ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

[KostasD33]

Δημήτρης Σαραντάκος

[align=center]ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ

Απόπειρα ορθολογικής προσέγγισης τους[/align]

Εισαγωγικά

Θαύμα λέμε σήμερα κάθε τι το υπερφυσικό, το εκπληκτικό, το παράδοξο, το άξιο θαυμασμού. Την ίδια σημασία είχε η λέξη και στην αρχαία ελληνική (πρβλ. "τα επτά θαύματα του κόσμου"). Σήμαινε όμως και το τέχνασμα ταχυδακτυλουργού ή μιαν εξαιρετική επίνοια. Το θρησκευτικό θαύμα, δηλαδή η θεραπεία μιας ανίατης πάθησης, η ανάσταση ενός νεκρού και γενικά κάποια παραβίαση των φυσικών νόμων, που γίνεται με την άμεση ενέργεια ή με τη επίκληση θείων δυνάμεων, στην αρχαία ελληνική οριζόταν με τις λέξεις τέρας ή σημείον. Λέξεις που κατά κανόνα συναντούμε στην Καινή Διαθήκη.

Θαυματοποιοί, μάγοι και εξορκιστές

Οι άνθρωποι της Αρχαιότητας και του Μεσαίωνα πίστευαν ακράδαντα στην ικανότητα κάποιων προσώπων να θαυματουργούν. Η ιστορία είναι γεμάτη από θαύματα και θαυματοποιούς. Οι Έλληνες είναι αλήθεια ότι πολύ γρήγορα, από την αρχαϊκή ήδη εποχή, εκδηλώσαν μεγάλο σκεπτικισμό αναφορικά με τα θαύματα. Οι λαοί όμως της αρχαίας Ανατολής ήταν περισσότερο επιρρεπείς στην αποδοχή τους. Σπουδαίοι θαυματοποιοί εθεωρούντο οι Αιγύπτιοι, κατά δε τον Ιώσηπο, οι Ιουδαίοι, έχοντας κληρονομήσει τη σοφία του Σολομώντα, ήταν σε θέση, περισσότερο από άλλους λαούς, να θεραπεύουν παθήσεις με θαυμαστό τρόπο. Έναν αιώνα πριν από την εποχή του Ιησού του Ναζωραίου διάσημος θαυματοποιός στην Ιουδαία ήταν ο Ονίας ο κυκλοποιός, ο οποίος σε εποχή ανομβρίας με την προσευχή του προκάλεσε καταρρακτώδη βροχή. Ο Άννινος ο γιος του Ντοζά εξ άλλου, που έζησε στη Γαλιλαία έναν αιώνα μετά τον Ιησού, θεράπευσε τον γιο του νομοδιδασκάλου Γαμαλιήλ του Γʼ κατά τρόπο που θυμίζει έντονα τη θεραπεία του γιου του εκατόνταρχου από τον Ναζωραίο. Αλλά και σε σύγχρονες με τον Ιησού και τον Παύλο προσωπικότητες, όπως ήταν ο καίσαρας Βεσπασιανός και ο διδάσκαλος Απολλώνιος ο Τυανέας αποδόθηκαν θαυματουργές ιάσεις τυφλών, κουτσών και κουλών, (φύσει ή τέχνη), μαρτυρημένες από αρκετά πρόσωπα. Στον Απολλώνιο επίσης αποδίδεται και η ανάσταση μιας γυναίκας, που πέθανε την ημέρα του γάμου της.

Εξ άλλου μεγάλη διάδοση κατά τους ελληνιστικούς και ρωμαϊκούς χρόνους γνώρισαν η μαγεία και οι συναφείς με αυτές τεχνικές (αστρολογία, οιωνοσκοπία, μαντική κ.ά.) που επίσης σχετίζονται στενά με την θαυματουργία. Σχεδόν κάθε ηγεμόνας και δημόσιος άνδρας είχε στο πλευρό του τον μάγο ή αστρολόγο του. Η διαφορά μεταξύ μαγείας και θρησκείας βρίσκεται στο ότι στην μεν θρησκεία ο πιστός επιδιώκει την ικανοποίηση των προσδοκιών του με τη βοήθεια των θείων δυνάμεων, στις οποίες πιστεύει, ενώ στη μαγεία επιδιώκεται η ικανοποίηση αυτή με τη βοήθεια μαγικών διαδικασιών, οι οποίες κρύβουν μέσα τους τις δυνάμεις αυτές. Η μαγεία δηλαδή στηρίζεται στις ίδιες δυνάμεις του ανθρώπου, τις οποίες ενεργοποιούν οι μαγικές τελετουργίες, χωρίς καμιά θεία επέμβαση. Αυτό εξηγεί την ασυμβίβαστη αντίθεση και την απροκάλυπτη εχθρότητα που έδειξαν και δείχνουν οι ιερείς κάθε θρησκείας κατά των μάγων , καθώς και το διωγμό των τελευταίων από τους πρώτους, τον τρόμο που ενέπνεαν οι μάγοι στους πιστούς και την ευκολία με την οποία πολλοί εκπρόσωποι, οποιασδήποτε θρησκείας, κατηγορούν τους αντιπάλους τους σαν μάγους. Ήδη ο Ιησούς κατηγορήθηκε από τους Φαρισαίους σαν μάγος1, κατηγορία που επαναλαμβάνει το Ταλμούδ, ενώ ο Παύλος με τον Βαρνάβα είχαν καταγγελθεί στις μεν αρχές σαν ανατρεπτικά στοιχεία στον δε αμόρφωτο πλήθος σαν επικίνδυνοι μάγοι2. Πολύ αργότερα η νικήτρια χριστιανική εκκλησία θα χρησιμοποιήσει κατά κόρον την κατηγορία της μαγείας για να εξοντώσει τους αντιπάλους της3.

Κοινό σημείο συνάντησης μαγείας και θρησκείας είναι η μαντική. Ο αυθεντικός μάγος υποτίθεται ότι έχει την ικανότητα να προλέγει το μέλλον, αλλά την ίδιαν ικανότητα διεκδικεί και η θρησκεία. Οι μάντεις της ηρωικής και αρχαϊκής εποχής ήταν ταυτοχρόνως και ιερείς και αργότερα σημαντικά και σεπτά κέντρα της ελληνικής θρησκείας ήταν ταυτοχρόνως και Μαντεία, όπως των Δελφών και της Δωδώνης, ενώ στην στη διαμόρφωση της ιουδαϊκής θρησκείας έπαιξαν σημαντικό ρόλο μάντεις, με την ονομασία Προφήτες.

Βεβαίως οι εγκυρότεροι φιλόσοφοι της αρχαιότητας, ιδίως οι σοφιστές, οι κυνικοί, οι επικούρειοι και οι σκεπτικοί, απέρριπταν και γελοιοποιούσαν μάντεις και μαντική και την ίδια στάση κρατά σήμερα το σύνολο των επιστημόνων, αλλά παρʼ όλα αυτά οι πάσης φύσεως μάντεις και προφήτες έκαναν και κάνουν την τύχη τους προλέγοντας το μέλλον, ιδίως δε σε εποχές μεταβατικές, σε χρόνους αστάθειας και ανασφάλειας, όπως είναι και οι μέρες τις οποίες ζούμε.

