Αρλέτα!

[blue-roses]

Τα μικρά παιδιά        
 
Τα μικρά παιδιά τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους σαν τον ήλιο το χάρτινο
τις ελπίδες μας

Τα μικρά παιδιά τα μικρά παιδιά
που μπερδεύουν τα λόγια τους που μιλούν με νοήματα
στα παιχνίδια τους
μες σε κήπους και χώματα με λουλούδια η λάσπη
έναν κόσμο ζουν τα μικρά τον πιο όμορφο

Τα μικρά παιδιά τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους σαν το μήλο το χάρτινο
τις ελπίδες μας
ένα φύλλο η μια μέλισσα
ένα τόπι η μια βέργα
γίνονται αυτοκίνητα χαρά κόσμου ζωή

Τα μικρά παιδιά τα μικρά παιδιά
που κρατούνε στο χέρι τους σαν το μήλο το χάρτινο
τις ελπίδες μας

Δυό κουτιά σπίρτα
γίνηκαν ο σταθμός και τα τρένα
που μπορούνε να φτάσουνε
ως την άκρη της γης
 

[blue-roses]

Το μπαρ το ναυάγιο          
 
Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο
βρέθηκα να τα πίνω μ' έναν άγιο
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό

Του είπα παππούλη τι ζητάς εδώ
δεν είναι μέρος για έναν άγιο αυτό
μου είπε, τέκνον κάνεις μέγα λάθος
εδώ είναι ο φόβος των ανθρώπων και το πάθος

Κοίταξε γύρω του στεγνούς και μεθυσμένους
και μου είπε εγώ τους αγαπάω τους κολασμένους
αν θες ν' αγιάσεις πρέπει ν' αμαρτήσεις
ε κι αν προλάβεις, ας μετανοήσεις

Προχθές αργά στο μπαρ το ναυάγιο
βρέθηκα να τα πίνω μ΄ έναν άγιο
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
και κοινωνούσε με ουίσκι και νερό
καθότανε στο διπλανό σκαμπό
στο τέλος πλήρωσε και το λογαριασμό

 

[blue-roses]

Το πέτρινο χαμόγελο        
 
Δεν είχε το νησί κατάρτια
Δεν είχε το νησί φωτιά
Δεν είχε το νησί τραγούδια
γιατί μισέψαν τα παιδιά

Δεν είχε το νησί φεγγάρια
μαρμάρωσε κι η κοπελλιά
στο πέτρινο χαμογελό της
γίναν τα όνειρα καράβια

Το πέτρινο χαμογελό της
το χτίσανε στη μοναξιά
τ' αγριοπούλια του πελάγου
και χάθηκαν και χάθηκαν

Τώρα ένα χέρι στο λιμάνι
βάφει τη θάλασσα σταχτιά
δεν είναι πια βαθύς ο ύπνος
δεν έχει ελπίδες η νυχτιά

Τώρα είναι μόνη στο λιμάνι
κι είναι το όνειρο μακριά
το πέτρινο χαμογελό της
το χτίσανε στη μοναξιά
τ' αγριοπούλια του πελάγου
και χάθηκαν και χάθηκαν
 

[blue-roses]

Τσάι γιασεμιού        
 
Σου φερνα στρείδια απ' το ασπρονήσι,
σου φτιαχνα τσάι γιασεμιού,
Μα σένα σε είχανε συνηθίσει σε φασολάδες και τουρλού.

Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου, στην κάμαρα μου την παιδική,
μήπως βρω το χρυσό πρίγκηπα μου, που τον ψάχνω για μια ζωή.

Πρόσεχες πάντα στα πλακάκια κάθε σκουπίδι και λεξέ,
και είχα στο βάζο λουλουδάκια που δεν τα πρόσεξες ποτέ.

Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου, στην κάμαρα μου την παιδική,
μήπως βρω το χρυσό πρίγκηπα μου, που τον ψάχνω για μια ζωή.

