Eληνικα Punk Συγκροτηματα

[vasilis]

ΑΜΟΚ

Αναμνήσεις σκεπασμένες
με την σκουριά του χρόνου που ξεχνάει
και πίστη που αργοπεθαίνει μαζί
με τ' αμπαρωμένα μυαλά.
Το συναίσθημά μου
μ' αγκαθωτό σύρμα θα τυλίξω
καθώς εσύ θα κουβαλάς
κάποιων άλλων τον χρυσό σταυρό
και με χαρά θα σταυρώνεσαι
για κάποιον άγνωστο θεό,
η θέλησή μου θα εκτροχιαστεί
και θα σου φτύσει την ψυχή.
Αμόκ κρυφού φόβου

[vasilis]

ΚΡΑΧ

Ηθική και αποσύνθεση, κοινωνικά αποδεκτή.
Σχέσεις άρρωστες, σχέσεις σάπιες.
Όνειρα φτηνά, μοντέλα συμπεριφοράς.
Φιγούρα, περιτύλιγμα, περιεχόμενο κενό.
Μα το κενό δεν επιστρέφεται, καταστρέφεται.
Αγάπες με συντηρητικά, ήρωες και βιαστές.
Υψηλά ιδανικά, με ημερομηνία λήξεως.
Συναίσθημα σ' εκπτώσεις, οδυνηρές επιπτώσεις.
Μηδαμινές απαιτήσεις κι αβάσταχτες ενοχές.
Μα οι ενοχές δεν είναι κριτήριο, είναι δηλητήριο.
Ακριβά ελαφρυντικά, γυάλινα συγχωροχάρτια.
Άλλοθι ο εφυσηχασμός, κατεστημένος φασισμός.
Ματαιοδοξία, κορεσμός, αδιέξοδο, πολιτισμός.
Άνθρωποι κουρέλια, σταύρωση με χρυσά καρφιά.
Είναι που κανείς δεν σέβεται την αδυναμία.
Είναι που κανείς δεν σέβεται την μοναξιά.
Είναι που κανείς δεν σέβεται την ευαισθησία.
Είναι που κανείς δεν σέβεται τον εαυτό του

[vasilis]

ΓΙΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΠΟΛΕΜΟΥΝ
ΣΕ ΚΑΙΡΟ ΕΙΡΗΝΗΣ ΠΑΡΑΝΟΟΥΝ
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ
ΣΕ ΚΑΙΡΟ ΠΟΛΕΜΟΥ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΑΝΕ ΝΑ ΖΟΥΝ
ΣΤ' ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΠΟΥΝ
ΣΕ ΘΕΣΗ ΙΣΧΥΟΣ ΜΟΝΟ ΦΛΥΑΡΟΥΝ

ΤΩΡΑ-ΤΩΡΑ-ΓΙΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ-ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ
ΤΩΡΑ-ΤΩΡΑ-ΓΙΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ-ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
ΤΩΡΑ-ΤΩΡΑ-ΓΙΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ-ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΤΙ ΖΗΤΟΥΝ
ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΔΕ ΚΟΙΤΟΥΝ
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΚΑΤΑΒΕΒΛΗΜΕΝΟΙ
ΑΠΟ ΛΑΘΟΣ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΠΡΟΔΩΜΕΝΟΙ
ΤΩΡΑ-ΤΩΡΑ-ΓΙΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ-ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΗ

ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΒΑΔΙΖΟΥΝ ΣΤΑ ΤΥΦΛΑ
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΛΙΩΝΟΥΝΕ ΣΑΝ ΤΑ ΚΕΡΙΑ
ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΝΗΜΠΟΡΟΙ ΝΑ ΔΟΥΝ
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΕΞΕΛΙΧΘΟΥΝ

ΤΩΡΑ-ΤΩΡΑ-ΓΙΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ-ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ
ΤΩΡΑ-ΤΩΡΑ-ΓΙΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ-ΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ

[vasilis]

ΡΕΚΒΙΕΜ (ΓΙΑ ΞΕΠΕΣΜΕΝΟΥΣ ΘΕΟΥΣ)

