Ενα παραμύθι...

[Teo]

Κάποτε στην μεγάλη γαλαζια θαλασσα ενα μικρο κυμματακι γεννηθηκε. Σήκωσε το κεφαλακι του ψηλα που ασπριζε στον ηλιο και αγναντεψε το απεραντο γαλαζιο. Χαμογέλασε. Δεν ηξερε που θα παει, τι θα κανει, γιατι γεννηθηκε. Δεν ρωτησε. Ηξερε οτι για ολα τα πραγματα επανω στη γη υπαρχει καποιος σκοπος, καποιος στοχος. Χωρις να του το πει κανεις. Απλα το ηξερε. Γιατι ειχε ψυχη. Και η ψυχη γνωριζει τα μυστικα του κοσμου γιατι υπηρχε πριν απο το κοσμο και θα υπαρχει παντα. Εκλεισε τα ματια και ονειρευτηκε. Φανταστηκε τον εαυτο του μεγαλο και τρανο να θεριευει και να λυσσομανα απανω στα καραβια τρομαζοντας τους ανθρωπους. Με σκεπη του τον ουρανο και μαγο του τον ηλιο να ταξιδευει στις μεγαλες θαλασσες εκει που ο νους του ανθρωπου δεν στεκει ουτε λεπτο. Χαμογελασε ξανα. Τι ομορφη που ειναι η ζωη. Ευχαριστησε τον πατερα του τον ανεμο και κινησε για το ταξιδι του. Γιατι η ζωη ειναι ενα ταξιδι χωρις αρχη χωρις τελος μονο με σταθμους.
Λικνιζε το κορμι του πανω στην γαλαζια θαλασσα και χορευε με τους ρυθμους του ανεμου. Μουσικη θεσπεσια στα αυτια της ψυχης του η ανασα του ανεμου. Σημαδεψε ενα ξυλο και το προσκαλεσε σε χορο. Εκεινο δεχτηκε και αφεθηκε στην αγκαλια του. Ρυθμος ξεφρενος περιεργος ποτε εδω ποτε εκει. Με το φως του φεγγαριου διπλα τους και τα αστρα σκορπισμενα γυρω τους ταξιδευαν χορευοντας αγκαλια ποτε σε ρυθμους γοργους μεθυστικους ποτε απαλα με μπαλαντες. Οι ψυχες τους ηταν κοντα ακουμπουσαν η μια την αλλη και μιλαγανε. Ειχανε πολλα να πουνε, ειχανε νοιωσει αρκετα ειχανε τοσα να μοιραστουνε. Μα το ξυλο αρχισε να κρυωνει. Ηταν βρεμμενο βλεπεις. Το κυμα το εσφιξε στην αγκαλια του μηπως το ζεστανει. Τι κριμα. Ματαια. Το κυμα ηταν απο νερο, το εβρεχε περισσοτερο το εκανε να κρυωνει κι αλλο. Χωρισανε. Κινησε το ξυλο να βρει στερια, ηλιο και χωμα για να στεγνωσει, να ζεσταθει λιγο. Το κυμα δακρυσε. Εκλαψε. Εσταζαν τα δακρυα του στο νερο σαν σταγονες βροχης. Κανεις δεν καταλαβε την πικρα του. Κανεις δεν ειδε τα δακρυα του. Δεν βρεθηκε κανεις να το παρει στην αγκαλια του να το κρατησει, να το φιλησει, να το χαιδεψει λιγο. Ηταν βλεπεις απο νερο. Και για το νερο δεν υπαρχουν αγκαλιες παρα μονο φυλακες, τα ποτηρια.

Θυμωσε. Ποιος, εγω που μπορω να ταξιδεψω στην πλατη μου ενα ολοκληρο καραβι, που μπορω να γινω γιγαντιος και να φτασω ως τον ουρανο δεν θα μπορεσει να με αγαπησει κανεις; Δεν ειναι δυνατον. Τι να την κανεις αυτην την ζωη, χωρις αγαπη, ειναι σαν να μην μπορεις να δεις, να μην μπορεις να μυρισεις να μην μπορεις να αγγιξεις. Η ψυχη του τον λυπηθηκε και προσπαθησε να του μιλησει, να τον παρηγορησει. Παντα η ψυχη μιλαει στην υλη. Την συμβουλευει την ταξιδευει την οδηγει. Αλλιμονο σε αυτους που τα χωματινα αυτια τους δεν μπορουν να την ακουσουν. Ματαια, το κυμα δεν μπορουσε να ακουσει. Το νερο γυρω του του θυμιζε τα δακρυα του που ακομα και αν κυλουσαν ποταμια δεν θα τα δει κανεις. Παντα θα ειναι ποταμι. Η ψυχη του επεμενε. Του θυμισε οτι υπαρχουν και κεινοι που βλεπουν και ακουν με τα ματια και τα αυτια της ψυχης, αυτοι που η ζωη του δεν ειναι τιποτε αλλο παρα ενα ταξιδι προς το σκοπο, μια σκαλα για να φτασεις ψηλα, να αγγιξεις τα αστερια. Το κυμα αγριευε περισσοτερο. Εγινε δυο μετρα, αφριζε.
-"Εγω μπορω να φτασω ψηλα. Μα δεν βλεπω κανεναν. Ολοι βρισκονται χαμηλα, στη γη πατουν και περπατουν."
Πηρε φορα βρηκε στερια και εσκασε στην ακρη. Εγινε χιλια κομματια, σαν ονειρο πληγωμενο, πικραμενο, μαραμενο... Μα τι γινεται εδω; Γρηγορα ξαναγυρισε, ξαναμαζευτηκε, εγινε παλι ενα, ενα μεγαλο κυμα. Αγριεψε περισσοτερο. Ξανα επεσε με δυναμη στα βραχυα, κομματιαστηκε ξανα, γοργα ξαναμαζευτηκε, εγινε παλι κυμα. Και το δυσβασταχτο ηταν οτι δεν ελειπε ουτε ενα κομματακι. Εκανε παλι να κλαψει. Το ξανασκεφτηκε. Γιατι, αφου δεν θα τα δει κανεις, αφου νερο ειμαι, νερο τρεχει. Πριν προλαβει το δακρυ να τρεξει ποταμι, μαζευτηκε, εβρeξε τα ματια του...
-"Γιατι κλαις;" μια φωνη τον τρομαξε.
-"Ποιος εισαι, που εισαι, πως με ειδες;"
-"Ειμαι ο βραχος που πριν απο λιγο εριξες πανω μου το κορμι σου και με δροσισες. Μπορει η καρδια μου να χτυπα αργα, πολυ αργα, τοσο ωστε να μην μπορω να αλλαζω σχηματα, να μην μπορω να περπατω γοργα μα η ψυχη μου αγρυπνα, βλεπει, ακουει και αισθανεται."
-"Κλαιω γιατι δεν με αγαπα κανεις, δεν θα μπορεσει να με αγαπησει ποτε κανεις, δεν υπαρχω. Γιατι οταν γεννηθηκα, οταν ο ηλιος ζεστανε τον κοσμο πιστεψα οτι θα ζεσταθω και γω. Πιστεψα οτι ολα τα αγαθα της γης υπαρχουν για ολους. Ολοι και ολα θα μπορουσαν να αγαπησουν και να αγαπηθουν, οτι για τους παντες υπαρχει ζωη. Γελαστηκα."
-"Γελαστηκες γιατι δεν ακουσες την ψυχη σου. Αυτή υπαρχει πριν γεννηθεις εσυ και θα περπατα μαζι σου για οσο καιρο εξακολουθει να φυσα ο ανεμος. Δηλαδη για οσο καιρο υπαρχει Θεος. Για παντα."