Μια ευκαιρία τελευταία, που είχε απομείνει πια για μας,
κι αυτή την έχασες μοιραία, για να μη χάσεις ένα ματς.

Πάω πίσω λοιπόν στη μαμά μου, στην κάμαρα μου την παιδική,
μήπως βρω το χρυσό πρίγκηπα μου, που τον ψάχνω για μια ζωή.
Κι όταν μπω στα γαλάζια σεντόνια, ο πριγκηπάς μου θα ναι εκεί,
θα φοράει τη δικιά σου κολώνια και θα φιλάει, όπως φιλάς εσύ.


 

[blue-roses]

Τσιμεντούπολη        
 
Στον τσιμεντένιο κήπο μου έλα απόψε
να σε κεράσω
στη λεωφόρο με τη ραγισμένη άσφαλτο
και τις λακούβες

Έλα να τρέξουμε μέσ' τ' αυτοκίνητα
να σκαρφαλώσουμε στις στέγες
είχε μια πηχτή ζέστη όλη μέρα σήμερα
έλα να κολυμπήσουμε στα συντριβάνια
με τα περίεργα φυτά και τ' αγριεμένα μάτια

Στον τσιμεντένιο κήπο μου έλα απόψε
να σε κεράσω
εμφιαλωμένα όνειρα απ' τη στενή οθόνη με τα σήριαλ

Έλα να βυθιστούμε στη μιζέρια της
να παίξουμε σκουπιδοπόλεμο
παιδιά φυλακισμένα σε μπαλκόνια σκούζουν
έλα να τους χαρίσουμε ένα παραμύθι
κι ένα σιδεροπρίονο σ' ένα καρβέλι

Στον τσιμεντένιο κήπο μου έλα απόψε
να σε κεράσω
στην πόλη μου με την τρύπια καρδιά
και τα φουγάρα

Έλα επάνω στην κίτρινη μπουλντόζα μου με το πελώριο σπαστό της χέρι
ν' ανοίξουμε ένα δρόμο ίσιο κι ατέλειωτο
και μιαν αλάνα μαγική κι απέραντη
να παίζουν τα παιδιά της τσιμεντούπολης

 

[blue-roses]

Φώναξέ με        
 
Φώναξέ με, άγάπη, φώναξέ με...
στο νυχτωμένο σπίτι ν' ακουστεί η φωνή σου
προτού μέσα στη νύχτα να χαθώ
στους λυπημένους κήπους ανατέλλεις.
Φώναξέ με αγάπη, φώναξέ με...

Κράτησέ με, αγάπη, κράτησέ με...
μη μ' αφήνεις τόσερς νύχτες μόνη
στα γέρικα πλατάνια και στις δάφνες
το βράδυ πια δεν αγρυπνά
Κράτησέ με, αγάπη, κράτησέ με...

 

[blue-roses]

Χρυσαυγή        
 
Αρλέτα & Μανώλης Λιδάκης ( Ντουέτο )

Σε μάλωσα, σου μίλησα βαριά
σ' αυτή τη γη,
που κολασμένη όλο γυρίζει,
τον εαυτό της, λες και ορίζει
σε μάλωσα, σου μίλησα βαριά!

Άλλο χάραμα - κι άλλο χαραυγή
άλλο άντρας και γυναίκα
τέλος κι αρχή
άλλο χάραμα - κι άλλο χρυσαυγή
τόνα είναι τ' όνομά σου
τ' άλλο η ψυχή.

Κι απόψε που μετάνιωσα κρυφά
και καρτερώ
να μας σκεπάσει αγαπημένα
το βράδυ αυτό]

[blue-roses]

Πολύς κόσμος όταν ακούει το όνομα της Αρλέτας, σκέφτεται συνειρμικά "νέο κύμα". Κι όμως, πολύς καιρός έχει περάσει από τότε που η Αρλέτα πρωτοεμφανίστηκε στην ελληνική δισκογραφία, & έκανε αίσθηση με την ιδιαίτερη φωνή της και τις εκφραστικές και ευαίσθητες ερμηνείες της. Και παρ’όλο που, πράγματι, τα πρώτα χρόνια της πορείας της η Αρλέτα αποτέλεσε έναν απ΄τους σημαντικότερους εκπροσώπους του πρωτοποριακού, τη δεκαετία του ΄60, "νέου κύματος", στη συνέχεια, η μουσική της πορεία ακολούθησε πολύ διαφορετικούς & ενδιαφέροντες δρόμους.
Το πρώτο τραγούδι που έγραψε η Αρλέτα ήταν "Τα Μικρά Παιδιά", ένα απ’τα κλασσικά & αγαπημένα απ’τον κόσμο κομμάτια της, που κυκλοφόρησε το 1967, στο δίσκο "Αρλέτα 2". Ο πρώτος της δίσκος δεν ήταν πάντως αυτός, αλλά το "Τραγουδά η Αρλέτα" που κυκλοφόρησε έναν χρόνο πριν, & λογοκρίθηκε από τη χούντα. Ευρύτερα γνωστή έγινε η Αρλέτα μερικά χρόνια αργότερα, τραγουδώντας Χατζιδάκι & Γιάννη Σπανό. Μεγάλη της επιτυχία παραμένει το "Μια φορά θυμάμαι" του Σπανού, σε στίχους του Γιώργου Παπαστεφάνου, ένα ερωτικό τραγούδι που διατηρεί ακόμα και σήμερα τη φρεσκάδα του.
Σημαντική στιγμή ήταν επίσης το "Romancero Gitano" του Μίκη Θεοδωράκη, σε ποίηση του Federico Garcia Lorca, που ερμήνευσε μοναδικά η Αρλέτα, ενώ η ίδια έπαιζε και κιθάρα. Από το 1981 και μετά, η Αρλέτα άρχισε να επιμελείται η ίδια την παραγωγή των δίσκων της, οι οποίοι τις περισσότερες φορές περιείχαν τραγούδια πιστά στο ιδιαίτερο, χαμηλών τόνων στυλ της τραγουδίστριας. Η Αρλέτα συνεργάστηκε επίσης δισκογραφικά με τον Λάκη Παπαδόπουλο & την στιχουργό Μαριανίνα Κριεζή, με κορυφαία στιγμή τον γλυκύτατο & πολύ επιτυχημένο δίσκο "Τσάι Γιασεμιού". Αργότερα τραγούδησε κομμάτια του Νότη Μαυρουδή, ερμήνευσε παλιά κομμάτια των Αττίκ, Μιχάλη Σουγιούλ, Κώστα Γιαννίδη κλπ, ενώ σποραδικά συμμετείχε & σε διάφορους δίσκους (του Μανώλη Λιδάκη, του Σταμάτη Κραουνάκη, του Χρήστου Νικολόπουλου) ενώ έδωσε και τραγούδια που έγραψε η ίδια σε νεότερους τραγουδιστές (Σοφία Βόσσου, Πέτρος Γαϊτάνος). Ενδιάμεσα, η Αρλέτα συνέχισε να γράφει και να ερμηνεύει η ίδια τα τραγούδια της (πολύ καλός ήταν ο δίσκος "¨Ασε τα κρυφά κρυμμένα" το 1991) αλλά και να επανεκτελεί παλαιότερα τραγούδια, όπως το 1993 στον δίσκο "Μετά Τιμής".

Το 1997, συμπληρώνοντας 30 χρόνια στο τραγούδι, η Αρλέτα έδωσε δύο συναυλίες στον Λυκαββητό και στο Θέατρο Δάσους Θεσ/νίκης, ένα είδος αναδρομής στη μακριά και πολύ ενδιαφέρουσα πορεία της.

Το ’97 κυκλοφόρησε απ’τις εκδόσεις Καστανιώτη το βιβλίο "Από πού πάνε για την άνοιξη;" με κείμενα πεζά και ποιητικά της Αρλέτας, αλλά και με δικά της σχέδια.

