Απο πού φαίνεται ο πολιτισμός μιας κοινωνίας;

[Nikos28]

Λέγοντας ''πολιτισμό'' μιας κοινωνίας εννοώ όλα εκείνα τα στοιχεία που συναποτελούν την εξευγενισμένη (''πολιτισμένη'') συμπεριφορά των μελών της, και όχι απλώς το σύνολο των συνηθειών, των εθίμων και των αξιών τους - κάτι που άπτεται, περισσότερο, της λαογραφίας ή του φολκλόρ.
Από πού, λοιπόν, φαίνονται αυτά τα εξευγενισμένα στοιχεία; Ποιός είναι ο δείκτης ή οι δείκτες τους;

[Enia]

Χμ.. με λίγα λόγια, θα έλεγα...:

[size=18]Η αποδοχή της διαφορετικότητας....[/size]


(αν μου έρθουν πιο αναλυτικά θα επανέλθω... τι φλασιές τρως κι εσύ βρε Νίκο..!? η γκαρσόνα φταίει!?   )

[riaghul]

1- Περιμένεις στην ουρά σε μια υπηρεσία....
και έρχεται ο "μάγκας" που προφασίζεται ότι είναι βιαστικος γιατί του γραφουν το αυτοκίνητο ή παέι το παιδί στο γιατρό , ή γνωρίζει τον υπάλληλο  μπορεί και διευθυντή και φεύγει γελώντας σε όσους περιμένουν προφανώς αποκαλώντας τους ..μα......ες

2- Πηγαίνεις να ακούσεις  μουσική... να δείς τελος πάντων ένα θέαμα
και παρατηρείς ότι κανένας δεν έχει πάει για το θέαμα αυτό καθεαυτό
αφου τα κινητά δίνουν και παίρνουν παρά την παράκληση καποιου
διοργανωτή να απενεργοποιηθούν.

3- Να απευθύνεσαι σε κάποιον υπεύθυνο...και η απάντηση που παίρνεις είναι  με ύφος .."παντογνώστη"...χωρίς καμμία διάθεση εξυπηρέτησης..
παρα το γεγονός οτι για αυτό το λόγο βρίσκεται σε αυτή τη θέση που είναι..
αλλά φεύγεις νιώθοντας ηλίθιος που δεν το ήξερες...

4- Βλέπεις το νεαρό ή νεαρά ομορφα ντυμένους, περιποιημένους ..
(πως τα έχουν μάθει όλα τούτα?) και με αδιαφορία περισσή πετουν το
εισήτηριο του λεωφορείου ή  το χαρτάκι που περιείχε τη σοκολατίτσα ή τσίχλα στο δρόμο .

5- Νά βγάλεις το σταχτοδοχείο του αυτοκινήτου σου στο φανάρι που περιμένεις και ανυπομονείς να φύγεις...κι αφού δεν έχεις τι να κάνεις το αδειάζεις όπου βρίσκεσαι....

6- Να πετας απο το ανοιχτό σου παράθυρο το κουτάκι απο το χυμό που ήπιες...(ποιός νοιάζεται για το περιβάλλον!!!!)

7- Να βρίσκεσαι σε ένα εστιατώρειο και αντί να επικοινωνείς με τη παρέα σου "όμορφα και ευγενικά" ακούς τους διπλάνους σου που μάλλον κάτι σημαντικό έχουν να πουν και πρέπει να φωνάζουν δυνατά αγνοώντας όλους όσους βρίσκονται ενα γυρω...

8-Είσαι σε μιά παραλία ? αν έχεις τη τύχη να να βρίσκεσαι κοντά σε οικογένεια με παιδι ή παιδιά...χμ .."τη πάτησες" γιατί θα ακούς  διαρκώς τη κυρία ή κύριο να φωνάζουν το παιδί τους να καθίσει φρόνιμα, να μη κάθεται στον ήλιο, να φορεσει κάτι, να φάει κάτι......κλπ....

9- Τώρα  να μην πώ τι γίνεται  όταν περπατάς στους δρόμους μιας πόλης και είτε είσαι ή δεν είσαι βιαστικός...Δεν ξέρεις τι σου γίνεται δίπλα σου..
έσπρωξες την γριούλα ή το γέρο που προσπαθεί να προχωρήσει?
εμπόδισες την κυρία με το καροτσάκι?...καλα αυτά είναι ψιλά γράμματα

10- Να μη λες ποτέ ....."συγνώμη" άσχετα ποιός έφταιγε ..
  ή ένα " ευχαριστώ".......


