Χρήστος Θηβαίος...

[blue-roses]

Κόκκινο θολό φεγγάρι        
 
Κόκκινο θολό φεγγάρι
σαν τα όνειρα μας ξενυχτάς
κι απ' τις φυλακές αυτού του κόσμου
γύρω στα μεσάνυχτα το σκας
ρίχνεις μέσα στ' άδεια μας ποτήρια
του ουρανού το αίμα και το φως
και φταίει εκείνη η ανταύγεια σου η μυστήρια
που είμαι για τα πάντα ικανός

Κόκκινο θολό φεγγάρι
πίνω απ' τη σιωπή σου μια γουλιά
σαν καυτό σφηνάκι να με πάρει
μέσα από του φόβου τη φωλιά
μέσα απ' τα κομμάτια αυτής της πόλης
που κύλησαν στα πόδια σου μπροστά
και στο μεταξωτό της το φουστάνι πιάστηκε η τύχη μου γερά

Κόκκινο θολό φεγγάρι
πάρε με μαζί σου να χαρείς
μέσα στο κελί μου έχω σαλτάρει
σαν απόκληρος της διαφυγής
αχ και να μπορούσα έστω για λίγο
να σε μοιραστώ από μακρυά
θα 'χε χαλαρώσει αυτός ο κόμπος
του μικρού θανάτου μου η θηλειά

Κόκκινο θολό φεγγάρι
σαν τα όνειρά μας ξενυχτάς
κι απ' τις φυλακές αυτού του κόσμου
γύρω στα μεσάνυχτα το σκας
κι έτσι ματωμένο ταξιδεύεις
σαν χαρταετός χωρίς κλωστή
είσαι εσύ του χρόνου ο καθρέφτης
τίποτα κι αιώνιο μαζί
 

[blue-roses]

Κορώνα γράμματα        
 
Κορώνα γράμματα κι άμα ζαλιστείς
Πάντα θα υπάρχει μια γιορτή να μοιραστείς
Όλα κοστίζουνε κι όμως τι μ' αυτό
Ότι σε πόνεσε, σ'έκανε θεό

Κι έσφαξες τη μια ομορφιά
για να πιει το αίμα η άλλη
γιατί είναι το κορμί αμμουδιά
που θέλει το χειμώνα να βγάλει

Κορώνα γράμματα πάει η ζωή μπροστά
Κι ο χρόνος νόμισμα που κατρακυλά
Είμαστε χρώματα μέσα σε γυαλί
Όπως οι μπίλιες που παίζαμε μικροί

Και σφάζαμε τη μια ομορφιά
για να πιει το αίμα η άλλη,
γιατί είναι το κορμί αμμουδιά
Που θέλει το χειμώνα να βγάλει

Κορώνα γράμματα σκύβεις για να δεις
Και οι όψεις χάνονται πριν σιγουρευτείς
Σαν δύο φαντάσματα που κράτησαν γέρα
Μες στα ερείπια μια παιδική χαρά

Κι έριξες τη μια ομορφιά
για ν' ανέβει στην κούνια η άλλη,
γιατί είναι το κορμί αμμουδιά
που θέλει το χειμώνα να βγάλει
 

[blue-roses]

Κρασί στο χώμα        
 
Χύθηκε κρασί στο χώμα κι από τα χείλια μια ευχή
ο ήλιος άνοιξε το στόμα κι έπινε μέχρι να γδυθεί

Ποια θράκα τρίζει στην καρδιά μου
ποιος ουρανός αιμορραγεί και μάτωσαν τα γόνατά μου
απ' το παιχνίδι που κάνει μαζί μου
της ομορφιάς η πληγή;

Πόσο καιρό θα ψάχνω τι θέλει ο άνθρωπος να βρει
ο ήλιος άνοιξε το στόμα μα η μέρα ακόμα να φανεί

Ποια θράκα τρίζει στην καρδιά μου
ποιος ουρανός με διεκδικεί και μάτωσαν τα γόνατά μου
απ' το παιχνίδι που κάνει μαζί μου
της ομορφιάς η πληγή;

Δεν είναι η αγάπη περιουσία που τη σκορπάς για να σωθείς
είναι η μαγκιά να μάθεις μ' έναν άνθρωπο να ζεις

Ποια θράκα τρίζει στην καρδιά μου
ποιος ουρανός αιμορραγεί και μάτωσαν τα γόνατά μου
απ' το παιχνίδι που κάνει μαζί μου
της ομορφιάς η πληγή;

 

[blue-roses]

Λίγο φως χρυσάφι        
 
Λίγο φως χρυσαφί
έπεσε και γράφει
στης καρδιάς τα βάθη
πόσο σ' αγαπώ
Κι ήρθ' ένα φεγγάρι
νύχτα να σε πάρει
όπως οι κουρσάροι
τον παλιό καιρό

Δάκρυσα και πήρα
όλη την αλμύρα
κι έριξα μια λίρα
μέσα στο νερό
Κι όλα τα δελφίνια
πάνω σε πατίνια
φόρεσαν λουστρίνια
κι άρχισαν χορό

'Αναψαν τα φώτα
όπως ήταν πρώτα
και τα βαρελότα
έπεφταν βροχή
Κι έτσι στολισμένα
άμαξες και τένα
έφεραν εσένα
κι έγινε γιορτή

 

[blue-roses]

Μαύρο μαργαριτάρι          
 
Μαύρο μαργαριτάρι, μαύρη ομορφιά και χάρη
μαύρη όπως δεν έχουμε δει στην ζωή μας
τη στείρα παθιάρα και μαύρη
Μαύρη που μαχαιρώνει και το αίμα μου ξηλώνει

Μαύρη και όταν αγιάζει σκοτώνει και δεν τη νοιάζει
μαύρη μαγεία να πάρει, φτιάχνει φωλιά
όταν δεν βγαίνει φεγγάρι
Μαύρη σαν γιαταγάνι, με ματωμένο φουστάνι

Μα οι γείτονες μου κι οι διπλανοί μου δεν πρέπει ποτέ
να το μάθουν πως ήρθε για μένα, εδώ και τώρα για μένα
όταν ο έρωτας για τον έρωτα μιλάει διαρκώς
κάνει στραβά μάτια ακόμα κι ο ουρανός

Βροχή που δεν περιμένει κάθε άλλο παρά
ευλογημένη νερό που δε λογαριάζει πνίγει
τις σκάλες, να 'τανε κι άλλες
βροχή που σπάει τα σύνορα
και σου ξεπλένει τα όνειρα

Ο παράνομος έρωτας είναι μια τρικυμία
τσακίζει με το τακούνι την ηρεμία στη γωνία
το σεντόνι γουστάρει να μουσκεύει στο λάθος
γιατί η ευτυχία μισεί να μας βρίσκει μονάχους

Ποτέ η απιστία δεν χορταίνει βάζει άρωμα και
περιμένει στους δρόμους γυρνάει και ψάχνει
να πάρει τα θύματα στο λαιμό της
Ο οργασμός μας τραντάζει τα μέλη
και σφαζόμαστε μέσα στο μέλι

Έτσι απροστάτευτη απ' το όνειρο ξυπνάει η ζωή μας
και κρατάει απ' το χέρι τη χαμένη ψυχή μας
πως να ζήσει ένας έρωτας που από φόβο μην σβήσει
τον τρώει η φρικτή σιγουριά
πως μπορεί να κρατήσει

Στοργή που έχει νυχτώσει και τρέχει
να γλιτώσει κρύβεται στου κόσμου το κόρφο
αιτία και ενοχή
που δεν έχει πια στόχο κρύα σαν λάμα και
πόνος, μαύρο γλυκό που σου 'δωσε ο χρόνος

Ο παράνομος έρωτας κυλάει στους λαγόνες
και βαφτίζει το φόρεμα στου κορμιού τους αγώνες
μεσ' στο αμάξι της μπαίνει και αθώα χαϊδεύει
το χρόνο που ξεχειλίζει
γι' αυτό η ζωή περισσεύει
Ένα ψέμα είναι ο έρωτας και προτού ξεδιψάσει
σκορπάει τόση αλήθεια για να σε ξεγελάσει

 

[blue-roses]

Μαύρο φως        
 
Είναι τρεις τα ξημερώματα
το σκοτάδι μου μετρώ
που χαθήκανε οι αγάπες μου
πόσο αργεί το πρωινό

