Τελειομανία - Είναι Αλήθεια Μειονέκτημα;

[cowboissa]

Τελειομανία - Είναι Αλήθεια Μειονέκτημα;
Πηγαίνει πρώτος στη δουλειά και φεύγει τελευταίος, ταξινομεί τους φακέλους του με αλφαβητική σειρά και παθαίνει κρίσεις πανικού αν κάποιος αφήσει κατά λάθος τον καφέ στο γραφείο του. Σας θυμίζει τίποτα η περίπτωση;

Θεωρητικά η τελειομανία είναι το μεγαλύτερο προσόν του κόσμου (όπως θα έλεγε και η μαμά σας!). Στην πραγματικότητα όμως είναι η μεγαλύτερη... παγίδα που μπορούμε να στήσουμε στον εαυτό μας. Σαν να προσπαθούμε να ανεβούμε στο Έβερεστ με... βατραχοπέδιλα! Δεν υπάρχει περίπτωση να μην γκρεμοτσακιστούμε. Το ίδιο περίπου προσπαθεί να κάνει και ο τελειομανής: Να πετύχει την τελειότητα σε έναν κόσμο που κάθε άλλο παρά τέλειος είναι -ευτυχώς, δηλαδή, για εμάς τους υπολοίπους! Και αυτό είναι εξαιρετικά εξαντλητικό όχι μόνο για τον ίδιο αλλά και για τους άλλους γύρω του...

Από τι ξεχωρίζει ένας τελειομανής;
Από τα συμπτώματα! Όπως μας εξηγεί η κ. Μαγδαληνή Αγραφιώτη, ψυχολόγος- οικογενειακή θεραπεύτρια, μέλος του Εργαστηρίου Συναισθηματικής Νοημοσύνης, «το πρώτο και καλύτερο είναι ο συγκεντρωτισμός του. Πιστεύει ότι είναι ο μόνος που μπορεί να τα καταφέρει και να τα καταφέρει... τέλεια. Δεν αφήνει λοιπόν στους άλλους περιθώρια για πρωτοβουλίες και είναι έτοιμος να ασκήσει κριτική. Το δεύτερο είναι οι εμμονές του: εμμονή με την καθαριότητα, εμμονή με τη λεπτομέρεια, εμμονή με το χρόνο...»

Με άλλα λόγια, ένας τελειομανής υπάρχει περίπτωση να αργήσει στο ραντεβού του να εμφανιστεί σε σύσκεψη με ένα λεκέ από το πάρτι προηγούμενης νύχτας. Θέλει όλα να είναι στην εντέλεια και όταν κάτι πάει στραβά, περνάει ένα πραγματικό μαρτύριο μέχρι να το διορθώσει. Αυτό σημαίνει βέβαια ότι είναι ο «τρόμος και ο φόβος» στη δουλειά (όπου κυριολεκτικά θριαμβεύει εξαιτίας της συνέπειας του) και... το σπάσιμο στις παρέες αφού έχει πνίξει τον αυθορμητισμό και το παιδί που κρύβει ο καθένας μας μέσα του.


Τι φταίει γι' αυτήν την κατάσταση;
Πιθανόν τα γονίδια. Πιθανόν όμως ο τρόπος που έχει μεγαλώσει. Αν έχει μάθει ότι οι άλλοι τον αγαπούν μόνο γι' αυτά που πετυχαίνει, τότε έχει απαγορέψει στον εαυτό του το περιθώριο του λάθους. «Μερικά παιδιά», εξηγεί η κ. Αγραφιώτη, «οδηγούνται στην τελειομανία από τα πρότυπα που έχουν μέσα στο σπίτι, επειδή δηλαδή και οι γονείς τους είναι τελειομανείς. Άλλα πάλι τη βρίσκουν ως διέξοδο για να ξεχωρίσουν. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις όπου τα παιδιά "αναγκάζονται" κατά κάποιον τρόπο να γίνουν τελειομανή για να εξισορροπήσουν το χαοτικό περιβάλλον που υπάρχει γύρω τους».

Το περίεργο όμως είναι ότι ο τελειομανής δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος με τον εαυτό του. Όσο σκληρά κι αν προσπαθεί, όσο κι αν δουλεύει, όσο αξιοπρόσεκτα αποτελέσματα κι αν φέρνει, πιστεύει ότι πάντα κάνει λάθη -που στην πραγματικότητα βλέπει μόνο αυτός και κανείς άλλος-, κατάλοιπο από την απόρριψη που εισέπραξε στην παιδική του ηλικία. Στην πραγματικότητα πίσω απ' αυτήν την τελειομανία βρίσκεται μια έντονη ανασφάλεια και μια χαμηλή έως μηδενική αυτοπεποίθηση.


