Μια ιστορία..??

[See_Me]

Ξυπνάς. Πλένεσαι. Χτενίζεσαι. Ντύνεσαι. Πίνεις στο πόδι τον καφέ.
Τρέχεις να προλάβεις το αργοπορημένο λεωφορείο. Φτάνεις στη δουλειά.
Δε μιλάς με κανέναν. Πας στο γραφείο σου. Κάθεσαι. Ανοίγεις τον υπολογιστή σου.
Ξεκινάς να πληκτρολογείς. Να τηλεφωνείς σε πελάτες. Να διαπληκτίζεσαι με αργοπορημένα συνεργεία. Να τσακώνεσαι με τη ρημάδα κοινωνία που έφαγες τόσα χρόνια σπουδών για να καταντήσεις τηλεφωνο-δουλος σε μια θέση με τίτλο άτιτλο.
Μεσημέρι. Φεύγεις από το γραφείο αγκαλιά με όσους φακέλους δεν πρόλαβες να τελειώσεις.
Παίρνεις τη τσάντα σου. Βγαίνεις από το ασανσέρ. Πλησιάζεις την κύρια είσοδο της εταιρίας.
Και ναι....άρωμα ελευθερίας. Καθαρός αέρας. Ξεκουμπώνεις το σακάκι σου.
Λύνεις τον αυστηρό κότσο στο μαλλί (ή τη γραβάτα). Πας ως τη στάση του λεωφορείου.
Αργεί όπως πάντα. Έφτασε αλλά είναι γεμάτο. Αναγκάζεσαι να ψάξεις για ταξί.
Και ναι, πάνω στην αλλαγή βάρδιας βρίσκεις ταξί. Φτάνεις σπίτι σου.
Ανοίγεις την πόρτα του σπιτιού. Αφήνεις το σακάκι σου πάνω στον καναπέ.
Βάζεις τη τσάντα σου στο γραφείο μαζί με τους φακέλους. Παίρνεις το τηλέφωνο.
Παραγγέλνεις έτοιμο φαγητό, όπως πάντα. Τρως νευρικά. Πλένεις τα πιάτα.
Γδύνεσαι και κρεμάς τα ρούχα σου. Βάζεις το χιλιοξεχειλωμένο σου μακό μπλουζάκι.
Χώνεσαι στον καναπέ σου. Πιάνεις το τηλεκοντρόλ. Αρχίζεις το ζάπινγκ. Αποκοιμάσαι.

...... Και ξαφνικά! Όλα αλλάζουν. Δεν είσαι έρμαιο του χαζοκουτιού. Περπατάς ελεύθερα.
Βλέπεις χρώματα. Όχι τσιμέντο. Νιώθεις δροσερό αεράκι. Όχι αποπνικτικό νέφος.
Είσαι σε καταπράσινο λιβάδι. Όχι σε λιβάδι από γκρίζες πολυκατοικίες.
Έχει λουλούδια που μυρίζουν και ζώα που τρέχουν ανέμελα. Όχι κήπο σε μπαλκόνι με όρια και φράχτες. Έχει λίμνη με ολοκάθαρο νερό που μπορείς να κάνεις μπάνιο άφοβα.
Όχι παραλίες με δήθεν γαλάζιες σημαίες. ... Και εσύ μπορείς να τα χαρείς όλα αυτά, χωρίς το φόβο του δυνάστη χρόνου. Και όσο πιο πολύ βρίσκεσαι σε αυτό το μέρος, τόσο πιο πολύ θέλεις να μείνεις εκεί, να χαθείς μες στο υπέροχο αυτό μέρος......

