Χωρίς τίτλο

[Teo]

Τρείς το πρωί, ησυχία. Πίσω από τους τοίχους του δωματίου τούτου, της απομόνωσής μου, οι δρόμοι είναι μόνο εκείνοι, που μιλούν. Μου γνέφουν όνειρα, μου πλάθουν είδωλα, μου σαλεύουν το νου. Τους μισώ, τους πατώ. Μπήγω στη σάρκα τους τα ιδρωμένα μου ύπατα και ηδονίζομαι. Γελώ από ευτυχία, που δεν κατάφεραν να με παρασύρουν σ' αβέβαια ταξίδια...

    Τώρα κλαίω. Τώρα είμαι ξαπλωμένος στην πολυθρόνα, στο μοναδικό αντικείμενο της άστατης ζωής μου. Καπνίζω τον άνεμο, πίνω τη βροχή, βρέχω το πάτωμα, ραγίζω τα χάρτινα παραπετάσματα του νου, του παραθύρου μου. Ιδρώνω και κλείνω τον ιδρώτα μου βαθιά μέσα στις χούφτες για να ελευθερωθεί κι έπειτα φεύγει και γίνεται πνοή η ανάσα μου.

    Κοιτώ τον τοίχο. Προσπαθώ να μαντέψω τη σκέψη του. Αν και είναι χλωμός, είναι χαρούμενος. Του κερνάω τσιγάρο. Το 'χει κόψει, του προσφέρω ποτό είναι ήδη ζαλισμένος, του λέω καληνύχτα, δεν απαντά, κοιμάται από χθες.

    Ένα πουλί διασχίζει το δωμάτιο. Έφυγε απ'το κλουβί, θέλει να πετάξει. Πετά. Φτάνει μέχρι το ταβάνι και προσπαθεί να το φάει με το ράμφος του. Έχει ανοίξει ήδη μια μικρή τρυπούλα! Κουράγιο φίλε, σε δέκα χρόνια θα 'σαι έξω. Θα δεις τον ουρανό κι έπειτα θα πεθάνεις, γιατί δε θα μπορείς να αντέξεις το φέγγος του ήλιου, μια και δεν το γνώρισες ποτέ. Όνειρα, όνειρα... Ονειρεύομαι όνειρα όμως δε θέλω, δε θέλω να ζω με ψευδαισθήσεις.

    Κοιτώ τα χέρια μου. Δεν είναι ίδια! Το δεξί είναι της μάνας μου. Τ' άλλο κάποιου ανθρώπου που λέγεται πατέρας ή κάπως έτσι. Ψάχνω μες το σκοτάδι τα δικά μου. Πανικοβάλλομαι. Τρέχω μέσα σε τούτο το κλουβί τρέχει και το πουλί μαζί μ' εμένα. Μ' ενοχλεί, μ' ενοχλεί, μ' εμποδίζει, το πατώ, πεθαίνει...

    Ο Αγώνας συνεχίζεται. Η αναζήτηση φτάνει στην κορύφωσή της... Το μόνο που ζητώ είναι ένα χέρι γεννημένο από τη μάνα μου, που να μοιάζει και ν' ανήκει σ' εμένα. Αύριο. Αύριο θα συγυρίσω τούτο το αχούρι. Αύριο που θα 'χω βάλει τα δικά μου χέρια.

[PoiSoN_GiRL]

to keimeno milaei apo mono tou ara to opoiodhpote sxolio 8a moiazei ftwxo...

[Ntama]

αχ βρε Τεο....με συγκίνησες πάλι...

[blue_mermaidy]

..Μονάχα Το Κορμί Μου Γνωρίζει Δίχως Λέξεις Και Φωνή Την Ηχώ Των Γραμμάτων
                                                         ...Όπου Ποθεί Να Αποκτήσει Δάχτυλα Έχοντας Ήδη Χέρια......

[pixie]

Παρατηρώ τα δάχτυλα μου και νιώθω πανικόβλητη. Σαν να είναι η πρώτη φορά που τ' αντικρίζω.
Είναι η αίσθηση πως βρίσκομαι μπροστά σε γεγονός τετελεσμένο... Μπροστά σε κάτι που αλλότριες δυνάμεις πραγμάτωσαν χωρίς εμένα... Χωρίς να με ρωτήσει κανείς!

 
Ξαφνικά συλλαμβάνω το μυαλό μου, την ύπαρξή μου, την ατομική μου συνείδηση, βυθισμένα σε ένα βάραθρο από σάρκα...
Αν και, χρόνια τώρα, έχω εξασκηθεί να διαχειρίζομαι δυναμικά διάφορες τάξεις πραγμάτων, συνειδητοποιώ απότομα ότι είμαι η ίδια μια αβυσσαλέα άναρχη αρχή.

 
Στα μάτια της συνείδησής μου οι γεννήτορές μου παύουν να είναι οι πόλοι της καταγωγής μου. Δεν είναι παρά τυχαίες, ευκαιριακές αιτίες και μόνο, όργανα της αληθινής πηγής μου, που είναι άλλη...

[blue_mermaidy]

Κολυμπώντας..Συναντώ Ένα Ψάρι Μου Είπε Μυστικό ''Εδώ Θα Πνιγώ''....
..Παραπατώντας Γνώρισα Τα Χάδια Της Άγνωστης Άμμου Όπου Είπε Πως Θα Με Βούλιαζε Αν Ήθελα Κι΄Άλλα....
Σε Ένα Δρόμο Συνάντησα Μονοπάτια ''Εδώ Θα Με Πατήσουν'' Είπε Μια Πατημασιά.....
.   .... Στο Δάσος Η Κοκκινοσκουφίτσα Ψέλλισε Πως Θα Χαθώ..
  Ο Καθρέφτης Πως Θα Κοπώ..Όταν Κοιτάχτηκα Στη Λίμνη Μιας Σταγόνας....
....Τα Χρώματα Τραγουδώντας Γράμματα Με Μπέρδεψαν Τουλάχιστον Αυτό Είπαν ..Τραγουδιστά..
                                                                                                                  ....Και Οι Προτάσεις Όπως Επέμειναν......
     Στο Σκοτάδι Λοιπόν..Συνάντησα Το Πίσω Και Μου Να Κοιτάξω Μπροστά..  
                                                      Ο Μπροστά Πάλι Μου Είπε Να Δω Το Τώρα..
                      Το Τώρα Πάλι Έπαιζε Με Μία Κλωστή Δείχνοντάς Μου Κάτι Κούκλες
                                                                                     Επίσης Με Κλωστές Για Να Παίζω Εγώ Αυτές ..Κι Εκείνη Εμένα...
.......Ερώτηση Ήθελα Να Θέσω Και Απάντηση Είχα ....Οι Κούκλες Από Ποιόν Φτιάχνονται Και Τις Παίζω;;
Το Τώρα Κατάματα Καθώς Με Κοίταξε Ψιθύρισε ''Η Ψυχή Από Θάλασσες Νεκρές, Το Δέρμα Από Βράχια Τραχιά Όπου Βιολιά Της Άμμου Τη Σμιλεύουν,
Οι Κινήσεις Από Απάτητα Μέρη Με Σημάδια Δίχως Περιφράξεις, Η Γνώση Από Ψελλίσματα Μιας Κόκκινης Άγνοιας Νεκρής Όπου Συγγενής Τη Προδίδει....
 ..Το Αίμα Από Θρύψαλα Καταρρακτών.....Το Πρόσωπο Από Ασπρόμαυρα Ουρλιαχτά Λύκων Όπου Σε Ουράνιο Τόξο Κατοικούν....
......Όσο Για Το Μυαλό Από Κουβάρι Κλωστών Με Κόμπους Είναι Φτιαγμένο....
                                                       Και Για Την Όλη Ιδέα Της  Κούκλας Η Φαντασία Την Ανέλαβε Γιατί Βαριόταν Τη Τράπουλα..''
.........Η Τέχνη Πάντως Είπε Πως Για Να Καταφέρεις Να Φτιάξεις Μία Τέτοια Κούκλα
                                                                                                      Θα Πρέπει Να Πνιγείς..
                                                                                                            Να Βουλιάξεις....
                                                                                                           Να Πατηθείς..
                                                                                                              Να Χαθείς...
                                                                                                              Να Κοπείς ..
                                                                                                               Να Μπερδευτείς....
           .........Για Να Κατασκευάσεις Κάτι Τόσο Αληθινό....Σε Μυθικά Μέρη..

[blue_mermaidy]

....Αχχ......Το Μελάνι Καθώς Στέρευε Μου Υπενθύμισε Τι Ονειρεύομαι
                                                                    Από Αφηγήσεις Ενός Πουλιού Όπου Σε Όνειρα Με Επισκεπτόταν Στο Κάποτε,
                                           Πως Παρέα Δε Μπορώ Να Του Κάνω Γιατί Δεν Είχα Φτερά, Δίχως Να Θέλει Κι' Αυτός Να Με Πληγώσει..
                                                                                            Το Καλό Μου Σκέφτηκε
                                    .......Και Να Πως Ξύπνησα..Είδα Τη Κούκλα Μου Σπασμένη Από Ψηλά Όπου Κλωστές Κομμένες Χόρευαν........
                                                             ...Κοίταξα Επάνω Και Είδα Ουρανό..
                                              Ίσως Να Δω Και Αστέρια........

[CHRIS_FEMALE_]

[pixie]

[quote user="blue_mermaidy" post="349389"]...Κοίταξα Επάνω Και Είδα Ουρανό..
                                              Ίσως Να Δω Και Αστέρια........[/quote]

Ουρανός υπάρχει... το θέμα είναι να μπορούμε να διακρίνουμε ό,τι λαμπυρίζει μέσα του!


Είναι φορές που υπερβαίνουμε τα φαινόμενα... υπερβαίνουμε τον κόσμο...

Και ξυπνάμε λουσμένοι αληθινή αστερόσκονη!

[blue_mermaidy]

Αστερόσκονη.. Αφότου Ξυπνήσω.......Ίσως Με Τύχη Να Καταφέρω Να Τις Δω Να Πετούν Ακίνητες......
                                                                                                     ...Μα Μέχρι Τότε Όμως Θα Κοιμάμαι..........
             Μόνο Που Τα Αστέρια Θα Είναι Εκεί Για Να Με Νανουρίζουν.....Για Να Κρατήσουν Μυστικό Πως Δε Πετούν, Ενώ Από Ψηλά Με Κοιτούν.....