Φοίβος Δεληβοριάς!

[blue-roses]

Θέλω να σε ξεπεράσω          
 
Θέλω να σ' αγγίξω κι είσαι πάλι μακριά
γράφω μόνο δυο λέξεις κι είναι πάλι πολλά
μα τι φταίει αυτός ο κόμπος που δε λύνεται
Θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν γίνεται

Θέλω να ξεχάσω μα δεν βρίσκω κρασί
να θολώσω να φύγεις απ' τα μάτια μου εσύ
και τι φταίει και το νεράκι που δεν πίνεται
Θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν γίνεται

Θέλω να περάσω απ' την άλλη πλευρά
στο σκοτάδι που φέγγεις να σου βάλω φωτιά
και δε φταίει αυτό το σπίρτο που δε σβήνεται
Θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν γίνεται

Θέλω να σ' αγγίξω κι είσαι πάλι μακριά
γράφω μόνο δυο λέξεις κι είναι πάλι πολλά
μα τι φταίει αυτός ο κόμπος που δε λύνεται
Θέλω να σε ξεπεράσω μα δεν γίνεται
 

[blue-roses]

Κάθε Σεπτέμβρη        
 
Κάθε Σεπτέμβρη θα γυρνάς απ' το χωριό σου
και μόνο απ' τ' άσπρα μέρη κάτω απ' το μαγιό
θ' αναγνωρίζω το κορμάκι το δικό σου
που τους χειμώνες το κοιτάζω μόνο εγώ

Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω
αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μένω ανοιχτός
κι αν καταφέρω και το πάγο σου τον λιώσω
κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως

Κάθε Σεπτέμβρη θα δαγκώνεις ένα μήλο
κι εγώ θα κάθομαι να βλέπω σαν Αδάμ
τον πειρασμό να σε τυλίγει σαν το φύλλο
και να μου κάνει την καρδιά μου Γης Μαδιάμ

 

[blue-roses]

Καθρέφτης          
 
'Εχω μπροστά μου συνεχώς έναν καθρέφτη
που μ'εμποδίζει ότι είναι πίσω του να δω
δεν έχω δει ποτέ μου πιο μεγάλο ψεύτη
και το χειρότερο,είναι όμοιος εγώ...

Δείχνει πολύ καλός ενώ εγώ δεν είμαι,
δείχνει κακός ενώ δεν είμαι ούτε αυτό
Όσοι μου λένε "φίλε όπως είσαι μείνε"
είναι όσοι χάψαν τον αντικατοπτρισμό

Έναν καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου,
ένα καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου...

Αντανακλά αυτά που θέλουν οι γυναίκες
κι έτσι τις πείθει ότι είμαι το άλλο τους μισό
μπροστά του γδύνονται του λεν(ε) γλυκές κουβέντες,
πίσω απ'το τζάμι εγώ ολομόναχος κοιτώ

Κάνει παιχνίδι ως και με τα πρότυπά μου
τις θείες φωνές που μου μιλούσανε παιδί
τις φέρνει απέναντι μου και στα κυβικά μου
πάω να τις φτάσω και τσουγκρίζω στο γυαλί

Έναν καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου
πάνω του πέφτει και ραγίζεται η καρδιά μου,
ένα καθρέφτη συνεχώς έχω μπροστά μου...

Ξέρω πως όλοι πια πιστεύουν σε καθρέφτες
σε οθόνες σε φωτοτυπίες και προβολείς
μέχρι παιχνίδια έχουν βγάλει που οι παίκτες
ζουν σε μια γυάλα και τους βλέπουμε όλοι εμείς

Μα εγώ θα κάνω τον καθρέφτη μου κομμάτια
ξέρω ότι αυτό που πίσω του κρύβει είσαι εσύ
εσύ που ψάχνεις μεσ' τα μαύρα σου τα μάτια
να καθρεφτίζεις μόνο εμένα στην ζωή

 

[blue-roses]

Με βλέπεις σαν φίλο        
 
Μου λες πως με βλέπεις σα φίλο
πριν καν σου μιλήσω για αγάπες
δεν είμαι απ'αυτούς που αντιδράνε στις φάπες
γ΄'αυτό σου υπακούω σαν το σκύλο

Μου λες αν μπορώ να κρατήσω
τη σχέση αγνή και παρθένα
μα κι ο ίδιος ο Πλάτων αν σ'ήξερε εσένα
θα μού'λεγε αλλιώς να ενεργήσω

Ανθίζουν γύρω οι πορτοκαλιές
τα ψάρια ρίχνουν έξω πετονιές
και γω σε μια γωνιά του ηλεκτρικού
σκαρώνω χαικού

Θα βρω για σένα ένα παιδί καλό
στο γάμο θά'ρυω να σας συγχαρώ
κι αν πεις να σας βαφτίσω το μωρό
καθήκον φιλικό

Αθώα μ'αγκαλιάζεις στο δρόμο
κι από το κορμάκι σου φτάνουν
ως τις εισπνοές μου για να με ξεκάνουν
λουλούδια από τον κάτω κόσμο

Μου λες πως με βλέπεις σα φίλο
μα ας ήτανε να με μισούσες
ποιός θέλει την έμπνευση από τέτοιες μούσες
με χάδια σου δίνουνε ξύλο

Θα ανάψω απόψε τα προσφυγικά
Αμφιάλη, Δραπετσώνα, Κοκκινιά
να υψώσω της καρδούλας σου εαυτέ
τον καραγκιόζ μπερντέ

Στα ελληνικά γυρεύεις και μετράς
τους χτύπους μιας αλλοδαπής καρδιάς
κι αυτή σα φίλο, λέει, σε συμπονά
αλλά δε σ'αγαπά
αλλά δε σ'αγαπά...
 

[blue-roses]

Να κοιμηθώ        
 
Να κοιμηθώ μ' ένα βιβλίο
να σου αγοράσω ένα πλοίο,
να χαστουκίσω το φεγγάρι
και να πληρώσω τον βαρκάρη

Να σε σκεπάσω μές την νύχτα
να θάψω τα όνειρα που είχα
να σου μιλώ για το Λιοντάρι
την Αφροδίτη και τον 'Αρη

Να πω καλά την προσευχή μου
και να σας δώσω την ευχή μου
τη μάνα γη μου να ματώσω
κι ύστερα να το μετανιώσω

Να δώσω ρεύμα σ' ένα αστέρι
να λάμπει μές το μεσημέρι
να σας γκρεμίσω τις ελπίδες
μια νύχτα στις Βαλεαρίδες

Να σε πηγαίνω περιπάτους
πέρα στα βράχια και στις βάτους
να δανειστώ τα μυστικά σου
στην πιο κρυφή πλευρά του δάσους

Να σου απαγγέλλω ποιηματάκια
για του μπερντέ μου τα λαμπάκια
για τους ανθρώπους που πληθαίνουν
χωρίς να ξέρουν που πηγαίνουν

Κι όταν απ' τ' όνειρο ξυπνήσω
μες το ντουλάπι να σε κλείσω
το προσωπείο μου να φορέσω
να πάρω φόρα και να πέσω

Και σ' όλη τη μικρή ζωή μου
στη μια και μόνη διαδρομή μου
να καταλήγω στο γραφείο
των πόθων μου νεκροταφείο

 

[blue-roses]

Ο εφιάλτης του Οδυσσέα        
 
Φεύγει το πλοίο και μας χαιρετά
κλείνει το μάτι του και χαμογελά
αλλάξαν λέει τα σημεία της γης
κι ο χρόνος τώρα είναι πια συμπαγής

Ίδια η θάλασσα χωρίς μια σκιά
λες και έχει πάψει πια του κόσμου η καρδιά
λευκό μαντήλι, ματωμένη σιωπή
στην νηνεμιά μια γυμνή αστραπή

Πάει χαμένο σε σπονδή το κρασί
ποιος φεύγει το καράβι ή το νησί;
έχω γεράσει και δεν βλέπω από ‘δω
ποια είναι η Πηνελόπη, ποια η Καλυψώ