Θα μπορούσα να γραψω κι άλλα...

Δεν ξέρω βέβαια αν αυτά τα στοιχεία είναι θέμα "πολιτισμού"
Είναι θέμα παιδείας απο την οποία ...υποφέρουμε....θαρρώ

[kodikas]

MΙΑ ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ... ΓΚAΝΑ & KEΝΥΑ

Mε λένε Kατερίνα. Γεννήθηκα στην Aθήνα, στο μαιευτήριο «Aλεξάνδρα». Tο 1988. Oι γονείς μου έμεναν τότε στην πλατεία Aμερικής. O πατέρας μου ήρθε από την Γκάνα στην Eλλάδα όταν ήταν επτά χρονών. Δεν ξέρω πώς ήρθε. Ξέρω ότι ζούσε εδώ με την οικογένειά του.
 
Όταν μεγάλωσε γνώρισε τη μάνα μου, που είχε έρθει στην Eλλάδα από την Kένυα. Παντρεύτηκαν και γεννήθηκα εγώ. Όταν ήμουν πέντε χρονών οι γονείς μου χώρισαν. O πατέρας μου μετανάστευσε ξανά το 1993 στη Σουηδία. Σήμερα είναι Σουηδός πολίτης. Eγώ και η μητέρα μου μείναμε εδώ.Aπό τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι με πολύ αγάπη το νηπιαγωγείο. Περνούσα θαυμάσια με τα άλλα μωρά. Mετά ήρθε το δημοτικό. Στην αρχή τα παιδάκια δεν με ακουμπούσαν, γιατί φοβόντουσαν μη μαυρίζουν, και με ρωτούσαν συνέχεια αν ξεβάφω. Γυρνούσα στο σπίτι και βομβάρδιζα τη μητέρα μου με ερωτήσεις: «Mαμά γιατί εγώ είμαι μαύρη και οι άλλοι είναι λευκοί;». Eκείνη μου έλεγε ότι οι άνθρωποι είναι σαν τα λουλούδια, έχουν διάφορα χρώματα. Mου έλεγε ότι στην Aφρική συμβαίνει το αντίθετο. Eκεί οι μαύροι είναι πολλοί και οι λευκοί λίγοι. Mου έλεγε ότι στις φλέβες όλων των ανθρώπων κυλά το ίδιο αίμα... Σιγά σιγά τα παιδάκια άρχισαν να με συνηθίζουν. Mόνο όταν τσακωνόμασταν με έβριζαν. Πρέπει να πω ότι είχα υπέροχους δασκάλους. Στο Γυμνάσιο τα ρατσιστικά λιγόστεψαν. Στο Λύκειο με πείραζαν μόνο τα παιδιά από την Aλβανία και τη Pωσία. Mάλιστα έχω μάθει τις βρισιές για τους μαύρους στα αλβανικά και στα ρώσικα.
Θυμάμαι την παρέα μου στο Λύκειο. Ήμασταν αχώριστα όλα τα κορίτσια, όλα παιδιά μεταναστών. Aνάμεσα σε αυτά και η Mαρία, οι γονείς της οποίας ήταν από την Aλβανία. Kάθε φορά που πηγαίναμε στο σπίτι της, εκείνη τσακωνόταν άγρια με τη μητέρα της. Eμείς δεν καταλαβαίναμε, επειδή τα έλεγαν στα αλβανικά. Mια μέρα τα πράγματα αγρίεψαν. Bλέπω τη Mαρία να έχει γίνει κατακόκκινη από το θυμό της. Kάποια στιγμή φωνάζει στη μάνα της: «Σκάσε κωλοαλβανίδα, σκάσε!». Tα χάσαμε. Mετά έμαθα ότι όλος ο καυγάς γινόταν για μένα. H μάνα της δεν ήθελε μαύρες στο σπίτι. Kαι όχι μόνο αυτό. Eπειδή τρώγαμε συχνά στο σπίτι της Mαρίας, η μάνα της έπαιρνε το πιάτο όπου έτρωγα ή το ποτήρι όπου έπινα νερό και τα πέταγε στα σκουπίδια... Έπαθα σοκ όταν το 'μαθα.
Πιστεύω ότι όλοι έχουμε δόσεις ρατσισμού μέσα μας. Όσο πιο ανασφαλείς, τόσο πιο ρατσιστές είμαστε. O ρατσισμός είναι άγνοια, φόβος, φθόνος. Kαι συμφέρον. Για να τον έχεις τον άλλον από κάτω και να μην τον αφήσεις να σηκώσει κεφάλι. H ζωή μού έχει μάθει ότι όποιος τρώει το ρατσισμό στη μάπα γίνεται κομπλεξικός και είναι γεμάτος μίσος για τους άλλους. Aυτό είναι το κακό με το ρατσισμό, κολλάει και το θύμα του. Ήμουν τυχερή γιατί είχα μια μάνα που συζητούσε επί ώρες μαζί μου γι' αυτά τα πράγματα. Δεν άφησε να ριζώσουν τα κόμπλεξ και το μίσος μέσα μου.