Ποια είναι τα χαρακτηριστικά ενός τελειομανή
•Του αρέσει η τάξη και η οργάνωση.
•Αντιπαθεί τους ανθρώπους που αφήνουν πίσω τους χάος και δεν μπορεί να καταλάβει πώς είναι δυνατόν να πέσει κάποιος για ύπνο αν δεν έχει τινάξει όλα τα ρούχα του και δεν τα έχει βάλει στην καρέκλα για να είναι έτοιμα την άλλη μέρα.
•Δεν εκτιμά τους τύπους που κάνουν τον έξυπνο χωρίς να έχουν μελετήσει λεπτομερώς μια υπόθεση.
•Ενοχλείται από τις φωνές τα γέλια και τις ατέλειωτες συζητήσεις μέσα στα γραφεία.
•Αντιδρά άσχημα αν κάποιος του ακυρώσει το ραντεβού του και αρνείται να δεχτεί τις συνήθεις δικαιολογίες για την αργοπορία. Ξέρει ανά πάσα στιγμή πού βρίσκεται το τελευταίο έγγραφο στο γραφείο (το οποίο παρεμπιπτόντως αποκλείεται να δείτε ποτέ σκονισμένο).
•Έχει εφεύρει ένα δικό του σύστημα αρχειοθέτησης.
•Κοιτά συνέχεια το ρολόι γιατί θεωρεί εγκληματικό να μην είναι κάποιος στην ώρα του.
•Δεν του αρέσει να εκφράζει τα συναισθήματα του και είναι συχνά ανυπόμονος.
•Δεν αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να πληγώσει κάποιους επισημαίνοντας τους συνέχεια τα λάθη τους.
•Είναι εξαιρετικά αγχώδης και συνήθως ασχολείται με τις λεπτομέρειες χάνοντας την ουσία των πραγμάτων.

Πλεονέκτημα ή μειονέκτημα;
Εξαρτάται από την περίπτωση: Μπορεί να είναι ο τέλειος υπάλληλος και ο διευθυντής του να τον έχει για πρότυπο, μπορεί όμως και να τσακώνεται άσχημα με τη γυναίκα του για κάθε ασήμαντο πράγμα, όπως π.χ. για την τσάκιση του πουκαμίσου ή το αλάτι στο φαγητό... Το σίγουρο είναι ότι ζει σε ένα συνεχή πανικό για να ικανοποιήσει τον εαυτό του.

Και το ίδιο περνούν και οι γύρω του που αναγκάζονται να κάνουν τα πάντα για να τον ικανοποιήσουν (και στο 99% των περιπτώσεων αποτυγχάνουν!). «Η ζωή με έναν τελειομανή είναι μια δοκιμασία», συνεχίζει η κ. Αγραφιώτη. «Εστιάζει την προσοχή του μόνο στα λάθη και όχι στα σωστά, έχει ατέλειωτες απαιτήσεις και μεταχειρίζεται τους άλλους με την ίδια αυστηρότητα που μεταχειρίζεται τον εαυτό του. Από την άλλη, όλη αυτή η τελειομανία του δημιουργεί τύψεις και ενοχές που τον οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο.

Αισθάνεται, δηλαδή, ότι είναι υπερβολική, αλλά δεν ξέρει (και ορισμένες φορές δεν θέλει) να βρει τη δύναμη να την αντιμετωπίσει».

Μπορεί να σταματήσει να είναι τελειομανής;
Μπορεί τουλάχιστον να σταματήσει να είναι ένας τόσο δύσκολος τελειομανής. «Σε ορισμένες περιπτώσεις», υπογραμμίζει π κ. Αγραφιώτη, «η τελειομανία μπορεί να είναι χρήσιμη.

Ο τελειομανής όμως δεν έχει τη δύναμη να την ελέγξει και να τη διοχετεύσει εκεί που πρέπει. Αν, για παράδειγμα, είναι βασανιστικό να γράφει χίλιες φορές το λόγο του για να τον τελειοποιήσει, είναι εξαιρετικά πολύτιμο να έχει ένα οργανωμένο αρχείο με όλους τους πελάτες του. Το πιο σημαντικό για κάποιον τελειομανή είναι να αναγνωρίσει ότι δεν είναι απαραίτητο να είναι... τελειομανής, ότι οι άλλοι δηλαδή τον αγαπούν γι' αυτό που είναι και όχι γι' αυτά που μπορεί να καταφέρει.

Και αυτό είναι μια διαδικασία που χρειάζεται χρόνο. Οι περισσότεροι προσπαθούν να πολεμήσουν αυτήν την τελειομανία τους, απογοητεύονται και εγκαταλείπουν τον αγώνα». Ένας τελειομανής τελικά δεν θα σταματήσει ποτέ να είναι τελειομανής, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κακό εφόσον μπορεί να χειριστεί τη δύναμη του.

[pixie]

Εκτιμώ τα άτομα που έχουν την δυνατότητα και την αυτοπεποίθηση να βάζουν τον πήχη ψηλά και στη συνέχεια να υπερασπίζονται τις καλές επιδόσεις τους.

Μήπως όμως είναι εξαιρετικά εξουθενωτικό όλο αυτό? Μήπως είναι επικίνδυνο για την εσωτερική μας ηρεμία? Γιατί μιλάμε για σκληρή δουλειά σ' όλους τους τομείς, για στόχους που απαιτούν ξόδεμα αδιάκοπο και φθορά χωρίς επιστροφή, πράγμα που δεν σ' αφήνει να χαλαρώσεις και να απολαύσεις αυθόρμητα κάποιες μικροχαρές.

Καλές λοιπόν οι υψηλές επιδόσεις, αλλά όταν γίνονται εμμονές βλάπτουν!
Και δεν θέλω να φανταστώ τι επιπτώσεις μπορεί να έχει μία βιωμένη αποτυχία - στην τέλεια πραγματοποίηση ενός στόχου - στο μυαλό αυτών των ανθρώπων. Λογικά, θα πρέπει να αυτομαστιγώνονται!  :smile:  :mryellow:

[KostasD33]

Το τέλειο θα είναι μονότονο, δεν θα έχεις τίποτα να του προσάψεις και τίποτα να βελτιώσεις και φυσικά σαν τέλειο τίποτα να αλλάξεις...........
Στην τελική το απόλυτο κενό ο τελικός θάνατος.....

[κώστας]

cosmopolitan σελ. 171

[pixie]

[quote user="KostasD33" post="318219"]Το τέλειο θα είναι μονότονο, δεν θα έχεις τίποτα να του προσάψεις και τίποτα να βελτιώσεις και φυσικά σαν τέλειο τίποτα να αλλάξεις...........
Στην τελική το απόλυτο κενό ο τελικός θάνατος.....[/quote]

Κι εμένα η διαδικασία της τελειομανίας μου προκαλεί δυσπεψία στο μυαλό!

 Πολλές φορές δηλώνει έλλειψη, μπορεί να είναι ένα πρόσχημα για να κρυφτείς από αλήθειες αντικρουόμενες και ανάγωγες η μια προς την άλλη.

[pixie]

[quote user="κώστας" post="318240"]cosmopolitan σελ. 171[/quote]

 :roll:  ::  :cool:

[pixie]

Ομολογώ ότι πάντα τραβούν την προσοχή μου ολοκληρωμένα πράγματα και αν γίνεται χωρίς ψεγάδια! :razz: :smile:

Και επίσης, αν μπορεί να θεωρηθεί αυτό ένα είδος υγιούς τρόπου προς την τελειότητα... μου αρέσει το σημείο όπου ξεπερνιέται ο φόβος για τα λάθη ή την αποτυχία και το άτομο θέτει ρεαλιστικούς στόχους βάσει των αξιών του.

Και όταν πέρα από αποδοχή ή απόρριψη αντέχει την κριτική, λειτουργεί με ευέλικτο τρόπο και δουλεύει σκληρά για την όσο το δυνατόν καλύτερη πραγμάτωση των προσωπικών του προτύπων επιτυχίας.

[Belladona]

Το άτομο με τάσεις τελειομανίας επιδιώκει να κάνει τα πάντα τέλεια, αψεγάδιαστα, χωρίς το παραμικρό λάθος, στο λιγότερο δυνατό χρόνο, με ένα άριστο αποτέλεσμα.Ο τρόπος ζωής που ακολουθεί του επιφυλάσσει βέβαια λιγοστές μόνο ικανοποιήσεις.
Όλες οι εμπειρίες της ζωής χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: όλα είναι στραβά ή όλα ρόδινα! Δεν υπάρχει μέση οδός!Τα «πρέπει» καθοδηγούν την παραμικρή δραστηριότητά του. Οι επιθυμίες έχουν χαθεί δια παντός από το προσκήνιο.Δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη.

Οι επιπτώσεις στην ψυχική και σωματική υγεία είναι σημαντικές. Η τελειομανία αναφέρεται ως υπαίτια ακραίων μεταβολών της ψυχικής διάθεσης: έντονο στρες, ψυχαναγκαστική συμπεριφορά, κρίσεις άγχους και πανικού που οδηγούν εν δυνάμει σε βαθιά κατάθλιψη. Ειδικές έρευνες αναφέρουν αξιοσημείωτη συχνότητα τελειοθηρικών τάσεων σε καταθλιπτικούς ασθενείς. Η σωματική υγεία επίσης απειλείται από το διαρκώς αυξανόμενο άγχος και τους έντονα ανταγωνιστικούς ρυθμούς σε οποιαδήποτε ενασχόληση: ψυχοσωματικά προβλήματα (ημικρανίες, διατροφικές διαταραχές, γαστρεντερικά προβλήματα, αϋπνία κ.ά.) και καρδιακές παθήσεις αποτελούν μια μόνιμη απειλή.
Η υπερευαισθησία του στην κριτική θέτει φραγμό σε κάθε οικειότητα. Τα πράγματα χειροτερεύουν όταν τα αυστηρά κριτήρια που τον διέπουν αρχίζουν να επιβάλλονται και στους άλλους. Οι άλλοι καταπιέζονται, θυμώνουν με την υπερβολή και τους έντονους ρυθμούς του και απομακρύνονται. Ο ίδιος παράλληλα νιώθει ότι χάνει την αισιοδοξία του και το κίνητρο δημιουργίας στη ζωή: αφού δεν καταφέρνει να είναι τέλειος, δεν μπορεί να είναι τίποτα! Έτσι, δεν χαίρεται ακόμη και απλές μικροαπολαύσεις της ζωής!

Εχει μάθει να εστιάζει πάντα στο αποτέλεσμα της προσπάθειας που καταβάλλει και όχι στην απόλαυση της διαδικασίας που μεσολαβεί. Χάνει έτσι την ευκαιρία να μαθαίνει από τα λάθη του και να συνειδητοποιεί την πραγματική «χρησιμότητά» τους! Η αποτυχία είναι «δάσκαλος», λέγεται συχνά, και οι στόχοι επιτυγχάνονται πιο εύκολα όταν καταφέρνουμε να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να τα αξιοποιούμε σωστά. Η ζωή αποτελεί ούτως ή άλλως μια διαρκή πρόκληση και περιπέτεια. Το ταξίδι μετράει...!

[saliara]

[quote user="KostasD33" post="318219"]Το τέλειο θα είναι μονότονο, δεν θα έχεις τίποτα να του προσάψεις και τίποτα να βελτιώσεις και φυσικά σαν τέλειο τίποτα να αλλάξεις...........
Στην τελική το απόλυτο κενό ο τελικός θάνατος.....[/quote]

 :shock:  :shock: Έλα τώρα...Απλά ζηλεύεις εμάς τους τέλειους...
Σε αυτόν τον κόσμο δεν γίνεται να είστε όλοι τέλειοι σαν εμένα...αλλά υπομονή!!!  ;-)  :razz:

[Nikos Apomakros]

Ποιό είναι το αντίθετο του τελειομανή; ο ωχαδερφισμός;

Κάπου εκεί κυμαίνομαι πάντως... νομίζω...


ΥΓ: Από την Σκύλλα στη Χάρυβδη...

[jcdenton]

[quote user="KostasD33" post="318219"]Το τέλειο θα είναι μονότονο, δεν θα έχεις τίποτα να του προσάψεις και τίποτα να βελτιώσεις και φυσικά σαν τέλειο τίποτα να αλλάξεις...........
Στην τελική το απόλυτο κενό ο τελικός θάνατος.....[/quote]

Με θεωρείς μονότονο; Θέλεις να με... βελτιώσεις ή να με αλλάξεις;

Χιχιχιχι

cowboissa σκέφτηκες για nick το cowgirl; Λόγω φύλου, όχι για κάποιον άλλο λόγο

[Nikos Apomakros]

Οτιδήποτε εμπεριέχει "μανία", "πόρωση", "φανατισμό", "ακρότητα", "υπερβολή" συγκαταλέγεται
συνήθως στην κατηγορία των μη θεμιτών/θετικών ή των επικίνδυνων, που έχουν ρίσκο κτλ κτλ.
Σαφώς και θα βρει κάποιος και θετικά ανάμεσα στα αρνητικά, δεν αμφιβάλλω. Το αν αξίζει τον
κόπο και το ρίσκο όμως το θετικό που έχει να προσφέρει... αυτό είναι στην ορθή ή λανθασμένη
κρίση του καθενός.

Και οι φίλοι, αν ενδιαφέρονται και ανησυχούν για κάποιον που ανήκει στις παραπάνω περιπτώσεις...
δεν πρέπει να προσπαθήσουν να του αλλάξουν γνώμη... αλλά να τον κάνουν να αλλάξει γνώμη.
Έχει μια ιδιαίτερα σημαντική αν κι ανεπαίσθητη διαφορά που παίζει ρόλο κλειδί σε τέτοια θέματα.

[pixie]

[quote user="Nikos Apomakros" post="355856"]Ποιό είναι το αντίθετο του τελειομανή; ο ωχαδερφισμός;

Κάπου εκεί κυμαίνομαι πάντως... νομίζω...

ΥΓ: Από την Σκύλλα στη Χάρυβδη...[/quote]

Σε πολύ υγιή πλαίσια το θέτεις πιστεύω! Κρίνεις και πράττεις ανάλογα... αναλώνεσαι στη λεπτομέρεια όπου θεωρείς ότι αξίζει τον κόπο ή αδιαφορείς για εκείνο που δεν σε εκφράζει.

Δεν θεωρώ την τελειομανία αυτής της μορφής - μέσω της αξιολόγησης δλδ. - παγίδα σε έναν φαύλο κύκλο.
Κυρίως όταν συνειδητοποιεί κάποιος ότι το τέλειο θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ψευδαίσθηση.
Πολλές φορές πέρασα από την έννοια της τελειομανίας κυρίως στην τέχνη, άλλες τόσες όμως έχω ενδώσει στις επιθυμίες μου και στην ιδέα του λάθους γιατί αλλιώς δεν μαθαίνει κανείς! :smile:

Είναι κι αυτή η λίστα με τα ''πρέπει'' που σκοτώνουν τον αυθορμητισμό.

Νομίζω καλύτερα είναι όλα στην προοπτική τους διάσταση! ;-)

[Nikos Apomakros]

"Τελειομανία - Είναι Αλήθεια Μειονέκτημα;"

Πάντως, κάπου εδώ να πω ότι ενίσταμαι στον τρόπο με τον οποίο τίθεται το ερώτημα.

Αυτό επειδή ανεπαίσθητα μεν, δογματικά δε, φέρει ως ευρέως διαπιστωμένο ή παραδεκτό
το ότι αποτελεί μειονέκτημα, εκφράζοντας κατόπιν μια υποβόσκουσα αμφιβολία υπό μορφή
ερωτήματος, για το αντίθετο. Με λίγα λόγια, το ίδιο το ερώτημα πλέον προκαταλαμβάνει
ή κατευθύνει, αφού προκειμένου να απαντήσεις, αποδέχεσαι τη βάση του ερωτήματος ως
διαπιστωμένα αληθή και με κατά πολύ μικρότερη τη σκιά της αμφιβολίας που το ίδιο θέτει.

Προσωπικά δεν είμαι βέβαιος ότι η τελειομανία πρωταγωνιστεί ως μειονέκτημα
στο νου πολλών ή των περισσοτέρων ή όσων τέλος πάντων έχουν σκεφθεί σχετικά
κι έχουν προβεί σε κάποιο συμπέρασμα. Ακόμα κι όταν δείχνουν στη θεωρία κάτι τέτοιο,
η πράξη πολλές φορές τους διαψεύδει.

Περνώντας τώρα σε ένα δεύτερο σύστημα σκέψεων, πέραν αυτού που εξέφρασα σε
προηγούμενό μου μήνυμα περί "μανίας", "ακρότητας" και γενικότερα "υπερβολής",
θα φέρω στην επιφάνεια αυτό που θέτω ως σημαντικότερο ζήτημα σε κάθε παρόμοιο
ερώτημα. Την αναλογία "εμποδίου" και "ώθησης" που προκαλεί μια κίνηση. Δηλαδή.

Σε ένα διαδραστικό σύμπαν, κάθε τι που συμβαίνει, "συγκρούεται" με κάθε τι άλλο,
άμεσα ή έμμεσα, προκαλώντας ένα σύνολο από ωθήσεις ΚΑΙ εμπόδια. Αυτό ελπίζω
πως είναι μια κοινώς αποδεκτή αλήθεια, διαφορετικά ακόμα κι αν συμφωνήσουμε
θα είναι για τελείως διαφορετικούς λόγους (και κάτι τέτοιο το θεωρώ μειονέκτημα).

Αυτό που μένει λοιπόν να εξετάσουμε κατόπιν είναι ο τομέας που μας ενδιαφέρει.
Με ποιό τρόπο η υπό εξέταση κίνηση, επηρέασε το οτιδήποτε θεωρούμε ωφέλιμο,
με ποιό τρόπο επηρέασε το οτιδήποτε θεωρούμε βλαβερό και με ποιό τρόπο το
οτιδήποτε μας είναι άγνωστο (ο πλέον ίσως σημαντικός παράγοντας είναι η άγνοια).

Εκεί λοιπόν αρχίζει και περιπλέκεται το ζήτημα, ακριβώς επειδή καλούμαστε να μην
το εξετάσουμε επιφανειακά, αλλά να το αναλύσουμε. Περιπλέκεται μάλιστα σε τέτοιο
σημείο ώστε οποιοσδήποτε να είναι σε θέση να επιχειρηματολογήσει για το θετικό
ή το αρνητικό μιας κίνησης, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα διάψευσης, αφού στην
ουσία θα πρόκειται για σύγκριση ανομοίων πραγμάτων.

Δεν θα προβώ σε πλήρη ανάλυση κάθε πιθανότητας. Αφενός δεν θα τελείωνα ποτέ,
αφεττέρου καθένας είναι ικανός να το κάνει αν κι εφόσον αφιερώσει χρόνο.
Θα πω όμως την αλήθεια μου. Όσο περισσότερο θα μελετώ τις συνέπειες (συγκρούσεις)
που επιφέρει η τελειομανία τόσο περισσότερο θα αντιλαμβάνομαι ότι η αναλογία
εμποδίων και ωθήσεων είναι ίση, ενώ το συμπέρασμα θα κλίνει προς κάποια πλευρά
μόνο και μόνο όταν εγώ θα οδηγώ το ενδιαφέρον στην πλευρά αυτή.

Δυστυχώς αδυνατώ να το απλοποιήσω και σε περίπτωση που δεν γίνομαι κατανοητός
είμαι καταδικασμένος να το αποδεχτώ ως τελικό αποτέλεσμα.

[pixie]

[quote user="Nikos Apomakros" post="360222"]"Τελειομανία - Είναι Αλήθεια Μειονέκτημα;"

Πάντως, κάπου εδώ να πω ότι ενίσταμαι στον τρόπο με τον οποίο τίθεται το ερώτημα.

Αυτό επειδή ανεπαίσθητα μεν, δογματικά δε, φέρει ως ευρέως διαπιστωμένο ή παραδεκτό
το ότι αποτελεί μειονέκτημα, εκφράζοντας κατόπιν μια υποβόσκουσα αμφιβολία υπό μορφή
ερωτήματος, για το αντίθετο. Με λίγα λόγια, το ίδιο το ερώτημα πλέον προκαταλαμβάνει
ή κατευθύνει, αφού προκειμένου να απαντήσεις, αποδέχεσαι τη βάση του ερωτήματος ως
διαπιστωμένα αληθή και με κατά πολύ μικρότερη τη σκιά της αμφιβολίας που το ίδιο θέτει.[/quote]

Πολύ σωστά το εντοπίζεις! Ούτε κι εγώ δέχομαι την τελειομανία ως μειονέκτημα, το αντίθετο θα έλεγα, με εντυπωσιάζουν όσοι κοπιάζουν πάνω σε κάτι ώστε να το δουν στην βελτίστη πιθανή μορφή. Εκτιμώ τους ανθρώπους που αποδίδουν τα μέγιστα αρκεί να μην τραβάνε κόλλημα με το να είναι πάντα σωστοί και να μην παρακινούνται σε μεγάλες απαιτήσεις.