Βασίλης Καζούλης..

[blue-roses]

Ευρωπαικό          

Είσαι περήφανη πολύ, έλα χαμήλωσε λιγάκι
και της καρδιάς σου το μεράκι άφησε μια φορά να βγει.
Εείσαι γυναίκα με πυγμή, δώσε μου ραντεβού ξανά
κι αν δεν μας βγάζει πουθενά, κρατά ετούτη τη στιγμή.

θες να χορέψουμε μαζί όπως παλιά στο ακρωτήρι
κι άμα μου κανείς το χατίρι, στ' αυτάκι σου θα τραγουδώ
κι ας είναι ευρωπαϊκό κι είναι αστεία τα στιχάκια
στα δυο λευκά σου μαγουλάκια σαν αεράκι θ' ακουμπώ

Μα δεν μιλάς δεν γελάς μόν' κοιτάζεις τα αστέρια,
τα καλοκαίρια.

 

[blue-roses]

Ευχές        
 

Φώτισε μέρα φώτισε
το γέλιο σου να δω
ειν' ακριβό το χάδι σου
το βήμα σου γοργό.

Ξημέρωσε και στάσου πάνω
πάνω απο του κόσμου το όνειρο
κι απο τον ουρανό
λίγο λίγο ανασαίνουν τα μάτια μου
φεύγω ξαναγυρνώ.

Πέταξε ήλιε πέταξε
μαζί σου να σωθώ
κράτησε νύχτα κράτησε
το φως το πρωινό.

Ξημέρωσε και στάσου πάνω
πάνω απ' του κόσμου το όνειρο
κι απο τον ουρανό
λίγο λίγο ανασαίνουν τα μάτια μου
φεύγω ξαναγυρνώ.

[blue-roses]

Έχεις κάνει λάθος        
 
Πού κοιτάζεις και δε βλέπεις
κι ούτε μας χαιρετάς
η ζωή σε προσπερνάει
κι έτσι την παρατάς.

Με αδιάφορους γυρίζεις
κι όταν φανερωθώ
το παιχνίδι σου τελειώνει
μα εσύ παίζεις κρυφτό.

Μ' αγαπάς εσύ όπως θέλεις
να μην είμαι εγώ
κι όταν πια τα καταφέρεις
δεν με θέλεις εδώ.

Έχεις κάνει λάθος
ψάξε μέσα σου να βρεις τι φταίει
τρέχεις στα χαμένα
και θαρρείς πως νοιάζεσαι για μένα

[blue-roses]

Η Γαληνή        
 
Η γαληνή η κοπέλα, η μούσα η καλή
ειν' ο καιρός που με γέλασε απ' την αρχή
κι έμεινε πόθος και νόστος παντοτινός
παλιές ιστορίες θλιμμένα τραγούδια στο φως

Σαν τα καραβιά που χάθηκαν στο γυρισμό
κι έγιναν κοραλλιά 'γιναν ανθοί στο γιαλό
θα με βασανίζεις τις νύχτες τα δειλινά
σε κάθε της χτύπο η καρδιά μου θα σ' ακουμπά.

Έτσι να μείνεις μέσα στο χρόνο
σαν ξωτικό,
να σ' ονειρεύομαι να σ' ανταμώνω
να σ' αγαπώ

[blue-roses]

Η τρελή        
 
Κι αν είναι μόνη τραγουδάει χωρίς αστεία γελάει
Κόσμος γλυκός παραμυθένιος σ' ενα μυαλό γυρνάει
Τρύπια καπέλα πάνω στο κεφάλι
Ψεύτικες χάντρες στο γυμνό λαιμό της
Ότι κι αν ζει κρατάει μα είναι δικό της

Μέσα στις λάσπες που πατάει λες και ουρανοβατεί
Δένει τα άστρα στη σειρά με χρυσαφιά κλωστή
Στο φεγγαρόφωτο λουσμένη δες προσμένω
σαν πορτοκάλι μισοκουρδισμένο
Στα όνειρα της κάθε βράδυ ο εφιάλτης δεν τελειώνει
κλαίει θυμάται στο σκοτάδι η χειμωνιά την βρήκε μόνη

Χτυπάει της πόρτες Παραδείσου λέει πετάω εκεί
τους αδερφούς μου ν' αγκαλιάσω πριν έρθει η βροχή
Στον κήπο της Εδέμ πλανιέται ποτάμι καθαρό
Ήρθε η ώρα να ξεχάσει τις πίκρες της θαρρώ.

