ΕΛΥΤΗΣ - ΕΠΕΤΕΙΟΣ

[Alexis]

Επετειος (even the weariest river winds somewhere safe to sea!)

Εφερα τη ζωη μου ως εδω
Στο σημαδι ετουτο που παλευει
Παντα κοντα στη θαλασσα
Νιατα στα βραχια επανω, στηθος
Με στηθος προς τον ανεμο
Που να πηγαινει ενας ανθρωπος
Που δεν ειναι αλλο απο ανθρωπος
Λογαριαζοντας με τις δροσιες τις πρασινες
Στιγμες του, με νερα τα οραματα
Της ακοης του, με φτερα τις τυψεις του
Α, Ζωη
Παιδιου που γινεται αντρας
Παντα κοντα στη θαλασσα οταν ο ηλιος
Τον μαθαινει ν'ανασαινει κατα κει που σβηνεται
Η σκια ενος γλαρου.

Εφερα τη ζωη μου ως εδω
Ασπρο μετρημα μελανο αθροισμα
Λιγα δεντρα και λιγα
Βρεμενα χαλικια
Δαχτυλα ελαφρα για να χαϊδεψουν ενα μετωπο
Ποιο μετωπο
Κλαψαν ολη τη νυχτα οι προσδοκιες και δεν ειναι πια
Κανεις δεν ειναι
Ν'ακουστει ενα βημα ελευθερο
Ν'ανατειλει μια φωνη ξεκουραστη
Στο μουραγιο οι πρυμνες να παφλασουν γραφοντας
Ονομα πιο γλαυκο μεσ'στον οριζοντα τους
Λιγα χρονια λιγα κυματα
Κωπηλασια ευαισθητη
Στους ορμους γυρω απ'την αγαπη

Εφερα τη ζωη μου ως εδω
Χαρακια πικρη στην αμμο που θα σβησει
-Οποιος ειδε δυο ματια ν'αγγιζουν τη σιωπη του
Κι εσμιξε τη λιακαδα τους κλεινοντας χιλιους κοσμους
Ασ θυμισει το αιμα του στους αλλους ηλιους
Πιο κοντα στο φως
Υπαρχει ενα χαμογελο που πληρωνει τη φλογα-
Μα εδω στο ανηξερο τοπιο που χανεται
Σε μια θαλασσα ανοιχτη κι ανελεη
Μαδα η επιτυχια
Στροβιλοι φτερων
Και στιγμων που δεθηκαν στο χωμα
Χωμα σκληρο κατω απο τ'ανυπομονα
Πελματα, χωμα καμωμενο για ιλιγγο
Ηφαιστειο νεκρο.



Εφερα τη ζωη μου ως εδω
Πετρα ταμενη στο υγρο στοιχειο
Πιο περα απ'τα νησια
Πιο χαμηλα απ'το κυμα
Γειτονια στις αγκυρες
- Οταν περναν καρινες σκιζοντας με παθος
Ενα καινουριο εμποδιο και το νικανε
Και μ'ολα τα δελφινια της αυγαζ'η ελπιδα
Κερδος του ηλιου σε μι'ανθρωπινη καρδια -
Τα διχτυα της αμφιβολιας τραβανε
Μια μορφη απο αλατι
Λαξεμενη με κοπο
Αδιαφορη ασπρη
Που γυρναει προς το πελαγος τα κενα των ματιων της
Στηριζοντας το απειρο.

[Atma]

Θά πενθώ πάντα -- μ’ακούς; -- γιά σένα,
μόνος,στόν Παράδεισο


Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές
Τής παλάμης,η Μοίρα,σάν κλειδούχος
Μιά στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς,αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα
Μέ τό δριμύ του μαύρου του θανάτου.


ΙΙ.

Πενθώ τόν ήλιο καί πενθώ τά χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς καί τραγουδώ τ’άλλα πού πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τά σώματα καί οί βάρκες πού έκρουζαν γλυκά
Οί κιθάρες πού αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τά "πίστεψέ με" και τα "μή"
Μιά στόν αέρα μιά στή μουσική

Τα δυό μικρά ζώα,τά χέρια μας
Πού γύρευαν ν’ανέβουνε κρυφά τό ένα στό άλλο
Η γλάστρα μέ τό δροσαχί στίς ανοιχτές αυλόπορτες
Καί τά κομμάτια οί θάλασσες πού ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ’τίς ξερολιθιές,πίσω άπ’τούς φράχτες
Τήν ανεμώνα πού κάθισε στό χέρι σού
Κι έτρεμες τρείς φορές τό μώβ τρείς μέρες πάνω από
τούς καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Τό ξύλινο δοκάρι καί τό τετράγωνο φαντό
Στόν τοίχο μέ τή Γοργόνα μέ τά ξέπλεκα μαλλιά
Τή γάτα πού μάς κοίταξε μέσα στά σκοτεινά

Παιδί μέ τό λιβάνι καί μέ τόν κόκκινο σταυρό
Τήν ώρα πού βραδιάζει στών βράχων τό απλησίαστο
Πενθώ τό ρούχο πού άγγιξα καί μού ήρθε ο κόσμος.  :arrow:

[Atma]

ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή
σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά

Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα Εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό
Εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

ΝΑ ΜΙΛΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.


ΙV.

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς
Νά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,ν’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει
Στά νερά ένα-- ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίων
βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.

[Atma]

ω!!
..Η Ποιηση
..είναι ένα πουλί
πολύ μικρό, πολύ πικρό, πολύ φοβισμένο,
γι’ αυτό και οι γυναίκες ταράζονται μόλις το δουν
Αλλες το κρύβουν μες στους Καθρέφτες τους
Αλλες σε Βαθιά Συρτάρια
κι Αλλες Βαθιά μες στο Σώμα τους..


ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

[Atma]

Πουθενά δεν πάω,μ'ακούς
'Η κανείς ή κι οι δύο μαζί,μ'ακούς
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και,μ'ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε,μ'ακούς
Και δε γίνεται ν'ανθίσει αλλιώς,μ'ακούς
Σ'άλλη γη,σ'άλλο αστέρι,μ'ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα,δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε,ο ίδιος,μ'ακούς
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ'άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ'ακούς
Να τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ'ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης,μ'ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ'ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
'Ακου,άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει-ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο,ποιος φωνάζει-ακούς;
Είμ'εγώ που φωνάζω κι είμ'εγώ που κλαίω-ακούς;
Σ'αγαπώ,σ'αγαπώ,μ'ακούς;...

[vivian]

Nα 'χε η νοσταλγία σώμα να το σπρώξω απ' το παρά-
θυρο έξω ! Nα τσακίσω εκείνο που δε γίνεται ! Kο-
ρίτσι που από το γυμνό σου στήθος σαν από σχεδία
κάποτε μ' έσωσε ο Θεός

Kαι ψηλά πάνω απ' τα τείχη με την ημισέληνο με πήγε
μην κι από δική μου

Aκριτομύθια φανερωθείς και οι Tύχες σε βάλουν
στο σημάδι Όπως κι έγινε Γιατί τέτοια θέλει κι
αγαπά η ζωή που εμείς αλλού πιστεύουμε πως είναι

Kι από τ' άλλο μέρος της αγάπης από τ' άλλο μέ-
ρος του θανάτου υπνοβατούμε ώσπου αβάσταχτα
περισφιγμένο κείνο που μας έγινε σάρκα της σαρ-
κός σαν το φώσφορο μέσα μας πάρει φωτιά και ανά-
ψει και ξυπνήσουμε

Ίσια ναι πάει ο χρόνος αλλ' ο έρωτας κάθετα
και ή κόβονται στα δύο ή που δεν απαντήθηκαν ποτέ...

[balland]

Τώρα που σ' έχασα σε νιώθω πιο κοντά
τώρα που σ' άφησα να φύγεις σαν σκιά
ποιούς δρόμους πέρασες και από ποιά στενά
μόνη σαν λύπη μόνη και σαν την ξενιτιά.

Ένα καράβι ήσουνα στον ουρανό
κι ήταν το σπίτι το δικό μου στεριανό
κι είχα κρασί για μένα και τον διπλανό
κι εσύ εγύρευες έναν ωκεανό.

Τίποτα πια δεν μου θυμίζει τη ζωή
μόνο τα λόγια σου αγκάθι στην ψυχή
μου το 'χες πει πως όταν φύγεις δεν θα 'ρθεις
ήσουνα θύελλα κι όχι σταγόνα της βροχής.

[junkie]

ΙΙΙ.

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα. .
Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεοουμενο...
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω..
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.

Αφιερωμένο στον άντρα της ζωής μου...... Φατσούλα μου Σε λατρεύω.....!!!

[isabella]

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ,
"Ο Μικρός Ναυτίλος


Αργησα πολύ να καταλάβω τί σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στόν άλλο πόλο της περηφάνειας. Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να την καταλάβεις.
Μια μέρα που ένιωθα να μ'έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου, τράβηξα, κεί που περπατούσα, μεσ 'τα χωράφια χωρίς σωτηρία, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου. Τό'κοψα και τό'φερα στο απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος.Το διάβασα σ'αυτή τη στυφή απο αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ'ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραποστόλου. Ωσπου, σε μεγάλο βάθος, μου έγινε συνείδηση πιά ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.

Ναί, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ηταν ένα δικαίωμα.

[anagennisis]

Ο έρωτας
Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι
 
Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του
Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι
 
Ο έρωτας
Το καράβι του
Κι  η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Κι ο φλόκος της ελπίδας του
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει
Τον ερχομό.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ, ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ, ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΙