ΞΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

[freak]

(αποσπασμα απο το ''Ο ταξιδιωτης'' του Γκιγιωμ Απολλιναιρ)

ανοιξτε μου αυτη την πορτα που χτυπω θρηνωντας

η ζωη αλλαζει οπως ο Ευριπος

Κοιτουσες ενα σωρο απο συννεφα να κατεβαινει
Μαζι με τ' ορφανο πλοιο για τους πυρετους που θα 'ρθουν
Ολες αυτες τις λυπες αυτες τις μεταμελειες
Αραγε τις θυμασαι

Κυματα ψαρια καμπουριασμενα λουλουδια του αφρου
Ηταν μια νυχτα η θαλασσα
Και μεσα της χυνονταν τα ποταμια

Θυμαμαι θυμαμαι ακομα

Ενα βραδυ κατεβηκα σ΄ ενα θλιβερο πανδοχειο
Κοντα στο Λουξεμβουργο
Στο βαθος της σαλας πετουσε ενας Χριστος
Καποιος κρατουσε ενα κουναβι
Ενας αλλος εναν σκατζοχοιρο
Χαρτοπαιζανε
Κι εσυ μ' ειχες ξεχασει.

[freak]

τελος, ''Διαβαζεται πρωι και βραδυ'' (Μπερτολτ Μπρεχτ)

Αυτος που αγαπω
μου ειπε
οτι με χρειαζεται.

Γι' αυτο
προσεχω τον εαυτο μου
βαδιζω με προφυλαξη
και φοβαμαι καθε σταλα βροχη
μηδα και με σκοτωσει.

[Bijoux]

DESPEDIDA (Αποχαιρετισμός) Jorge Luis Borges

Ανάμεσα σε μένα και την αγάπη μου πρέπει να υψωθούν
τριακόσιες νύχτες σαν τριακόσιοι τοίχοι
και η θάλασσα θα είναι μια μαγεία ανάμεσα μας

Δε θα υπάρχουν παρά μόνο αναμνήσεις.
Μόνο απογεύματα που θ'αγγίζουν τη λύπη
νύχτες με την ελπίδα να σε δω,
ύπαιθροι στο δρόμο μου, η σιγουριά
ότι είμαι ζωντανός και χαμένος...
Οριστικά, όπως ένα μάρμαρο
θα θλίβει η απουσία σου όλα τα απογεύματα

------

F.G.Lorca (Canciones 1921-24)

Το χέρι της νύχτας
μπαίνει απ'το παράθυρο μου

Ένα μεγάλο μελαχροινό χέρι
με βραχιόλια από νερό

Πάνω σ'ένα γαλάζιο κρύσταλλο
έπαιζε στο ποτάμι η ψυχή μου

Οι στιγμές πληγωμένες
απ'το ρολόι...περνούσαν

[Bijoux]

Ακου μόλις πέφτει η νύκτα λέμε ευχαριστώ
σταματάμε πάνω στην γέφυρα και σκύβουμε από την κουπαστή.
Βγαίνουμε τρέχοντας από τα γυάλινα δωμάτια
 με την μπουκιά στο στόμα να κοιτάξουμε τον ουρανό
και να πούμε ευχαριστώ
Στεκόμαστε πλάι στο νερό και κοιτάμε σε διαφορετικές κατευθύνσεις

Γυρνώντας απο τα νοσοκομεία γλυτωνοντας απο επιθεση
μετα απο κηδείες λέμε ευχαριστώ
μετα τα νεα του θανατου
τον ξεραμε δεν το ξεραμε τον νεκρο λεμε ευχαριστώ

σε έναν πολιτισμό βουτηγμένο στην ντροπή
 ζώντας μέσα στην βρωμιά που διαλέξαμε λέμε ευχαριστώ

στις τράπεζες που μας χρησιμοποιούν λέμε ευχαριστώ
στους ρουφιάνους στο γραφείο στους πλούσιους και τους μοδάτους
συνεχίζουμε αμετανόητοι να λέμε ευχαριστώ

λέμε ευχαριστώ όλο και πιο γρήγορα
όλο και πιο γρήγορα
και όταν κανείς δεν μας ακούει
εμείς λέμε ευχαριστώ
λέμε ευχαριστώ και ξεχνάμε
παρόλου που έχει πέσει το σκοτάδι

Μεργουιν

[Bijoux]

Νατη η εποχή των δολοφόνων!



Πρωινό Μέθης (Arthur Rimbaud)


Ω Αγαθό μου!
Ω το Ωραίο μου!
Φανφάρα βάναυση όπου δε σκοντάφτω καθόλου!
Στρεβλή μαγική!
Ουρά για το ανήκουστο έργο και για το
θαυμαστό σώμα, για πρώτη φορά.
Αυτό άρχισε κάτω από τα γέλια των παιδιών,
θα τελειώσει από αυτά.
Το δηλητήριο τούτο θα μείνει σε όλες τις φλέβες μας,
ακόμα και όταν,
καθώς η φανφάρα στραφεί,
θα παραδοθούμε στην παλιά δυσαρμονία.
Ω τώρα, εμείς τόσο άξιοι για αυτά τα μαρτύρια.
Ας μαζέψουμε με θέρμη αυτή την υπεράνθρωπη υπόσχεση
καμωμένη στο πλασμένο σώμα μας και στην ψυχή μας,
αυτή την υπόσχεση, αυτή την παραφροσύνη.
Η κομψότητα, η γνώση, η βιαιότητα!
Μας υποσχέθηκαν να θάψουν στη σκιά το δέντρο
του καλού και του κακού, να εξοστρακίσουν τις
τυραννικές εντιμότητες, για να οδηγήσουμε
τον πολύ αγνό μας έρωτα.
Αυτό αρχίνησε με μερικές αηδίες και αυτό τελείωσε,
μην μπορώντας να μας αρπάξει αμέσως από αυτή την
αιωνιότητα,
αυτό τελείωσε με ένα σκόρπισμα αρωμάτων.

Γέλιο των παιδιών,
διακριτικότητα των σκλάβων,
αυστηρότητα των παρθένων,
φρίκη των μορφών και των εδώ αντικειμένων,
να είστε καθηγιασμένοι με την ανάμνηση
αυτής της αγρυπνίας.
Να που τελειώνει με αγγέλους φλόγας και πάγου.

Μικρό ξενύχτι μεθυσιού, άγιο!
όταν αυτό δε θα ήταν παρά για τη μάσκα που μας
χάρισες.
Σε βεβαιώνουμε, μέθοδε!
Δεν ξεχνούμε ότι δόξασες χθες την καθεμιά από
τις ηλικίες μας.
Έχουμε πίστη στο δηλητήριο.
Ξέρουμε να δίνουμε τη ζωή μας ολάκερη κάθε μέρα.
Νάτη η εποχή των Δολοφόνων.

[Sara]

Σημερα ημερα Κυριακη.
Και σημερα πρωτη φορα μ'αφηκαν να βγω στη λιακαδα
κι εγω
     πρωτη φορα στη ζωη μου
κοιταξα,ασαλευτος τον ουρανο.
Ποσο μακρια απο μενα ειναι
ποσο γαλαζιος ειναι
ποσο απεραντος
Καθομαι καταγης
γιοματος σεβασμο
τη ραχη μου στον ασπρο τοιχο ακουμπωντας.
Οχι δεν ειναι τουτη τη στιγμη για να ριχτω στα κυμματα.
Οχι ο αγωνας τουτη τη στιγμη
Ουτε κι η λευτερια κι ουτε η γυναικα.
Η γης,ο ηλιος κι η αφεντια μου.
Ειμαι ενας ανθρωπος ευτυχισμενος.



                                        Ναζιμ Χικμετ

[isabella]

ΜΗ ΛΕΙΨΕΙΣ ΚΑΝ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΑΚΡΙΑ ΜΟΥ

Μη λείψεις καν μια μέρα μακριά μου, γιατί να,
πώς να το πω, μου 'ναι μεγάλη η μέρα,
και θα σε περιμένω σαν στους σταθμούς εκείνους
που σε κάποια γωνιά τους πήρ' ο ύπνος τα τρένα.

Μη φύγεις καν για μια ώρα γιατί τότε
σ' αυτήν την ώρα σμίγουν οι στάλες της αγρύπνιας
κι ο καπνός που γυρεύει να 'βρει σπίτι ίσως έρθει
να σκοτώσει ως και την καρδιά μου τη χαμένη.

Μην τσακιστεί η σιλουέτα σου στην άμμο,
στην απουσία τα βλέφαρά σου μην πετάξουν:
μη φύγεις καν για ένα λεπτό, ακριβή μου,

γιατί σ'εκείνο το λεπτό θα ξεμακρύνεις τόσο
που άνω κάτω τον κόσμο θα κάνω εγώ ρωτώντας
αν θα γυρίσεις ή αν θ' αφήσεις να πεθάνω.

[isabella]

PABLO NERUDA , ΞΕΧΑΣΑ ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΦΕΡΩ..

[Bijoux]

ΣΗΚΩΣΑ ΤΟΣΗ ΥΠΟΜΟΝΗ
[...]Σήκωσα τόση υπομονή
Η θύμησή μου είναι νεκρή.
Φόβοι και βάσανα
Φύγαν κι' ανάσανα.
Η δίψα με φλομώνει
Τα νεύρα μου τεντώνει.

Αχ! Πια θερμοπαρακαλούμε
Στο βρόγχο της αγάπης να πιαστούμε.

Ωσάν λειβάδι
Στη λήθη δοσμένο
Στιλπνο κι' ανθισμένο
Με λογής βοτάνια και λιβάνια
Όθε φανατισμένες αλογόμυγες
Σβαρνίζουνε, βουίζουνε, βρωμίζουνε.

Αχ! Πια θερμοπαρακαλούμε
Στο βρόχο της αγάπης να πιαστούμε.[...]

ARTHUR RIMBAUD

[isabella]

"ΑΝ"

Αν μπορείς νάσαι ατάραχος όταν τριγύρω οι άλλοι
σε σένα ρίχνουν τ΄ άδικο μέσα στην παραζάλη.
Αν μπορείς όταν δισταγμούς για σε θάχουν εκείνοι
νάχεις στη δύναμή σου εσύ κρυφήν εμπιστοσύνη.
Αν μπορείς νάσαι ακούραστος όταν προσμένεις κάτι
με ψέμα να μην απαντάς στων άλλων την απάτη.
Αν σε μισούν να μη μισείς κι αν είσαι πληγωμένος
να μην είσαι ευκολόπιστος μήτε πονηρεμένος.
Αν μπορείς να ονειρεύεσαι και τα όνειρα να ορίζεις
να σκέφτεσαι χωρίς τη ζωή στη σκέψη να χαρίζεις.
Αν μεγαλόψυχος μπορείς το ίδιο να ξανοίξεις
το θρίαμβο ή τον όλεθρο που κάποτε θα σμίξεις.
Αν υπομένεις τους κακούς ν΄ ακούς που θα χαλνούνε
τα λόγια σου τ΄ αληθινά κι άμυαλους θα πλανούνε.
Αν μπορείς ό,τι αγάπησες ρημάδι ν΄ αντικρύσεις
με χαλασμένα σύνεργα το έργο να ξαναρχίσεις.
Αν όσα πλούτη κέρδισες μπορείς να τα σωριάσεις
σ΄ ένα παιχνίδι τολμηρό να μη τα λογαριάσεις.
Κι όταν χαθούν αχάλαστη νάναι η ζωή σου εσένα
χωρίς να παραπονεθείς ποτέ για τα χαμένα.
Αν σκλάβα σου νάχεις μπορείς στην πράξη την καρδιά σου
να βρεις το θάρρος πούμεινε πολύν καιρό μακριά σου.
Αν στην καταστροφή μπορείς νάχεις την ίδια γνώμη
μ΄ άσειστη θέληση να λες]

Ρ. ΚΙΠΛΙΓΚ ( Μετάφραση : Μαρίνου Σιγούρου )

[isabella]

Robert Burns- A red, red rose


O my Luve's like a red, red rose,
That's newly sprung in June]

[isabella]

Emily Dickinson

VI

IF I can stop one heart from breaking,
I shall not live in vain;
If I can ease one life the aching,
Or cool one pain,
Or help one fainting robin 5
Unto his nest again,
I shall not live in vain.

[isabella]

My mistress eyes/sonnet#130-Σαιξπηρ




My mistress' eyes are nothing like the sun;
Coral is far more red than her lips' red;
If snow be white, why then her breasts are dun;
If hairs be wires, black wires grow on her head.
I have seen roses damasked, red and white,
But no such roses see I in her cheeks;
And in some perfumes is there more delight
Than in the breath that from my mistress reeks.
I love to hear her speak, yet well I know
That music hath a far more pleasing sound;
I grant I never saw a goddess go;
My mistress, when she walks, treads on the ground.
And yet, by heaven, I think my love as rare
As any she belied with false compare.

[isabella]

Μελαγχολία


Είμαι σαν τον βασιλιά ενός τόπου που συνέχεια βρέχει
πλούσιος αλλά ανίσχυρος, νέος ωστόσο γέρος
που περιφρονεί των διδασκάλων του τις βαθιές υποκλίσεις
πλήττοντας με τα σκυλιά του, καθώς μ’ όλα τα ζώα

Τίποτα πια, ούτε κατσίκι ούτε φασιανός
ούτε κι ο λαός του που πεθαίνει στο μπαλκόνι του μπρός
ούτε του εκλεκτού του γελωτοποιού η αστεία μπαλάντα
να διασκεδάσουν δεν μπορούν το μέτωπο του σκληρού αρρώστου

Το λουλουδιαστό του κρεβάτι σε μνήμα έχει μεταμορφωθεί
κι οι γύρω κυρίες που κάθε πρίγκιπας, στα μάτια τους όμορφος φαντάζει
δεν βρίσκουν άλλη καταλληλότερη , πιο τολμηρή ενδυμασία
το χαμόγελο του νεαρού πια σκελετού ν' αποσπάσουν.

Ο σοφός που χρυσάφι του κοστίζει δεν κατάφερε
απ' την ύπαρξη του, το χαλασμένο -προερχόμενο απ’ τα αιματηρά
των Ρωμαίων λουτρά- ν’ απαλείψει, στοιχείο
που των ισχυρών τις στερνές τις ημέρες στοιχειώνει

κι απ' τη γειατριά εμποδίζει ι τώρα αυτό το αποσβολωμένο πτώμα
που στις φλέβες του πια αντί για αίμα, λήθης πράσινο νερό αναβλύζει.




Charles Baudelaire

[seagull]

Για την Αγαπη του χαλιλ Γκιμπραν

...τοτε η Αλμητρα ειπε

Μιλησε μας για την αγαπη

Κι εκεινος, υψωσε το κεφαλι του κι αντικρυσε το λαο
κι απλωθηκε βαθια ησυχια
Και με φωνη μεγαλη ειπε

Οταν η αγαπη σε καλει ακολουθησε την
μ' ολο που τα μονοπατια της ειναι τραχια κι αποτομα
Κι οταν τα φτερα της σ' αγκαλιασουν
παραδωσου, μ' ολο που το σπαθι που ειναι κρυμμενο
αναμεσα στις φτερουγες της μπορει να σε πληγωσει
Κι οταν σου μιλησει, πιστεψε την, μ' ολο που η φωνη της
μπορει να διασκορπισει τα ονειρα σου
σαν τον βορια που ερημωνει τον κηπο
Γιατι, οπως η αγαπη σε στεφανωνει, ετσι θα σε σταυρωσει
Κι οπως ειναι για το μεγαλωμα σου, ειναι και για το κλαδεμα σου
Κι οπως ανεβαινει ως την κορυφη σου και χαιδευει
τα πιο τρυφερα κλαδια σου που τρεμοσαλευουν στον ηλιο
ετσι ανεβαινει κι ως τις ριζες σου και ταραζει
την προσκολληση τους στο χωμα
Σα δεματια σταριου σε μαζευει κοντα της
Σε αλωνιζει για να σε ξεσταχιασει Σε κοσκινιζει
για να σε λευτερωσει απο τα φλουδια σου
Σε αλεθει για να σε λευκανει
Σε ζυμωνει ωσπου να γινεις απαλος
Και μετα σε παραδινει στην ιερη φωτια της
για να γινεις ιερο ψωμι για του Θεου
το αγιο δειπνο

Ολα αυτα θα σου κανει η αγαπη
για να μπορεσεις να γνωρισεις τα μυστικα της καρδιας σου
και με τη γνωση αυτη να γινεις
κοματι της καρδιας της ζωης

Αλλα αν απο το φοβο σου γυρεψεις μονο
την ησυχια της αγαπης και την ευχαριστηση
της αγαπης
τοτε, θα ταν καλυτερα για σενα
να σκεπασεις τη γυμνια σου και να βγεις
εξω απο το αλωνι της αγαπης
Και να σταθεις στον χωρις εποχες κοσμο
οπου θα γελας, αλλα οχι με ολακερο το γελιο σου
και θα κλαις, αλλα οχι με ολα τα δακρυα σου

Η αγαπη δε δινει τιποτα παρα μονο τον εαυτο της
και δεν παιρνει τιποτα παρα απο τον εαυτο της
Η αγαπη δεν κατεχει κι ουτε μπορει να κατεχεται
γιατι η αγαπη αρκειται στην αγαπη

Οταν αγαπας δε θα πρεπε να λες 'Ο Θεός είναι
στην καρδια μου' αλλά μάλλον 'εγώ βρίσκομαι
στην καρδιά του Θεου'

Και μην πιστεψεις οτι μπορεις να κατευθυνεις
την πορεια της αγαπης γιατι η αγαπη
αν σε βρει αξιο θα κατευθυνει εκεινη τη δικη σου πορεια...

Ο κηπος του Προφητη