Γιατί δίνουμε Περισσότερη Αξία ....

[cowboissa]

Γιατί δίνουμε Περισσότερη Αξία σε κάτι που δεν μπορούμε να έχουμε


Η ματαίωση λειτουργεί διεγερτικά, προκλητικά θα λέγαμε, αφυπνίζει την έμφυτη επιθετικότητα, «θέλω και διεκδικώ» είναι ένα αρχέτυπο πρότυπο.

Φυσικά, στο φαντασιακό έρωτα γίνεται εκ του ασφαλούς, προσφέροντας οικονομία ενέργειας. Ο φαντασιακός έρωτας δεν απαιτεί καθημερινές συναλλαγές, συμβιωτικές προσαρμογές, άγχος για τα κοινά σχέδια ζωής, συγκρούσεις και διαφωνίες. Βρίσκεται εκεί, στο πίσω μέρος του μυαλού μας και δεν ζητά παρά μόνο λίγο χρόνο σκέψης!

Απομακρύνει όλες τις δυσάρεστες και αγχωτικές φάσεις μιας ρεαλιστικής σχέσης.

Δίνει αφθαρσία και ανακούφιση από το φόβο της εγκατάλειψης, την οδύνη του χωρισμού. Ο φαντασιακός έρωτας, σε αντίθεση με τους πραγματικούς έρωτες, δεν έχει ημερομηνία λήξης, βρίσκεται κάτω από απόλυτο έλεγχο.

[pixie]

Το ανέφικτο πάντα έλκει... είναι απροσδιόριστο και αφήνει τη χροιά του άπιαστου.
Δημιουργεί εικόνες στις περιοχές της φαντασίας και της εξιδανίκευσης...

Είναι το Άγνωστο που μαγεύει... και συνάμα τόσο οικείο, αφού ενσωματώνουμε σε μια σιβυλλική μορφή μαρμαίρουσες επιθυμίες και πόθους - κομμάτια από τον εαυτό μας...

[pixie]

[quote user="cowboissa" post="248737"]Γιατί δίνουμε Περισσότερη Αξία σε κάτι που δεν μπορούμε να έχουμε[/quote]

Αλλά όχι, δεν θα μπορούσα να πω ότι δίνουμε περισσότερη αξία!

'Οπως επίσης ποτέ δεν έχουμε! Είναι άστοχο να λέμε πως ''έχουμε'' όσον αφορά σε μια σχέση... ποτέ δεν υπάρχουν ιδιοκτησίες... ούτε είναι δικά μας τα κομμάτια της ζωής του άλλου που, κάποιοι από εμάς, θεωρούν ότι τους ανήκουν...

[Nikos Apomakros]

Δεν είμαι σίγουρος αν δίνουμε περισσότερη αξία σε αυτό που δεν έχουμε...
ή πολύ λιγότερη αξία σε αυτό που ήδη έχουμε και θεωρούμε διασφαλισμένο.

Οτιδήποτε είναι σπάνιο ή και απουσιάζει παντελώς σαφώς δελεάζει. Για διαφορετικούς
λόγους σε κάθε περίπτωση (όχι δλδ μόνο στις ερωτικές σχέσεις που αναφέρθηκαν).

Νομίζω όμως πως η δυναμική διαφορά που αναπτύσσεται στις εκτιμήσεις ανάμεσα
σε αποκτηθέν και μη αποκτηθέν, πηγάζει από την τάση του ανθρώπου να θεωρεί
δεδομένα αυτά που ήδη έχει ή να οδηγείται σε κορεσμό, συνήθεια, ρουτίνα κτλ
ενώ ταυτόχρονα να αποζητά πάντα το κάτι καλύτερο ή κάτι καινούριο. Κάτι δλδ για
το οποίο δεν του έχει επέλθει ακόμη κορεσμός. Μικρό στήριγμα σε αυτή τη λογική
αποτελεί το γεγονός ότι εκτιμά περισσότερο πράγματα, πρόσωπα ή καταστάσεις οι
οποίες ναι μεν υπάρχουν στη ζωή του αλλά σε πιο μικρό βαθμό. Εάν τα Χριστούγεννα
εορτάζονταν 365 μέρες τον χρόνο, δεν θα έκαναν ουδεμία αίσθηση σε κανέναν.
Κι ας υπήρχε η ίδια ακριβώς μαγεία, για έναν πιο αντικειμενικό παρατηρητή καθ'όλη
τους την διάρκεια.

Εν ολίγοις, είμαι της άποψης πως την στιγμή που καθείς μας κινδυνεύει να χάσει
αυτά που ήδη διαθέτει, η εκτίμησή του προς αυτά αυξάνεται δυσανάλογα. Αυξάνεται
τόσο πολύ, που το τελευταίο πράγμα στις άμεσες προτεραιότητές του, δεν είναι πλέον
η απόκτηση του ιδεατού, του βέλτιστου ή του έστω καλύτερου, αλλά πρώτα θα
προσπαθήσει να διασφαλίσει αυτά που ήδη διέθετε και κινδυνεύει να χάσει και μετά
(και εκ φύσεως*) θα αποζητήσει το κάτι καλύτερο ή απλώς μη αποκτηθέν.



*υπάρχει μια θεωρία ότι η λέξη άνθρωπος προέκυψε από τη σύνθεση των δύο λέξεων
"άνω" και "θρώσκω" που σημαίνει "κοιτώ ψηλά" ή σε μια πιο ελεύθερη απόδοση
"στοχεύω σε κάτι καλύτερο". Ακόμα κι αν η θεωρία είναι λάθος όσον αφορά το από
που προέρχεται η λέξη, το χαρακτηριστικό που προσδίδει στον άνθρωπο τον εκφράζει
θα έλεγα απόλυτα.

[Nikos Apomakros]

και για να μην θέτω με περισσότερο λανθασμένο τρόπο έννοιες που ίσως ήδη είναι λανθασμένες,
έρχομαι να με διορθώσω από άρθρο του Wikipedia σχετικά με την ετυμολογία που ανέφερα:

Δημοφιλείς παραμένουν ορισμένες παρετυμολογικές αναγωγές, οι οποίες δεν στηρίζονται
σε επιστημονικά κριτήρια. Περισσότερο γνωστή είναι η εικαζόμενη αναγωγή σε ἄνω + θρώσκω (αναπηδώ)
+ ὄπωπα (αρχαϊκός παρακείμενος του ὁρῶ, βλέπω), βάσει της οποίας ο άνθρωπος είναι το ον
που κοιτάζει και κινείται προς τα εμπρός, άρα είναι γεμάτος αισιοδοξία και στόχους

Άρα το θυμόμουν λάθος (από το λύκειο), δεν είναι δύο υποτιθέμενες λέξεις αλλά τρεις και
το θρώσκω σημαίνει αναπηδώ (κι όχι κοιτώ όπως είπα πριν).

[pixie]

Εγώ πάλι... από τη στιγμή που το είδα αυτό τώρα... θα αναφερθώ στον Πλάτωνα, κάνοντας μια παρένθεση στο θέμα... :smile:

Λέει λοιπόν στον Κρατύλο ο Πλάτωνας:

''Ώδε... σημαίνει τούτο το όνομα ο άνθρωπος ότι τα μεν άλλα θηρία ών ορά ουδέν επισκοπεί ουδέ αναλογίζεται ουδέ αναθρεί ο δε άνθρωπος άμα εώρακεν τούτο δ' εστί [το] όπωπε και αναθρεί και λογίζεται τούτο ό όπωπεν... εντεύθεν δή μόνον των θηρίων ορθώς ο άνθρωπος άνθρωπος ωνομάσθη αναθρών ά όπωπε.''

'Οπερ εντελώς συνοπτικά σημαίνει ότι ο άνθρωπος, αντίθετα με τα ζώα, σκέφτεται και επεξεργάζεται με τη λογική του αυτά που βλέπει [λογίζεται τούτο ό όπωπεν].

 
Έχω σαφώς ακούσει και το ότι η λέξη  ''άνθρωπος'' προέρχεται από το ''άνω+θρώσκω'' και σημαίνει την ανάβαση σε πνευματικές σφαίρες [οι θεολόγοι αυτό υποστηρίζουν]. Όπως και η λέξη ''θρησκεία'' προέρχεται από το ''θρώσκω'' που σημαίνει ανεβαίνω. Γνωστό είναι και ότι προέρχεται από το ''άνδρ-ωπος'' αυτός που έχει όψη άνδρα [άνδρας και άνθρωπος ήταν το ίδιο πράγμα! :mryellow: ]

[KostasD33]

[quote user="pixie"]
...
...
 [άνδρας και άνθρωπος ήταν το ίδιο πράγμα! :mryellow: ][/quote]
Δηλαδή το γυναίκα και άνθρωπος είναι συζητήσιμο ζήτημα?


(να γιατί οι αρχαίοι έκαναν πολιτισμό κι εμείς κάνουμε χρέη, οι γυναίκες μας φέσωσαν)

[pixie]

:mryellow:  :lol:

+ 1

[Nikos Apomakros]

[quote user="pixie" post="356613"]Γνωστό είναι και ότι προέρχεται από το ''άνδρ-ωπος'' αυτός
που έχει όψη άνδρα [άνδρας και άνθρωπος ήταν το ίδιο πράγμα! :mryellow: ][/quote]

Την έχω διαβάσει αυτή την εκδοχή και θεωρείται νομίζω μια από τις πιθανότερες. Δεν είμαι φιλόλογος,
αλλά θα έβαζα και στοίχημα εναντίον της. Καταρχήν επειδή το να δημιουργείς τον ορισμό ενός είδους
είναι αρκετά παράλογο να προέρχεται από λέξη που ήδη ορίζει τμήμα (άνδρες) του είδους αυτού. Ακόμα
όμως κι αν θεωρήσουμε ότι η γυναίκα δεν είχε θέση στον ορισμό αυτό (του ανθρώπου), το αποτέλεσμα
είναι ακόμα πιο παράλογο, αφού ορίζεις ένα είδος με πρώτο συνθετικό μια λέξη που ήδη το ορίζει και με
δεύτερο συνθετικό μια λέξη που σημαίνει "μοιάζει με" ή "έχει αυτή τη μορφή" κτλ, άρα ήδη παραδέχεσαι
ότι δεν αναφέρεσαι πλέον στο είδος αυτό.

Συνειρμικά λοιπόν, δεχόμενος ότι η λέξη "άνθρωπος" προέρχεται από το "ανδρ-ωπος", οδηγούμαι στο
συμπέρασμα ότι υπήρχαν δύο διαφορετικά είδη. Οι άνδρες και τα όντα που είχαν παρόμοια με αυτούς
εικόνα (ίσως και συμπεριφορά). Κι αφού δεν έχουν δικό τους ορισμό/έννοια και ορίζονται μέσω της
ομοιότητάς τους αυτής με το άλλο είδος, τότε μάλλον μιλάμε για υποδεέστερα αυτού όντα ή έστω μη
πρωταρχικά.

Είναι λιγουλάκι παράλογο...

[pixie]

Κι εγώ περισσότερα δεν γνωρίζω, Νίκο... Αλλά η εκδοχή του Πλάτωνα ως προέλευση την λέξης αυτής είναι για μένα η πλέον σωστή...

''αναθρών ά όπωπε.''