Μικρά αδύναμα ανθρωπάκια στο όνομα του πολέμου ριγούν
Ανεύθυνοι βλάκες επαναπαύτηκαν όταν λίγες γνώσεις απόκτησαν
Βολεμένα σκουλήκια σε φτωχούς ετοιματζίδικους προβληματισμούς
Άγνοια και φόβος τη ξεχασμένη ανθρωπιά τροφοδοτούνε με σκουριά
Εξουσία, ιεραρχία, καταπίεση, ανταγωνισμός - Ηλίθιος αυτοσκοπός
Συμφέρον, ψέμα, χυδαία βλέμματα αγοράς, εμπόριο και σεξ
Πουλημένες επαναστάσεις, βιομηχανία κοινωνικών φαινομένων
Ο ρόγχος μιας κοινωνίας, γραφείο τελετών "Η Δικαιοσύνη"
Σύγχρονες φυλακές, τεχνολογία μοναξιάς και ηλεκτροσόκ
Οι τουρίστες επισκέπτονται μουσεία και όχι ψυχιατρεία
Πολυτέλεια και χλιδή γιατί η σαπίλα μας βρωμάει πολύ
Καλλίτερες συνθήκες ζωής, κέντρα αποτοξίνωσης περιττών συναισθημάτων
"Γάμα τες όλες - ή είσαι άντρας ή ξεφτιλισμένη αδερφή"
Γυναίκα δυναμική κι απελευθερωμένη τα πόδια σου κράτα ανοικτά
Κραυγές απόγνωσης εκλιπαρούν το θείο δώρο της ειρήνης
Μικρά παιδιά με πλαστικά όπλα τον εθνικό ύμνο τραγουδούν
Υπομονή, ο πόλεμος θα έρθει, ήρωες θα γίνουνε και αυτοί
Ω! Περήφανη ελληνική ιστορία ζήσε για εμάς ξανά
Το μεγαλείο του πατριωτισμού - φέρετρα σκεπασμένα με σημαίες
Καταστολή, δημοκρατία, για όσους δεν συμφωνούν, βία, ομοψυχία
Αυξημένη παραγωγικότητα, πλαστικά αγαθά, αξίες εγκλωβισμού
Ανοχή, εφησυχασμός, δικαίωμα στο θάνατο, δικαίωμα στη ζωή
Χημικά όπλα-ηρωίνη, εκλογές-μορφίνη, ισότητα στα τρελάδικα
Πουλήστε τα όλα να γίνουν προϊόντα μαζικής κατανάλωσης και υστερίας
Οι πολιτικοί με σαμπάνιες έκαναν πρόποση
Για το κορόιδο τον λαό
Ο λαός με κόκα-κόλα έκανε πρόποση
Για τη μελλοντική του εξουσία
Ο θάνατος ήπιε αίμα κάνοντας πρόποση
Στην παράνοια του 20ου αιώνα

[vasilis]

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΟΡΕΨΩ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΣΑΣ
ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΑΣ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΟΡΕΨΩ ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΛΑΒΑΡΑ ΣΑΣ
ΣΤΑ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΑ ΤΑ ΒΛΕΜΜΑΤΑ ΣΑΣ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΟΡΕΨΩ ΣΤΟΥΣ ΚΡΥΦΟΥΣ ΣΑΣ ΠΟΘΟΥΣ
ΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟΥΣ ΣΑΣ ΝΟΜΟΥΣ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΟΡΕΨΩ ΠΑΝΩ Σ' ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ
ΣΤΙΣ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΚΑΙ ΣΕ ΑΜΗΧΑΝΙΕΣ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΟΡΕΨΩ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΑ
ΣΕ ΘΑΛΑΜΟΥΣ ΑΕΡΙΩΝ ΚΑΙ Σ' ΑΣΤΙΚΑ ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΟΡΕΨΩ Σ' ΑΣΦΑΛΙΤΙΚΑ ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜΙΑ
ΚΑΙ ΒΑΘΙΑ ΥΠΑΛΛΗΛΙΚΑ ΛΑΓΟΥΜΙΑ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΟΡΕΨΩ ΓΙΑ ΠΕΘΑΜΕΝΕΣ ΑΓΑΠΕΣ
ΓΙΑ ΤΩΝ ΨΗΦΟΦΟΡΩΝ ΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΟΡΕΨΩ ΓΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ
ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ ΤΟΥΣ ΘΑΜΩΝΕΣ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΟΡΕΨΩ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΟΥΣ
ΓΙΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΥΣ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΟΡΕΨΩ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΥΣ
ΓΙΑ ΝΙΚΗΤΕΣ ΚΑΙ ΗΤΤΗΜΕΝΟΥΣ
ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΟΡΕΨΩ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ
ΓΙΑ ΤΗΣ ΑΜΦΙΒΟΛΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ ΕΡΑΣΤΕΣ

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΧΟΡΕΥΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΣΟΥ ΑΜΑΡΤΙΑΣ
ΕΙΜΑΙ Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΣΟΥ ΠΡΟΔΩΣΙΑΣ
ΕΙΜΑΙ Ο ΘΕΡΙΣΤΗΣ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΠΟΥ ΣΠΕΡΝΕΙΣ
ΕΙΜΑΙ Ο ΔΗΜΙΟΣ ΤΟΥ ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΣΜΟΥ ΣΟΥ

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΤΥΦΛΟΣ ΖΗΤΙΑΝΟΣ ΠΟΥ ΦΤΥΝΕΙΣ
ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΠΟΡΝΗ ΠΟΥ ΜΕ ΧΙΛΙΑΡΙΚΑ ΓΔΥΝΕΙΣ
ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΟΜΙΧΛΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ
ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗΣ ΚΑΡΕΚΛΑΣ ΣΟΥ

ΕΙΜΑΙ ΠΡΟΪΟΝ ΤΗΣ ΝΟΣΗΡΗΣ ΣΟΥ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

[vasilis]

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ

Οι αγγελιοφόροι της νύχτας μιλούν για τον άνθρωπο με λόγια πικρά,
μιλούν για πράξεις αψυχολόγητες, παράλογες κι αφύσικες,
για δηλητηριασμένες ψυχές γεμάτες τραύματα και βαθιές πληγές,
μιλούν για τον φόβο της συνείδησης, τον φόβο της ευθύνης,
για δειλία, προδωσία και για κατάχρηση εξουσίας.
Και ειν' απόψε τα λόγια τους πικρά.
Ίσως γιατί κανένας δεν θέλει να τ' ακούσει.
Τρέχουν όλοι και κρύβονται σαν τα μικρά παιδιά,
με το δάχτυλο κανέναν δεν θέλουν να τους δείξει.
Άκουσε, άκουσε το μήνυμα της ήττας όταν λες:
Εμπρός να κάψουμε τον εμπρηστή.
Εμπρός να βιάσουμε τον βιαστή.
Εμπρός να κρεμάσουμε τον δήμιο.
Εμπρός να σκοτώσουμε τον φονιά.
Εμπρός να κλέψουμε τον κλέφτη.
Εμπρός να εξυγιανθεί η κοινωνία.
Το μήνυμα της ήττας το φωνάζουν
αυτοί που νοιώθουν νικητές.
Το μήνυμα της ήττας το φωνάζουν
αυτοί που νοιώθουνε κατακτητές.
Το μήνυμα της ήττας το φωνάζουν
της πάσης φύσης εξουσίας οι εραστές.
Το μήνυμα της ήττας το φωνάζουν
αυτοί που ποτέ τους δεν σκέφτηκαν "γιατί".

[vasilis]

ΑΓΓΕΛΟΙ ΧΩΡΙΣ ΦΤΕΡΑ

Σε σιωπηλά κύματα ανθρώπινης αμφιβολίας
η ψυχή μου ψιθυρίζει παγωμένες ενοχές.
Το βλέμμα μου χαμένο, τα μάτια βουρκωμένα
σ' ορίζοντες μελαχγολίας, σε μοναξιάς κοιλάδες
χωρίς φιλοδοξίες μ' ατσάλινη ηθική
σ' ατέλειωτες νύχτες, σ' άγνωστες αισθήσεις
σ' ερωτήματα βαριά, ίσως να λυτρωθώ
στη σκιά της λησμονιάς με θέληση τυφλή.
Πρόσωπα από πέτρα και μάσκες από σάρκα
μακρινή ηχώ από βελούδινα τραγούδια
Σε φύλλα φθινοπωρινά, σε γκρίζες καταιγίδες
σε μονοπάτια δύσβατα και σε φιλιά μ' αγκάθια
Μυστήριο πεπρωμένο, χρόνος δίχως έλεος.
Οι κραυγές μου πνίγονται και προκαλώ:
Τα παιδιά των ξεχασμένων θεών,
το χαμόγελο της άγριας χαράς,
το βλέμμα της βαθιάς μοναξιάς,
τη λάμψη πολύτιμης πέτρας.
Άγγελοι χωρίς φτερά,
λουλούδια δίχως χρώμα

[vasilis]

ΔΟΓΜΑ

Στο κατώφλι της υποκρισίας και της ηθικής
εκπαιδεύομαι στ' αλφάβητο της υποταγής.
Νύχτες μοναχικές, ατέλειωτες ουλές,
σπαταλημένοι άνθρωποι, ανοιχτές πληγές.
Στα θεμέλια του φόβου χτισμένοι ναοί.
Στα μάτια μου ο θάνατος αγκαλιάζει τη ζωή.
Για κάθε νιότη που 'χασα δακρύζω,
σκοτώνω αυτό που αγαπώ και γονατίζω.
Στα σύνορα του πόθου και της έλλειψης
ακούω τη σιωπή της θλίψης και της στέρησης.
Στο μυαλό μου αναμνήσεις αιχμηρές λεπίδες.
Τα βράδια αυτοκτονώ με τσακισμένες ελπίδες.
Το ατσάλι σκουριάζει, τα χρόνια περνούν,
οι ψεύτικοι άνθρωποι επίτηδες ξεχνούν,
το χρώμα ξεθωριάζει, τα χρόνια περνούν,
ό,τι δεν καταλαβαίνουν αλύπητα χτυπούν.
Το δόγμα στη ζωή μου - οδοφράγματα.
Το δόγμα στη ζωή μου - ανοιχτές συγκρούσεις.
Το δόγμα στη ζωή σου - λαιμητόμος.
Το δόγμα στη ζωή σου - ένα φτηνό αστείο.
Το δόγμα της ζωής μας - κομμένες φλέβες.
Το δόγμα της ζωής μας - αιμορραγεί μαζί μας.
Τα χαμένα χρόνια πίσω δε γυρνούν
μόνο οι νικημένοι δεν ανυσηχούν.
Σφίγγουμε τα δόντια, προχωράμε μπροστά.
Στη πλάτη μας οι θεοί γελάνε δυνατά

[vasilis]

ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ - ΘΑΝΑΤΟΣ

Είναι οι άνθρωποι με τσακισμένη περιφάνεια,
είναι ο κορεσμός που φλερτάρει την παρακμή,
είναι η αποστροφή για κάθε τι αυθεντικό,
είναι αυτού του κόσμου η λατρεία για το εφήμερο,
είναι ο μύθος της υποταγής και του ταξικού διαχωρισμού,
είναι ο μύθος του γάμου, της πατρότητας και της μητρότητας,
είναι ο μύθος του πάντα ένοχου που πάντα θα απολογείται,
είναι ο μύθος του σκοπού που αγιάζει τα μέσα,
είναι η οικολογική καταστροφή στ' όνομα του εκσυγχρονισμού,
είναι η απληστία, ο κονφορμισμός, οι ανασφάλειες,
είναι η ιδεολογία στο ψέμα και το υπερτροφικό "εγώ",
είναι η παγίδα του "ωραίου" και του "πετυχημένου",
είναι που πουλάμε τα πάντα για λίγη εξουσία,
είναι η στιλπνή επιφάνεια και η άγνοια της ουσίας,
είναι που μιλάμε για επιβίωση και όχι για ζωή,
είναι η φιλοσοφία της πολιτικής των ψευδαισθήσεων,
είναι η ψεύτικη απειλή ενός πυρηνικού πολέμου,
είναι τα γηρατειά, ο θάνατος, ο υπέρτατος φόβος,
είναι το μέλλον, το τόσο σκοτεινό και αβέβαιο,
είναι μπροστά στην ταπείνωση που σκύβουμε το κεφάλι,
είναι το τίμημα της αποκτήνωσης που θα πληρώσουμε όλοι,
είναι το τίμημα που πληρώνουμε ήδη.
Αυτός ο κόσμος - θάνατος.
Είναι ίσως η ζωή μια όμορφη κατάρα,
είναι που δεν αγαπάω και που αρνούμαι να μισήσω,
είναι που δεν θυμάμαι και που αρνούμαι να ξεχάσω,
είναι που πιο πολύ λυπάμαι τους ανθρώπους,
είναι ίσως η απόκτηση γνώσης το νόημα της ζωής,
είναι που γνώση σημαίνει μοναξιά,
είναι το βλέμμα που αγκαλιάζει την κοφτερή λεπίδα,
είναι η ψυχή που φοράει το αγκάθινο στεφάνι.
Αυτός ο κόσμος - θάνατος.
Είναι τα επιχειρήματα αυτού του κόσμου άθλια,
είναι που δεν μας πείθουν πια,
είναι το καλύτερο που 'χει αυτός ο κόσμος να κάνει,
είναι να το βουλώσει

