Θανάσης Παπακωνσταντίνου!!!

[blue-roses]

Ήμερος ύπνος        
 
Χιόνι,σεντόνι τρυφερό για του φιδιού τον ύπνο
χιόνι και πένθιμο σκυλί, βραχνός προφήτης

Και όμως το πιο γλυκό βιολί το παίζει ο θάνατος

Κοιτάς απ' το παράθυρο, καπνίζουν τα πηγάδια
χιόνι και ανάψαν τη φωτιά στο κάτω κόσμο

Και όμως το πιο γλυκό βιολί το παίζει ο θάνατος

Ο κυνηγός στο πέρασμα, το σπίρτο πίνει
το λύκο που εχίμηξε, πίσω του δεν τον βλέπει

Και όμως το πιο γλυκό βιολί το παίζει ο θάνατος

 

[blue-roses]

Κάτω απ' το μαξιλάρι        
 
Κάτω απ' το μαξιλάρι
είναι ένα βαθύ πηγάδι
που μέσα κατοικούν
οι ψυχές που σ' αγαπούν.

Παλεύουν κάθε βράδυ
με τα κιούγκια στο σκοτάδι
να φτάσουνε ψηλά
πλάι στο μαχαραγιά.

Να σου μιλάν στον ύπνο,
να σε μπάζουνε σε κήπο
με -Γιάννη και λωτούς
με χειμωνανθούς.

Κι όταν σ' αναταράσσει
-για τα σκάρτα που 'χεις πράξει-
κύμα φαρμακερό,
να σου δίνουν φυλαχτό.

Χαϊμαλί από μετάξι,
που 'χουν μέσα του φυλάξει
άχυρο απ' τη γη
που 'χει μείνει απάτητη.

Έρχονται και σε μένα
πρόσωπα λησμονημένα,
άδεια και χλωμά
από πριν κι από μετά.

Μου κρατάν το χέρι
στο ταξίδι, στο καρτέρι
στον ύπνο το βαθύ.
Είναι λίγοι, είναι πολλοί.

Μέσα στο πηγάδι
κάτω απ' το μαξιλάρι
ρίχνονται οι ψυχές
Ήλιε μου τώρα βγες!

 

[blue-roses]

Στον Rak...

Λύκος κακός        
 
Σαν μπαλαρίνα διάφανη
περνάς μπροστά μου
και το άρωμά σου συνταγή
για εφηβικές παρανομίες.

Ομορφούλα μου
ο κακός ο λύκος είμαι
και σε κυνηγώ.
Στων παιδεραστών την όχθη
εξώκειλα θαρρώ.

Η μέλισσα βγάζει κερί
κι ο μάγος θαύμα
και το δικό μου το πουλί
βγάζει φωνή και αλαλάζει.

Ομορφούλα μου
ο κακός ο λύκος είμαι
και σε κυνηγώ.
Στων παιδεραστών την όχθη
εξώκειλα θαρρώ.

Νυχτερινά εμβατήρια
με προσκαλούνε.
Στη μάχη για τα μάτια σου
ήρθα με λιγοστές ελπίδες.

Ομορφούλα μου
ο κακός ο λύκος είμαι
και σε κυνηγώ.
Στων παιδεραστών την όχθη
εξώκειλα θαρρώ.

 

[blue-roses]

Να βγαίνεις απ' το όνειρο        
 
Να βγαίνεις απ' το όνειρο
να κατεβάζεις τα πουλιά
στον ύπνο πάλι να περνάς
κι ύστερα στο δωμάτιο.

Να ντύνεσαι καλά
να πας κατά την πόρτα.

Να κάνεις δύο βήματα
-στο τρίτο κοκαλώνεις!

Να λείπει απάνω ο ουρανός.

 

[blue-roses]

Νυχτέρι        
 
Σε τούτο το νυχτέρι
η Σανκάρ κι η Μπαλιστρέρι
μου κρατάνε συντροφιά.
Κι η νύχτα η κοροϊδεύτρα
κράζει και λαλεί
πάλι νταλγκάδες το παιδί.

Αρχέγονες οι μνήμες,
τα παπούτσια φαγωμένα
απ' τις κοκκινόπετρες.
Στην ξενιτιά δεν πήγα
ούτ' αρρώστησα
μα το κλαρίνο με τρυπά.

Ανάμεσα στο Βέγα,
τον Ντενέμπ και τον Αλτάιρ
υπάρχει μία θέση του ουρανού
όπου θα πάω σαν γίνω
σκόνη αστρική,
για κει σας κλείνω ραντεβού.