Είχα δει καπνό μα πού έχει κρυφτεί;
γλυκιά πατρίδα είσαι γλυκιά φυλακή
βρήκα μονάχος μου για μένα χρησμό
καλύτερη η πορεία από τον προορισμό

Τέλειωσε η μπόρα και βγήκες στεγνός
κλειστός λόγω έργων ο παράδεισος
ένα κορμί δίχως γη κι ουρανό
τα χρόνια κυλήσανε σαν το νερό

Και να που Όμηρε το βλέπεις κι εσύ
δεν φαίνεται στον χάρτη αυτό το νησί
ποιος ξέρει ποιος σαλπάρισε στο γιαλό;
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;

Και να που Όμηρε το βλέπω κι εγώ
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;
ποιος ξέρει ποιος σαλπάρισε στο γιαλό;
ο Οδυσσέας ή μήπως η Καλυψώ;

 

[blue-roses]

Ο όρκος        
 
Ορκίζομαι στης κερασιάς
τα χείλια τα βαμμένα
πως θα χτιστώ στα κύματα
αν φύγεις από μένα

Θα ξεριζώσω τα φιλιά
θα καταπιώ τα πάθη
και μοναχή θα καρφωθώ, αστέρι μου
στης πίκρας μου τ' αγκάθι

Κι ορκίζομαι στο πέλαγος
πως αν εγώ σ' αφήσω
θα ξαπλωθώ στην αμμουδιά
και σαν γραφή θα σβήσω

Κι η σκόνη μου θα σκορπιστεί
στη γη απ' άκρη σ' άκρη
να μπει και στα ματάκια σου, ωραία μου
να κλαις δικό μου δάκρυ

 

[blue-roses]

Ο ταχυδρόμος        
 
Απόψε φεύγει απ'την Αθήνα
το κορίτσι π'αγαπώ

Φεύγει από
φεύγει από την Αθήνα
την πο την αγ-Αθήνα-τί να πώ
φεύγει από
την αποφεύγει το κορίτσι π'αγαπώ

Φεύγει από
φεύγει από την αθάνατη
'πό την αγαθήνα τί να πώ
φεύγει από τί να πώ, φεύγει το κορίτσι π'αγαπώ

Μα εσύ από κεί ψηλά γνωρίζεις τόσα χρόνια τώρα το κολπάκι μου
και δεν ανησυχείς πού'ναι μονάχα από χαρτί το φεγγαράκι μου
και δεν ανησυχείς πού'ναι μονάχα από χαρτί το φεγγαράκι μου
στείλ'της λοιπόν με τον αέρα της ψυχής αυτό το τραγουδάκι μου
Μάνο Χατζιδάκι μου
Μάνο Χατζιδάκι μου...

 

[blue-roses]

Πατήρ Φοίβος ολομόναχος        
 
Στη Σάμο και στη Σπηλιανή
την πήρα την απόφαση
καθώς φιλούσα το Χριστό
κι ένιωθα το γυαλί ζεστό.

Πίσω απ' τους φθόγγους του παπά
άκουσα πεντακάθαρα
τον αρχικό μου προορισμό
Δεν ήταν το πεντάγραμμο.

Με σκέφτηκα αξύριστο
με μπαστουνάκι σκαλιστό
κι είπα πως θα 'ταν όλα αλλιώς
αν είχα γίνει μοναχός.

Στην ʼνδρο, στην Πανάχραντο
αντίο κλίμακα του Ντο
και γεια στα ισοκρατήματα
και στα γλυκά απηχήματα.

Καινούριος μες στα ράσα μου
σκόρπιζα την ανάσα μου
στη φρεσκοποτισμένη γη
κι έβγαιναν άνθη και καρποί.

Και κάθε βράδυ στο κελί
των ουρανών η νέα φυλή
ερχόταν και γιορτάζαμε
την άλλη όψη σου καημέ.

Απόψε σ' ονειρεύτηκα
κι απ' την αρχή μπερδεύτηκα
στα τρία χρόνια μου εδώ
τον πρώτο είχα πειρασμό.

Θυμήθηκα το στήθος σου
που μου 'κρυβε το ήθος σου
και των ματιών τα τσίνορα
που μ' έστελναν στα σύνορα.

Και λίγο πριν τ' απόδειπνο
θυμήθηκα το χωρισμό
κι άκουσα μέσα την καρδιά
τον πρώτο πόνο να χτυπά.

Βγήκα χωρίς να δει κανείς
εξόν η γάτα της μονής
και πήρα τον κατήφορο
να ξαναβρώ αλμυρό νερό.

Κι όταν εβούτηξα γυμνός
είπα, ν' ακούσει κι ο ουρανός
πως στη δική σου αγκαλιά
βρήκα τη μόνη μοναξιά
 

[blue-roses]

Πιστός        
 
Σου ήμουν πιστός
Όλο αυτό το καλοκαίρι
Νύχτες γυμνός
Κράταγα ένα ξένο χέρι
Μα ήσουν εκεί
Μου γρατζούναγες την πλάτη
Έτριζες με το κρεβάτι
Δεν μπορώ να κλείσω μάτι
Σου είμαι πιστός

Σου ήμουν πιστός
Στα νησιά που τραγουδούσα
Πάντα κάπου αλλού ξυπνούσα
Μα ήσουν εκεί
Έβαζες καφέ ντυνόσουν
στον καθρέφτη κοιταζόσουν
Πόσο θα ΄θελα να ΄ρχόσουν
Σου είμαι πιστός

Σου είμαι πιστός
Με όσες όμορφες κι αν πάω
Σβήνω το φως
Και δεν ξέρω που πατάω
Μα έρχομαι εκεί
Και φοράς το ίδιο σώμα
Κι ίσως μ΄ αγαπάς ακόμα
Κλείνει μήνας που είμαι λιώμα
Μα είμαι πιστός
Σου είμαι πιστός.
 

[blue-roses]

Πλαστική Ιουλιέτα        
 
Πλαστική Ιουλιέτα
κούκλα από γυαλί, η καρδιά μου για σένα χτυπάει
φαντασμένη κι ηλίθια που με ύφος κριτή
για τις τάσεις της τέχνης μιλάει

Και εγώ γράμματα στέλνω ταπεινός θαυμαστής
και προσφέρομαι αν θέλεις να παίξεις
Και ίσως μέσα απ το τσούρμο των μνηστήρων σου εσύ
το φτωχό ποιητή να διαλέξεις

Κάνω κύκλους θριάμβου σε στέκια γνωστά
κι έτσι ο κύκλος μου θα σε γνωρίσει
τι κι αν πουν οι εχθροί πως για μια ακόμα φορά
η ομορφιά το πνεύμα έχει νικήσει

Πλαστική Ιουλιέτα
πλάσμα από γυαλί,
η καρδιά μου για σένα πονάει
κι ας το ξέρει πως όσο κι αν στριμωχτεί
στη δικιά σου απλά δε χωράει

Και το αστείο μου μούτρο ακουμπάω στο γυαλί,
τ' αραιά μου εσύ νοιώθεις τα γένια,
Τι με σένα κανείς άλλο να μοιραστεί παρά λίγη χρυσή φωτογένεια

Στα όνειρα μου κοιμάσαι δίπλα μου σαν μωρό
και το δάχτυλο έχεις στο στόμα
θα σε φάω ζωντανή κι ας κλάψω μετά
στα νεκρά σου διάφανα πόδια

Πλαστική Ιουλιέτα
η καρδιά μου για σένα χτυπάει
γιατί είναι και εκείνη σαν και σένα λειψή
πεταλούδα απ' το φως που μεθάει
 

[blue-roses]

Σεπτέμβρης        
 
Κάθε Σεπτέμβρη θα γυρνάς απ' το χωριό σου
και μόνο απ' τα άσπρα μερη κάτω απ' το μαγιο
θα αναγνωρίζω το κορμάκι το δικό σου
που τους χειμώνες το κοιτάζω μόνο εγώ

Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω....
αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μενω ανοικτός
κι αν καταφέρω και τον πάγο σου τον λιώσω
κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως.....

Κάθε Σεπτέμβρη θα δαγκώνεις ένα μήλο
κι εγώ θα κάθομαι να βλέπω σαν Αδαμ
τον πειρασμό να σε τυλίγει σαν το φύλλο
και να μου κάνει την καρδιά μου γης μαδιαμ

Και τι έχει ο ήλιος που δεν έχω να σου δώσω....
αυτός τη νύχτα κλείνει εγώ μενω ανοικτός
κι αν καταφέρω και τον πάγο σου τον λιώσω
κάθε Σεπτέμβρη θα γεμίζουν όλα φως.....


 

[blue-roses]

Στου καπνού τα δαχτυλίδια        
 
Η νύχτα έπεφτε νωρίς
και πριν τελειώσει το χασίς
άκουσα πάλι το χρησμό
κι άρχισα να στον τραγουδώ]

[blue-roses]

Το μέλλον απ' το παρελθόν        
 
Όταν λοιπόν την πρωτοείδε, ένιωσε πόσο ήτανε ξένος
Την αχρηστία των μαρμάρων και των γλυκών συγχορδιών
Τα ρούχα του και τα μαλλιά του μοιάζαν μιας άλλης ηλικίας
Ήταν κάποιος περασμένος κι αυτή ήταν τ΄ άγνωστο παρόν.

Αυτή ήταν τα καινούργια στέκια με τον πορτιέρη που διαλέγει
Αυτή ήταν που άλλαζε τις θέσεις στις λίστες επιτυχιών
Ήταν το τέμπο «move your body» κι ήταν ο θάνατος της γλώσσας
Κι ήτανε μπιτ που σπάει με βία το έμμετρό του παρελθόν.

Τα δυό τους μάτια πάντως μοιάζαν, κάπου θα υπήρχε η ίδια ρίζα
Πς άρχισε μια κοινωνία, αυτή εν κινήσει, αυτός κυρτός
Δεν είχε δίλημμα σε κείνην θ΄ απευθυνόνταν τα γραπτά του
Και ο ψαλμός του στο χορό της θα ΄βγαινε τελετουργικός.

Η εποχή μύριζε θειάφι, παντού κυκλοφορούσε χρήμα
Και από τα κάμπριο που δονούνταν βρεγμένα ανέμιζαν μαλλιά
Η αγάπη μες σ΄ αυτό το κάδρο ήταν του δρόμου οι πικροδάφνες
Έμοιαζε νάνε εκτός πεδίου μα υπήρχε μες τη μυρωδιά.

Της πρωτομίλησε με φόβο το βράδυ του γλυκού Σαββάτου
Που τα κανάλια δείχνουν σώου για να σκεπάσουν τη γιορτή
Σε κάποιο κλαμπ έξω απ' το χρόνο, τον κυκλικό που υπάρχει Πάσχα
Πήγε και τσούγκρισε τ΄ αυγό της και σπάσανε κι αυτός κι αυτή.

Κι όταν φιλήθηκαν εκείνη ένιωσε πόσο ήτανε ξένη
Την αχρηστία του ωροσκοπίου και των καλών συγκυριών
Ένιωσε μια καινούρια οδύνη να ξετυλίγει τα μαλλιά της
Κι ένα αεράκι να της φέρνει το μέλλον απ΄ το παρελθόν

 

[blue-roses]

Τραγούδια για τα αινιγματικά δειλινά        
 
Επίμονή μου αγάπη και τυφλή
Που με εμποδίζεις να διαβώ τα χρόνια
Διαδέχτηκες την μοίρα μου εδώ και μια ζωή
Με βοηθούς πιστούς τα χελιδόνια
Μα ετούτος ο χειμώνας έχει μπει
Κι οι σκέψεις μου βροχή σε λαμαρίνα
Επέμεινα και ξέμεινα σε θλίψη ερωτική
Τις μέρες μου νεκρό κόβοντας κρίνα

Αντίο δειλινά αινιγματικά
Για σας μιλάει ετούτο το τραγούδι
Ελπίζω τα επόμενα να είναι ερωτικά
ανοίγετε η καρδιά μου σα λουλούδι