Χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ..

[kodikas]

Μερικές φορές με πιάνει ένα κάτι, γιατί υποτίθεται πως μερικά πράματα δεν πρέπει να μου αρέσουν..
Άλλες φορές αναρωτιέμαι αν αυτό που πιστεύω, που λέω, που κάνω ή που πηδάω είναι συμβατό με την ηλικία μου..
Η ντροπή για τις ίδιες μας τις επιλογές ροκανίζει τις σχέσεις που θα θέλαμε...
Ό,τι μείνει, το τελειώνει ο περίγυρος..
Αυτό που λέμε: φίλοι, γνωστοί, κοινωνία, πατρίς- θρησκεία- οικογένεια.

Θα θέλαμε κάτι πιο ολοκληρωμένο, βολευόμαστε όμως με κάτι λιγότερο..
Περιοριζόμαστε στις «καθωσπρέπει» επιλογές μας επιλέγοντας τις προκαταλήψεις μας αντί των επιθυμιών μας.

Μάλλον μας διαφεύγει ότι ένα χαρωπό μέλλον χτίζεται σ ένα χαρούμενο παρόν..

Αλλά δεν φταίμε εμείς..
Ποτέ δεν φταίμε εμείς..
Αυτή στον τρίτο φταίει, που τινάζει όταν απλώνω την μπουγάδα..

[isabella]

Είναι στιγμές που σκέφτομαι αν βαδίζω σωστά..Στιγμές που το μικρόβιο της αμφιβολίας εξαπλωνεται στο εγώ μου μου για το σωστό των μεχρι σημερα αποφασεων μου και το θρυμματίζει..Ερωτήματα που εχουν ακόμα μεινει αναπάντητα , γεγονότα που ισως να είχαν διαφορετική εξέλιξη αν δεν είχα σηκώσει εκείνο το τηλέφωνο στις 10.22 μια καλοκαιρινή βραδιά πριν κάτι χρόνια..

Θελουμε κάτι πιο ολοκληρωμένο , ΝΑΙ, με όλη μας τη καρδιά..Να απλώσουμε το χέρι μας και να αγγιξουμε τα’αστερια..Επιτέλους να μας «αντιληφθούν»...
Εστω και αν είναι μια στο εκατομμύριο, αξίζει τον κόπο.Αξία ανεκτίμητη.
Κι ας τινάζει τα χαλιά η γειτόνισσα….

[Enia]

Όχι, σιγά μην φταίμε εμείς...
Η λύση είναι μία: μείνε στο ρετιρέ, να μην έχεις κανένα πάνω από το κεφάλι σου... θα είσαι και στα ψηλά, ευάερα κι ευήλια...  :roll:

Και Στέλλα... Δεν μετανοιώνω για αυτά που έκανα.. αλλά για όσα δεν έχω κάνει...
Μοιρολατρικό? Ίσως...  :roll:

[isabella]

Λιλα μου, δεν ειναι οτι μετανιωνω για κατι που εγινε, ισα-ισα , απλά σου μενει μια πικρη αισθηση στη μνημη..σε αυτη αναφερομαι..

[Bijoux]

Διάλογος με τον άλλο εαυτό

- Είναι ένα νέο ξεκίνημα αυτό που έρχεται ή το τέρμα;

- Η ζωή έχει μια αρχή και ένα τέλος!

- (...) τον κοιτάζει παγωμένος!

- Τι; Δεν το 'ξερες; - σκάει στα γέλια! - ΑΝΟΗΤΕ ΑΝΘΡΩΠΕ, Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ! Έπρεπε να φανεί το τέρμα για να το καταλάβεις;

- Ίσως άργησα να καταλάβω... θέλω μια ευκαιρία ακόμα! Θα δεις, θ' αλλάξω...

- Δεν φταίει κανένας αν εσύ ήσουν τόσο ανόητος ώστε να φυλακίζεις τον εαυτό σου στις προσδοκίες άλλων! Η ζωή δεν χαρίζεται στους δειλούς! Δεν χαρίζεται καν στους γενναίους! Αυτοί χαρίζονται σ' αυτήν, την εμπιστεύονται και σε αντάλλαγμα η ζωή τους προσφέρει τα δώρα της... τις στιγμές της... μέχρι να φανεί το τέρμα!

- Μα έχω όνειρα...

- Από παιδί που σε ξέρω όλο όνειρα ήσουν! Όνειρα για το μέλλον, ενώ δεν ζούσες το παρόν!

- Ήμουν πάντα ο δυνατός... - κλαίει...

- Δυνατός; - ξεκαρδίζεται στα γέλια - Δυνατός γιατί ανεχόσουν με τόση υπομονή τη ζωή που οι άλλοι σου επέβαλαν; Και ξαφνικά θυμήθηκες να ζήσεις τη δική σου ζωή; ΠΟΙΑ ΖΩΗ ΑΝΟΗΤΕ ΤΡΕΛΕ ΑΝΘΡΩΠΕ; ΕΣΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΖΩΗ! Και το τέρμα που βλέπεις εκεί μπροστά είναι το τέρμα της ζωής των άλλων... αυτών που τόσα χρόνια τους επέτρεπες να σπαταλούν τις δικές σου στιγμές, για να ζούνε αυτοί ευτυχισμένοι! ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΙ ΤΙ ΦΟΒΑΣΑΙ, ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΧΑΣΕΙΣ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕΣ ΠΟΤΕ! ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΖΕΙΣ!

[Nikos28]

Ενδιαφέρουσες οι τοποθετήσεις που διάβασα, αν και έχω κάποιες μικροενστάσεις.

Δεν είναι κακό να μετανοιώνουμε για κάτι που κάναμε. Κανείς δεν ξέρει απ' την κούνια του τι πρέπει να κάνει σε κάθε τι που μπορεί να του συμβεί...
Αν μιλάμε, όπως λένε και οι Βρετανοί, για trial and error (και όχι για trial and terror), τότε δεν έγινε και η συντέλεια του κόσμου. Το αλάθητο είναι (ευτυχώς) προνόμιο μόνο του Ποντίφηκος!

Τα ρετιρέ προκαλούν ιλίγγους όταν κοιτάς κάτω... :wink:

Τώρα, όσο για την αμφιβολία που συνοδεύει κάποιες φορές τη ζωή...

If you doubt, don't

[Enia]

Ευτυχώς υψοφοβία δεν έχω! Ίσα ίσα που όταν είμαι εκεί στα ψηλά βλέπω αλλιώς τον κόσμο...

Κι ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε
από ψηλά αν το κοιτάξεις
θα σου φανεί τόσο ασήμαντο
που στη στιγμή θα το ξεχάσεις

[Nikos28]

Εγώ προτιμώ να απομακρυνθώ και να το δω απο μακριά.

Φαίνεται εξ ίσου μικρό και, το κυριώτερο, δε χάνω επαφή με τη γη...   :wink:

[Enia]

Ωχ....!!!  :shock:  *Enia in shock!!!

Όχι ρε Νίκο!!!.. Γιατί ρε γμτ δε μου το είχες πει αυτό τόσο καιρό κι εγώ τρέχω ακόμα στο φεγγάρι!?  :shock:

Και μετά απορώ που ο Κώστας με λέει ξανθιά... εμ, δε φταίει το ντεκαπάζ, η έλλειψη οξυγόνου τα κάνει όλα!!!


 :shock:  :shock:  :shock:

[Nikos28]

:lol:  :lol:  :lol:  :lol:  :lol:  :lol:

Άντε λοιπόν, κατέβα!  

[Enia]

 :roll:


 :oops:


...


 :cry:

[size=18]ΕΧΑΣΑ ΤΟ ΔΡΟΜΟΟΟΟΟ...!!!  [/size]:cry:  :cry:  :cry:

[Anonymous]

Μερικές φορές με πιάνει ένα κάτι, γιατί υποτίθεται πως μερικά πράματα δεν πρέπει να μου αρέσουν..
Άλλες φορές αναρωτιέμαι αν αυτό που πιστεύω, που λέω, που κάνω ή που πηδάω είναι συμβατό με την ηλικία μου..
Η ντροπή για τις ίδιες μας τις επιλογές ροκανίζει τις σχέσεις που θα θέλαμε...
Ό,τι μείνει, το τελειώνει ο περίγυρος..
Αυτό που λέμε: φίλοι, γνωστοί, κοινωνία, πατρίς- θρησκεία- οικογένεια.

Θα θέλαμε κάτι πιο ολοκληρωμένο, βολευόμαστε όμως με κάτι λιγότερο..
Περιοριζόμαστε στις «καθωσπρέπει» επιλογές μας επιλέγοντας τις προκαταλήψεις μας αντί των επιθυμιών μας.

Μάλλον μας διαφεύγει ότι ένα χαρωπό μέλλον χτίζεται σ ένα χαρούμενο παρόν..

Αλλά δεν φταίμε εμείς..
Ποτέ δεν φταίμε εμείς..
Αυτή στον τρίτο φταίει, που τινάζει όταν απλώνω την μπουγάδα..

Με συγκίνησες.
Πολύ βαθύ.  :shock:  :shock:  :shock:  :shock:
Παω να πιώ μια βυσσινάδα να συνέλθω.

[kodikas]

Παω να πιώ μια βυσσινάδα να συνέλθω.

 μονο μη βαλεις ζαχαρη και παει τσαμπα η διαιτα!!

[Anonymous]

Παω να πιώ μια βυσσινάδα να συνέλθω.

 μονο μη βαλεις ζαχαρη και παει  :arrow: τσαμπα  :arrow: ΤΟΥΡΚΟΒΑΡΒΑΡΙΚΗ ;
η διαιτα!!

Αναλφάβητε και αγεωμέτρη , κατα τα άλλα φίλε, ο χύμος βύσσινου εχει τας δικάς του αναλογίας γλυκαντικού. Δεν προσθέτεις .

[Nikos28]

 :roll:


 :oops:


...


 :cry:





Βρε κατέβα σου λέω!

Βούτα, είναι ζεστά...  :lol: