Ελένη Δήμου......

[blue-roses]

Η Ελένη Δήμου γίνεται γνωστή με την εμφάνισή της στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του ΄81, κερδίζοντας το Α! Βραβείο, με το τραγούδι «Μι΄ αγάπη σαν κι αυτή». Έχοντας δουλέψει αρκετά χρόνια σε νυκτερινά μαγαζιά, η έμπειρη σιγουριά της φωνής της με το χαρακτηριστικό κοντράλτο ηχόχρωμα, της δίνουν τη δυνατότητα να μπει στο χώρο της δισκογραφίας.

Με το «΄Εχω φίλους» (΄82) , σε τραγούδια Γ. Ζουγανέλη, Α. Βαρδή, Γ. Σκούρτη, Μ. Ελευθερίου κ. ά. μπαίνει δυναμικά στο χώρο, με ισχυρό ερμηνευτικό προφίλ. Η συμμετοχή της στο «Μίλα μου απλά» των Τ. Μπουγά - Α. Ανδρικάκη την ίδια χρονιά, στο πλευρό του Γ. Πάριου και του Μ. Λιδάκη, ξεδιπλώνει το χάρισμά της να κινείται με ευελιξία σε διαφορετικού ύφους τραγούδια, με φυσική δραματικότητα σύγχρονου ερμηνευτικού τρόπου.


Το ΄84, με το «Α΄ και Β΄ προβολή», συνδυάζοντας τραγούδια σε σημερινό ύφος (Τ. Μπουγά) , με επανεκτελέσεις τραγουδιών (Μ. Λοΐζου, Σ. Ξαρχάκου, Δ. Μούτση, Γ. Σπανού) , με ομοιογενές ενορχηστρωτικό χρώμα, καταφέρνει να προσδώσει, σε σύντομο χρονικό διάστημα, προσωπικό χαρακτήρα ερμηνείας.
Εισάγει το στοιχείο του «μοντέρνου» (πόπ) στο ελληνικό τραγούδι, καλά συναρμοσμένου με το έντεχνο και το λαϊκό της εποχής, καθιερώνοντας έναν «δυτικού τύπου» ερμηνευτικό τρόπο.

Η συνεργασία με τον Λάκη Παπαδόπουλο και την Μαριανίνα Κριεζή στο «Κατά βάθος αλεπού» (΄86), εκμεταλλεύεται τα ιδιαίτερα στοιχεία της φωνής της, και την καθιερώνει, με μια βεντάλια τραγουδιών που κινείται από την μπαλάντα στο ροκ ΄ν ρόλ, με χιούμορ και ανατρεπτικότητα που θα χαρακτηρίσουν την πορεία της. Οι συνεργασίες της με τον Γ. Νταλάρα (Ολυμπιά, Περοκέ) και οι δισκογραφικές συμμετοχές με τραγούδια που κάνουν ιδιαίτερη επιτυχία («Δεν πιστεύω» / Μ. Ρακιντζή, «Ανησυχώ» /Λαθρεπιβάτες, «Αν θυμηθείς τ’όνειρό μου» Μ. Θεοδωράκη/ «Γ. Νταλάρας]

[blue-roses]

 Άκου λοιπόν        
 
'Ακου λοιπόν...

Δεν είμαι εγώ μια γυναίκα που θέλει φιλιά δανεικά,
Εγώ έχω φύγει απ' τη ζεστασιά μου στα δεκαεπτά
Πολλές φορές τα όνειρά μου τη νύχτα πήραν φωτιά,

'Ακου λοιπόν...

'Ακου λοιπόν...

Μην προσπαθείς να με κάνεις να νιώσω πως φταίω εγώ,
Αν θες να γίνεις φεγγάρι που βγαίνει σ' άλλο ουρανό,
Δεν θα σου κάνω ερωτήσεις και λόγια, στη σιωπή θα μπω,

'Ακου λοιπόν...

Όσα δε λες είναι πληγές είναι η αλήθεια,
Όσα δε λες κάνω ευχές αλλάζω το χτες.
Όσα δε λες είναι πληγές είναι η αλήθεια,
Όσα δε λες κάνω ευχές αλλάζω το χτες.

'Ακου λοιπόν...

Δεν είμαι εγώ μια γυναίκα που αγάπησε μόλις εχτές,
Εγώ πληρώνω τα νοίκια στα λάθη και τις ενοχές
Έχω τρομάξει να βρω την ψυχή μου μες στις διαδρομές,

'Ακου λοιπόν...

'Ακου λοιπόν..

Μη φοβηθείς να μου πεις ότι όλα τελειώσαν εδώ
Εγώ έχω μάθει να παίζω, να χάνω και να προχωρώ,
Θα βρεις απόψε κλειδιά και γιατί αφημένα στο χωλ,

'Ακου λοιπόν...

Όσα δε λες είναι πληγές είναι η αλήθεια,
Όσα δε λες κάνω ευχές αλλάζω το χτες.
Όσα δε λες είναι πληγές είναι η αλήθεια,
Όσα δε λες κάνω ευχές αλλάζω το χτες.

'Ακου λοιπόν...

Δεν είμαι εγώ μια γυναίκα που θέλει φιλιά δανεικά,
Εγώ έχω φύγει απ' τη ζεστασιά μου στα δεκαεπτά
Πολλές φορές τα όνειρά μου τη νύχτα πήραν φωτιά,

'Ακου λοιπόν...
 

[blue-roses]

Ανησυχώ        
 
Αφού με βάζεις στο περιθώριο
να επιμένω είναι κουτό
όλα τα ίχνη μου θα εξαφανίσω
δρόμο θ αλλάξω και θα χαθώ

Μ' ανησυχώ για σένα
αν σ αγαπάν οι άλλοι όπως εγώ
Τρέμω κακό μην πάθεις όπου πας
Εγώ σε νοιάζομαι κι ας με πουλάς

Αφού με βγάζεις απ το παιχνίδι
το πήρα απόφαση οριστικά
να σε διαγράψω απ τη ζωή μου
να μη γυρίσω ποτέ ξανά

Μ' ανησυχώ για σένα
αν σ αγαπάν οι άλλοι όπως εγώ
Τρέμω κακό μην πάθεις όπου πας
Εγώ σε νοιάζομαι κι ας με πουλάς

Ανησυχώ για σένα ανησυχώ
μην πέσεις στην παγίδα όπως εγώ
μη μείνεις μόνος σου και μην πονάς
εγώ σε νοιάζομαι κι ας με πουλάς

Χάνω κερδίζεις μα στην ουσία
σε μένα η τύχη χαμογελάει
Είναι ναι δύναμη που με φυλάει
και σε ψυλλιάστηκα πριν να 'ναι αργά
 

[blue-roses]

Απ' την αρχή        
 
Βάλτο απ' την αρχή
κι άσε ν' ακούγεται η βροχή στα κεραμίδια
Βάλτο απ' την αρχή
δεν έχω άλλη αντοχή γυρνάω στην ίδια πληγή

Βάλτο κι έλα εδώ
τι λεν τα χείλη σου να δω θέλω μαζί σου
Βάλτο κι έλα εδώ
στης ερημιάς μου την οδό την αφορμή σου να βρω

Κι όπως κάθομαι και γράφω
μπορεί τραγούδι,μπορεί ζωή
πάντα κάτι αντιγράφω
απ΄τη δικιά σου αναπνοή

Βάλτο μια φορά
κι εγώ θα δίνω αναφορά στα ονειρά σου
Βάλτο μια φορά
δεν έχω άλλη διαφορά απ' τα βαθειά σου νερά

 

[blue-roses]

Δε με νοιάζει        
 
Μια ζωή θυσίαζα την αγάπη στη λογική μια ζωή αυτοί που σα φίλοι
συστήνονταν μου έλεγαν τι είναι
σωστό κι έτσι εγώ δεν έμαθα τι είναι κακό
Για εμπειρίες στις αμαρτίες τώρα ψάχνω κι ας καώ

Δε με νοιάζει αν σε δουν το πρωί που θα φύγεις σαν κλέφτης
και μη γίνεσαι ψεύτης το ξέρουν πως μένεις αλλού
Δε με νοιάζει αν μας δουν γιατί σ' όσους χρωστώ έχω δώσει
κι όσοι μ' έχουν πληγώσει με συνείδηση ήσυχη ζουν

Μια ζωή εξαίρεση στους κανόνες δεν είχα βρει
μα η ζωή που τώρα μπροστά μου ανοίγεται
δε θα 'ναι ίδια ζωή
επειδή αισθάνομαι πιο δυνατή
Και με θυσίες στις εμπειρίες θέλω τώρα να χαθώ

Δε με νοιάζει αν σε δουν το πρωί που θα φύγεις σαν κλέφτης
και μη γίνεσαι ψεύτης το ξέρουν πως μένεις αλλού
Δε με νοιάζει αν μας δουν γιατί σ' όσους χρωστώ έχω δώσει
κι όσοι μ' έχουν πληγώσει με συνείδηση ήσυχη ζουν

Δε με νοιάζει αν σε δουν το πρωί που θα φύγεις σαν κλέφτης
και μη γίνεσαι ψεύτης το ξέρουν πως μένεις αλλού
Δε με νοιάζει που κοιτούν για να δουν αν στο σπίτι είμαι μόνη
η ζωή δε σηκώνει περισσότερους συμβιβασμούς

Δε με νοιάζει που ρωτούν για να μάθουνε το παρελθόν σου
για χατήρι δικό σου πολεμάω κι αυτοί απορούν
Δε με νοιάζει που μιλούν και προβλέπουν για μας δυστυχίες
ατυχείς συγκυρίες που θα γίνουν αρχή του κακού

 

[blue-roses]

Δεν πιστεύω        

Μη θυμώνεις μη, Πρέπει να φύγω.
είναι κρύες οι στιγμές
που περνάω πια κοντά σου, πώς να μείνω
φτάσαμε κοντά σε κάποια λύση
τώρα είναι η στιγμή
για ένα αντίο πριν η γκρίνια μας χωρίσει
γι' αυτό σου λέω

Δεν πιστεύω σε αγάπες και έρωτες
δεν πιστεύω σε όμορφες στιγμές
δεν πιστεύω σε όρκους και θυσίες
όλα στα μέτρα σου κομμένα και ραμμένα είχες.

Μην θυμώνεις μη και μη λύπασαι
μες τα μάτια να με δεις
και να πεις αυτό που νιώθεις μη φοβάσαι
κάθε χάδι σου μοιάζει με αντίο
αποφάσισε λοιπόν και το πράσινο το φως
δως μου να φύγω
γι' αυτό σου λέω.

 

[blue-roses]

Εκρήξεις του νου        
 
Ο τόπος θέλω
κι ο χρόνος πονάω
η μέρα αντέχω
κι η νύχτα ζητάω
Ο κοσμος ολόκληρος
μονάχα τ'ονομά σου
ανάγκη μιας ζωής
να μπαίνω στ'αγγιγμά σου

Έλα ακόμη μια φορά
έλα στο τώρα στο μετά
εκρήξεις του νου
εκρήξεις κορμιού
να γίνουνε ένα

Ο τόπος υπάρχω
κι ο χρόνος γνωρίζω
η μέρα θυμάμαι
κι η νύχτα δακρύζω

 

[blue-roses]

Ελα φως μου        
 
Σαν αεράκι θα' ρθεις
μεσημέρι απ' το παράθυρο μου
πάλι θα μπεις... θα μπεις
και στο λαιμό μου δειλά
σαν σταγόνα από ιδρώτα θα κυλάς
στα κρυφά... στα κρυφά.

Ελα φως μου
λίγο απ' τον ήλιο σου και μένα δωσ' μου
στην καρδιά μου φθινοπώριασε νωρίς
Ελα τώρα
πολύ το σκέφτεσαι λοιπόν... προχώρα
τέτοια αγάπη δεν τη φαντάστηκε κανείς... δεν τη φαντάστηκε κανείς.

Σαν καραβάκι μικρό
ακυβέρνητο στο κύμα σου ξανά
θα χαθώ... θα χαθώ
και δεν πειράζει σταλιά
ας βρεθώ και στο βυθό αφού πνίγω στα ψιλά... στα ψιλά.

 

[blue-roses]

Ετοιμάζω ταξίδι        
 
Σε προσκάλεσα στην αγάπη σαν πρώτα
μα προτίμησες να χαθείς μες στα φώτα
Στα προσχήματα και στους φόβους σου τρέχεις να κρυφτείς
όσα έταξες και τα πέταξες πρέπει να σκεφτείς
Σε προσκάλεσα στην αγάπη σαν πρώτα

Ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτη σου
στα μεγάλα νησιά του μυαλού και του χάρτη σου

Κι αν σκορπίσαμε και ψαχνόμαστε τώρα
κι αν αφήσαμε να μας φύγει η ώρα
Όσα είπαμε και δε γίνανε θέλουν προσοχή
αν θελήσουμε θα γυρίσουμε πάλι στην αρχή
Κι αν σκορπίσαμε και ψαχνόμαστε τώρα

Ετοιμάζω ταξίδι...

 

[blue-roses]

Η αγάπη είναι ένα παιδί        
 
Η αγάπη είναι ένα παιδί
που παίζει μοναχό του
λένε πως είχε κάποτε
τον ουρανό δικό του

άλλοι το κοροϊδεύουν
άλλοι το προσπερνάνε
αλλά και κάποιοι λιγοστοί
το προσκυνάν

και γίνονται κι αυτοί παιδιά
και θέλουν φεγγαράκι
άστρα, ήλιο κι ουρανό
και παιδικό χαδάκι

ερωτεύονται
και τρελλαίνονται
κι όπως όλα τα παιδιά
ονειρεύονται

έλα τρελέ μου έρωτα
να απογειωθούμε
ένα αστέρι να ‘ναι η Γη
εκεί που θα βρεθούμε

έλα τρελέ μου έρωτα
να απογειωθούμε
να γίνουμε ξανά παιδιά
να ξαναγνωριστούμε

η αγάπη είναι ένα παιδί
στα χέρια του υποκόσμου
λένε πως ήταν κάποτε
ο βασιλιάς του κόσμου

άλλοι το διώχνουν μακριά
άλλοι το τυραννάνε
αλλά και κάποιοι λιγοστοί
το αγαπάνε

και γίνονται κι αυτοί παιδιά
και παίζουνε κουζίνα
παίζουνε μεροκάματο
και ζούγκλα στην Αθήνα

ερωτεύονται
και τρελλαίνονται
κι όπως όλα τα παιδιά
ονειρεύονται

έλα τρελέ μου έρωτα
να απογειωθούμε
ένα αστέρι να ‘ναι η Γη
εκεί που θα βρεθούμε

έλα τρελέ μου έρωτα
να απογειωθούμε
να γίνουμε ξανά παιδιά
να ξαναγνωριστούμε
 

[blue-roses]

Η αγάπη μπορεί        
 
Η αγάπη μπορεί μακριά σου να φύγει
όμως δεν μπορεί για πάντα να χαθεί
ξυπνάς το πρωί γυρνάς σαν αγρίμι
τα γιατί και τα πώς πόνος δυνατός

Κραυγές και φωνές το σπίτι γεμίζει
έξω η βροχή κοντά της σε καλεί
δάκρυα και βροχή ένα έχουν γίνει
μεσ΄τους δρόμους γυρνάς κι όποιον βρείς ρωτάς

Πως μπορεί το φεγγάρι να χαθεί
χωρίς να δει του ήλιου ανατολή
ήρθαν άγγελοι στη γη
να σ΄αλλάξουν τη ζωή

Η αγάπη μπορεί....
η αγάπη μπορεί...

Στον καθρέφτη κοιτάς δυο πρόσωπα βλέπεις
το άλλο σου μισό υπάρχει είναι εδώ
η αγάπη μπορεί κοντά σου να μείνει
θα΄στε πάντα μαζί μέσα σου θα ζει

Πώς μπορεί μια αγάπη δυνατή
για πάντα απ΄τη ζωή σου να χαθεί
μεσ΄το σώμα σου έχει μπει
μέσα από σένα θα ζεί

 

[blue-roses]

Η αγάπη όταν φεύγει        
 
Το βράδυ θυμάμαι, που είπα φοβάμαι
μην πάθω κακό.
Μα γέλασες τότε και ρώτησες πότε
θα γίνει αυτό.

Εσένα εννοούσα, για σένα μιλούσα,
μα πως να σ' το πω,
πως μέσα μου κάτι δεν έκλεινε μάτι
εδώ και καιρό.


Η αγάπη όταν φεύγει, στις μύτες πατάει,
και δε χαιρετάει, δε λέει ευχαριστώ
Η αγάπη όταν φεύγει, τα πάντα ξεχνάει,
αυτό με πονάει, αυτό δεν μπορώ.


Όσοι αγαπιούνται, τις νύχτες κοιμούνται,
και βγάζουν καπνό.
Σού είπα ένα βράδυ, κι εσύ τό'χες πάρει
γι'αστείο χαζό.

Για μας σου μιλούσα, εμάς εννοούσα,
μα πως να σ' το πω,
πως μέσα μου κάτι, δεν έκλεινε μάτι
εδώ και καιρό.

 

[blue-roses]

Η Γοργόνα        
 
Φύσα βοριά και φύσα νοτιά,
ξένα βαπόρια μπροστά μας,
κι έχουν σκαριά πολύ πιο γερά,
μα είναι η Γοργόνα δικιά μας.

Φύσα βοριά, αργήσαμε πια,
είκοσι χρόνια και κάτι,
όμως παιδιά σ'εμάς μοναχά
κλείνει η Γοργόνα το μάτι!


Και στη Γοργόνα εμείς παλιοί ναυτικοί,
λέμε ζει και πάντα θα ζει.

Πάντα θα ζει σα νά'ναι σφυγμός,
πάντα θα ζει σα νά'ναι λυγμός,
πάντα θα ζει κι ας είναι στενός,
πάντα θα ζει ο τόπος αυτός.
 

[blue-roses]

Η ζωή είναι γυναίκα        
 
Παλιές μου φιλενάδες που χαθήκαμε,
η μια απ'την άλλη χώρια, κάτι βρήκαμε.
Κι εγώ απ'όσα είδα κι όσα έπαθα,
για τη ζωή μονάχα ένα έμαθα.

Με τη ζωή δεν κάνει να τα βάζουμε,
γιατί η ζωή μάς μοιάζει και τής μοιάζουμε.
Με κάτι στην ψυχή μας είναι ανάλογη,
είναι γλυκιά, και άγρια, και παράλογη.

Παλιές μου φιλενάδες, δε βλεπόμαστε,
η μια την άλλη όμως τη σκεφτόμαστε.
Σε όποιες παραλλήλους κι αν βρισκόσαστε,
παλιές μου φιλενάδες, μη φοβόσαστε.


Η ζωή είναι γυναίκα, Μάρθα, Ξένια, και Πηγή,
η ζωή είναι γυναίκα, σα γυναίκα αιμορραγεί.
Ευανθία, και Αλέκα, η ζωή είναι γυναίκα.


 

[blue-roses]

Η σιωπή        
 
Κάποια τύχη κακή και μυστήρια το ‘φερε μάλλον
και σταμάτησαν όλοι ταυτόχρονα να συζητούν
ξαφνικά δεν μπορούσε να δει πια ο ένας τον άλλον
ψάχναν όλοι παράλογους τρόπους να βρουν να κρυφτούν

Μια μικρή και ασήμαντη παύση μια στιγμή δίχως λόγια
μια υγρή σιωπηλή και τυχαία ωραία στιγμή
σε θολά ξεχασμένα κρυμμένα του μυαλού σου υπόγεια
να γυρίσεις να ψάξεις να νιώσεις είναι μια αφορμή
κι είναι τόσα που έχεις ξεχάσει

Η σιωπή είναι γλώσσα που αλλιώς τον μετράει το χρόνο
κομματιάζει τα όσα νομίζεις κι όσα ψεύτικα λες
και στις άχρηστες ώρες που πέρασες σε τρέχει και μόνο
σταματάει σε κείνες τις λίγες που ήταν καλές
κι οι καλές είναι πάντα πιο λίγες

Η σιωπή είναι νόμος κρυφός που τον ξέρουνε λίγοι
μια παγίδα της νύχτας μια πλευρά σκοτεινή της ψυχής
μια στιγμή που γυρεύεις αιτίες για όλα αυτά που ‘χουν φύγει
μια στιγμή που σε φτάνει στην άκρη της αντοχής
τότε είναι που παίρνει να βρέχει