EikOnES...

[PoiSoN_GiRL]

Oυρανός
Μα .. Να ! Σε μια ρωγμή του
Ένα αστέρι κατρακυλά
Ένα μικρό αστέρι
Πώς να το κρατήσω ;
Εγώ
Ο σκοτεινός ουρανός

Kύμα
Μα , να , σε μια πληγή του
Ένας αστερίας πορφυροπλέει
Ένας τρυφερός αστερίας
Πώς να τον αγγίξεις ;
Εσύ
Το βαθυγάλανο κύμα

Ναι ακρογυαλιά νοητή
Στον κόρφο σου εκεί
Ένα αστέρι κι ένας αστερίας σιωπηλά πλέκουν ειδύλλιο
Μιας αμμουδιάς ανάσα
Σκορπά το χρώμα
Ζηλεύει η νύχτα
Ο ουρανός καλεί πίσω το παιδί του
Μα o αστερίας ανεβαίνει στον ουρανό
Το αστέρι λυτρώνεται στα βάθη της θάλασσας

Βαθυγάλανος ουρανός
Μα , να , σε μια στιγμή του
Ένας αστερίας χαμογελά
Σκορπά ιώδιο στα νέφη

Σκοτεινό κύμα
Μα ,να , σε μια πληγή του
Ένα αστέρι
Ένα γελαστό αστέρι..

[δημιουργος ]

[PoiSoN_GiRL]

Παίρνω της νύχτας τα σινιάλα
Στην ανοιξιάτικη βροχή
Κι αν σε πεθύμησα μια στάλα
Η καταιγίδα σου αργεί...
Μετρώ τις άχρωμες σταγόνες
Πάνω στο τζάμι το θολό
Είναι τα μάτια που δακρύζουν
Ή που δεν φτάνω να σε δω ;
Γλυστρούν τα βήματα και πέφτεις
Μέσα στη λάσπη της σιωπής
Είσαι της μοίρας μου ο κλέφτης
Ο διαρρήκτης της ψυχής...
Μέσα στα σύννεφα αναπαύω
Το κουρασμένο μου κορμί
Θέ μου συγχώρα με αν στάζω
Αίμα σε τούτη τη βροχή...


[δημιουργος ]

[PoiSoN_GiRL]

Σε μια πόλη σκοτεινή εγώ κοιμάμαι
συντροφιά με του ονείρου τις εικόνες
μην ανοίξεις το παράθυρο φοβάμαι
θα ξυπνήσω και θα μου ξεφύγουν όλες

Στα καντούνια μεσ'τη νύχτα σε γυρεύω
το παγκάκι που καθόμασταν κοιτάω
στις εικόνες του μυαλού μου σ'αγναντεύω
τις στιγμές της μοναξιάς μου λησμονάω

Τριγυρνώντας δυο δρόμους αντικρύζω
και δεν ξέρω ποιον θα πρέπει να διαλέξω
το πρωί όμως σαν έρθει και ξυπνήσω
σε εσένα παλι γρήγορα θα τρέξω



[δημιουργος ]

[PoiSoN_GiRL]

Θα γίνω χθες,
μα θα'σαι πάντα το σήμερα
και τα φιλιά τα εφήμερα
θα καις...
Θα γίνω μια φωτογραφία σ'ένα άλμπουμ
και μία κάρτα στις γιορτές,
μα θα υπάρχεις στη ζωή μου,
τέσσερις εποχές...
Του φθινοπώρου κίτρινο φύλλο
και του χειμώνα η παγωνιά
μέρα ανοιξιάτικη με ήλιο
και καλοκαίρι στα νησιά...
Θα γίνω χθες,
μα θα'σαι πάντα το τώρα
κι όποιο μ'αγγίζει σώμα
θα καις...



[δημιουργος ]

[PoiSoN_GiRL]

Δέκα φεγγάρια στην αγάπη θα χαρίσω
Δέκα σιωπές μέσα στο κάθε σου φιλί
Με το γαλάζιο την αυλή σου θα ραντίσω
Ένα ολάνθιστο φυτεύω γιασεμί...
Πόσο κοστίζει..πες μου..μία καλημέρα
Από ευχή κι από κουράγιο σε ζητώ
Όλες τις πίκρες μου σκορπίζω στον αέρα
Έτσι ανάλαφρη μπροστά σου να σταθώ...
Βλέπω στα μάτια σου το πρώτο φως της μέρας
Μ' από το δείλι δεν χωρίζει η αυγή
Διώξε, αγάπη μου, της μοναξιάς το τέρας
Κι έλα μαζί να σεργιανίσουμε στη γη...



[δημιουργος ]

[PoiSoN_GiRL]

Μια μικρή σταγόνα
θαλασσινού νερού,
διασχίζει το κορμί σου,
ταξιδεύει στον κόσμο σου,
και γνωρίζει ένα θαύμα,
με κανόνες ψυχής,
έναν έρωτα αληθινό,
που ποτέ δε θα βρείς,
την αλήθεια...
πόσο μετράει η αλήθεια?
Και το ψέμα?
Αν ήταν όλα για εκείνη συνήθεια?
Κι αν ποτέ με ρωτούσες τι νιώθω...
Ισως να ήμουν κι εγώ,
μια μικρή σταγόνα,
θαλασσινού νερού,
να διασχίζω τα μέρη σου,
τα θεία, τ’αγιασμένα,
μα να γευτείς τη ζωή μου,
ποτέ δε θα ζήταγα,
να μετρώ βήμα βήμα,
κάθε κομμάτι σου,
και το κάθε κομμάτι αλήθειας,
τι να στοιχίζει, στη δική σου ζωή?
Του κορμιού σου, κάθε συνήθεια,
ποιός την ορίζει?
Αν ήμουν κι εγώ,
μια μικρή δροσερή σταγόνα,
θα ζητούσα,
να με πάρεις μαζί σου,
μα ζητιάνος δεν είμαι,
παρά ένας άνθρωπος πιστός,
που να μην χρωστάει σ'εσένα,
την αλήθεια σου,
ούτε μια μικρή σταγόνα,
στα χείλη σου,
την αγάπη να δώσεις,
σαν πηγή του βουνού,
σαν μια θάλασσα να’σαι,
νερό να μου δώσεις,
να με σώσεις...



[δημιουργος ]

[PoiSoN_GiRL]

Τα χρόνια βαγόνια
Οι ώρες βροχές
Σου δείχνω συμπόνια
Ανοίγεις πληγές.....
Περνάνε οι μήνες
Εικόνες θολές
Αυτα που δεν είδες
Σκορπάνε στο χθες
Πεθαίνει ο χρόνος
Σαπίζει η ζωή
Ξεχύλισ’ ο πόνος
Στην άδεια ψυχή.....
Χαράζει η αγάπη
Σαν μαύρο γυαλί
Ξεπλένει το δάκρυ
Την κάθε στιγμή.....



[δημιουργος ]

[PoiSoN_GiRL]

Ακολουθώντας το νεύμα του
περπατώ προς τα κει...

Πόσο θέλω να πέσω
μες τα διάφανα πόδια του,
σε κυμαινόμενους τόνους
ουράνιων χρωμάτων,
που προβάλλουν
λίγο μετά τη βροχή,
να πνιγώ,
από χροιά,
π’ απείρου μορφές
ζωγραφίζουν πολύχρωμους έρωτες,
επαναληπτικά να επικαλυφτώ,
απ’ το θόλο του...
υφή λυτρωτική
να διαλέξω,
παντοτινά να φορέσω.

Περπατώ προς τα κει μα δεν φτάνω...




[δημιουργος ]

[PoiSoN_GiRL]

σ’ αγαπώ...
Και θέλω να ‘μαι ό,τι αγαπάς εσύ
κι ας ποθώ
σε πέλαο  καταγάλανο νησί
να γενώ
αντανακλάσεις πάλλευκου φωτός
θα ντυθώ
στ’ ωχρό να μοιάζω φεγγαρόφωτο…

προσγειωμένο με κρατούν χίλια  βαρίδια
σε άγονη εκκίνησης  γραμμή
μα αν μ’  αγαπούσες θα μου άλλαζες «τα ίδια»
και θα μπορούσα να κινήσω όλη τη γη.

μια πνοή
ανέμου σκόρπισε τα φύλλα τα ξερά
κι η ζωή
χωρίς πια φως  τι ν’ αντικρίσει, πως  να δει;
τι ζητώ;  
λευκά φτερά για ν’ απογειωθώ
να ντυθώ,
στο ωχρό να φτάσω φεγγαρόφωτο




[δημιουργος ]

[PoiSoN_GiRL]

Μάζευα κοχύλια κι άσπρα βότσαλα
στον ομφαλό του χάους..
κι ένα απρόσεχτο κύμα χτυπούσε
σαν άγγιγμα, σαν προσδοκία,
έτρεμε μπρος μου και χύνονταν,
η πιο όμορφη θάλασσα..
Μελωδίες γεννήθηκαν στα σπλάχνα
κι έπειτα το γαλανό έσμιξε τ αθόρυβα..
με ήχους και με λέξεις..
<σε ξέρω.. αλλά τι είσαι..?>
Ο βυθός σου....η ψυχή μου..
που σκίζει τα νερά στα δύο..
δεν ανταγωνίζεται, δεν προσπαθεί,
απλά υπάρχει.
Τα χρώματα που είδα εκεί
δε τα χα ξανανιώσει..
Μαγεύεσαι και δεν καταλαβαίνεις ..
αφέθηκα στον κόσμο που μου δημιουργούσε
και έμεινα εκείνα να κοιτάζω..
κι η θάλασσα να μου γελά
και 'γω να χάνομαι..
σε τοπίο γαλήνης και άφατης ομορφιάς.
Όμορφη, υπέροχη, ατέλειωτη..
έτσι απλά,
όπως απλή είναι και η αλήθεια,
είσαι  στην άμμο, στους βράχους,
είσαι μέσα μου..στα κύματα,
νοιώθω τον παλμό στα στήθη μου,
νοιώθω ένα μ’ αυτήν ..και ξένη..




[δημιουργος ]

[PoiSoN_GiRL]

Το  καλοκαίρι μου, χίλια κομμάτια
Που άγριο φθινόπωρο τα σκορπίζει
Εσύ να φεύγεις και να έχεις στα μάτια
Ένα ξύλινο βλέμμα , που στα δύο με σχίζει .
Κι έτσι τελειώνουμε και εμείς
Αυτός ο Σεπτέμβρης , ήρθε πιο νωρίς .
Και ακόμα δε κατάλαβα
Τι ήμουνα για σένα
Ακόμα δε κατάλαβα
Τι ένιωθες εσύ
Από παιδί μεγάλωνα
Μες στο γλυκό σου ψέμα
Στον ουρανό σκαρφάλωνα
Μα, με πετάς στη γη .
Για το τέλος κρατάς , άδεια λόγια
Που γκρίζα τα παίρνει συννεφιά
Εσύ να φεύγεις για μια ξένη χώρα
Και  εγώ  να  μένω στου  λιμανιού τη μοναξιά.
Κι έτσι χανόμαστε και εμείς
Αυτός ο Σεπτέμβρης ήρθε πιο νωρίς .



[δημιουργος ]

[riaghul]

Οταν γελουσες ενα περιστερι
διαβαινε στη βραδιασμενη καμαρα
Ενα συννεφο χρυσο ταξιδευε στον ουρανο
οταν χαμογελουσες.
Οταν χαμογελουσες ξεχνουσα τη στεγη που εσταζε,
ξεχνουσα το τρυπιο πατωμα
ελεγα κιολας,
να, μες απο τις τρυπες του,
οπου και νάναι θα φυτρωσουν μεγαλα κοκκινα τριανταφυλλα.
Ολα μπορουσαν να γινουνε στον κοσμο, αγαπη μου
τοτε...που μου χαμογελουσες...

[PoiSoN_GiRL]

Κάπου  μακρυά , σε  ένα  δάσος  όμορφο
στις  όχθες , της  γαλάζιας  λίμνης
μισόγυμνη  στέκεται , μια  νεράιδα  μικρή
κάτω  από  το  φως  του  φεγγαριού . . .
Με  παράπονο  τραγουδά
ένα  γλυκό  σκοπό ,
καθώς  τα  χρυσαφένια  της
μαλλιά  χτενίζει . . .
Μα  ξάφνου , εκεί  κοντά
για  καλή  του  τύχη ,
ένα  ξωτικό  περνά ,
που  την  ακούει , μαγεμένο . . .
Με  περιέργεια  γεμάτο  κι  επιθυμία
με  τα  φυλλώματα , να  κρύβουν  την  μορφή  του ,
σιωπηλό  στέκεται  και  παρακολουθεί
τις  απαλές  κινήσεις , των  χεριών  της . . .
Δίχως  το  όμορφο  κορίτσι , να  τρομάξει
παραμονεύει  την  στιγμή , να  πλησιάσει
ίσως  έτσι  καταφέρει , από  τα  κόκκινα
χείλη  της , κάτι  να  κλέψει . . .




[δημιουργος ]

[PoiSoN_GiRL]

Είδα την κόρη του νερού στα βάθη του πελάγου
πλάσμα του ονείρου υδάτινο, νεράϊδα άλλου κόσμου
εκεί στα σκοτεινά νερά να λάμπει σαν αστέρι
σαν οπτασία μυθική, θεά αστραποβολούσα.
Εγώ μαγεμένος έμεινα μπροστά σε τέτοια χάρη
το σώμα της φάσμα που έρεε τριγύρω και μεθούσε
και μού 'γνεφε κραδαίνοντας μια λύρα από κοχύλια
και στα μαλλιά της τ' άλικα στραφτάλιζαν κοράλια.
Στα μάτια της μέσα ορθοπλωρούν τρικάταρτα γαλιόνια
κι ανάμεσα στα στήθη της χρυσές πυγολαμπίδες
άρμα από ιππόκαμπους με χαλινό από φύκια
κι από το στόμα της ηχούν των θαλασσών σειρήνες.
Κι ως τραγουδούσε ένιωθα πλημμύρα στην καρδιά μου
κι όλο το είναι μου υγρό, τα βάθη λαχταρούσε
και μ' ένα χάδι ονειρικό την ένιωσα σιμά μου
σαν μέσα από το σώμα μου, μια αστραπή περνούσε.




[δημιουργος ]

[PoiSoN_GiRL]

Νύμφη του νερού, μούσα του κάλλους
συντρόφεψε με , πάρε με μακριά
μες τα μακάρια νερά,
στα υγρά παλάτια του πελάγους.
ξέπλεκα μαλλιά, αίσθηση ελευθερίας
σώμα ελαφρύ που δε βαραίνει η μνήμη
απάλλαξέ με απ’ τη μήνη
της κάθε ανόσιας πανουργίας
χωρίς να ‘ χω την αίσθηση του χρόνου
χωρίς όλα τα πρέπει που μ’ ορίζουν
και τα νερά να μουρμουρίζουν
του υδάτινου δικού σου κόσμου.
Νύμφη του νερού, μούσα του ονείρου
Μη με ξυπνάς άσε με να κοιμάμαι
Γιατί δε θέλω να θυμάμαι
Απλά πως είμαι μέρος του απείρου..




[δημιουργος ]