[vasilis]

ΠΑΡΟΞΥΣΜΟΣ

Ο ΣΩΦΡΩΝ ΟΧΛΟΣ ΦΤΥΝΕΙ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ
ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΚΤΗΝΩΔΙΑ - ΓΥΑΛΙΝΕΣ ΛΙΜΝΕΣ
Ο ΝΟΜΟΣ ΧΛΕΥΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΑ ΜΟΥ
ΔΙΨΑ ΓΙΑ ΑΙΜΑ - ΓΥΑΛΙΝΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ

ΣΤΑΧΤΕΣ ΤΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΣΟΥ
ΚΙ ΑΝΑΠΗΡΙΚΑ ΚΑΡΟΤΣΑΚΙΑ
ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΔΡΟΜΩΝ
ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ ΠΟΤΕ

Σ' ΑΚΟΥΣΑ ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ ΝΑ ΟΥΡΛΙΑΖΕΙΣ
ΣΤ' ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ
ΠΡΟΣΕΞΑ ΠΩΣ ΟΤΑΝ ΕΙΔΕΣ
ΤΑ ΓΚΡΙΖΑ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΤΣΙΜΕΝΤΑ
ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΙΧΟΥΣ ΑΦΙΣΟΚΟΛΛΗΜΕΝΑ
ΤΟΥΣ ΜΠΑΤΣΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΕΒΟΝΤΑΝ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ
ΣΑΣΤΙΣΕΣ ΤΟΤΕ ΞΑΦΝΙΚΑ
ΑΝΑΡΩΤΗΘΗΚΕΣ "ΓΙΑΤΙ"
ΚΙ Η ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΥ ΕΓΙΝΕ
ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΙΑΧΗ

ΟΤΑΝ Ο ΚΛΟΟΥΝ ΤΟΥ ΤΣΙΡΚΟΥ
ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΣΚΗΝΗ
ΟΛΟΙ ΤΟ ΝΟΜΙΣΑΝ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΣΟΟΥ
ΚΑΙ ΓΕΛΑΣΑΝ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ

[vasilis]

ΙΣΟΒΙΑ ΜΟΝΟΙ

Έπεσε η νύχτα και βγήκαμε πάλι
Μονάχοι στα φώτα σαν φιγούρες νεκρών
Ο κόσμος κοιτούσε φοβόταν γελούσε
Μα τόχαμε πια συνηθίσει

Σ' αυτήν την πόλη σαν σκουπίδια στην άκρη
Ισόβια μόνοι στην αυτόνομη στράτευση
Μα κι αν ζούμε έτσι εμάς δεν μας νοιάζει
Τουλάχιστον εμείς το θελήσαμε

Μια γεύση αηδίας σου δίνει η σαπίλα
Μα εμείς το παιχνίδι το ξέρουμε πιά
Απόβλητοι παντού χωρίς μέλλον και ελπίδα
Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. ΤΙΠΟΤΑ.

Οι ώρες περνούν και οι ανάσες βαραίνουν
Υποψίες χαράς στον καπνό του τσιγάρου
Το τεράστιο κλουβί που μας έχουν κλεισμένους
Γεμίζει με σχέδια και όνειρα

Η νύχτα βουβή χωρίς νόημα φεύγει
Πρέπει να αντέξουμε γιατί θα ξανάρθει
Έτσι είναι η μοίρα αυτών που αρνούνται
Να ζουν για συμφέροντα άλλων.

Και εσύ που μας κρίνεις και μας κατατάσεις
Μην κάνεις τον κόπο δεκάρα δεν δίνουμε
Τα δικά μας μυαλά δεν μπορείς να τα αλλάξεις
Όσους πουληθήκαν εμείς θα τους κρίνουμε. ΠΑΝΤΑ

[vasilis]

Απάτη Πόλεμος

Θα μας στείλουνε στον πόλεμο γι' άλλη μια φορά
το μέλλον μας το θάβουνε μαζί με τα σκατά

Γιατί, γιατί,
πόλεμος γιατί
γιατί, γιατί,
θάνατος γιατί

Το μέλλον μας ζυγίσανε ??
τους νοιάζει τ' αποτέλεσμα κι όχι πόσοι πεθαίνουν

Γιατί, γιατί,
πόλεμος γιατί
γιατί, γιατί,
θάνατος γιατί

Σύνορα, πατρίδες, στημένα είν' όλ' αυτά
αθώων αίμα χύνεται για βρώμικα λεφτά
παράσημα πολλά μαζεύονται νεκρά
παιχνίδια υπερδυνάμεων κερδοσκοπικά



'Αγνωστος Στρατιώτης

Πήραν όλοι εντολή
να φορέσουν τη στολή
να παν να πολεμήσουν
τη χώρα να υπερασπίσουν
άρχισαν τον πόλεμο
σκόρπισαν το θάνατο
κάψαν την ειρήνη
την ανύπαρκτη δικαιοσύνη

Το όπλο σου κρατάς
τη σκανδάλη τραβάς
τη ζωή σου έτσι χαλάς
το σκοπό σου ξεχνάς
σαν τρελλός γελάς
τη χολή ξερνάς

Θυμάσαι τη ζωή σου
τη βαρετή πληγή σου
οι αρχηγοί σ' εξαπατάνε
και τα πτώματα βρωμάνε
δεν υπάρχει όμως τρόπος
να ξεπεραστεί ο τρόμος
βόμβες πέφτουνε
και όλοι είναι πια νεκροί

Ανάμνηση χαράς
βεβαίως κυνηγάς
κάποτε ξεχνάς
το σκοπό που πολεμάς
το θάνατο παρακαλάς
μα πίσω
δε γυρνάς

[vasilis]

401 ΓΣΝΑ

Την πρώτη μέρα
είδα απ' το κεφάλι μου να βγαίνουνε φωτιές
και το στόμα μου ξεσπούσε σε κραυγές
σε σάλιο πράσινο, πηχτό.

Τα χέρια μου κουνιόντουσαν
χωρίς να τα ορίζω
το κορμί μου χτύπαγε στους τοίχους
το δικό του το σκοπό

Και στην πόρτα απ' το τζάμι
τα ίδια μάτια με κοιτούσαν
σιωπηλά και απορρημένα όταν τα χέρια
βάζαν τις εικόνες σε χαρτιά

Στο 401
στο 401

Τη δεύτερη κοιτούσα το ταβάνι
σιωπηλός και απορρημένος
παράλυτο το σώμα μου
στόμα χωρίς μιλιά

Και το μυαλό να προσπαθεί να βάλει
μια τάξη στις σκέψεις
που σκεφτόμουνα για μια ακόμα μέρα,
που δε γνώριζα πιο πριν.

Και απ' την πόρτα
τα ίδια μάτια με θάβουν κάθε μέρα
σιωπηλά και περίεργα και εξεταστικά
να παίρνουνε τον πόνο μου, τον βάζαν σε χαρτιά.

Στο 401
στο 401

Είτανε τα μάτια του γιατρού
που έβαζε σε τάξη δεκάδες μπουκαλάκια
που δεν είχαν ετικέττα στο ντουλάπι
κάθε μέρα μόνο ((απ΄τις πληγές μου))
τα μπουκαλάκια έφευγε ((τρελλά)) με ετικέττα
πού 'γραφε τι έκαναν στα ανθρώπινα κορμιά
και 'γω πειραματατόζωο για τα πειράματα τους
ο ηλίθιος που δεν ήθελα μια χακί στολή

Στο 401
στο 401

[vasilis]

Απόγνωση

μακάρι να μπορούσαμε να ζήσουμε ?
? και λίγη ανθρωπιά
μακάρι να ξεχνάγαμε για λίγο τα λεφτά
η ζωή μας ν' άρχιζε πάλι απ' την αρχή
μακάρι να μην ήμασταν τόσο ((υποκριτές))
να μη βλέπανε τον κόπο μας οι εκμεταλλευτές
μακάρι όλοι να ζούσαμε σ' άλλη κοινωνία
και να μην υπήρχε βρωμιά και εξουσία

μακάρι όλοι να λέγαμε πιο λίγο, πιο καλό
και λοιπόν να φτιάχναμε κάτι πιο σωστό
μακάρι να μας άφηναν να νιώσουμε την ουσία
και να καταλαβαίναμε ποια είναι η ευτυχία
μακάρι ν' αγαπούσαμε έστω και για λίγο
να κάναμε το μίσος μας κάπου μακριά
μακάρι όλα τα άλλα έχουν σάρκα και οστά
και η ζωή μας να πάσα φαντασία

[vasilis]

Ανάσα Στάχτη -ΤΑ ΠΑΡΑΣΗΜΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ

ΚΟΙΤΑ ΠΩΣ ΧΑΡΑΖΟΥΝ ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΜΑΣ
ΑΚΟΥ ΤΙΣ ΚΡΑΥΓΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΤΑΣΑΝ ΣΤΑ ΑΥΤΙΑ ΜΑΣ
ΣΚΕΨΟΥ ΠΟΣΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΧΑΘΗΚΑΝ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΜΑΣ
ΠΟΣΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΑ ΕΝΣΤΙΚΤΑ ΜΑΣ
ΑΣΚΟΠΕΣ ΣΚΙΕΣ ΔΙΧΩΣ ΑΙΜΑ ΣΤΙΣ ΣΑΡΚΕΣ ΤΟΥΣ
ΜΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΑΝ ΗΔΗ
ΣΑΝ ΤΡΑΙΝΑ ΣΕ ΡΑΓΕΣ ΠΟΥ ΨΑΧΝΟΥΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥΣ

ΣΤΑ ΜΕΡΗ ΠΟΥ ΕΡΠΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ
ΧΑΡΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΑΥΡΙΟ ΤΑ ΠΑΡΑΣΗΜΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ

ΕΓΧΡΩΜΕΣ ΟΘΟΝΕΣ ΠΡΟΒΑΛΛΟΥΝ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ
ΜΕΣΑ ΣΕ ΘΑΛΑΜΟΥΣ ΠΟΥ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ
ΑΚΙΝΗΤΟΙ ΔΕΙΚΤΕΣ ΠΑΓΙΔΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΣΚΕΨΗ ΜΑΣ
ΝΑ ΨΑΧΝΟΥΜΕ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ ΣΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΕΙΔΑ ΝΑ ΠΑΡΑΓΟΥΝ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΠΟΥ Η ΛΑΜΨΗ ΤΟΥΣ
ΤΥΦΛΩΝΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ
ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ ΔΕΝ ΕΙΔΑΝ, ΜΑ ΟΥΤΕ ΦΑΝΤΑΣΤΗΚΑΝ
ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΩΦΕΛΗ Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ

ΣΤΑ ΜΕΡΗ ΠΟΥ ΕΡΠΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ
ΧΑΡΙΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΑΥΡΙΟ ΤΑ ΠΑΡΑΣΗΜΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