ALL TIME CLASSIC - Κινηματογράφος

[isabella]

Συντελεστές , ταινίες , ηθοποιοί , σκηνοθετες ,  παραγωγοί που εχουν μεινει στην ιστορια....


Ο Μεγάλος Δικτάτωρ (The Great Dictator)
του Τσάρλι Τσάπλιν

«Υπάρχουν μονάχα δύο σκηνοθέτες στον κόσμο. Και ο άλλος είναι ο Τσάρλι Τσάπλιν»
Μπέρτολτ Μπρεχτ


Ο Τσάρλι Τσάπλιν, υποδύεται έναν διπλό ρόλο σ' αυτήν την πικρή κωμωδία]

[isabella]

Ο Εξορκιστής (The Exorcist) του William Friedkin

ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
Το ενδιαφέρον μου για την θεολογική εγκυρότητα [της ταινίας] ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτο. Προσέγγισα το σενάριο πρώτα ως μια καλή ιστορία] να είσαι εσύ -ο θεατής- και τα πρόσωπα της ταινίας -και θα πρέπει ΕΣΥ να καταλάβεις τι αισθάνονται αυτοί.

Ο ΤΟΠΟΣ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ
Είχα ακούσει διάφορες ιστορίες: πώς ο Monash (σ.τ.μ. ο προηγούμενος παραγωγός της ταινίας) ήθελε να γυρίσει την ταινία στο Salem της Μασαχουσέτης -εκεί όπου είχαν γίνει οι περιβόητες δίκες του 17ου αιώνα (σ.τ.μ. δίκες μαγισσών). Θεώρησα ότι αυτή ήταν μια γελοία ιδέα.
Η αρχιτεκτονική του Georgetown, το κλίμα, η ατμόσφαιρα των δρόμων, με τα καλντερίμια και την ομίχλη, μοιάζουν πολύ με το East End του Λονδίνου. Όταν περπατάς στους δρόμους του Whitechapel έχεις μια παράξενη αίσθηση: Ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης διάλεξε ένα τέλειο μέρος για να κάνει ότι έκανε. Το Georgetown έχει μια παρόμοια δυναμική σαν τόπος: σαν να κυκλοφορεί ένα πνεύμα - και γι' αυτό ήταν το τέλειο μέρος για να γυριστεί το The Exorcist.

ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Η πραγματική υπόθεση είχε σχέση μ' έναν 14χρονο, στο Silver Spring του Maryland. Είναι ζωντανός σήμερα και δεν θυμάται τίποτε απ' αυτά που συνέβησαν τότε σ' αυτόν.
Όμως ο Billy Blatty (σ.τ.μ σε μυθιστόρημα του έχει βασιστεί το σενάριο της ταινίας) αποφάσισε να κάνει, αυτά τα γεγονότα, μυθιστόρημα. Βάσισε τον χαρακτήρα της Chris MacNeil πάνω στην Shirley MacLaine, με την οποία είχε συνεργαστεί παλαιότερα σε μια ταινία. Και για τον χαρακτήρα της κόρης της [σ.τ.μ. η Regan της ταινίας], βασίστηκε πάνω στην κόρη τής Shirley.
Μπορώ να πω ότι είμαι πεπεισμένος για την αυθεντικότητα της υπόθεσης Silver Spring. Έχω δει αρκετές μαρτυρίες από ανθρώπους που αναμείχθηκαν στην υπόθεση: αν αυτό είχαμε τότε δεν μπορεί να εξηγηθεί ως δαιμονοληψία, τότε αυτό που υπήρχε δεν είχε ξαναεμφανιστεί στην Γη. Η Καθολική Εκκλησία θεωρεί την υπόθεση του Silver Spring ως μια από τις λίγες περιπτώσεις δαιμονοληψίας, που έχουν συμβεί σ' αυτή την χώρα.
Τα αισθήματα μου [γι' αυτά τα γεγονότα] μπορούν να συνοψισθούν από σαιξπηρικό απόσπασμα: "Υπάρχουν, στη Γη και στον Ουρανό, περισσότερα πράγματα απ' αυτά που εσύ φαντάζεσαι με την φιλοσοφία σου, Οράτιε." (Άμλετ)

ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΡΟΜΟΥ
Αν κάποιος δει σήμερα τον Exorcist θα διαπιστώσει ότι λειτουργεί ακόμα πολύ καλά. Δεν είμαι φανατικός οπαδός των ταινιών τρόμου. Υπάρχουν μερικές μόνο τέτοιες ταινίες που αξίζουν το χαρακτηρισμό του κλασικού: Psycho, Alien, Rosemary's Baby.
Θα ήταν δύσκολο σήμερα να κάνω μια ταινία που να βαδίζει στα αχνάρια αυτών. Λαμβάνοντας, υπόψη αυτά, αισθάνομαι ότι η ταινία κρατά ακόμα. Είναι πολύ πειστική. Δεν ήθελα να κάνω μια ταινία για να τρομάξω τον κόσμο -ήθελα να κάνω μια ταινία για το Καλό και το Κακό. Αν υπάρχει το Κακό, τότε θα πρέπει να υπάρχει και το αντίθετο του.

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ
Η Καθολική Εκκλησία υποστήριξε την ταινία. Σέβομαι την Καθολική πίστη.
Ωστόσο ο Bill Graham (σ.τ.μ. προτεστάντης, τηλεοπτικός ιεροκήρυκας με μεγάλη επιρροή στην Αμερική), για παράδειγμα, αποκήρυξε την ταινία. Είπε :"Σε κάθε εικόνα της ταινίας υπάρχει ο Διάβολος". Είναι γελοία αυτή η άποψη. Η πρόθεσή μας ήταν να κάνουμε μια ταινία όπου το Καλό θριαμβεύει πάνω στο Κακό.
(…) Ο Δαίμονας [στην ταινία] είναι και τα δύο [και μια αναπαράσταση του Κακού, αλλά και μια ενσάρκωση της επιστήμης και της γνώσης]. Ο Δαίμονας υπάρχει, έτσι ώστε εμφανίζεται σε ανθρώπινη μορφή -είναι αληθινός. Ωστόσο είναι υπαρκτός και σ' ένα πνευματικό επίπεδο -κάτι που του επιτρέπει να καταλαμβάνει ένα αθώο παιδί και να καταστρέφει την πίστη δύο ιερέων που αναμείχθηκαν στον εξορκισμό. Η δαιμονοληψία της Regan είναι μια πρόκληση, αλλά και μια πάλη για την πίστη των δύο ιερέων -εξορκιστών.
(αποσπάσματα από συνεντεύξεις του σκηνοθέτη στο περιοδικό Sight and Sound, July 1998 και μία συζήτηση στο site E!

[isabella]

Νοσφεράτου - Η υπέροχη σκιά του υπερφυσικού


Αρχετυπική ταινία της μυθολογίας τρόμου, ο Νοσφεράτου (Nosferatu) του Μουρνάου (F. W. Murnau), είναι μια κλασική ταινία]

(ΑΔΩΝΙΣ ΚΥΡΟΥ, Ο ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ, ΚΑΛΒΟΣ 1976)

[isabella]

Ο Ρόκκο και τα αδέλφια του - Βισκόντι


Κεντρικό πρόσωπο του δράματος, ο Σιμόνε είναι ο μόνος απ' όλη την οικογένεια στον οποίο μπορούμε να αναγνωρίσουμε μια επιθετικότητα απέναντι στην πόλη]

[isabella]

ΟΣΑ ΠΑΙΡΝΕΙ Ο ΑΝΕΜΟΣ


Για πάνω απο 60 χρόνια, το Οσα παίρνει ο άνεμος (1939) επιβιώνει στις οθόνες (τηλεοπτικές ή μη) και στις προτιμήσεις του κοινού. Παρ'όλο που το είδος στο οποίο ανήκει -μελόδραμα με κεντρικό πρόσωπο γυναίκα- έχει ένα πλούσιο Χολιγουντιανό παρελθόν, η ταινία του Βίκτορ Φλέμμινγκ παρουσιάζει αρκετές διαφοροποιήσεις απο τις συγγενείς ταινίες (τα μελοδράματα του Ντάγκλας Σερκ και τις γυναικείες ταινίες του Τζωρτζ Κιούκορ)]

[isabella]

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΗΞΕΡΑΝ ΠΟΛΛΑ

James Stewart και Robert Mitchum


Οι δυο ηθοποιοί καταλαμβάνουν τόσο μεγάλο χώρο στη συλλογική μας συνείδηση που φαίνεται σχεδόν περιττό να δηλώσω την σπουδαιότητα τους. Αλλά έτσι και αλλιώς θα κάνω την δήλωση] που ανέτρεψε την ήδη καθιερωμένη εικόνα του star στον Stewart.
 Δεν είμαι σίγουρος ότι ο Mitchum θα γινόταν star, αν είχε γεννηθεί λίγο νωρίτερα. Η ψυχρότητα του, η αίσθηση κούρασης για τα εγκόσμια και η μελαγχολική του απάθεια ήταν τόσο πολύ προϊόν του καιρού του, που θα έκαναν λίγη αίσθηση [αν εμφανιζόταν] στην δεκαετία του 20 ή του 30. Ακόμα και ο Humphrey Bogart, στον οποίο οφείλεται η απεικόνιση της απογοήτευσης στις αμερικάνικες ταινίες, ήλπιζε. Για τον Mitchum, ελπίδα ποτέ δεν υπήρξε -ούτε ως πιθανότητα. Την πρώτη φορά, όπου ο χαρακτήρας [που υποδύεται] παρουσιάζεται στο φιλμ του Jacques Tourner, Out Of The Past, ψαρεύοντας σε μια λίμνη μαζί με το κορίτσι που αγαπά, γνωρίζεις ότι η ευτυχία γι' αυτον είναι μόνο προσωρινή. Και όταν ένας κωφάλαλος (Dickie Moore) φτάνει για να του πει ότι έχει ένα επισκέπτη, ο Mitchum ήξερε ότι το πεπρωμένο του έφθασε. Υπάρχει ένα είδος ανατολίτικης ηρεμίας και παραίτησης στον πρώιμο Mitchum (στο Out Of The Past, στο Pursued -ένα από τα αγαπημένα μου, και ένα παράδειγμα του παράδοξου υποείδους noir γουέστερν- και στο υπέροχο φιλμ του Nicholas Ray, The Lusty Men).
Τα εγκώμια για τον James Stewart σπάνια αναφέρουν την ριζική αλλαγή στην κινηματογραφική του persona, η οποία συνέβη μετά την επιστροφή του από τον πόλεμο. Αντίθετα αυτά τα εγκώμια αφορούν τις ταινίες που γύρισε με τον Frank Capra στη δεκαετία του 30 και την ταινία Harvey. Αλλά είναι γεγονός ότι μετά το Β! Παγκόσμιο Πόλεμο, μια σειρά από έμμονες ιδέες εισχώρησαν στο έργο του Stewart: μοναξιά, μια βαθιά οργή για τον κόσμο. Αν ο προπολεμικός Stewart αντιπροσώπευε κάτι ουσιαστικά Αμερικάνικο, ο μεταπολεμικός Stewart αντιπροσώπευε κάτι αληθινά παγκόσμιο. Είναι δύσκολο να σκεφτώ κάποιον άλλο αμερικάνο ηθοποιό, ο οποίος να επανακατασκεύασε την εικόνα του τόσο ολοκληρωτικά, τόσο γενναία. Οι μόνοι οι οποίοι, ως παράδειγμα, μπορούν να συγκριθούν μαζί του, είναι ο Dick Powell (στην δεκαετία του 30 τραγουδιστής αισθηματικών τραγουδιών και στη δεκαετία του 40 σε ρόλους σκληρού) και οι λιγότεροι γνωστοί John Payne και Dennis O’ Keele που ξεκίνησαν ως αφελείς άνδρες και κατέληξαν ως σκληροί. Αλλά αυτοί ηθοποιοί δούλεψαν όλη την καριέρα τους σε Β-movies, κάτι που τους έδωσε πολύ μεγαλύτερη κινητικότητα, απ’ ότι ο Stewart είχε.
 Η νέα φάση στην καριέρα του Stewart άρχισε με το It’s A Wonderfule Life (1946), όπου έβαλε όλη τη φυσική ενέργεια που μπορούσε να συγκεντρώσει, στην απεικόνιση ενός άνδρα που βρίσκεται στο τέλος της ζωής του -και με την μικρή παράξενη ταινία No Highway In The Sky (1951), στην οποία υποδύεται έναν επιστήμονα που οδηγείται σε ακρότητες, από έναν γεμάτο εμμονές επιστημονικό φόβο τον οποίο κανένας άλλος δεν συμμερίζεται. Ήταν στις 8 ταινίες που έκανε με τον Anthony Mann (από το Winchester ‘73 το 1950, έως το The Man From Laramie, το 1955), όπου το νέο βάθος [στην ηθοποιία] του Stewart -με την μείξη μίας βαθιάς ευσπλαχνίας, ενός εκ βαθέων θυμού και μίας ακραίας σωματικής παρουσίας- επιτράπηκε να αναδειχθεί. Οι χαρακτήρες που υποδύθηκε για τις ταινίες του Mann ήταν εγωκεντρικοί, δυναστεύονταν από απληστία και είναι σχεδόν αυτοκτονικά προσηλωμένοι στην επιδίωξη ενός μόνο σκοπού -ήταν πολύ συχνά απλώς κακοί. Ο Stewart και ο Mann υποτίθεται ότι έκαναν το Night Passage, μαζί, αλλά τσακώθηκαν και η ταινία έγινε από άλλο σκηνοθέτη. Ήταν κρίμα που μια τέτοια δημιουργική συνεργασία έπρεπε να τελειώσει, αλλά ήταν αναπόφευκτο, δεδομένης της τεταμένης εξερεύνησης μιας τέτοιας επικίνδυνης περιοχής , που επιχείρησαν. Δυστυχώς ο χωρισμός φαινόταν ότι επηρέασε τον Stewart τόσο άσχημα, που δημόσια σπανίως ανέφερε τα φιλμ του Mann.