To κυμα απλωσε τα χερια του να αγκαλιασει τον βραχο. Μα δεν βρηκε χερια. Απορησε, ο βραχος εδειξε να καταλαβαινει την απορια του και βιαστηκε να του απαντησει. -"Να θυμασαι παντα, ποτε να μην το ξεχασεις οτι η καρδια μου χτυπα πολυ αργα κι ετσι τα πραγματα που θα ηθελες να δεις, για την ακριβεια τα πραγματα που οι ρυθμοι της καρδιας σου σου εχουν μαθει να βλεπεις μπορει να μην τα δεις ποτε. Τωρα μιλουν οι ψυχες μας.Αυτές βρίσκονται σε αλλες διαστασεις που τα φυσικα μεγεθη που εχουμε μαθει δεν φτανουν ως εκει. Ασε λοιπον την υλη στην ακρη και ακου με τα αυτια της ψυχης σου, μιλα την γλωσσα της ψυχης. Ολα θα πανε καλα μην ανησυχεις. Απλα να μου κρατας συντροφια. Δεν ειπαν αδικα οι ανθρωποι οτι οι βραχοι εχουν τα κυμματα για συντροφια. Σιγα σιγα θα γνωριστουμε καλυτερα και μπορει να αγαπηθουμε."
-"Τι ειναι αγαπη;"
-"Αγαπη ειναι να αγαπας. Αγαπας επειδη το νοιωθεις. Το νοιωθεις επειδη αγαπας."
-"Ποτε νοιωθεις οτι αγαπας;"
-"Οταν νομισεις οτι βρηκες τον λογο υπαρξης σου, οταν πιστεψεις οτι ολοκληρωθηκες, οταν εισαι ετοιμος να τα δωσεις ολα για την αγαπη σου ακομα και την αγαπη σου."
-"Ακομα και την αγαπη σου;"
-"Ναι, μην σου φαινεται περιεργο. Φαντασου ενα κανατι αδειο που γεμιζει με νερο. Καποια στιγμη, αν περασει αρκετος καιρος, θα πρεπει να αδειασει γιατι το νερο εινα στασιμο και θα σαπισει"
-"Πολυ σκληρο αυτο."
-"Χωρις πονο δεν υπαρχει χαρα, χωρις χαρα δεν υπαρχει πονος. Προσπαθησε να φανταστεις μια ζωη χωρις πονο η χωρις χαρα. Μονοτονη, ιδια, χωρις συγκριση"

[Atma]

Ένας καθηγητής φιλοσοφίας εμφανίστηκε στην τάξη του μ' ένα μεγάλο χάρτινο κουτί. Χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα άδειο γυάλινο βάζο και άρχισε να το γεμίζει με μικρές πέτρες. Οι μαθητές τον κοιτούσαν με απορία. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
* Είναι γεμάτο το βάζο;
Και οι μαθητές απάντησαν:
* Ναι, είναι γεμάτο.

Αυτός χαμογέλασε και χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με μικρά βότσαλα και άρχισε να γεμίζει το βάζο, το κούνησε λίγο και τα βότσαλα κύλησαν και άρχισαν να γεμίζουν τα κενά μεταξύ των πετρών. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
* Είναι γεμάτο το βάζο;
Και οι μαθητές απάντησαν:
* Ναι, είναι γεμάτο.

Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει, πήρε από την χάρτινη κούτα ένα σακουλάκι με άμμο και άρχισε να την αδειάζει μέσα στο βάζο. Η άμμος χύθηκε και γέμισε όλα τα κενά μεταξύ των πετρών και των βότσαλων. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
* Είναι γεμάτο το βάζο;
Οι μαθητές δίστασαν για λίγο, αλλά απάντησαν:
* Ναι, είναι γεμάτο.

Αυτός χαμογέλασε πάλι και χωρίς να μιλήσει πήρε από την χάρτινη κούτα δύο μπουκάλια μπύρες και άρχισε να τα αδειάζει μέσα στο βάζο. Τα υγρά γέμισαν όλο το υπόλοιπο κενό του βάζου. Όταν το βάζο δεν χωρούσε άλλο, ρώτησε:
* Είναι γεμάτο το βάζο;
Οι μαθητές αυτή τη φορά, γέλασαν και είπαν:
* Ναι, είναι γεμάτο.

Τώρα, λέει ο καθηγητής, θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αυτό αντιπροσωπεύει τη ζωή σας. Οι πέτρες είναι τα πιο σημαντικά στη ζωή σας, η οικογένεια, ο σύντροφός σας, τα παιδιά σας, η υγεία σας, οι καλοί σας φίλοι. Είναι τόσο σημαντικά που ακόμα κι αν όλα τα υπόλοιπα λείψουν, η ζωή σας θα εξακολουθήσει να είναι γεμάτη.

Τα βότσαλα είναι τα άλλα πράγματα που έρχονται στη ζωή σας, όπως οι σπουδές, η δουλειά σας, το σπίτι σας, το αυτοκίνητό σας, τα στερεοφωνικά σας. Αν αυτά τα βάλετε πρώτα στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος για τις πέτρες, τα σημαντικά στη ζωή σας. Η άμμος είναι όλα τα υπόλοιπα, τα πολύ μικρά της ζωής. Αν βάλεις πρώτα άμμο στο βάζο, δεν θα υπάρχει χώρος ούτε για τις πέτρες, ούτε για τα βότσαλα.

Το βάζο είναι η ζωή σας. Αν ξοδεύετε χρόνο και δύναμη για μικρά πράγματα, δεν θα βρείτε ποτέ χρόνο για τα πιο σημαντικά. Ξεχωρίστε ποια είναι τα πιο σημαντικά για την ευτυχία σας. Μιλήστε με τους γονείς σας, παίξτε με τα παιδιά σας, απολαύστε τη σύντροφό σας, προσέξτε την υγεία σας, χαρείτε με τους φίλους σας.

Πάντα θα υπάρχει χώρος για γνώση και σπουδές, πάντα θα υπάρχει χρόνος για εργασία, πάντα θα υπάρχει χρόνος για να φτιάξετε το σπίτι σας, το αυτοκίνητό σας, τα στερεοφωνικά σας. Όμως, να φροντίσετε για τις πέτρες πρώτα. Ξεχωρίστε τις προτεραιότητες.

Οι μαθητές έμειναν άφωνοι. Ένας όμως ρώτησε:
* Καλά, η μπύρα τι αντιπροσωπεύει;
Ο καθηγητής γελώντας του απαντά:
* Χαίρομαι που ρωτάς. Θα σας πω. Δεν έχει σημασία πόσο γεμάτη είναι η ζωή σας, δεν έχει σημασία πόσο στριμωγμένος είσαι, γιατί πρέπει να ξέρετε ότι ...ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΩΡΟΣ ΓΙΑ ΔΥΟ ΜΠΥΡΙΤΣΕΣ !!

[Teo]

:twisted:  :twisted:  :twisted: [size=24]Well done ! ! ![/color][/size] :twisted:  :twisted:  :twisted:

[Atma]

σου άρεσε  :?:


έχω και αλλα :wink:



σμαιλ του μι

[Teo]

σου άρεσε  :?:


έχω και αλλα :wink:



σμαιλ του μι

[/size]

[Atma]

Η Μοναξιά είναι από Χώμα"

Ό,τι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ' έκανε να σε θέλω έτσι. Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο. Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο.

Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες, ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω.

Για μια τέτοια κίνηση!

Σαν σινιάλο άλλων κόσμων ερχόταν προς εμένα κι ανέτρεπε όσα σου καταμαρτυρούσα. Από κατήγορο με μετέτρεπε σε ζητιάνο σου!

Για μια τέτοια κίνηση!

Δεν θα απορήσω ποτέ ξανά για το τι είναι εκείνο που αλυσοδένει ένα ζευγάρι. Δεν φαίνεται αυτό που αλυσοδένει. Εμείς οι απ' έξω δεν βλέπουμε τίποτα όμως ένας άντρας κανείς δεν ξέρει τι σινιάλα δέχεται από το βλέμμα μια γυναίκας, απ' την ανάσα της, από το γέλιο της, από την πιο ανεπαίσθητη χειρονομία της, από το άρωμά της.

Οι ώρες, οι ελάχιστες, που πίστευα πως σε είχα δικιά μου, που ήσουνα όπως σε ήθελα, άνοιγαν τη βασιλεία του ουρανού που με δεχότανε.

Το κρεβάτι μας άπλωνε και γινόταν το πανάκριβο "τώρα" που επιτέλους ακινητούσε της ροές του άγχους μου και με μεταμόρφωνε σε μακαριότητα. Όμως μαζί σου κρατούσε ελάχιστα.
Αμέσως μόλις χωρίζαμε το εφιαλτικό παιχνίδι, με τους δείκτες του ρολογιού μ' έρριχνε σε ασθματικά κυνηγητά. Οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα σάρκαζαν την ψυχή μου που μακριά σου έτρεχε συνεχώς σε ανάποδα κυλιόμενη κορδέλα. Να σε προλάβει, να σε συλλάβει, να σε κατακρατήσει και να επαναλάβει μαζί σου εκείνο το θαυμαστό "τώρα" του έρωτα.
Εκείνο το εξαίσιο "τώρα" του έρωτα, το τόσο ανεκτίμητο κι ακριβοπληρωμένο μπορεί και να μη συμβαίνει μονάχα μαζί σου. Ελπίζω...

Αυτή η ελπίδα με σώζει απ' την καταδίκη της άγριας εξάρτησης από σένα. Μπορεί να 'σουν η πρόγευση άλλων ηδονών που από άλλους δρόμους βρίσκονται ασφαλέστερα και διαρκέστερα.

Δείγμα παραδείσου μέσα στην κόλαση μου άφησες.