Η άποψη των Ελλήνων φιλοσόφων

Ανάλογη, αρνητική, στάση τηρούσαν οι Έλληνες διανοητές αναφορικά με τα θαύματα. Οι περισσότεροι Έλληνες φιλόσοφοι απέρριπταν τα θαύματα, διότι πίστευαν ότι κανένα πράγμα δε γίνεται άσκοπα αλλά όλα έχουν κάποιαν αιτία και υπαγορεύονται από την ανάγκη. Όπως έλεγε ο Λεύκιππος ο Αβδηρίτης: ουδέν χρήμα μάτην γίγνεται αλλά πάντα εκ λόγου τε και υπʼ ανάγκην4.

Οι Έλληνες διανοητές πολύ νωρίς κατανόησαν πως όλα τα γεγονότα και όλα τα φαινόμενα είναι αποτέλεσμα κάποιας αλληλουχίας, που πολλές φορές δεν είναι αμέσως αντιληπτή αλλά όταν κατανοηθεί και ερμηνευτεί σωστά αποδεικνύεται πως είναι αιτιολογημένη και όχι αυθαίρετη. Ήδη οι πρώτοι ʽΈλληνες φιλόσοφοι δίδαξαν ότι ο φυσικός κόσμος, μέσα στον οποίο ζει ο άνθρωπος, δεν είναι η σκηνή στην οποία διαδραματίζονται ακατανόητα, αυθαίρετα και αναιτιολόγητα γεγονότα. Δεν κυριαρχείται δηλαδή από σκοτεινές, υπερφυσικές και ανεξέλεγκτες δυνάμεις, αλλά αντίθετα είναι δυνατόν να κατανοηθεί και να ερμηνευθεί, μόλις εξακριβωθεί η αιτία, ο λόγος που γεννά τα φαινόμενα αυτά.

Ο Κικέρων αποδεχόμενος την ορθολογική αυτή θέση γράφει5: Τίποτα δεν μπορεί να συμβεί χωρίς αιτία. Τίποτα δεν συμβαίνει που να μην μπορεί να συμβεί και εφʼ όσον συμβαίνει αυτό που είναι δυνατόν να συμβεί, τότε δεν μπορεί να ερμηνευθεί ως θαύμα. Κατά συνέπεια δεν υπάρχουν θαύματα.

Η σημασία που δίνουν τα Ευαγγέλια στα θαύματα

Η σημασία που δίνουν τα Ευαγγέλια στα θαύματα του Ιησού του Ναζωραίου δεν είναι η ίδια για όλα. Ενώ το κατά Ματθαίον και κατά Λουκάν προβάλλουν περισσότερο το ηθικό δίδαγμα των κηρυγμάτων του Ιησού, το κατά Μάρκον τονίζει με ιδιαίτερη έμφαση τα θαύματα που έκανε. Όπως φαίνεται μετά τη σταύρωση του Ιησού του Ναζωραίου, οι Απόστολοι και ιδιαίτερα ο Πέτρος έδωσαν μεγάλη σημασία στα θαύματα του Ιησού, θεωρώντας τα σαν απόδειξη πως ήταν Χριστός του Θεού6.

Όπως διαφαίνεται από τη μελέτη των βιβλίων της Καινής Διαθήκης ο τονισμός της σημασίας των θαυμάτων του Ιησού του Ναζωραίου, πρέπει να είναι μεταγενέστερη προσθήκη. Η άποψη αυτή ενισχύεται από το γεγονός ότι στα Απόκρυφα, (που τα περισσότερα έχουν γραφεί τον 2ον ή και τον 3ον αιώνα) αποδίδονται στον Ιησού πολύ περισσότερα, πολύ πιο αλλόκοτα και σε ορισμένες περιπτώσεις και κακεντρεχή θαύματα. Όπως προανέφερα στα κατά Ματθαίον και κατά Λουκάν Ευαγγέλια τα θαύματα δεν παίζουν πρωτεύοντα ρόλο. Αλλά και σε πολλές περικοπές του κατά Μάρκον7 αναφέρεται ότι ο Ιησούς απέφευγε να δίνει δημοσιότητα στα θαύματα που έκανε και απαγόρευε στους μαθητές του να τα κοινολογούν.

Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι πολλοί Εθνικοί (εκατόνταρχος, Συροφοινίκισσα γυναίκα κ.ά.) παρουσιάζονται να δείχνουν στις θαυματουργές ικανότητες του Ναζωραίου μεγαλύτερη πίστη από τους Ιουδαίους. Ίσως και αυτό να είναι μεταγενέστερη προσθήκη όταν ο Χριστιανισμός άρχισε να αποχωρίζεται από τον Ιουδαϊσμό και να εισχωρεί στον κόσμο των Εθνικών. Περίεργο είναι επίσης το ότι οι μαθητές του Ιησού δεν αποδέχονταν πάντα και με την ίδια προθυμία τα θαύματα που έκανε. Θαύματα πρωτάκουστα και σημαντικά, όπως ο πρώτος και ο δεύτερος πολλαπλασιασμός των άρτων8 περνούν σχεδόν ασχολίαστα. Το περπάτημα του Ιησού πάνω στα νερά9 τους ξάφνιασε και δεν το κατανόησαν "επειδή η καρδία αυτών ήτο πεπορωμένη".

Αργότερα οι Εθνικοί στις αντιπαραθέσεις που είχαν με τους Χριστιανούς, όχι μόνο αμφισβητούσαν τη σημασία των θαυμάτων του Ιησού αλλά τα θεωρούσαν πολύ υποδεέστερα των αντιστοίχων του Ηρακλή, του Ασκληπιού, των Διοσκούρων ή του Διονύσου10.

Οι αντιφάσεις των Ευαγγελίων αναφορικά με τα θαύματα

Εκτός από τη διαφορετική αποτίμηση της σημασίας των θαυμάτων του Ιησού του Ναζωραίου (ή ίσως εξ αιτίας αυτής), τα Ευαγγέλια παρουσιάζουν μεταξύ τους σημαντικές ασυμφωνίες. Πράγματι, μελετώντας τα Ευαγγέλια παρατηρούμε ότι δεν αναφέρουν όλα τα ίδια θαύματα. Στο κατά Ματθαίον αναφέρονται συνολικά 18 θαύματα, στο κατά Μάρκον 17, στο κατά Λουκάν 19 και στο κατά Ιωάννην μόνον 7. Δεν πρόκειται όμως για τα ίδια περιστατικά. Στην πραγματικότητα το μόνο θαύμα που μνημονεύουν και τα τέσσερα [Ματθ. ιδʼ 13-21, Μαρκ. ςʼ30-44 Λουκ. θʼ10-17 Ιωαν. ςʼ 1-15] είναι αυτό του πρώτου πολλαπλασιασμού των άρτων.