Η δουλειά του James Stewart έφτασε σε μια απαράμιλλη ειλικρίνεια στο Vertigo (1958) του Alferd Hitchock. Το κοντινό πλάνο του Stewart, όταν περιμένει την Kim Νοvακ να βγει από το μπάνιο -ξαναφτιαγμένη ως η γυναίκα των ονείρων του- είναι κάτι τελείως διαφορετικό απ’ οτιδήποτε άλλο στη καριέρα του, ή στην καριέρα του Χίτσκοκ, ή στην κινηματογραφική ιστορία. Και το τελευταίο πλάνο της ταινίας είναι το καλύτερο παράδειγμα ενός σκηνοθέτη και ενός ηθοποιού, οι οποίοι ενώνονται για να δημιουργήσουν μια ταινία-αποκάλυψη. Το Vertigo είναι η τελευταία ταινία που έκανε ο Stewart με τον Hitchock -και είναι δύσκολο να φανταστεί κάνεις τι θα είχαν κάνει αν συνέχιζαν την συνεργασία τους.
Ο Stewart έκανε κάποια ενδιαφέροντα πράγματα μετά το Vertigo, ειδικότερα τα δύο φιλμ για τον John Ford στις αρχές της δεκαετίας του 60 (The Man Who Shot Liberty Valance και το Two Rode Together) και επίσης το Anatomy Of A Murder (1959) και το The Flight Of The Phoenix(1966). Αλλά αρκετές από τις τελευταίες εμφανίσεις του είναι χαλαρές, σαν να ήταν έκπληκτος –σαν να είχε σοκαριστεί από το έργο του στην δεκαετία του 50. Ο Mitchum από την άλλη πλευρά, συνέχισε να πειραματίζεται. Μπορεί δημόσια να παρουσίαζε τον εαυτό του ως έναν αδιάφορο επαγγελματία, ο οποίος εμφανιζόταν μόνο για να εισπράξει την επιταγή του, αλλά είναι προφανές ότι τον είλκυαν τα παράξενα φιλόδοξα σχέδια -τα πιo αξιοσημείωτα ήταν τα Track Of The Cat, Home From The Hill, The Wonderful Country και το El Dorado. Και φυσικά ο Mitchum κατάφερε κάτι αρκετά σημαντικό στο Night Of The Hunter (1955): την ενσάρκωση του κακού με το ύφος μίας παραίσθησης. Στη δεκαετία του 70 η ηθοποιία του απέκτησε μια απλή τραγική αυθεντικότητα, ειδικότερα στο The Friends Of Eddie Coyle .
Είχα την μεγάλη ευχαρίστηση να δουλέψω με τον Robert Mitchum το 1991 στο Cape Fear . Όταν τον χαιρέτησα στο πλατό, η απάντηση του στην ερώτηση μου “Τι κάνεις” ήταν ένα άγριο ψέλλισμα “Ακόμα ζωντανός”. Αργότερα ήταν που μου είπε την παρακάτω ιστορία: O Lex Barker μια μέρα προχωρούσε στο δρόμο, όταν έπεσε πάνω σε κάποιον που ήξερε. Ο συνομιλητής τον ρώτησε πως ήταν και ο ηθοποιός απάντησε “Πολύ καλά. Ο γιατρός μου έδωσε μία άδεια κόλλα με τα αποτελέσματα του τσεκ –απ ”. Έπειτα έπεσε νεκρός στο πεζοδρόμιο. Μετά απ’ αυτό το γεγονός ο Mitchum, ποτέ δε αναφερόταν στην καλή του κατάσταση. Συνάντησα τον James Stewart δυο φορές και αυτές ήταν σε επίσημες και τυπικές περιστάσεις. Ήταν κατάλληλα ευγενής, αλλά σύντομος. Φαίνεται ότι αυτοί οι δύο γίγαντες –οι οποίοι τόσο υποκατέστησαν τις ιδιωτικές του ζωές με τις επαγγελματικές-, για πάντα θα καταλαμβάνουν μια θέση τιμής στο καλλιτεχνικό μας πάνθεον.

(Δημοσιεύτηκε στο αμερικάνικο κινηματογραφικό περιοδικό Premiere)

[HORHE]

αποκαλυψη τωρα,
νονος 1
νονος 2
νονος 3...
νομιζω ολα τα λεφτα...του νονου..με μαρλον μπραντο..

[isabella]

Fritz Lang και ο θρίαμβος της σκηνοθεσίας

"Οι ταινίες μου δείχνουν τη μάχη του ατόμου ενάντια στις συνθήκες
-αυτόν τον αιώνιο προβληματισμό των αρχαίων Ελλήνων-
τη μάχη ενάντια στους θεούς, τη μάχη του Προμηθέα.
Με τον ίδιο τρόπο σήμερα μαχόμαστε νόμους,
πολεμάμε τα πρέπει που δεν μας φαίνονται ούτε καλά ούτε δίκαια για την εποχή μας…
Πάντα αγωνιζόμαστε".
Fritz Lang

"Όταν κάνω μια ταινία, κοιτάζω το σύνολο, τα πάντα.
Προσπαθώ να γυρίσω μια σκηνή που περιέχει μια ιδέα,
που θα κορυφωθεί εκατό σκηνές παρακάτω…"
Fritz Lang


Ι. Γερμανία]

[isabella]

Alfred Hitchcock


Σκηνοθέτης και λίγο παίκτης

Χολιγούντ- Στους σκηνοθέτες των κινηματογραφικών ταινιών, από αρχαιοτάτων χρόνων, τούς έχει επιτραπεί, κατά κεφαλήν τουλάχιστον, μια εκκεντρικότητα -και η συνήθεια να εμφανίζομαι στις ταινίες μου γενικά θεωρείται ως άσκηση αυτού του σκηνοθετικού δικαιώματος. Για την εμφάνιση μου στην ταινία Stage Fright έχει ειπωθεί ότι ήταν αρκετά χυμώδης. Μου το έχουν πει, με μία δόση επιείκειας, υπονοώντας ότι τώρα έχω πετύχει τα ανώτατα όρια σκηνοθετικού θεατρινισμού μέσα σε μια κινηματογραφική ταινία (#1).

Αυτό δεν είναι αληθές. Μπορεί να υπάρχει ένα McGuffin στην κινηματογραφική μου εμφάνιση, αλλά όχι θεατρινισμός. Τα κίνητρα μου υπήρξαν πάντα περισσότερο παραπλανητικά, ή αν προτιμάτε μια πιο πλάγια λέξη, περισσότερο μοχθηρά. Γλιστρώ στην ταινία ως κατάσκοπος . Ένας σκηνοθέτης θα έπρεπε να βλέπει πως ζει το άλλο μισό. Αυτό το κάνω περνώντας στην μπροστά πλευρά της κάμερας και αφήνοντας το συνεργείο μου να με κινηματογραφήσει, έτσι που να μπορώ να δω πως είναι να σε κινηματογραφεί το συνεργείο μου.

Η μεγάλη στιγμή

Βρίσκω ότι μ' αυτόν τον τρόπο οι ηθοποιοί μου βρίσκονται σε ένταση. Ο καθένας είναι αγχωμένος για να κάνει την δουλειά του γρήγορα, πριν μου μπει η ιδέα να εμφανιστώ στην συγκεκριμένη σκηνή του. Οι τεχνικοί δουλεύουν χαρούμενα προσβλέποντας στην μοιραία στιγμή που θα είμαι στο έλεος τους.
Και μετά η στιγμή φθάνει. Προχωρώ μπροστά από τις κάμερες. Οι ηθοποιοί ζητούν να γίνουν και άλλες λήψεις. Η μακιγιέρ με γεμίζει με σκόνη το πρόσωπο, η ενδυματολόγος μου υποδεικνύει πως να ντυθώ. Οι ηλεκτρολόγοι και ο οπερατέρ με ευχαρίστηση με σκοπεύουν με τα φώτα. Ο φωτογράφος του πλατώ μου λεει τι πόζα να πάρω για τις φωτογραφίες του.
Πιάνω τον εαυτό μου να μπαίνει σε πειρασμό να χρησιμοποιήσω το ίδιο κόλπο με κάποιους δημοσιογράφους, όταν έρχονται για μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξη. Έχω μια κρυφή επιθυμία να τους πάρω εγώ συνέντευξη, να τους βάλω να ποζάρουν για μια φωτογράφηση. Θα ήθελα να σκοπεύσω με μια φωτογραφική μηχανή κάποιον φωτογράφο και να του ζητήσω να εκφράσει "τρόμο και αγωνία, παρακαλώ". Επίσης θα ήθελα να γράψω κριτικές για ορισμένα δημοσιογραφικά κείμενα.

Απολύτως μοχθηρός

Ο σκοπός, όπως δήλωσα και προηγουμένως, είναι απολύτως μοχθηρός. Βρίσκω ότι ο πιο εύκολος τρόπος για να αναστατώσεις τους ανθρώπους είναι να γυρίσεις το τραπέζι προς την πλευρά τους. Κάνε τον πιο αθώο από τους ηθοποιούς δολοφόνο, κάνε τον γείτονα της διπλανής πόρτας επικίνδυνο κατάσκοπο. Κάνε τους ηθοποιούς να βγουν από τον ρόλο τους και να μπουν στην θέση ενός άλλου ανθρώπου.
Θα ήθελα, για παράδειγμα, να κάνω ένα θρίλερ για τα Ηνωμένα Έθνη, κατά την διάρκεια της οποίας ένας αντιπρόσωπος ενός κράτους καταγγέλλεται απ' ένα άλλον αντιπρόσωπο ότι αποκοιμήθηκε στο μέσο μίας σημαντικής ομιλίας. Όταν πηγαίνουν να ξυπνήσουν τον αντιπρόσωπο ανακαλύπτουν ότι είναι νεκρός μ 'ένα στιλέτο στην πλάτη. Αυτή θα ήταν η αρχή της ιστορίας μου -εκτός από κάτι]

[isabella]

Ο Alfred Hitchcock συζητά για το Vertigo με τον Francois Truffaut

 

 Alfred Hitchcock (Αλφρεντ Χίτσκοκ)]

(απο το βιβλίο Χίτσκοκ-Φρανσουά Τρυφώ, μετάφραση Γιάννης Δ. Ιωαννίδης, εκδόσεις Υψιλον, 1986)

[HORHE]

δεν εχω πει για τον χιτσκοκ και για κανενα εργο του...
γιατι ακομα και αυτα που ειναι λιγοτερο καλα...
ειναι παντα μπροστα απο τα καλυτερα τα τωρινα..
ο ανθρωπος ειχε τρελλα με την δοξα,αλλα το μυαλο του και τα ματια του εβγαζαν απιστευτα πραγματα στην οθονη...
αφησε εργα εποχης και δεν μπορει κανεις να το αμφισβητησει...

[SoFiA24]

          Το σημαντικότερο έργο του Φελίνι και ίσως η πιο εντυπωσιακή του σύνθεση από τη σκοπιά της δραματικής δύναμης, της προσωπικής οπτικής και του κινηματογραφικού ελέγχου. Το Οκτώμισυ είναι η οκτώμισυ ταινία του Φελίνι (πριν απ αυτήν είχε πραγματοποιήσει 6 ταινίες μεγάλου μήκους και 3 μισές- δύο επεισόδια σε σπονδυλωτές ταινίες και μια ταινία σε συν- σκηνοθεσία).

Θέμα ]

[Jezebell]

[size=18]PERSONA - Ingmar Bergman (1966)[/size]

Σεναριο και σκηνοθεσια
Ingmar Bergman

Καστ
Bibi Andersson   Alma, The Nurse
Liv Ullmann      Elisabeth Vogler, The Actress
Margaretha Krook   The Doctor
Gunnar Björnstrand   Mr. Vogler
Jörgen Lindström   The Boy, Elisabeth's Son (uncredited)

ΜουσικηLars Johan Werle       
 

Μια νεαρη νοσοκομα η Alma αναλαμβανει την Elisabeth Vogler μια ηθοποιο που φαινομενικα ειναι υγιης ομως δεν μιλαει.Στον χρονο που περνανε μαζι η Alma της μιλαει συνεχως για τα παντα και χωρις ποτε η Elisabeth Vogler να της απανταει.Οταν η Alma φυανει να εξομολογηθει τα παντα στην Elisabeth Vogler καταλαβαινει πως εχει χασει την προσωπικοτητα της στην προσωπικοτητα της Elisabeth Vogler.
Εκπληκτικη ταινια ενος μετρ

