Παραμύθια για μεγάλα παιδιά...

[voliwtisa]

θες να μου πεις δηλαδή ότι είχες ξεκαθαρίσει στον άλλο ότι εσυ απλά περνούσες καλά και εκείνος το είχε δεχθεί?


Του είχες πει ότι δεν τον θεωρούσες σημαντικό και εκείνος τι?Συνέχισε να είναι μαζί σου;

Δεν είπα ότι θεωρώ όλες τις σχέσεις "σοβαρές" αλλά μην περνάμε και στο ακριβώς αντίθετο στρατόπεδο.

[Enia]

Κατερινάκι, δε μιλάω για κάποια συγκεκριμένη σχέση μου... [size=9](κι αν θες να το κάνουμε πιο προσωπικό, έλα πριβέ καλύτερα).[/size]

Εξ'αρχής είπα για 'παραμύθι' που και οι δύο μαζί φτιάχνουν.

Όταν δεν έχουν ειπωθεί κάποια πράγματα ξεκάθαρα σε μια σχέση, τι καταλαβαίνει ο καθένας? Εγώ καταλαβαίνω αυτό το 'μαζί, και όσο τσουλήσει'... Δίνεις όσα μπορείς, και παίρνεις όσα μπορούν να σου δώσουν...

Το 'περνάω καλά' δεν είναι πάντα έτσι 'απλά'. Και 'σημαντικό' θεωρώ τον κάθε άνθρωπο που μπήκε στη ζωή μου.




ΥΓ: σε σχέση μου που ήξερα πως ο άλλος ένιωθε περισσότερα από μένα, ναι, το ξεκαθάρισα αμέσως πως δεν έβλεπα μέλλον, και πήραμε μαζί αποφάσεις.

[voliwtisa]

Δεν μίλησα "προσωπικά" αν  και θα μπορούσα!

Kαι αυτό που περιγράφεις δεν μου κάνει για σχέση.Aφού ήταν ξεκαθαρισμένα  και από τους δύο ότι το πράγμα όπως λες και εσυ δεν τσουλάει.

O καθένας ήταν στη "σχέση" αυτή για τους δικούς του καθαρά λόγους  και αν εσεις περνούσατε καλά εμένα μου περισσεύει.

[Enia]

Επανέρχομαι λοιπόν... :roll:

Το τι μπορούμε να ονομάζουμε 'σχέση' και τι όχι είναι μάλλον σχετικό και υποκειμενικό. Μπορεί κανείς να δώσει σαφή ορισμό?  :roll:

Και στην τελική δεν έχει σημασία αν είναι σχέση, ελεύθερη, επίσημη, αόριστη, φάση, αφασία, όπως κι αν λέγεται ή δε λέγεται... Εφόσον υπάρχει έρωτας... Και ο έρωτας τυφλώνει... Ο έρωτας έχει και την 'παραμυθένια' του υπόσταση, όπως είπε ο Αντρέας...

[bastet]

ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΕΝΑ ΒΑΛΤΟΣ. ΓΥΡΩ ΤΟΥ ΚΑΛΑΜΙΕΣ. ΕΔΩ ΚΙ ΕΚΕΙ ΞΕΦΥΤΡΩΝΑΝ ΜΙΚΡΑ ΧΟΡΤΑΡΙΑ ΚΑΙ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ-ΚΙ ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΟΛΟ...
ΨΗΛΑ, ΕΝΑΣ ΟΥΡΑΝΟΣ ΓΕΜΑΤΟΣ ΑΣΤΕΡΙΑ ΠΟΥ ΤΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΧΛΩΜΙΑΖΑΝ ΚΙ ΥΣΤΕΡΑΝ ΚΡΥΒΟΝΤΑΝ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ, ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΑ ΤΟ ΣΟΥΡΟΥΠΟ ΠΟΤΕ ΝΑ ΞΑΝΑΦΑΝΟΥΝ.
ΟΜΩΣ Τ ΑΣΤΕΡΙΑ ΔΕ ΜΙΛΟΥΝ-ΟΥΤΕ ΤΑ ΧΟΡΤΑ. ΕΤΣΙ Ο ΒΑΛΤΟΣ ΗΤΑΝ ΣΙΩΠΗΛΟΣ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΦΑΝΗΚΑΝ -ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΠΟΥ-ΔΥΟ ΒΑΤΡΑΧΑΚΙΑ. Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΒΑΛΤΟΥ ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΑΧΩΡΙΣΤΑ. ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑΝ ΜΑΖΙ. ΜΑΖΙ ΞΥΠΝΟΥΣΑΝ, ΜΑΖΙ ΚΟΙΜΟΝΤΟΥΣΑΝ, ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΟΥΣΑΝ ΤΑ ΙΔΙΑ ΧΟΡΤΑΡΑΚΙΑ, ΠΑΙΖΑΝΕ ΚΡΥΦΤΟ, ΠΑΡΑΒΓΑΙΝΑΝΕ ΣΤΙΣ ΒΟΥΤΙΕΣ... ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΝΟΙΑΣΤΗΚΕ ΠΩΣ ΤΑ ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΒΡΗΚΑΝΕ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ ΤΗ ΛΥΣΗ. ΦΩΝΑΖΕ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟ ΑΛΛΟ ΕΣΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΟ ΕΝΑ ΕΓΩ... ΚΑΙ ΠΕΡΝΟΥΣΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ...
ΜΙΑ ΜΕΡΑ Ο ΕΣΥ-ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ- ΜΑΖΕΨΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΦΙΛΗΣΕ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΝ ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΟΥ ΨΙΘΥΡΙΣΕ: ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΟ ΒΑΛΤΟ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΑΜΙΕΣ.
-Μ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑΣ: ΡΩΤΗΣΕ Ο ΕΓΩ ΚΑΙ ΓΟΥΡΛΩΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ.
-ΟΧΙ ... ΔΕΝ ΠΛΟΥΤΙΣΕΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ? ΕΓΩ ΠΛΟΥΤΙΣΑ. ΑΝ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΠΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΕΞΗΓΩ
-ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΕΙΠΕ ΤΟ ΕΓΩ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕ. ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΒΛΕΠΕ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΣ. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΡΘΕΙΣ ΤΟΥ ΦΩΝΑΞΕ...
-ΜΠΟΡΕΙ ΤΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΟΤΙ ΤΟΝ ΑΚΟΥΣΕ ΝΑ ΛΕΕΙ...
ΤΟΤΕ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΚΛΑΙΕΙ. ΧΩΡΙΣ ΗΧΟ, ΧΩΡΙΣ ΘΥΜΟ, ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΑΠΟΝΟ. ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΑ ΡΟΥΦΗΞΕ ΤΟ ΧΩΜΑ. Ο ΒΑΛΤΟΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ, Η ΛΑΣΠΗ ΕΓΙΝΕ ΜΑΛΑΚΗ ΚΑΙ Ο ΕΓΩ ΑΦΕΘΗΚΕ ΝΑ ΒΟΥΛΙΑΞΕΙ. ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΤΟ ΒΥΘΟ ΣΚΕΦΤΗΚΕ. ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΤΕΞΩ ΜΟΝΟΣ ΤΟΣΗ ΣΙΩΠΗ? ΞΑΦΝΙΚΑ ΑΚΟΥΣΕ ΜΙΑ ΦΩΝΗ: "ΚΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ"?
ΠΟΙΟΣ ΜΟΥ ΜΙΛΑΕΙ? ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ! ΕΞΩ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΟΧΙ! ΟΜΩΣ ΕΣΥ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΜΕΤΡΑΣ?
ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ?
ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΣΥ ΔΩΣ ΜΟΥ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΧΑΖΟ ΝΑ ΒΟΥΛΙΑΖΕΙΣ ΟΤΑΝ ΓΥΡΩ ΣΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ.
ΕΤΣΙ ΓΝΩΡΙΣΤΗΚΕ Ο ΕΓΩ ΜΕ ΤΟΝ ΕΓΩ...
ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΚΑΝΑΝΕ ΛΙΓΟ ΠΑΡΕΑ. ΟΣΟ Ο ΕΓΩ ΗΛΠΙΖΕ ΝΑ ΞΑΝΑΦΑΝΕΙ Ο ΕΣΥ... ΟΜΩΣ Ο ΕΓΩ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΚΑΝΕ ΠΑΡΕΑ. ΕΤΣΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΓΛΥΚΟΧΑΡΑΜΑ ΕΣΚΥΒΕ ΣΤΗ ΛΑΚΟΥΒΙΤΣΑ ΤΟΝ ΕΒΛΕΠΕ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΥ ΧΑΜΟΓΕΛΑ. ΞΕΘΑΡΕΨΕ. ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΤΟΥ ΜΙΛΑΕΙ. ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΑΡΕΑ. ΕΤΣΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ Ο ΕΓΩ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΛΙΓΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΕΣΥ. ΚΑΙ ΕΚΑΝΕ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΓΩ. ΧΑΡΗ ΣΤΟΝ ΕΓΩ Ο ΕΓΩ ΕΜΑΘΕ ΠΟΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΠΡΙΝ. ΟΠΩΣ ΝΑ ΚΟΛΥΜΠΑΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ. ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΚΑΝΑΝ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕ ΠΑΛΙ ΤΟΝ ΕΣΥ. ΚΟΙΤΟΥΣΕ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΝΟΙΩΘΕ ΜΟΝΟΣ ΠΙΑ.
***ΛΙΛΗ ΛΑΜΠΡΕΛΗ***  "ΕΓΩ ΚΙ ΕΓΩ" ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ

Υ.Γ. ΕΙΝΑΙ ΜΕ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΑΛΛΑ ΠΑΛΙ ΛΕΕΙ ΠΟΛΛΑ

ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΒΡΑΔΥ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ :-)
ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΕΙΤΕ ΓΙΑ ΜΙΚΡΑ ΕΙΤΕ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ

[Nikos28]

Kαι πάλι θα επαναλάβω...

Άντε και "διασκεδάζεις" εσυ τη μοναξιά σου...Tον άλλον;Tα αισθήματά του;

Aυτά δεν τα υπολογίζουμε;

 


Χαιρετίσματα...

Σώθηκες, τώρα!


Οι περισσότερες σημερινές ''σχέσεις'', απο ανασφάλεια και επιπολαιότητα ορμώμενες, έχουν όλα τα χαρακτηριστικά μιας αεριτζίδικης εμπορικής συναλλαγής: Αυτό που, σε τελική ανάλυση, μετράει είναι ποιός θα εξαπατήσει πρώτος τον άλλον, για να εξυπηρετήσει τα μυωπικά του συμφέροντα.

Απλά, στη μια περίπτωση μιλάμε για λεφτά ενώ στην άλλη μιλάμε για αισθήματα.

Και τι έγινε;

''Ρευστά'' είναι και τα δύο!    

[Anonymous]

Δεν ηθελα το παραμυθιασμα...αλλα απο την στιγμη που καταλαβα τι συμβαινει .....το εζησα κ εγω λες κ ηταν αληθινο.
Μα τι λεμε ολοι οι μεγαλοι ερωτες...ετσι κ αλλιως...παραμυθια ειναι...τελειωνουν.
ΣΥΜΒΟΥΛΗ: Ζήσε το παραμύθι!!!

[Enia]

bastet... πολύ όμορφο  :thumleft:

Νίκο.... ευχαριστώ πολύ!  :evil:

μάρθα...  :bowdown:

[anzelina]

σύμφωνο με την ενια ως προς το ότι είναι πολύ καλό και με αρκετό νόημα...
bastet μπράβο σου....

[bastet]

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΛΛΩΣΤΕ ΑΠΛΑ ΜΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ....
ΣΑΣ ΔΙΝΩ ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΗΤΑΝ ΤΥΧΕΡΟΙ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΝ ΑΛΗΘΙΝΑ - ΓΙΑΤΙ Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΘΥΣΙΑ - ΚΙ ΑΣ ΠΛΗΓΩΘΗΚΑΝ

[bastet]

ΛΙΛΗ ΛΑΜΠΡΕΛΛΗ

«ΕΡΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ?»