Γενικά η εικόνα που έχει ο περισσότερος κόσμος για την Αρλέτα είναι αυτή μιας εσωστρεφούς τραγουδίστριας που ερμηνεύει χαμηλόφωνα, συνοδευόμενη μονάχα από την κιθάρα της. Όμως αυτή η εικόνα απέχει αρκετά απ’την αλήθεια. Στις ζωντανές εμφανίσεις της η Αρλέτα είναι αρκετά πιο εξωστρεφής απ’ό,τι ίσως φαίνεται στα τραγούδια της, μιλάει στον κόσμο με χιούμορ και αμεσότητα, ενώ στις συνεντεύξεις που έχει δώσει κατά καιρούς φανερώνεται μία προσωπικότητα με πολλά ενδιαφέροντα, με εντελώς δική της οπτική γωνία και πολύ προσωπικό ύφος και στυλ. Στις μουσικές της επιλογές ήταν πάντα επιλεκτική & έπαιρνε ρίσκα στις συνεργασίες της]

[apol]

η ποιοτητα καποιων ανθρωπων ,η σταση ζωης τους τους κανει να ξεχωριζουν και να τους ξεχωριζουμε....η Αρλεττα ειναι μια καλλιτεχνης απ αυτο το ειδος των ανθρωπων που ακομη κι αν δε σου αρεσουν  πολυ τα τραγουδια της κερδιζει την εκτιμιση σου ....χαρηκα πολυ που συναντω εδω ατομα που αγαπουν και θαυμαζουν μια πολυσχιδη προσωπικοτητα οπως η αρλεττα......
θαθελα αν καποιος εχει τους στιχους του τραγουδιου της Ο ΛΑΚΗΣ να τους εγραφε εδω ,αυτο που λεει

δεν τον αλλαζουμε τον κοσμο Λακη
ουτε εσυ ουτε εγω...

[seagull]

1985 Αρλέτα-μεγάλες επιτυχίες
Ο Λάκης- στίχοι Αρλέτα



Σε πολη ξενη και συννεφιασμενη τυχαια στο μετρο
συναντησα το φιλο μου τον Λακη συμφοιτητη παλιο
θυμηθηκα ενα αλλο ηλιο μες την παγωνια
σαν ηχο λυρας σα παλιο τραγουδι σ' ακροθαλασσια

Ειχε μαλλια ως τους ωμους, γενια και μουστακια
και ματια γελαστα
Ίδιος σαν τοτε που αλλαζαμε τον κοσμο
σαν ολα τα παιδια
Πηρε βραβεια και πολλους επαινους
το μελλον του λαμπρον

Στη ζωη βγηκε εμαθε το επ' ωμου
το εν δυο και πρηνηδον

Υποτροφια εχει τρεις κι εξηντα
ταλεντο κι ονειρα
Φορουσε το ιδιο σκουρο μπλε σακακι
απο το εξηντα επτα
Πεντε πατωματα ως τη σοφιτα
Κι εκει στα αψηλα
τα 'ονειρα του ζωγραφιζει μα τα ποδια του
πατούν στη γη τωρα πια

Δεν τον αλλαξαμε τον κοσμο φιλε Λακη
ουτε εσυ ουτε γω
μα βαλε εσυ ενα χρωμα  ενα πετραδακι
και ενα τραγουδι εγω
και κρατα μεσα σου τον ιδιο ηλιο
μες την παγωνια
Σαν ηχο λυρας σαν παλιο τραγουδι
σακροθαλασσι

με τα σεβη μου

[seagull]

Το λεει και το τραγουδι

μια και το θυμηθηκα το ρεφρεν

Η αγαπη παντα είναι διπλή το λεει και το τραγουδι
μα ο καημος περίσσιος
αξαφνα μες στη μοναξια πληγωνει και τρομαζει
σα ψεμα και σα μισος

[apol]

σ ευχαριστω πολυ  γλαρακι.....

