[jcdenton]

...και πονάει. Η απουσία του/της από δίπλα μας πονάει και μας κάνει να νιώθουμε ευάλωτοι, μη ολοκληρωμένοι. Τι έφταιξε; Πόσο συμβάλλαμε στο πρόβλημα ή / και στην λύση του;

[Anonymous]

Βασίλη,
αυτό τώρα δεν είναι απλό.
Αν ξέραμε τι έφταιξε και το διαλύσαμε δεν θα το κάναμε ποτέ.
Ίσως οι συνθήκες της σημερινής εποχής να συνέβαλε τόσο ώστε να μην μπορέσει να κρατηθεί.
Κάποιο τρίτο πρόσωπο.. ]

[minoraki]

σωστα γαυρινακι......ο συγγραφεας ας πει πρωτος αυτα που εχει να μας πει....και εμεις συνεχιζουμε :wink:

[aiollus]

Πιστεύω οτι οταν χωρίζουν δύο άνθρωποι κατα κανόνα φταίνε και οι δύο για διαφορετικούς λόγους βέβαια πολλές φορές .
Μπορεί η αφορμή να είναι ενα συνβάν  η κάποια διαφωνία αλλα πίσω από αυτό πάντα υπάρχουν οι αλιθηνές αιτίες που πολλές φορές οταν δεν συζητάμε με τον σύντροφο μας τι μας πειράζι η τι θα θέλαμε απο εκείνον μας φτάνει στον χωρισμό και μετά αναρωτιόμαστε άραγε τι έφταιξε???

[Bijoux]

...και πονάει. Η απουσία του/της από δίπλα μας πονάει και μας κάνει να νιώθουμε ευάλωτοι, μη ολοκληρωμένοι. Τι έφταιξε; Πόσο συμβάλλαμε στο πρόβλημα ή / και στην λύση του;

23 είσαι ακόμα....έχεις να φας πολλές χυλόπιτες

γιατί συνήθως πονάει αυτός που τις τρώει :wink:  

[kodikas]

Καλά, μη σκάσουμε κιόλας.
Αν η σχέση σου μοιάζει  με χτεσινή πίτσα, τη γυρνάς πίσω στο μάγειρα (στη μαμά της ήθελα να πω) και παραγγέλνεις καμία καινούργια.
Αν είναι να σου γίνονται τα νεύρα σύρματα με τα μια έτσι-μια γιουβέτσι,  με τα άγχη και τους λεκέδες , καλύτερα να κάτσεις και λίγο μόνος σου.
Και τις εξάρες που φέρνεις, να τις παίζεις όπως γουστάρεις εσύ.
(Είπα «μπορεί», δεν παίρνω κι όρκο.)

Όλες οι επιτυχημένες σχέσεις είναι αποτέλεσμα ορίων. Και δεν λέει κάποιος να σου κάτσει στο σβέρκο (ξεπερνώντας τα όρια) γιατί ξέρεις ότι θα έχεις έναν τρομερό  πονοκέφαλο αργότερα.

Αλλαγή σελίδας λοιπόν μιας και «ο ένας, ο μεγάλος, ο απόλυτος έρωτας» είναι κάθε φορά ο τωρινός.

[jcdenton]

...και πονάει. Η απουσία του/της από δίπλα μας πονάει και μας κάνει να νιώθουμε ευάλωτοι, μη ολοκληρωμένοι. Τι έφταιξε; Πόσο συμβάλλαμε στο πρόβλημα ή / και στην λύση του;

23 είσαι ακόμα....έχεις να φας πολλές χυλόπιτες

γιατί συνήθως πονάει αυτός που τις τρώει :wink:  

Γι' αυτό πονάω;


Η προσωπική μου εμπειρία, ε; Είναι πολλές. Το συμπέρασμα από όλες είναι πως η λεπτομέρεια έφερνε τον χωρισμό. Κάτι που δεν παρατηρήσαμε, κάτι που ο ένας θεωρούσε σημαντικό κι ο άλλος ασήμαντο, κλπ.
Γωγώ, δεν μπορείς να αποφύγεις πάντα έναν χωρισμό. Αν ο άλλος / η άλλη δεν μπορεί ή θέλει να σ' ακολουθήσει σ' αυτό που θέλεις, ή θα πρέπει να θυσιάζεις αυτά που θέλεις, ή να χωρίσεις. Ή αν υπάρχει ασυμφωνία χαρακτήρων, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά  :cry:  :cry:

[minoraki]

τζει σι.....να'χα τα χρονια σου..αχ και να τα'χα....να'χα τα χρονια σου..αυτα μοναχα.....
οταν ενας ερωτας φευγει απο την πορτα, ο αλλος μπαινει απο το παραθυρο....
23 χρονων και κλαις για μια αγαπη που χαθηκε?
ολη η ζωη σου ειναι μπροστα σου.....ξερεις ποσες αγαπες σε περιμενουν στην γραμμη? ορεξη να εχεις......  

[kaith]

τζεσι γλυκεια μου δεν σε ξερω ακομα καλα αλλα απο οτι βλεπω που γραφει το μινορακι εισαι 23χρ Να ηξερες ποσο δικιο εχει το μινορακι ποσες αγαπες ακομα θα ερθουν ποσες θα φυγουν.θαρθει καποτε ομως η μια και η αληθινη αγαπη  και τοτε αυτη θα μεινει για παντα

[minoraki]

    καιτουλα.....ειναι Ο τζει σι.....και οχι Η τζεσι....χιχι......
χαχα!!!! που εισαι βασιλακη να δεις οτι σου αλλαξαμε και φυλο? :shock:

[apol]

κουραγιο αγορι μου εχεις πολλα καρβελια να φας ακομη ....μη μασας ομως

[SoFiA24]

Jc μου θα προσπαθήσω να απαντήσω στο ερώτημα με 2 παραδείγματα που διαφέρουν ριζικά αλλά οδηγούν στον ίδιο κοινό παρονομαστή.

Παίρνω τη χρονομηχανή μου, λοιπόν, και γυρνώ τον χρόνο πίσω κατά 3 χρόνια. Τότε γνώρισα τον Δημήτρη. Η σχέση κράτησε γύρω στα 2 χρόνια. Τρελλός έρωτας ... Μονόπλευρος αν κρίνω από τις μετέπειτα εξελίξεις αλλά περσινά ξινά σταφύλια που λέει κι ο λαός. Τον άνθρωπο αυτόν κόντεψα να τον παντρευτώ μόλις στα 21 μου. Σχεδόν μέναμε μαζί. Για να μην μακρυγορώ η σχέση αυτή τελείωσε άσχημα αλλά σε καθοριστικό σημείο. Την αφορμή την έδωσε εκείνος αλλά θεωρώ οτι φταίξαμε και οι δύο. Πόνεσα πάρα πολύ. Ναι για κάποιον καιρό μου έλειπε πάρα πολύ. Το κάθε τι..Από το να πίνουμε το καφεδάκι μας την Κυριακή το πρωί μαζί μέχρι το να πηγαίνουμε ένα απλό θέατρο. Ναι ένοιωθα σαν να μου λείπει ένα σημαντικό κομμάτι μου. Δύο χρόνια άλλωστε δεν ήταν και λίγα...

Δεύτερο παράδειγμα : Ο Γεράσιμος. Εναμισυ  χρόνο μαζί. Ενθουσιασμένη μαζί του στην αρχή αλλά ποτέ δεν τον ερωτεύτηκα. Απλά περνούσα όμορφα. Δεν κολλάγαμε απλά. Η καλύτερα κολλάγαμε αλλά σε άλλο επίπεδο, σε άλλη μορφή σχέσης. Ασυμφωνία χαρακτήρων όπως λες κι εσύ. Επειδή λοιπόν είχα κάτι κοντρίτσες με τη συνειδησή μου αποφάσισα και τον χώρισα εγώ. Σε πληροφορώ οτι την ώρα που του έλεγα οτι ξέρεις πρέπει να χωρίσουμε τα κλάματα τα έβαλα εγώ. Κι όντως ήμουν στεναχωρημένη. Και όντως πονούσα.

Και στις δύο περιπτώσεις ο πόνος ήταν ο ίδιος. Η αίσθηση οτι ένα κομμάτι μου έλειπε ήταν η ίδια. Για αρκετό καιρό ένοιωθα μισή, μη ολοκληρωμένη. Ίσως το μόνο που διέφερε ήταν ο βαθμός στον οποίο το ένοιωθα.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι οτι ένας χωρισμός πάντα πονάει ακόμα κι όταν εμείς οι ίδιοι θέλουμε να χωρίσουμε. Επειδή καλώς ή κακώς ο άλλος αποτέλεσε για κάποιο σεβαστό χρονικό διάστημα κομμάτι της ζωής μας είναι δύσκολο να μην νοιώθουμε την αίσθηση της έλλειψης.  Άλλωστε η συνήθεια ειναι πολύ μεγάλο πράγμα.

Τώρα σε οτι αφορά στο κατά πόσο συμβάλλαμε στο πρόβλημα ή  στη λύση του : μπορεί  και να προσπαθήσαμε μπορεί και όχι. Μπορεί να θέλαμε εμείς και να μην ήθελε ο άλλος. Μπορεί να προσπαθήσαμε και απλά να μην οδηγούσε πουθενα. Μην ψάχνεις να βρεις το τι έφταιξε γενικά γιατί ο παράγοντας του δεύτερου ανθρώπου που εμπλέκεται ίσως να μην είναι και τόσο ξεκάθαρος. Άλλωστε πάντα φταίνε και οι 2 . Ψάξε να βρεις που ήσουν εσύ λάθος και δούλεψέ το έτσι ώστε να ελαχιστοποιήσεις τις πιθανότητες να ξανασυμβεί.

Sorry για το μέγεθος του κειμένου αλλά είναι να μη με πιάσει ο "οίστρος" :roll:

[kaith]

ωχ σορυ παλι την εκανα την γκαφα μου .Αλλα ενταξει συγχωρειστε με πρωτον γιατι ειμαι σχετικα καινουργιο μελος δευτερον ε ειμαι και μεγαλη γυναικα........

[jcdenton]

Jc μου θα προσπαθήσω να απαντήσω στο ερώτημα με 2 παραδείγματα που διαφέρουν ριζικά αλλά οδηγούν στον ίδιο κοινό παρονομαστή.

Παίρνω τη χρονομηχανή μου, λοιπόν, και γυρνώ τον χρόνο πίσω κατά 3 χρόνια. Τότε γνώρισα τον Δημήτρη. Η σχέση κράτησε γύρω στα 2 χρόνια. Τρελλός έρωτας ... Μονόπλευρος αν κρίνω από τις μετέπειτα εξελίξεις αλλά περσινά ξινά σταφύλια που λέει κι ο λαός. Τον άνθρωπο αυτόν κόντεψα να τον παντρευτώ μόλις στα 21 μου. Σχεδόν μέναμε μαζί. Για να μην μακρυγορώ η σχέση αυτή τελείωσε άσχημα αλλά σε καθοριστικό σημείο. Την αφορμή την έδωσε εκείνος αλλά θεωρώ οτι φταίξαμε και οι δύο. Πόνεσα πάρα πολύ. Ναι για κάποιον καιρό μου έλειπε πάρα πολύ. Το κάθε τι..Από το να πίνουμε το καφεδάκι μας την Κυριακή το πρωί μαζί μέχρι το να πηγαίνουμε ένα απλό θέατρο. Ναι ένοιωθα σαν να μου λείπει ένα σημαντικό κομμάτι μου. Δύο χρόνια άλλωστε δεν ήταν και λίγα...

Δεύτερο παράδειγμα : Ο Γεράσιμος. Εναμισυ  χρόνο μαζί. Ενθουσιασμένη μαζί του στην αρχή αλλά ποτέ δεν τον ερωτεύτηκα. Απλά περνούσα όμορφα. Δεν κολλάγαμε απλά. Η καλύτερα κολλάγαμε αλλά σε άλλο επίπεδο, σε άλλη μορφή σχέσης. Ασυμφωνία χαρακτήρων όπως λες κι εσύ. Επειδή λοιπόν είχα κάτι κοντρίτσες με τη συνειδησή μου αποφάσισα και τον χώρισα εγώ. Σε πληροφορώ οτι την ώρα που του έλεγα οτι ξέρεις πρέπει να χωρίσουμε τα κλάματα τα έβαλα εγώ. Κι όντως ήμουν στεναχωρημένη. Και όντως πονούσα.

Και στις δύο περιπτώσεις ο πόνος ήταν ο ίδιος. Η αίσθηση οτι ένα κομμάτι μου έλειπε ήταν η ίδια. Για αρκετό καιρό ένοιωθα μισή, μη ολοκληρωμένη. Ίσως το μόνο που διέφερε ήταν ο βαθμός στον οποίο το ένοιωθα.

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι οτι ένας χωρισμός πάντα πονάει ακόμα κι όταν εμείς οι ίδιοι θέλουμε να χωρίσουμε. Επειδή καλώς ή κακώς ο άλλος αποτέλεσε για κάποιο σεβαστό χρονικό διάστημα κομμάτι της ζωής μας είναι δύσκολο να μην νοιώθουμε την αίσθηση της έλλειψης.  Άλλωστε η συνήθεια ειναι πολύ μεγάλο πράγμα.

Τώρα σε οτι αφορά στο κατά πόσο συμβάλλαμε στο πρόβλημα ή  στη λύση του : μπορεί  και να προσπαθήσαμε μπορεί και όχι. Μπορεί να θέλαμε εμείς και να μην ήθελε ο άλλος. Μπορεί να προσπαθήσαμε και απλά να μην οδηγούσε πουθενα. Μην ψάχνεις να βρεις το τι έφταιξε γενικά γιατί ο παράγοντας του δεύτερου ανθρώπου που εμπλέκεται ίσως να μην είναι και τόσο ξεκάθαρος. Άλλωστε πάντα φταίνε και οι 2 . Ψάξε να βρεις που ήσουν εσύ λάθος και δούλεψέ το έτσι ώστε να ελαχιστοποιήσεις τις πιθανότητες να ξανασυμβεί.

Sorry για το μέγεθος του κειμένου αλλά είναι να μη με πιάσει ο "οίστρος" :roll:

το ίδιο πράγμα λέμε. δεν κλαίγομαι για μια τελειωμένη σχέση. απλά λέω πως σε έναν χωρισμό, πάντα φταίνε και οι 2. ποτέ μόνο ο ένας. Αυτό είναι μια ψευδαίσθηση κάποιων που έχουν καβαλήσει τοκαλάμι και νομίζουν πως αυτοί είναι και κανένας άλλος δεν είναι. Και μην μου αλλάζετε φύλο. Καλά περνάω ως άντρας  :twisted:  :twisted:

[Bijoux]

jcdenton
όχι αλόγιστη χρήση των quote, νταξ;
βάλε το νικ του χρήστη που απευθύνεσαι!!


στο θέμα μας τώρα
όσες και αν είναι οι εμπειρίες σου είσαι μόλις 23 ετών νινί
βλέπεις ο κώδικας που είναι ναι μεν πιο έμπειρος αλλά πιο πουρό
τι ώριμο μυαλό έχει; Σε μια σχέση δεν είναι δυνατόν να σκέφτονται και οι 2 το ίδιο...δεν θα ταν μονότονο;