Καταθέσεις Σκέψεων Και Πινελιές Ομορφιάς

[Rakendytos]

Ήσουν εκεί κοντά μου...
Τα μάτια σου με τύλιγαν σαν πύρινες κορδέλες.
Ταξιδεύω και πάλι...
Ταξιδεύω πάλι και είναι το ταξίδι μαγικό σε άγνωστα μέρη.
Τα μάτια σου, τα πύρινα μάτια σου, μέσα τους χάθηκα και ακόμα ταξιδεύω...
Δεν βρίσκω τέρμα στη γη των ματιών σου...
Κι όμως δε θέλω να σταθώ, θέλω τα ξένα τοπία τους να διαβώ να κινδυνεύω.
Να μη ξέρω ποτέ τι κρύβει η πέτρα που σηκώνω να κοιτάξω, να δω...
Να μη ξέρω ποτέ αυτός ο δρόμος που με βγάζει κι ας χαθώ...
Να μη γνωρίζω, να μη συνηθίζω...
Έτσι άσκοπα να γυρνάω στη γη σου, τα άδυτα σου να αγγίζω..
 

[Rakendytos]

Περαστικες καταιγιδες με αγρια μαλλια
και σκληρα χερια με βασανιζουν τα βραδια..
Με δανεικη καρδια ζητουν την σιωπη μου
και την πιστη μου..
Φτωχα ανταλγματα αφηνουν στο προσκεφαλι μου..
Σαν κανουν πως φευγουν
και ξυπναω και σημερα
δυο ονειρα..
πιο μονος..

Μπροστα στον καθρεπτη στεκομαι
και βλεπω την μοναξια στα ματια μου σημαδι..
κι αν κανω πως χαμηλωνω τα βλεφαρα
δεν θα με βλεπει πια κανεις..
Αορατος θα γινω..
και θα μιλαω με φωνη αηχη..
Στην αμμο και στην φωτια..
και κανεις δε θα μου δινει πισω το ειδωλο μου..

Κλεινω τα ματια και χανομαι..
τα ανοιγω,
και σας χανω..

[Rakendytos]

Επιθυμίες ερωτικές, κι ο λύκος με το δυνατό του έρωτα
νύχτες έκφυλες, κι ο λύκος περιμένει αξημέρωτα
πόσο ακόμη μέσα μου να χωθώ;
Δεν έχει μείνει φόβος να μην τον εχω φοβηθεί
δεν έχει μείνει αγάπη να μην την έχω αρνηθεί

Φεγγάρια ολόγιομα, κι ολύκος ουρλιάζει να βρεί ταίρι
βραδιές πάναστρες, κι ο λύκος δε βλέπει ουτε ένα αστέρι
πόσο ακόμη σφιχτα να με δέσω;
Δεν έχει μείνει πάθος να μην το έχω αρπάξει
δεν έχει μέινει ανάμνηση να μην έχω πετάξει

Σηκώνεται ενας άνεμος, κι ο λύκος φοράει τα καλά του
ξημέρωσε απότομα, κι ο λύκος λυπάται την άδεια αγκαλιά του
πόσο ακόμη πίσω μου να τρέξω;
Δεν έχει μείνει λάθος που να μην το'χω κάνει
ούτε έχει μείνει θάνατος να μη μ'έχει πεθάνει...

Βγες λύκε, ούρλιαξε για μένα
ζω για τον έρωτα του λύκου
πεθαίνω για τον έρωτα του λύκου...

[Rakendytos]

Στις χαράδρες μέσα εγκυμονούν κάτι λυσσασμένα ύψη
αφάγωτα από τα μάτια των ανθρώπων.
Ακέραια αλύτρωτα και αθέατα στέκονται αιώνες τώρα
μέσα στα αυστηρά σώματα που τα αγκαλιάζουν.
Αν σταθείς πολύ ώρα μπροστά τους,
προσπαθώντας να τα δεις, ίσως πάρουν φωτιά τα ρούχα σου.
Ίσως καούν τα βήματα σου.. και τότε δεν θα έχεις τρόπο
να γυρίσεις πίσω. Ίσως μείνεις εκεί.
Πες μου πως δεν σκέφτηκες έστω και για μια στιγμή
να χαρίσεις το ύψος σου στην αιωνιότητα τούτη.
Οποία απάντηση και αν δώσεις εγώ θα λαβαίνω πάντα την αλήθεια.
.. και θα θυμάμαι το βλέμμα των ανθρώπων που ερωτοτροπούν
με τον θάνατο. Πάντα.

Να μεταλαβαίνουμε το υψόμετρο που χύνεται μπροστά μας
δίχως να μας ζητάει ο θάνατος ..μακάρι.

[SoRta_FaiRytALe]

[size=18]Σώπα μην κλαις ψυχούλα μου
βαρκούλες στο ποτάμι του χθες θα μείνουν
 οι αναμνήσεις..

Πάντα απλωμένα τα χερια τα ειχες θα τα έχεις
να ζητιανευεις αστέρια συννεφα
και να σου δινουν  μάυρες γιορτες..

Ταξιδευει η σκέψη σου ,πού ταξιδεύει αραγε πού?
παραδίνεσαι ψυχουλα μου
στις ελπίδας το χτές το αυριο
μα είσαι ακομα στο χτές..
χανεσε ..μη χάνεσε
ακομα κ αν εκεινος σου πηρε το χτες
και σου κρατα το αυριο..καθε ελπίδα..

Νιωσε με ψυχουλα μου εγώ ειμαι η καρδούλα σου
κρατα με μη μαφηνεις..
[/size]

[Lady D]

Ξεχύθηκε για άλλη μια φορά το μελάνι στις λευκές - μέχρι πρότεινως - σελίδες,
κι ο μικρός κάλος στο 4ο δαχτυλάκι μου (ναι, γράφω με τη χούφτα και μη γελάς!)
άρχισε πάι να διογκώνεται. Το πρόβλημα όμως είναι άλλο..
Βιάζονται οι λέξεις.. τρέχουν να προλάβουν να αποτυπώσουν τις σκέψεις
και μένω τελικά με την απορία: άραγε αύριο θα μπορώ να το διαβάσω?
Μα ακόμα κι αν μπορώ.. άραγε θα το αντέξω?
Ο πόνος μου έχει μουδιάσει το κορμί και την καρδιά μου και δεν νιώθω πια.
Μόνο το μυαλό αντέχει ακόμα και παλεύει να βάλει σε τάξη λέξεις, σκέψεις, πράξεις και καταστάσεις.
Κι η άκρη χαμένη στο πουθενά ...
Μάλλον μπλέκομαι χειρότερα. Νιώθω πως έχασα κάθε συναίσθηση, κάθε κρίση ορθού και παράλογου.
Κι όλα αυτά, γιατί πάλι έκανες πίσω, μικρό καταραμένο μου, πάλι έφυγες.
Και ξέρω πως ποτέ δεν κατάλαβες γιατί σε λέω έτσι.. Είσαι όμως ακριβώς αυτό.
Το καταραμένο για την ζωούλα μου πλάσμα, που εισέβαλε στο λήθαργό μου
και με έσπρωξε ξανά στη μάχη.
Αυτό που με έκανε να θέλω ξανά να δίνω και να μοιράζομαι.
Μπορεί εσύ να μην είχες (ή να μην ήθελες) πολλά να μου δώσεις.. όμως με ξύπνησες!
Ναι, στο έχω ξαναπεί παλιότερα θυμάμαι..
Μου χάρισες ένα γλυκό ξύπνημα στη ζωή.
Στη μάχη της ζωής για την αξία της αγάπης και την ολοκλήρωσεις.
Μόνο που δίπλα σου ποτέ δεν ήταν έτσι...
Πάντα έλλειπαν κομμάτια, αισθήματα.. Πάντα ανασφαλής.
Κάθε φορά που ανέλπιδα πίστευα ότι μπορούμε, σε έπιανε ο φόβος κι έφευγες. Χανόσουν.
Πάντα σε αναζητούσα. Κι όμως .. υπήρχαν αυτές οι λίγες στιγμές !
Αυτές που ένιωθα πως τίποτα δεν έχει σημασία, έξω από μας !
Άλλωστε .. στιγμές μου είχες ζητήσει ...
Σε αντίθεση λοιπόν με εσένα που θεωρείς τον εαυτό σου άφταστο και σπουδαίο
παρόλο που συχνά είχες σαν σκιά στο βλέμμα σου την απορία για το τι ήταν αυτό
το πολύ καλό που έκανες για να με αξίζεις
εγώ πιστεύω πως δεν είμαι τίποτα σπουδαίο και καταπληκτικό.
Ότι απλώς τα πονεμένα μου βιώματα με έφτιαξαν έτσι.
Ότι κάτι αντίστοιχο συμβαίνει σε όλους.
Κι είναι το θέμα το πως θα επιλέξει ο καθένας από εμάς να τα επεξεργαστεί
και τι απόφθεγμα θα βγάλει.
Γιατί .. σίγουρα κι εγώ θα μπορούσα να είμαι .. αλλιώς.
Όλοι μας έχουμε ικανότητα και δικαίωμα επιλογής.
Φεύγοντας, μου είπες ότι σου έδωσα νέους δρόμους και τρόπους σκέψης.
Ότι σε έκανα να αναθεωρήσεις τα πάντα μέσα σου.
Σε μια φίλη με αποκάλεσες "σχολείο" .. πόσο με πόνεσε αυτό!
Πόσο σκληρός μπορείς να είσαι μαζί μου !?.. ποτέ δεν ήθελα να σε διδάξω!
Άλλωστε .. τι ξέρω κι εγώ ?
Αν είχα τις μαγικές απαντήσεις δεν θα κουβαλούσα τόσες πληγές.
Εγώ .. Το μόνο που ήθελα ήταν να ηρεμήσω δίπλα σου.
Να απλώσω την ταπεινή ψυχή μου στη γαλήνια σκιά της αγάπης που μου έταζες..
Πόσο ανάγκη είχα να σε ακούω και να σε πιστεύω...
Ίσως τόσο που δεν πρόσεξα τα σημάδια. Και τώρα τι γίνετε καταραμένο μου?
Εσύ πήρες τα .. μαθήματά σου κι είσαι έτοιμος να χαρίσεις τα δώρα που σου έδωσα.
Κι εγώ .. θα μείνω πίσω. Σε μια απόσταση ασφαλείας,
με την καρδιά μου κλειστή και την ψυχή μου πονεμένη, να σε θαυμάζω!
Να βλέπω όλα τα όμορφα πράγματα που μπορείς να κάνεις.
Μην παρεξηγείς τα δάκρυά μου!
Μπορεί να είναι μπερδεμένα αλλά εκτός από πόνο έχουν και χαρά.
Πόνο για τους καρπούς των προσπαθειών μου που θα γευτούν άλλα χείλη
αλλά και χαράς για το πανέμορφο πλάσμα στο οποίο εύχομαι να εξελιχθείς.
Κάποτε ο πόνος θα πάψει. Κάποτε θα ξεχάσω ή θα ξεχαστώ.
Δεν μπορεί γμτ .. κάπου εκεί έξω είναι ο ίσκιος μου !..

[Lady D]

…Αν ο Θεόs ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια
και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωήs..
ίσωs δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέπτομαι,
αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουνα όλα αυτά που λέω εδώ…..

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γιʼ αυτό που αξίζουν, αλλά γιʼ αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια
χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φωτός.
Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμούνταν.
Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα μια απλή και αγνή “καλημέρα”…

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωής..
θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο,
αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου αν μπορούσα θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος.

Θεέ μου αν είχα ένα κομμάτι ζωή…
Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ,
ότι τους αγαπώ.

Θα τους έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν
χωρίς να καταλάβουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται.
Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.
Στους γέρους θα έδειχνα ότι τον θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.

Έμαθα τόσα πράγματα από εσάς τους ανθρώπους…
Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού,
χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά!...

Έμαθα πως όταν ένα νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά,
το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά
μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.

Είναι τόσα πολλά πράγματα που μπόρεσα να μάθω από εσάς,
αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ,
γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένη μέσα σε αυτήν την βαλίτσα,
δυστυχώς θα πεθαίνω…

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.
Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σʼ έβλεπα να κοιμάσαι,
θα σʼ αγκάλιαζα σφικτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου...
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σʼ έβλεπα να βγαίνεις απʼ την πόρτα,
θα σʼ αγκάλιαζα και θα σου έδινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα!..
Αν ήξερα ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου,
θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να την ακούω ξανά και ξανά...
Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σʼ έβλεπα,
θα έλεγα σʼ αγαπώ και δεν θα υπέθετα ανόητα ότι το ξέρεις ήδη…

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες
για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει,
αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα,
θα ʽθελα να σου πω πόσο σʼ αγαπώ και ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, ούτε νέος ούτε γέρος.
Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.
Γιʼ αυτό μην περιμένεις άλλο, κανʼ το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ,
θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο,
μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.
Κρατά αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι,
αγάπα τους και φέρσου τους καλά,
βρες χρόνο για να πεις “συγνώμη” “συγχώρεσε με” “σε παρακαλώ” “σε ευχαριστώ”
κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις...

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις…..
και είναι άδικο αυτό για…ΕΣΕΝΑ..!

 :53:

[Lady D]

έχει σταθεί στην γωνιά του χιονισμένου μπαλκονιού μου η τελευταία μάταιη ελπίδα.
με κοιτάζει περιπαιχτηκά και με ειρωνικό χαμόγελο περιμένει να την καλέσω πίσω.
"αδύνατον" της είπα. "φύγε! με πονάς" μα αυτή εκεί. ασάλευτη.
"φύγε σου λέω! δεν ακούς? δεν θέλω πια να υπάρχεις. κάπου να βάλω όριο.."
έσπασα πάλι σε λυγμούς κι έχω τυλιχτεί κουβάρι στην κόκκινη φλοκάτη..
γυαλίζει στα μάτια της η χαρά μου όλη και με θυμώνει που είναι όλα ακόμα εδώ!
κι ας έχουν όλα αλλάξει ...
γιατί να χάνεται ο σεβασμός? γιατί να εκφυλλίζεται ότι όμορφο ζήσαμε?
γιατί πια να μη σε αναγνωρίζω?..
πόσο αλλιώς ήταν τα πράγματα .. που πήγε η καταπληκτική μας επικοινωνία? η αλληκατανόηση?
φέρνω την εικόνα σου στο νου μου κι αναρωτιέμαι πότε ήταν η αλήθεια? τότε ή τώρα?
αδυνατώ να πιάσω το ημερολόγιο μου γιατί εκεί μέσα είναι καταχωρημένα τα τόσα όμορφα που ζήσαμε..
και πως μπορώ τώρα να τα αντικαταστήσω με τον εξεφτελισμό??
αρνούμαι. θα κρατήσω ότι ζήσαμε αλώβητο στη μνήμη μου.
τι κι αν φεύγοντας άλλαξες? τι κι αν είχες αλλάξει για να είσαι εδώ?
αυτό που ζήσαμε - κι έτσι όπως το βίωσα εγώ - δεν θα το αφήσω να ξεφτύσει..
δεν του αξίζει. ακόμα κι αν το κάνεις εσύ. κι αν διάλεξες τον χειρότερο τρόπο..
καίνε τα μάτια κι αποχαιρετούν τη μικρή ελπίδα με πικρό χαμόγελο.
καλύτερα να φύγει. κάπως κι εγώ να ησυχάσω..
ας τέλειωνε αυτός ο πόνος κάπου. ας είχα το φάρμακο ...
"ο έρωτας με έρωτα περνάει" λένε ..
μου φαίνεται αδύνατο. φαντάζει ακατόρθωτο. αδιανόητο.
θα μάθω ξανά. θα μπορέσω να επιστρέψω σ' αυτό που ήμουν.
γιατί γμτ με ξύπνησες από το λήθαργό μου?
γιατί δεν μ' άφησες να μείνω αυτό που ήμουν
κι όλα αυτά που τώρα μέσα μου είναι ζωντανά και ξύπνια, τι να τα κάνω?
που να τα δώσω? πως?
θα τα καταφέρω να παγώσουν ξανά. δεν θέλω, μα ξέρω πως μπορώ.
η καρδιά σφιγμένη. το στομάχι κόμπος. η αναπνοή .. χαμένη.
δυσφορία ξανά. αυτό το χάσιμο το ακατανίκητο .. μούδιασμα και ρίγος.
να 'σαι καλά που μου θύμισες ότι η ζωή είναι για να μοιράζεται.
ότι δεν έχει αξία να είσαι μόνος. ότι δεν αξίζει να νιώθεις αν δεν δίνεις.
λυπάμαι μόνο για όλα αυτά που δεν πρόλαβα ...

[KostasD33]

οι πινελιές ομορφιάς
δεν πρέπει να λησμονίουνται
και οι καταθέσεις σκέψεων
να αγνοούνται