ΤΟΥΣ ΕΧΩ ΖΗΣΕΙ... ΤΟΥΣ ΞΕΡΩ...

[Jezebell]

Οσους περιγραφω στο ‘Tαγκο‘ http://www.a33.gr/viewtopic.php?t=8651&highlight=  τους εχουμε ζησει τους ξερουμε φανταζομαι ολοι.

Πως τους εχετε βιωσει εσεις :?:

[pixie]

Γνωστοί και μη εξαιρετέοι! Τουλάχιστον για κάποιες στιγμές οικείοι αυτοί οι τύποι...

Και ανάβουν τα φώτα της ράμπας, λοιπόν! Γλαφυρότατες οι περιγραφές από την Jezebell και πάντα βγαίνει ένα αισιόδοξο μήνυμα...

Και για να συνδεθούμε με το θέμα...

[quote user="Jezebell" post="205537"]Απόψε λοιπόν είστε όλοι καλεσμένοι σε έναν φόνο. Μάρτυρες στο τέλειο έγκλημα. Σε έναν φόνο που ευτυχώς για μένα  δεν τιμωρείται από τον ποινικό κώδικα.. ούτε καν αυτόν της συνείδησης μας. Και αφού θα βάψω τα χέρια μου με αίμα ας γίνω τουλάχιστον serial killer. Άρα διορθώνω τον εαυτό μου και ξαναρχίζω.
 Απόψε λοιπόν είστε όλοι καλεσμένοι σε μια νύχτα φόνων. Μάρτυρες στο τέλειο έγκλημα. Σε μια νύχτα με φόνους που ευτυχώς για μένα δεν τιμωρούνται από τον ποινικό κώδικα.. ούτε καν αυτόν της συνείδησης μας.
Φυσικά, φυσικά σας καταλαβαίνω! Αγωνιάτε, φοβάστε και ίσως σας αγχώνει λίγο που βλέπετε τις εξόδους κλειστές αλλά μη βιάζεστε. Δεν το ξέρετε ακόμα αλλά είστε εδώ με τη θέληση σας με.. την συμβολή σας.
Θα μάθετε σύντομα ποιοι είναι οι μελλοθάνατοι που θα αποχαιρετήσουμε και κυρίως γιατί! Όμως ας τους δούμε από λίγο πιο κοντά να δούμε ποιοι είναι στο βάθος κάτω από τα ονόματα ή τις ονομασίες τους. Τι κρύβετε κάτω από αυτό το τόσο δυνατό περίβλημα από αυτήν την συσκευασία κακόγουστου δώρου. Να ανοίξω την κουρτίνα του κλουβιού?
Φώτα
Μουσική
Καπνό[/quote]

[pixie]

Ας πάρουμε από την αρχή έναν-έναν τους ''μελλοθάνατους''...

Ο Φόβος!

[quote user="Jezebell" post="205537"]Λοιπόν μου φαίνεται περίεργο, ξέρετε τόσα χρόνια ποτέ δεν σταμάτησε να μου μιλάει. Άλλοτε ψυθίριζε στο αφτί μου ακατάπαυτα και με έκανε να ανατριχιάζω και να παγώνω και άλλοτε φώναζε, στρίγγλιζε και μου επέβαλλε να τρέχω πίσω από την πόρτα της ζωής και να κοιτάω από την κλειδαρότρυπα εκείνον να φοράει τα ρούχα, τα παπούτσια, τους έρωτες μου και να ζει την ζωή μου. Αυτό βέβαια που δεν γνωρίζει είναι ότι μετά από πολλά χρόνια είχα αρχίσει να τον αντιγράφω. Όταν κοιμόταν φορούσα εγώ την ψυχή μου που δίπλωνε προσεχτικά στο μπουντουάρ του και έβγαινα έξω και χόρευα, φιλούσα αυτούς που αγαπούσα στο μέτωπο και γελούσα, γελούσα δυνατά. Έκανα πάντα όμως το ίδιο λάθος. Εκεί γύρω στο τέλος της βόλτας κοιτούσα όσα αγαπούσα όσα φορούσα και μύριζαν εκείνον και με έπιαναν τα κλάματα και ξυπνούσε και γύριζε με κοίταγε στα μάτια και ξαφνικά μίκραινα σαν την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων και τα ρούχα μου έμεναν μεγάλα και χωρούσαν πια μόνο σε εκείνον.[/quote]

Τυραννικό κι απόλυτο συναίσθημα. Δεν νομίζω πως ο φόβος φεύγει ποτέ από τη ζωή μας, απλά απενεργοποιείται για διαστήματα αφήνοντας ωστόσο ένα δυνατό αποτύπωμα μαζί με την ανάμνησή του. Αλλάζει πρόσωπα μα επανέρχεται, ξαναγεννιέται μόλις δοθεί εντολή κινδύνου στον εγκέφαλο.