Λες κι ο χρόνος ξεγελάστηκε
ως κι η ώρα δεν περνά
κάπου ο ήλιος θα ξεχάστηκε
κι έπαψε να προχωρά

Τρέχουν μέσα μου χιλιόμετρα
δρόμοι δίχως γυρισμό
τη ζωή μου εγώ ταξίδεψα
μ' ένα γέλιο, ένα λυγμό

Ένα αστέρι χαμογέλασε
στο βυθό του ουρανού
το δικό σου ωραίο πρόσωπο
ή το ασήμι του κενού
καρδιά μου

Σβήνει ο κόσμος κι ανασταίνεται
σαν παιδιού αναπνοή
την αγάπη ονειρεύεται
κι ύστερα μετανοεί

Μαύρο φως της αγάπης, μαύρο φως

 

[blue-roses]

Με λένε Αέρα        
 
Με λένε Αέρα και ζω ικανός
κι η φυλή μου και εγώ
σαν ανθός, αν χαθώ
να χαθώ με περηφάνια

Με τη σκουριά πολεμώ
μα το βήμα μου αστράφτει και ζω
ικανός αν χαθώ, να χαθώ με περηφάνια

Αχ, πατρίδα μου το φως σου παντρεύτηκα
κι ερωτεύτηκα τα πράσινα νερά σου
με του ονείρου το σουγιά στα χέρια
χαρακώνω όσα δεν μπορώ να ζήσω αληθινά ] 2x
μια τέτοια νύχτα γλυκιά

Σαν μετανάστης στο ίδιο το χώμα
που γεννήθηκα ζω
κι είναι αυτή η ομορφιά το δικό μου
μυστήριο τ' όνομα που έχω αντηχεί
στα βαφτίσια όλης της γης
μα δεν έχει γραφτεί σε κανένα διαβατήριο

Αχ, πατρίδα μου...

Θ' ακουμπήσω το κεφάλι μου στους ώμους σου
και θα ονειρευτώ τη θάλασσα
αύριο πάλι θα ανάψω φωτιά
για να γίνει ο γαλάζιος αέρας
γύρω μας, σπίτι

Πες μου ποια γη
και γιατί στη φωτιά εξαγνίζεται
και παραδίνει τη λευτεριά της στην ειρήνη
Σε κάθε άνθρωπο είδα την δικιά μου εξορία
και στο πρόσωπο του ο ιδρώτας
το δάκρυ μου έχει πλύνει

Αχ, πατρίδα μου...

Με λένε Αέρα και ζω ικανός
και η φυλή μου και εγώ
σαν ανθός, αν χαθώ
να χαθώ με περηφάνια
Το ίδιο χέρι
που αναβοσβήνει τ' αστέρια
Μάτια μου το ίδιο χέρι
αναβοσβήνει κι εμένα

Αχ, πατρίδα μου...

Ποιος θα μιλήσει για εμάς
θα μιλήσει αυτός που μένει πίσω
γιατί εγώ θα φεύγω
θα συνεχίσω να ακολουθώ
το ρεύμα από τις φτερούγες των πουλιών

 

[blue-roses]

Με τον Έκτορα        
 
Εσένα σε φωνάζαν Αχιλλέα
μα εγώ αγαπούσα ξέρεις πιο πολύ
εκείνους που η ζωή ξεχνάει μονάχους
χωρίς αγάπη, σπίτι και φιλί

Εσένα σε φωνάζαν Αχιλλέα
ήθελες να ‘σαι εσύ ο δυνατός
μα ο κόσμος ο γεμάτος από πόνο
για ‘μένα ήτανε φίλος πιο πιστός

Ήμουνα πάντα με τον Έκτορα
που ‘ξερε πως δεν έχει ελπίδα
μα βγήκε από τα τείχη και πολέμησε
για της ψυχής του την πατρίδα
Ήμουνα πάντα με τον Έκτορα

Εσένα που σε λέγαν Αχιλλέα
σε ξάπλωσε στην άκρη του γιαλού
εκείνη η κρυφή πληγή στη φτέρνα
που λέει το παραμύθι του τυφλού

Κι εμένα με τρομάζει όταν νυχτώνει
το μαύρο που σκεπάζει στην καρδιά
το βλέμμα σου κι εκείνη τη φιλία
που είχαμε σαν ήμασταν παιδιά

Ήμουνα πάντα με τον Έκτορα...

 

[blue-roses]

Μέρες αδέσποτες        
 
Σαν και σένα μ' ένα κόμπο στο λαιμό
σε ώρες άσχετες ξεσπάω το θυμό
σαν κι εσένα στις πλατείες της σιωπής
τον ίσκιο μου τραβάω

Σαν κι εσένα διαμελίζομαι στο φως
μες σ' αυτό το πλαστικό το καθεστώς
και τη νύχτα στα κομμάτια μου γυρνώ
και τα ξανακολλάω

Μέρες αδέσποτες σφυρίζουν στο μπαλκόνι μου
μέρες αδέσποτες σφηνώθηκαν στην πόλη μου
σημαδεύουνε το μέλλον πετυχαίνουν το παρόν
και με στρίμωξαν σ' ατέλειωτο κρυφτό

Σαν κι εσένα το πρωί στην αγορά
ψάχνω ένα φτηνό ζευγάρι φτερά
μου πουλούν κάτι κλεμμένα τελικά
κι όμως επιμένω

Παίρνω φόρα και ζυγίζω τον καιρό
το κορμί μου στο κενό να εμπιστευτώ
και ξεχνάω πως κι αυτό τον ουρανό
τον έχουν πουλημένο

Μέρες αδέσποτες σφυρίζουν στο μπαλκόνι μου
μέρες αδέσποτες σφηνώθηκαν στην πόλη μου
σημαδεύουνε το μέλλον πετυχαίνουν το παρόν
και με στρίμωξαν σ' ατέλειωτο κρυφτό
 

[blue-roses]

Μη με ρωτάς        
 
Τα πολυβόλα σωπάσαν
Οι πόλεις αδειάσαν και κλείσαν
Ένας βοριάς παγωμένος
Σαρώνει την έρημη γη

Στρατιώτες έρχονται
Πάνε, ρωτάνε γιατί πολεμήσαν
Κι εσύ ησυχάζεις
Το δάχτυλο βάζεις
Να δεις την πληγή

Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι
Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς,μη με ρωτάς
Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι
μη με κοιτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς

Στην πολιτεία βραδυάζει
Το χιόνι τις στέγες σκεπάζει
Ένα καμιόνι φορτώνει
Και κόβει στα δυό τη σιγή ...

Περιπολία στους δρόμους
Και κάποια φωνή που διατάζει
Κι εσύ ησυχάζεις
Το δάχτυλο βάζεις
Να δεις την πληγή ...

Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι
Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς
Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι
Μη με κοιτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς

 

[blue-roses]

Μια χαραμάδα πανικού        
 
Κρατά τη σιωπή που μου χρεώθηκες
ό,τι σε τύφλωσε και σώθηκες
σαν πίστη ακριβή
κι άκου ό,τι αφουγκράστηκε το αίμα σου
ό,τι ξοδεύτηκε στο ψέμα σου
μέσα σε μια στιγμή

Ό,τι μας κλώτσησε στο φως
είναι αυτοσχέδιος μηχανισμός
όπως το γέλιο ενός παιδιού
μια χαραμάδα πανικού

Δώσ' μου τον ιδρώτα σου και τη στεριά
να βαφτιστώ σε μια δικιά σου θέλω μαχαιριά
κι ας μη μου το χρωστάς
Κι άκου ό,τι ορκίστηκε στην πλάνη σου
ό,τι ξοδεύτηκε για χάρη σου
και μη τα παρατάς

Ό,τι μας κλώτσησε.....

Πες μου, τα χείλια της καρδιά σου άνοιξε
τη μέρα μου έλα και δάγκωσε
και μη με λυπηθείς
Σπείρε στο χορτάρι σου το άπειρο
και πότισε το μια γουλιά νερό
όταν με θυμηθείς

Ό,τι μας κλώτσησε.....

 

[blue-roses]

Μικρή πατρίδα            
 
Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
τα χρόνια μου είχαν ρίζες ήταν δέντρα
που τα 'ντυσε με φύλλα η καρδιά
και τ' άφησε ν' ανθίζουν μες την πέτρα

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
οι άνθρωποι που αγάπησα ήταν δάση
οι φίλοι μου φεγγάρια ήταν νησιά
που δίψασε η καρδιά μου να τα ψάξει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας

Δεν έκανα ταξίδια μακρινά
ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει
σε όνειρα σ' αισθήματα υγρά
το μυστικό τον κόσμο ν' ανασάνει

Το πιο μακρύ ταξίδι μου εσύ
η νύχτα εσύ το όνειρο της μέρας
μικρή πατρίδα σώμα μου κι αρχή
η γη μου εσύ ανάσα μου κι αέρας
 

[blue-roses]

Μυστήριο τρένο        
 
Το μυστήριο τραίνο που είμαστε
ζητάει επιβάτες
ζητάει τρέλα, φωτιά, χωρισμό
γλυκιές αυταπάτες.

Το μυστήριο τραίνο που είμαστε
πεινάει για πόνο
πεινάει για δάκρυα, ψέμματα, φως
απέραντο χρόνο.

Το μυστήριο τραίνο που είμαστε οι δυο μας
στο σκοτάδι σφυρίζει, μας πάει στο χαμό μας,
με το φρένο σπασμένο τις ράγες κλωτσάει
στης αγάπης το τούνελ βαθειά μας ρουφάει

Με το μαύρο καπνό του υψώνεται
να καίει το φεγγάρι
να καίει τ'άστρα, το φόβο το σώμα μας
το τραίνο σαλπάρει.

Το μυστήριο τρένο που πήραμε
μονάχο πηγαίνει
μονάχοι κι εμείς με χέρια σφιχτά
που η μοίρα τα δένει.

 

[blue-roses]

Να πέθαινα για κάτι δυνατό        

Σε τι κόσμο ζούμε - σε τι κόσμο ζούμε.
Κοιτάζω γύρω μου μέσα απ' τ' αμάξι,
σκυμμένα βλέμματα, σκυμμένα σώματα,
κοιτάζω τα παιδιά στα φανάρια,
κοιτάζω τους ξένους μας, φυλακισμένοι στους δρόμους
μ' ένα βιολί, ένα ακορντεόν
και μια φωτογραφία των γονιών τους
κρεμασμένη στο λαιμό σαν σταυρό.
Εφημερίδα ψυχή, μολυσμένες ειδήσεις,
η τιμή του πετρελαίου, η τιμή των μετοχών,
η τιμή της πατρίδας, η τιμή της ζωής μου.

Να πέθαινα για κάτι δυνατό,
όχι για δόξα, ούτε χρήμα.
Ούτε στην εθνική οδό
βράδυ Σαββάτου μετωπική με φορτηγό.
Να πέθαινα για κάτι δυνατό.
Έτσι που ζω σα να μη ζω,
είναι μεγάλο άδικο και κρίμα.

Σε τι κόσμο ζούμε - σε τι κόσμο ζούμε θεέ μου.
Κοιτάζω στις οθόνες τα κομένα κεφάλια.
Μιλούν για πολέμους, μιλούν για ιδέες,
μιλούν κι η φωνή τους βογγάει απ' το ψέμα.
Τα κτίρια τρέμουν, σωριάζονται άδεια.
Δεν έχουμε σπίτια, δεν έχουμε χέρια,
δεν έχουμε μάτια, παιδιά να γελάνε.
Έχουμε αίμα και σάρκα που καίει,
που κλαίει για το φόνο, το μάταιο ψέμα.
Σαν νάρκη στο χώμα θαμένη η αλήθεια,
στο χώμα που όλους θα κρύψει μια μέρα.

Συγνώμη, συγνώμη, να μη σας τρομάζω.
Ξυπνάτε, κοιμάστε, κοιτάτε με τρόμο
τον φίλο που φεύγει για ξένα λιμάνια,
την άδεια καρδιά σας που λέει "φοβάμαι".
Χτυπάει το τηλέφωνο, ουρλιάζει σαν σφαίρα.
Έχετε μήνυμα, μήνυμα πάλι.
Γράφει το μήνυμα]

[blue-roses]

Ο Άμλετ της σελήνης        
 
Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγα
Πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν' ανατραπεί
Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια
Τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή

Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος
Γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς
Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος
Μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυο χρησμούς

Τι ζήλεψες τι τα'θελες τα ένδοξα Παρίσια
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές
Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
Και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές

Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης
Έσβησες μ' ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής
Και μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνεις
Μιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής