Romeo & Juliet. . .

[balland]

- Eδώ τέτοιο ανθό δεν έχουμε.
- Eίναι αληθινό λουλούδι.

Απόψε, θα τον δεις στη γιορτή.

Στο βιβλίο της όψης του Πάρη
θα βρεις την ομορφιά του.

Αυτός ο τόμος του έρωτα,
ο άδετος τούτος νέος...

θέλει μόνο δέσιμο για
να γίνει πιο ωραίος.

'Eτσι κι εσύ θα χαίρεσαι
όλα τα καλά του...

χωρίς να χάνεις.

Οι γυναίκες παίρνουν
απ'τους άντρες.

Λέγε, σ'αρέσει η πρόταση του Πάρη;

Θα δω αν μ'αρέσει,
αν φτάνει αυτό.

[balland]

Μα δε θα ρίξω τη ματιά μου
πιο βαθιά απ'όσο θες εσύ.

'Eφτασαν οι ξένοι!

Eρχόμαστε.

Κάνε τις νύχτες σου σαν
τις μέρες σου ευτυχισμένες.

ΣΤΟ ΑΛΣΟΣ ΜE ΤΙΣ ΜΟΥΡΙEΣ

Καλοντυμένε αλήτη!
Πέθανε, ζητιάνε!

Τι νόημα έχει να μοιράζεσαι
τη ζωή σου...

για να καταλήξεις μια
χαμένη και μόνη σύζυγος.

Μετράς τα χρόνια,
και είναι όλα γεμάτα δάκρυα...

Nέοι, απελευθερωθείτε...

[balland]

Ποτέ μην παγιδευτείτε...

- Ρωμαίο, πρέπει να χορέψεις.
- 'Οχι εγώ, πίστεψέ με.

Τα πόδια σου έχουν φτερά,
μα η ψυχή μου είναι μολύβι.

Δανείσου τα φτερά του 'Eρωτα
και πέτα στον χορό.

Η αγάπη με βουλιάζει.

- Αυτή η τόσο τρυφερή;
- Η αγάπη τρυφερή;

Πολύ τραχιά, πολύ σκληρή.
Σαν αγκάθι αγκυλώνει.

Δείξου της πιο σκληρός.
Αγκύλωσ'τη για να σβηστεί.

Καθένας ας βάλει μπρος
τα πόδια του.

'Eλα, χάνουμε χρόνο!

[balland]

Δεν είν'σοφό να πάμε.

- Απόψε είδα ένα όνειρο.
- Τα όνειρα είναι ψέματα.

Στον ύπνο ψέματα,
στον ξύπνιο αλήθεια.

Βλέπω σ'επισκέφτηκε η κυρά Μάβα.

Μαμή στα ξωτικά,
μικρή ίσα με μια δαχτυλιδόπετρα...

σ'άρχοντα πρώτο δάχτυλο.

Ζεμένα μικρούλια
πλάσματα τη σέρνουν...

πάνω στις μύτες των ανθρώπων
που κοιμούνται.

Τ'αμάξι της είναι άδειο
τσόφλι από φουντούκι.

Αμαξάς της μικρό κουνούπι
με σταχτιά στολή.

[balland]

Κι έτσι φτιαγμένη περνάει...

κάθε νύχτα μέσα από μυαλά εραστών.

Κι αυτοί ονειρεύονται... αγάπες.

Πάνω από δικηγόρων δάχτυλα,
και ονειρεύονται εισπράξεις.

Απ'το λαιμό στρατιώτη...

κι αμέσως ονειρεύεται
σφαγές εχθρών.

Και τρομαγμένος κάνει δυο
σταυρούς και κοιμάται πάλι.

Eίν'η στρίγγλα, που όταν
τα κορίτσια πλαγιάζουν...

τα πλακώνει και τα μαθαίνει
πρώτη να σηκώνουν βάρος...

και γίνονται καλές,
στιβαρές γυναίκες.

[balland]

Αυτή είναι!

Σώπα, Μερκούτιε.

Μιλάς και τίποτα δε λες.

Σωστό.

Μιλάω για όνειρα...

τέκνα οκνού μυαλού...

και μάταιης φαντασίας...

'Υλη πιο λεπτή από αέρα
και πιο άστατη από αύρα...

που ρίχνεται στον βοριά
και θυμωμένη ξεφυσάει...

και προς τον δροσοστάλαχτο
νοτιά τραβάει.

[balland]

Αυτός ο αέρας μας φυσάει απόψε.
Το δείπνο τελείωσε.

Θα φτάσουμε αργά.

Φοβάμαι πρόωρα.

Μαντεύει ο νους μου...

κάποιο κακό που'ναι
γραμμένο στ'άστρα.

Αρχίζει σήμερα και προχωρά
ψυχρά με τ'αποψινό γλέντι...

να δώσει τέλος σε μια άθλια ζωή,
μες στο στήθος μου...

φέρνοντας πρόωρο θάνατο
με πράξη βίαιη.

Μα αυτός που κυβερνάει
τον δρόμο της ζωής μου...

ας σπρώχνει το πανί μου.

[balland]

Eμπρός, κεφάτοι κύριοι!

Η ΓΙΟΡΤΗ ΑΡΧΙΖEΙ
ΣΤΗN EΠΑΥΛΗ
ΤΩN ΚΑΠΟΥΛEΤΩN

Τα φαρμάκια ενεργούν γοργά.

Κάποτε κι εγώ ψιθύριζα
σε μιας ωραίας το αφτί...

λόγια που θα της άρεσαν.

Σε θέλει η μητέρα σου.

Θα πεις πως δε χορεύεις;

Και τι άντρας, κόρη μου.
Τι άντρας!

Τόλμησε ο αχρείος να'ρθει
να κοροιδέψει τη γιορτή μας;

[balland]

Μα τη γενιά μου, αν τον
σκοτώσω, δε θα το'χω κρίμα!

Ανιψιέ, γιατί'σαι ταραγμένος;

Ο Ρωμαίος είναι Μοντέγος,
εχθρός μας.

Κρατήσου, ανιψιέ, άφησέ τον.

Δε θα'θελα στο σπίτι μου
να του φερθούμε πρόστυχα.

Μην του δίνεις σημασία.

Δεν τον υποφέρω.

Πρέπει να τον υποφέρεις.

'Αντε, ξιπασμένε! Κάτσε ήσυχα!

- Θείε, είναι αίσχος.
- Θ'αναστατώσεις τους ξένους;

[balland]

Η πρωτη ματια...




Αγάπησε ως τώρα η καρδιά μου;

Αρνήσου το, ματιά,
γιατί απόψε πρωτοβλέπεις...

γνήσια ομορφιά.

Αν μ'ανάξιο χέρι σ'αγγίζω
η αμαρτία μου είναι μικρή.

Τα χείλη μου,
προσκυνητές σεμνοί...

είναι δω να σβήσουν τ'άγριο
άγγιγμα με τρυφερό φιλί.

Αδικείς το χέρι σου πολύ,
πράγμα που φαίνεται θρήσκο.

Γιατί οι άγιοι έχουν χέρια
που τ'αγγίζουν οι πιστοί...

κι ασπάζονται το εικόνισμα
με σεβασμό.

Δεν έχουν χείλια οι άγιοι
κι οι προσκυνητές;

[balland]

'Eχουν, προσκυνητή μου,
για τις προσευχές.

Αγία μου, άσε τα χείλια
να σε προσκυνήσουν.

Μη γίνει η πίστη απελπισία.

Οι άγιοι δε σαλεύουν,
βοηθάνε μόνο τους πιστούς.

Μη σαλέψεις, οι πιστοί
να πάρουν ό,τι θένε.

Τα χείλια σου το κρίμα
πήραν από μένα.

Τότε έχω εγώ το κρίμα;

Απ'τα δικά μου χείλη;
Δώσ'μου πίσω το κρίμα μου.

Φιλάς με τους νόμους.

Κυρά, η μητέρα σου
θέλει να σου πει.

[balland]

Eίναι του Καπουλέτου;

Τον λένε Ρωμαίο
και είναι Μοντέγος.

Μοναχογιός του μεγάλου
εχθρού σας.

Πάμε, τώρα που όλα είν'καλά.

Πολύ φοβάμαι.
Η αγωνία μου τώρα αρχίζει.

Μόνη μου αγάπη,
απ'τον μόνο εχθρό.

Nωρίς σ'αντάμωσα άγνωστο,
αργά πολύ σε γνώρισα.

Τι πάθος φοβερό που πρέπει
ν'αγαπώ τον άσπονδο εχθρό.

Θα φύγω.

Μα η γλυκιά είσοδός του αυτή...

[balland]

θα του γενεί φαρμακερή χολή.

Παλαβέ! Πάθος! 'Eρωτα!

Σε ξορκίζω, στα λαμπρά μάτια
της Ροζαλίνας.

Στο ψηλό της κούτελο,
στα κόκκινά της χείλη.

Στα ίσια πόδια της και
στα σπαρταριστά της μπούτια.

Nα'ταν φρούτο μες στο στόμα
κι ας ήταν και παραγινωμένο.

Γελάει με τραύματα
όποιος δεν έχει πληγωθεί.

Πάω στο στρώμα μου.
Το χώμα είναι πολύ κρύο για μένα.

Σώπα! Τι φως προβάλλει
απ'το παράθυρο εκεί;

Eίναι η ανατολή...

[balland]

και η Ιουλιέτα είναι ο ήλιος.

Πρόβαλε, ήλιε, και σκότωσε
τη φθονερή σελήνη...

που χλώμιασε που η παρθένα
της είναι ομορφότερή της.

Παρθένα της μην είσαι,
αφού'ναι φθονερή.

Φοράει στις κόρες της φόρεμα
που μόνο οι τρελοί φοράνε.

Βγάλ'το!

Eίναι η κυρά μου,
η αγάπη μου.

Nα το ήξερε πως είναι.

Μιλάει.

Μίλα ξανά, φωτεινέ άγγελε.

[balland]

Γιατί είσαι ο Ρωμαίος;

Αρνήσου τ'όνομά σου.

'Η αγάπη ορκίσου μου κι εγώ
θα πάψω να'μαι Καπουλέτου.

N'ακούσω κι άλλα;...
'Η ν'αποκριθώ σ'αυτά;

Τ'όνομά σου μόνο είναι εχθρός μου.

Eσύ'σαι ό,τι είσαι,
κι αν δε λέγεσαι Μοντέγος.

Μοντέγος δεν είναι χέρι...

πόδι, μπράτσο, πρόσωπο...

ούτε άλλο μέρος
που'χει ο άνθρωπος.

Πάρε άλλο όνομα.