 

[blue-roses]

Θαλασσινό        
 
Θέλω να βλέπω να γυρνάς τα μάτια σου να κλείνεις
κι όλα τα άστρα να μετράς της παιδικής μου μνήμης
να 'ναι ο αέρας το πανί κι όνειρο το καράβι
κι απ' το βυθό ως την ακτή να 'ρθει απαλά το βράδυ.

Θάλασσα πνοή και φως μου
Στείλε το φιλί σου δωσ' μου
να ξανάβρω την αγάπη
στο παράθυρο του κόσμου.

Στο πανηγύρι να φοράς της νιότης τις ελπίδες
να 'ν το τραγούδι μισεμός αγάπη που δεν είδες
κι όσοι ποθήσαν γυρισμό ταξιδια μυρωμένα
να 'ρθουν στα πόδια σου κυρά με τα κουπιά σπασμένα.

Θάλασσα πνοή και φως μου
στείλε το φιλί σου δωσ' μου
να ξανάβρω την αγάπη
στο παράθυρο του κόσμου.

Αν μ' αρνηθείς μη μου το πεις να μην το μαρτυρήσεις
γαληνημένη να σταθείς τον κύκλο να φωτίσεις
κι όταν φουρτούνα θα γενείς θα 'ρθω να σ' ανταμώσω
και στην υγρή σου αγκαλιά θα μπω και θα τελειώσω.

 

[blue-roses]

Ισοκράτημα        
 
Λειψά είναι τα λόγια μας λίγα να ονειρευτούμε
μικρό ότι ποθούμε
μικρόψυχοι, μικρόμυαλοι και καλοταϊσμένοι
κι αυτο δεν απομένει
να τραβηχτώ απ' το συρμό
κι από τα βογγητά σας στην κόχη μιας ανάσας.

Γι αυτό λοιπόν ξαναγυρνώ στον πλάγιο τον ήχο
να πιώ και να μεθύσω
και ν' αναστήσω τις καρδιές που 'χουνε μείνει
μοναχές σε ξεχασμένο στίχο.

Κουράστηκα να σας θωρώ θέλει η ψυχή να γιάνει
ο κόσμος να ανασάνει.
Φλύαροι τόσοι και φτωχοί στο νόημα του
λόγου αρχή του παραλόγου.
Μόνοι όσοι ταξίδεψαν και δεν γυρίσαν πίσω
(μάθαν το πως και γιατί) να σας το τραγουδήσω.

 

[blue-roses]

Καλοκαιρινό        
 
Στη βεργόλυγή σου χαρη
στην ανάσα σου
θα 'θελα απόψε να ρθω
και να γείρω πλάι σου.
Πουν τα όμορφα τα λόγια
πουν το άστρο σου
αχ, να ξαναδώ τον ήλιο
στην αγκάλη σου.

Πλάι στη θάλασσα πλάι στο κύμα
'κει στην αγκαλιά
αχ, μες' στ' αμπέλια βρέχει
βρέχει γαλαζοσταλιά.
Κι όλο παίζουνε οι μπάντες και τα όργανα
πως κατάφερα και μονάχος μου απόμεινα.

Στου καλοκαιριού την αύρα
σαν τον Αύγουστο
θα ξανάρθω κοντά σου
με λευκό πουκάμισο
και θα ακουμπήσω πάλι
τα σγουρά μαλλιά
και τα χείλη τη μελένια
τα βελούδινα.

Τούτο το τραγούδι μοιάζει μ' όλα τα παλιά
μα να το ξέρεις δεν αντέχω σ' άλλη γειτονία.

 

[blue-roses]

Καρπασία        
 
Στην αγκαλιά σου ο πάππους μου εκοιμήθη
κι η μάμμη η χρυσοπαραμυθένια
και ο λυγμός που κρύβω μες' στα στήθη
γιαλοί κι ερημοκλησιά αγιασμένα.

Σαν τη δασκάλα με τα μαύρα ρούχα
ελεύθερος ξανά θέλω να ζήσω
να κλάψω την παλιάν αγάπη που 'χα
την πόρτα του σπιτιού μου να φιλήσω.

Έμποροι των εθνών παλιά και τώρα
μαύρες σκιές στα μέρη που φωτίζει
μα βλέπουν στις πήγες πάνω απ' τη χώρα
τ' Αι Γιώργη το σπαθί ν' αντιφεγγίζει.

Στην Καρπασία μια φορά θυμάμαι
μικρό παιδί στα γόνατα σου να μαι
και στου μοναστηριού το δρόμο κάτω
αρχάγγελος χτυπούσε τα φτερά του.

 

[blue-roses]

Κάτι να γυαλίζει        
 
Σου 'δινα λεφτά για τα ταξίδια
και χρυσάνθεμα απ' της Κίνας τις αυλές
πέτρες σκαλιστές για δαχτυλίδια
και φορέματα από πόλεις μαγικές

Στα παλιά βιβλία του πατέρα
της Αλεξάνδρειας οι μύθοι κι οι γιορτές
για όσα σκορπιστήκαν στον αέρα
και στις θάλασσες τις γκρίζες απ' το χθές

Ό,τι κι αν αρχίσω
όποια πόρτα κι αν χτυπήσω
τίποτα δε φτάνει στο δικό σου ουρανό

Κάτι να γυαλίζει
θέλεις πάντα κι ας θυμίζει
ό,τι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό

Σαν του φτωχού Σαρλό την μπαλαρίνα
που χορεύει μες στης νύχτας το ρυθμό
μα η καρδιά σου σαν κλεισμένη σε βιτρίνα
δεν αγγίζει της δικής μου τον παλμό

Ωσπου μια βραδιά ένας σχοινοβάτης
μες στα φώτα αυτού του τσίρκου ισορροπεί
παίρνει ο μορφονιός την μπαλαρίνα
κι είν' μονάχος τώρα ο κλόουν στη σκηνή

Ό,τι κι αν αρχίσω
όποια πόρτα κι αν χτυπήσω
τίποτα δε φτάνει στο δικό σου ουρανό

Κάτι να γυαλίζει
θέλεις πάντα κι ας θυμίζει
ό,τι πιο θαμπό μαζί και σκοτεινό

 

[blue-roses]

Κοπέλες για λίγο        
 

Τα παλιά τραγούδια τα παλιά φιλιά
πίσω μου αφήνω άλλη μια φορά

Θέλω να φύγω, να φύγω
σαν τις κοπέλες που μ' αγάπησαν για λίγο
Να φύγω απ' τον παλιό μου εαυτό

Με παράθυρά γαλάζια δειλινά
τίποτα η ψυχή μου δεν ξεχνά

Θέλω να φύγω, να φύγω
σαν τις κοπέλες που μ' αγάπησαν για λίγο
να φύγω απ' τον παλιό μου εαυτό

Τ' άστρα φέγγουν χρόνια μακριά
όνειρα καινούρια όνειρα παλιά

Θέλω να φύγω, να φύγω
σαν τις κοπέλες που μ' αγάπησαν για λίγο
να φύγω απ' τον παλιό μου εαυτό

 

[blue-roses]

Κρύες Νύχτες        
 
Τις κρύες νύχτες που είμαι κομμάτια
με οινόπνευμα γλυκό
σ' άδειους δρόμους θαμπών ονείρων
μοναχός τριγυρνώ
σαν τον παλιάτσο με μεθυσμένη ματιά.

Στις πολυσύχνατες παρέες
και φιέστες μοναξιάς
κρυφό ζευγάρωμα κι' αγάπη
στο μέρος της σκιάς.

Κρύες ανταύγιες χρωμάτων
και τόπων που 'χω δει
νότες που πλάγιασαν και φεύγουν
στου ονείρου τη χορδή
νύχτες των ποιητών και των θαυμάτων.

 

[blue-roses]

Μαζί σου ως την άκρη          
 
Τα μάτια σου απαλά απ' τη θλίψη σαν βροχή
καθώς πλανιέσαι μοναχή
οι θάλασσες σε ταξιδεύουν
ωσότου φτάσεις στης γαλήνης το νησί

Μην προσπαθείς
τα πράγματα ν' αλλάξεις θα το δεις
φεύγει ο καιρός
καράβι και μας πάει πίσω μπρος

Μαζί σου ως την άκρη ταξίδεψα κι εγώ
κι ας έμπαζε η βάρκα μας νερό
μα της καρδιάς σου το μπουγάζι
απάνω στης στεριάς με βγάζει τον αφρό.

Μην προσπαθείς
τα πράγματα ν' αλλάξεις θα το δεις
φεύγει ο καιρός
καράβι και μας πάει πίσω μπρος

Αρμύρα στα μαλλιά σου και το σώμα υγρό
να σ' ακουμπήσω δεν μπορώ
στέγνωσαν απ' το φως του ήλιου
κι αρώματα από της Δήλου το ναό

Μην προσπαθείς
τα πράγματα ν' αλλάξεις θα το δεις
φεύγει ο καιρός
καράβι και μας πάει πίσω μπρος
 

[blue-roses]

Μαμά Λίνδος        
 
Μια μέρα ξεναγήθηκα στα μέρη που γεννήθηκα
μάμα Λίνδος κι ήρθα να σε βρω
Στα λόγια πάνω στάθηκα στη γνώμη σου ζεστάθηκα
χρόνια απο ξύλο σκαλιστό.

Με ήλιο και ξανθή βροχή χρώματα απ' την ανατολή
πλάστηκ' η πέτρα σου και ο ουρανός
μα ήρθαν κουρσάροι με φλουριά στη γη που ανήκει στο θεό
μας παλέψαν και πήραν μερτικό.

Ανήμπορος και μοναχός θα το μοιράσω και φτωχός
θα φτάσω στην αγκάλη σου γυμνός
σαν μαγεμένος εραστής της νιότης σου της μακρινής
που τόσο δεν την πόθησε κανείς

Μάμα Λίνδος, Μάμα, Λίνδος...

 

[blue-roses]

Μέρα - Μάρα          

Μέρα μέρα ξεμακραίνεις δεν κατάλαβες ποτέ σου
τόσα είδες τόσα ξέρεις τόσα έμαθες για σκέψου
σαν τη γάτα μεσ' τη πόλη σκουπιδότοπους γυρνούσες
κάποια σκέψη με ματώνει που ανισόρροπα γελούσες.

Και η φούρκα σου η τρελλή σαν τη θάλασσα φουντώνει
νάξερα ποιός σε γλυτώνει απ' το φίδι που σε ζώνει
με της τύχης το βελόνι πλέκεις άχρηστα πλουμίδια
σε μεταξωτό κουρέλι της ζωής σου τα στολίδια.

Μα ο χρόνος που πληρώνει ότι λάθος και σωστό
θα 'ρθει μια μέρα που θα δείξει πως γελάστηκες σ' αυτό
στο μισόφωτο που τρέχεις σαν τον κλέφτη και ζυγώνεις
είμαι πια πολύ μακριά σου τη στιγμή που μετανιώνεις.

Στου μυαλού μου την κλεψύδρα αργοσβήνεις ρυθμικά
στης καρδιάς σου το κατώφλι πέφτεις και κατρακυλάς
Τώρα τίποτα δεν μένει για τους δυο μας να μιλάς.