Στιχοι που μας αγγιξαν

[apol]

ΑΝΤΙΟ

Ποσοι θα λεν αυτή την ώρα αντιο
Σ'αγαπημενους φίλους
Ποσοι θα κλαινε για τηνε υτυχια που φευγει
Και τα μαντηλια θα ανεμιζουν ατονα
Ωσπου να γινει ο πόνος τους
Ένα σημειο στο οριζοντα

Τα αντιο αυτά δεν τα υποφερω

Εμοιζε η αγαπη μας ωραιο βιβλιο
Τωρα που εσυ θα φύγεις
Στα γονατα θα κανω πώς τα αφηνω
Και
Μια προς μια θα αναπολησω τις σελιδες
Τα προσωπα που τοσο τελεια διεγραφησαν
Οσα θαυμασια και συγκλονιστικα συνεβησαν

Και θα σκεφτω τι κερδισα
Σ'αισθηματα,
Ποσα καινουρια δυσκολα νοηματα διδαχτηκα
Τωρα που εσυ θα φυγεις
Αυτά μου μενουν
Όχι τα αντιο, τα δακρυα και τα μαντηλια...

Σ ΕΝΑ ΦΙΛΟ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ
Δε θα το πεις ουτε σε μενα
Ποιος σε ματιασε
Και σ'επιασε θανατος;


EΠΙΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΑΥΤΟΧΕΙΡΑ
Πηρε μια σφαιρα
Και τη φυτεψε σε μια αδεια γλαστρα
Τουχνε πει ότι ο θανατος
Βγαζει ωραια λουλουδια

ΚΩΣΤΑΣ ΤΑΧΤΣΗΣ- Καφενειο το Βυζαντιο

[apol]

ΔΙΑΛΟΓΟΣ
ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ

Σου είπα:
- Λύγισα.
Και είπες:
- Μη θλίβεσαι.
Απογοητεύσου ήσυχα.
Ήρεμα δέξου να κοιτάς
σταματημένο το ρολόι.
Λογικά απελπίσου
πως είναι ξεκούρδιστο,
ότι έτσι δουλεύει ο δικός σου χρόνος.
Κι αν αίφνης τύχει
να σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μη ριψοκινδυνέψεις να χαρείς.
Η κίνηση αυτή δεν θα 'ναι χρόνος.
Θα 'ναι κάποιων ελπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αυτοεκθρονίσου
από τα χίλια σου παράθυρα.
Για ένα μήπως τ' άνοιξες.
Κι αυτοξεχάσου εύχαρις.
Ό,τι είχες να πεις,
για τα φθινόπωρα, τα κύκνεια,
τις μνήμες, υδρορρόες των ερώτων,
την αλληλοκτονία των ωρών,
των αγαλμάτων τη φερεγγυότητα,
ό,τι είχες να πεις
γι' ανθρώπους που σιγά σιγά λυγίζουν,
το είπες.

ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
ΤΟ ΛΙΓΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
1971

[apol]

Σώμα, θυμήσου όχι μόνο το πόσο αγαπήθηκες,όχι μονάχα τα κρεββάτια όπου πλάγιασες,αλλά κ' εκείνες τες επιθυμίες που για σένα γυάλιζαν μες στα μάτια φανερά,κ' ετρέμανε μες στη φωνή -- και κάποιο τυχαίον εμπόδιο τες ματαίωσε.Τώρα που είναι όλα πια μέσα στο παρελθόν,μοιάζει σχεδόν και στες επιθυμίες εκείνες σαν να δόθηκες -- πώς γυάλιζαν,θυμήσου, μες στα μάτια που σε κύτταζαν•πώς έτρεμαν μες στη φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

[apol]

Και να αδελφέ μου που μάθαμε
να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά.
Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα.
Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί.
Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος
σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη.
Ετσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη.
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε,
"Τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα."
Αυτό θέλουμε κι εμείς.
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ' τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.

* Γιάννης Ρίτσος *

[spellbound]

Μη γυρισεις
τιποτα μη ζητησεις
για ενα βραδυ
μη με χαραμισεις.....

[apol]

Πέρασαν χρόνια μα θυμάμαι
τη νύχτα εκείνη της σιωπής
νύχτα που φταίει όταν πονάμε
μα εσύ ποτέ δε θα το πεις.

Τώρα τραγούδια λυπημένα
έχω μονάχα να σου πω
σώματα ξένα όλα για σένα
μα πουθενά δε θα σε βρω.

Σε παίρνει η νύχτα κάθε βράδυ
αυτή που σ' έφερνε παλιά
κι εγώ έχω ακόμα το σημάδι
απ' του Φλεβάρη τα φιλιά...

[apol]

Μη γεράσεις Άννα, μη γεράσεις.
Πες ψέματα στον άντρα σου.
Σκίσε την πρόσκληση, ακύρωσε το δείπνο.
Ακούμπησε με, όπως τότε, με το γόνατό σου
κάτω από το τραπέζι.
Απόψε, Άννα.
Στο καλύτερο ξενοδοχείο.
Απόψε.
Στο πρώτο σου όνειρο.
Κάνε κουράγιο Άννα.

Πού να 'σαι τώρα;
Ποιος ξέρει πώς περνάς...
Πού να 'σαι τώρα; Αχ πώς αντέχεις;
Χωρίς να έχεις αυτό που αγαπάς
και δίχως ν' αγαπάς αυτό που έχεις...

[apol]

Χείλια, φρουροί της αγάπης μου που ήταν να σβήσει
χέρια, δεσμά της νιότης μου που ήταν να φύγει
χρώμα προσώπου χαμένου κάπου στη φύση
δέντρα...πουλιά...κυνήγι...
Κορμί, μαύρο μες στο λιοπύρι σαν το σταφύλι
κορμί πλούσιο καράβι μου, που ταξιδεύεις;
Είναι η ώρα που πνίγεται το δείλι
και κουράζομαι ψάχνοντας τα ερέβη...
(Η ζωή μας κάθε μέρα λιγοστεύει


       Γ  Σεφερης

[tristana]

Σεφέρης και φως. Βγείτε από τα σκοτάδια.

[apol]

Θάλασσα πλατιά, σ’ αγαπώ γιατί μου μοιάζεις
Θάλασσα βαθιά, μια στιγμή δεν ησυχάζεις
λες κι έχεις καρδιά
την καρδιά μου τη μικρούλα τη φτωχιά

Όνειρα τρελά που πετούν στο κύμα πάνω
Φτάνουν στην καρδιά και τα νιάτα μας ξυπνάνε
Όνειρα τρελά
και οι πόθοι φτερουγίζουν σαν πουλιά

Έχω έναν καημό που με τρώει γλυκά και με λιώνει
Έχω έναν καημό, θα ’ρθω να στον πω
αδερφή μου εσύ θάλασσα που σ’ αγαπώ

Κύματα πουλιά, στα ταξίδια σας που πάτε
τα αλαργινά, την πικρή μου λύπη πάρτε
κι από κει μακριά
να μου φέρετε και μένα τη χαρά

[apol]

Γυμνό φεγγάρι

Φοβάμαι τους ανθρώπους
που δεν κοιτάζουν
το φεγγάρι στα μάτια
τις νύχτες του Αυγούστου
που είναι ολόγυμνο....

Σταύρος Αμπελάς

[apol]

Πάντα και πάντα τρέχουμε προς την ελευθερία
Κι αυτή δεν έρχεται ποτέ ~ μάς περιπαίζει
έτσι που τής φορέσαμε αέρινες σκιές
πράγματα χωρίς νόημα ~ εσθήτες λαμπερές
δάφνες ανάπηρες ~ στολές στρατιωτικές
τόσα πολλά ποιήματα κι εξάρσεις...

[jcdenton]

Πολλά τραγούδια με άγγιξαν με τους στίχους τους, αλλά μόνο 3 θα μείνουν χαραγμένα στην κερδιά μου. Αυτά είναι:

1) Είναι κάτι νύχτες μοναξιάς, που δεν ξημερώνουν... (Ρέμος)

2) Με το ίδιο μακό και με κέφι κακό, φύγαν μέρες... (Αρβανιτάκη)

3) A moment for the poet's play, until there's nothing left to say... (Nightwish)

[orxidea]

Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα

Φοβισμένοι, αφήνοντας τις λέξεις μας να είναι τρυφερές

Από φόβο μήπως ξυπνήσουμε τις κουρούνες,

Από φόβο μήπως έρθουμε

Αθόρυβα μέσα σ’ έναν κόσμο φτερών και κραυγών.


Αν ήμασταν παιδιά, ίσως να σκαρφαλώναμε,

Θα πιάναμε τις κουρούνες να κοιμούνται, και δεν θα σπάγαμε ούτε κλαράκι,

Και, μετά το μαλακό ανέβασμα,

Θα τινάζαμε τα κεφάλια μας πιο πάνω απ’ τα κλαριά

Για να θαυμάσουμε την τελειότητα των άστρων.


Πέρα απ’ τη σύγχυση, όπως συμβαίνει συνήθως,

Και τον θαυμασμό για όσα ο άνθρωπος γνωρίζει,

Πέρα απ’ το χάος θα ‘ρχόταν η μακαριότητα.


Αυτό, τότε, είναι ομορφιά, είπαμε,

Παιδιά που με θαυμασμό κοιτάζουν τ’ αστέρια,

Είναι ο σκοπός και το τέλος.


Χωρίς να είμαστε τίποτ’ άλλο παρά μόνο άνθρωποι, περπατήσαμε μέσ’ απ’ τα δέντρα.
_________________
Ντύλαν Τόμας

[black_velvet]

στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι
μα το νερό γλυφό...

πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ' όνομά της
ωραία που φύσηξεν ο μπάτης
και σβήστηκ' η γραφή

με τι καρδιά
με τι πνοή
τι πόνος και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας λάθος
κι αλλάξαμε ζωή...