Ελένη Δήμου......

[blue-roses]

Ήσουνα φεγγάρι          
 
Πράσινο σκοτάδι απ' τα μάτια σου βαμμένο
χίμηξε κι απόψε να με βρει
έγινε το σπίτι ένα δάσος πετρωμένο
που 'μοιαζαν τα δέντρα του σταυροί

Έρημο τραγούδι από αίμα κι από χιόνι
κλαίει στα παλιά μου τα χαρτιά
όπως το φτωχό μου το κορμί που δεν παλιώνει
για να το πετάξω στη φωτιά

Ήσουνα φεγγάρι κι ήμουνα πουλί
πέταξα για να σε φτάσω
κι όταν σ' είχα φτάσει μέχρι το φιλί
σ' έσβησ' η ανατολή

 

[blue-roses]

Καθημερινά        
 
Καθημερνά νιώθω να ζω όλο πιο λίγο,
κάθε βραδιά ψάχνω να βρω πώς θα ξεφύγω.
Όμως ξυπνώ κάθε πρωί
μες στον καπνό, μες στη βοή·
και στο κενό που είν’ η ζωή τ’ όνειρο πνίγω.
Καθημερνά νιώθω να ζω όλο πιο λίγο.

Έχω σκεφτεί χίλιες φορές "Ν’ άλλαζα δρόμο,
δε θέλω πια τη μοναξιά να ’χω για νόμο".
Μα είναι ντροπή, πώς να σ’ το πω,
μες στη σιωπή να σ’ ακουμπώ·
είναι ντροπή να σ’ αγαπώ σ’ αυτό τον κόσμο.
Καθημερνά νιώθω να ζω όλο πιο λίγο.

 

[blue-roses]

Κανείς δεν είναι κανενός        
 
Λοιπόν Ελένη πού πάμε πού
Αυτή η γυναίκα είναι αλεπού
Μα δε με νοιάζει άλλη αγκαλιά
Αυτό που νιώθω,το νιώθω
Πρώτη μου φορά

Γιατί η αγάπη όσο δυναμώνει να πονάει
Πιο πολύ,πιο πολύ δυστυχώς
Γιατί ότι ωραίο πάντα γρήγορα τελειώνει
Και κανείς δεν είναι κανενός

Εγώ μωρό μου προσωπικά
Λέω δεν πιστεύω σε θαύματα
Και δεν φοβάμαι να πληγωθώ
Με αντιθέσεις έχω μάθει πια να ζω

Γιατί η αγάπη όσο δυναμώνει να πονάει
Πιο πολύ,πιο πολύ δυστυχώς
Γιατί ότι ωραίο πάντα γρήγορα τελειώνει
Και κανείς δεν είναι κανενός

 

[blue-roses]

Κανονικά        
 
Κανονικά θά'πρεπε την πόρτα να σού είχα κλείσει,
κανονικά θά'πρεπε τα φώτα να σού είχα σβήσει,
κανονικά θά'πρεπε σαν ξένο να σε είχα νοιώσει,
κανονικά.

Δειλά-δειλά έκανα μια πρόβα για να σ'αποφύγω,
μα ξαφνικά ξέχασα τα λόγια πού'μαθα πριν λίγο,
για μια φορά νόμιζα πως ήμουν δυνατή ν'αντέξω,
μα τελικά...


Στα σοβαρά ποτέ δε μ'είχες πάρει,
ήμουν παιχνίδι σου νυχτερινό,
μα σ'αγαπώ ακόμα, που να πάρει,
κανονικά δεν πρέπει να σ'το πω.


Κανονικά στα μάτια δεν πρέπει πια να σε κοιτάξω,
γιατί ξανά μού φαίνεται γνώμη πως θ'αλλάξω,
κανονικά θά'πρεπε απ'τη ζωή μου να σ'εξορίσω,
κανονικά.

 

[blue-roses]

 Μακριά        
 
Ορίζεις πάντα την καρδιά μου
κάθε ώρα και στιγμή
ψάξε με τώρα που οι λέξεις
δεν αντέχουν το χαρτί
ερωτικά μυστικά μαγικά
πάρε με μακριά

Η νύχτα μέρα με μπερδεύεις
και με ρίχνεις στη φωτιά
με τιμωρείς με βασανίζεις
μα η αγάπη συγχωρά
ερωτικά μυστικά μαγικά
πάρε με μακριά

Μακριά εκεί που τα όνειρα
γεμίζουν τα κενά
εκεί που καίγονται οι ψυχές
με μια ματιά
και τριγυρνούν στα σκοτεινά
Μακριά στα παραμύθια
που κρατάνε μοναχά
για μια φορά μας οδηγούν παντοτινά
εκεί που θέλει η καρδιά

Ενα ταξίδι μεσ΄το χρόνο
πάντα κάναμε μαζί
κι αυτό ποτέ ποτέ ποτέ
δεν το ξεχνάει η ψυχή
ερωτικά μυστικά μαγικά
πάρε με μακριά

Μακριά εκεί που τα όνειρα
γεμίζουν τα κενά
εκεί που καίγονται οι ψυχές
με μια ματιά
και τριγυρνούν στα σκοτεινά
Μακριά στα παραμύθια
που κρατάνε μοναχά
για μια φορά μας οδηγούν παντοτινά
εκεί που θέλει η καρδιά
 

[blue-roses]

Μαύρη μουσική          
 
Μου τό ‘πε στον καπνό ο μάγος μιας φυλής,
πως έζησα και άλλη μια ζωή,
προτού να γεννηθείς,
σε κείνα τα μέρη που παίζουν...

Με μαύρη μουσική και με ένα σου φιλί,
ο κόσμος ομορφαίνει σα γιορτή,
σε νύχτα μαγική,
φωνές που το πάθος γυρεύουν.

Μαύρη μουσική, τα τύμπανα κι η γη,
σμίγουν στους ρυθμούς, μιλάνε στους θεούς.

Μαύρη μουσική, στις λέξεις οι λυγμοί,
βάζουνε φωτιές και καίνε τις καρδιές

 

[blue-roses]

Μια στιγμή πανικού        
 
Το ξέρω, οι νύχτες απλώνουν το δίχτυ,
οι μέρες χορεύουν κι αυτές σε ένα τόνο θριάμβου,
το βλέπω, χορεύω χωρίς να το θέλω μαζί τους κι εγώ
ένα γύρο θανάτου

Κι όμως κάτι δεν ξέρω, κι όμως κάτι δεν ξέρω
κι είν' αυτό που μου λείπει

Κι όπως λάμπεις στα χρώματα που σε τυλίγουν το βράδυ,
κι όπως στέκεις πανέμορφη σε ένα τοπίο καπνού,
είν' αυτό που δεν ξέρω, είν' αυτό που μου λείπει,
είν' η σκέψη πως φεύγεις σε μια στιγμή πανικού

Το ξέρω, ο έρωτας κάνει ένα κύκλο,
κι εσύ που αλλάζεις ρυθμούς κι εγώ που τα χάνω,
το βλέπω, παιχνίδι που παίζω μαζί σου σε τέτοιους καιρούς
Θεέ μου πόσο τρομάζω

Κι όμως κάτι δεν ξέρω, κι όμως κάτι δεν ξέρω
κι είν' αυτό που μου λείπει

Κι όπως λάμπεις στα χρώματα που σε τυλίγουν το βράδυ,
κι όπως στέκεις πανέμορφη σε ένα τοπίο καπνού,
είν' αυτό που δεν ξέρω, είν' αυτό που μου λείπει,
είν' η σκέψη πως φεύγεις σε μια στιγμή πανικού

 

[blue-roses]

Μίλα μου απλά        
 
Μίλα μου απλά, μη μου λες πολλά,
μην υπερβάλλεις.
Ψέματα μη λες και υπερβολές
πάλι.
Με περιγραφές και επιγραφές
τι πας να βγάλεις;
Δεν είν' αρκετό γύρω μας αυτό
το χάλι;

Μαζί σου θέλω να 'χω μυστικά,
θέλω μαζί σου μόνο να σωπαίνω.
Κρυμμένα της ψυχής μου υλικά
σε σένα θέλω δώρο να τα φέρνω.

Μίλα μου απλά, μη μου λες πολλά,
μην υπερβάλλεις.
Ψέματα μη λες και υπερβολές
πάλι.

Με τη λογική που 'ναι φυλακή
μην κουβεντιάζεις.
Μη μου εξηγείς, μην παρεξηγείς,
χάνεις.
Σε παρακαλώ, μη βάζεις μυαλό,
μην ωριμάζεις.
Μη ρωτάς γιατί κάνεις καθετί
που κάνεις.


 

[blue-roses]

Μοναχικές γυναίκες        
 
Είναι βραδιές που θέλω κάπου να μιλήσω,
από ένα χέρι να πιαστώ,
να βγω έξω να ζήσω.
Για ένα τσιγάρο, ένα πότο, να πιάσω κάποιον να του πω,
δωσμου το χρόνο σου...
κι εγώ θα γύρω το κεφάλι μου στον ώμο σου.
Μα η τρομαγμένη μου καρδιά μου λέει δε γίνεται,
στου πρώτου άγνωστου, το πρώτο γεια, δεν παραδίνεται...


Εγώ δεν ξέρω αν έχω στάλα λογική.
Φτάνω στο σπίτι, λέω μπαίνω φυλακή.
Κι εκείνος έρχεται κοντά μου, μ' άγκαλιάζει
κι ύστερα μόνος στα προβλήματα βουλιάζει.
Παραπονιέται, βλαστημάει τον εαυτό του
και λίγο πριν το τελευταίο χασμουρητό του...
με πιάνει κρίση, σέρνεται πάνω μου,
τον "έρωτα" να ζήσει.


Κι εγώ είμαι μόνη, για χρόνια έχτιζα έναν τοίχο...
ύστερα τρόμαξα και θέλησα να φύγω.
Άρχισα τότε με αγωνία να γκρεμίζω,
να λέω βοήθα με Χριστέ και να ελπίζω,
πήρα τους δρόμους και διέξοδο ζητούσα...
χαμένα όνειρα και χρόνια κυνηγούσα.
Καπνός και σκόνη κι όλα γύρω μου φωνάζουν... είμαι μόνη.


Οι πιο μεγάλες νύχτες
είναι αυτές που κλαις και δε σ'ακούν.
Θυμίζουνε γυναίκες,
μοναχικές γυναίκες που πονούν.
 

[blue-roses]

Μπορεί        
 
Μπορεί να θέλεις κάτι άλλο, λες κουράστηκες,
όλο τα ίδια και τα ίδια συνεχώς.
Τι κρύβει το άγνωστο που πας, ούτε φαντάστηκες,
θες να το ζήσεις όμως λες, έτσι κι αλλιώς.


Μπορεί να θέλεις κάτι άλλο, λες βαρέθηκες,
σπας τη ζωή μας σαν παιχνίδι την πετάς,
και καταριέσαι τη στιγμή που εμπρός μου βρέθηκες,
δεν ήξερες και δε θα μάθεις ν'αγαπάς.


 

[blue-roses]

Νερό να πίνεις στ' όνομά μου        
 
Τόσο δρόμο έκανα με άλλους ίσκιους πλανόδιους,
και δε βρήκα ούτε ένα στήριγμα, ούτε ένα φως για την ψυχή.
Μόνο τρία μέτρα σύννεφο πήρα από τους Ρωσοπόντιους,
τρία μέτρα σκέτο σύννεφο, για να σου φτιάξω μια βροχή.

Νερό να πίνεις στ' όνομά μου,
σε όποια γη σταθείς,
και σ' άλλη νύχτα απ' τη δικιά μου,
ποτέ να μη χαθείς.

Τρία μέτρα σύννεφο όλη η ζωή μου,
κι όσα λάθη κι αν χρεώθηκα,
να μ' αγαπάς, να με ποθείς.

 

[blue-roses]

Νταλίκα        
 
Ζόρικος κρεμανταλάς ο καιρός που κουβαλάς,
η ζωή σου μια νταλίκα με μπαγάζια και με ΙΚΑ.
Τώρα απόχτησες καβούκι και αμάξι σπορ μοντέλο
τώρα σκάλωσες στο λούκι κι είσ' αλλιώτικο καπέλο.

Η ζωή σου ντούμπλε-φας, μέσα κι έξω τη φοράς,
η καρδούλα σου γκαζιέρα δίχως γκάζι και αγέρα.
Μες στο κόλπο είσαι χωμένος και γλυτώνεις παρά τρίχα,
τώρα είσαι βολεμένος και σου κόψανε το βήχα.

Κι αν θυμάσαι τα παλιά, ψέματα και μπλα μπλα μπλα,
η μαγκιά σου ναφθαλίνη με κασμίρι και λουστρίνι.
Τώρα κάνεις μαύρη πλάκα κι όλο τρως απ' την κουτάλα,
τώρα μάγγωσε η φάκα και σε κλείσανε στη γυάλα.

 

[blue-roses]

Οδηγώ με τα μάτια κλειστά        
 
Δίπλα από την πόρτα το κλειδί σου
κρέμασα μην τύχει και περνάς
πέφτει η βροχή και θα σκουριάσει
το' ξερα πως λίγο αγαπάς.

Στ' όνειρο που έγινε κομμάτια
ψάχνω την αλήθεια σου να βρω
τότε που μου έταζες παλάτια
τώρα που δεν ξέρω πια αν ζω.

Οδηγώ με τα μάτια κλειστά
στις στροφές επικίνδυνου πάθους
το μυαλό μου να παίρνει φωτιά
στους τροχούς που τρυπάν τα καρφιά
του μοιραίου μου λάθους.

Οδηγώ με τα μάτια κλειστά
σωτηρίας το γκάζι σανίδα
μα όσο φεύγω από σενα μακριά
μες στα δίχτυα σου πέφτω ξανά
που μου στήνεις παγίδα.

Εχει απ' το χρώμα των ματιών σου
όσο χαμηλώνει ο ουρανός
χάθηκα στη δίνη των φιλιών σου
πριν τον καταρράκτη ποταμός.


 

[blue-roses]

Πάρε πασά μου        
 
Άνοιξε απόψε την καρδιά σου
να διαβάσω κάθε μυστικό
και από τα λίγα πράγματά σου
δώσε μου το πιο προσωπικό.


Πάρ' το κι ας κρατάω χαρακτήρα
κι ας μην το μοιράζομαι ποτέ
είναι στο τζαμάκι του νιπτήρα
μέσα στο ποτήρι το ριγέ.


Πάρε, πασά μου, την οδοντόβουρτσά μου
δως μου κι εσύ τη μοναξιά σου τη μισή
κι ας ορκιστούμε πως θα μοιραστούμε
θα μοιραστούμε την υπόλοιπή μας τη ζωή.


Είσαι απ' αυτές που την καρδιά τους
εύκολα τη δίνουν δυστυχώς
μόνο που την οδοντόβουρτσά τους
δεν τήνε δανείζουν κανενός.


Είσ' ένα παιδί που του αξίζουν
των παραμυθιών οι θησαυροί
όμως τα ματάκια σου δακρύζουν
για μια οδοντόβουρτσα σκληρή.


Πάρε, πασά μου, την οδοντόβουρτσά μου
δως μου κι εσύ τη μοναξιά σου τη μισή
κι ας ορκιστούμε πως θα μοιραστούμε
θα μοιραστούμε την υπόλοιπή μας τη ζωή.

 

[blue-roses]

Πόσο σ' αγαπώ        
 
Έλα να σου δείξω τις τριανταφυλλιές
τα πράσινα, τα κόκκινα, τα σπίτια, τις αυλές.

Πόσο σ' αγαπώ, πουλάκι του δρόμου,
πόσο σ'αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ
Πόσο σ' αγαπώ, αγόρι δικό μου,
πόσο σ'αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.

Έλα να σου μάθω πώς είναι το φιλί
σαν κόκκινο τριαντάφυλλο και σαν ανατολή.

Πόσο σ' αγαπώ, πουλάκι του δρόμου,
πόσο σ'αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ
Πόσο σ' αγαπώ, αγόρι δικό μου,
πόσο σ'αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.