Αφιερώστε στον εαυτό σας ...

[Anonymous]

εγώ να μου αφιερώσω μια παραλία??? :oops:

[blue-roses]

Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω          
 
Και να που τα ταξίδια
μείναν μόνο όνειρα
Και να που οι φωνές
και τα τραγούδια σώπασαν

Και να που η ζωή
τώρα κυλάει πιο γρήγορα
Και να που τα παιδιά
και τα παιχνίδια χάθηκαν

Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Χτυπάει πισώπλατα ο χρόνος
Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω
Φταίει η ζωή που είναι μικρή

Ραγίσαν τα φεγγάρια
που ‘χε φέρει η άνοιξη
Μαρμάρωσε το φως
στο τελευταίο νύχτωμα

Φτιασίδι ερωτικό
που θα φοραέι το αύριο
Στις πιάτσες της βροχής
που θα πουλιέται Σάββατο

 

[blue-roses]

Ν' αγαπάς          
 
Ν'αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα,
τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους,
τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα,
και πολύ ν'αγαπάς τους ανθρώπους.

Τα θεριά ν'αγαπάς και τ'ανήμερα,
τα νησιά, τα ποτάμια, τ'αστέρια.
Κι αν ποτέ σε πληγώσουν κατάστηθα
φίλοι, αγρίμια, λευκά περιστέρια,

ν'αγαπάς, να ξεχνάς και να χαίρεσαι
τη δική σου γαλήνη και'κείνα
που μ'αγάπη το νου μας φωτίζουνε,
και βλασταίνουν αμάραντα κρίνα.

 

[blue-roses]

Ό,τι σε πάει στο Θεό        
 
Είπαν τα χείλη σου τα όνειρα περνάνε
κι αυτό που ζήσαμε μου λες θα ξεχαστεί
είμαστε κύματα που πέφτουνε και σπάνε
πάνω σε ξένου καραβιού την κουπαστή

Δεν έχει ψέμα στη ζωή να μην τελειώνει
να σε φυλάξει ώσπου να ‘ρθει το πρωί
ό,τι σε πάει στο Θεό μετά σε λιώνει
χάνεται μέσα στη δική του τη ζωή

Είπαν τα χείλη σου μια τύχη μάς ορίζει
κι αυτό μου λες ήταν γραμμένο να χαθεί
είμαστε φύλλα που ο καιρός τα κιτρινίζει
φύλλα που πέφτουν και τα παίρνει η βροχή

Δεν έχει ψέμα στη ζωή να μην τελειώνει
να σε φυλάξει μέχρι να ‘ρθει το πρωί
ό,τι σε πάει στο Θεό μετά σε λιώνει
χάνεται μέσα στη δική του τη ζωή

 

[blue-roses]

 Διθέσιο        
 
Ακριβό μου διθέσιο
καλό μου αμάξι
Που περνάς απ' τ' απαίσιο
ξυστά
Κινητήρα και πλαίσιο
στα 'χω πειράξει
Για να τη βγεις πιο μπροστά

Τη στιγμή που σ' αγόραζα
για να τριπάρω
Το κενό μου εξαγόραζα
δειλά
Την καρδούλα που χώρισα
ίσως να πάρω
Σ' άλλη ζωή πιο καλά

Μη με πας απ' το σπίτι
τ' ακούς, στο Θεό να με πας
Μυρωδιά καταλύτη
εσύ μοναχά μ' αγαπάς
Α, ρε, χρόνε αλήτη
π' ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς
Μη με φέρνετε σπίτι
τ' ακούς, κάπου αλλού να με πας

Στο λευκό σου αερόσακο
θα ξαγρυπνήσω
Μ' αφημένο το πρόσωπο
σκοπιά
Σ' ένα πάρκιγκ απρόσωπο
θ' αποφασίσω
Ποιόν εαυτό θα 'χω πια

Θα γυαλίζουν οι ζάντες σου
με το φεγγάρι
Δοκιμή στις αβάντες σου
μικρό
Το μηδέν στο διακόσα μας
ποιος θα το πάρει
Μ' όλη τη γη στο φτερό

Μη με πας απ' το σπίτι
τ' ακούς, στο Θεό να με πας
Μυρωδιά καταλύτη
εσύ μοναχά μ' αγαπάς
Α, ρε, χρόνε αλήτη
π' ανθρώπους κι αγάπες σκορπάς
Μη με φέρνετε σπίτι
τ' ακούς, κάπου αλλού να με πας

 

[blue-roses]

Βενζινάδικο ( Kustino Oro )
 
Να μπορούσα στα σύννεφα
να 'χα εγώ βενζινάδικο
στο κενό να κινδύνευα
για τ' αστέρι μου τ' άδικο.

Οι καρδιές παλιοσίδερα
σ' ένα σώμα κατάδικο.

Φέρτε μου ποτήρια
και σπάστε το γυαλί
Κόφτε το φιλί
να πίνω να γελώ.

Που όλα τα χατίρια
μου τ' άργησες πολύ
κι έφυγα η τρελή
ψηλά στον ουρανό.

Να λησμονήσω μπορεί
στον κόσμο πάλι να φτάνω
Είμαι φορτίο βαρύ
για τον καιρό τον τσιγγάνο.

Φωτιές καρδιές παλιοσίδερα
κι ένας Θεός πάνω απ' τ' άδικο
Άσε με εμένα στα σύννεφα
σ' ένα παλιό βενζινάδικο.

Να μπορούσα στα σύννεφα
την ψυχή μου ν' ανέβαζα
Μ' αστραπές τα γαλήνευα
Τα παράπονα που έβαζα
Στο μυαλό μου κι αρχίναγα
Κι απ' την λύπη διασκέδαζα.

 

[blue-roses]

Σε μένα και μόνο εμένα....

Πες μου θάλασσα          
 
Πες μου θάλασσα
τόσα μυστικά σου
απ' τον κόσμο κρύβεις
και μες τη σιωπή στα βαθιά
χρόνια τα κλείνεις

Ποια ναυάγια
λάθη αλλοτινά σου
λάφυρα της μνήμης
με μαργαριτάρια ακριβά
χρόνια τα ντύνεις

Θάλασσά μου σαν και σένα κάποτε
φουρτούνες σήκωνα και γω
Στα νερά μου τ' αγριεμένα αγάπες
αδικούσα δίχως να σκεφτώ
κι έστειλα πολλές φορές καράβια
στης καρδιάς μου το βυθό
ίδια εγώ με σένα.

Θάλασσα μου σαν και σένα τώρα
με ναυάγια ζω και γω παλιά,
για όσες χάθηκαν ζωές στην μπόρα
το μετάνιωσα μα ειναι αργά
και 'χω κάνει πια τα λάθη δώρα
δυο κοράλια αληθινά
στην καρδιά κλεισμένα
ίδια εγώ με σένα.

Πες μου θάλασσα,
πόσα μυστικά σου,
λάφυρα της μνήμης
με μαργαριτάρια ακριβά
χρόνια τα ντύνεις.

Θάλασσά μου σαν και σένα κάποτε
φουρτούνες σήκωνα και γω
Στα νερά μου τ' αγριεμένα αγάπες
αδικούσα δίχως να σκεφτώ
κι έστειλα πολλές φορές καράβια
στης καρδιάς μου το βυθό
ίδια εγώ με σένα.

Θάλασσα μου σαν και σένα τώρα
με ναυάγια ζω και γω παλιά,
για όσες χάθηκαν ζωές στην μπόρα
το μετάνιωσα μα ειναι αργά
και 'χω κάνει πια τα λάθη δώρα
δυο κοράλια αληθινά
στην καρδιά κλεισμένα
ίδια εγώ με σένα.

[joking]

I don’t want another heartbreak
I don’t need another turn to cry
I don’t want to learn the hard way
Baby, hello, oh, no, goodbye
But you got me like a rocket
Shooting straight across the sky

It’s the way you love me
It’s a feeling like this
It’s centrifugal motion
It’s perpetual bliss

It’s that pivotal moment
It’s impossible
This kiss, this kiss (Unstoppable)
This kiss, this kiss

Cinderella said to Snow White
How does love get so off course
All I wanted was a white knight
With a good heart, soft touch, fast horse

Ride me off into the sunset
Baby, I’m forever yours

It’s the way you love me
It’s a feeling like this
It’s centrifugal motion
It’s perpetual bliss

It’s that pivotal moment
It’s unthinkable
This kiss, this kiss (Unsinkable)
This kiss, this kiss

You can kiss me in the moonlight
On the rooftop under the sky
You can kiss me with the windows open
While the rain comes pouring inside
Kiss me in sweet slow motion
Let’s let every thing slide
You got me floating, you got me flying

It’s the way you love me
It’s a feeling like this
It’s centrifugal motion
It’s perpetual bliss

It’s that pivotal moment
It’s subliminal
This kiss, this kiss (It’s Criminal)
This kiss, this kiss



Faith Hill]

[Rakendytos]

Εγώ στην δυστυχία μου.. δεν έβαλα σιρόπι
κι όταν σαστίζω μια στιγμή.. όπως η αντιλόπη
φροντίζω για τα βήματα να..ναι συντονισμένα
ξεφεύγω απ' τις παγίδες σου..κι έρχομαι σε σένα.
 
 Κι αν είμαι εγωκεντρικός
 εγώ είμαι ολόκληρος μωρό μου
 γι' αυτό μπορώ και σ' αγαπώ
 και σ' αγαπώ σαν εαυτό μου
 Δεν είσαι το άλλο μου μισό
 εγώ μισώ ό,τι χωρίζει
 είσαι το άλλο μου εγώ
 αυτό που γουργουρίζει
 
Όταν τα πήρες κι έφυγες, εγώ έφυγα μαζί σου
πιστός στην απιστία σου, κουφός στην προσευχή σου
Μην περιμένεις άδικα, να κλάψω ή να ελπίζω
ή να πληρώσω ό,τι αγαπώ, αφού διπλά το αξίζω.

[Anonymous]

Μια μέρα ήρθε στο χωριό...η γυναίκα ταραντούλα
και όλοι τρέξαν να την δουν
Άλλοι της πέταξαν ψωμί...κι άλλοι της ρίξαν πέτρα
απ' την ασκήμια να σωθούν
 
Κι ένα παιδί της χάρισε ένα κόκκινο λουλούδι, ένα παιδί
Ένα παιδί της ζήτησε να πει ένα τραγούδι, ένα παιδί

Κι είπε, κι είπε ποτέ σου μην τους πεις τι άσκημοι που μοιάζουν
Αυτοί που σε σιχαίνονται...μα στέκουν και κοιτάζουν
Κι είπε ποτέ σου μη κοιτάς τον άλλο μες στα μάτια
Γιατί καθρέπτης γίνεσαι κι όλοι σε σπαν κομμάτια
 
Μια μέρα ήρθε στο χωριό άγγελος πληγωμένος τον φέρανε σ' ένα κλουβί
Κι έκοβε εισιτήριο ο κόσμος αγριεμένος την ομορφιά του για να δει
 
Κι ένα παιδί σαν δάκρυ ωραίο αγγελούδι, ένα παιδί
Ένα παιδί του ζήτησε να πει ένα τραγούδι, ένα παιδί
 
Κι είπε, κι είπε αν θέλεις να σωθείς από την ομορφιά σου
Πάρε τσεκούρι και σπαθί και κόψε τα φτερά σου
Κι είπε ποτέ σου μη κοιτάς τον άλλο μες στα μάτια
Γιατί καθρέπτης γίνεσαι κι όλοι σε σπαν κομμάτια

(Σοφά Λόγια...)

[blue-roses]

Μετράω        
 
Θυμάμαι τα βράδια, θυμάμαι καλά
Πάνε χρόνια μα θυμάμαι πολλά
Η ίδια παρέα, οι ίδιοι φίλοι όπως παλιά.

Κι όλο κοιτούσα τ' αστέρια ψηλά
Μεσ'από τοίχους κι από τζάμια θολά
Τα ίδια τσιγάρα και η ίδια γειτονιά.

Μα εδώ που σε κύκλους τρέχω
Και τα χρόνια κυλούν στον ίδιο ρυθμό
Περνούν τα τρένα κι εγώ μένω πάντα εδώ.

Κάτι νύχτες θέλω να φύγω,
Πάντα προσπαθώ, μα δε μπορώ
Μετράω το κάθε λεπτό.

Ανοίγω τα μάτια τον ήλιο να δω
Που μου κρύβουνε εδώ και καιρό
Μες στα κανάλια κάποιον ένοχο να βρω.

Κοιτάω τα σημάδια και ξύνω πληγές
Χρόνια τώρα ακούω τις ίδιες φωνές
Τα ίδια τραγούδια να μου δίνουν μαχαιριές.

Μα εδώ που η στιγμή πεθαίνει
Και τα δάκρυα σβήνουν μες στο θυμό
Η φλόγα μένει μα δε φτάνει πια αυτό.

Κάτι αλλάζει και θέλω να φύγω
Πάντα προσπαθώ, μα δε μπορώ
Μετράω το κάθε λεπτό.

 

[blue-roses]

Μικρό τραγούδι        
 
Θέλω να πω ένα τραγούδι δίχως όνομα
να ψάξω μέσα μου στο χρόνο να χαθώ
να πλέξω νότες τα στιχάκια τα επόμενα
να τα βουτήξω στης καρδιάς σας το βυθό.

Να σας μιλήσω για τα χρόνια που περάσανε
για την αγάπη που περίμενα να 'ρθει
για τα όνειρα που ξεχαστήκαν και γεράσανε
για της ψυχής που ακόμα καίει το κερί.

Θα'θελα τόσα να σας πω
μα είν' το τραγούδι μου μικρό και δεν μπορώ
φτιάχνουν οι σκέψεις μου ιστό
οι λέξεις γόρδιο δεσμό
και να τον λύσω δεν μπορώ.

Μέσα στα μάτια σας μικραίνει η απόσταση
και βρίσκω δρόμους για να έρθω πιο κοντά
όλους τους φόβους μου που έχουν πια υπόσταση
θέλω να ρίξω εδώ στα πόδια σας μπροστά.

Να σ' αγαπώ και να σε νοιάζομαι τι το'θελα
να σε προσμένω απ' το βράδυ ως το πρωί
και να περάσει η ζωή μου έτσι ανώφελα
για να μου δώσεις μια κουβέντα σου μισή.

Θα'θελα τόσα να σας πω
μα είν' το τραγούδι μου μικρό και δεν μπορώ
φτιάχνουν οι σκέψεις μου ιστό
οι λέξεις γόρδιο δεσμό
και να τον λύσω δεν μπορώ.

Εγώ μικρός ονειρευόμουνα τη θάλασσα
πάνω στα κύματα μια μέρα να ριχτώ
κι έγινε ο πόνος μου καράβι και σαλπάρισα
σ' ένα ταξίδι που δεν έχει γυρισμό
κι ακόμα ψάχνω τη στεριά να βρώ.

Θα'θελα τόσα να σας πω
μα είν' το τραγούδι μου μικρό και δεν μπορώ
φτιάχνουν οι σκέψεις μου ιστό
οι λέξεις γόρδιο δεσμό
και να τον λύσω δεν μπορώ.
 

[heinrich]

Εντάξει.. ότι και να πεις θα χεις δίκιο...
ήταν δικό σου, για σήμερα τουλάχιστον.
αλλά το κουβαλάω




 Γυναίκα - Ν.Καββαδίας

Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία.
Παίξε στον άνεμο τη γλώσσα σου και πέρνα
Αλλού σε λέγανε Γιουδήθ, εδώ Μαρία
Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα.

Από παιδί βιαζόμουνα μα τώρα πάω καλιά μου.
Μια τσιμινιέρα με όρισε στον κόσμο και σφυρίζει.
Το χέρι σου, που χάιδεψε τα λιγοστά μαλλιά μου,
για μια στιγμή αν με λύγισε σήμερα δε με ορίζει.

Το μετζαρόλι ράγισε και το τεσσαροχάλι.
Την τάβλα πάρε, τζόβενο, να ξαναπάμε αρόδο.
Ποιος σκύλας γιος μας μούτζωσε κι έχουμε τέτοιο χάλι,
που γέροι και μικρά παιδιά μας πήραν στο κορόιδο;

Βαμμένη. Να σε φέγγει κόκκινο φανάρι.
Γιομάτη φύκια και ροδάνθη αμφίβια Μοίρα.
Καβάλαγες ασέλωτο με δίχως χαλινάρι,
πρώτη φορά σε μια σπηλιά στην Αλταμίρα

Σαλτάρει ο γλάρος το δελφίνι να στραβώσει.
Τι με κοιτάς; Θα σου θυμίσω εγώ πού μ' είδες;
Στην άμμο πάνω σ' είχα ανάστροφα ζαβώσει
τη νύχτα που θεμέλιωναν τις Πυραμίδες

Το τείχος περπατήσαμε μαζί το Σινικό.
Κοντά σου ναύτες απ' την Ουρ πρωτόσκαρο εβιδώναν.
Ανάμεσα σε ολόγυμνα σπαθιά στο Γρανικό
έχυνες λάδι στις βαθιές πληγές του Μακεδόνα.

Βαμμένη. Να σε φέγγει φως αρρωστημένο.
Διψάς χρυσάφι. Πάρε, ψάξε, μέτρα.
Εδώ κοντά σου χρόνια ασάλευτος να μένω
ως να μου γίνεις, Μοίρα, Θάνατος και Πέτρα

[heinrich]

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι' ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.
 

Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφάξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι' εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αρθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.
 

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,
κ' η μάνα μου, χαρούμενη, θα λέει σ' όποιον ρωτά :
" 'Ηταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει ... "
 

Μα ο εαυτός μου μια βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,
κι' αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει, κι' άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.
 

Κι' εγώ, που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

[riaghul]

Τι να μου κάμει η σταλαγματιά που λάμπει στο μέτωπό σου;
Το ξέρω πάνω στα χείλια σου έγραψε ο κεραυνός τ' όνομά του
Το ξέρω μέσα στα μάτια σου έχτισε ένας αητός τη φωλιά του
Μα εδώ στην όχτη την υγρή μόνο ένας δρόμος υπάρχει
Μόνο ένας δρόμος απατηλός και πρέπει να τον περάσεις
Πρέπει στο αίμα να βουτηχτείς πριν ο καιρός σε προφτάσει
Και να διαβείς αντίπερα να ξαναβρείς τους συντρόφους σου
 aνθη πουλιά ελάφια
Χρόνια και χρόνια πάλεψα με το μελάνι και το σφυρί βασανισμένη καρδιά μου
Με το χρυσάφι και τη φωτιά για να σου κάμω ένα κέντημα
Ένα ζουμπούλι πορτοκαλιάς
Μιαν ανθισμένη κυδωνιά να σε παρηγορήσω
Εγώ που κάποτε σ' άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Και με τη χαίτη του φεγγαριού σ' αγκάλιασα και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους

Από την "Αμοργό" του Νίκου Γκάτσου