[blue-roses]

ΑΡΛΕΤΑ- ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ;

Εκδόσεις Καστανιώτη , 1997

Η γνωστή τραγουδίστρια Αρλέτα εξέδωσε το 1997 ένα πολύπλευρο βιβλίο, που είναι δύσκολο να καταταχθεί σε ένα συγκεκριμένο είδος. Πρόκειται για συνδυασμό κειμένων ( από στίχους τραγουδιών μέχρι ποιήματα σε ελεύθερο στίχο και μικρά πεζά ) και εκπληκτικών σκίτσων, τα οποία συνοδεύουν τα κείμενα. Το αισθητικό αποτέλεσμα είναι πάρα πολύ καλό, εφ’ όσον χρησιμοποιείται χαρτί πολύ καλής ποιότητας και τα σκίτσα χρωματίζονται με τετραχρωμία.

 

 

Η συλλογή χωρίζεται σε “εποχές” , (εποχή των φόνων, των καταλοίπων, High season, της ερήμου) και κλείνει με την εποχή-ερώτημα του τίτλου]

[blue-roses]

Στο γραφείο

Όλη τη μέρα σε θυμάμαι στο γραφείο
μέσα στα γράμματα και μες τους αριθμούς
εσύ δεν χάνεσαι μαζί με τους καπνούς
μέσα στη ζέστη ξενυχτάς και μες το κρύο

Κάθε πρωί με τον καφέ πίνω την πίκρα μου
με το τσιγάρο μου ανάβω τη φωτιά σου
κάποιος περνάει από την πόρτα με το βήμα σου
και στα χαρτιά μου κάποιος γράφει τα όνομα σου

Όλη τη μέρα σε θυμάμαι στο γραφείο
μέσα στα γέλια τους θυμούς και τις φωνές
είσαι ο θόρυβος από τις μηχανές
είσαι το λάθος που δεν κλείνει το ταμείο

Κάθε πρωί με τον καφέ πίνω την πίκρα μου
με το τσιγάρο μου ανάβω τη φωτιά σου
κάποιος περνάει από την πόρτα με το βήμα σου
και στα χαρτιά μου κάποιος γράφει τα όνομα σου

[blue-roses]

Το Παρασκήνιο

Ότι από πρώτα καλά ετοιμασμένο
και προβαρισμένο κι αν παίξεις
λαμπρός ηθοποιός λουσμένος στο φως
γοητεία και τέχνη μαστοριά καλλιτέχνη
μακιγιάζ και κοστούμι

Στο κέντρο του κόσμου
ρο ρόλο σου παίξε
το γέλιο το κλάμα στις λέξεις
η σκηνή σε ζεσταίνει
σ’ αγκαλιά ζε σε ραίνει
με λουλούδια με χρήματα
με χειροκροτήματα
σ’ ουρανούς σε πηγαίνει

Μα η αλήθεια γλυκιά ή πικρή
παρασκήνιο είναι ψυχή μου
κρύψου όσο θέλεις μα κάποια στιγμή
η αυλαία θ ανοίξει
θα σ’ αποκαλύψει
τότε παίξε αν μπορείς
αν μπορείς

Στα χρώματα πάντα
να παίζει η μπάντα
τραγούδια γι’ αγάπες και μίση
ντυμένος κουρέλια ντυμένος μετάξι
βασιλιάς και ζητιάνος
πολισμάνος και κλέφτης
στρατηγός και φαντάρος

Στα πόδια σου ο κόσμος
ο όμορφος κόσμος
κι εσύ λαμπερός μες τη μέση
η νύχτα σε κλέβει η μέρα ζηλεύει
των θεών χαϊδεμένος
της ζωής κερδισμένος
εραστής ερωμένος

Μα η αλήθεια γλυκιά ή πικρή
παρασκήνιο είναι ψυχή μου
κρύψου όσο θέλεις
μα κάποια στιγμή
η αυλαία θ κλείσει
μοναχό θα σ’ αφήσει
τότε παίξε αν μπορείς
αν μπορείς