ΞΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

[Atma]

Μεθύστε

Κάρολος Μποντλαίρ



Πρέπει να είστε πάντα μεθυσμένοι. Αυτό είναι το παν, είναι το μοναδικό ζήτημα. Για να μη νοιώθετε το τρομερό φορτίο του Χρόνου που τσακίζει τους ώμους σας και σας γέρνει προς τη γη, πρέπει να μεθάτε χωρίς ανάπαυλα.

Αλλά από τι? Από κρασί, από ποίηση ή από αρετή, όπως προτιμάτε. Αλλά μεθύστε.

Και αν κάποτε, στα σκαλοπάτια ενός μεγάρου, πάνω στο πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού, μέσα στη μελαγχολική μοναξιά του δωματίου σας, αν ξυπνήσετε, αφού η μέθη θα έχει ήδη ελαττωθεί ή εξαφανιστεί, ρωτήστε τον άνεμο, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το ρολόι, ό,τι φεύγει, ό,τι αναστενάζει, ό,τι κυλάει, ό,τι τραγουδάει, ό,τι μιλάει, ρωτήστε τι ώρα είναι.

Και ο άνεμος, το κύμα, το αστέρι, το πουλί, το αστέρι θα σας απαντήσουν: "Είναι ώρα για να μεθύσετε! Για να μην είστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου, μεθάτε αδιάκοπα. Από κρασί, από ποίηση ή από αρετή, όπως προτιμάτε."

[Atma]

Rudyard Kipling >>>> [size=18]If [/size]<<<<<



If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you,
If you can trust yourself when all men doubt you
But make allowance for their doubting too,
If you can wait and not be tired by waiting,
Or being lied about, don't deal in lies,
Or being hated, don't give way to hating,
And yet don't look too good, nor talk too wise:

If you can dream - and not make dreams your master,
If you can think - and not make thoughts your aim;
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same;
If you can bear to hear the truth you've spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to, broken,
And stoop and build 'em up with worn-out tools:

If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breathe a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: "Hold on!"

If you can talk with crowds and keep your virtue,
Or walk with kings - nor lose the common touch,
If neither foes nor loving friends can hurt you;
If all men count with you, but none too much,
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds' worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that's in it,
And - which is more - you'll be a Man, my son!

[Atma]

Γκιμπράν

Πώς θα γαληνέψει χωρίς λύπη η ψυχή μου;
Όχι, αδυνατώ να εγκαταλείψω δίχως οδύνη
την πόλη αυτή.



Η θάλασσα με καλεί αφυπνώντας με
με τις κραυγές της και πρέπει να ξεκινήσω.

[Atma]

Τζελαλαντιν Ρουμι: Ο ποιητης των Αγαπημενων

..και δικός μου αγαπημένος...


Ιστορικο

O Τζελαλαντιν Ρουμι το 1207 στην Περσια. Ενας απο τους κυριος εκπροσωπους του Σουφισμου στα 24 του κιολας χρονια ειναι ενας απο τους πιο αναγνωρισμενους θεολογους και ερμηνευτης του Κορανιου επισης Μαθηματικος και Αστρονομος. Το 1244 εμφανιζεται στην ζωη του Ρουμι ενας φιλοσοφος ο Σαμς για τον οποιο ειναι ελαχιστα πολυ γνωστα, ο Ρουμι παντως επηρεαστηκε παρα πολυ και οταν 2 χρονια μετα εξαφανιστηκε ο Ρουμι πεφτει σε μελαγχολια. Εμεινε 40 μερες σε κελι μονος του για να σκεφτει. Μετα απο αυτο
ο Ρουμι απο θεολογος γινεται ποιητης. Ξαφνικα ο Σαμς επιστρεφει αλλα οι ανθρωποι του Ρουμι ηταν εχρικη σε αυτην την επιστροφη.
Παρολα αυτα ο Ρουμι δεν εχει δρομο επιστροφης. Φημες αναφερουν οτι δυσαρεστημενοι μαθητες του Ρουμι δολοφονησαν τον Σαμς.
Ο Ρουμι εκτοτε και για τα επομενα 10 χρονια της ζωης του γραφει ποιηματα για τον ερωτα και τον Αγαπημενο οπως ο ιδιος ερμηνευει
την κινητηρια του δυναμη.


Το εργο του Ρουμι

Ο Ρουμι εγραψε 21336 διπλους στιχους και φυσικα δεν θα μπορουσαμε να βαλει κανεις ουτε το παραμικρο κομματι απο αυτα περα απο μια
μικρη επιλογη. Ο Ρουμι με την ποιηση του καταργει το χρονο και μιλα απευθειας στην καρδια. Το ζητουμενο του ειναι παντα ο Ερωτας.
Ο ανεκπληρωτος ποθος δεν μπορει να πραγματοποιηθει παρα μονο στην Αγαπη. Η ποιηση του Ρουμι ειναι σαν μια μεταξωτη κλωστη που σαν
καλος τεχνιτης υφανσης μετατρεπει σε ενα περσικο χαλι.

Ποιηματα

Ο Αγαπημενος με κοιταξε με συμπονια και μου ειπε:
"πως μπορεις και συνεχιζεισ να ζεις χωρις εμενα;
Του ειπα: "Στο ορκιζομαι σαν ψαρι εξω απο το νερο"
Μου ειπε: Τοτε γιατι κρατιεσαι τοσο γερα στην αναδρη γη;

Ολη η ευτυχια του κοσμου
δεν θα μου γιατρευε ευκολα αυτον τον ποθο.
Η μονη γιατρεια εινα ο Αγαπημενος.
Σκεφτηκα: Ποσα λογια θα του πω οταν τον συναντησω.
Τον ειδα και δεν εβγαλα μιλια.

Διχως Αγαπη
ολη η Λατρεια ειναι ενα αηκωτο βαρος,
ο χορος αγγαρεια,
η μουσικη σκετος θορυβος.
Ναι ολη η βροχη του ουρανου πεφτει μεσα στη θαλασσα
μα διχως αγαπη
ουτε μια σταγονα δεν γινεται μαργαταρι.

Μου φτανει που σε βλεπω να χαμογελας.
Μου φτανει το τραγουδι που ακουω στον ηχο του ονοματος σου.
Γιατι με σκοτωνεις με τα θανατερα σου βελη οταν και μονο
η σκια απο το μαστιγιο σου μου φτανει;

Το καθαρο του νερο ξεπλυνε την καρδια μου
Διχως αγκαθια ανθιζει τωρα η αγαπη μου.
Ακουω πως υπαρχει μια πορτα
που ανοιγει, απο την μια καρδια στην αλλη.
Αλλα αν δεν υπαρχει τοιχος,
πως μπορει να υπαρχει πορτα;

[Atma]

Werner Stingl

α’

αν
πραγματικά
είμαι
η ζωή σου

τότε
η ζωή σου
είναι
σε κίνδυνο

β’

δεν
μου είχες
υποσχεθεί
τίποτα

έχεις
κρατήσει
την υπόσχεσή
σου


η’

όταν κάποιος αγαπά
κρατά ένα τριαντάφυλλο στο στόμα
κι αίμα στάζει από τα χείλη

κάποτε
σχεδόν θα πέθαινα
από αιμορραγία

ια’
η πιο ωραία μέρα
της ζωής μου
ήταν
μια νύχτα

ιγ’

Μου είναι τόσο δύσκολο
να σε εγκαταλείψω
γιατί σου είναι τόσο εύκολο
να ζήσεις χωρίς εμένα

ιστ’

είναι ωραίο που εσύ
λες πάντα την αλήθεια

αλλά γιατί ειδικά
σε μένα

ιη’

Τα είχες θυσιάσει
όλα σε μένα

τώρα εγώ είμαι
το θύμα

ιθ’

Πως μπόρεσες
να με προδώσεις
πριν μπορέσω εγώ
να σε προδώσω

κα’

Οι αλήθειες σου
είναι φρικτές
τα ψέματά μου
είναι ωραία

κβ’

Ο πόνος μου
είναι τόσο πολύτιμος
πώς να τον μοιραστώ
μαζί σου




Μετάφραση: Τάσος Χατζητάτσης

[Atma]

T.S. Eliot

«Μου πρόσφερες πρώτα υάκινθους, πριν ένα χρόνο.
Με είπαν το υακίνθινο κορίτσι.»
-Όμως, αργά γυρνώντας απ’ τον κήπο των υάκινθων,
Τα χέρια σου γεμάτα, τα μαλλιά σου υγρά, και δεν μπορούσα
Να μιλήσω, τα μάτια μου λάθευαν, δεν ήμουν
Ούτε ζωντανός, ούτε νεκρός, και δεν ήξερα τίποτα,
Κοιτάζοντας μέσα στην καρδιά του φωτός, η σιωπή.
Oed’ und leer das Meer.




Από "την Έρημη Χώρα"

[Atma]

Καλίλ Γκιμπράν

Σ' αυτές τις παραλίες, πάντα, περπατώ.
Στ' ανάμεσο άμμου κι αφρού.
Η παλίρροια θα σβήσει τα χνάρια μου.
Κι ο άνεμος θα σκορπίσει τον αφρό.
Ομως, η θάλασσα κι η παραλία θα μένουν πάντα.


=====


Κάποτε γέμισα τη φούχτα μου με καταχνιά.
Ανοιξα και να, η καταχνιά ήταν σκουλίκι.
Κι ανοιγόκλεισα τη φούχτα μου ξανά, και κύττα! Ενα πουλί.
Κι έκλεισα πάλι κι άνοιξα. Και στο βαθούλωμά της στεκόταν άνθρωπος με λυπημένην όψη, και κύτταε προς τα πάνω.
Και ξανάκλεισα τη φούχτα μου, κι όταν την άνοιξα δεν είχε παρά καταχνιά.
Ακουσα όμως ένα τραγούδι υπέροχης γλυκύτητας.

[mE_kiNkY]

When the still sea conspires an armor
And her sullen and aborted
Currents breed tiny monsters
True sailing is dead
Awkward instant
And the first animal is jettisoned
Legs furiously pumping
Their stiff green gallop
And heads bob up
Poise
Delicate
Pause
Consent
In mute nostril agony
Carefully refined
And sealed over

[mE_kiNkY]

ενα κρινο..δεν κρινω...ψαχνω ... δεν καταλογιζω... ο κοσμος ειναι μικρος...καποιοι ειπαν μια παλαμη...μπαα πιο μικρος ...



αμα με καταλαβει ....

[mE_kiNkY]

I hear nothing in my ear
but your voice.
Heart has plundered mind
of its eloquence.

Love writes a transparent
calligraphy, so on
the empty page my soul
can read and recollect.

[mE_kiNkY]

At last you have departed and gone to the Unseen.
What marvelous route did you take from this world?

Beating your wings and feathers,
you broke free from this cage.
Rising up to the sky
you attained the world of the soul.
You were a prized falcon trapped by an Old Woman.
Then you heard the drummer's call
and flew beyond space and time.

As a lovesick nightingale, you flew among the owls.
Then came the scent of the rosegarden
and you flew off to meet the Rose.

The wine of this fleeting world
caused your head to ache.
Finally you joined the tavern of Eternity.
Like an arrow, you sped from the bow
and went straight for the bull's eye of bliss.

This phantom world gave you false signs
But you turned from the illusion
and journeyed to the land of truth.

You are now the Sun -
what need have you for a crown?
You have vanished from this world -
what need have you to tie your robe?

I've heard that you can barely see your soul.
But why look at all? -
yours is now the Soul of Souls!

O heart, what a wonderful bird you are.
Seeking divine heights,
Flapping your wings,
you smashed the pointed spears of your enemy.

The flowers flee from Autumn, but not you -
You are the fearless rose
that grows amidst the freezing wind.

Pouring down like the rain of heaven
you fell upon the rooftop of this world.
Then you ran in every direction
and escaped through the drain spout . . .

Now the words are over
and the pain they bring is gone.
Now you have gone to rest
in the arms of the Beloved.

[Atma]

Είμαι και δεν είμαι

Είμαι πνιγμένος
από την πλημμύρα
που δεν έχει ακόμα ξεχειλίσει

Είμαι αλυσοδεμένος
στη φυλακή
που δεν έχει ακόμα χτιστεί

Σε μια παρτίδα σκάκι
που δεν έχω παίξει ακόμα
χάνω το βασιλιά μου

Χωρίς να έχω πιεί από το κρασί σου
ούτε σταγόνα
Είμαι κιόλας μεθυσμένος

Χωρίς καν να έχω μπει
πεδίο της μάχης
είμαι ήδη πληγωμένος,ακρωτηριασμένος

Δε γνωρίζω πια
τη διαφορά
ανάμεσα στην αλήθεια κ τη φαντασία

Όπως η σκιά
Είμαι
Και
Δεν είμαι

Ρουμί

[Atma]

Θα σε απογοητεύσω αλλά δεν είμαι ο χρήστης κρίνο
δεν ξέρω καν το παιδί


όσο για την σελίδα που ανέφερες είμαι σε πολλές
και όχι δεν τα πήρα από εκεί


ελπίζω να σε κάλυψα:D

[Atma]

"Oταν γερνω στα βραδια,ριχνω τα δικτυα της θλιψηs μου
στα ωκεανια, ματια σου
Οταν γερνω στα βραδια,βρισκω την μοναξια μου
μα και στην πιο ψηλη,φωτια
και σαμπωs να ναι ναυαγοs τα χερια τηs κτυπα,τα χερια τηs,
παν'απο τα ματια σου που χανονται σου στελνω κοκκινα σινιαλα
σινιαλα που κτυπουν προs τα κυματα,στην ακρη καποιου φαρου
μα εσυ 'σαι τοσο μακρυνη,τοσο δικια μου εισαί,
κοριτσι εσυ που μεσα σου,πονουs σκοταδια κρυβειs
κι απο το βλεμμα σου στιγμεs,προβαλλει αυτη του φοβου
Πανω απο τα ματια σου που χανονται,σου στελνω κοκκινα σινιαλα,
σινιαλα που κτυπουν προs τα κυματα,στην ακρη καποιου φαρου.
Οταν γερνω στα βραδια,ριχνω τα δικτυα τηs θλιψηs μου,
στο κυμα που βογγα,στα ωκεανια ματια σου.
Τα νυκτοπουλια ραμφιζουν απο τα αστερια
που λαμπουν οπως η ψυχη μου να σ'αγαπαει
η νυκτα καλπαζει σε σκοτεινη φοραδα
σκορπιζονταs στουs καμπουs γαλαζια σταχυα."


Παπλο Νερουδα

[Atma]

Θα σας πω τώρα το τραγούδι της πεταλούδας:
- είμαι η ερωμένη
που την καίει πάντα ο πολυαγαπημένος της, το φως!
Να καίομαι από λαχτάρα,
αυτός είναι ο εφήμερος κλήρος μου!
Η τύχη που με περιμένει
αυξάνει τον πόθο μου να σμίξω με το φως μου!
Και το κερί μου λέει:
- μη με καταριέσαι γιατί τα ίδια βάσανα τραβώ!
Η φωτιά μ' αγαπάει και την αγαπώ μα με λυώνει!
Να φωτίζω,
να καίω,
να χύνω δάκρυα,
αυτή είναι η μοίρα μου!
- Ε σεις! μας είπε το φως που καίει,
τί παραπονιέστε αφού ζήσατε τη στιγμή που σμίγει!
Ευτυχισμένοι όσοι πίνουν όταν εγώ κερνώ!
Ευτυχισμένη κι η ζωή εκείνου που έλυωσε από την αθάνατη φλόγα μου
κι έσβησε πιστός στην αγάπη!"

Απόσπασμα από το παραμύθι "Η κοπέλα Τόχφα, Η Σουλτάνα των Πουλιών"
από τις "Χίλιες και μία νύχτες"