Ο Αντίχριστος...

[pixie]

Τι είναι πιο θλιβερό από οποιοδήποτε ελάττωμα? Η ενεργός συμπόνοια όλων των αποτυχημένων και των αδύναμων: Ο Χριστιανισμός! Ο Χριστιανισμός ήταν η μεγαλύτερη συμφορά της ανθρωπότητας ως τώρα.


Καταδικάζω τον Χριστιανισμό. Εγείρω εναντίον του Χριστιανισμού τη δριμύτερη κατηγορία που δέχτηκε ποτέ. Είναι για μένα το πιο μεγάλο κακό, η πιο μεγάλη διαφθορά που μπορεί να διανοηθεί το ανθρώπινο μυαλό. Ήθελε να είναι η πιο μεγάλη διαφθορά που μπορεί να φανταστεί κανείς. Η χριστιανική εκκλησία δεν άφησε τίποτε άθικτο με τη διαφθορά της· μετάτρεψε κάθε αξία σε μη αξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, κάθε ακεραιότητα σε ποταπότητα της ψυχής.

Ας τολμήσει κανείς να μου μιλήσει για τα «ανθρωπιστικά» της αγαθά! Η εξάλειψη μιας συμφοράς ήταν αντίθετη προς τη βαθιά χρησιμοθηρία της· ζούσε από τη συμφορά, δημιουργούσε τη συμφορά για να διαιωνίσει τον εαυτό της... Το σαράκι της αμαρτίας, για παράδειγμα· αυτήν την συμφορά έδωσε πρώτα πρώτα η εκκλησία στην ανθρωπότητα! Η «ισότητα ψυχών μπροστά στον Θεό», αυτή η ψευτιά, αυτό το πρόσχημα για το μίσος όλων των αποβρασμάτων, αυτή η εκρηκτική ύλη μιας έννοιας που κατάληξε να γίνει επανάσταση, σύγχρονη ιδέα, και η αρχή της παρακμής ολόκληρης της τάξης της κοινωνίας, είναι χριστιανικός δυναμίτης...

Τα «ανθρωπιστικά» αγαθά του Χριστιανισμού! Να δημιουργείς μεσ' από την «humanitas» - την ιδιότητα να είσαι άνθρωπος - μια αυτοαντίφαση, μια τέχνη αυτοβεβήλωσης, μια θέληση για ψέματα με οποιοδήποτε τίμημα, μια αποστροφή, μια περιφρόνηση για όλα τα καλά και τίμια ένστικτα!

Αυτά είναι μερικά από τα αγαθά του Χριστιανισμού! Ο παρασιτισμός, η μοναδική πρακτική της Εκκλησίας, που ρουφάει, με το ιδανικό της αναιμικότητας, της «αγιότητας», όλο το αίμα, όλη την αγάπη, όλη την ελπίδα για ζωή· το επέκεινα, ως θέληση για άρνηση κάθε πραγματικότητας· ο σταυρός, ως αναγνωριστικό σημάδι για την πιο υποχθόνια συνωμοσία που υπήρξε ποτέ εναντίον της υγείας, της ομορφιάς, ο,τιδήποτε καλοφτιαγμένου, εναντίον του θάρρους, του πνεύματος, της καλοσύνης της ψυχής, εναντίον της ίδιας της ζωής...


Από τον ''Αντίχριστο'' του Νίτσε

[KostasD33]

[quote user="pixie" post="337542"]Τι είναι πιο θλιβερό από οποιοδήποτε ελάττωμα? Η ενεργός συμπόνοια όλων των αποτυχημένων και των αδύναμων: ....
....[/quote]

Άλλη μια λαλακία του Νίτσε........
Έχω την εντύπωση ότι μετά την σύφιλη που άρπαξε θα του έμειναν πολλά κουσούρια για αυτό και μερικά έργα του Νίτσε τα είχε ο Χίτλερ σαν σημεία αναφοράς (φιλοσοφικό υπόβαθρο) στην δική του παρανόηση.........

Μεγάλο μυαλό δεν λέω ο Νίτσε.. έγραψε και πολλές αλήθειες… αλλά έχει αμολίσει και απίθανες μπαρούφες.
Αυτή η συγκεκριμένη φράση είναι άλλη μια

[black_velvet]

[quote user="KostasD33" post="337553"][quote user="pixie" post="337542"]Τι είναι πιο θλιβερό από οποιοδήποτε ελάττωμα? Η ενεργός συμπόνοια όλων των αποτυχημένων και των αδύναμων: ....
....[/quote]

Άλλη μια λαλακία του Νίτσε........
Έχω την εντύπωση ότι μετά την σύφιλη που άρπαξε θα του έμειναν πολλά κουσούρια για αυτό και μερικά έργα του Νίτσε τα είχε ο Χίτλερ σαν σημεία αναφοράς (φιλοσοφικό υπόβαθρο) στην δική του παρανόηση.........

Μεγάλο μυαλό δεν λέω ο Νίτσε.. έγραψε και πολλές αλήθειες… αλλά έχει αμολίσει και απίθανες μπαρούφες.
Αυτή η συγκεκριμένη φράση είναι άλλη μια[/quote]

 :lol:  :lol:  :lol:  :lol:  :lol:  :lol:

Πες τα βρε παγωτάκι!  :lol:  :lol:  :lol:  :lol:  :lol:  :lol:

[pixie]

Όπως και νάχει όμως, ο Νίτσε είναι πολύ μεγάλη μορφή και πολύ δυνατό μυαλό - όπως κι ο Κώστας είπε - ώστε να απαξιώνεται με γέλια, ελαφρά τη καρδία, από εμάς τους κοινούς θνητούς...  :cool:   :sad:  

Οι πραγματείες του στην Γενεαλογία της Ηθικής, θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικές και αναντικατάστατες. Αλλά το θέμα μας εδώ δεν είναι προφανώς ο Νίτσε, γιαυτό σταματώ.


Το θέμα λοιπόν το άνοιξα, επηρεασμένη ή μάλλον σοκαρισμένη, βλέποντας πρόσφατα μια ταινία μικρού μήκους, τον Αντίχριστο του Λαρς Φον Τρίερ!

Φρίκη! Μια τρομακτική σε σκηνές και τελείως διεστραμμένη ταινία! Μετά βίας την άντεξα ως το τέλος... Κι αφού προβληματίστηκα πάρα πολύ, κάποια στιγμή κατάλαβα ότι τα πράγματα στην ιστορία του Αντίχριστου πήγαιναν απλά ανάποδα! Η εποχή μας είχε φτάσει σε τέτοια παρακμή και ισοπέδωση, ο πολιτισμός μας σε τέτοια έσχατα όρια, που οι άνθρωποι ξαναγυρίζουν πίσω στην βίαια άγρια φύση τους μη μπορώντας να ελέγξουν τα ένστικτά τους.

Έτσι κάθε ανθρώπινη ταυτότητα, κάθε πολιτισμένη εικόνα χάνεται, κι αυτή η σταδιακά ανάποδη πορεία των πραγμάτων στο σημείο Μηδέν, είναι τελικά ο ερχομός του Αντίχριστου...

Και κάπου εκεί διαφαίνεται η ελπίδα ότι ίσως πια, έξω από τους ρόλους και την κοινωνική του ταυτότητα, ο άνθρωπος αρχίσει να αναζητά την πραγματική ουσία του, τον βαθύτερο εαυτό του!

[rain]

ρε συ μη βλέπεις έργα που σε σοκάρουν γιατί μετά μας αγχώνεις.

[pixie]

rain, rain!
:mrblue:  :mricy:

Η αλήθεια είναι πως, κατά καιρούς, γίνονται πολλλές συζητήσεις περί του ερχομού του αντίχριστου και μάλιστα οι ''προφήτες'' αυτοί κάνουν και αναφορές στο χρονικό διάστημα που θα εμφανιστεί...

Λένε πως οι απαντήσεις βρίσκονται στην Αγία Γραφή, όπως στην Αποκάλυψη του Ιωάννη:

''Παιδία, εσχάτη ώρα εστί, και καθώς ηκούσατε ότι ο αντίχριστος έρχεται, και νυν αντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν· όθεν γινώσκομεν ότι εσχάτη ώρα εστίν'' (Α Ιω. β , 18).

Τελευταία κι ένας μοναχός ο Μάξιμος, γνωστός και μη εξαιρετέος από τις εκπομπές του στις τηλεοράσεις - άλλος πεφωτισμένος κι αυτός  :mryellow:  - λέει πως ο αντίχριστος γεννήθηκε το 1983 και θα εμφανιστεί το 2013! :roll:

[Brasidas]

HLTHEN , EIDEN KAI APHLTHEN.

[pixie]

Ο Νίκος Καζαντζάκης μιλάει επηρεασμένος πολύ βαθιά από τον Αντίχριστο του Νίτσε...


Ετούτη στάθηκε μια από τις πιο αποφασιστικές στιγμές της ζωής μου. Εδώ, στη Βιβλιοθήκη της Άγιας Γενεβιέβης, με τη μεσολάβηση μιας άγνωστης φοιτήτριας, μου 'χε στήσει καρτέρι η μοίρα μου. Εδώ με περίμενε, φλογερός, αιματωμένος, μεγάλος πολεμιστής, ο Αντίχριστος. Στην αρχή με κατατρόμαξε. Τίποτα δεν του 'λειπε: αναίδεια κι αλαζονεία, μυαλό απροσκύνητο, λύσσα καταστροφής, σαρκασμός, κυνισμός, ανόσιο γέλιο, όλα τα νύχια, τα δόντια και τα φτερά του Εωσφόρου. Μα με είχε συνεπάρει η ορμή του κι η περηφάνια, με είχε μεθύσει ο κίντυνος και βυθίζουμουν μέσα στο έργο του με λαχτάρα και τρόμο, σα να 'μπαινα σε βουερή ζούγκλα, γεμάτη πεινασμένα θεριά και ζαλιστικά σερνικολούλουδα.

Βιάζουμουν να τελειώσουν τα μαθήματα στη Σορβόννη, να βραδιάσει, να γυρίσω σπίτι, να 'ρθει η σπιτονοικοκυρά να ανάψει το τζάκι και ν' ανοίξω τα βιβλία του -πυργώνουνταν όλα απάνω στο τραπέζι μου- και να αρχίζω μαζί του το πάλεμα. Σιγά σιγά είχα συνηθίσει τη φωνή του, την κομμένη ανάσα του, τις κραυγές του πόνου του. Δεν ήξερα, τώρα το μάθαινα, πως κι ο Αντίχριστος αγωνίζεται κι υποφέρει όπως κι ο Χριστός και πως κάποτε, στις στιγμές του πόνου τους, τα πρόσωπά τους μοιάζουν.

Ανόσιες μου φάνταζαν βλαστήμιες τα κηρύγματά του, κι ο Υπεράνθρωπός του δολοφόνος του Θεού. Κι όμως μια μυστική γοητεία είχε ο αντάρτης ετούτος, μαυλιστικό ξόρκι τα λόγια του, που ζάλιζε και μεθούσε κι έκανε την καρδιά σου να χορεύει. Αλήθεια, ένας χορός διονυσιακός ο στοχασμός του, ένας όρθιος παιάνας που υψώνεται θριαμβευτικά στην πιο ανέλπιδη στιγμή της ανθρώπινης κι υπερανθρώπινης τραγωδίας. Καμάρωνα, χωρίς να το θέλω, τη θλίψη του, την παλικαριά του και την αγνότητα και τις στάλες τα αίματα που περιράντιζαν το μέτωπό του, σαν να φορούσε και τούτος, ο Αντίχριστος, αγκάθινο στεφάνι.

Σιγά σιγά, χωρίς να το 'χω διόλου συνειδητά στο νου μου, οι δυο μορφές, Χριστός κι Αντίχριστος, έσμιγαν. Δεν ήταν λοιπόν ετούτοι οι δυο, προαιώνιοι οχτροί, δεν είναι ο Εωσφόρος αντίμαχος του Θεού, μπορεί ποτέ το Κακό να μπει στην υπηρεσία του Καλού και να συνεργαστεί μαζί του;

Με τον καιρό όσο μελετούσα το έργου του αντίθεου προφήτη, ανέβαινα από σκαλί σε σκαλί σε μια μυστική παράτολμη ενότητα. Το Καλό και το Κακό, έλεγα, είναι οχτροί, να το πρώτο σκαλοπάτι της μύησης. Το Καλό και το Κακό είναι συνεργάτες, αυτό είναι το δεύτερο, το πιο αψηλό σκαλοπάτι της μύησης. Το Καλό και το Κακό είναι ένα! Αυτό 'ναι το πιο αψηλό, όπου ως τώρα μπόρεσα να φτάσω σκαλοπάτι.


Κι άξαφνα η Εκκλησία του Χριστού, όπως την κατάντησαν οι ρασοφόροι, μου φάνταξε μια μάντρα, όπου μερόνυχτα βελάζουν, ακουμπώντας το ένα στο άλλο, χιλιάδες πρόβατα κυριεμένα από πανικό κι απλώνουν το λαιμό κι αγλείφουν το χέρι και το μαχαίρι που τα σφάζει. Κι άλλα τρέμουν γιατί φοβούνται πως θα σουβλίζουνται αιώνια στις φλόγες, κι άλλα βιάζουνται να σφαχτούν για να βόσκουν στους αιώνες των αιώνων σε αθάνατο ανοιξιάτικο χορτάρι...

[larus audouinii]

Και αν δεν κάνω λάθος ο Νίτσε στα τελευταία χρόνια της ζωής του δεν υπήρξε άθεος

[pixie]

Στελλίτσα, ο Νίτσε, όπως και ο Καζαντζάκης που διαβάσαμε παραπάνω, δεν μπήκε ποτέ στη λογική των ιερέων και της εκκλησίας όπως είναι δομημένα ακόμα και σήμερα με την έννοια του συστήματος.

Θεωρούσε ένα είδος προπαγάνδας κάθε θρησκεία και τους απολογητές της! Κυρίως αμφισβητούσε τα πάντα γύρω από τον Χριστιανισμό αλλά δεν ήταν και ο μοναδικός από τους φιλοσόφους της εποχής που αμφέβαλε για το κύρος του.
Αυτό ήταν που τον απωθούσε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν στοχάστηκε βαθύτατα για την ύπαρξη του Θεού.

Κι επειδή αναφέρθηκες στο τέλος της ζωής του, μετά τα 45 του ήταν άρρωστος με διανοητική διαταραχή - τον είχε χτυπήσει άσχημα και το άλογο μιας άμαξας - και είχε μόνο μικρές αναλαμπές και ελάχιστη συνείδηση.

[larus audouinii]

Για να μην παρεξηγηθώ, αναφερόμουν στην χαρακτηριστική μεταστροφή της ουσίας από ένα σημείο και μετά στο συγγραφικό του έργο μετά το αδιέξοδο που είχε βρεθεί
Για κάποιον όπως ο άθεος αρχικά Νίτσε που στην εποχή του φιλοσοφικά και επηρεάστηκε αλλά κυρίως και επηρέασε ως οδηγός πολλά κινήματα και ήταν ο μεγαλύτερος εκπρόσωπος του θανάτου του Θεού (Υπεράνθρωπος πχ)  Για μένα εκεί είναι η ουσία
Στα υπόλοιπα φυσικά και συμφωνούμε Καλημέρα  :grin:

[larus audouinii]

[align=center][googlevideo]-184240591461103528#][/googlevideo][/align]
Η ταινία του bbc Human all Too Human, για τον Nietzsche και την ενότητα εδω. Αξίζει να το δείτε...δυστυχώς είναι στα αγγλικά

[κώστας]

Στελλίτσα, το καλό και το κακό είναι ένα.
Ο θεός είναι και αντίχριστος.
Ο αντίχριστος είναι και χριστός.
Ο χριστός είναι σκατά.
Τα σκατά είναι τροφή.
Η τροφή είναι ποτό. [το σώμα και αίμα]
Όλοι είμαστε ένα. Ένα γιγάντιο κουκούλι
που εξυφαίνει μυστηριώδης αράχνη.

Αδιάβαστη. Αύριο με τον κηδεμόνα σου.

[larus audouinii]

Παλιόπαιδα και οι δυο αποπάνω  :twisted:  :grin:

Πήρα σήμερα και αυτό το κείμενο με mail, και δεν θα το αντέγραφα εδώ, το κάνω για την απλότητα και καθαρότητά του


Σκέφτομαι...
Πολλές φορές στις ατυχίες της ζωής μου ρώτησα τον Θεό: ΓΙΑΤΙ?
Νομίζω πως πήρα ένα μέρος της απάντησης μου....

Μια ψυχή ενός ανθρώπου μίλαγε με τον Θεό και ο Θεός του έδειχνε μεσα στην έρημο έναν δρόμο που είχαν φτιάξει δύο ζευγάρια απο χναρια.

Ρωτάει ο άνθρωπος τον Θεό: -Τι είναι αυτό που βλέπω;
Κι εκείνος του λέει: -Αυτή είναι η πορεία της ζωής σου απο τότε που γεννήθηκες μεχρι σήμερα.
Ανθρωπος: -Αφού αυτή είναι η πορεία της ζωής μου, γιατί υπάρχουν δύο ζευγαρια χνάρια;
Θεός: -Το ένα είσαι εσύ που προχωράς και φτιάχνεις την ζωή σου και το αλλο δίπλα σου είμαι εγώ που σε κρατάω απο το χέρι.
Ανθρωπος: -Ωραία, αλλα σε κάποια σημεία υπάρχει μόνο ένα ζευγάρι χνάρια.
Θεός: -Σε αυτά τα σημεία του δρόμου ειναι οι στεναχώριες και οι δυσκολίες της ζωής σου.
...
...
Ο ανθρωπος πολύ στεναχωρημένος ρωτάει: -Γιατί σε αυτές τις στιγμές που σε χρειαζόμουν με άφησες μόνο μου;;;

...και ο Θεός του απαντάει: -Εκείνες τις στιγμές σε κράταγα στην αγκαλιά μου...

[pixie]

:mryellow:  :mryellow:  


Ναι, πολύ όμορφο αυτό που μόλις διάβασα και πολύ τρυφερό...

Καμωμένο για αγγέλους και μικρά παιδιά...

Αλλά, Λαράκι [έτσι θα σε λέω, για να μην τσιμπήσει πάλι ο αντίχριστος - όρα κώστας  :smile: ]...

... εκείνο που επιφέρει πολλές διαφωνίες είναι η ταύτιση του Θεού υποχρεωτικά με τον Χριστό!Ή με τον Βούδα!'Η με τον Κρίσνα ή με οποιοδήποτε άλλο υπαρκτό ή φανταστικό πρόσωπο!


Θεός είναι, εξ' ορισμού, αυτό που τίποτα ανώτερό του δεν μπορούμε να συλλάβουμε, έτσι δεν είναι?
Τον 17ο αιώνα, ο Descartes, πατέρας της νεότερης φιλοσοφίας, υποστηρίζει ότι η ψυχή μας είναι εφοδιασμένη με ορισμένες έμφυτες ιδέες ή έννοιες, μιά από τις οποίες είναι και η ιδέα της τελειότητας, η οποία αναφέρεται στο όντως τέλειο ον, το οποίο δεν μπορεί να είναι άλλο παρά ο Θεός, στον οποίο προσδίδει την ύπαρξη της ιδέας της τελειότητας.

Σ' αυτό το σημείο όμως αντιτάχθηκε ο Kant με την εύστοχη παρατήρηση ότι το ρήμα ''είναι'' -  με το οποίο προσδίδονται στο Θεό οι ιδιότητες του αόρατου, του παντοδύναμου, του αθάνατου και της πρωταρχικής αιτίας του κόσμου - προσδιορίζει μεν τα εννοιολογικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα της έννοιας του Θεού, αλλά δεν εξοπλίζει αυτήν την έννοια και με την αναγκαιότητα της παραδοχής της ύπαρξης του Θεού μέσα στην πραγματικότητα!

Θα αναφερθώ και στην άποψή μου κάποια στιγμή, αν αυτό ενδιαφέρει...