Eληνικα Punk Συγκροτηματα

[vasilis]

ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΚΡΑΥΓΕΣ

Οι πόλεις βάρυναν την γη με εξουσία
Και είμαστε η γενιά της πολυκατοικίας
Κάποια φτερά για να πετάς σε άλλα μέρη
τα έχει προλάβει και αυτά η εξουσία

ο καπιταλισμός γεννά την αναρχία
φταίει η ανάγκη να μοιράσεις την οργή σου
και χρωματίζουν οι ψυχές την ιστορία
σε κάποιον τοίχο κάποιας γέφυρας με σπρέυ

Φταίνε οι φωνές μας που δεν έγιναν κραυγές!

Η φύση είναι μια ελεύθερη γυναίκα
Που αν την κρατάς θα σε κρατήσει από το χέρι
Ομώς πεθαίνει από της πόλης την μανία
Σαν το λουλούδι που στο γκρίζο δεν φυτρώνει

Η κοινωνία είναι φτιαγμένη από τσιμέντο
Τσιμέντο για ψυχές και όχι για τα κτίρια
Κανείς δεν ξέρει καν πια ήταν τα κριτήρια
Που μας χαρίστηκε ένα άπειρο μυαλό
Φταίνε οι φωνές μας που δεν έγιναν κραυγές!

[vasilis]

ΣΑΠΙΣΜΕΝΗ ΣΤΕΓΗ

Απόψε πάλι φοβάμαι, δεν θέλω καν να θυμάμαι
Πως είμαστε όλοι πληγωμένα πουλιά και έχουμε μόνο μια βουβή γειτονιά

Κι είμαστε όλοι σε αυτό το παιχνίδι, πνιγμένα χρόνια εφηβικά
Κι είμαστε όλοι σε αυτό το κυνήγι , ζωές παιδικές που στριμώχνονται όλες

Κάτω από αυτή την σαπισμένη στέγη, μάλλον κανείς δεν ζει αληθινά
Κάθε φορά που βρέχει αναμνήσεις, σφαίρες βροχής μας κόβουν τα φτερά…

Ποτέ μου δεν θα ξεχάσω, πως ζούσα πριν να γεράσω
Πριν μου χαράξουνε το δέρμα λεφτά, πριν με αγοράσουν τα υλικά αγαθά
 
Κι είμαστε όλοι σε αυτό το παιχνίδι, πνιγμένα χρόνια εφηβικά
Κι είμαστε όλοι σε αυτό το κυνήγι , ζωές παιδικές που στριμώχνονται όλες

Κάτω από αυτή την σαπισμένη στέγη, μάλλον κανείς δεν ζει αληθινά
Κάθε φορά που βρέχει αναμνήσεις, σφαίρες βροχής μας κόβουν τα φτερά…

[vasilis]

ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ

Κάποιες φορές αναρωτιέμαι, τι να 'χει γίνει πια η αγάπη
να φταίει η ζωή και να 'χει κρυφτεί ή χαραμίστηκε και πάλι;
Κάποιες φορές κοιτώ τους ανθρώπους, τι να απέγινε το χάδι;
να φταίει η ζωή και να 'χει χαθεί ή εγκλωβίστηκε και πάλι;

πόσο φοβάμαι κοιτώντας τριγύρω, κανείς δεν κοιτάει τον άλλον
πόσο φοβάμαι σαν σ' αγκαλιάζω, κανείς δεν αγγίζει τον άλλον

Κάποιες φορές αναρωτιέμαι, τι να 'χει γίνει πια η αγάπη
να φταίει η ζωή και να 'χει κρυφτεί ή χαραμίστηκε και πάλι;
Κάποιες φορές κοιτώ τους ανθρώπους, τι να απέγινε το χάδι;
να φταίει η ζωή και να 'χει χαθεί ή εγκλωβίστηκε και πάλι;

πόσο φοβάμαι ανοίγοντας πόρτες, κανείς δεν ανοίγει στον άλλον
πόσο φοβάμαι μοιράζοντας νότες, κανείς δεν μοιράζει στον άλλον

[vasilis]

ΠΕΡΙΤΤΟΣ

Xει, δεν είναι πια, κανείς εδώ, δεν είμαι εγώ, δεν είναι αυτός,
 δεν είναι καν κανείς νεκρός, απλά σιγούμε γενικώς, δεν είμαι αυτός
ε αν με πείσουν ότι είμαι περιττός
θα είμαι αυτός, ο άνθρωπος ο καθιστός

κι είμαστε όλοι, είμαστε όλοι παγίδα εξουσίας ,σκουλήκια για τροφή
και προσπερνάμε, και προσπερνάμε τις νύχτες φαντασίας για μια μπουκιά ψωμί

πάλι γελάς μα θέλω να σε δω να τρέχεις,να μη μιλάς, να μην αντέχεις
όταν σε πείσουνε ότι είσαι περιττός

[vasilis]

ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΦΡΙΚΗΣ

Μάτια κλειστά, χαρμόσυνα όνειρα
Μάτια ανοιχτά, εικόνες της φρίκης
Φωνές που δεν μιλάνε, ζωές που δεν ζητάνε θαύματα
Εικόνες που μιλάνε, με πτώματα που είναι θεάματα

Κι αν θες να μην τα δεις κι αν δεν σε νοιάζει
Κι αν θες να κάνεις κάτι τι τους νοιάζει;

Σπίτια κλειστά, εικόνες πολέμου
Ανάπηρα βρέφη στην γενιά ορφανων

Φωνές που δεν μιλάνε, ζωές που δεν ζητάνε θαύματα
Εικόνες που μιλάνε, με πτώματα που είναι θεάματα

Κι αν θες να μην τα δεις κι αν δεν σε νοιάζει
Κι αν θες να κάνεις κάτι τι τους νοιάζει;

Αυτοί  πουλούν μόνο εικόνες της φρίκης

[vasilis]

ΣΤΟ ΑΔΕΙΟ ΔΩΜΑΤΙΟ

Mέσα στο άδειο δωμάτιο γεμίζει ένα όπλο
όπλο για όσους θυμούνται πως είναι να γεμίζεις
κάποιος κοιτάει την  κάννη ,πιέζει την σκανδάλη
εικονική εμπειρία ,εικόνα απ' το μέλλον

και καθισμένος σε μια κρύα γωνία
λέει στο όπλο του μια γκρι ιστορία
αν σε πιέσουν λέει είσαι σκανδάλη
που όμως στοχεύει το δικό σου κεφάλι

Είναι ο κόσμος μια τρελή συγγραφή από λέξεις που φεύγουν μακριά

Κλείνει τα μάτια μα ξέρει πως δεν θα ονειρευτεί
ποτέ ξανά στην ζωή του με όσα έχει νιώσει
φυλακισμένος στα πάντα εκτός απ'το κορμί του
εικονική ομηρία στην ψεύτικη ζωή του

και καθισμένος σε μια κρύα γωνία
λέει στο όπλο του μια γκρι ιστορία
αν σε πιέσουν λέει είσαι σκανδάλη
που όμως στοχεύει το δικό σου κεφάλι

Είναι ο κόσμος μια τρελή συγγραφή από λέξεις που φεύγουν μακριά

[vasilis]

SILENCE IS MINE

Silence is mine
When everybody is lost
So sure for themselves
So fragile perfect
I only believe in holding
I only believe in loss
I only believe in sharing
I only believe in loss
Gathering words inside my head
To make up my mind
To make up myself
To be pretty
Pretty me
Silence is mine

Your silence is mine

[vasilis]

ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΙΜΟ

Σου γράφω ένα γράμμα και του βάζω μουσική, του προσθέτω και δυο νότες για να ακουσεις αν μπορείς,
 ήταν πέρσι καλοκαίρι που είχες μπλέξει με πολλά ,ήθελες να έχεις δόση για να φευγεις μακριά,
τώρα η μάνα σου κλαίει κι ο πατέρας γερνά…
Είχες σύνθημα ηρωίνης μα η ζωή ήταν σκληρή, μέ έναν άκαρπο χειμώνα και μια βάναυση στιγμή,
με κομμένα τα ονειρά σου και το βλέμμα σου κενό σε κοιτάζανε οι ανθρώποι που σου λέγαν σε αγαπώ ,
τώρα η μάνα σου κλαίει κι ο πατέρας γερνά...

Θέλω δυο στίχους έστω να σου πω, ενα τραγούδι για να σε θυμαμαι
Πριν να τελειώσει το τραγούδι αυτό, να είσαι κάτι που θα τραγουδάμε

Θυμάμαι ήσουν πάντα τύπος καταθληπτικός κι όχι επιθετικός ούτε ήσουν κυνικός,
υποστήριζες ισότητα σε κάθε σου στιγμή μα  ο μόνος που δεν είχε ελευθερια ήσουν εσύ ,
 τώρα η μάνα σου κλαίει κι ο πατέρας γερνά…
Προσπαθούσες καθε μερα να γελας με την ζωή, να προσφέρεις την ζωντάνια με την κάθε σου επαφή,
να σκοτώνεις την μιζερια που στο τώρα κυριαρχεί μα σε κέρδισε στο τέλος η θλιμμένη μουσική,
τώρα η μάνα σου κλαίει κι ο πατέρας γερνά…

Θέλω δυο στίχους έστω να σου πω, ενα τραγούδι για να σε θυμαμαι
Πριν να τελειώσει το τραγούδι αυτό, να είσαι κάτι που θα τραγουδάμε

Είχες μάθει μπάσο και ξεκίναγες ξανά, μία νέα εμπειρία σε ζωή χωρίς μπελά,
ερχόσουν συναυλίες και την έβρισκες πολύ, κάποια μερα όμως δεν ήρθες ούτε εσύ, έμαθα στο τέλος ότι είχες πια χαθεί, σε είχε πάρει το ποτάμι της άναποδης ζωής,
Καλό ταξίδι φίλε και ας εφταιγες εσύ, ελπίζω να υπάρχεις κάπου έστω κι ως ανάμνηση


Θέλω δυο στίχους έστω να σου πω, ενα τραγούδι για να σε θυμαμαι
Πριν να τελειώσει το τραγούδι αυτό, να είσαι κάτι που θα τραγουδάμε

[vasilis]

Θα ηθελα να κανω μια μικρη παρενθενση στο γρουπ Γενια του Χαους και αν γραψω λιγα λογια γι'αυτους

ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΧΑΟΥΣ

Το Πάσχα του 1982, τρεις φίλοι από Αθήνα, ο Νίκος Βοσδογαννης (κιθάρα, φωνή, στίχους), ο ξάδερφός του Νίκος Βοσδογάννης (μπάσο) και ο Θοδωρής Ηλιακόπουλος (τύμπανα, στίχοι) δημιουργούν ένα συγκρότημα με όνομα Αντικουλτούρα. Το '83 αποχωρεί ο Νίκος (κιθάρα) και στη θέση του έρχεται ο Κώστας Χατζόπουλος (κιθάρα, στίχοι, φωνητικά). Επίσης μόλις είχε έρθει στο group και ο Αρης Λαμπρίδης (φωνή). Τότε το group μετονομάζεται σε Chaos Generation (Γενιά Του Χάους). Τον Απρίλιο του '83 κάνουν ένα live μαζί με τους Ex Humans στο club Σοφίτα στην Πλάκα. Το '84 συμμετέχουν στη συλλογή "Διατάραξη Κοινής Ησυχίας", ενώ παράλληλα κυκλοφορούν ένα split demo με τους Αδιέξοδο. Το '86 βγαίνει ο πρώτος τους δίσκος από τη "di-di music" με τίτλο "Γενιά Του Χάους". Το '89 ηχογραφούν το δεύτερο και τελευταίο τους δίσκο με τίτλο "Ρέκβιεμ για ξεπεσμένους θεούς" πάλι από τη "di-di music". Το '96 επανακυκλοφορούν οι δύο τους δισκοι από τη "Wipe out records". Μέχρι το τέλος. το οποίο ήρθε το '89, από το group περνούν αρκετά μέλη: Δημήτρης Παππάς (κιθάρα, φωνητικά), Ακης Αμπραζης, (μπάσο, φωνή), Γιώργος Δρακόπουλος (πλήκτρα), Αλέξης Αλιφέρης (μπάσο, πλήκτρα).