Ήταν που λέτε μια φορά ένα σκιουράκι. Ούτε όμορφο, ούτε άσχημο. Ούτε έξυπνο, ούτε και κουτό. Ένα συνηθισμένο σκιουράκι ήτανε, που θα μοιαζε μ’ όλα τα άλλα, αν δεν είχε μια παράξενη συνήθεια. Μόλις σουρούπωνε , το σκαγε απ’ τη φωλιά του και πήγαινε και στηνότανε στην άκρη του δάσους, δίπλα στο ποτάμι, καρτερώντας τα ζώα που πήγαιναν να πιούν νερό….
Περνούσαν λέαινες, ζαρκάδια κι αρκούδες και λαγοί και ασβοί και βατραχάκια…
Το σκιουράκι ένοιωθε πως με όλα έμοιαζε λιγάκι, πως όλα τους είχανε κάτι όμορφο, κάτι ξεχωριστό. Έτσι, τα σταματούσε όλα, τα κοίταζε στα μάτια και τα ρωτούσε:
-   Μπορείς να μ’ αγαπάς?
Τα πιο πολλά γελούσαν. Άλλα δεν έμπαιναν καν στον κόπο ν’ απαντήσουν. Κι άλλα του λέγανε: Δεν έχω χρόνο – ή δεν ξέρω τι είναι ν αγαπάς….
Κι αυτό γινότανε κάθε σούρουπο κι έτσι είχαν τα πράγματα, ώσπου, μια μέρα, το σκιουράκι ξαναρώτησε κι ένας ασβός του χαμογέλασε και του είπε:
-   Μπορώ. Έλα ν αγαπηθούμε.
-   Μπορείς? Πόσο χαίρομαι!
Πες μου όμως, τι πα’ να πει ν αγαπηθούμε?
-   Λοιπόν, το πιο σπουδαίο είναι να μη βιαστείς να καταλάβεις. Και τώρα άκου: Ν’ αγαπηθούμε, πρώτα-πρώτα πά’ να πει να κοιταζόμαστε στα μάτια.
Κι έτσι κοιταζόντουσαν στα μάτια για μερόνυχτα….
-   Τώρα αγαπιόμαστε?
-   Όχι βέβαια. Αλοίμονο αν ήταν τόσο απλό. Ν’ αγαπηθούμε πά’ να πει και να φτιάξουμε κάτι μαζί.
Κι έφτιαξαν πράγματα μαζί. Κι ήταν τόσο χαρούμενα! ...
-   Τι ωραίο να σ’ αγαπάω!
Τώρα δεν αγαπιόμαστε?
-   Όχι ακόμα. Για ν αγαπηθούμε πα να πει και να χουμε κάτι ο ένας απ τον άλλον. Έλα ν αλλάξουμε χρώματα. Δως  μου λίγο απ το καστανόμαυρο τρίχωμα σου κι εγώ θα σου δώσω απ το κίτρινο των ματιών μου.
Κι έτσι έκαναν...
Το σκιουράκι καθρεφτίστηκε στα μάτια του ασβού και καμάρωσε την κίτρινη λάμψη τους στα δικά του μάτια. Κι ύστερα του χάρισε το πιο γλυκό καστανόμαυρο τρίχωμα που είχε στην πλάτη του.
-   Τώρα αγαπιόμαστε?
-   Όχι, όχι ακόμα. Μας μένει το πιο δύσκολο. Πρέπει ν αγκαλιαστουμε σφιχτά, πολύ σφιχτά, και να τρέξουμε στον ήλιο, καβαλώντας μια αχτίδα από φως. Έλα, με το ένα, με το δύο, με το τρία, να προλάβουμε αυτήν εκεί την αχτίδα.
-   Ένα, δύο, τρία, εεεεεεεε... ώπ!
-   Τώρα αγαπιόμαστε?
-   Τώρα.
Και που λέτε όσο κι αν φαίνεται παράξενο, κάπως έτσι έγιναν κι έτρεχαν για τον ήλιο. Κι άρχισε να πέφτει μια βροχή, γλυκιά σα μέλι. Ήταν τα δάκρυα της χαράς τους, που απ την τεράστια ταχύτητα – που ζάλισε όλα τα πουλιά κι όλα τ αστέρια – έγιναν ένα ...
Κι ύστερα βγήκε απ τον ουρανό τόξο τόσο λαμπερό, που όλοι στη γη βάλανε το χέρι πάνω από τα μάτια να μην τυφλωθούνε, κι αναρωτιόντουσαν τι είχε συμβεί πάνω απ τα σύννεφα...
Και πέρασε καιρός. Να τανε χρόνια, να τανε ένα λεπτό μονάχα, κανένας δε θα μπορούσε να μας πει, γιατί ο χρόνος είναι άχρονος, μέχρι που ο ασβός ψυθίρισε:
-   Κουράστηκα. Μη σου κακοφανεί. Μπορεί και να ζαλίστικα από το τρέξιμο. Θα θελα να γυρίσω πίσω.
-   Κουράστηκες? Όμως, δεν τρέχουμε πατώντας στο χώμα. Είναι το φως που μας κουβαλάει. Δεν είναι κουραστικό.
-   Για μένα είναι. Έπειτα το χω ξανακάνει. Λίγοι αντέχουν δεύτερη φορά. Ειναι επικίνδυνο. Γυρίζω πίσω...
Αυτά είπε. Και με πολύ μεγάλη ευκολία, πήδηξε πάνω σε ένα μετεωρίτη που κατέβαινε στη γη και χάθηκε...
-   Μη φεύγεις, φώναξε το σκιουράκι. Φοβάμαι πως δε θα μπορέσω ποτέ πια να σταματήσω, κι είναι αστείο να τρέχω μόνο μου στον ουρανό...
Όμως, τη φωνή του την άκουσε μονάχα το σκοτάδι, κι ίσως – δε σας τ ορκίζομαι - το φεγγαράκι που πρόβαλε πίσω από ένα σύννεφο δειλά.
-   Εεεεεε ... ωωωωωωω... Είναι κανείς εδώ? Δεν έχει νόημα πια να πάω στον ήλιο. Ποιός θα μπορούσε να μου πει πως θα ξαναγυρίσω πίσω?
Αλλά το σύμπαν εκείνη τη στιγμή ήταν άδειο, κι έτσι δεν του απάντησε κανείς.
-   Μου φαίνεται πως τώρα τρέχω πιο γρήγορα από πρώτα. Κι άρχισα να κρυώνω. Κι αν τρέχω έτσι μόνο μου για πάντα? Εεεεε .... ωωωωω.... Βοήθεια! Δεν είναι κανείς εδώ?
Τότε μια μικρή φωνούλα έφτασε στ αυτιά του, τόσο γλυκιά και σιγανή σαν να βγαινε από μέσα του.
-   Ψιτ, ψιτ! Σκιουράκι!
-   Μου μίλησε κανείς? Τίποτα δε βλέπω.
-   Ψιτ, εδώ δίπλα στην κοιλιά σου. Είμαι η ηλιαχτίδα που σε κουβάλησε μαζί με τον ασβό βόλτα στο Γαλαξία. Ακόμα πάνω μου τρέχεις. Άκου. Εγώ μόνο μπορώ να σε γυρίσω πίσω. Πρώτα θα μπούμε σε τροχιά γύρω απ τη γη., κι έτσι ύστερα σιγά – σιγά θα κατεβούμε. Μόνο που έχω τρέξει άπειρα χιλιόμετρα κι ενέργεια μου έχει σχεδόν εξαντληθεί. Για να γυρίσουμε, θα πρέπει να θυσιάσεις κάτι από σένα, να το καίω, να γεμίζω τις μπαταρίες μου, να προχωράμε...
-   Ότι πεις. Τι θες να θυσιάσω?
-   Ξέρω κι εγώ? ... το τρίχωμα σου, τις πατούσες σου, ένα κομμάτι απ την καρδιά σου...
-   Το τρίχωμα μου και οι πατούσες μου είναι δικά σου. Μόνο που καρδιά δεν έχω πια. Την πήρε ο ασβός μαζί του. Κι αυτό δεν αλλάζει...
-   Εντάξει, παίρνω τις πατούσες σου. Ελπίζω να μας φτάσουν. Καιώ την πρώτη... Μην πονάς πολύ. Μην κλαις, δεν το αντέχω. Ησύχασε. Κρατήσου τώρα. Αλλάζουμε πορεία.
Κι έτσι μπήκανε σε τροχιά... Το σκιουράκι, μ ένα πόδι, κοίταζε τη γη – τόσο μικρούλα – κι όμως του φάνηκε πως διέκρινε στο δάσος τον ασβό του. Κι ήταν το κέντρο της γης ο ασβός γι αυτόν. Μόνο εκείνος μέτραγε εκεί κάτω. Τίποτα άλλο.
-   Παράξενο να μπαίνεις σε τροχιά. Το κέντρο της ζωής σου είν αυτό το κάτι που τρέχεις γύρω του. Κι όμως είναι άσκοπο να τρέχεις, γιατί δεν μπορείς να το φτάσεις, ούτε και να ξεφύγεις απ αυτό...
-   Σσσσσς! Μη μιλάς, δάγκωσε τα χείλη, είπε η ηλιαχτίδα... Καίω τη δεύτερη πατούσα. Κατεβαίνουμε ...
Κι αρχίσανε να κατεβαίνουν κάνοντας τούμπες στον αέρα, μέσα σε ρεύματα τόσο τρελλά, που όλα δείχνουν πως δίχως άλλο θα γκρεμοτσακιστούνε. Το σκιουράκι δίχως πόδια, κι η γη να μεγαλώνει, να μεγαλώνει, το δάσος να φαίνεται πια καθάρα, τα δέντρα, τα πουλάκια, του ποτάμι και ξαφνικά...