 

[blue-roses]

Ο βασιλιάς        
 
Έλα λευκό μου σύννεφο
και γίνε προσκεφάλι
για το παιδί το χνουδαλό
που ο ύπνος το 'χει πάρει.

Να κοιμηθεί σαν βασιλιάς
και πριν καλοξυπνήσει
μέσα απ' τα βάτα της σιωπής
στ' όνειρο να βαδίσει.

Να είναι τ' όνειρο καλό
απατηλό ας είναι
κι ύστερα γύρισε ψηλά
κι αν θες βροχούλα γίνε.

 

[blue-roses]

Ο κομήτης του Χάλεϋ        
 
Τώρα που ο κομήτης Χάλεϋ
για λίγο θα περάσει δίπλα απ' τη γη,
άνοιξε το παράθυρό σου.

Ίσως προλάβουμε να φιληθούμε,
ίσως και κάτι πιο πολύ...

 

[blue-roses]

 Οι γριές        
 
Καλή γριά μου γίνε,
γίνε κοριτσάκι
και στα αγριολίβαδα
τρέξε να κρυφτείς.

Ήλιος πυρπολητής
κι ανάλαφρο αεράκι
μαζί σου παίζουν
το παιχνίδι της ζωής.

Αλλιώς τα περιμέναμε
κι αλλιώς μας ήρθαν,
λένε αναστενάζοντας
στον τόπο μου οι γριές.

Σέρνουν βαρύ σταυρό
και όταν αποθάνουν
τον κόβουν ξύλα οι γείτονες
κι ανάβουνε φωτιές.

 

[blue-roses]

Οι πότες της στρογγυλής τραπέζης        
 
Πρώτη εκτέλεση]

Γύρω από τούτο το ακούραστο τραπέζι,
που το φαί και το πιοτό μας κουβαλά,
τη μέρα κλείσαμε αδυσωπητη μέρα,
με τα διλήμματά και τις αναποδιές.
Α, βλέφαρα μολυβένια
και μάτια θολά!

Γεια σας πότες της στρογγυλής τραπέζης,
που τα σαρκία σας η μέθη κυβερνά.
Ας ήταν μια φορά τίποτα να μην πούμε,
τον ψίθυρο των άστρων έπιασε η γκλάβα μου.
Α, αρμονία και χάος!
Πάλι στα ίδια γυρνώ...

 

[blue-roses]

 Όνειρο        
 
Τράβηξα δειλά-δειλά
της Κερκόπορτας το σύρτη
και πήραν φωτιά τα μάτια μου
μάγκα μου απ' όσα είδαν.

Πόλιτεία απέραντη
από γυαλί και κεχριμπάρι,
τα χρώματα της ίριδας
της έπλεκαν στεφάνι.

Στα στενά της σέρνονταν
άγιοι σκοτεινοί κι αγύρτες
και στο λιμάνι αθίγγανοι
μοιρίζανε παλάμες.

Ο Ανέστος τρυφερά
γέμιζε καρφιά τα χέρια
κι ο Μεβλανά Τζελαλεδίν
γυρνούσε και γυρνούσε.

Κι έτσι όπως χάζευα
δερβισάδες, μπεκτασίδες,
άλαλοι με κυκλώσανε
μα ακόμα τους ακούω.

Σεμ ολντού ασίκ λαρί
άνθρωπέ μου τί ξεφτύλα,
να σου χαλάνε το όνειρο
κι εσύ να τους αφήνεις.

Πίσω ξαναγύρισα
χίλια εννιακόσια ενενήντα,
με τα δίδυμα αγκαλιά
κοιμάται η κυρά μου.

 

[blue-roses]

Ορυχεία        
 
Σε ορυχεία σκοτεινά
πετάω τα σκουπίδια
όσα μου έφερε η ζωή
μα όσα κι εγώ της πήγα

Εκείνα που δε λέγονται
δε λιώνουν σε καμίνι
που θα τα πάρει ο διάβολος
να κάνει κομποσκοίνι

Πολλές φορές προσπάθησα
μα αυτά τα γαμημένα
αντί να βγούν στα χείλη μου
σφηνώνουν στον αυχένα

Γι'αυτό άμα δείτε μάγκες μου
έτσι όπως τραγουδάω
ρίχνω το σώμα μου μπροστά
σα να σας προσκυνάω

 

[blue-roses]

Όσοι        
 
Όσοι φυλάνε κλειδαριές
και τα κλειδιά γυρίζουν,
δεν έχουν φίλους καρδιακούς,
δεν έχουν προκοπή.
Γύρνουν τα βράδια φλυαροι,
απανωτά καπνίζουν
κι όταν στο στρώμα πέσουνε,
βουλιάζουν στη σιωπή.

Όσοι νομίζουν πως κρατάν
της γνώσης τα ευαγγέλια
και δίχως να τους ζητηθεί
τη γνώμη δίνουνε,
ξυπόλητοι βαδίζουν
στης ζωής τα μονοπάτια.
Αλλού 'ναι τα αληθινά
κι αλλού σκαλίζουνε.

Όσοι φοράν τα μαύρα τους
τα ρούχα για ν' αρέσουν,
κι απ' τον καθρέφτη φεύγουνε
με άλλον εαυτό,
θα βγουν στο προσκλητήριο
και θα τους αφαιρέσουν
το δίπλωμα, το όχημα
και το μυστήριο

 

[blue-roses]

Ούτε τριγμός, ούτε λυγμός        
 
Τα δάκρυα όταν πέφτουνε
-πες μου ποιος δεν το ξέρει-
τρύπες ανοίγουνε στη γη
κρυστάλλινοι αρουραίοι.

Κάνουν την πέτρα κόσκινο
-πες μου αν δεν είναι αλήθεια-
και χάνονται στα τρίσβαθα
στην πορφυρένια ψίχα.

Ούτε τριγμός, ούτε λυγμός
-πες μου πού είναι το ψέμα-
ούτε βαριά πατήματα
στο δρόμο για τα ξένα.

Μόνο σιωπή ασάλευτη,
-πες μου τί δεν ταιριάζει-
τα παιδικά μας όνειρα
κι ο χρόνος που κοχλάζει.

 

[blue-roses]

Παλιά πληγή        
 
Βαθιά πληγή, παλιά πληγή
μονάκριβη δική μου
την ξεριζώνω απ' την καρδιά
φυτρώνει στην αυλή μου
την ξεριζώνω απ' την καρδιά
φυτρώνει στην αυλή μου
βαθιά πληγή, παλιά πληγή
μονάκριβη δική μου

Ανθίζει καταχείμωνο
που οι φωνές κοπάζουν
έχει τη φυλωσια πυκνή
και νύχια που χαράζουν
έχει τη φυλωσια πυκνή
και νύχια που χαράζουν
ανθίζει καταχείμωνο
που οι φωνές κοπάζουν

Αγάπημενα πρόσωπα
αγαπημένα μάτια
έρχονται σαν τα κύματα
και αφήνουν κατακάθια

Μαραίνεται απ' το γέλιο μου
πίνει απ' τα δάκρυα μου
έρχεται στις παρέες μου
και κλέβει τη μιλιά μου
έρχεται στις παρέες μου
και κλέβει τη μιλιά μου
μαραίνεται απ' το γέλιο μου
πίνει απ' τα δάκρυα μου

Βαθιά πληγή, παλιά πληγή
πες μου τι να κοιτάξω
να μπω σε κόσμο σκοτεινό
ή πάλι να αγκαλιάσω
να μπω σε κόσμο σκοτεινό
ή πάλι να αγκαλιάσω
βαθιά πληγή, παλιά πληγή
πες μου τι να κοιτάξω

Αγάπημενα πρόσωπα
αγαπημένα μάτια
έρχονται σαν τα κύματα
και αφήνουν κατακάθια

 
'Ενα από τ'αγαπημένα μου...

[blue-roses]

Πάστα με κερασάκι        
 
Μια πάστα η ζωή
κι η ΑΕΛ το κερασάκι.
Κι όλα όσα θέλω για να πω
τα τρώει το ποταμάκι.

Μονάχα ο δόκτωρ Ιπποκράτης
το 'χει πάρει είδηση,
κι αφήνοντας το βάθρο πού και πού
στις όχθες πάει να ψαρέψει το μυστικό.

Βεγγέρα, Μούσες, Μονοπώλιο, Μπραζίλ και Λάμπα,
της πόλης οι μοιραίοι εξασκούνται στο μπλαζέ.
Στη σκοτεινή πλευρά τελώνια 'λευτερώνονται
και τατουάζ γεμάτα 'αχ και βαχ'
στου Πηνειού τις λεύκες χαράζουνε.

Σκυφτός στης ΔΕΥΑΛ τα χαρακώματα μετράω
τις Κυριακές που ακόμα η πλάτη μου θα φορτωθεί.
Πίσω απ' τους δύστροπους φακούς μου
της μυωπίας την κοιτώ.
Μια παντρόνα να μ' ορέγεται
και να με περιπαίζει η Λάρισα.