Σε συναγερμό οι αισθήσεις μου μέσα στο σκοτάδι... κι ας το γνωρίζω ότι κάποιες φορές παραλογίζομαι...
Το παθαίνω και με το μαύρο χρώμα αυτό... η αίσθηση ενός μαύρου ρούχου... μια μαύρη σκιά απειλή...

Τι μηχανισμός κι αυτός του φόβου! Μήπως όμως τελικά - αν δεν μιλάμε για εμμονή - σκοπός του είναι να μας προστατεύσει?

[Nikos Apomakros]

[quote user="pixie" post="359604"]
Τι μηχανισμός κι αυτός του φόβου! Μήπως όμως τελικά - αν δεν μιλάμε για εμμονή - σκοπός του είναι να μας προστατεύσει?[/quote]

Ο φόβος αφορά πάντα απώλεια. Είναι λοιπόν ένας μηχανισμός διατήρησης όσων έχουν κριθεί ως ωφέλιμα
και αποφυγής όσων έχουν κριθεί ως βλαβερά απέναντι κυρίως σε κεκτημένα. Άρα σαφώς και μιλάμε για
αυτοσυντήρηση, άρα για προστασία  :wink: , ακόμα κι όταν μιλάμε για εμμονή.

Συνήθως ακούω ότι ο φόβος είναι αντιστρόφως ανάλογος της αυτοεκτίμησης. Το θεωρώ ημιαληθές,
κάποιες φορές και ανόητο, ανάλογα την περίπτωση. Κατά τη γνώμη μου, ορθότερο είναι το ότι ο φόβος είναι
ανάλογος της εκτίμησης. Όσο περισσότερο δηλαδή εκτιμάς κάποιο κεκτημένο, τόσο μεγαλύτερη ανάγκη
προστασίας του γεννάται και τόσο περισσότερο ανεπιθύμητη γίνεται η απώλειά του. Η αυτοεκτίμηση παίζει σαφώς
έναν ρόλο σε όλο αυτό, απλά δεν είναι πάντα καθοριστικός και σίγουρα, κατά τη γνώμη μου πάντα, δεν είναι
ο σημαντικότερος.

Αφοβία για μένα σημαίνει έλλειψη ή και αδυναμία εκτίμησης των κεκτημένων, καμμιά φορά και προβληματική
κρίση. Είναι κατάσταση σαφώς επικίνδυνη, αφού δεν γίνεται καμμία προσπάθεια μείωσης πιθανοτήτων
της όποιας απώλειας. Η παραμικρή μείωση μπορεί να αποβεί σωτήρια. Κι εκεί ακριβώς είναι η λειτουργικότητα
του φόβου. Στην επιφυλακτικότητα και την προφύλαξη. Στο "παιχνίδι" δηλαδή με τις πιθανότητες.

[pixie]

Εν ολίγοις δλδ. ο άνθρωπος είναι προικισμένος με ένα αμυντικό σύστημα, έχει το ένστικτο της επιβίωσης. Υγιές αυτό. Καλά κάνει να είναι επιφυλακτικός, καλά κάνει να φοβάται τους κινδύνους, να τους αναγνωρίζει σταδιακά και να προστατεύει τον εαυτό του και ό,τι με κόπο αποκτά.

Αλλά τι γίνεται όταν ο φόβος είναι υπερτιμημένος σε τέτοιο βαθμό ώστε να καπελώνει την ίδια την εμπειρία της ζωής? Πολλές φορές ο φόβος δεν ελέγχεται με τη λογική και παίρνει διαστάσεις τέρατος.
Στρατιές φαντασμάτων μπορεί να κυνηγούν κάποιον που βιώνει πλασματικούς φόβους  κάνοντάς τον ψυχοσωματικό ερείπιο και ανίκανο να ζήσει πραγματικά. ;-)

[Nikos Apomakros]

Έτσι ακριβώς. Σε όλα υπάρχει μια "χρυσή τομή" και συνήθως βρίσκεται κοντά σε αυτό που
ονομάζουμε "μέτρο".

Το θέμα είναι αρκετά απλό...

Όταν θέλουμε να λύσουμε ένα πρόβλημα, πρέπει να φροντίζουμε ώστε η λύση να μην
αποτελεί ή επιφέρει ένα νέο ή διαφορετικής υφής πρόβλημα.

Ο υπερβολικός φόβος, όπως οτιδήποτε υπερβολικό, υπέρμετρο, καταχρηστικό,
είναι αποδεδειγμένο ότι δημιουργεί νέα προβλήματα και σαφώς μεγαλύτερα,
αφού θα αποτελούν συνέπειες ανάλογες της υπερβολικής πράξης που συνέβη
(δράση/αντίδραση).Η πλήρης απουσία του φόβου είναι παρομοίως μια υπερβολή,
ως ακρότητα.

