Φοίβος Δεληβοριάς!

[blue-roses]

Φοίβος Δεληβοριάς

Ένα παιδί 15 μόλις χρόνων, πήγε μια μέρα μια κασσέτα στον Μάνο Χατζιδάκι και του είπε]

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ ]

1989 Η παρέλαση (Σείριος)
1995 Η ζωή μόνο έτσι ειν' ωραία (Ακτή)
1998 Χάλια (Ακτή)
 

[blue-roses]

Αν σε χάσω        
 
Αν σε χάσω
Θα ξεχάσω
Που μένω
Και πως μ' έχουν βαφτισμένο
Ποιον κρυμμένο
Λόγο έχω κι ανασαίνω
Βγαίνω Πηγαίνω
Στη δουλειά μου ξενυχτώ

Θα τονιζώ
Πάντα λαθός τις λέξεις
Για να με ξαναπροσέξεις
Λάθος σχέσεις
Θ' αρχινάω και μαύρες σκέψεις
Τρέξεις δεν τρέξεις
Να 'μαι έτοιμος γι αυτό

Αν σε χάσω
Θα ξεχάσω
Πως μοιάζω
Και με ποια φωνή φωνάζω
Σου φωνάζω
Κι ανατέλλω και βραδιάζω
Βάζω και βγάζω
Τα άστρα από τον ουρανό

 

[blue-roses]

Ασημένιο τραγούδι        
 
Ας σταθεί κάποιος λυπημένος σαλπιγκτής
στους άδειους δρόμους τα χαράματα
να φυσήξει ασημένιο τραγούδι
να φυσήξει ασημένιο τραγούδι

Ανάμνηση δέκα χρονών
στους άδειους δρόμους τα χαράματα

Στις πέντε το πρωί
με το φτενό άσπρο φεγγάρι
ένας αστυφύλακας περνάει
ένας αστυφύλακας περνάει
αλλά αυτός είναι αόρατος μέσα στη μουσική του

Ανάμνηση δέκα χρονών
στους άδειους δρόμους τα χαράματα

 

[blue-roses]

Αυτή που περνάει        
 
Στην κοσμάρα μου ως συνήθως κι άξαφνα τη βλέπω να περνάει
Με μια τσάντα «Ελευθερουδάκης» και να μου χαμογελάει
Σαλιγκάρια στη Σταδίου και τριφύλλια στη Σίνα
Ομορφαίνεις βάδισμά μου την Αθήνα
Λεμονιές στην Κοραή, περικοκλάδες στου Ζώναρς
Θέλω να σε ξαναδώ κατά μόνας!

Αυτή που περνάει, αυτή που περνάει
Αυτή να ρωτήσουμε να δούμε που πάει
Αυτή να ρωτήσουμε τον προορισμό μας
Ο άγνωστος δρόμος της να βρει το δικό μας.

Τη ρωτάω «τι γίνεται» μου λέει «απλώς πηγαίνω στη σχολή μου»
Στη χοροεσπερίδα, στη συνέλευση, στη φιλοσοφική μου
Περιβόλια στη Μπενάκη, στη Σκουφά βοσκοτόποι
Ζουζουνίζουν γύρω απ΄ τ΄ άνθος σου οι ανθρώποι
Λουλακί παραθυράκια στα ταξί και στα τρόλεϊ
Αλληλοκαλημερίζονται όλοι

Σαλιγκάρια στη Σταδίου και τριφύλλια στη Σίνα
Ομορφαίνεις βάδισμά μου την Αθήνα
Αν δεν έχεις τι να κάνεις σε παντρεύομαι τώρα
Και αρχίζει η ανοιξιάτικη ώρα
 

[blue-roses]

Αφού δε μ' αγαπάς          
 
Αφού δε με αγαπάς και μου φέρεσαι αλλιώτικα
αφού στις ντισκοτέκ μου κουνιέσαι με νησιώτικα
αφού με ένα σου κλικ με βυθίζεις στο παράπονο
για πες μου γιατί εγώ σαν τον τρελό εννοώ

Να πέφτω σαν δραχμή στη σχισμή που 'χεις στο στήθος σου
να κλέβω τραγουδάκια μονάχα από τον κήπο σου
να κάνω τον κομπέρ στα θεάματα της νύχτας σου
κι εσύ να μη με κοιτάς να μη μιλάς του τρελού

Με διαμάντια και ρουμπίνια τη μιζέρια και τη γκρίνια
θα σου στολίσω
και μ' ελληνικά ψηφία της καρδιάς σου την μαφία
θα ξεκληρίσω

Αφού με ξεπουλάς με κασέτες στην Ομόνοια
αφού δεν ξεχωρίζεις τ' αγκάθι απ' την μπιγκόνια
αφού και το φεγγάρι το βγάζεις σε λογάριθμους
για πες μου γιατί εγώ σαν τον τρελό προσπαθώ

Να φτιάξω ένα γοβάκι που να χωράει το πόδι σου
μια πίστα να χορεύεις να χαίρεται ο Ηρώδης σου
τεράστιους προβολείς να φωτίζουν τη σπατάλη σου
κι εσύ να μη με κοιτάς να μη μιλάς του τρελού

Με διαμάντια και ρουμπίνια τη μιζέρια και τη γκρίνια
θα σου στολίσω
και μ' ελληνικά ψηφία της καρδιάς σου την μαφία
θα ξεκληρίσω

Ας μη με αγαπάς κι ας μου φέρεσαι αλλιώτικα
κι ας θες στις ντισκοτέκ να κουνιέσαι με νησιώτικα
θα πέσω σαν δραχμή στη σχισμή που 'χεις στο στήθος σου


 

[blue-roses]

Δεν ξέρω τι είναι        
 
Δεν ξέρω τι είναι,
Ούτε πώς φτάνει,
Ούτε τι χρώμα έχουν οι μέρες όταν έρχεται
Δεν είμαι ο μόνος
-το είδανε κι άλλοι-
Να μπαίνει μέσα στα νερά και να μη βρέχεται.

Μην το μαλώσεις,
Μην το ζορίσεις,
Σήκω απ' το πιάνο, βγες μια βόλτα, αναστέναξε
Σαν περιστέρι
Είχε καθήσει
Απάνω σου όταν σε βαφτίζαν, αλλά πέταξε.

Το πλήθος βλέπει
Μόνο τον χρόνο
Που τα μωρά του βγαίνουν βόλτα με τον διάβολο
Με πιάνει ζάλη
Μα βλέπω μόνο
Να έρχεσαι απλά και να μου ξαναφεύγεις αύριο.

Δεν ξέρω τι είσαι,
Ούτε ως πού φτάνεις,
Ούτε τι χρώμα έχουν οι μέρες όταν έρχεσαι
Δεν είμαι ο μόνος
-σε είδανε κι άλλοι-
Να μπαίνεις μέσα στα νερά και να μη βρέχεσαι.

 

[blue-roses]

Εκείνη          
 
Γεννιέσαι την έχεις μητέρα
πηδάς στον αέρα σκας στο πάτωμα
εκείνη σε βάζει στην κούνια
στα μάτια σαπούνια και γαλάκτωμα

Σου δείχνει πώς κάνει η πάπια
και μοιάζει με κάποια που 'χες γκόμενα
στο μέλλον με τ' άσπρα φωτάκια
και με τ' αστεράκια τα φλεγόμενα

Μετά που σε στέλνουν σχολείο
στο δίπλα θρανίο εκείνη κάθεται
μικρή με τα ροζ κοκαλάκια
και τα ποιηματάκια που θα μάθετε

Για να σε προσέξει ρεψίματα κάνεις
χτυπιέσαι στους δρόμους πλακώνεσαι
της σπας με νεράντζια τα τζάμια
κι από την ταράτσα πηδάς και σκοτώνεσαι

Σηκώνεσαι κι είσαι δεκάξι
βαριέσαι στην τάξη γράφεις ποιήματα
το στήθος της θέλει να σπάσει
κυλιέται στα δάση και στα κύματα

Ποιος στίχος σου θα τη χωρέσει
που θέλει να αρέσει στους ακέφαλους
που δίνει φιλιά μες στα δόντια
κι ανοίγει τα πόδια σ' άγνωστους φαλλούς

Την ψάχνεις το σκας απ' το σπίτι
σε σέρνει απ' τη μύτη αυτό το βάλσαμο
αυτή η μυρωδιά από γαζία
αυτή η τυραννία σε τραβά ενώ

Κανένας βοηθός δεν υπάρχει
να πει τι έχεις πάθει τι σε πόνεσε
κι εκείνη δε λέει να κοιτάξει
γκαζώνεις τ' αμάξι χτυπάς και σκοτώνεσαι

Λοιπόν έχω βγάλει και δίσκο
και πάλι δε βρίσκω εκείνο που 'θελα
πριν βγω στη σκηνή νιώθω χάλια
αδειάζω μπουκάλια με θολά νερά

Μα σαν το συγκρότημα βγαίνει
μπροστά φωτισμένη εκείνη κάθεται
χωρίς στα μαλλιά κοκαλάκια
χωρίς ποιηματάκια που θα μάθετε

Περνάω την κιθάρα στο βύσμα
με πιάνει ένα πείσμα απογειώνομαι
αρχίζω τον πρώτο μου στίχο
τρυπάω τον τοίχο και σκοτώνομαι

 

[blue-roses]

Ελεφαντάκι        
 
Έχω ένα μικράκι, ελεφαντάκι
τετρακόσια είκοσι κιλά
τρώει εφτά κασόνια, μακαρόνια
κι όλο κάνει τούμπες και γελά

Όταν ανεβαίνει στην τραμπάλα
με πετάει ψηλά, στον ουρανό
κι όποτε βουτάει στην πισίνα
φεύγει από μέσα το νερό !

Έχω ένα μικράκι, ελεφαντάκι
τετρακόσια είκοσι κιλά
πίνει εφτά κουβάδες, λεμονάδες
κι όλο κάνει τούμπες και γελά

Παίζουμε τ'απόγευμα στον κήπο
τρέξιμο και μπάλα και κρυφτό
κι ύστερα στο μπάνιο μου πετάει
με την προβοσκίδα το νερό

Έχω ένα μικράκι, ελεφαντάκι
τετρακόσια είκοσι κιλά
θέλει κόπο μα, θα βρω τον τρόπο
να το πάρω κάποτε αγκαλιά !!
 

[blue-roses]

Ένας σκύλος στο Κολωνάκι          
 
Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, ο Βαγγέλης
έξω απ'το everest ή στη Λουκιανού
το μάτι του σ'ακολουθεί θέλεις δε θέλεις
καθώς βυθίζεσαι στο βίο που λες πως θέλεις
για να ξεφύγεις, από το βίο, από το βίο του διπλανού

Κοιτάει τις γκόμενες που θέλουν να πιαστούνε
που καταφτάνουν από χίλιες γειτονιές
ντυμένες χρώματα για να παραδοθούνε
στρο πρώτο μπράτσο με φλεβίτσες που θα βρούνε
στην πρώτη τσέπη, στην πρώτη τσέπη,
που θα της λύνονται οι κλωστές

Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, που τον ξέρουν
οι gay μόδιστροι κ' οι sexy φθισικές
οι σιλουέτες που στα εξώφυλλα υποφέρουν
κάτι σκιές, που η μια την άλλη λεν πως ξέρουν
και λεν "αγάπη μου", λεν "αγάπη μου",
με ολόιδιες φωνές.

Κοιτάει τ' αστέρια ή πότε πότε τα δεντράκια
κοιτάει τα κάστανα που καίνε στη φωτιά
κοιτάει τα λίγα που απομείνανε παιδάκια
το συντριβάνι, τις καρδούλες, τα παγκάκια
τους καπουτσίνους στα φλυτζανάκια, στα φλυτζανάκια,
τα παγωτα

Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, ο Βαγγέλης
που τελευταία μόνο εμένα ακολουθεί
όλο τον διώχνω, του φώνάζω, λέω "τι θέλεις",
μου λέει "βυθίζεσαι στον βίο που λες πως θέλεις"
και με κοιτάζει, και με κοιτάζει,
όπως κοιτούσες κάποτε εσυ.
Στο Κολωνάκι είναι ένας σκύλος, ο Βαγγέλης
που τελευταία μόνο εμένα ακολουθεί
όλο τον διώχνω, του φώνάζω, λέω "τι θέλεις",
μου λέει "βυθίζεσαι στον βίο που λες πως θέλεις"
και με κοιτάζει, και με κοιτάζει,
όπως κοιτούσες κάποτε εσυ.


 

[blue-roses]

Ερωτικό για δυο αγγέλους        
 
Ο άγγελός μου βγαίνει από τη λήθη
τότε που ξυπνάει το γιασεμί.
Μ' όνειρα τη θλίψη μου τυλίγει
και γυρνάει στους δρόμους σαν παιδί.

Ψάχνει στα κενά των λέξεων μου
νά βρει μιαν ανθρώπινη λαλιά.
Nά βρει γιατρικό στον πυρετό μου,
νά βρει μιαν αλήθεια στην ψευτιά.
Νά βρει γιατρικό στον πυρετό μου,
νά βρει μιαν αλήθεια στην ψευτιά.

Μα το ξέρει ο ίδιος -κι ας σωπαίνει-,
πως το μόνο που με κατοικεί
και το μαύρο δάκρυ μου υφαίνει,
είναι μια κοπέλ' από κερί.

Ξέρει, επίσης, πως την αγαπάω
κι ας μου δίνει μόνο στεναγμούς.
Μα, όσες ώρες κι αν την τραγουδάω,
δε γιατρεύομαι, θολώνει ο νους.
Μα, όσες ώρες κι αν την τραγουδάω,
δε γιατρεύομαι, θολώνει ο νους.

Ο άγγελός μου χάθηκε ένα βράδυ
μέσα στου μυαλού μου τις σπηλιές.
Κι έμεινα παρέα με το σκοτάδι,
σφίγγοντας στα όνειρα θηλιές.

Τι θα μ' ωφελήσει να τον ψάξω;
Και μαζί του θα 'μαι μοναχός.
Πώς να με βοηθήσει, αφού ξέρω
πως την ερωτεύτηκε κι αυτός;
Πώς να με βοηθήσει, αφού ξέρω
πως την ερωτεύτηκε κι αυτός;

 

[blue-roses]

Η Bossa Nova του Ησαΐα        
 
Αν ζούσαμε σε άλλην εποχή
ίσως και να 'χαμε παντρευτεί
ίσως και να 'χαμε τώρα παιδιά
κουμπάρο σπίτι πεθερικά

Ίσως να φόραγες μπικουτί
και μια ρόμπα μισάνοιχτη
να μπαίνει ο ήλιος να βλέπω το φως
να παύει ο έρως να είναι τυφλός

Θα άλλαζε νόημα κι η Κυριακή
δε θα 'ταν πια μελαγχολική
στην Κερατέα και στο Γραμματικό
στις σούβλες τα παλιά μας εγώ

Μα εγώ, που έχω περάσει αυτό το στάδιο
κι είναι το σπίτι μου άδειο,
βγαίνω νύχτα κοιμάμαι πρωί

Κι εσύ, στ' αστέρια βλέπεις μόνο ζώδια
και της καρδιάς τα επεισόδια
προτιμάς να τα δεις στην TV

Μες στα στενά της Λιμνούπολης
της Metrogoldwyn της Finos Films
ο Ντοναλντ Ντακ, ο Κλαρκ Γκέημπλ και ο Βουτσάς
ματαίως θα περιμένουν για μας

Τα είδη προικός στα επιπλάδικα
θα διαφημίζονται άδικα
τα φωτοάλμπουμς θα μένουν λευκά
ρύζι θα τρώμε μόνο λαπά

Εμείς δε ζούμε σε άλλη εποχή
η μοίρα μας έταξε σε αυτή
ο ουρανός δεν κρύβει από πάνω θεό
κι εσύ είσαι εσύ κι εγώ είμαι εγώ

Εγώ, που έχω περάσει αυτό το στάδιο
κι είναι το σπίτι μου άδειο,
βγαίνω νύχτα κοιμάμαι πρωί

Κι εσύ, που στ' άστρα βλέπεις μόνο ζώδια
και της καρδιάς τα επεισόδια
προτιμάς να τα δεις στην TV

 

[blue-roses]

Η γυναίκα του Πατώκου        
 
Απ΄ όλες τις γυναίκες των φίλων μου
Ποια είναι η πιο αγγελική;
Ποια του κρατάει το χέρι πάντα στην καρδιά;
Ποια τον ακούει απ΄ όλες πιο προσεκτικά;
Ποια όταν μαζί του διαφωνεί κάνει καλά
Και ρίχνει και σε μας καμιά ματιά;

Δεν είναι η γυναίκα του Μηνά
Ούτ΄ η γυναίκα του Ιωσήφ
Του Δημητράκη, του Θανάση, του Αλέξη, του Κοσμά
Δεν είν΄ του Σπόγγου
Ούτε του Παπαδάκη, ούτε του Κώστα Ρόκκου
Ούτε του Γιάννη του τενίστα ή του χαμένου του Βουρνά,

Είν΄ η γυναίκα του Πατώκου

Απ΄ όλες τις γυναίκες των φίλων μου
Ποια τον φροντίζει πιο καλά;
Ποια μαγειρεύει μόνο συνταγές κρυφές;
Ποια υφαίνει τις νυχτερινές του φορεσιές;
Ποια του χορεύει με παλιές μας μουσικές
Και ρίχνει και σε μας κλεφτές ματιές;

Δεν είναι καμιά πλατινέ ξανθιά
Ούτε κανένα κοκαλιάρικο μοντέλο
Ούτε φοιτήτρια μ΄ αρβύλες και γυαλιά
Δεν είν' σαν τη Ροζίτα Σώκου
Σα φελάχα του Μαρόκου
Σαν την Κάραλη δε λέει τα μισά στα Γαλλικά

Είν΄ η γυναίκα του Πατώκου

Απ΄ όλες τις γυναίκες των φίλων μου
Ποια είν΄ η πιο εμπνευστική;
Ποια βγάζει αστράκια απ΄ τη σκληρή τη μοναξιά;
Και μελωδίες από τα χείλια τα σφιχτά;
Ποια εγκυμονεί τα ομορφότερα παιδιά
Και ρίχνει και σε μας καμιά ματιά;

Δεν τηνε ξέρουν στα περιοδικά
Δεν είναι η Όλιβ του Ποπάυ
Του Κωστόπουλου η γυναίκα
Ή ο άντρας του Ρουβά
Δεν είναι σύζυγος Πασόκου
Σιωπηλή του Αγγελόπουλου
Δεν είναι θεωρία μέσα σ΄ άρρωστα μυαλά.

Είν΄ η γυναίκα του Πατώκου.
 

[blue-roses]

Η επίσκεψη του Καίσαρα          
 
Ήμουν κι εγώ στο Μέγαρο Μαξίμου
Συγχάρηκα τον Καίσαρα κι εγώ
Με τη γυναίκα μου και την υπέρτασή μου
Και την αθόρυβη Αμερική μου
-στο σχολείο με φωνάζανε μουγγό-
Τσακώθηκα με τη Δαφνούλα μου
Την αγαπούλα μου
Πριν έρθω εδώ
Την ώρα που δοκίμαζε το μαύρο φουστάνι της
Είδε μες στη ντουλάπα το στεφάνι της
Μου το'πε μα δεν πρόσεχα εγώ
Και μου είναι θυμωμένη τώρα εδώ.

Για κοίτα με τι κομπορρημοσύνη
Μιλάει κι αλλού κοιτάζει ο εκλεκτός.
Τι νόημα έχεινα ζητήσω ελεημοσύνη
Σ' αυτόν που πάει για πλάκα στη Σελήνη
-στο στρατό ήμουνα πάντα ο ντροπαλός-
Κρατάει ενά ποτό στο χέρι της
Και το μαχαίρι της
Στο άλλο κρυφά
Πως έλαμπε τη μέρα που τη γνώρισα
Απ' τη δουλειά ποτέ μου δεν τη χώρισα
Ήθελα να την προστατέψω απλά
Από τη χούντα κι απ' τον θώκο μου μετά.

Τριγύρω οι φίλοι μου και οι εχθροί μου
Κι έξω ο λαός να κλαίει και να βογγά
Λες να την πήρα λάθος τη ζωή μου;
Λες να 'χει λάθη η αριθμητική μου;
--στα κάλαντα κρατούσα τα λεφτά-
Αυτός παντρεύτηκε μια αδίστακτη
Ξανθιά λαλίστατη
Τον κυβερνά.
Του βάζει υπουργούς τις φίλες της
Νόμοι και ζώδια οι πρώτες ύλες της
Η αγάπη μου γκριζάρεικαι γερνά
Της λέω "θα βγούμε όταν θα φτάνουν τα λεφτά".

Πιστεύω σ' ένα σπίτι σαν των άλλων
Κι ας είναι ιδιοκτήτης πάντα αυτός
Νοίκια, κοινόχρηστα και ρήτρες άλλ' αντ' άλλων
Κι είμαι πολύ χλωμός εκτός των άλλων
-κινέζο με φωνάζει ο λαός-
Θα φύγει πάλι ο Καίσαρ αύριο
Κι από μεθαύριο ξανά γυμνός
Πλησιάζω, την χαϊδεύω ήσυχα
Κάποτε δε θα ζούμε τόσο αφύσικα
Θέλω να κλάψω μα είμαι γελαστός
Είμαι ο Έλληνας πρωθυπουργός.

Κάπου στη γη στα βάθη της νυκτός
Είμ' ένας Έλληνας πρωθυπουργός.
 

[blue-roses]

Η Κική κάθε βράδυ        
 
Η Κική κάθε βράδυ κάνει ό,τι μπορεί
με τα' ασήμι στ' αυτί και με το κοκκινάδι
κι εγώ πέφτω απ' τα σπίτια κι ούτε μια γρατζουνιά
στις εννιά κελαηδούν τα σπουργίτια

Νοίκιασέ μου γουέστερν, πάρε μου παγωτό
Παίξε τον τελικό Λίβερπουλ και Μάντσεστερ
Πήγαινέ με στη Ρώμη και στη Χαλκιδική
Η Κική δε μου έγραψε ακόμη

Πάω συχνά στα μπουρδέλα, μην το πεις πουθενά
Η Σπεράντζα Βρανά με οδηγεί στην κοπέλα
Αλβανοί, ναύτες, γέροι κι άλλοι μου συγγενείς
Μα κανείς την Κική μου δεν ξέρει

Τα τραγούδια που γράφω σπάνια έχουν ρεφραίν
Δε φοράω σουτιέν, ούτε ζω στο Αϊντάχο
Μένω στην Καλλιθέα κι αγαπάω μια Κική
Η ζωή μόνο έτσι είν' ωραία...




 

[blue-roses]

 Η όμορφη πόρτα        
 
Φτάσαμε έξω από την όμορφη πόρτα
σαχλαμαρίζοντας στη διαδρομή
γράφοντας ο ένας στον άλλον κασέτες
τρώγοντας τσιπς και σοκοφρέτες
βλέποντας σπλάτερ φωτισμένοι κι αγνοί

Το μόνο που είχαμε κάπως σαν στόχο
ήτανε να σε δούμε γυμνή
Το μόνο που είχαμε κάπως σαν στόχο
ήτανε να σε δούμε γυμνή

Και σου χτυπήσαμε να μας ανοίξεις
με κρύο ιδρώτα και καρδιά σπουργιτιού
λέγοντας πέρνα εσύ πρώτος στους άλλους
κυριευμένοι απ' τον τρόμο του κάλλους
και μπρος στις σκάλες του δικού σου σπιτιού

Είπαμε αντίο με αθώες βλαστήμιες
στον πλανήτη του μικρού αγοριού
Είπαμε αντίο με αθώες βλαστήμιες
στον πλανήτη του μικρού αγοριού

Δεν ξέρω τι είδανε μέσα οι άλλοι
αν και συχνά πυκνά μαθαίνω γι' αυτούς
άλλος καίει τα άλογα των αυτοκινήτων
άλλος σπουδάζει να ναι ξένος στο Eton
άλλος σκυφτά ζει πλάι σε άλλους σκυφτούς

Άλλος καθυστερεί τις βιντεοκασέτες
κι άλλος φροντίζει να γνωρίσει γνωστούς
άλλος καθυστερεί τις βιντεοκασέτες
κι άλλος φροντίζει να γνωρίσει γνωστούς

Αν τους ζήτησες το ίδιο με μένα
τότε τους ζήτησες να σ' αγαπούν
να σε δέχονται σαν κάτι που φεύγει
σαν μελωδία που ξεφεύγει
να σε θυμούνται και να μην απιστούν

Τα γυμνά σου μέρη θα μπορούσαν να αγγίξουν
μόνο αν τα χάνανε όλα για να σε βρουν
Τα γυμνά σου μέρη θα μπορούσαν να αγγίξουν
μόνο αν τα χάνανε όλα για να σε βρουν

Βγήκα μπερδεμένος από την πόρτα
μπήκα στο τραίνο του σταθμού Αττικής
και με πήγε εκεί που ζούνε και οι άλλοι
αλλά από τότε μου 'ρχεται κάτι σαν ζάλη
που μου θυμίζει πως υπάρχεις και ζεις

Ξέρω πάντα που 'ναι η όμορφη πόρτα
και θα ξανάρθω όταν με χρειαστείς
Ξέρω πάντα που 'ναι η όμορφη πόρτα
και θα ξανάρθω όταν με χρειαστείς