Πλάτς! ... Και μετά τίποτα...
Όταν το σκιουράκι, ύστερα από ώρα, άρχισε να συνέρχεται, πόναγε σ όλο του το κορμί. Όμως κατάλαβε πως κάποιος ήταν κοντά του και του βαζε οινόπνευμα κι ύστερα του φυσούσε τις πληγές για να μην τσούζει, και του βαζε επιδέσμους και το χάιδευε....
-   ο ασβός μου, σκέφτηκε κι άνοιξε τα μάτια.
Όμως είδε να σκύβει από πάνω του ένας κάστορας. Ήταν ένας μικρόσωμος κανελής κάστορας μ αστεία μουσούδα, που όμως το βλέμμα του ήταν τόσο φωτεινό, που σαν σε κοιτούσε νόμιζες πως λαμπύριζαν πυγολαμπίδες στα μάτια του.
Κι είχε ένα χαμόγελο τόσο, μα τόσο τρυφερό, που το σκιουράκι ούτε να δακρύσει από ευγνομοσύνη δεν μπορούσε. Κοιτάζονταν σιωπηλά ώρα πολλή. Ύστερα ο κάστορας ρώτησε κάτι που το σκιουράκι άπειρες φορές είχε ρωτήσει παλιά, όταν ήταν ανυποψίαστο για όλα....
-   Μπορείς να μ αγαπάς?
Το σκιουράκι αναστέναξε χωρίς καθόλου λύπη.
-   Φοβάμαι πως δε μπορώ. Δεν έχω πια καρδιά για να σ αγαπήσω...
-   Δεν πειράζει. Αν το θες, θα σου δώσω ένα κομμάτι απ΄τη δική μου.
-   Όμως ν αγαπηθούμε πα να πει να τρέχουμε μαζί – κι εγώ δεν έχω πόδια.
-   Να τρέχουμε, έτσι άσκοπα, γιατί? Ν αγαπηθούμε πα να πει να κάνουμε μαζί ένα δρόμο, όπως μπορούμε. Το πιο σπουδαίο είναι να μαστε οι δυό μας, και όχι πόσο γρήγορα θα τρέξουμε, ούτε που θα πάμε...
Μικρό μου σκιουράκι, αν μπορείς να μ αγαπάς θα σου φτιάξω δεκανίκια από ξύλο αγριοτριανταφυλλιάς. Κι αν δε θες, θα σε μάθω να περπατάς με τα χέρια. Κι αν κουραστείς, θα σε πάρω αγκαλιά και θα ναι πιο όμορφα, γιατί θ ακούω την ανάσα σου κι η μυρωδιά σου θα μπει μέσα στο πετσί μου και δε θα ξέρουμε αν είσαι εσύ ή εγώ, εγώ ή εσύ, θα είμαστε εμείς....
Τι έγινε μετά κανείς δεν έμαθε στα σίγουρα – κι εγώ που να ξέρω?
Λένε πως τους είδανε να φεύγουν για την Ανατολή, περπατώντας και οι δυο μετα χέρια, και να γελάνε, να γελάνε... Ο απόηχος απ το γέλιο τους ξέμεινε στα φυλλώματα των δέντρων.
-   Λένε ...
Πάντως ποτέ – μα ποτέ – κανείς δεν τους ξανάδε πια!

[anzelina]

πολύ όμορφο.......αυτό σημαίνει αγάπη πραγματική.....

[Anonymous]

Ποσοι αραγε βγαζουν τον πραγματικο τους εαυτο απ την αρχη? Τα δυσκολα αρχιζουν μετα.....οταν ξετυλιγεται το κουβαρι.
Ναι παιδια ενα παραμυθι ειναι η μαγεια του ερωτικου παιχνιδιου....αν ηταν καπως αλλιως .....δεν θα τελειωνε.
Αισθηματα? Ποια αισθηματα?
Οι μεγαλοι ερωτες τελειωνουν....ζησε το παραμυθι....σαν να ναι αληθινο!

[Rakendytos]

Τα παραμυθια και τα ονειρα με εχουν κουρασει..
Πεθαινουν στην εκπληρωση..
Βαρεθηκα να ζω με αυταπατες...

[Anonymous]

μου αρεσουν τα παραμυθια...ειτε το ξερω οτι ειναι παραμυθι είτε δεν το ξερω...συμμετεχω ενεργα παντα σ΄αυτα....
Ετοιμαζω ταξιδι του μυαλου και του χαρτη μου....