Θανάσης Παπακωνσταντίνου!!!

[blue-roses]

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στις 26 Απριλίου του 1959 στον Τύρναβο. Κρατά ως σημαντικότερη ανάμνηση σήμερα το «άρωμα απ'το βρεγμένο χώμα» και τα παραδοσιακά τραγούδια που τραγουδούσαν στα χωράφια οι γονείς του.

Στη Θεσσαλονίκη σπουδάζει μηχανολόγος-μηχανικός ενώ στη συνέχεια υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία στην Κοζάνη κάνοντας «αγρύπνιες» στα ταβερνάκια της πόλης.

Μετά το στρατό αρχίζει να ασχολείται με την κατασκευή μουσικών οργάνων όπως μπουζούκια, μπαγλαμάδες, τζουράδες και λαούτα.

Σήμερα ζει στη Λάρισα και ασχολείται αποκλειστικά με τη μουσική αφού εργάστηκε για χρόνια «στης ΔΕΥΑΛ τα χαρακώματα», ως εργολάβος δημοσίων έργων.

Είναι παντρεμένος και έχει δύο δίδυμα αγόρια, τον Κωνσταντή και τον Αριστοτέλη.

Ξεκινά γράφοντας στιχάκια. Στα 19 του πλησιάζει το Μάνο Λοΐζο προτείνοντάς του έξι από αυτά, «αδόκιμα και καθόλου καλά», όπως τα χαρακτηρίζει σήμερα. Η δουλειά του συνθέτη πάνω στα τραγούδια αυτά χάνεται με το θάνατό του το 1982 και η επικείμενη συνεργασία σταματά πριν ολοκληρωθεί.

Λίγα χρόνια αργότερα δίνει κάποια άλλα στιχάκια του στην Ελευθερία Αρβανιτάκη και στην Οπισθοδρομική Κομπανία, χωρίς όμως να δισκογραφηθούν.

Η πρώτη του παρουσία στο χώρο γίνεται τελικά μέσα από το διαγωνισμό Μουσικοί Αγώνες Κέρκυρας που διοργάνωνε ο Μάνος Χατζιδάκις. Ο διαγωνισμός ηχογραφήθηκε ζωντανά και κυκλοφόρησε ο δίσκος Κέρκυρα '82 - Αγώνες ελληνικού τραγουδιού - Τα 25 τραγούδια. Ο Θανάσης συμμετείχε με το τραγούδι Η χελώνα -ένα «περίεργον λαϊκό» σύμφωνα με την παρατήρηση του Μάνου Χατζιδάκι- που ερμήνευσε ο Πάνος Τσαπάρας.

Δύο χρόνια αργότερα, το Δεκέμβρη του 1984, θα κυκλοφορήσει ο δίσκος Διαίρεση του συνονόματού του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Ο πασίγνωστος τώρα πια Μαύρος γάτος και ο Λεγεωνάριος είναι τα δύο τραγούδια, τους στίχους των οποίων υπογράφει ο Θανάσης.

Οι προσωπικές του δουλειές ξεκινούν τον Απρίλιο του 1993 με την Αγία Νοσταλγία σε παραγωγή Νίκου Παπάζογλου ενώ στην ενορχήστρωση συνέπραξαν, εκτός του Θανάση, ο Μανώλης Πάππος και ο Θανάσης Σοφράς. Ο Κοζανίτης Γιώργος Μιχαήλ έχει συνδράμει ερμηνευτικά σε έξι από τα τραγούδια του δίσκου όπου ο Θανάσης, εκτός από δικούς του στίχους, «ντύνει» μουσικά ένα ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου καθώς και τέσσερα ρουμπαγιάτ του Πέρση ποιητή Ομάρ Καγιάμ. Επίσης εδώ αρχίζει μια παράδοση που θέλει στους προσωπικούς δίσκους του Θανάση να συμμετέχουν και μέλη της οικογένειάς του]

[blue-roses]

Liquid        
 
Στο μέτωπό σου μια θάλασσα αναπαύεται·
του φόβου οι σταγόνες, δελφίνια που παίζουν.

Μέρα τη μέρα δυναμώνει το κύμα της,
αναριγά, τα αρμυρίκια δαγκώνει.

Καταλαβαίνει πως ήρθε η ώρα της,
ήρθε η ώρα να πει την αλήθεια.

«Νυν απολύεις τον δούλο σου, δέσποτα»
και σε σκεπάζει, όπως η μάνα τη νύχτα.

