Φάμελλος Μανώλης

[Anonymous]

Η ζωή που τρέχει
Φάμελλος Μανώλης


Μέσα απ' τα όνειρα και μέσα απ' την σιωπή
τραγούδια σου 'φερνα θυμάμαι μια εποχή
Πόσο προσπάθησα τα λόγια για να βρω
ποιο θέλεις σήμερα για αντίο να σου πω
Ποιο τραγούδι πες μου, ποιο μπορεί
να μου δώσει πίσω το φιλί
να μου φέρει πίσω ποιο μπορεί
την δική σου αγάπη μέσα από την στάχτη
Ποιο τραγούδι τώρα ποιο μπορεί
τη χαρά μου που έχασα να βρει
και να σταματήσει ποιο μπορεί
τη βροχή που πέφτει, τη ζωή που τρέχει
Το δρόμο σου ‘δειξα να πάρουμε μαζί
καρδιά μου διάλεξες να φύγεις μοναχή
Και τα τραγούδια μας στα σύρματα πουλιά
μη με ρωτήσεις πως σωπάσαν ξαφνικά

[Anonymous]

Ξέχνα
Φάμελλος Μανώλης


Από τα πιο όμορφα τραγούδια που έχω ακούσει
ποτέ εξαιρετικά αφιερωμένο στη Μαρίνα
Αν υπάρχουν κάποια λαθάκια, ενημερώστε με
Δεν θυμάμαι τις μεγάλες στιγμές
μα μου λείπουν διπλά οι μικρές οι χαρές μας
έχουν κάτι αιχμαλωτίσει από αυτές
όλα εδώ γύρω προβάλλουν λες στις σκιές μας
Τρέχω σε λεωφόρους μακρινές
σε τοπία καμένα
κι είν' τα δέντρα γυμνά σαν προσευχές
από τα δάκρυα πλυμένα
Ξέχνα, ξέχνα
πάρε πίσω τα δώρα τι ωφελεί να θυμάσαι ξανά
Ξέχνα, ξέχνα
μα όσα ζήσαμε ως τώρα δε μπορείς να τα πάρεις μακριά
Τώρα άσκοπα περνάει ο καιρός
σε δωμάτια λευκά, σκονισμένα αρχεία
και το νήμα μου ξεφεύγει διαρκώς
τρέχοντας πίσω απ' τη δικιά σου οπτασία
Πάλεψα να σ' αγαπήσω αληθινά
χωρίς να ψάξω τον λόγο
κι αυτό μου αρκεί να σε κρατάω παντοτινά
πέρα απ' τη γη και το χρόνο
Ξέχνα, ξέχνα
πάρε πίσω τα δώρα τι ωφελεί να θυμάσαι ξανά
Ξέχνα, ξέχνα
μα όσα ζήσαμε ως τώρα δε μπορείς να τα πάρεις μακριά
Πάλεψα να σ' αγαπήσω αληθινά
χωρίς να ψάξω τον λόγο
κι αυτό μου αρκεί να σε κρατάω παντοτινά
πέρα απ' τη γη και το χρόνο
Ξέχνα, ξέχνα ]x2

[Anonymous]

Ρίξε στο ψαχνό
Φάμελλος Μανώλης


Σε έριξε το κύμα σ' ένα ξερό νησί
κι η μαύρη μου η μοίρα σα βότσαλο γυμνή
Μέσα μου οι αέρηδες φουσκώσανε πανιά
Ποιος δαίμονας μας σήκωσε ψηλά
Σε πήρα από το χέρι, ή μήπως πρώτα εσύ
Κανείς πως να το ξέρει, αν χάνει απ' την αρχή
Όταν της θύελλας υψώθηκε η σκιά
και με ξερίζωσε σαν σάπια καλαμιά
Έχεις μια κρύα, παγωμένη καρδιά
κι έχω καμένα, στάχτη τα φτερά
κι όταν μάθω να σ' αντέχω
δε θα θέλω να σε έχω πια
Είναι βαρύ το χώμα, βάσανο η φυλακή
κι είναι γλυκό το στρώμα, όταν πέφτεις πάνω εσύ
Όταν τα μάτια σου γυρίζουνε ψηλά
και τα σεντόνια αρπάζουνε φωτιά
Έχεις μια κρύα, παγωμένη καρδιά...
Είμαι μπροστά σου, το στήθος γυμνό
Στο λέω ρίξε, ρίξε στο ψαχνό
Να τελειώσουνε τα πάντα
και να σβήσει της φωνής σου η ηχώ

[Anonymous]

Φυλακή
Φάμελλος Μανώλης


Εγέρασα, εγέρασα μανούλα μου
πρωτύτερα από σένα, από σένα
Δε με γερά-, γεράσαν γέρατα
Δε με γεράσαν ξένα, τα ξένα
Με γέρασεν η φυλακή
της Πύλου τα μπουντρούμια
Χρόνια και χρο-, και χρόνια καταγής
στον τοίχο ακουμπισμένος, αχ μάνα
Έλιωσε το, αχ, το κορμάκι μου
και το δεξί μου χέρι, το χέρι
Παρακαλώ την Παναγιά
το χέρι μου να γιάνει

[Anonymous]

Χαρταετός
Φάμελλος Μανώλης


Έσβησαν τα όνειρα έσβησαν έγινε πρωί
άνοιξα την πόρτα άνοιξα ήλιος να με δει
Ήρθες και στο δρόμο μου φώτισε ο ουρανός
μα η καρδιά μου πέταξε κόκκινος χαρταετός
Σ' έχω ανάγκη σαν παιδί
μην μ' αφήσεις να γυρίσω εκεί
στον εαυτό μου στη σιωπή
κρύα θάλασσα έρημο νησί
Άψυχα κορμιά στα χέρια μου άχρηστα κλειδιά
δεν μου μένει τίποτα, τίποτα δε μου φτάνει πια
Έλα ας περπατήσουμε μακριά από τον θόρυβο
τις πληγές να κλείσουμε έχουμε όλο τον καιρό

[Anonymous]

Κόλλησα στο μέλι
Φάμελλος Μανώλης



Κάτι θα μου λείπει
Κάτι θα μου περισσεύει
κι όλο κάτι, τι ειρωνεία
στη γωνία περιμένει
Τη γλυκιά ηδονή
να γευτεί ποιος δε θέλει
όλο εκεί ο νους μου πάει
πάει, κόλλησα στο μέλι
Κόλλησα στο μέλι
να ο δρόμος κατεβαίνει
κι όλο λέω στη στροφή
η πορεία θ' αντιστραφεί
Και θα κάνω επιτέλους
με το θηρίο ειρήνη
να 'ναι μία μέσα σ' όλες
κι όλες να 'ν' μέσα σε κείνη
Μα ο κακός μου εαυτός
απ' τη μύτη με σέρνει
ο παράδεισος
μπορεί να περιμένει
Θα γίνουμε κάποτε
πλάσματα ανώτερα
μα μην το παιδεύεις τώρα
άστο γι' αργότερα
Μία αγάπη μία
σ' έψαχνα με αγωνία
αυτό το πλάσμα που ζει
σ' άλλη χώρα ή εποχή
Να 'γερνα στην αγκαλιά σου
που όλη η φύσις ησυχάζει
σ' είχα πλάσει τόσο ωραία
που καμιά να μη σου μοιάζει
Όμως δε σε βρήκα
πάτησα μια μαύρη τρύπα
και που βγήκα μετά
απ' τη λάθος μεριά
Είν' αυτός πάλι εκεί
με το μαύρο καπέλο
Χτύπα με αν σου βαστάει
πάντοτε θα σου ξεφεύγω
Ο εαυτός μου κι εγώ
σ' ένα κρύο σταυροδρόμι
μονομάχοι στη Δύση
με το χέρι στο πιστόλι
Ακούω ένα μπαμ
και με πήραν τα αίματα
Σε σκότωσα αγοράκι
και στ' αλήθεια και στα ψέματα
Πως χάθηκα, ξεχάστηκα
στο σκοτεινό καθρέφτη
άραγε πως από κει στο φως
κανείς πως επιστρέφει ξανά
Κάτι πάλι λείπει
Κάτι πάλι περισσεύει
κι όλο κάτι, τι ειρωνεία
στη γωνία περιμένει
Θέλει πίστη κι ασκητεία
ένας θεός ξέρει τι θέλει
Αλλά που να ξεκολλήσω
εγώ κόλλησα στο μέλι
Κι ο κακός μου εαυτός
απ' τη μύτη με σέρνει
ο παράδεισος
μπορεί να περιμένει
Είναι τώρα ή ποτέ
πριν κυλήσω χειρότερα
όσο κι αν του δίνεις
αυτός σου ζητάει περισσότερα
Πως χάθηκα, ξεχάστηκα...

[Anonymous]

Κάθε όνειρο στο χάρτη
Φάμελλος Μανώλης


Καθώς μικραίνει η μέρα
Καθώς βαραίνει ο χρόνος
Που πλησιάζω τώρα
Κι όλο στενεύει ο δρόμος
Κάπου ένα φως ανάβει
Εγώ θ’ ακολουθήσω
Μα το μισό εαυτό μου
Πάλι θ’ αφήσω πίσω
Κάποτε είδα την αλήθεια
ένα τραίνο περιμένοντας
όμως χάθηκε στα βάθη
του ορίζοντα χορεύοντας
Μα που έχω κάνει λάθος
Τι άφησα στην τύχη
Τα πιο γλυκά όνειρα μου
Πάντα κερδίζει η λήθη
Πέρα από την ομίχλη
Ανοίγεται μια χώρα
Μα τη μικρή αγκαλιά σου
Θα προτιμούσα τώρα
Κάποτε είδα την αλήθεια
Ένα πλοίο περιμένοντας
Όμως χάθηκε στα βάθη
Κάποιας θάλασσας χορεύοντας
Μα το ξέρω πως στο τέλος
Κάθε πόθος κάθε αγάπη
Κάθε πόλη κάθε δρόμος
Κάθε Όνειρο στο χάρτη
Κάπου όλα γίνονται ένα
Κάθε πόθος κάθε αγάπη
Κάθε πόλη κάθε δρόμος
Κάθε Όνειρο στο χάρτη
Καθώς μικραίνει η μέρα
Καθώς στενεύει ο χρόνος
Όσο πηγαίνω τώρα
Με κλείνει μέσα του ο δρόμος

[Anonymous]

Μαύρο μου πουλί
Φάμελλος Μανώλης


Μαύρο μου πουλί απ' τα πέρατα
Πέρασες τη γη και τα πέλαγα
Είδες τ' ουρανού τα κρυφά στενά
και του ορίζοντα τα γυμνά βουνά
Είδα τη βροχή και τον κεραυνό
και της λησμονιάς τον ωκεανό
Πέρα απ' τη σιωπή και το τίποτα
άκουσα πικρά λόγια, ανείπωτα
Είδες τη σκιά και το θάνατο
Πήρες μυστικό δρόμο αδιάβατο
Μαύρο μου πουλί, αγριομάτη μου
Είδες, πες μου, εκεί την αγάπη μου
Πήρα το μακρύ μονοπάτι της
Πέτρα σου 'φερα απ' το δάκρυ της
Βρήκα το μικρό το μαντήλι της
Αίμα το 'βαψε απ' τα χείλη της

[Anonymous]

Οι γυναίκες με τα μαύρα
Φάμελλος Μανώλης


Οι γυναίκες με τα μαύρα, ξυπνούν τα χαράματα
στα στενά τους μπαλκόνια σκουπίζουν τα φύλλα
και κοιτάνε τη θάλασσα
Γυναίκες με μαύρα, σκισμένη αγκαλιά
παντρεμένες με βία ή από αγάπη βαθιά
οι μικρές που γαμπρίζουνε, εποχές τους θυμίζουν
που ήταν τα δάκρυά τους δροσερά...
Τις βλέπω καθώς γυρίζουν παρέα απ’ τα μνήματα
τις ακούω ψιθυρίζουν σε χιλιάδες ορόφους
και μοιράζουν γλυκίσματα
Και στα παιδιά τους χαρίζουν κειμήλια ακριβά
μα οι γραμμές τους βουίζουν, δε τα βλέπουν συχνά
κι όλα αυτά τις πληγώνουνε μα στο τέλος φιλιώνουν
γιατί ποιος σαν τη μάνα ξέρει ν’ αγαπά
Κι όλο στρώνουν, ξεστρώνουν και τινάζουν χαλιά
σε σαλόνια όπου χρόνια άνθρωπος δεν πατά
και τα βράδια ζαρώνουνε όταν οι φόβοι τις ζώνουν
πάντα την πόρτα κλειδώνουν διπλά
Και τότε τις προσευχές τους τις πνίγουν τα κλάματα
γιατί είναι οι ζωές τους του φθινοπώρου φύλλα
που σκορπάνε στη θάλασσα...

[Anonymous]

Σ' έχω τόσο ονειρευτεί
Φάμελλος Μανώλης


Σ’ έχω τόσο ονειρευτεί, που δεν ξέρω πια
Αν είσαι αληθινή ή μέσα στ’ όνειρο ζεις μονάχα
Εσύ στο δρόμο μου μυστικός ορίζοντας
Ήλιος στα μάτια μου, τα μάτια μου κλείνοντας
Όνειρο γίνομαι κι εγώ
Γίνεται η θάλασσα βροχή
ποτάμι η βροχή ξανά
που πλημμυρίζοντας τη γη
μας παρασέρνει μακριά
Κι όλη η ζωή μας θα χαθεί
σαν κύμα στον ωκεανό
σαν μια βάρκα από χαρτί
σαν πολιτεία στο βυθό
Σ’ έχω τόσο ερωτευτεί, που θεέ μου πια ξέχασα
αν σε γνώρισα ποτέ ή στο μυαλό μου σ’ έπλασα
Πρόσωπα αδιάκοπα, μπροστά μου περνούν
μα μες στη σκέψη μου οι εικόνες σου γυρνούν
Όνειρο γίνομαι κι εγώ
Γίνεται η θάλασσα βροχή...

[Anonymous]

Η ευτυχία είναι αυτό
Φάμελλος Μανώλης


Πια το τρένο από ‘δω δεν περνά μα στο ρολόι ανάποδα ο δείκτης γυρίζει
Και τα φώτα των φρένων ανάβουν εκεί Βαθιά μες τη νύχτα μια σειρήνα σφυρίζει
Δευτερόλεπτα πριν, χρόνια μετά, ξαφνικά είμαστε μόνοι σε μια άγνωστη ερημιά
Μια φωτεινή επιγραφή, εδώ χάθηκε κάποτε του μύθου η κλωστή
Ότι ζήσαμε, πια είναι σχήμα κλειστό ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
Έτσι είναι γραφτό, η ευτυχία είναι αυτό, που περιμένουμε να ‘ρθεί
Μα κάτι ζωντανούς μας κρατά κι’ είναι μόνο ένα βήμα, ένα βήμα πιο πέρα
Ο αέρας της πόλης αλλάζει ξανά, τα χιόνια λιώνουν γιορτάζει η μέρα
Τα μαλλιά σου οπώς λύνεις μωρό μου μπορεί και το αίνιγμα του κόσμου να λυθεί
Δεν είναι το τέλος κι η καταστροφή η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ‘ρθεί
Φωτίζει ξανά, πια είναι σχήμα κλειστό ό,τι χτίζουμε σκορπάει στον άνεμο
Μα άσε ένα φως ανοιχτό η ευτυχία είναι αυτό, που περιμένουμε να ‘ρθεί

[Anonymous]

Πτήση


Η ώρα πέρασε κι αργείς
αμήχανα κοιτάζω
πάει περίπατο, εσύ αν δε 'ρθεις
η αίσθηση της συνοχής
στάλα δεν έχω υπομονής.

Το άρωμα του φθινοπώρου
η ερημιά των στίχων
η δίψα της επιστροφής
σ' αυτά που σε ορίζουν
στο κεφάλι μου γυρίζουν
που 'σαι Περιμπανού
να χτενίσεις τα μαλλιά σου
στον καθρέφτη τ' ουρανού.

Χαμήλωσες τα βλέφαρα
κι η θάλασσα σε πάει
ίσια στην όχθη τ' ουρανού
κι η αγάπη αλλού ζητά
η κλωστή του νου μου σπάει ως εδώ.

Ποιο άρωμα της Ανατολής
να σ' έκλεψε
στον άνεμο γλιστράς σα χελιδόνι
κι εγώ μόνος στο μπαλκόνι
που 'σαι Περιμπάνου
να χτενίσεις τα μαλλιά σου
στον καθρέφτη τ' ουρανού.

[Anonymous]

Γαλάζια μυστικά

Είσαι τραγούδι, ζεστό που ανεβαίνει
και σπέρνει στο διάβα του τη γη.
Τρέμει το σύμπαν η ώρα σημαίνει
το θέλω το θέλεις κι εσύ.

Όσα έχω ζήσει, όσα έχω νιώσει
τώρα φωτίζονται ξανά!
Πόσα για σένα, βαθιά έχω σώσει
μικρά γαλάζια μυστικά.

Βγαίνω στον ήλιο, στο δρόμο που βράζει
και νιώθω σα ρέμα που κυλά
κι είσαι η αλήθεια γλυκά που προστάζει
το βλέμμα να έχω ψηλά.

Κρίματα όσα και να βαραίνουν
τις κουρασμένες μας ζωές
κύματα μύρια κι αν μας παρασέρνουν
θα 'ρθουνε μέρες γελαστές.

[Anonymous]

Κείνη τη νύχτα



Κείνη τη νύχτα, χαμηλά το φεγγάρι, στάθηκε πάνω απ' την πόλη
κι ένας αέρας σα συναγερμός τους κρύους δρόμους σαρώνει
δες οι σκιές των δέντρων μακραίνουν
και τα παιδιά μέσα απ' τον ύπνο τους κλέβουν
τα οδηγούν μακριά.

Κείνη τη νύχτα...

Κάποιος στο δρόμο σκόνταψε σε μια πέτρα γυρνώντας απ' τη δουλειά του
κι όταν τη σήκωσε στο φως τι να δει ήτανε η καρδιά του
την έκρυψε βιαστικά στο σακάκι τρέμοντας μήπως τον δει κάνα μάτι
και έτρεξε μακριά.

Κείνη τη νύχτα...

Κάποιος στεκόταν με τις ώρες μπροστά σ' ένα κρύο καθρέφτη
ώσπου είδε το είδωλό του από κει μυστικά να του γνέφει
κι έχασε μονομιάς τη λαλιά του βαθιά κατάπιε όλα τα μυστικά του
τι να τα κάνει πια.

Κείνη τη νύχτα...

[Anonymous]

Δρόμο παίρνω

Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω και στα πόδια σου γυρνάω
θα σου γράφω στον καθρέφτη πως καρδιά μου σ' αγαπάω
σ' αγαπάω ειν' ένα ψέμα δίχως όρια κι ελπίδα
κι εγώ θύμα που επιστρέφω στη θανάσιμη παγίδα.

Όταν η νύχτα πέφτει στ' άγρια στενά
απ' του πάθους σου το ξέφτι, αρπάζομαι σφιχτά.

Πάμε χίλιες και μια νύχτες κάτω απ' το χλωμό φεγγάρι
που προσεύχομαι στο φως του μακριά σου να με πάρει
κι όσο φεύγω, φεύγω, φεύγω σέρνομαι όλο πιο κοντά σου
και τις σάρκες μου ξεσκίζω στα απάτητα βουνά σου.

Στο πρόσωπό σου απλώνει, εφιαλτική σκιά
Σκιά που με τυφλώνει τόσο απίστευτα γλυκιά.