Η Τενεκεδούπολη...

[pixie]

Γιατί τόση σπατάλη? Γιατί τόσες ασήμαντες λέξεις και πίσω τους κρυμμένη βουβά κάποια αλήθεια?

Ο ανορθολογισμός του συστήματος... αινίγματα... θολές σχέσεις... ευτέλεια... ανθρώπινες σκιές με παρασιτική ψυχολογία... και κάποιοι ιδεαλιστές σαν αγενείς παρείσακτοι...


''Στην καλύτερη περίπτωση, οι άνθρωποι προσφέρουν αυτό που θα επιθυμούσαν οι ίδιοι, αλλά μια - δυο αποχρώσεις χειρότερα!''


Παρακμή...

[pixie]

Διαθέτει σπιρτάδα σου λέει!  :razz:
Τι ακριβώς σημαίνει σπιρτάδα? ''Το σπίρτο είναι ένα μικρό επίμηκες κομμάτι ξύλο ή χαρτόνι που στη μιά του άκρη είναι καλυμμένο με εύφλεκτη ουσία και χρησιμοποιείται για το άναμμα φωτιάς.''

Αλλά...

Έτσι πυροδοτείται συνήθως η πονηριά και τα κενού περιεχομένου μηνύματά της!
Με τη λέξη σπιρτάδα γαρνίρεται το ευτελές χιούμορ, τα ''δήθεν'' έξυπνα, ένας ανόητος τρόπος  επιφανειακής κρίσης κι όλοι ειδήμονες σε γαϊτανάκι φαρισαϊσμού...

Πίσω από την λέξη σπιρτάδα σήμερα δεν κρύβεται το πνεύμα - σπίρτο, spiritus, spirit - ή η πραγματική εξυπνάδα, αλλά το λούστρο του εύκολου εντυπωσιασμού και η παγίδα μιας κίβδηλης εικόνας.

[pixie]

Ακόμα και στις φωνές αυτών που ''μιλούν'' - και δεν αναφέρομαι στον προκαθορισμό της γλώσσας και στον προκάτ μηχανισμό - διαπιστώνουμε ότι η ουσία διαστρεβλώνεται και η ομιλία γίνεται κάτι σαν σπορ! Υπάρχει η πινελιά της αυθόρμητης ελευθεριότητας στην έκφραση, αλλά δεν παύει να θυμίζει σπορ...

Λες και σε κάθε συζήτηση πρέπει να μπαίνει σαν σφήνα και μια ευκαιρία για λεκτικό συναγωνισμό. Έτσι για να μαζεύουμε πόντους για το εγώ μας που σαφώς πάντα έχει δίκιο και το υπερασπίζεται έως θανάτου!
Και κάπως έτσι η σημασία των λεγομένων μένει ακάλυπτη...
Μένει όμως πάντα η μαγεία των κενών μηνυμάτων και η νεκρική ακαμψία της κοινωνίας, το κρυφτούλι, η βουβή επικοινωνία, η ανούσια δραστηριότητα και η φθαρμένη ζωή με το ''αντικειμενικό'' πνεύμα!
 

Οι άνθρωποι, βέβαια, επιδίδονται σε περίπλοκα λεκτικά παιχνίδια και η γλώσσα γίνεται καθαρά μέσο δύναμης!
Οι λέξεις περιέχουν κραδασμούς που μαγεύουν, τόσο που ακόμα και η αμεροληψία ή το αντικειμενικό δίκιο στις συζητήσεις να ενδιαφέρει ελάχιστα.'Ορα, δημαγωγοί και λαοπλάνοι!  
Ο κενός περιεχομένου λόγος στα χείλη αυτών, είναι σαν ναρκωτικό που χρόνια καλύπτει τα προβλήματα της κοινωνίας, στους εξαγριωμένους χώρους της οποίας κάπως έτσι γράφεται η αστική ιστορία...


pixie

[Belladona]

Γιατί τόσος χαμένος χρόνος , λόγος και "απολογισμός" προ κάποιο άτομο το οποίο εξ αρχής έχει δείξει την ταυτότητα του και καλά έκανε . Δικαίωμά του .

Έχουμε ξεφύγει, όμως  από ένα θαυμάσιο θέμα το οποίο απασχολεί όλο σχεδόν τον Ελληνισμό και αναλώνεται πολύτιμος χρόνος και γραφή για "ανούσιες" συζητήσεις.
Ας επανέλθουμε λοιπόν  .

Ζητώ την επιείκειά σας για την παρεμβολή μου  :oops:

[Nikos Apomakros]

[quote user="κώστας" post="336962"]Θα έλεγα ότι
αν αυτό που βλέπουμε θυμίζει
ένα κενό τενεκεδάκι, τότε
είμαστε σε αναθεώρηση
ως προς τον τρόπο ύπαρξης.[/quote]

Εγώ αμφιβάλλω λιγάκι. Η αντίληψη μιας κατάστασης είναι συνηθως και παραδοχή (όχι πάντα ομως), αλλά η αναθεώρηση είναι ένα σκαλοπάτι το οποίο δεν είναι βέβαιο ότι θα ανέβεις. Μπορεί να συνθηκολογησεις, να αλλοιώσεις, να παρερμηνεύσεις, γενικά να οδηγηθεις σε μη αναθεώρηση κρατώντας κυρίως αμυντική σταση υπερμαχη των δεδομένων. Είναι ιδιαίτερα ρευστό το πως θα αντιδράσεις αντιλαμβανόμενος έστω κι ως ένα "κενό τενεκεδακι" τον εαυτό σου.

Νομίζω πάντα. Καμμια βεβαιότητα επί του θέματος.

[Nikos Apomakros]

[quote user="titica" post="339020"]

Δεν ξέρω. Μια γνωστή μου λέει πως ποίηση και τουαλέτα πάνε μαζί. Εμπνέονται φαίνεται.[/quote]


Δεν ξέρω με ποια έννοια το λέει η γνωστή σου ούτε για ποιο ακριβώς λόγο το παραθετεις εδώ.
Αυτό που γνωρίζω σίγουρα είναι ότι χαρακτηριστικό γνώρισμα της εποχής είναι η ταχύτητα και η υπερβολή της "επικοινωνίας". Δεν θα μιλήσω για την επικοινωνία... αποτελεί άλλο τεράστιο θέμα. Η υπερβολή της όμως φέρει άλλες συνέπειες. Μειώθηκε η περισυλλογή. Διότι είναι εφικτή όταν αποκόπτεται κάποια μονάδα από το σύνολό, προϋποθέτει ηρεμία και το δυνατό λιγότερα ερεθίσματα.
Αν λοιπόν ζούμε σε μια εποχή οπού η μονή απομόνωσή ουσιαστικά επέρχεται όταν ουρουμε, αφοδευουμε και κοιμόμαστε, ναι είναι λογικό επόμενο να ταυτίζεται μια από τις εκφράσεις της περισυλλογής (ποίηση) με το αποχωρητήριο. Εκεί οδηγηθήκαμε.
Το πραγματικά λυπηρό δεν είναι ότι συλλογιζομαστε εκεί, αλλά ότι δεν υπάρχει "διαθέσιμος" χρόνος (επιθυμία να τον διαθέσουμε για να είναι ακριβής) πουθενά αλλού.

[titica]

Αν το σχόλιο απευθύνεται σε μένα, τον χρόνο μου τον διαθέτω και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό στο διάβασμα και την ''περισυλλογή''εις βάρος μάλιστα άλλων πιο πρακτικών πλευρών.
Για το πώς αντιλαμβάνεται όμως κάποιος άλλος τα πράγματα, είναι υπόθεση του υποσυνείδητου και του μυαλού που διαθέτει.
Αν δηλαδή κάποιος μπορεί να γίνει βαθυστόχαστος μέσα σε ένα WC κι αυτό ανήκει στη σφαίρα των συνειδητών ενεργειών που κάνει, τότε καλά κάνει. ;-)

[Nikos Apomakros]

[quote user="titica" post="351236"]Αν το σχόλιο απευθύνεται σε μένα, τον χρόνο μου τον διαθέτω και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό στο διάβασμα και την ''περισυλλογή''εις βάρος μάλιστα άλλων πιο πρακτικών πλευρών.
Για το πώς αντιλαμβάνεται όμως κάποιος άλλος τα πράγματα, είναι υπόθεση του υποσυνείδητου και του μυαλού που διαθέτει.
Αν δηλαδή κάποιος μπορεί να γίνει βαθυστόχαστος μέσα σε ένα WC κι αυτό ανήκει στη σφαίρα των συνειδητών ενεργειών που κάνει, τότε καλά κάνει. ;-)[/quote]


Δεν είπα αυτό ακριβώς αλλά πραγματικά μου άρεσε ο τρόπος που το θέτεις  :LOL:

[pixie]

'Ανθρωποι? Ποιοί άνθρωποι? Δυό χέρια και δυό πόδια για να κυκλοφορούμε μηχανικά δεν μας κάνουν ανθρώπους... άντε και δυό ''μάτια'' για να βλέπουμε το ανοραμάτιστο... μια ταυτότητα τέλος πάντων... μια ανάμνηση... και μια χούφτα αντίδοτα για τη ναυτία...


Κι ενώ έχεις φτάσει στο σημείο να παρατηρείς σχεδόν ψυχρά και αδιάφορα πλέον ακόμα και τα κύματα της ανάσας σου, διακρίνεις κάτι άπιαστο, μια ζωντανή εικόνα που λάμπει σαν - υποθετικά αυθεντικό - ακατέργαστο διαμάντι σε έναν κόσμο σχεδόν μυθολογικό... μέσα σε μια οδυνηρή ωραιότητα... τόσο προκλητικά ιδανικό!

Μια στιγμή! Ακούς τη φωνή μέσα σου... καθώς αποδίδεσαι ακέραια στη στιγμή και σε ''κάτι'' τοσούτσικο μα τόσο εκστατικό... τόσο διάφανο πάνω σε τρυφερές καμπύλες αλήθειας και απλότητας...
Έτσι απλά, ένα ταπεινό ''κάτι'' και μιας στιγμής χωρητικότητα, γίνονται παντοδύναμα στα βαθύτερα περιεχόμενα...