Άχρηστη περιαυτολογία...

[pixie]

Καλός και θεμιτός κάθε έπαινος περί του εαυτού μας, αλλά υπάρχουν και όρια!
Κάποιοι κομπάζουν... κάποιοι νιώθοντας υπεροπτικά νομίζουν πως είναι το κέντρο του κόσμου... ενώ κάποιοι άλλοι, φορώντας αξιοπρεπή επιφανειακά προσωπεία και κοινωνικές ιδιότητες, διαφυλάττουν υστερόβουλα σχεδόν την εγωϊστική τους αλαζονεία ή την ψυχική τους αδράνεια...

Κάποτε έγραψα πως αισθάνομαι ως ένα ''γελοία ασήμαντο μόριο αυτού του κόσμου'' και το πιστεύω σαφώς περισσότερο στο πέρασμα του χρόνου όσο οι εσωτερικές πορείες συνεχίζονται ανάμεσα σε ταμπού, προσαρμογή ή οποιουσδήποτε άλλους ηλίθιους μηχανισμούς που σε κάνουν να μην ξέρεις πια πού να την πας την ''ψυχή'' σου.


Νομίζω πως η καλοσύνη είναι με το μέρος των ταπεινών...
Νομίζω πως η αλαζονεία κρύβει κενό, ανοησία και ανωριμότητα...
Νομίζω πως όπου βασιλεύει η κομπορρημοσύνη απουσιάζει η πνευματική υπόσταση και η ψυχική αξία...

Α, και νομίζω πως κάπου εδώ γύρω είχα δει μια καρφίτσα...
'Οχι τίποτα άλλο, απλά έτσι με ένα τσιμπηματάκι ξεφουσκώνουν εύκολα τα γεμισμένα με αέρα μπαλόνια...

[jcdenton]

Συμφωνώ με την pixie. Μπορεί καμιά φορά να ξεφεύγω & να "προβάλλω" τον εαυτό μου ως το τέλειο ιδανικό (τι Θεούλης θα ήμουν αν δεν το έκανα;  :twisted: ), αλλά πάντα μέσα σε κάποια όρια πλάκας & τρέλας που με διακρίνουν.

Όπως έχει γραφτεί προσφάτως σε θέμα του a33, η ευγένεια είναι δείγμα δυνατού χαρακτήρα. Πιστεύω πως & η καλοσύνη είναι, επίσης, δείγμα δυνατού χαρακτήρα & προσωπικότητας. Κάποιος που είναι μικροπρεπής, ζηλιάρης ή ανώριμος δεν μπορεί να νιώσει καλοσύνη για κάποιον. Δεν μπορεί να είναι ευγενικός απέναντι στους συνανθρώπους του.

Φυσικά αναγνωρίζω στους ανθρώπους το δικαίωμα της "στιγμής αδυναμίας". Κάποια στιγμή όλοι ξεσπάμε, όλοι βγάζουμε έναν άσχημο εαυτό. Όταν όμως η "στιγμή" γίνεται κανόνας & θεωρείται ως κανόνας, τότε μιλάμε για ποταπό άνθρωπο. Ή μάλλον ούτε καν για άνθρωπο... για πλάσμα (όχι του Θεού).

[MEGA 1]

[quote user="pixie" post="363021"]Καλός και θεμιτός κάθε έπαινος περί του εαυτού μας, αλλά υπάρχουν και όρια!
Κάποιοι κομπάζουν... κάποιοι νιώθοντας υπεροπτικά νομίζουν πως είναι το κέντρο του κόσμου... ενώ κάποιοι άλλοι, φορώντας αξιοπρεπή επιφανειακά προσωπεία και κοινωνικές ιδιότητες, διαφυλάττουν υστερόβουλα σχεδόν την εγωϊστική τους αλαζονεία ή την ψυχική τους αδράνεια...

Κάποτε έγραψα πως αισθάνομαι ως ένα ''γελοία ασήμαντο μόριο αυτού του κόσμου'' και το πιστεύω σαφώς περισσότερο στο πέρασμα του χρόνου όσο οι εσωτερικές πορείες συνεχίζονται ανάμεσα σε ταμπού, προσαρμογή ή οποιουσδήποτε άλλους ηλίθιους μηχανισμούς που σε κάνουν να μην ξέρεις πια πού να την πας την ''ψυχή'' σου.


Νομίζω πως η καλοσύνη είναι με το μέρος των ταπεινών...
Νομίζω πως η αλαζονεία κρύβει κενό, ανοησία και ανωριμότητα...
Νομίζω πως όπου βασιλεύει η κομπορρημοσύνη απουσιάζει η πνευματική υπόσταση και η ψυχική αξία...

Α, και νομίζω πως κάπου εδώ γύρω είχα δει μια καρφίτσα...
'Οχι τίποτα άλλο, απλά έτσι με ένα τσιμπηματάκι ξεφουσκώνουν εύκολα τα γεμισμένα με αέρα μπαλόνια...[/quote]

Pixie δέν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο.
Είσαι αναφορά λογικής και ψύχραιμης σκέψης-μπορώ να υποθέσω και στην πραγματική ζωή.

[MEGA 1]

"" ξεφουσκώνουν εύκολα τα γεμισμένα με αέρα μπαλόνια""
Αυτό ειδικά ήταν ωραίο!
 :mryellow:

[pixie]

[quote user="jcdenton" post="363027"]Φυσικά αναγνωρίζω στους ανθρώπους το δικαίωμα της "στιγμής αδυναμίας". Κάποια στιγμή όλοι ξεσπάμε, όλοι βγάζουμε έναν άσχημο εαυτό.[/quote]

Εννοείς περιαυτολογώντας? Δεν έχω κάτι με τον διογκωμένο εγωϊσμό ούτε με τις συζητήσεις περί του εαυτού! Αρκεί να παραμένει μια εσωτερική μας φλυαρία...
Αναγνωρίζω ότι είναι μέσα στα ανθρώπινα στοιχεία το να υπάρχουν και μεγαλομανείς περιοχές  λογικής... απλά είναι μικρά δωματιάκια και δεν χωράει εκεί όλος ο κόσμος!

[jcdenton]

Δεν εννοώ στην περιαυτολογία, αλλά στην ευγένια. Ένας ευγενικός μπορεί να ξεσπάσει, να γίνει αγενής, αλλά θα "επανέλθει" στην ευγένια. Είναι η "αδύναμη στιγμή" που ανέφερα. Όταν, όμως, κάποιος είναι συνεχώς αγενής, έχει καβαλήσει το καλάμι (που φτάνει μέχρι τον γαλαξία της Ανδρομέδας) κλπ κλπ δεν μιλάμε για "αδύναμη στιγμή". Μιλάμε για μα**κα άνθρωπο.

[pixie]

Μιλάμε για μωρό άνθρωπο... άπειρη κουταμάρα ή απλώς ανωριμότητα...

Δεν είμαι κατά του επαίνου του εαυτού, ας παραμένει όμως μια κρυφή χαρά φιλάργυρα ιδιωτική!

Άλλωστε οι επιδοκιμασίες που έρχονται από τους άλλους είναι που έχουν την πραγματική αξία.


Περιαυτολογώντας, ναι... αλλά προσοχή, γιατί η συνειδητοποίηση μας χαστουκίζει άγρια πολλές φορές... ;-)

[Nikos Apomakros]

[quote user="pixie" post="368950"]
...
Άλλωστε οι επιδοκιμασίες που έρχονται από τους άλλους είναι που έχουν την πραγματική αξία.
...
[/quote]

Θεωρώ πως ήταν ιδιαίτερα βιαστικό συμπέρασμα.
Θα διαφωνήσω, εκτός φυσικά αν προσδιορίσεις την "αξία" με τρόπο που να επιβεβαιώνει
τη θέση σου αναιρώντας κάθε άλλη. Εγώ θα κάνω το ίδιο απ' την αντίθετη πλευρά κι έτσι
θα γίνει περισσότερο εμφανής η υποκειμενικότητα των κριτηρίων, οπότε... win-win.

Τίποτε το πραγματικό σε κάτι απόλυτα νοητό.

[pixie]

Aυτό που εννοώ εδώ είναι ότι θάταν εξαιρετικά ψωνισμένο, ανόητο και εγωκεντρικό να μιλάει ο καθένας για τον εαυτό του εκθειάζοντας ο ίδιος τις αρετές ή τα ταλέντα του και τις δυνατότητές του.

Μια τέτοια εικόνα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί γελοιογραφία κάθε αληθινής αξίας που είναι διακριτική και ταπεινή και φυσικά αναγνωρίζεται από τους άλλους, οπότε δεν κρίνεται απαραίτητο να προβάλλεται τόσο από εμάς...


Κάτι τέτοιο τέλος πάντων γιατί νυστάζω...  :razz:  :mryellow:

[Nikos Apomakros]

Μεγαλύτερη σημασία από το "τι" έχει το "γιατί". Η αιτία, ο σκοπός, ο στόχος.
Ακόμα και στην περιαυτολογία. Αν ο σκοπός είναι γελοίος, γελοιογραφία κάθε
δήθεν αξίας θα είναι η εικόνα που λες.

Δεν είμαι υπέρ της περιαυτολογίας. Ωστόσο το "αναγνωρίζεται από τους άλλους"
δεν παύει να μου ακούγεται παρομοίως γελοίο. Ίσως και πιο γελοίο από την
περιαυτολογία.

Ασχέτως τώρα από το τι θεωρεί ο καθένας μας γελοίο... θα πω κάτι τελευταίο.


Για μένα, το να κατακρίνεις είναι χειρότερο από το να περιαυτολογήσεις. Κι όμως
μεγαλώσαμε σε συνθήκες που όχι μόνο το ευνοούν απόλυτα, αλλά πολλές φορές
το απαιτούν και το αναπαράγουν.
Δεν θα έπρεπε να χλευάζουμε/κατηγορούμε/κατακρίνουμε αυτόν που περιαυτολογεί.
Θα έπρεπε να νουθετούμε πρώτα αυτόν που χλεύασε/κατηγόρησε/κατέκρινε κάποιον.
Οποιονδήποτε. Ότι κι αν έκανε ή είπε. Στο τέλος να νουθετήσουμε κι αυτόν που
περιαυτολόγησε. Στο τέλος γιατί είναι μακράν ο πιο ακίνδυνος.

Εν ολίγοις, νουθεσία σ' οποιονδήποτε κινήθηκε αντι-ομαδικά.
Πρώτα σε όποιον υποβίβασε άλλον, έπειτα σε όποιον προέβαλλε εαυτόν.


Είμαστε όμως ακόμη πνευματικά φτωχοί,
συνεπώς... ψυχικά ανισόρροποι.
Παντελώς ανέτοιμοι.

Είμαστε βέβαια ως όντα πολύ νέοι ακόμα. Λίγων δεκάδων χιλιάδων χρόνων.
Εξελισσόμαστε θέλουμε δε θέλουμε. Αρκεί να μην προλάβουμε ν' αφανιστούμε.

[pixie]

Μήπως το ισοπεδώνεις ολίγον τι? Διότι υπάρχει και ουσία η οποία θα μπορούσε να είναι αυθεντική, συνεπώς δεν μιλάμε για ''δήθεν αξίες''. Και η αξία, ναι, γίνεται αντιληπτή, αποτιμάται κι αυτό βεβαίως ουδεμία σχέση έχει με τη βλακώδη αστική συνήθεια που επιφανειακά κρίνει ή χαρίζει λαμπρές ιδιότητες.
Και, ναι, προσωπικά έχω κάτι με τους κενόδοξους ερασιτέχνες που χωρίς λόγο αυτοπροβάλλονται. Γιατί κάθε αξία, παρόλο που έχει την αυτάρκειά της, είναι ταπεινή και δεν χρειάζεται να χτυπήσουνε τα τύμπανα της κούφιας από ουσία αμετροέπειας. Άσε που πολλές φορές η ''πραγματική αξία'' κινείται τόσο σιωπηρά που θα 'λεγε κανείς πως τείνει προς την αυτοπαραίτηση.


Κοίτα, η ερμηνεία είναι ένα παιχνίδι του μυαλού, νομίζω όμως πως χαίρομαι με την παρατήρησή σου που λέει ότι είμαστε ακόμα ''πνευματικά φτωχοί''. Γιατί σε υψηλότερους πνευματικά αναβαθμούς θα ήμασταν και περισσότερο άπληστοι για απήχηση...

[Nikos Apomakros]

[quote user="pixie" post="369058"]Μήπως το ισοπεδώνεις ολίγον τι? Διότι υπάρχει και ουσία η οποία θα μπορούσε να είναι αυθεντική, συνεπώς δεν μιλάμε για ''δήθεν αξίες''. Και η αξία, ναι, γίνεται αντιληπτή, αποτιμάται κι αυτό βεβαίως ουδεμία σχέση έχει με τη βλακώδη αστική συνήθεια που επιφανειακά κρίνει ή χαρίζει λαμπρές ιδιότητες.
Και, ναι, προσωπικά έχω κάτι με τους κενόδοξους ερασιτέχνες που χωρίς λόγο αυτοπροβάλλονται. Γιατί κάθε αξία, παρόλο που έχει την αυτάρκειά της, είναι ταπεινή και δεν χρειάζεται να χτυπήσουνε τα τύμπανα της κούφιας από ουσία αμετροέπειας. Άσε που πολλές φορές η ''πραγματική αξία'' κινείται τόσο σιωπηρά που θα 'λεγε κανείς πως τείνει προς την αυτοπαραίτηση.


Κοίτα, η ερμηνεία είναι ένα παιχνίδι του μυαλού, νομίζω όμως πως χαίρομαι με την παρατήρησή σου που λέει ότι είμαστε ακόμα ''πνευματικά φτωχοί''. Γιατί σε υψηλότερους πνευματικά αναβαθμούς θα ήμασταν και περισσότερο άπληστοι για απήχηση...[/quote]

Ναι, είναι ένα παιχνίδι του μυαλού η ερμηνεία.
Συνεπώς και η "ουσία", η "αξία", το "αυθεντικό", το "πραγματικό", το "αληθινό", το "λαμπρό",
η κάθε λέξη που εκφράζει κάτι το νοητό, η κάθε "ιδιότητα" και η κάθε διαφορετικότητα.
Ακριβώς επειδή η ερμηνεία είναι παιχνίδι του μυαλού. Αντίληψης, νόησης, κρίσης.
Στο μυαλό όλων μας φυσικά.

Κατάλαβα εξαρχής τι σε πειράζει. Κι ασχέτως με το αν ισοπεδώνω το οτιδήποτε ή όχι,
θεωρώ ότι εκφράζεις αδρή πλειοψηφία. Ωστόσο επιμένοντας στην άποψη μου
περί απόλυτης ισότητας, λέω ότι η περιαυτολογία είναι το σάπιο κερασάκι
σε μια απολιθωμένη τούρτα. Το τελευταίο σε σημαντικότητα.

Όλοι έχουμε υποβιβάσει και συνεχίζουμε να υποβιβάζουμε καθημερινά άλλους.
Φταίει η θεωρία που μας αναπτύχθηκε γύρω από τη διαφορετικότητα μέσω σύγκρισης.
Και σε αυτό το χάος αλληλουποβιβασμών, αναρωτιέμαι πόσο θα έπρεπε τελικά
να μας νοιάζει η προσπάθεια αυτοπροβολής κάποιου. Το δέντρο που μαραίνεται
στο δάσος που καίγεται.

[pixie]

Κι αφού με έχεις καταλάβει εξαρχής λες, θα ξέρεις ήδη πως είμαι πολύ επιφυλακτική στο να   εκφράσω ξεκάθαρα τούτη την προσωπική μου άποψη περί της πραγματικής αξίας, αφού ασφαλές κριτήριο δεν υπάρχει ώστε να την ορίσω κι αφού ούτως ή άλλως κάθε ορισμός θα ήταν στα σημεία ατελής και μονομερής.
Πολύ δε περισσότερο όταν η αξία προϋπάρχει και δεν είναι προϊόν γνώσης ή καλλιέργειας και δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένστικτο εν τω γίγνεσθαι.


Η αξία όμως που σαφώς απορρίπτω είναι αυτή των εξωτερικοτήτων και της κοινωνικής στίλβης. ''Ποιός είσαι, από πού πήρες το πτυχίο σου, τι αμάξι έχεις, ποιά είναι η οικονομική σου επιφάνεια'' κλπ.
Η γνώμη των ανθρώπων που λειτουργούν έτσι ειλικρινά δεν με ενδιαφέρει καθόλου κι αν μίλησα για ανοησία αυτούς είχα στο μυαλό μου.

[Nikos Apomakros]

[quote user="pixie" post="369066"]Κι αφού με έχεις καταλάβει εξαρχής λες, θα ξέρεις ήδη πως είμαι πολύ επιφυλακτική στο να   εκφράσω ξεκάθαρα τούτη την προσωπική μου άποψη περί της πραγματικής αξίας, αφού ασφαλές κριτήριο δεν υπάρχει ώστε να την ορίσω κι αφού ούτως ή άλλως κάθε ορισμός θα ήταν στα σημεία ατελής και μονομερής. [/quote]

Ναι, εκεί διαφοροποιούμαστε. Εσύ έχεις προσωπική άποψη περί του τι αποτελεί "πραγματική αξία"
και ορθώς (για μένα) επιφυλάσσεσαι να την ορίσεις, ενώ εγώ αρνούμαι την ύπαρξή της αφού την
θεωρώ σχετική και θα διαψεύδω κάθε προσπάθεια ορισμού της, θεωρώντας το ως ύστατη πρόκληση.

Μην παίρνετε προσωπικά τις συνεχόμενες διαφωνίες μου με οτιδήποτε λεχθεί.
Το καλύτερο τριπάκι στο οποίο μπαίνω είναι αλεπάλληλα να διαψεύδω τον εαυτό μου.
Σιγά λοιπόν μην άφηνα τους γύρω μου ήσυχους στους ορισμούς του κατ' εμέ αορίστου.
 :evil:

[pixie]

[quote user="Nikos Apomakros" post="369067"]Το καλύτερο τριπάκι στο οποίο μπαίνω είναι αλεπάλληλα να διαψεύδω τον εαυτό μου.[/quote]

Eγώ θα ήθελα να ρωτήσω, εσύ μάλλον θα ξέρεις, αν οι πολλαπλοί ή ημι-ετερώνυμοι εαυτοί θα μπορούσε να έχουν ληξιαρχική πράξη γέννησης και ονοματεπώνυμο...  :smile:  

Και επίσης, σκέφτομαι ότι τελικά αυτό κάνει κάποιον πολύ δυνατό αφού κάθε εαυτός μπορεί να είναι ένα επινόημα του μυαλού, αλλά έχει ενεργό δράση και είναι κομμάτι της ίδιας προσωπικότητας.  ;-)