Ντριιιιιιιιιιιιιιν! Ντριιιιιιιιιιιν! Ντριιιιιιιιιιν! Πετάγεσαι. Τρομάζεις. Ψάχνεις.
Πιάνεις από έντσικτο το τηλέφωνο.
Ναι κύριε τάδε (ο προϊσταμενός/αφεντικό σου), αύριο θα έχω έτοιμους όλους τους φακέλους. Ναι θα είμαι προετοιμασμένη για την παρουσίαση. Ναι μην ανησυχείτε, όλα θα τα κάνω εγώ. Φυσικά και μπορώ να τα καταφέρω. Βεβαίως κύριε τάδε. Καλό βράδυ και σε σας. Κλακ! Κλείνεις το τηλέφωνο.
Ανασυγκρότηση. Κατάλαβες που είσαι. Βλέπεις ότι έχει βραδιάσει.
Σκέφτεσαι τι είπες στο τηλέφωνο. Χάνεσαι όταν αναλογίζεσαι το μέρος που ήσουν.
Ήταν ουτοπικό. Στενοχωριέσαι. Κοιτάζεις το ταβάνι. Μετά τυχαία βλέπεις το ρολόι.
Πανικοβάλεσαι. Είναι 10μμ και έχεις δουλειά πολλή. Πετάγεσαι από τον καναπέ.
Φοράς τα γυαλιά σου. Πας στο γραφείο σου. Ανοίγεις τον υπολογιστή σου.
Φέρνεις κοντά τους φακέλους. Ξεκινάς τη δουλειά σου. Νιώθεις ένα αβάστακτο μίσος για τον καταραμένο χρόνο που γελάει εις βάρος σου από όλα τα ρολόγια του σπιτιού σου.
Βυθίζεσαι στους αμέτρητους αριθμούς. Στις δεκάδες μετρήσεις. Στις αποστάσεις. Στα σχέδια.
Στις λεπτομέρειες. Στις σημειώσεις. Στις υποσημειώσεις. Στο λεξικό σου.
Στην άδεια οθόνη που πρέπει να γεμίσει με την αυριανή παρουσίαση. Νιώθεις μυρμήγκι.
Όλη η δουλειά σου μοιάζει με οδοστρωτήρα έτοιμο να σε λιώσει. Αλλά δεν έχεις χρόνο να πανικοβληθείς. Δεν έχεις χρόνο να αφεθείς. Δεν έχεις χρόνο να νιώσεις.

[size=18]Ποτέ δεν είχες χρόνο να νιώσεις. Ποτέ δεν έχεις χρόνο να ζήσεις.[/size]

Γιατί?


Γιατί?

[kouklitsa]

See meeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!
Πιάσε το νυστέρι, γέμισε τη μπανιέρα με νερό κι έρχομαι!
Έτσι που τα λες κούκλα μου, μόνο για αυτοκτονίες είναι!
Δεν είναι λύση αυτή όμως, έτσι;

Τουλάχιστον... κάνεις κι αυτό το μικρό ταξιδάκι στην αγκαλιά του μορφέα.. περνάς και μια βολτίτσα απο την ονειροχώρα... φορτίζεις λιγάκι μπαταρίες...
Καθημερινότητα είναι.... θα περάσει!

[PoiSoN_GiRL]

Δυστυχως η ιστορια σου See_Me ειναι ακρως αληθινη ..
Το γνωριζω γιατι το βιωνω .. ισως οχι πλεον τοσο εντονα .. ομως κι εγω καποτε αναρωτιομουν πως περνουν ετσι γρηγορα οι μερες χωρις να τις προλαβαινω , με ολο το αγχος , με ολο το τρεξιμο , τις ευθυνες .. και καθολου χρονο για μενα και για τους ανθρωπους που ηθελα να εχω κοντα μου ..
Προσπαθησα οσο μπορουσα να χαμηλωσω τους τονους , να αλλαξω ωραριο , να κρατησω λιγο χρονο για μενα (που και παλι δεν ειναι αρκετο ..αλλα τουλαχιστον ειναι κατι περισσοτερο απο πριν)
Η σκληρη πραγματικοτητα σε προσγειωνει καθημερινα ..
Οι ρυθμοι ειναι εντονοι .. εξωφρενικοι ! Κι εσυ πρεπει να τρεξεις να τους προλαβεις , να τους φτασεις , να αποδωσεις , να δωσεις οτι περισσοτερο μπορεις στον λιγοστο χρονο που διαθετεις .. Καταστροφη !
Τρεχεις για να εξασφαλισεις στον εαυτο σου ολες τις προυποθεσεις για να εχεις μια ''ανετη'' ζωη .. ομως χανεις την ιδια τη ζωη .. Λυπηρο πραγματικα ..



''Δεν μπορω να ζησω πια σ' αυτη την πολη. Θελω να βλεπω τ' αστερια να λαμπουνε στον ουρανο. Να ξεχωριζω τις εποχες του χρονου με τα ματια μου. Θελω να βλεπω τα βουνα καθε πρωι απο το παραθυρο μου. Ν' αφηνω την ψυχη μου να φευγει στις κορφες τους μαζι με τα συννεφα. Δεν με βολευει πια αυτη η πολη. Μ' αδειαζει .. ''

[αποσπασμα απο το βιβλιο : Το χρωμα του φεγγαριου - Αλκυονη Παπαδακη]

[See_Me]

See meeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!
Πιάσε το νυστέρι, γέμισε τη μπανιέρα με νερό κι έρχομαι!
Έτσι που τα λες κούκλα μου, μόνο για αυτοκτονίες είναι!
Δεν είναι λύση αυτή όμως, έτσι;

Τουλάχιστον... κάνεις κι αυτό το μικρό ταξιδάκι στην αγκαλιά του μορφέα.. περνάς και μια βολτίτσα απο την ονειροχώρα... φορτίζεις λιγάκι μπαταρίες...
Καθημερινότητα είναι.... θα περάσει!

Μια ιστορία είναι ο τίτλος, όπως και το Post Σοφάκι. Δε δήλωσα όμως ότι είναι αυτοβιογραφία και δη προσωπική μου.  ]

[See_Me]

 Τελικά Ποιζονάκι διαβάζουμε και μερικά ίδια βιβλία.....Βέβαια η ιστορία είναι φανταστική και Original δική μου, το βιβλίο που είπες το διάβασα πριν κανα χρόνο.

 Όπως φαίνεται όμως, πάντα τρέχουμε χωρίς λόγο, ενώ δεν αντιλαμβανόμαστε ότι ο χρόνος είναι ταχύτερος από μας και το έδαφος που τρέχουμε, όπως και η ζωή μας, είναι αβέβαιο.


 Καλό τρέξιμο λοιπόν ]

[PoiSoN_GiRL]

[size=18]Τρεχουμε τωραααααααα !![/size]   :roll:  :cry:  :shock:


καλο μας τρεξιμο και καλο κουραγιο See_Me μου !

[chriastina]

see_me
δυστυχώς η φανταστική σου ιστορία είναι καθημερινή αληθινή ιστορία για πολλούς....δυστυχώς οι εφιάλτες ζωντάνεψαν!

[minoraki]

εμενα παλι μου ερχεται στο μυαλο μια ιστορια=αμαρτια..... :roll:  :roll:  :roll:
ειμαι εκτος θεματος? εαν ναι...δεν πειραζει....
επιτηδες το εγραψα για να ανεβει λιγο το ηθικο μας!
δεν χρειαζεται καλοκαιριατικα να ειμαστε μεσα στην καταθλιψη....
αρκετα προβληματα μας περιτρυγυριζουν.....

 :arrow: ιστορια μου-αμαρτια μου λοιπον!  :oops:  :oops:  :oops:  :oops:

μαιρουλααααααααααα....που εισαι?

[fmas]

Τώρα ειδικά με το νέο ωράριο των καταστημάτων να δεις τρέξιμο...... Άκους εκεί να οριστεί ώρα έναρξης η 5 το πρωί....  :shock:  :shock:  :shock:  :shock:  :shock:  :shock:

[freak]

αν καταφερουν να το περασουν αγαπητε fmas... αν καταφερουν....



(υγ. ευχομαι να μην το καταφερουν).

[fmas]

freak μου το περάσανε κατα πλειοψηφία.......... Πίστεψέ με..... Έγινε νόμος του κράτους....... από τις 5 το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ. Στην υγειά μας.....

[freak]

αλλο εννοουσα fmas. ξερω οτι ψηφιστηκε αφου δημοσιευτηκε κ στο ΦΕΚ. απλα αναφερθηκα στις αντιδρασεις που πρεπει να εχει ο κοσμος ωστε να το καταργησει μονος του το μετρο αυτο.

[fmas]

Θα γίνει σίγουρα χαμός....... Πιστεύω ότι οι επιχειρηματίες δεν θα μπουν σε ένα ρεσιτάλ ανταγωνισμού σχετικά με το ποιός θα κονομίσει περισσότερο γιατί θα κατασταφεί ο κόσμος......

[See_Me]

Κριστιάνα τελικά μπορώ να τη χαρακτηρίσω ως γενική αυτοβιογραφία της γενιάς μας....τι λες κι εσύ ]

[See_Me]

Μινοράκι...να σαι καλά.....βέβαια, με το τραγουδάκι που έβαλες δε νομίζω να ανέβει το ηθικό...γιατί σα νόημα είναι περί αμαρτίας, δηλαδή κάτι εκτός κανόνων, παράνομο, κατακριτέο...που το μετανιώνει μέσα από τους στίχους ]