Η πρόγευσή σου μου άναψε φωτιές. Κι όχι μόνο στο κορμί μα και στην ψυχή κι αυτό είναι το δυσκολότερο. Νιώθω ρακένδυτος οδοιπόρος που βγήκα για να ξαναβρώ εκείνο που αστραπιαία μου αποκάλυψε η σχισμή των δικών σου φιλιών

[Teo]

[size=16]Τώρα που μπορώ λείπεις
Τότε που φοβόμουν υπήρχες.
Όταν κουραστώ και αποκάμω
θάσαι σκιά.
Όταν δακρύσεις
θάχω γίνει ανάμνηση.[/color][/size]

[tristana]

Να σου λείπουν τα (αμπελο) φιλοσοφικά! 'Εχεις αγώνα σήμερα!
Σαν να αποφεύγεις να αναμετρηθείς μαζί μου!!!

[size=18][/size]

[Atma]

Μια φορά και ένα καιρό, ζούσε κάπου μια όμορφη κοπέλα. Ήταν δε τόσο όμορφη, που όλος ο κόσμος την θαύμαζε. Θα μπορούσε να είχε κάνει πολλά, σταδιοδρομία, να γίνει ίσως μια σταρ, μα για διάφορες καταστάσεις και αιτίες, δεν το είχε επιδιώξει.. Ζούσε σε αυτό τον κόσμο, μόνο και μόνο για να εκπληρώσει κάτι…. που και η ίδια δεν γνώριζε.
Έτσι, έφτιαξε ένα δικό της κόσμο, ένα κόσμο τρομερά έντονο, μέσα από ένα μυαλό πλούσιο σε φαντασία. Τι όμορφος κόσμος, όποτε ήθελε, άνοιγε το παράθυρο…. και τι δεν είχε εκεί μέσα...
Παρολαυτα, μέσα της, έλλειπε κάτι….και όλες τις φορές, το καταλάβαινε. γιατί την έπιανε μια θλίψη, που κανένας άνδρας, κανένας γιατρός, η και θεός…. μπορούσε να γιατρέψει.
Πέρασε ο καιρός, αν και είχε αρκετές ευκαιρίες στη ζωή, να παντρευτεί, να γίνει μια καλή νοικοκυρά, να κάνει παιδία και να τα μεγαλώσει, όπως συνήθως κάνουν όλοι, αυτή συνέχιζε να υποφέρει σιωπηλά, και ότι, μα ότι και να της παρουσιαζόταν, με την πάροδο του χρόνου το βαριόταν.. και ήταν θλιμμένη.
Μια νύχτα στο Όνειρο της, παρουσιάστηκε ο φύλακας άγγελος, και της είπε να φύγει μακριά από την πόλη, να ψάξει για το αθάνατο νερό. Θα το αναγνώριζε μόλις το έβαζε στα χείλη της…δεν θα διψούσε ποτέ πια…
Έτσι μιας και δυο, την άλλη μέρα πείρε τους δρόμους και τα βουνά, για την ανακάλυψη αυτού του νερού. Βρήκε ρυάκια και πήγες , έσκυψε και ήπιε περιμένοντας να ξεδιψάσει, μα τίποτα δεν γινόταν…Μετά από λίγο η δίψα ήταν εκεί…
Είχε γυρίσει σχεδόν όλες τις πηγές του Βασιλείου, όταν έφτασε σε ένα ξέφωτο, όπου άκουσε μια μαγική μουσική. Ήταν τόσο γλυκεία, που αφέθηκε να την ακούει για ώρα….Κάτι σκίρτησε μέσα της, ήθελε να γνωρίσει ποιος ήταν αυτός, με τον τόσο μαγικό ήχο στη φλογέρα..…
Η έκπληξη της ήταν πολύ μεγάλη, γιατί η όμορφη μουσική, ερχόταν από ένα παιδί. Δεν κράταγε φλογέρα στα χέρια του, μα ο ήχος έφτανε γλυκός στα αυτιά της….
Πως το κάνεις αυτό? Ρώτησε μαγεμένη…
Δεν το κάνω εγώ, η φύση τραγουδάει μέσα μου, απάντησε το παιδί…
Μα είναι μαγικό, είναι υπέροχο….αισθάνομαι να ζω…κάθισε μαζί μου, μάθε με να παίζω και εγώ…
Το μικρό παιδί την έπιασε από το χέρι, και σαν παιδί που ήταν, την αγκάλιασε και την φίλησε στο μάγουλο. Ποτέ της δεν είχε νοιώσει ένα τόσο όμορφο, τρυφερό, γεμάτο αγάπη φιλί…
Μα πως το κάνεις αυτό? Ξαναρώτησε
Ποιο πράγμα, ρώτησε πάλι το παιδί.
Να φιλάς τόσο όμορφα….αφού είσαι ένα παιδί!
Α δεν το κάνω εγώ. Η φύση σε φυλάει… που είναι μέσα μου…
Πλησίασαν προς το ποτάμι, και βρέθηκαν μπροστά σε ένα όμορφο δένδρο. Το παιδί έτρεξε γρήγορα, και χάθηκε πίσω από τα φύλλα του. Η κοπέλα κάποια στιγμή έφτασε, και μόλις παραμέρισε τα φύλλα βρέθηκε μπροστά σε ένα πανέμορφο Νέο. Πριν προλάβει να ανοίξει το στόμα, την αγκάλιασε και τη φίλησε γλυκά. Τα πόδια της Νέας άρχισαν να τρέμουν, χάθηκε ο κόσμος, και άρχισαν να βουίζουν τα αυτιά της, μα πριν καλά καλά καταλάβει τη γινόταν, άκουσε τη γλυκεία φωνή του παιδιού, να της λέει!
Δεν με γνώρισες?
Μα.. μα, πως το κάνεις αυτό? Πως μεταμορφώνεσαι έτσι?
Όχι εγώ, η φύση που είναι μέσα μου, της χαμογέλασε και την πείρε στην αγκαλιά του.
Η κοπέλα θυμήθηκε εκείνη τι στιγμή, πόσες φορές είχε σκεφτεί εκείνο το νεαρό στη φαντασία της, και νατος…. ήταν εκεί δίπλα της!
Πες μου πως το κάνεις….φαίνεται τόσο θεϊκό…είπε με την ναζιάρικη φωνή της!
Τότε ο Νέος της έπιασε το χέρι, κάθισαν σταυροπόδι κάτω από το δένδρο, έκρυψε το πρόσωπο του με τα χέρια, και όταν τα παραμέρισε… είχε τη μορφή ενός καλοκάγαθου γέρου, με άσπρα μαλλιά που της χαμογελούσε με άπειρη αγάπη.
Η φύση που είναι παντού το κάνει, είναι η ΖΩΗ αυτή καλή μου. Γίνεται να κανείς ότι θέλεις, όπως και στη φαντασία σου. Μα πρέπει να τελειώσεις με πολλά μέσα σου. Κανείς όμως δεν θα πάρει, ότι έχεις μέσα σου, αν εσύ δεν θέλεις να τα εγκαταλείψεις…
Το αθάνατο Νερό είσαι εσύ!!! Ήμουν θλιμμένη μέχρι να σε βρω….. Ψέλλισε η κοπέλα….
Όχι εγώ….μα η κατανόηση. Πες την ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ. Όπου υπάρχει αυτή είδες ποτέ σου τη θλίψη?
Η Θλίψη σου είναι το ανασάλεμα του Νου σου, που έχει κατακαθίσει, που έγινε ένας ρουτινιέρης Νους!
Ξύπνα! (Και ο γέρος, την ακούμπησε ελαφριά στον ώμο και συνέχισε.)
Κάτι γίνεται, χάνεις ένα προσφιλή πρόσωπο, τη δουλειά σου, ένα δεσμό, κάποιον που αγαπάς, και ο Νους ενοχλείται. Και τι κάνεις τότε? Βρίσκεις ένα τρόπο να μην ξαναενοχληθείς. Βρίσκεις μια πίστη, μια πιο ασφαλή δουλειά, δημιουργείς ένα καινούργιο δεσμό…η καταφεύγεις στη, φαντασία! Και αυτό μέχρι να σου ξανασυμβούν…και πάλι ο νους θα βρει άλλες άμυνες! Αυτό δεν κάνεις συνέχεια?
Η Νέα είχε κατεβάσει το κεφάλι. Γύρισε τα μάτια προς το γερο, να ρωτήσει για την κατανόηση…
Η αλήθεια αυτών που άκουσες θα σε βοηθήσει, και τίποτα άλλο….Έχεις να κάνεις μόνη σου το ταξίδι….μέσα σε άγνωστες ζούγκλες….
Λέγοντας αυτά ο γέρος σηκώθηκε….Είχε μεταμορφωθεί πάλι σε παιδί, και μια θαυμάσια μουσική ερχόταν από μέσα του! Η Νέα σηκώθηκε, και ακολούθησε το παιδί, που έκανε κατά το ποτάμι….Μέσα της άρχισε αμυδρά… να ακούει την ίδια μουσική... που ερχόταν από το παιδί…