 

[blue-roses]

Sara        
 
Κι όμως εσύ Sara
Δε φοβάσαι τα φρούτα του πάθους
Κυλά το δηλητήριο στο σώμα σου,Sara
Κι όπου να 'ναι σου χαρίζει τα μαύρα φτερά.
Ντύνεσαι νύχτα ανάλαφρη,Sara
Δεν ξέρω σε ποιους τόπους γυρνάς
Με τέσσερα φεγγάρια στην πλάτη σου,Sara
Τέσσερα γαλήνια ξέφωτα.
Το σκουλήκι της γνώσης ζήλεψε,Sara
Γόνιμη ομορφιά, ζιζάνιο
Φωλιάζει στη χλόη του στέρνου μου, Sara
Και περιμένει τα δώρα απ' το κυάνιο.
Μπορεί στα φεγγάρια των Σιου,Sara
Μπορεί και στον Σμόλικα,
Κάνει τις πέτρες να σκιρτάνε,Sara
Σπάζοντας τον άγνωστο κώδικα.

 

[blue-roses]

Α. Μάνθος        
 
"Όπου, στα 1923 ο επικυρηγμένος Θωμάς Γκαντάρας
ο ληστής, αποφασίζει να φωτογραφηθεί..."

Ο φωτογράφος των Τρικάλων Α. Μάνθος
έπαιρνε νύχτα τα στενά γυρνώντας σπίτι του
τους γάμους θα σκεφτότανε αλλά και τους θανάτους
που εκράτησε παντοτινά στο ακριβό χαρτί

Μα πιο πολύ θυμότανε το βράδυ του Αυγούστου
που πόρτες έκλεισε βαριά, έλυσε τα σκυλιά
κλέφτης μην έρθει κι έπεσε για του δικαίου τον ύπνο
κλέφτης μην έρθει κι έπεσε όπως κάθε φορά

Μήτε που άκουσε σκυλί, θυρόφυλο να τρίζει
και απ' το φεγγίτη της σκεπής τον είδε να γλυστρά
από την άκρη Άγγελος, στα δόντια το μαχαίρι
Άγγελος, Εξάγγελος, μας ήρθε από μακριά

 

[blue-roses]

Αγία Νοσταλγία          
 
Αγία νοσταλγία πέλαγο ανοιχτό
πόσα σκαριά έχεις πάρει για πάντα στο βυθό

Αγία νοσταλγία φιλώ την εικόνα σου
δεν έχω απόψε πού να πάω δέξου με στο δώμα σου

Αγία νοσταλγία τις αγάπες μου καλώ
μέσα από καθρέφτη παραμορφωτικό

Αγία νοσταλγία της μνήμης αδερφή
είσαι αγκάθι βάλσαμο τραγούδι και στριγκλιά μαζί

Αγία νοσταλγία ανίκητο θεριό
έχεις κλείσει την καρδιά μου σε λαβύρινθο

 

[blue-roses]

Αγρύπνια        
 
Αγρύπνια, αψηλάφητο ζώο!
Δίχως, μια στάλα στοργή,
σ' όσους διψάν για χίμαιρες, γέρνεις
την κούπα σου που 'ναι πάντα αδειανή.

Κι ενώ περνά η νύχτα κατάλευκη,
βροχερή σαν Κυριάκή,
ξέρω γιατί, στ' αυτί που σπαράζει,
χιμάς και γλείφεις σαν το σκυλί.

Δεν αγαπάς!Αφήνεις τους ψύλλους σου,
τους ήχους που φτάνουν από μακριά,
αγρύπνια, κακόφνο όργανο,
που αλέθεις των εκλεκτών το "ωσαννά".

Αγρύπνια της κόλασης κήτος,
είναι το φιλί σου φωτιά.
Αφήνει μια γεύση από σίδερο,
που 'χουν ξηλώσει από καράβια παλιά.

 

[blue-roses]

Ανδρομέδα        
 
Άιντε μες της γης το πυρωμένο κέντρο
άιντε δυο πουλιά φιλιούνται σ' ένα δέντρο
άιντε πέφτει λάβα, λάβα απ' τα φιλιά τους
άιντε και φτερά απολιθωμένα απ' τα κορμιά τους.

Άιντε εκεί μακριά, μακριά στην Ανδρομέδα
άιντε πίνουν τσίπουρο και τρων λακέρδα
άιντε κάτι όντα περίεργα κι ωραία
άιντε που είναι μόνα και ψάχνουν για παρέα.

Άιντε εκεί ψηλά στην άκαρπη Μελούνα
άιντε φύτρωσε, φυτρωσε μια παπαρούνα
άιντε που 'χει στόμα, στόμα και δαγκάνει
άιντε κι όλο λέει πως δεν το ξανακάνει.

Άιντε εκει βαθιά, βαθιά στα σωθικά μου
άιντε κάτι γίνεται κυρά μου
άιντε χίλια άλογα τρελά γυρίζουν
άιντε έξοδο ζητάν και μ' αλωνίζουν.

Άιντε εδώ σιμά κοντά δυο μέτρα βάθος
άιντε λεν πως φυλακίζουνε το πάθος
άιντε ρίχουν χώμα με λουλούδια ραίνουν
άιντε και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν.

 

[blue-roses]

Ανεμόσκαλα      
 
Σκαρφάλωσα με δύναμη σε κάβο σαπισμένο
που ο άνεμος τον έσπρωξε, μας έβγαλε στα βράχια.
Ένα πακέτο πέταξα σέρτικα στον πνιγμένο
που παίζει ζάρια και χαρτιά και όλο χάνει πάντα.

Βρίζω λοιπόν τα χρόνια μου που είναι όλο καρτέρια,
που σε μιαν ανεμόσκαλα σπατάλησα τα χρόνια.
Η μια της άκρη στο κενό, η άλλη από τα ρέλια
η μια της άκρη στο βυθό, η άλλη ως τα αστέρια.

 

[blue-roses]

 Αποσπερίτης          
 
Η μέρα φεύγει ποιος την κλέβει
ήξερα μα ξέχασα
όσοι δουλέψαν κι όσοι παιδέψαν
τα λερωμένα πέταξαν

Κι εσύ αποσπερίτη μου
του δειλινού ταιριάζεις
άδολα είναι τα μάτια σου
και μην τα κατεβάζεις

Οι πολιτείες πάντα χορεύουν
σε ρυθμό κιρκαδιανό
τα φώτα ανάβουν να προλάβουν
της νύχτας το μετέωρο

Κι εσύ αποσπερίτη μου
του δειλινού ταιριάζεις
άδολα είναι τα μάτια σου
και μην τα κατεβάζεις

Τα βήματά μας άθελά μας
είναι δώρα ακριβά
γι' αυτούς που μένουν και περιμένουν
το σούρουπο μιαν αγκαλιά

Κι εσύ αποσπερίτη μου
του δειλινού ταιριάζεις
άδολα είναι τα μάτια σου
και μην τα κατεβάζεις

Μες στο σκοτάδι θα 'ρθουν πάλι
μακρινές μαρμαρυγές
να ψιθυρίσουν να θυμίσουν
τρεις απανωτές φορές

 

[blue-roses]

Άστρο του πρωινού        
 
Άστρο θαμπό του πρωϊνού
για χάρη αγρυπνούμε.
Η αναπνοή μας σου μιλά
κι οι βράχοι κρυφανκούνε,
άστρο του πρωϊνού!

Το φως σου από ουρανό
απόμακρο το στέλνεις
άστρο θαμπό του πρωϊνού
που τη ζωή μας φέρνεις
άστρο του πρωϊνού!

Ένα λοφίο πορφυρό
φορώντας πλησιάζεις,
αστέρι, που πριν έρθεις καν,
άστρο μου φέυγεις πάλι
άστρο του πρωϊνού!

Άστρο θαμπό του πρωϊνού
βλέπουμε να σιμώνεις
κι όσο έρχεσαι λαμπρύνεσαι,
το φως σου δυναμώνεις,
άστρο του πρωϊνού!

Άστρο θαμπό του πρωϊνού
για χάρη σου αγρυπνούμε
και τούτη η μέρα ας μας βρει
μ' αυτούς που αγαπούμε,
άστρο του πρωϊνού!

 

[blue-roses]

Άυπνη πόλη        
 
Όνειρο η ζωή δεν είναι
Κι όποιος πόνεσε στον πόνο
Πάντοτε θε να πονάει
Κι όποιος θάνατο φοβάται
Θα τον κουβαλά στους ώμους
Ψέμα είναι πως κοιμούνται
Στ' ουρανού τα φυλλοκάρδια
Ούτε ένας δε σταλιάζει
Μα αν κανείς τα μάτια κλείσει
Μαστιγώστε τον αδέρφια
Μαστιγώστε τον για να 'χει
Να 'χει ορθάνοιχτα τα μάτια
Και φλεγόμενες πληγές
Κανείς στον κόσμο δεν κοιμάται
Ούτε ένας δεν κοιμάται



 

[blue-roses]

Βάλια Κάλντα        
 
Το νερό στη Βάλια Κάλντα το φυλάγουν οι αγγέλοι
Μόνο τ' αγριμάκια πίνουν κι όποιος άτυχος δεν ξέρει
Το νερό στη Βάλια Κάλντα άμα θα το πιεις σε πίνει
Σ' αγκυλώνει και σ' αφήνει να παραμιλάς

Φέρνει από μακριά, λέξεις που δεν ξεχωρίζουν
Ιστορίες που ανθίζουν κάτω από τη γη

Το νερό στη Βάλια Κάλντα είναι πιο ζεστό απ' το αίμα
Έτσι εκεί τα μανιτάρια κάνουν την αλήθεια ψέμα
Το νέρό στη Βάλια Κάλντα μόνο με νερό δε μοιάζει
Απ' το πουθενά πηγάζει κι απ' την άβυσσο

Φέρνει από μακριά, λέξεις που δεν ξεχωρίζουν
Ιστορίες που ανθίζουν κάτω από τη γη


 

[blue-roses]

Διάφανες αυλαίες        
 
Είναι τα βλέφαρά μου
διάφανες αυλαίες.

Όταν τα ανοίγω βλέπω
μπρος μου ό,τι κι αν τύχει.

Όταν τα κλείνω βλέπω
μπρος μου ό,τι ποθώ.

 

[blue-roses]

Η μοσχαροκεφαλή        
 
Μια μοσχαροκεφαλή - γεια σου Διονύση μου -
μια μοσχαροκεφαλή στο πιάτο μου αρμενίζει.
Κάθομαι και την κοιτώ - γεια σου Διονύση μου -
κάθομαι και την κοιτώ, χαρά με πλημμυρίζει.

Κάνω μια βούτα στο ζωμό - γεια σου Διονύση μου -
κάνω μια βούτα στο ζωμό και βγαίνω κερδισμένος.
Στο Τσιούγκαρι* σταμάτησα - γεια σου Διονύση μου -
στο Τσιούγκαρι σταμάτησα γιατί 'μουν μεθυσμένος.

Αλάτι ρίχνω στεριανό - γεια σου Διονύση μου -
αλάτι ρίχνω στεριανό και φίνο σκορδοστούμπι,
έχω και τυρναβίτικη - γεια σου Διονύση μου -
έχω και τυρναβίτικη ρετσίνα γι' αποκούμπι.

Φώτα φθορίου φλύαρα - γεια σου Διονύση μου -
φώτα φθορίου φλύαρα κι ο σερβιτόρος χύμα
και στην κουζίνα ο μάγειρας - γεια σου Διονύση μου -
και στην κουζίνα ο μάγειρας θύτης μαζί και θύμα.

Τριγύρω μου ξενύχτηδες - γεια σου Διονύση μου -
τριγύρω μου ξενύχτηδες και παραστρατημένες
κοπέλες απ' τον Άγιο - γεια σου Διονύση μου -
κοπέλες απ' τον Άγιο Δομίνικο φερμένες.

Καθένας όπως έστρωσε - γεια σου Διονύση μου -
καθένας όπως έστρωσε θα πέσει να πλαγιάσει.
Στο σπίτι ακροπόδητι - γεια σου Διονύση μου -
στο σπίτι ακροποδητί η μέρα πριν χαράξει.

 

[blue-roses]

Η τράτα        
 
Με μια τράτα ολόχρυση
με σουρωτήρι πάτο,
στο σκότος πλέει αβύθιστη
με πλήρωμα φευγάτο.

Αντί πανιά πουκάμισα
και για κουπιά τα χέρια,
ψαρεύει αναστεναγμούς
και τους πουλάει στ' αστέρια.

Ωρέ η βάρκα μας, γκιόσα
ωρέ η κουρελού, γκιόσα.
Βρε πότε 'δω και πότε αλλού
μες τα πελάγη τ' ουρανού.
Ωρέ πότε 'δω και πότε αλλού
η βάρκα μας η κουρελού.

Χιλιάδες μάτια την κοιτάν
καρδιές την προσκυνάνε,
κι όσοι παραλογίζονται
που πάει τη ρωτάνε.

Πηγαίνω μεσοπέλαγα
με τ' άλμπουρα της νίκης,
για να χτενίσω τα λυτά
μαλλιά της Βερενίκης

Ωρέ η βάρκα μας, γκιόσα
ωρέ η κουρελού, γκιόσα.
Ρε πότε 'δω και πότε αλλού
μες τα πελάγη τ' ουρανού.
Ωρέ πότε 'δω και πότε αλλού
η βάρκα μας η κουρελού

Φεγγάρι παλιοφέγγαρο
φεγγάρι μεταξένιο,
τη νύχτα κάνεις φωτεινή
κι εμένα αλλοπαρμένο.

Οι πρώτοι και καλύτεροι
σε ψάχναν στα ρυάκια,
κι εγώ από τη Λάρισα
σου στέλνω τραγουδάκια.

Ωρέ η βάρκα μας, γκιόσα
ωρέ η κουρελού, γκιόσα.
Ρε πότε 'δω και πότε αλλού
μες τα πελάγη τ' ουρανού.
Ωρέ πότε 'δω και πότε αλλού
η σελήνη μας η κουρελού.