χειρότερος ρατσισμός, όμως, είναι αυτός που φορά το πρόσωπο του νόμου. Γι' αυτόν θέλω να μιλήσω. Όλα ξεκίνησαν πριν από μερικούς μήνες, όταν έγινα 18 χρονών. Mέχρι τότε ήμουν γραμμένη στα χαρτιά της μητέρας μου. Πήγα να βγάλω άδεια παραμονής και μου ζήτησαν διαβατήριο από την Kένυα, επειδή έχω κρατήσει το επώνυμο του πατέρα μου. Ήμουν τόσο αφελής που πίστευα ότι τα παιδιά των μεταναστών που γεννιούνται εδώ, τουλάχιστον όταν συμπληρώσουν δεκαοκτώ χρόνια, είναι Έλληνες πολίτες. Θεωρώ τον εαυτό μου Eλληνίδα, στον ίδιο βαθμό που τον θεωρούν και τα παιδιά που έχουν γεννηθεί από Έλληνες γονείς. Όταν το άκουσαν αυτό οι υπάλληλοι κόντεψαν να βάλουν τα γέλια. Έτσι έμαθα ότι εμάς, τα παιδιά που γεννιόμαστε εδώ, μας θεωρούν ξένα. Γι' αυτό δεν μας γράφουν καν στα δημοτολόγια. Γεννιόμαστε εδώ και το κράτος μας θεωρεί σαν να έχουμε έρθει μόλις χθες! Θυμάμαι μια υπάλληλο που μου είπε: «Kαταλαβαίνεις ελληνικά, κορίτσι μου; Eμείς θέλουμε διαβατήριο από την πατρίδα σου». Kαι της απάντησα: «Kυρία μου, τα ελληνικά τα ξέρω καλύτερα από σας. H πατρίδα μου είναι η Eλλάδα, όχι η Aφρική, επομένως μου χρωστάτε ένα διαβατήριο!».
Eδώ στην Aθήνα δεν υπάρχει καν πρεσβεία της Kένυας. Στην Kένυα δεν έχω πάει ποτέ. Πρέπει να πάω τώρα μαζί με τον πατέρα μου. Δεν ξέρω όμως εάν θα μου δώσουν διαβατήριο, γιατί διαβατήριο δίνουν μόνο σε όσους γεννιούνται εκεί πέρα. Eπομένως για να πάρω κενυάτικο διαβατήριο πρέπει να έχω πρώτα ελληνική ταυτότητα. Eπιπλέον, εάν πάω στην Kένυα δεν μπορώ να γυρίσω πίσω στην Eλλάδα, γιατί δεν έχω χαρτιά. Tώρα είμαι παράνομη. Mπορούν να με απελάσουν και είμαι στη διακριτική ευχέρεια του κάθε αστυνομικού. Πού να με απελάσουν όμως; Eγώ δεν έχω άλλη πατρίδα εκτός από την Eλλάδα. Kυκλοφορώ τώρα με τη ληξιαρχική πράξη γέννησής μου που λέει ότι έχω γεννηθεί στο «μαιευτήριο Aλεξάνδρα», στην Aθήνα, το καλοκαίρι του 1988. Mου φαίνεται ο εαυτός μου σαν ηθοποιός σε κάποια κωμικοτραγική ταινία που δεν ξέρω πώς θα τελειώσει.  
O πατέρας μου στη Σουηδία έχει τρελαθεί με την κατάσταση. Θέλει να με πάρει εκεί αλλά δεν μπορώ να ταξιδέψω. Δεν έχω χαρτιά. Σκεφτήκαμε με το αγόρι μου, τον Aργύρη, να παντρευτούμε, έστω και για τα χαρτιά, αλλά δεν μπορούμε. Eίμαι παράνομη. Δεν μπορώ να ανοίξω AΦM, δεν μπορώ να δώσω Πανελλήνιες. Δεν μπορώ να γραφτώ στο πανεπιστήμιο. Γιατί δεν έχω χαρτιά. Kαι έχω γεννηθεί στο «μαιευτήριο Aλεξάνδρα», στην Aθήνα, το καλοκαίρι του 1988.
Nιώθω ταπεινωμένη. Nιώθω σαν κάποιος να βίασε τα όνειρά μου, την προσωπικότητά μου, το μέλλον μου. Nιώθω σαν να με έβαλαν σε ένα μόνιμο περιθώριο. Δεν είναι απάνθρωπο εμάς, τα παιδιά που γεννηθήκαμε εδώ, να μας κάνουν να νιώθουμε απάτριδες και απόβλητα; Γιατί γίνεται αυτό άραγε;

Mπορεί κανείς να της απαντήσει;


( athensvoice)

[Nikos28]

(αν μου έρθουν πιο αναλυτικά θα επανέλθω... τι φλασιές τρως κι εσύ βρε Νίκο..!? η γκαρσόνα φταίει!?   )

Η γκαρσόνα με ενέπνευσε αλλά με διαφορετικό τρόπο...  

Η φλασιά είναι μάλλον απ' τις ΜακΦάρλαν και τα παρελκόμενα, ειδικά τα πατατάκια!  :lol:  :lol:  :lol:

[Anonymous]

Ήθελες και macfarland τρομάρα σου :lol:

αφού δεν τα σηκώνεις τα βαρειά ποτά :lol:

την άλλη φορά σόδα για να μην πω σουμάδα  :lol:  :lol:  :lol:

[Nikos28]

Πολύ περίεργη ιστορία...

Οι γονείς της δεν έχουν την ελληνική υπηκοότητα; Και πώς γίνεται να μην την αναγνωρίζουν ως Ελληνίδα τη στιγμή που έχει τελειώσει το σχολείο;
Για να πάει ένα παιδάκι σχολείο δεν πρέπει να είναι εγγεγραμένο κάπου, σε κάποιο δημοτολόγιο π.χ;

Τι να πω, δεν ξέρω. Ή έπεσε η κοπέλα αυτή σε υπαλλήλους με μισό μυαλό κατεψυγμένης κότας ή συμβαίνει κάτι άλλο που αγνοούμε.

[kodikas]

Το θέμα δεν είναι να ελεγχθεί η ακρίβεια ή όχι της ιστορίας.
Όση δόση αλήθειας κι αν έχει, το θέμα είναι ότι στα υπόγεια της κοινωνίας μας,
κρύβεται ο ρατσισμός και ο φόβος  για το διαφορετικό.
Μιας κοινωνίας  που διακατέχεται από νευρώσεις και ανασφάλειες
και που δεν θελει να θυμάται αυτό που ήμασταν κάποτε και μείς.
Μετανάστες.
Μιας κοινωνίας που αρνείται να κατανοήσει ότι οι μέτοικοι που ζουν ανάμεσά της δεν ζητούν
ούτε τον οίκτο της, ούτε την αγάπη της.
Μια ευκαιρία για μια ανθρώπινη αξιοπρεπή ζωή ζητούν.
Όπως και μείς πριν χρόνια, από κάποιες άλλες κοινωνίες..

[Nikos28]

Ήθελες και macfarland τρομάρα σου :lol:

αφού δεν τα σηκώνεις τα βαρειά ποτά :lol:

την άλλη φορά σόδα για να μην πω σουμάδα  :lol:  :lol:  :lol:

Τι σόδα και σουμάδα... με κανένα τίλιο ή κανένα τσαγάκι θα τη βγάλω!

Δε μου λες, τα πατατάκια επιτρέπονται;  :twisted:

[Shadowlord]

Η φλασιά είναι μάλλον απ' τις ΜακΦάρλαν και τα παρελκόμενα, ειδικά τα πατατάκια!  :lol:  :lol:  :lol:

Ποια παρελκομενα..???Δηλωνω υπευθυνα οτι ο Νικος δεν τα ακουμπησε!!!!!    

[Nikos28]

Η φλασιά είναι μάλλον απ' τις ΜακΦάρλαν και τα παρελκόμενα, ειδικά τα πατατάκια!  :lol:  :lol:  :lol:

Ποια παρελκομενα..???Δηλωνω υπευθυνα οτι ο Νικος δεν τα ακουμπησε!!!!!    

Shadowlord με συγκινείς αλλά μην υπογράψεις και υπεύθυνη δήλωση του συγχωρεμένου του 106 γιατί ''η σκόπιμη εγγραφή ψευδών στοιχείων διώκεται ποινικώς''...

Τα παρελκόμενα, δυστυχώς, έχουν μάρτυρες!

[Nikos28]

Το θέμα δεν είναι να ελεγχθεί η ακρίβεια ή όχι της ιστορίας.
Όση δόση αλήθειας κι αν έχει, το θέμα είναι ότι στα υπόγεια της κοινωνίας μας,
κρύβεται ο ρατσισμός και ο φόβος  για το διαφορετικό.
Μιας κοινωνίας  που διακατέχεται από νευρώσεις και ανασφάλειες
και που δεν θελει να θυμάται αυτό που ήμασταν κάποτε και μείς.
Μετανάστες.
Μιας κοινωνίας που αρνείται να κατανοήσει ότι οι μέτοικοι που ζουν ανάμεσά της δεν ζητούν
ούτε τον οίκτο της, ούτε την αγάπη της.
Μια ευκαιρία για μια ανθρώπινη αξιοπρεπή ζωή ζητούν.
Όπως και μείς πριν χρόνια, από κάποιες άλλες κοινωνίες..

Ο ρατσισμός και ο φόβος του διαφορετικού ελλοχεύουν σε κάθε κοινωνία, μηδεμίας εξαιρουμένης, και όχι μόνο στη δική μας.
 
Διαφωνώ οτι οι μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα είναι ''μέτοικοι''. Τη στιγμή που ένας στους πέντε Έλληνες ζει κάτω απο τα όρια της φτώχειας (με βάση επίσημες στατιστικές) και τη στιγμή που ο βασικός μισθός δε φτάνει ούτε για ζήτω (για όλους, όχι μόνο για τους ξένους), ένας τέτοιος χαρακτηρισμός είναι ανεδαφικός.

Αν είμαστε τόσο ρατσιστές πια, γιατί δεν παρατηρείται εκλογική άνοδος στα κόμματα τύπου ''πατρίς-θρησκεία-οικογένεια'' τα τελευταία 15 χρόνια;  :?:

Γιατί δεν έχει σημειωθεί κάποια εξέγερση απο την πλευρά των μεταναστών, σαν αυτή που έγινε πρόσφατα στη Γαλλία;  :?:

Γιατί έχουν αμβλυνθεί τα στερεότυπα που υπήρχαν τα πρώτα χρόνια εναντίον των Αλβανών, που είναι και η πολυπληθέστερη ομάδα μεταναστών;   :?:

[energizer]

...η απουσια ουσιαστικης παιδειας ειναι το απολυτο δειγμα μη πολιτισμου...
...& να προσθεσω οτι ο "πεπαιδευμενος" εχει ΠΑΝΤΑ συναισθηση της σχετικοτητας της αποψης του αλλα & της επεργαστικης του ικανοτητας  :!:
 :scratch:

[Nikos28]

Τα παραδείγματα απο τη λογοτεχνία με θέμα τη διαφορετικότητα, αφθονούν: Απο το ασχημόπαπο του Άντερσεν μέχρι το Φρανκενστάιν της Σέλλεΰ, τον Άγριο στο ''Θαυμαστό Καινούργιο Κόσμο'' του Χάξλεΰ και τον Πεταλουδόσαυρο (ένα δεινοσαυράκι με φτερά πεταλούδας!) σ' ένα νέο διήγημα του Ευγένιου Τριβιζά, οι άνθρωποι πάντα στοχάστηκαν πάνω στη διαφορετικότητα και τις συνέπειές της...

Επειδή, υποσυνείδητα, γνωρίζουμε όλοι μας οτι το πιο σκληρό πράγμα στον κόσμο είναι να μην ανήκεις πουθενά, να ζεις στη γκρίζα ζώνη του λυκόφωτος, να ζεις σ' ένα αλλοτριωμένο περιβάλλον που δεν είναι, και ούτε πρόκειται να γίνει, δικό σου...


Πάλι σε περισυλλογή έπεσα κι έχει και καύσωνα ρε γμτ!
Ευτυχώς, την κατάσταση τη σώζει λίγο ο Sting, που έχω βάλει κι ακούω...

Englishman in New York-''Be yourself, no matter what they say...''

Με αγάπη, για όλους τους alien του πλανήτη!    :wink:

[Enia]

ένα αλλοτριωμένο περιβάλλον που δεν είναι, και ούτε πρόκειται να γίνει, δικό σου...

δε συμφωνώ.. ο καθένας έχει τη δύναμη να προσαρμοστεί και να αφομοιωθεί - εφόσον αυτό επιθυμήσει... το θέμα είναι να έβρισκαν και όλοι οι άλλοι τη δύναμη να τον αποδεχτούν... αυτό είναι το αδύνατο...