Καταθέσεις Σκέψεων Και Πινελιές Ομορφιάς

[Atma]

Αχ, αυτός ο ειδώλων λάτρης.
Ο... της ματαιοδοξίας υπηρέτης
Χρόνον πολύτιμον της παρουσίας σου
μου υστέρησεν...

Κοιτώ. Της σιωπής του
την αδιαπέραστον κι απαστράπτουσαν
αντανάκλασιν
Μη και της μορφής σου το είδωλον
στην φυλακήν των εικόνων του
ανακαλύψω.

Ματαιοπονία.
Κλείνω τα μάτια
κι ως δια μαγείας
χιλιάδες καθρέφτες στης μνημοσύνης
το βασίλειον, φιλοξενούν την μορφή σου.

Υγρασία αισθημάτων.
Σπασμένου καθρέφτη
χιλιάδες κομματάκια.
Στραφταλίζουσες σταγόνες
ισορροπούν στην άκρη της πτώσης.
Απαστράπτουσα υψηλότης
η φυγή σου.

Συγκίνησις υποβόσκουσα,
του Χωρισμού Ακόλουθος,
στον θάλαμο αναχωρήσεων.
Δυσκοίλια αναπνοή.
Αναμνήσεων καρτ ποστάλ
ταχυδρομώ. Στης λησμοσύνης
την διεύθυνση.
Παραλήπτης:
Μέλλων.
Αποστολεύς:
ο Ενεστώτας

Να μου γράφεις... την μορφή σου,
έστω και σε χάρτινον καθρέφτη..
Σε φιλώ..
Απόγνωσις: Πλήρης

[Atma]

Εκει οπου τα βουνα αγγιζουν τον ουρανο,
 εκει οπου οι ποιητες ονειρευονται, οι αετοι πετουν,
 οι ανθρωποι στοχαζονται,
 εκει υπαρχει ενας μυστικος τοπος,
πανω απο το πληθος, ακριβως κατω απο τα συννεφα...
Σηκωνω τα ματια μου και κοιταζω μια χιονισμενη κορυφη,
για να δω αυτο που τοσον καιρο αναζητω.
Ψιθυριζω ονειρα και τα αφηνω να ανηφορισουν στα αρχαια βουνα,
 οπου εχουν σκαρφαλωσει σοφοι ορειβατες,
εναποθετοντας εκει τα δικα τους,
εμπνευσμενα ονειρα!

Ελα να το δοκιμασουμε! Πηγαινε με εκει, οπου τα βουνα αγγιζουν τον ουρανο, πηγαινε με τωρα... με καποιον τροπο, καπως... Πηγαινε με εκει οπου ο ωκεανος συναντα τον ουρανο... οπου η γοργονα χορευει... οπου οι γλαροι ταξιδευουν...

Το ξερω αυτο το μερος, το ειδα στα ονειρα μου, το ξερω πολυ καλα!
Εκει υπαρχει ενα μοναχικο κοχυλι που κρυβει μεσα του θαλασσα,
 μα βρισκεται πολυ μακρια απο την ζωντανη ακτη,
 πισω απο καστρα φτιαγμενα απο αμμο...
 Εκει βρισκονται κι αυτοι που ονειρευονται, εκει οι ανθρωποι ειναι ισοι, και τα περιστερια πετουν ακομη...
 Δεν υπαρχουν αγκαθια, μονο ενα υπεροχο τριανταφυλλο!
Εκει οπου μεγαλωνει το πρασινο γρασιδι, διπλα απο τον κρυσταλλινο ποταμο.
Φανταζομαι εναν τετοιο στοχο στο βλεμμα μου...
χρωματα κοκκινα, κιτρινα, γαλαζια.
Ψιθυριζω παλι, ας ξεκινησει το ονειρο...
Ηρθε η ωρα να εμπιστευτω την αληθεια μεσα μου!
 Εκει πρεπει να ψαξω και να βρω ενα δωρο, μια δυνατοτητα που
θα με κανει ικανη να γκρεμισω τοιχους και να χτισω γεφυρες!
Ακουω το μελλον να με καλει...
 Ετσι μου φαινεται... θα παω σ αυτο το μερος!
Θα παω... γιατι... η πραγματικοτητα γεννιεται μεσα απο τα ΟΝΕΙΡΑ!!!

for you

[Teo]

Νόμιζες πως ήσουν ασφαλής
πίσω από το κλειστό παράθυρό σου.
Κοίταζες τη βροχή μέσα απ'το τζάμι
και γελούσες βλέποντας τους άλλους
να βρέχονται και να γλιστρούν στις λάσπες.
Νόμιζες πως ήσουν ασφαλής...
Μέχρι που δάκρυσαν τα μάτια
κι η λάσπη θόλωσε το τζάμι,
γλίστρησε ο νους σε μαύρες σκέψεις.
Γρήγορα άρχισε μπόρα δυνατή
και η πλημμύρα των συναισθημάτων
σε παρέσυρε βαθιά μέσα στο χρόνο.
Δε βλέπεις πια τη βροχή
ακούς μόνο το θόρυβό της
και τους κτύπους της καρδιάς σου.
Κι έναν ήλιο προσμένεις μονάχα,
έστω μια ηλιαχτίδα
να σου ζεστάνει και πάλι την ψυχή.

[Atma]

Μια φορά και ένα καιρό, ζούσε κάπου μια όμορφη κοπέλα. Ήταν δε τόσο όμορφη, που όλος ο κόσμος την θαύμαζε. Θα μπορούσε να είχε κάνει πολλά, σταδιοδρομία, να γίνει ίσως μια σταρ, μα για διάφορες καταστάσεις και αιτίες, δεν το είχε επιδιώξει.. Ζούσε σε αυτό τον κόσμο, μόνο και μόνο για να εκπληρώσει κάτι…. που και η ίδια δεν γνώριζε.
Έτσι, έφτιαξε ενα δικό της κόσμο, ένα κόσμο τρομερά έντονο, μέσα από ένα μυαλό πλούσιο σε φαντασία. Τι όμορφος κόσμος, όποτε ήθελε, άνοιγε το παράθυρο…. και τι δεν είχε εκεί μέσα...

Παρολαυτα, μέσα της, έλλειπε κάτι….και όλες τις φορές, το καταλάβαινε. γιατί την έπιανε μια θλίψη, που κανένας άνδρας, κανένας γιατρός, η και θεός…. μπορούσε να γιατρέψει.

Πέρασε ο καιρός, αν και είχε αρκετές ευκαιρίες στη ζωή, να παντρευτεί, να γίνει μια καλή νοικοκυρά, να κάνει παιδία και να τα μεγαλώσει, όπως συνήθως κάνουν όλοι, αυτή συνέχιζε να υποφέρει σιωπηλά, και ότι, μα ότι και να της παρουσιαζόταν, με την πάροδο του χρόνου το βαριόταν.. και ήταν θλιμμένη.

Μια νύχτα στο Όνειρο της, παρουσιάστηκε ο φύλακας άγγελος, και της είπε να φύγει μακριά από την πόλη, να ψάξει για το αθάνατο νερό. Θα το αναγνώριζε μόλις το έβαζε στα χείλη της…δεν θα διψούσε ποτέ πια…

Έτσι μιας και δυο, την άλλη μέρα πείρε τους δρόμους και τα βουνά, για την ανακάλυψη αυτού του νερού. Βρήκε ρυάκια και πήγες , έσκυψε και ήπιε περιμένοντας να ξεδιψάσει, μα τίποτα δεν γινόταν…Μετά από λίγο η δίψα ήταν εκεί…

Είχε γυρίσει σχεδόν όλες τις πηγες του Βασιλείου, όταν έφτασε σε ένα ξέφωτο, όπου άκουσε μια μαγική μουσική. Ήταν τόσο γλυκεία, που αφέθηκε να την ακούει για ώρα….Κάτι σκίρτησε μέσα της, ήθελε να γνωρίσει ποιος ήταν αυτός, με τον τόσο μαγικό ήχο στη φλογέρα..…

Η έκπληξη της ήταν πολύ μεγάλη, γιατί η όμορφη μουσική, ερχόταν από ένα παιδί. Δεν κράταγε φλογέρα στα χέρια του, μα ο ήχος έφτανε γλυκός στα αυτιά της….

Πως το κάνεις αυτό? Ρώτησε μαγεμένη…

Δεν το κάνω εγώ, η φύση τραγουδάει μέσα μου, απάντησε το παιδί…

Μα είναι μαγικό, είναι υπέροχο….αισθάνομαι να ζω…κάθισε μαζί μου, μάθε με να παίζω και εγώ…

Το μικρό παιδί την έπιασε από το χέρι, και σαν παιδί που ήταν, την αγκάλιασε και την φίλησε στο μάγουλο. Ποτέ της δεν είχε νοιώσει ένα τόσο όμορφο, τρυφερό, γεμάτο αγάπη φιλί…

Μα πως το κάνεις αυτό? Ξαναρώτησε

Ποιο πράγμα, ρώτησε πάλι το παιδί.

Να φιλάς τόσο όμορφα….αφού είσαι ένα παιδί!

Α δεν το κάνω εγώ. Η φύση σε φυλάει… που είναι μέσα μου…

Πλησίασαν προς το ποτάμι, και βρεθηκαν μπροστα σε ένα όμορφο δένδρο. Το παιδί έτρεξε γρήγορα, και χάθηκε πίσω από τα φυλλα του. Η κοπέλα κάποια στιγμή έφτασε, και μόλις παραμέρισε τα φύλλα βρέθηκε μπροστά σε ένα πανέμορφο Νέο. Πριν προλάβει να ανοίξει το στόμα, την αγκάλιασε και τη φίλησε γλυκά. Τα πόδια της Νέας άρχισαν να τρέμουν, χάθηκε ο κόσμος, και άρχισαν να βουίζουν τα αυτιά της, μα πριν καλά καλά καταλάβει τη γινόταν, άκουσε τη γλυκεία φωνή του παιδιού, να της λέει!

Δεν με γνώρισες?

Μα.. μα, πως το κάνεις αυτό? Πως μεταμορφώνεσαι έτσι?

Όχι εγώ, η φύση που είναι μέσα μου, της χαμογέλασε και την πείρε στην αγκαλιά του.

Η κοπέλα θυμήθηκε εκείνη τι στιγμή, πόσες φορές είχε σκεφτεί εκείνο το νεαρό στη φαντασία της, και νατος…. ήταν εκεί δίπλα της!

Πες μου πως το κάνεις….φαίνεται τόσο θεϊκό…είπε με την ναζιάρικη φωνή της!

Τότε ο Νέος της έπιασε το χέρι, κάθισαν σταυροπόδι κάτω από το δένδρο, έκρυψε το πρόσωπο του με τα χέρια, και όταν τα παραμέρισε… είχε τη μορφή ενός καλοκάγαθου γέρου, με άσπρα μαλλιά που της χαμογελούσε με άπειρη αγάπη.

Η φύση που είναι παντού το κανει, ειναι η ΖΩΗ αυτη καλή μου. Γίνεται να κανείς ότι θέλεις, όπως και στη φαντασία σου. Μα πρέπει να τελειώσεις με πολλά μέσα σου. Κανείς όμως δεν θα πάρει, οτι εχεις μεσα σου, αν εσύ δεν θελεις να τα εγκαταλείψεις…

Το αθάνατο Νερό είσαι εσύ!!! Ήμουν θλιμμένη μέχρι να σε βρω….. Ψέλλισε η κοπέλα….

Όχι εγώ….μα η κατανόηση. Πες την ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ. Όπου υπάρχει αυτή είδες ποτέ σου τη θλίψη?
Η Θλίψη σου είναι το ανασάλεμα του Νου σου, που έχει κατακαθίσει, που έγινε ένας ρουτινιέρης Νους!
Ξύπνα! (Και ο γέρος, την ακούμπησε ελαφριά στον ώμο και συνεχισε.)
Κατι γίνεται, χάνεις ένα προσφιλή πρόσωπο, τη δουλειά σου, ένα δεσμό, κάποιον που αγαπάς, και ο Νους ενοχλείται. Και τι κάνεις τότε? Βρίσκεις ένα τρόπο να μην ξαναενοχληθείς. Βρίσκεις μια πίστη, μια πιο ασφαλή δουλειά, δημιουργείς ένα καινούργιο δεσμό…η καταφεύγεις στη, φαντασία! Και αυτό μέχρι να σου ξανασυμβούν…και πάλι ο νους θα βρει άλλες άμυνες! Αυτό δεν κάνεις συνέχεια?

Η Νέα είχε κατεβάσει το κεφάλι. Γύρισε τα μάτια προς το γερο, να ρωτήσει για την κατανόηση…

Η αλήθεια αυτών που άκουσες θα σε βοηθήσει, και τίποτα άλλο….Έχεις να κάνεις μόνη σου το ταξίδι….μέσα σε άγνωστες ζούγκλες….

Λέγοντας αυτά ο γέρος σηκώθηκε….Είχε μεταμορφωθεί πάλι σε παιδί, και μια θαυμάσια μουσική ερχόταν από μέσα του! Η Νέα σηκώθηκε, και ακολούθησε το παιδί, που έκανε κατά το ποτάμι….Μέσα της άρχισε αμυδρά… να ακούει την ίδια μουσική... που ερχόταν από το παιδί…


Θα περπατούσαν μαζί, μέχρι εκεί που τέλειωνε ο Ποταμός…. σε ένα απέραντο ωκεανό Αγάπης.

[Atma]

Άνθρωπε,……το ταξίδι σου μια διαρκή άφιξη…
μα η άφιξη, χωρίς νέο ταξίδι…
είναι πόνος, αποσύνθεση, θάνατος!

Άνθρωπε,….…αν βρήκες λιμάνι μείνε λίγο,
μέσα εκεί, η απόσταση του έξυπνου και του φαύλου…
 είναι μικρή!

Άνθρωπε,….…Ίσως σου συμβαίνει ….
να βρίσκεσαι σε μια κατάσταση απαθεiας…
με πολλά πράγματα… έτσι ψάχνεις για ένα λιμάνι,
 που ΝΟΜΙΖΕΙΣ... πως θα βρεις ευτυχία….
η ότι ονομάζεις ευτυχία…

ΆΝΘΡΩΠΕ,….…Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΠΛΟΚΗ….

Αχ πόσους ανεκπλήρωτους πόθους έχεις ακόμα Άνθρωπε,
….…και η μη ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ,
φέρνει ΠΟΝΟ και Θλίψη..

Μα πες μου Άνθρωπε,….……τι είναι η ζωή;
 Δεν είναι ίσως ΕΠΑΦΗ; ΣΧΕΣΗ; ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ;
 Και αν ξεφύγεις από τη μια σχέση, θα ξεφύγεις μήπως από τις άλλες;

Και Ο Εαυτός σου Άνθρωπε,….…,
 σχέση είναι…και μάλιστα από τις δυσκολότερες!

Όσο απομακρύνεσαι από τις σχέσεις σου,….……
τόσο μεγαλύτερη είναι η αντίσταση και η σύγκρουση που νοιώθεις... Χρειάζεται μεγάλη κατανόηση,
και όχι απομόνωση…για να καταλάβεις τι θα πει ΣΧΕΣΗ,
 όσο οδυνηρή, όσο δύσκολη και αν είναι…

Μπορεί να γράψεις
 και να πεις χίλιες δυο όμορφες κουβέντες Άνθρωπε,….… μπορεί να βοηθήσεις κόσμο με διάφορους τρόπους…
μα το ταξίδι, αυτό της ανακάλυψης,
 το κάνεις πάντα ΜΟΝΟΣ!
 Η προσέγγιση γίνεται απλά στη ζωή, γιατί Άνθρωπε
,….…, το πρόβλημα δεν είναι η ΖΩΗ,
μα ΕΜΕΙΣ!!!

Μόνο σαν μάθεις να προσεγγίζεις το ΠΡΟΒΛΗΜΑ,
 τον ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ…Θα υπάρξει ελευθερία,
 και είναι ΑΥΤΗ που θα ελευθερώσει….
όχι ΕΣΥ…ΚΑΠΟΙΟΣ….
 η ΚΑΤΙ!!!

Ω Άνθρωπε,….…....Μην τρέχεις μακριά….
ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΕΙΣ, ! Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ….ΠΑΝΤΟΥ!

[Bijoux]

Αλήθεια είναι,
η βραχνή ροή της αλμύρας
στις απόκρυφες ρωγμές των
θαλασσινών βράχων,
το νερό το κρυστάλλινο που
Χαϊδεύει διάφανα τις
Αιχμηρές προεξοχές της πέτρας.

Αλήθεια είναι,
ο αφρός των κυμάτων που ελεύθερα γίνεται.
Το δάσος το πρωινό με
τις υγρές στάλες και
τη μυρωδιά της
ζωντανής αγνότητας.

Αλήθεια είναι,
το γάργαρο νερό
το άπιαστο
απ' τις ανθρώπινες παλάμες

Αλήθεια είναι,
αυτό που δεν άγγιξε
ο νους του ανθρώπου.
Το απόκρυφο
που διαφύλαξε το
μυστικό του.

[riaghul]

Ανατολη...πινελια ομορφιας
κι η Δυση χρυσαφενια
και η βροχη σαν βαλσαμο
μα κι η συννεφια ...με εγνοια
με σκεψη περισση
που ερχεται σε σενα

Ξεχωρισα στο πινακα
εκεινο το μουντο...
μ'αρεσει... μα με πνιγει
το θελω φωτεινο

Και μεσα στην ανταρα..
ο ηλιος λαχταρα
και φερνει μιαν αχτιδα
ελπιδα..και χαρα..
μιαν ομορφη και φωτεινη
στο κοσμο πινελια

[Bijoux]

Λιμνοθάλασσες ερώτων...
Αγάπησα την περιπλάνηση
ανυπόταχτε ταξιδευτή.
Τα μόρια του χρόνου μεταλλάσσονται
αντικατοπτρίζω τη σιωπή.
σ΄άλλο πλανήτη παμφώτιστο,
κι εκεί ο έρωτας ανασαίνει.
Μυστικές φωνές του χρόνου
Αγραφο ρίγος κατακερματισμένα βιώματα
δεν έχει εδώ,
μακρυνή στοργή του ήλιου.
Μιά θάλασσα από δάκρυα και φως είμαι
φουρτουνιασμένη αλμυρή
τι κρατώ πιά
πέρα από ένα πυρό ιβίσκο φιλί μιάς αγάπης πρώτης;
Το χάδι του ΕΡΩΤΑ που είναι η ίδια η ζωή.
Απλώνοντας το χέρι στ΄ασημένιο φως στην ρότα του απείρου.
Κοράλια ολοπόρφυρα οι μνήμες μέσα στις φλέβες διάχυτων ερωτισμών.
Μιά τρυφερή προσδοκία στην άφθαρτη φλόγα της απαντοχής.Κοιμάται η σεληνοφώτιστη γη, κι εσύ γεφυρώνεις αβύσσους.
Αστέρινους δρόμους.
Σε κύπελλα χρυσά μεθώ με το γλυκό κρασί σου
σαν τη γεύση του έρωτα είπα και χάθηκα
μα ήταν δυνατότερο κι απ΄του θανάτου το φίλημα
κι όμως ήπια στην υγειά σου
υφαίνοντας στοργή χιτώνα
αλλά κρυώνει ο θάνατος;
Ζωή θάνατος.
Ερωτας σιωπή.
Καταστροφή.
Αναγέννηση.
Αγάπη.

[Bijoux]

Όταν φυσάει τη νύκτα
κι ο άνεμος έρχετε και με χαιδεύει
μετά πνευματικά του χάδια
παίρνω μια βαθιά ανάσα
ατενίζω τον νυκτερινό ουρανό
και νιώθω όλη εκείνη την ελευθερία που νιώθει
ένας καβαλάρης που καλπάζει σε λιβάδι νυκτερινό
κάτω από το φεγγάρι.
Σαν δραπέτης που ξεφεύγει μακρυά από την ζωή
καλπάζοντας στην ελευθερία
τρέχοντας μαζί με τον άνεμο
σε τόπους μαγικούς μέσα στη νύκτα
κρησφύγετο της ελπίδας και της γλυκιάς ονειροπόλησης

ICH ATMEN ανασαίνω ελεύθερα

[Bijoux]

ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΙΠΟΤ’ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟΙ


Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα

Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές

Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,

Από φόβο μήπως έρθουμε

Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών και κραυγών.


Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,

Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,

Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,

Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ’ τα κλαριά

Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.


Πέρα απ’ τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,

Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,

Πέρα απ’ το χάος θα ‘ρχόταν η μακαριότητα.


Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,

Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,

Είναι ο σκοπός και το τέλος.


Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.




ΤΟΜΑΣ ΝΤΥΛΑΝ
1914-1953

[riaghul]

Τι όμορφα που ειναι να ζεις!
Να μπορείς
να διαβάζεις το κόσμο σαν ένα βιβλίο
να τον νιώθεις σαν ενα τραγούδι αγάπης
και ως παιδί να απορείς
και να ζείς.

Να ζείς τη ζωή
τη δικιά σου
να ζείς με τον κόσμο ομάδι
σαν ένα μετάξινο ράμα
που ύφαίνει μαγνάδι!

Να ζείς,
νάν΄η ζήση τραγούδι χαράς
χαρωπό
ζωηρό
να΄ναι ύμνος χαράς
απο χείλια..χιλιάδες

Να ζείς,,
κι όμως να θαυμάζεις
κι όμως ν΄ απορείς
πως αυτο το ωραίο τραγούδι
πως αυτή η ζωή
η γεμ΄ταη χαρά
εχει γίνει σκληρή
και τραχιά
έχει γίνει φτενή
στενεμένη
κι αιμοτόβρεχτη τόσο
που νάναι  σιχαμένη

[Eratw]

ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Στου ποταμού την όχθη κάθισα
και άφησα τα δάκρυα να τρέξουν
να γίνουν ένα με τα νερά του
που τρέχουν, τρέχουν
και πίσω δεν γυρίζουν.
Στη σιγαλιά της νύχτας
άκουσα της φωνή της συνείδησής μου
να μου μιλά με γλυκιά φωνή:
«Ακολούθησε τα δάκρυά σου
που πίσω δεν γυρίζουν
σαν τα νερά του ποταμού
που σπάνια αφρίζουν,
κοιμήσου ήσυχα εσύ…
ότι έδωσες, έδωσες απλόχερα
ας ήταν άξιοι να το κρατήσουν.
Εσύ ποτέ δεν κρύφτηκες
πίσω από μάσκες ψεύτικες
και κάλπικα ονόματα,
το μόνο λάθος που έκανες
ήτανε να πιστέψεις.
Πίστεψες πως και οι άλλοι είναι σαν εσένα
αληθινοί και ξάστεροι
σαν τον καθάριο ουρανό
σαν το ουράνιο τόξο.
Κοιμήσου ήσυχα εσύ
και άσε το χρόνο να σου κλείσει το τραύμα».

1/12/2005
ΕΡΑΤΩ

[jcdenton]

Όταν ο ήλιος ανατέλωντας χαιδεύει το πρόσωπό της και αναδεικνύει το υπέροχο πρόσωπό της, τότε δεν θέλω να πάω στην δουλειά. Θέλω να μείνω στο κρεββάτι λέμεεεεεεεεεεεεεεεε

[SoFiA24]

CARPE DIEM

      Μόλις είχε ξημερώσει...Σηκώθηκε απ το κρεββάτι της νωχελικά...Το δωμάτιο ήταν ζεστό...Τα ξύλα στο τζακι ακόμα έκαιγαν...Ανοιξε το ραδιόφωνο και η φωνή του Garth Brookes πλημμύρισε το δωμάτιο...Άρχισε ν αγγίζει τα έπιπλα...Της έφερναν τόσες αναμνήσεις...Θυμήθηκε τα παιδικά της χρόνια...τόση ξενοιασιά, τόση ανεμελιά...
     Έφτιαξε μια τεράστια κούπα με καφέ και κάθισε στην πολυθρόνα που κάποτε καθόταν ο παππούς κι άφησε τον εαυτό της να ταξιδέψει ανάμεσα στις νότες και στις εικόνες του παρελθόντος...
      Εικόνα πρώτη: Εκείνη στην ηλικία των 5 να παίζει με τις κούκλες της και να δίνει στη γιαγιά να φάει- με το ζόρι βέβαια- τούρτα από λάσπη... Χαμογέλασε ασυναίσθητα...αχ αυτή η γιαγιά...Πάντα καλοσυνάτη , με το χαμόγελο, με τη φροντίδα της πάντα έτοιμη να φροντίσει τη μονάκριβη εγγονή της...Έκλεισε τα μάτια της και αφέθηκε στις μυρωδιές...Όσα χρόνια κι αν πέρασαν είναι πάντα οι ίδιες...Οικείες, ευχάριστες ...
       Εικόνα δεύτερη : η αυλή και μια παρέα 15 παιδιών να παίζει... Αγώνες με ποδήλατα, ποδόσφαιρο, διαγωνισμοί για το ποιος διαβάζει πιο γρήγορα  χωρίς να μπερδευτεί, παιχνίδια γνώσεων...Πάντα ήθελε να είναι πρώτη σ'ολα...Οχι από έπαρση και εγωισμό όμως...Της άρεσε απλά...Οι ίδιες περίπου σκηνές και η ίδια ακριβώς παρέα κάθε Χριστούγεννα , Πάσχα και καλοκαίρι...Όπως έλεγε τότε η γιαγιά "γέμιζε το σπίτι"...Κι η καλύτερη στιγμή όλων ; Όταν έβγαινε η γιαγιά απ την κουζίνα με τις διάφορες λιχουδιές...Πάντα πίστευε οτι η κουζίνα ήταν κάτι σαν μαγικό δωμάτιο  κι η γιαγιά μια καλή νεράιδα που ένωνε μ ένα περίεργο τρόπο τους πάντες κι ακόμα το κάνει....Η μυρωδιά απ τις λιχουδιές άγγιξε τα ρουθούνια της...Άνοιξε τα μάτια της...Περίεργη μέρα είχε ξημερώσει...
        Εικόνα τρίτη : Οι οικογενειακές συγκεντρώσεις... Γέλια, τραγούδια, χορός,αστεία, πειράγματα...Κάθε γιορτή κι μια διαδικασία , μια ιερή τελετουργία...Τόπος συνάντησης για όλη την οικογένεια...Κανείς δεν τις έχανε και δεν τις χάνει... "Ευτυχώς που υπάρχουν οι φωτογραφίες, τα βίντεο και τα κείμενα, που δε θα στερήσουν αυτές τις στιγμές απ τα παιδιά μου" , σκέφτηκε...Ποιος ξέρει αν θα συνεχιστεί όλο αυτό το τελετουργικό μέχρι τότε... ένα δάκρυ ευτυχίας κύλησε απ τα μάτια της...
         Σηκώθηκε απ την πολυθρόνα κι άρχισε να ντύνεται...Ήταν μια συνηθισμένη μέρα αλλά κάτι το θετικό υπήρχε στην ατμόσφαιρα...Είχε ένα προαίσθημα οτι κάτι καλό θα συνέβαινε σήμερα... "Carpe Diem" σκέφτηκε δυνατά και χαμογέλασε...Ναι , θα άδραττε τη μέρα λοιπόν και δε θ άφηνε ούτε μια στιγμή της να χαθεί...
          Το προαίσθημα βγήκε αληθινό...Χρειάστηκε μια ματιά και η φωτιά αμέσως άναψε...Ένοιωσε κάτι που είχε πολύ καιρό να νοιώσει... Όπως κι η Αλίκη -για άλλο βέβαια λόγο- άρχισε να βλέπει πεταλουδίτσες σ όλα τα χρώματα...Ξαφνικά ο κόσμος της φαινόταν ρόδινος...Τους αγαπούσε όλους κι είχε ένα ηλίθιο-σχεδόν- χαμόγελο...Την άγγιζε και ένοιωθε ρίγη να τη διαπερνούν...ακόμα κι αν δεν έβγαινε πουθενά...ακόμα κι αν δεν γινόταν τίποτα...ακόμα κι αν ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που τον έβλεπε...Δεν την ένοιαζε ...Ήθελε να ζήσει τη στιγμή...Ήξερε τι θα της πει πριν ακόμα το πει...Η απόλυτη χημεία...αν έβλεπε κάποιος τα μάτια της θα το καταλάβαινε....Περίεργη αυτή η μέρα... Γύρισε και ξάπλωσε στο κρεβάτι της ... Έκλεισε τα μάτια της και έφερε την εικόνα του στο μυαλό της... Μόνο ένα γλυκό ψιθυριστό καληνύχτα ακούστηκε ...Κι ύστερα μόνο οι ανάσες της καθώς βυθιζόταν στην αγκαλιά του Μορφέα και στα ονειρικά της μονοπάτια...

[apol]

αν δεν αφησεις πισω σου καποια πραγματα η καποιους ανθρωπους , πως θα δημιουργησεις χωρο για το καινουριο ?