Χρήστος Θηβαίος...

[blue-roses]

Το δώρο        
 
Έτσι όπως τρυγάω τα στερνά σταφύλια
τους ψίθυρους μαζεύω για δώρο σου ακριβό
σου στέλνω ένα τραγούδι χώμα απ' την καρδιά μου
μ' ό,τι δεν ξερίζωσε η θλίψη μου ως εδώ
ποτίζω ένα τραγούδι στάχτη απ' το φιλί μου
που ο καυτός αέρας μου άφησε στα χείλια

Τη λίμνη θα διπλώσω σε πλεκτό καλάθι
για να σε τυλίξει η κρούστα της η πορφυρή
χρυσό απ' το μεσημέρι λάβα από το αγέρι
που ήπιε η ανηφόρα πάνω στην κορφή
τον κέδρο που σωπαίνει το μοβ που υποφέρει
μόνο του κι απόλυτο στην άγονη κορφή

Φεγγάρι μου κι αγρίμι πάρε της ελιάς το ασήμι
σκύβει η χαρά μου σαν την προσπερνάς
μα ουρλιάζει μέσ' στα σκίνα "τη δίψα μου προσκύνα"
κι αστράφτει η περηφάνια μου σαν τη σπαταλάς
στη στόλισα μ' αγκάθια και λάσπη απ' το κορμί μου
πες μου αν αντέχεις το δώρο που κρατάς...


 

[blue-roses]

Το μπαλκόνι του Αρχάγγελου        
 
Η βελόνα του πεύκου το χέρι μου τρύπησε
Μια σταγόνα βροχής με τη γεύση του ιδρώτα
Είν' η θάλασσα μωβ και χαλίκια τα κύματα
Τα νερά τρέχουν πράσινο μες το γαλάζιο
Τα νησιά είν' ακόμα ταγμένα στη θέση τους
Εκκλησιές ανεμίζουν στη δύση του ήλιου
Τα ηφαίστεια στέκουν βουβά κι αφουγκράζονται
Των αρχαίων ναών τις πεσμένες κολόνες
Τρεχαντήρι ο αέρας χαράζει τα σύννεφα
Και στο άβυσσο μαύρο που η νύχτα υψώνει
Ένα φως κουρελάκι μου φέγγει

Κι εγώ
Ταξιδεύω κι αντέχω και ξέρω καλά
Ποια γλώσσα μιλάω, ποια γλώσσα παλιά
Ποιον ήλιο πιστεύω και ποιαν αγκαλιά
Τα χωριά με τ' αρχαία λαμπρά τους ονόματα
Ξαγρυπνούν και καπνίζουν και λένε τραγούδια
Τα κορμιά των σταριών στο βαριά ταλαντεύονται

Στην οθόνη του σύμπαντος άσβηστοι φάροι
Οι μεγάλοι γκρεμοί, τα πουλιά και τα θαύματα
Στων παιδιών την παλάμη αντηχούνε κι ανθίζουν
Και χιλιάδες αστέρια τ' αμέτρητα ποιήματα
Μαύρη άμμος οι λέξεις και μαύρα φεγγάρια
Ιστορούν την απόχη του χρόνου του άσπλαχνου
Και στις πόλεις που αγόρια φιλούν τα κορίτσια τους
Ένας σκύλος το χώμα μυρίζει

Κι εγώ
Ταξιδεύω κι αντέχω και ξέρω καλά
Ποια γλώσσα μιλάω, ποιαν άγια λαλιά
Ποιον ήλιο πιστεύω και ποιαν αγκαλιά

Ο Αρχάγγελος βγαίνει ξανά στο μπαλκόνι του
Όλα έχουν συμβεί κι όμως λάμπουν καινούρια

 

[blue-roses]

 Χορεύω        
 
Κάτω στο βυθό μες στης πολιτείας την τσιμεντένια ψυχή
από τις επιλογές του,βλέπω τον καθένα μας
να προσπαθεί να σωθεί..τσίρκο αναμμένο
ειναι ο τόπος κι εμεις σχινοβάτες
σ'άυτό το κλουβι.

Και χορεύω,χορεύω,χορεύω
και την μοίρα μου μες στου χορού τις στροφές
ξεγελάω και την παρασέρνω.

Καθημερινά άλλοι αποφασίζουν για μένα σ'αυτόν τον κλοιό
σκλυβω στην εφημερίδα κι είναι σαν να σκύβω
ανέμελος σ'έναν γκρεμό
μέσα στην αρένα το θέαμα κι ο θεατής ειμαστε εμείς.

Και χορεύω,χορεύω,χορεύω
και την μοίρα μου μες στου χορού τις στροφές
ξεγελάω και την παρασέρνω.
Και χορεύω,χορεύω,χορεύω και άναρχος
μες στου χορού τις στροφές τη μοιρα μου
εγώ κοροιδεύω.
Χορεύω και με δικαιώνω
και την μοίρα μου που μου την έχει στημένη
στο γλέντι μου απάνω σκοτώνω.

 

[blue-roses]

Ωροσκόπιο        
 
Μέρες βροχής κι ένας αέρας δυνατός
σε παρασέρνει σε αδέσποτο σεργιάνι.
Σκηνές φιλμάρεις με μια κάμερα νυχτός
ξέμπαρκα μάτια και φευγάτα στο λιμάνι.

Στην πολιτεία οι τοίχοι μάρτυρες βουβοί
φορούν συνθήματα παλιά ξεθωριασμένα.
Ξέρω θα φύγεις πριν χαράξει η αυγή
κι εγώ θα μείνω δίχως άλλοθι κανένα.

Μην πεις ποτέ ποτέ πως όλα ήτανε μια πλάνη
περιπλανήθηκα μαζί σου και μου φτάνει.
Βάλε σημάδια μες στη νύχτα μη χαθείς
είναι πιο εύκολο να κλαις παρά να ζεις.

Έλεγες – αύριο θα ‘ναι ο κόσμος φωτεινός,
έλεγα – είναι με το μέρος μας ο χρόνος.
Δεν ειν’ ο χρόνος με το μέρος κανενός,
τις συμπληγάδες του περνά καθένας μόνος.