[SoFiA24]

Μιας και αναφέρθηκε ένας μετρ του κινηματογράφου λέω να προσθέσω κάποιες πληροφορίες ]

[Jezebell]

[size=18]Belle de jour [/size]- Luis Bunuel 1967

Σκηνοθεσια
Luis Buñuel

Σεναριο
Luis Buñuel
Jean-Claude Carrière

Καστ
Catherine Deneuve
 Jean Sorel,
 Michel Piccoli
Genevieve Page
 Francisco Rabal
Pierre Clementi
 Francoise Fabian

Η  Severine ειναι μια πανεμορφη μεγαλοαστη νεα γυναικα που εχει παντρευτει εναν γιατρο.Το προβλημα ειναι οτι ενω αγαπαει πολυ τον αντρα της δεν μπορει να κανει ερωτα μαζι του. Ενδιδει λοιπον σε kinky ερωτικες φαντασιωσεις ετσι ωστε να ικανοποιησει τις σεξουαλικες της επιθυμιες. Καταληγει πορνη σε ενα "σπιτι" τα απογευματα και στο γαμο της παραμενει "αγνη"
.............
Πόρνη την μέρα, σύζυγος την νύχτα. Δύο άνθρωποι σε ένα σώμα. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Ποτέ όμως στους κόλπους της γαλλικής μπουρζουαζίας. Ο Μπουνιουέλ τολμά τη βλασφημία. Δηλώνει ασεβής. Και πυροβολεί. ΄Ο,τι λατρεύει να μισεί περισσότερο. Την τρύπια ηθική της αστικής τάξης. Την υποκρισία του καθολικισμού. Με αυστηρότητα, διανοητική ευφορία και υπαινικτικό ανθρωπισμό. Ο Μπουνιουέλ ειρωνεύεται τα ταμπού της μοντέρνας κοινωνίας. Στα παγωμένα σεντόνια του μπορντέλου, ο σαδομαζοχισμός είναι μέσα στο παιχνίδι της αποπλάνησης. Στη συζυγική κούνια είναι αποστροφή. Μια άμαξα βολτάρει στην γαλλική εξοχή. Έτσι ανοίγει η ταινία. Κι εκεί που νομίζεις ότι βλέπεις ρομάντζο εποχής, η Σεβερίν πέφτει θύμα ομαδικού βιασμού με εντολή του συζύγου της. Φαντασίωση ή πραγματικότητα; Oι διαφορές μεταξύ των δύο είναι δυσδιάκριτες. Ο Μπουνιουέλ κλείνει τον πρώτο κύκλο. Η Σεβερίν θα επιστρέψει, ναι. Αλλά σε έναν άνδρα παράλυτο, από τη σφαίρα ενός ζηλιάρη πελάτη της "πόρνης" συζύγου. Ποια είναι η διαστροφή; Tο ότι η Σεβερίν το απολαμβάνει. Και η Κατρίν Ντενέβ απογειώνεται υποκριτικά. Ψυχρή και στερημένη στην αρχή, γίνεται διεστραμμένη σεξουαλικά μετά την απελευθέρωση της. Ένα ηφαίστειο αποκαλύπτεται κάτω από το παγόβουνο. Ερμηνεία φετίχ. Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο κλασικό μυθιστόρημα από το 1928 του Τζόσεφ Κέσελ. Φυσικά και ο Μπουνιουέλ το ξηλώνει για να το ξαναράψει στα δικά του μέτρα. Η ταινία κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο Φεστιβάλ της Βενετίας το 1967. Στην Αμερική βγήκε στις αίθουσες μόλις το 1995, και αυτό χάρις τις προσπάθειες του Μάρτιν Σκορσέζε, οπαδό του μεγάλου Ισπανού σκηνοθέτη και ειδικότερα αυτού του σπουδαίου ψυχοδράματος.