Θα το παρομοίαζα με προσπάθεια καλύτερης το δυνατόν ισορροπίας "ακροβατών"
σε μη περιοδικά κινούμενο σκοινί.  
 
Κοινώς... αναλογιζόμαστε τις συνέπειες κάθε περίπτωσης... συγκρίνουμε... επιλέγουμε
κι ελπίζουμε πως επιλέξαμε το δυνατόν σωστότερα. Δεν υπάρχει ακριβής "πυξίδα" προς
έναν Βορρά ορθότητας, μόνο μια πολύ γενική κατεύθυνση των πάντων προς το "μέτρο".

Ταυτόχρονα θεωρώ την Αμφιβολία (πάντα με μέτρο) ιδιαίτερα θετική, αφού επιτρέπει την
Αμφισβήτηση μιας λανθασμένης επιλογής ακόμα και κατά τη διαδρομή και επομένως την
απαραίτητη διόρθωση της ήδη αποφασισμένης πορείας.

(α ρε Τιτανικούς που θα βύθιζα...)

[pixie]

[quote user="Nikos Apomakros" post="359613"](α ρε Τιτανικούς που θα βύθιζα...)[/quote]

Kαι όχι μόνο...  :smile:
Διότι η γλώσσα περιέχει δονήσεις και πόρους συγκίνησης κλπ.
Κι εσύ το γνωρίζεις αυτό...

Να, παρεμπιπτόντως, κι ένα σημείο που φοβάμαι. Με παρασέρνουν οι λέξεις... με μαγεύουν!
Φοβάμαι λοιπόν, μήπως μια μέρα πετάξω μαζί τους τόσο μακριά και δεν θα θέλω να ξαναγυρίσω...
Άραγε θα υπάρχει εκεί κανείς να ζυγιάσει τις φτερούγες του δίπλα μου κόντρα στον άνεμο? Κι άλλος φόβος...

[kapoia_za]

Η αδρεναλίνη πάντως που προκύπτει στις απόπειρες να ξεπεραστεί  κάποιος φόβος,
αποδεικνύται συχνά, διεγερτική. Ταυτόχρονα, ξεπερνώντας ή πλησιάζοντας τα ασφαλή σου όρια,
έχεις και πάλι την ευκαιρία να αναρωτηθείς για το μέτρον άριστο.
Να το επαντοποθετήσεις και να το σχεδιάζεις σε βάθος χρόνου.
Βλέπω πως συχνά, εμμένοντας στους φόβους μας, καταλήγουμε άκαμπτοι.

..αν τώρα βεβαια η ακαμψία προβληθεί ως σταθερότητα..η ασφάλεια μπορεί να ειδωθεί ως μέγιστη αξία..

[pixie]

Και συνδεόμαστε με τον 2ο καλεσμένο ['η μάλλον καλεσμένη] στο θεατρικό θέμα της Jezebell!


[quote user="Jezebell" post="205616"]Τέλος πάντων αρκετά με αυτόν ας πάμε στον προσκεκλημένο νο 2
Σβήστε τα φώτα
Σιγά την μουσική
Και όσο για τον καπνό ρίξτε πολύ

Μια
Ύπαρξη γνώριμη σε όλους μας και ακαταμάχητα θηλυκή. Χρησιμοποιεί την αλάνθαστη μέθοδο της ύπουλης εισόδου στην καρδιά μας μέσω γυναικείων τεχνασμάτων όπως το κλάμα η ασφυκτική αγάπη η κατανόηση η συμπόνια…μας κοιτάει στα μάτια ναζιάρικα και εμείς αισθανόμαστε ΕΝΟΧΗ για όσα νιώσαμε αληθινά για όσα αυθόρμητα και ασυμβίβαστα κάναμε. Την νιώθουμε να κυριεύει το κορμί μας σαν μετάξι κάθε φορά που γελάμε κάθε φορά που φοράμε κάτι που μας πάει όταν φεύγουμε από το πατρικό μας όταν κάνουμε μπάνιο γυμνοί όταν είμαστε ευτυχισμένοι για ένα φιλί όταν ευχόμαστε όσοι μας μισούν να είναι δυστυχείς. Κρύβεται μέσα στις ρίζες των φτερών μας και τα σιγολείωνει όσο πιο κοντά στον ήλιο φτάνουμε. Στον πάτο της θάλασσας υπάρχουν εκατομμύρια καμένα μικρά φτερά. Νιώθετε το κρύο στην αίθουσα? Νιώθετε..άραγε ενοχές?[/quote]

Ενοχές

Θυμήθηκα τους ''Μπλε'' τώρα...

''Χρώματα παντού,παραπονεμένα
ξέφωνα γερνούν, στων ματιών το βλέμμα
τόσες ομορφιές, έχω αλλοιώσει
χρώμα μουσικές που δεν έχω νιώσει.

Νιώθω ενοχές...''