Τα θαύματα που αναφέρονται και στα τρία συνοπτικά Ευαγγέλια είναι μόνο δέκα: ο τυφλός της Ιεριχούς [Ματθ κʼ 29-34, Μαρκ ιʼ46-52, Λουκ.ιηʼ35-43], η πεθερά του Σίμωνα-Πέτρου [Ματθ ηʼ14-15, Μαρκ αʼ 20-23, Λουκ.δʼ 31-37], το επιληπτικό παιδί [Ματθ ιζʼ14-27, Μαρκ θʼ14-19, Λουκ.θʼ37-43], η αιμορροούσα γυναίκα [Ματθ θʼ 20-22, Μαρκ εʼ24-34, Λουκ.ηʼ43-48], η κόρη του Ιαείρου [Ματθ θʼ 18-19, Μαρκ εʼ 21-24, Λουκ.ηʼ40-42], η θεραπεία του λεπρού [Ματθ ηʼ 1-4, Μαρκ αʼ40-45, Λουκ.εʼ12-16], η θεραπεία του ξεραμένου χεριού [Ματθ.ιβʼ 9-14, Μαρκ.γʼ1-5, Λουκ.ςʼ 6-11], ο παράλυτος της Καπερναούμ [Ματθ.θʼ 1-8, Μαρκ. βʼ 1-3, Λουκ.εʼ 17-18], , ο δαιμονιζόμενος των Γεργεσηνών [Ματθ.ηʼ 28-31, Μαρκ.εʼ 1-6, Λουκ.ηʼ 26-29], και η γαλήνευση της θάλασσας [Ματθ. ιδʼ 22-33, Μαρκ. ςʼ 45-52, Λουκ.ηʼ 22-25].

Ανά δύο Ευαγγέλια μνημονεύουν ακόμα πέντε θαύματα: τη Συροφοινίκισσα γυναίκα [Ματθ. ιζʼ18, Μαρκ.θʼ 25], τον (δεύτερο) πολλαπλασιασμό των άρτων [Ματθ. ιεʼ 32-39, Μαρκ. ηʼ 1-10], τον δαιμονιζόμενο τυφλό και κουφό [Ματθ. κʼ29-34, Μαρκ. ιʼ 46] και τον περίπατο πάνω στην επιφάνεια της θάλασσας[Ματθ. ιδʼ 24-27, Μαρκ. ςʼ 48-51].

Δώδεκα τέλος θαύματα αναφέρονται μόνο σε ένα Ευαγγέλιο. Δύο στο κατά Ματθαίον (οι δύο τυφλοί και ο δαιμονιζόμενος κωφάλαλος ), δύο στο κατά Μάρκον (ο κωφάλαλος [ζʼ 32-33] και ο τυφλός της Βηθσαϊδά [ηʼ 22-26]), τέσσερα στο κατά Λουκάν (ο γιος της χήρας της Ναϊν [ζʼ 11-15] η συγκύπτουσα γυνή [ιγʼ 10-17], ο υδρωπικός [ιδʼ 1-4] και οι δέκα λεπροί [ιζʼ 11-15]) και τέσσερα στο κατά Ιωάννην (οι γάμοι της Κανά [βʼ 1-11], ο ανήμπορος της Βηθεσδά [εʼ 1-16], ο εκ γενετής τυφλός [θʼ 1-7] και η ανάσταση του Λαζάρου[ιαʼ 1-44]).

Για το μεγαλύτερο από τα θαύματα του Ιησού: να αναστήσει τον φίλο του, τεταρταίον ήδη, [Ιωαν.ιαʼ 43-44] η σιωπή των λοιπών Ευαγγελίων είναι ανεξήγητη. Η ανάσταση έγινε στη Βηθανία, όπου έμενε ο Λάζαρος και οι αδελφές του, Μάρθα και Μαρία. Λίγο αργότερα, εξ ήμέρες πριν από το τελευταίο Πάσχα της ζωής του, ο Ιησούς δείπνησε στη Βηθανία με τον αναστηθέντα Λάζαρο και τις αδελφές του και η Μαρία έπλυνε τα πόδια του και τον άλειψε με μύρο [Ιωαν ιβʼ1-11]. Τα άλλα Ευαγγέλια παραλείπουν αυτό το μεγαλύτερο θαύμα και αντιθέτως, τα μεν πρώτο και δεύτερο [Ματθ. κςʼ6-16 και Μαρκ. ιδʼ 1-9] αναφέρουν ότι πράγματι έγινε το δείπνο στη Βηθανία, αλλά στο σπίτι του Σίμωνα του λεπρού και τα πόδια του τα άλειψε με μύρο κάποια μη κατονομαζόμενη γυναίκα, προκαλώντας την οργή του Ιούδα του Ισκαριώτη για την άσκοπη σπατάλη, το δε κατά Λουκάν [ζʼ36-38] παραλείπει και τη Βηθανία και το δείπνο και μνημονεύει το επεισόδιο με το μύρο στο σπίτι κάποιου Σίμωνα, πλούσιου Φαρισαίου φίλου του Ιησού, με πρωταγωνίστρια μιαν αμαρτωλή γυναίκα. Αλλά και στις Πράξεις [κςʼ 22-23], αμφισβητείται η ανάσταση του Λαζάρου εφʼ όσον ρητά αναφέρεται ότι ο πρώτος που ανεστήθη εκ νεκρών υπήρξε ο Ιησούς.

Αναφορικά με τον Σίμωνα τον λεπρό παραμένει ανεξήγητο γιατί ο Ιησούς που θεράπευσε μία δωδεκάδα περίπου πάσχοντες από τη φοβερή αρρώστια δεν απήλλαξε από τα βάσανά της τον αγαπητό φίλο του.

Εξ άλλου τα Ευαγγέλια δε συμφωνούν μεταξύ τους για το ποιο υπήρξε το πρώτο θαύμα, με το οποίο άρχισε ο Ιησούς Χριστός τα σημεία του. Στο κατά Ματθαίον [δʼ24] άρχισε με τη θεραπεία στη Γαλιλαία διαφόρων δαιμονιζομένων, σεληνιαζομένων και παραλυτικών, στο κατά Μάρκον [αʼ21-27] μέσα στη Συναγωγή της Καπερναούμ, θεραπεύοντας έναν δαιμονισμένο, στο κατά Λουκάν [δʼ31-34] τα πρώτα θαύματα έγιναν την ίδια μέρα στην Καπερναούμ, όταν μέσα στη συναγωγή θεράπευσε το δαιμονισμένο και στο σπίτι του Σίμωνα-Πέτρου την πεθερά του και τέλος στο κατά Ιωάννην [βʼ1-11] το πρώτο θαύμα έγινε σε ένα γάμο, στην Κανά, όπου με προτροπή της μητέρας του μετέτρεψε το νερό σε κρασί.

Κατηγορίες θαυμάτων

α) Θεραπείες

Τα περισσότερα, ίσως πάνω από τα μισά, από τα θαύματα του Ιησού του Ναζωραίου αφορούν θεραπείες. Μια ορθολογική ερμηνεία των θαυμάτων αυτών είναι ότι πολλά αφορούν ψυχοσωματικές παθήσεις (αιμορροούσα γυναίκα, σεληνιαζόμενος νέος, συγκύπτουσα γυναίκα κ.ά.) και αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι ο ίδιος ο Ιησούς βεβαίωνε τους θεραπευμένους ότι "η πίστη σου σε έσωσε". Οι αναστάσεις της κόρης του Ιαείρου ή του γιου της χήρας της Ναϊν, ενδεχομένως να αφορούν νεκροφάνειες. Ο ίδιος άλλωστε στην πρώτη περίπτωση βεβαίωνε "δεν πέθανε το κοριτσάκι αλλά κοιμάται"

β) Εξορκισμοί

Ειδική κατηγορία θαυματουργών θεραπειών (ο δαιμονισμένος της Καπερναούμ, ο δαιμονισμένος των Γαδαρηνών - Γερασηνών, ο κωφάλαλος δαιμονισμένος, το επιληπτικό παιδί, η Συροφοινίκισσα γυναίκα κ.ά.) έγιναν με κάποια διαδικασία εξορκισμού, κατά την οποία ο Ιησούς έβγαλε από τους πάσχοντες τα δαιμόνια που τους βασάνιζαν.

γ) Επεμβάσεις στη φυσική κατάσταση των πραγμάτων

Εδώ έχουμε τους πολλαπλασιασμούς των άρτων, τη γαλήνευση της θάλασσας, τη βάδιση στην επιφάνεια του νερού κ.α. Είναι ίσως τα μόνα αυθεντικά θαύματα, εφʼ όσον δε μπορούν να ερμηνευτούν ορθολογικά και παραλλήλως εκείνα στα οποία οι μαθητές έδωσαν τη μικρότερη προσοχή και σημασία.

Το θαύμα της Ανάστασης

Όσον αφορά την ίδια την ανάσταση του Ιησού, προκαλεί κάποια αμηχανία το ότι σε κανένα Ευαγγέλιο δεν αναφέρονται αυτόπτες μάρτυρες που να παρακολούθησαν αυτό το καθοριστικής σημασίας γεγονός. Στο 1ο [Ματθ.κηʼ 1-9] δύο γυναίκες (η Μαρία η Μαγδαληνή και μια άλλη Μαρία) πήγαν στον τάφο, όπου δεν είδαν τον Ιησού αλλά έναν Άγγελο, που τους είπε ότι ο Ιησούς ανέστη. Στο 2ο [Μαρκ. ιςʼ 1-8] οι γυναίκες ήταν τρεις ( η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία του Ιακώβου και η Σαλώμη), που επίσης είδαν τον τάφο κενό και πληροφορήθηκαν τα περί αναστάσεως από τον Άγγελο. Στο 3ο [Λουκ. κδʼ 1-12] αρκετές γυναίκες από τη Γαλιλαία (μεταξύ των οποίων και η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία του Ιακώβου και κάποια Ιωάννα) πήγαν στον τάφο, τον βρήκαν άδειο και δύο Άγγελοι τους είπαν τα καθέκαστα. Ο Πέτρος, τον οποίον πληροφόρησαν σχετικά δεν το πίστεψε και πήγε κι αυτός στον τάφο και είδε τους επιδέσμους που είχαν τυλίξει το νεκρό. Στο 4ο τέλος [Ιωαν. Κʼ 1-7] μόνη η Μαρία η Μαγδαληνή πήγε στον τάφο, τον βρήκε άδειο και έτρεξε να ειδοποιήσει τον Πέτρο, που με άλλον ένα μαθητή (προφανώς τον Ιωάννη) πήγαν και βρήκαν μόνο τους επιδέσμους.

Βεβαίως ο Ιησούς εμφανίστηκε, λίγο αργότερα μεν στις δύο γυναίκες, αρκετές δε μέρες μετά, στη Γαλιλαία, στους μαθητές του [Ματθ. κηʼ9-10 και 16-18], ενώ κατά το 2ο Ευαγγέλιο κάποιοι τον είδαν οδοιπορούντα προς τους Εμμαούς, κατά το 3ο εμφανίστηκε ανάμεσα στους μαθητές του, ενώ στο 4ο όταν έφυγαν οι μαθητές και έμεινε κλαίγοντας η Μαρία εμφανίστηκε σʼ αυτήν ο Ιησούς μαζί με δύο Αγγέλους.

Η θαυματουργία των Αποστόλων

Οι Απόστολοι που ακολούθησαν τα βήματα του Ιησού έκαναν επίσης πολλά θαύματα. Αντιθέτως όμως με εκείνον, που απέφευγε να δίνει μεγάλη δημοσιότητα στις ιάσεις που έκανε, οι μαθητές του τις προέβαλαν συστηματικά, πράγμα που προκάλεσε αίσθηση στον κόσμο και τους έφερε νέους πιστούς, οι οποίοι μετέφεραν συχνά στις πλατείες τους ασθενείς πάνω σε φορεία και κρεβάτια για να τους θεραπεύσουν οι Απόστολοι, όταν θα περνούσαν από εκεί και ιδίως ο Πέτρος, για τον οποίο πίστευαν πως αρκούσε να πέσει η σκιά του στον άρρωστο για να θεραπευθεί. Αντιθέτως στον Απόστολο των Εθνών τον Παύλο αποδίδονται ελάχιστα θαύματα.

Προσθέτουν τίποτα τα θαύματα στο μεγαλείο των ιδεών του Ιησού;

Επανερχόμενος στα όσα προανέφερα, αναφορικά με τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζουν τα θαύματα του Ναζωραίου αφ΄ενός μεν τα κατά Ματθαίον και κατά Λουκάν Ευαγγέλια, αφ΄ετέρου δε το κατά Μάρκον, πιστεύω ότι το ηθικό κήρυγμα του Ιησού δεν έχει να κερδίσει τίποτα από το αν έκανε ή όχι θαύματα.

Φυσικά δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε το ζήτημα των θαυμάτων με τις σύγχρονες αντιλήψεις, τις οποίες ενστερνίζονται οι περισσότεροι σημερινοί άνθρωποι και οι οποίες απορρίπτουν τα θαύματα. Βεβαίως εξακολουθούν να υπάρχουν θρησκευόμενοι που πιστεύουν στα θαύματα ακόμη και στις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες, πολλοί δε περισσότεροι στις αναπτυσσόμενες. Οι περισσότεροι όμως άνθρωποι υποκατέστησαν την πίστη στη θαυματουργό δύναμη του θεού ή των αγίων, με την πίστη στις δυνατότητες της επιστήμης.

Δεν πρέπει επίσης να αγνοήσουμε το γεγονός ότι και μεταξύ θρησκευομένων, έχει εμφανιστεί από τον 17ο ήδη αιώνα στην Αγγλία, κάποιος θρησκευτικός ορθολογισμός, ο οποίος συνέβαλε πολύ στη διαμόρφωση μιας θρησκείας του λόγου, στην οποία η αποκάλυψη έπαιζε δευτερεύοντα ρόλο και για την οποίαν η ρήση "το πιστεύω γιατί είναι απίστευτο" (credo quia incredibile) ήταν απαράδεκτη11. Σε αυτό το πνεύμα ενδεχομένως εντάσσεται η πρόσφατη δήλωση του επικεφαλής της Αγγλικανικής Εκκλησίας, Πρωθιερέα της Καντερβουρίας, σύμφωνα με την οποία "η Ανάσταση δεν αποτελεί ιστορικά βεβαιωμένο γεγονός".

Προσωπικά, αναφορικά με τα θαύματα, συμμερίζομαι τις απόψεις των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων, οι οποίοι τα απέρριπταν. Πιστεύω ότι η ίδια η ιδέα του θαύματος δεν είναι μονάχα αντιεπιστημονική αλλά και μη ελληνική. Το θαύμα δεν εξηγεί τίποτα. Αντικαθιστά την εξήγηση με θαυμαστικά12. Ο Δημόκριτος ο Αβδηρίτης έλεγε ΣΟΦΙΗ ΑΘΑΜΒΟΣ ΑΞΙΗ ΠΑΝΤΩΝ13 και ήθελε ο άνθρωπος με τη γνώση να. κατακτήσει την αθαμβία, να μη θαυμάζει ως υπερφυσικά, πράγματα και φαινόμενα που μπορούν να ερμηνευθούν.

Αλλά και από καθαρά θρησκευτικής σκοπιάς εξεταζόμενη, η πίστη σε θαύματα είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, παράλογη και αντιφατική, γιατί βεβαίως το να δεχόμαστε ότι ο Θεός παραβιάζει τους νόμους, που ο ίδιος καθόρισε να διέπουν τη φύση, υποτιμούμε είτε το Θεό είτε την ισχύ των φυσικών νόμων (είτε τη νοημοσύνη μας). Δεν θα αναφερθώ δε στην προφανή αδυναμία να έγιναν ορισμένα θαύματα. Η κάλυψη, επί παραδείγματι, ολόκληρης της επιφάνειας του πλανήτη ακόμα και των υψηλότερων ορέων με τα νερά του Κατακλυσμού, είναι μαθηματικώς αδύνατο να συνέβη, κυρίως λόγω έλλειψης τόσων ποσοτήτων νερού. Εάν δε ο Ιησούς του Ναυί είχε κατορθώσει να σταματήσει τον Ήλιο και τη Σελήνη, ο πλανήτης μας, τουλάχιστον, θα είχε παύσει να υπάρχει από τότε.

 --------------------------------
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1 Ματθ. Ιβ' 24-28
2 Πραξ. Ιγʼ 42-43 και Σ. Αγουρίδης Ιστορία των χρόνων της Καινής Διαθήκης σ. 181
3 Εμ. Ροϊδης Αι μάγισσαι του Μεσαίωνος
4 Diels-Kranz Fragmente der Vorsokratiker D 321
5 M.T. Cicero De Divinatione 2 28
6 Πραξ. β' 2
7 Μαρκ α' 44-45, ζ' 36, η' 26
8 Μαρκ ς 42, η' 8, Ματθ. ιε' 37
9 Μαρκ ς' 51
10 Κέλσος, Αληθής λόγος σ. 63
11 Σ. Αγουρίδης, Τα ανθρώπινα δικαιώματα στον δυτικό κόσμο
12 Μπονάρ, Ο ελληνικός πολιτισμός τομ. 1, σ.35
13 Diels-Kranz Fragmente der Vorsikratiker B216
[align=right]πηγή sarantakos.com[/align]




[cell class=spoiler]Σκέφτηκα να μεταφέρω αυτούσιο το κείμενο αυτό που βρήκα του Σαραντακου παρ ότι δεν το διάβασα με επιμέλεια όλο αλλά έριξα μια πρώτη βασική ματιά μου φάνηκε ενδιαφέρον.

Δεν μου φάνηκε για κείμενο κάποιου φανατικού πίστουλα ούτε κάποιου καθηκίου σαν εμένα «αντιπαπαδαριό Ε.Ε.»

Ένα θαύμα θα μας έσωζε [/cell]

[cna]

Για το θαύμα του Αγίου Φωτός έχει να πει κάτι ο κ. Σαραντάκος ή και αυτό έχει επιστημονική εξήγηση που ακόμα δεν έχει βρεθεί; Για το θαύμα της ασηψίας του αγιασμού; Για το θαύμα της μεταστροφής των υδάτων του Ιορδάνη ποταμού κάθε φορά που τελείται ο αγιασμός των υδάτων του την ημέρα των Θεοφανείων; Ο Θεός είναι άφθαστος για τον ανθρώπινο νου οπότε μοιραία δεν μπορεί να εξηγηθούν οι πράξεις του με λογικά επιχείρηματα του στυλ "ήταν μαθηματικώς αδύνατο να καλύφθηκε η γη με τόσο νερό γιατί αυτό δεν υπάρχει". Μαθηματικώς αδύνατη μπορεί να είναι ακόμα και η ίδια η ζωή αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ζωή.

[KostasD33]

Χριστακο… το τι έχει να πει ο Σαραντάκος σου συνιστώ να του στείλεις ένα εμαιλ του ανθρώπου να σου απαντήσει…  έχω δώσει και πλήρες σύνδεσμο

το τι λέει εγώ προσωπικά δεν ξέρω….

Το κείμενο του όπως σημείωσα έκανα πρόχειρη ανάγνωση και δεν μου φάνηκε σε μια πρώτη ανάγνωση κείμενο φανατήλα…

Οπότε ρώτα τον να σου πει και χαρά μου να το διαβάσω κι εγώ τι λέει



Συμπτωματικά όμως για το ανεξήγητο φαινόμενο με το Φως την ημέρα της ανάστασης έχω μια μικρή άποψη.
Φίλος μου και συνεργάτης χωρίς ιδιαίτερα Χριστιανικό φανατισμό είχε πάει πριν λίγα χρόνια στον Ναό της Αναστάσεως και μου περιέγραψε τι είδε ο ίδιος
Λοιπόν σαν ακτίνες λέιζερ με γαλάζια χρώματα να κάνουν γύρο γύρο παντού και τα κεριά που κρατεί ο κόσμος μέσα στον Ναό να αναφλέγονται.

Από ότι μου είπε σίγουρα αυτή την αίσθηση αυτού του φωτός δεν μπορεί να την γράψει σωστά κανένα βίντεο και το βρίσκω λογικό

Τα πρώτα λεπτά που έχουν ανάψει τα κεριά από μόνα τους με τις ακτίνες το χρώμα της φωτιάς είναι κι αυτό με αποχρώσεις του σιελ περισσότερο και λιγότερο του κίτρινου και κόκκινου της κλασικής φωτιάς.
Μάλιστα μπορείς να το πιάσεις άφοβα με το δάχτυλο σου διότι δεν βγάζει θερμοκρασία. Όταν περάσει λίγη ώρα όμως και το χρώμα της  φωτιάς στα κεριά αρχίζει και γίνεται κίτρινο κόκκινο κλασικά τότε αποκτά και τις κλασικές ιδιότητες της φωτιάς

Λοιπόν ναι αυτό όπως μου το περιέγραψε ο φίλος πράγματι είναι ανεξήγητο φαινόμενο εκτός αν προσπαθήσουμε να το εξηγήσουμε με την θεωρία του Τέσλα για μετάβαση ηλεκτρισμού και ενέργειας με κυματισμό. Κι άντε να πω ότι σήμερα οι παπάδες εκεί έχουν φτιάξει μια μικρή γεννήτρια Τεσλα (που επίσημα δεν υπάρχει) πριν 80 και 100 χρόνια τι είχαν?

Το ότι ο Πατριάρχης μπαίνει σχεδόν γυμνός με σοβαρό έλεγχο μέσα στην κρύπτη και βγαίνει με τα κεριά αναμμένα. Αυτό θα μπορούσα να το αμφισβητήσω με οποιαδήποτε θεωρία ότι κομπίνα η δουλειά και κάτι είναι κριμένο μέσα στα βραχάκια

Αυτό όμως που περιέγραψα που συμβαίνει στην Ναό μπροστά στα μάτια όλων αυτό ναι είναι ένα μεγάλο μυστήριο αξιοθαύμαστο

Φυσικά μου μένουν αρκετές απορίες ακόμα.
Όπως
Γιατί αυτό να γίνεται την Χ μέρα του Ελληνικού ορθόδοξου Πάσχα?
Γιατί όχι στο καθολικό?
Και άντε αυτοί είναι καθολικοί
Ορθόδοξοι παλαιοημερολογίτες? Εκατομμύρια κόσμος… όλη η Ρωσία και βαλε
Οκ θα πει κάποιος οι ορθόδοξοι Χριστιανοί Έλληνες είμαστε πιο τοπ… πριν αλλάξει όμως το ημερολόγια με ποια ημερομηνία γινόταν αυτό το φαινόμενο?
Για τον ίδιο Θεό δεν μιλανε? Αλλάζουν κάποιες ιεροτελεσίες και κάποιες ιεραρχίες, αλλά νομίζω ο ίδιος Θεούλης είναι και ο Θεούλης δεν κάνει διακρίσεις απ όσο λένε οι επαΐοντες

Αυτές οι απορίες δεν αναιρούν φυσικά την μη δυνατότητα ερμηνείας του φαινομένου

[larus audouinii]

Να σου πω Κωστημ από επάνω
Με μια σοκολάτα συμβιβάζεσαι ..; ...για να μην μιλάς προσωρινά εννοώ ...

(από γαυράκια τι να περιμένει κανείς ..)

[KostasD33]

Λόγο σαρακοστής Στέλλαμ?

[larus audouinii]

Επειδή νομίζω πως την λατρεύεις  ;-)  :lol:

[larus audouinii]

Η αναφορά στο κείμενο του Κ Σαραντάκου θυμίζει αρκετά την έκδοση "Θαύματα" από τις εκδόσεις Αρχέτυπο και τα γραφόμενα των αναλυτών Δεν ήθελα να πάρω θέση αρχικά Σε κάθε περίπτωση όμως η ανταλλαγή απόψεων μόνο ευχάριστη μπορεί να είναι, οπότε και συγχαίρω τον Κώστα για το τοπικ

[cna]

[quote user="KostasD33" post="346544"]
Φυσικά μου μένουν αρκετές απορίες ακόμα.
Όπως
Γιατί αυτό να γίνεται την Χ μέρα του Ελληνικού ορθόδοξου Πάσχα?
Γιατί όχι στο καθολικό?
Και άντε αυτοί είναι καθολικοί
Ορθόδοξοι παλαιοημερολογίτες? Εκατομμύρια κόσμος… όλη η Ρωσία και βαλε
Οκ θα πει κάποιος οι ορθόδοξοι Χριστιανοί Έλληνες είμαστε πιο τοπ… πριν αλλάξει όμως το ημερολόγια με ποια ημερομηνία γινόταν αυτό το φαινόμενο?
Για τον ίδιο Θεό δεν μιλανε? Αλλάζουν κάποιες ιεροτελεσίες και κάποιες ιεραρχίες, αλλά νομίζω ο ίδιος Θεούλης είναι και ο Θεούλης δεν κάνει διακρίσεις απ όσο λένε οι επαΐοντες

Αυτές οι απορίες δεν αναιρούν φυσικά την μη δυνατότητα ερμηνείας του φαινομένου[/quote]

Όπως είχα γράψει και σε άλλο θέμα έχει διαφορά ο Θεός των Ορθοδόξων (Ελλήνων, Ρώσων, Σέρβων κλπ) Χριστιανών από τον Θεό των υπολοίπων (Καθολικών, Κοπτών (Αρμένιοι), Μονοφυσιτών (Αιγύπτιοι), Προτεσταντών). Οι απανταχού Ορθόδοξοι εορτάζουν το Πάσχα την ίδια ημερομηνία. Αυτό που αλλάζει είναι όλες οι υπόλοιπες εορτές. Φυσικά υπάρχει και μερίδα παλαιοημερολογιτών που έχουν αναθεματίσει τους νεοημερολογίτες με αποτέλεσμα να επέλθει νέο σχίσμα στους κόλπους της Εκκλησίας. Αυτούς στους οποίους αναφέρομαι δεν έχουν όμως σχέση με κανένα Ορθόδοξο Πατριαρχείο και ας λένε ότι ανήκουν στο Πατριαρχείο Κων/πόλεως. Τέλος πάντων είναι μπερδεμένα τα πράγματα Κωστή. Αυτό που ξέρω εγώ πάντως είναι το εξής: Όταν η Ιερουσαλήμ ήταν υπό μουσουλμανική κατοχή, κάπου στο 1000-1100 μ.Χ. οι Αρμένιοι λάδωσαν τον Σουλτάνο ώστε την τελετή αφής του Αγίου Φωτός να την κάνει ο δικός τους Πατριάρχης. Ο Σουλτάνος έδωσε λοιπόν διαταγή την ημέρα της Αναστάσεως να μην επιτραπεί η είσοδος στους Ορθοδόξους στο Ναό και μόνο οι Αρμένιοι να μπουν μέσα. Έτσι κι έγινε. Την τελετή εντός του ναού την τέλεσε ο Αρμένιος Πατριάρχης ενώ ο Ορθόδοξος την τέλεσε έξω από τον Ναό μαζί με τους πιστούς. Το φως όμως ποτέ δεν εμφανίστηκε στους Αρμένιους. Αντιθέτως την ώρα που ήταν να πει ο δικός μας Πατριάρχης το "Δεύτε λάβετε Φως" το Άγιο Φως ξεπήδησε από τον στύλο που είναι δίπλα στην πόρτα της εισόδου και άναψε όλα τα κεριά των Ορθοδόξων. Ως ενθύμιο εκείνης της ημέρας υπάρχει ακόμα το σημάδι στο σημείο από όπου ξεπήδησε το Άγιο Φως. Όποιος μπορέσει να πάει στο Ναό θα δει ότι σε κάποιο σημείο ο στύλος είναι "καπνισμένος" και έχει μια μικρή ρωγμή. Οι Αρμένιοι νομίζω δεν δέχονται την Παλαιά Διαθήκη, οπότε κατ' ουσίαν έχουν αρνηθεί ένα μέρος των Θεϊκών Ενεργειών. Έκτοτε λοιπόν έχουν αποδεχθεί όλοι ότι μόνον ο Ορθόδοξος Πατριάρχης μπορεί να τελεί την τελετή. Υπάρχουν βέβαια και ένα σωρό άλλες ιστορίες όπως του Σουλτάνου που προσπαθούσε να σβήσει τις κανδήλες μετά το "Δεύτε λάβετε Φως" και αυτές δεν έσβηναν.

Εν ολίγοις αγαπητέ Ένας είναι ο Θεός και δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον Θεό των μουσουλμάνων, ούτε των Εβραίων, πλέον, μιας και δεν αποδέχονται την ύπαρξη του Ιησού, ούτε των Καθολικών, ούτε οποιασδήποτε άλλης θρησκείας. Ο Πανθεϊσμός, ο οποίος είναι αυτό που αναφέρεις ότι ο Θεός είναι ο ίδιος σε όλες τις θρησκείες, είναι απλώς άλλη μια μορφή αίρεσης. Αν ήταν ο ίδιος σε όλες τις θρησκείες δεν θα είχε κανέναν λόγο να θυσιάσει τον Υιό του ώστε να σωθούμε όλοι εμείς, ούτε φυσικά να παιδεύει τους Εβραίους τόσες χιλιάδες χρόνια ώστε να προετοιμαστεί ο δρόμος για τον Υιό του.

[black_velvet]

[quote user="cna" post="346555"]...

Την τελετή εντός του ναού την τέλεσε ο Αρμένιος Πατριάρχης ενώ ο Ορθόδοξος την τέλεσε έξω από τον Ναό μαζί με τους πιστούς. Το φως όμως ποτέ δεν εμφανίστηκε στους Αρμένιους. Αντιθέτως την ώρα που ήταν να πει ο δικός μας Πατριάρχης το "Δεύτε λάβετε Φως" το Άγιο Φως ξεπήδησε από τον στύλο που είναι δίπλα στην πόρτα της εισόδου και άναψε όλα τα κεριά των Ορθοδόξων. Ως ενθύμιο εκείνης της ημέρας υπάρχει ακόμα το σημάδι στο σημείο από όπου ξεπήδησε το Άγιο Φως. Όποιος μπορέσει να πάει στο Ναό θα δει ότι σε κάποιο σημείο ο στύλος είναι "καπνισμένος" και έχει μια μικρή ρωγμή.

[/quote]

Η φωτογραφία είναι δική μου, απ' το ταξίδι-προσκύνημα που έκανα πριν 1,5 χρόνο.
Και φυσικά, η ρωγμή μόνο μικρή δεν θα μπορούσε να είναι.  ;-)

[align=center][albumimg]12312[/albumimg]
[/align]

[cna]

Ομολογώ πως δεν αξιώθηκα ακόμα να επισκεφθώ τους Αγίους Τόπους και την διήγηση του θαύματος την βρήκα έτοιμη. Προφανώς με απάτησε η μνήμη μου...

[black_velvet]

[quote user="cna" post="346564"]Ομολογώ πως δεν αξιώθηκα ακόμα να επισκεφθώ τους Αγίους Τόπους και την διήγηση του θαύματος την βρήκα έτοιμη. Προφανώς με απάτησε η μνήμη μου...[/quote]

Συζητούσα με φίλους που επισκέπτονται τουλάχιστον μια φορά τον χρόνο το Άγιο Όρος. Και προσπαθούσα να τους περιγράψω τα απίστευτα συναισθήματα, την αμέτρητη και τόσο διαφορετική μα και ήρεμη χαρά, την αίσθηση πληρότητας που ένιωσα - ειδικά στο Ναό της Αναστάσεως. Συναισθήματα που τίποτα και κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να με προετοιμάσει για αυτά. Και τους ρωτούσα αν νιώθουν κάτι αντίστοιχο όταν πάνε στο Άγιο Όρος. Και μου είπαν πως ναι, αυτό ακριβώς είναι που τους κάνει να θέλουνε να πηγαίνουν όσο το δυνατό πιο συχνά.

Παρ' όλ' αυτά, θεωρώ πως δεν είναι το ίδιο. Δεν θα μπορέσω ποτέ μου να το μάθω (ας όψεται το άβατο) όμως το πιστεύω. Και αναμένω την ώρα και τη στιγμή που κάποιος θα τα έχει επισκεφτεί και τα δύο και θα μπορεί να μου πει τι ένιωσε στο ένα και τι στο άλλο.

Για να καταλάβεις, όταν μπήκα πρώτη μου φορά στην Αγιά Σοφιά στην Κωνσταντινούπολη, ένιωσα απίστευτο δέος γι' αυτό το έργο, το τόσο ανθρώπινο που όμως έγινε για να υμνήσει τη μεγαλοσύνη του Κυρίου.
Φοβόμουν λοιπόν. Κι αναρωτιόμουν αν θα ένιωθα κάτι αντίστοιχα ισχυρό στους Αγίους Τόπους. Παρ' όλο που κι εγώ η ίδια με μάλωνα, πήγαινα με αυτήν ακριβώς την αγωνία. Λάθος μου!!!! Μέγα σφάλμα! Δεν ένιωσα το ίδιο. Δεν αναιρείται αυτό που βίωσα στην Αγιά Σοφιά. Όμως δεν συγκρίνεται με τίποτα κι εκείνη η χαρά....

Τι ήτανε; μα δεν είναι απλό; Ένιωσα τη μεγάλη χαρά της ίδιας της Αναστάσεως!!!! Τι περισσότερο να ζητήσει να γευθεί κανείς;  :smile:  :smile:  :smile:

[cna]

Ευλογημένο να είναι blackie που λένε και στο Όρος. Σε πιστεύω σε όσα λες. Νομίζω ότι στο Όρος βρίσκει κανείς την κατάνυξη και ταπεινοφροσύνη που χρειάζεται για να πλησιάσει ο καθημερινός άνθρωπος τον Θεό αλλά στους Αγίους Τόπους του προσφέρει πρόγευση ο Θεός χωρίς να απαιτεί ιδιαίτερες θυσίες*. Δηλαδή είναι σαν να σου λέει ότι όσο με πλησιάζεις τόσο θα νοιώθεις όπως ένοιωσες στο Ναό της Αναστάσεως αλλά για να με πλησιάσεις θα πρέπει να λειτουργείς όπως οι μοναχοί στο Όρος. Δεν εννοώ βέβαια να γίνουμε όλοι μοναχοί αλλά μπορούμε πιστεύω να αγωνιστούμε ώστε εκτός απο ευσεβείς να είμαστε και ευλαβείς, μπορούμε να αγωνιστούμε ώστε να ερχόμαστε τρίτοι μετά τον Θεό και τον πλησίον. Μπορούμε να αγωνιστούμε ώστε να είμαστε ταπεινοί στο φρόνημα.

*Θα πρέπει βεβαια η επίσκεψη να γίνεται με ευλάβεια γιατί ειδάλλως ουαί και αλίμονο. Γνωστός μου γιατρός επισκέφθηκε κάποτε το σπήλαιο της Αποκάλυψης του οποίου η οροφή έχει σχίσει στα τρία. Όποιος έχει ασχοληθεί με την Αποκάλυψη ξέρει την ιστορία. Τέλος πάντων εξηγούσε ο μοναχός στο γκρουπ ότι το σχίσιμο της οροφής επήλθε από τον Τριαδικό Θεό, γι' αυτό είναι και σε τρία μέρη. Ο καημένος ο γιατρός σκέφθηκε εκείνη την στιγμή:"Τί βλακείες μας τσαμπουνά τώρα ο μοναχός". Ε, κατάφερε να μιλήσει μετά από 1 μήνα και αφού πρώτα μετανόησε ειλικρινά, εκκλησιάστηκε, πήρε ευλογία από τον Ιερέα. Έτσι κατάφερε να εξομολογηθεί και να ξαναμιλήσει. Έκτοτε προσπαθεί να μην χάνει ούτε μια Θεία Λειτουργία, Εσπερινό κλπ. Όσο βέβαια του το επιτρέπει το επάγγελμά του.

[larus audouinii]

Όπως είχα γράψει και σε άλλο θέμα έχει διαφορά ο Θεός των Ορθοδόξων (Ελλήνων, Ρώσων, Σέρβων κλπ) Χριστιανών από τον Θεό των υπολοίπων (Καθολικών, Κοπτών (Αρμένιοι), Μονοφυσιτών (Αιγύπτιοι), Προτεσταντών). Οι απανταχού Ορθόδοξοι εορτάζουν το Πάσχα την ίδια ημερομηνία. Αυτό που αλλάζει είναι όλες οι υπόλοιπες εορτές. Φυσικά υπάρχει και μερίδα παλαιοημερολογιτών που έχουν αναθεματίσει τους νεοημερολογίτες με αποτέλεσμα να επέλθει νέο σχίσμα στους κόλπους της Εκκλησίας.

(Την ιστορία παρακάτω με τους Αρμένιους την γνωρίζω )

Εν ολίγης, υπάρχει ημερολογιακή διαφορά στο Ιουλιανό και στο Γρηγοριανό ημερολόγιο Το Ιουλιανό είναι μεγαλύτερο του πραγματικού έτους γιατί κάθε 4 χρόνια προστίθεται η 29 Φεβρουαρίου Για να το διορθώσει αυτό ο Πάπας Γρηγόριος με τη συνδρομή ενός αστρονόμου της εποχής άλλαξε την ημερομηνία μετά την 4 Οκτωβρίου 1582 σε 15 Οκτωβρίου Έτσι μετά 1600 περίπου χρόνια από την πρώτη Οικουμενική σύνοδο, εμείς που ακολουθούμε το Ιουλιανό ημερολόγιο θα έχουμε διαφορά 13 ημερών, ενώ το Γρηγοριανό ανά 400 έτη θα έχει 97 δίσεκτα και όχι εκατό Μπέρδεμα ...
Ο Πάπας όμως προσάρμοσε και το Πάσχα με το Γρηγοριανό Ημερολόγιο αγνοώντας το Πάσχα των Εβραίων και την απόφαση της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου Ενω τα τέσσερα σημεία που ορίζει η Ορθόδοξη εκκλησία (και νεοημερολογίτες) για τον εορτασμό του Πάσχα είναι η Εαρινή Ισημερία και η πρώτη πανσέληνος μετά από αυτή, το Νομικό Πάσχα(των Εβραίων) και η πρώτη κυριακή μετά Όπου σύμφωνα με τον Κανόνα των επτά Αποστόλων και την ιστορική ακρίβεια ο Χριστός Αναστήθηκε μετά το Πάσχα των Εβραίων
Οπότε υπάρχει και ημερολογιακή αλλά και εκκλησιαστική διαφορά εορτασμού του Πάσχα με τους Καθολικούς
Οι παλαιο και νεο ημερολογίτες ακολουθούν το Ιουλιανό ημερολόγιο Η διαφορά έγγειται στην εαρινή Ισημερία της 21 Μαρτίου, εν ολίγης , όπου οι νεοημερολογίτες λαμβάνουν την ημερομηνία αυτή βάση της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου, αν δεν κάνω λάθος./...
Εν πάση περιπτώση το πρόβλημα δεν είναι η ακριβής ημερομηνία για την καθιέρωση του εορτασμού, μερικές μέρες πριν ή μετά αλλά η διάσπαση της μίας εκκλησίας και από τον ανθρώπινο παράγοντα  ;-)

Και χαίρομαι πολύ περισσότερο που έχει πάει στους Άγιους Τόπους μια φίλη...αν και θα μπορούσε να ήμουν στη θέση της , είναι το ίδιο. cna έχουμε χρόνο ακόμη  :grin:

[cna]

Έτσι όπως τα λες larus νομίζω ότι είναι. Υπάρχει βέβαια μια μερίδα παλαιοημερολογιτών που έχουν αναθεματίσει την χρήση του νέου ημερολογίου. Όπως και να έχει δεν είναι η μόνη διαφορά από τον καθολικισμό. Οι καθολικοί έχουν αλλοιώσει το Σύμβολο της Πίστεως με το filioque, έχουν θεοποιήσει την Υπεραγία Θεοτόκο και τον Απόστολο Πέτρο, γι' αυτό και κάνουν τον σταυρό τους με τα 4 ή 5 δάκτυλα, δέχονται το αλάθητο του πάπα της Ρώμης, δεν προσφέρουν το αίμα του Κυρίου στους πιστούς κατά τη Θεία Κοινωνία ενώ χρησιμοποιούν, κατά παράβαση των Κανόνων, άζυμο άρτο=νεκρός άρτος και τέλος κατασκευάζουν είδωλα=αγάλματα του Κυρίου και των Αγίων.

Οι κόπτες δεν δέχονται όλα τα κείμενα της Αγίας Γραφής (αν θυμάμαι καλά) ενώ οι μονοφυσίτες δεν δέχονται την ανθρώπινη φύση του Ιησού.

[black_velvet]

[quote user="larus audouinii" post="346567"]...

Και χαίρομαι πολύ περισσότερο που έχει πάει στους Άγιους Τόπους μια φίλη...αν και θα μπορούσε να ήμουν στη θέση της , είναι το ίδιο. cna έχουμε χρόνο ακόμη  :grin:[/quote]

Το γοργόν και χάριν έχει!!!

Και φυσικά, μπορούμε να πάμε και παρέα! Ευελπιστώ ν' αξιωθώ να ξαναπάω.  :smile: