Sadahzinia

[blue-roses]

·Η Sadahzinia (Γιολάντα Τσιαμπόκαλου) γεννήθηκε τον προηγούμενο αιώνα (!) και βρίσκεται στην ομάδα παραγωγής της Freestyle Productions από το 1994. Είναι η πρώτη γυναίκα που ασχολήθηκε ενεργά με το hip-hop στην Ελλάδα. Σε αυτό το website θα βρείτε πολλά από τα πράγματα που έχει κάνει ως τώρα με την μουσική και τα βιβλία καθώς και τα μελλοντικά της projects. Τα αντικείμενα και τα χαρτάκια που υπάρχουν μέσα στο site είναι μικροαντικείμενα που υπάρχουν στα συρτάρια ή στο γραφείο όπου γράφει τους στίχους της κι έτσι αυτόματα γίνονται ένα "παράθυρο" στον μικρόκοσμό της...

·To “Sadahzinia” βγαίνει από το “Sad” = λυπημένος , “(j)ah = δημιουργία στα τζαμαϊκάνικα και “zinia”= η ζίνια, το λουλούδι. (Υπάρχει ένας μύθος στην Καραϊβική που λέει ότι η ζίνια, είναι ένα λυπημένο λουλoύδι μα όταν ακούσει μουσική, ανθίζει και η ζωή αλλάζει για πάντα. Η λέξη “Sadahzinia” είναι ένα λογοπαίγνιο αυτού του μύθου.)

·Από το 1994 εμφανίζεται μαζί με τους Active Member στις συναυλίες, αλλά και στο στουντιο στα πλήκτρα, τα κρουστά και το μικρόφωνο.  Συχνά εμφανίζεται και μόνη της οπότε και παρουσιάζει τις προσωπικές της δισκογραφικές δουλειές. Τα πρώτα της τρία προσωπικά άλμπουμ κυκλοφόρησαν από την Warner.

·Όλα αυτά τα χρόνια έχει συνεργαστεί και με άλλους καλλιτέχνες εκτός των Active Member και των άλλων low bap γκρουπ. Είτε στη σκηνή είτε στο στούντιο έχει δουλέψει με τους Waldemar Bastos, Σωκράτη Μάλαμα, Μαρία Παπανικολάου, Killa Kela, Mixologists, Adam Fuest, Chris Hall, Oliver Wilson, Winston Irie και  Dynamo Dresden, με τους Extremists, τον Rodney P και τον Skitz.

Από το 2004 αποτελεί - επίσημα πια - μέλος του γκρουπ Active Member.

·Από το 2000 ασχολήθηκε με τη σύνταξη άρθρων στα περιοδικά «Ονειρολόγιο» και «Πράξια».

·Έχει μια υγιή αποστροφή για τους «κανόνες» του τί πρέπει ή τί δεν πρέπει να κάνει κάποιος που ασχολείται με το hip hop. Για παράδειγμα, γράφει παραμύθια και τα παρουσίαζει με μια σειρά εκδηλώσεων σε διάφορους χώρους (βιβλιοπωλεία, σχολεία κλπ) όπου παρουσιάζει μια πρωτότυπη θεατρική παράσταση γραμμένη από την ίδια, με μεγάλη συμμετοχή των παιδιών. Λεπτομέρειες για τα βιβλία της θα βρείτε στο site.

·Το καλοκαίρι του 2003 παρουσιάστηκε στο Θέατρο Πέτρας – σε συνεργασία με τον Δήμο Πετρούπολης, ένα θεατρικό έργο γραμμένο από την ίδια]

[blue-roses]

8 ημέρες        
 
Φτιάχνω τραγούδι όσα δε θέλω να ξεχάσω
κι άμα γουστάρεις όσα πω θα σε κεράσω
κάτι απ' αυτά που η μοναξιά μου 'φερε δώρο
να 'χω για πάντα υπό έναν όρο
να πω σ' όλους όσους φτάσαν στα όριά τους
να μη φοβούνται να χαρούν τη μοναξιά τους
κι αν τους πονάει δεν μπορώ να σταματήσω
ήτανε φίλε μου λοιπόν να μην αρχίσω
Ημέρα πρώτη, δεν έχω καταλάβει ακόμα
τα' χω χαμένα μου 'χει μουδιάσει το σώμα
κοιτάω τους τοίχους τα φώτα αναβοσβήνω
νομίζω δε θ' αντέξω, δε θα μείνω
για πολύ μες στης σιωπής το παράξενο παιχνίδι
λαθρεπιβάτης κι η ψυχή μου στο ταξίδι
Δεύτερη μέρα, χαίρομαι ήλιε μου σε βλέπω πάλι
μεγάλη ζάλη, χάιδεψέ με στο κεφάλι
Σα να κατάφερα κάτι πες μου έτσι δεν είναι
μη φύγεις γρήγορα απόψε αν θέλεις μείνε
μα να σου πάλι το σκοτάδι δε θ' ανάψω το φως
θα περιμένω να μου 'πει ότι έρχεται ο ουρανός

Σκοτάδι νίκησα όσες έστειλες φοβέρες
ήμουν εγώ για 8 ημέρες

Τρίτη μέρα, πονάω ακόμα πιο πολύ
το δωμάτιο που αγαπούσα τώρα γίνεται κελί
και δίπλα στα δεσμά μου κρατάω σφιχτά κοντά μου
όσα γλυτώσαν στο σκοτάδι όνειρά μου
και φεύγει ο φόβος και σε φλερτάρω μοναξιά μου
λες να ήρθε η σειρά μου
Την άλλη μέρα έτσι απλά υπάρχω
κι απλά με νιώθω κι αν τύχη θα 'χω
θα δω για πέμπτη φορά δίπλα μου μόνο μια σκιά
χωρίς ν' αλλάξουμε όσο υπάρχει η μέρα μιλιά
Ναι, κάπως έτσι συνάντησα την έκτη μέρα
και ξανακούω να μου σφυρίζεις πάλι απ' έξω αέρα
Δεν ξέρω όμως ακόμα μέχρι πού θα με πάει
νιώθω κάτι εδώ μέσα ακόμα πως με κοιτάει
Εφτά ημέρες ανάσα μου κι ακόμα το παλεύεις
δειλά υπάρχεις, μα δε ζηλεύεις
Κι έτσι που λες άντεξα κι άλλο
ήταν απλά ένα μονοπάτι που μου φάνταζε μεγάλο
Σκοτάδι νίκησα όσες έστειλες φοβέρες
Ήμουν εγώ για οκτώ ημέρες

 

[blue-roses]

Intro Πετρανάσα        
 
Χίλια “καλώς σε βρήκα” φίλε, κι αυτή τη φορά,
τραγούδα και γέλα του νου σου σπορά.
Zωής ανάσα μυρίζει καπνό.
Λέξεις – αγρίμια κι ό,τι μπορούσα να βρω,

έφερα εδώ …

πότε νανούρισμα και μοιρολόι
ψυχή του ονείρου,
και πότε κύμα σε τρικυμία
σεισμός του απείρου,
πότε ισοβίτης στοχασμός
απ’ το σαράκι τρύπιος
και πότε ξαφνικός αέρας
της νύχτας ίσκιος
που με τρομάζει ίσα – ίσα
κι ύστερα γίνεται λύσσα,
που αστραποχύνεται,
πάνω σε βάσανα, πάνω σε πράγματα,
και σε παράλυτα θαύματα,
που είναι εκεί στης ρίζας το βάθεμα,
κι εγώ στο πέμπτο μάντεμα κιόλας,
κάτι θα βρω μαζί σου.

Πετρανάσα.

Κράμα ατόφιο και διάφανο.

Πετρανάσα.
 

[blue-roses]

Kάτι να σου πω        
 
Ο κόσμος γλίστρησε απάνω μου απόψε και χάθηκε,
βαρύς, ασήκωτος, στενόχωρος κι αστείος.
Κάτι σα γέλιο μου φύγε και στο λαιμό μου στάθηκε
σα ξένο ψέμα που μπερδεύτηκε τελείως
μες στη φωνή μου κι η στιγμή μου ξεκούρδιστη
με τυραννάει και με κοιτά κατάματα
που την αφήνω για να σου γράψω ατραγούδιστη,
αλλά όμως σήμερα θα γράψω χίλια γράμματα.
Θέλω να γράψω κάτι άλλο απόψε,
το πιο θλιμμένο τραγούδι χαρισμένο σε σένα.
Τι κι αν θέλει να φύγει ο χρόνος, κόψε το χρόνο κόψε·
έχω μια λύπη δεμένη με μένα.
Μια λύπη που έρχεται σα σύννεφο κι αράζει ξαφνικά
σαν υφαντό από σκόνη να μου θυμίζει τάχα
τα θολωμένα που ’χω ακόμα στη ψυχή μου μερικά.
Δεν έχω άλλο να σου πω παρά μονάχα…
Τι χαρά που παίρνω,
όταν ακούω ένα τραγούδι δικό σου,
όταν ζω μέσα στ’ όνειρό σου κι όταν με κοιτάς.
Τι χαρά που παίρνω κι όταν γελάς.
Όταν γελάς σ’ ακούω, μα η χαρά μου
γίνεται λύπη κι αργοχάνεται σαν μια του ήλιου αχτίδα
που παίζει στο νερό και ξάφνου από μπροστά μου,
σβήνει το λιόγερμα στον ουρανό κουκίδα.
Όλα κουβάρι τυλιγμένα και κόμποι
κι ένα δάκρυ που δε θέλει να βγει.
Βγαίνει βλαστήμια κι αναρωτιούνται οι ανθρώποι,
τι αλήθεια θέλει η καρδιά μου να πει…

Τι χαρά που παίρνω,
βαριά και γέρνω στη γη ν’ ακουμπήσω·
και την πικραίνω ξανά, αν αφήσω να μη με κοιτάς.

Τι χαρά που παίρνω, όταν δε ξεχνάς.

Ούτε ξεχνάω, μα δε θυμάμαι κιόλας

της πεθυμιάς τη ρίζα πάνω στην ασκήμια
που φύτρωσε καταμεσής της άδειας μου κόλλας,
μου πρωτομίλησες και με είπες, Ζinia.
Κι όλα τα λόγια σου από τότε κάθε βράδυ
τα σημαδεύω ένα ένα μη χαθούν,
τα στεριώνω στα τυφλά μες στο σκοτάδι,
μη μου τα πάρει η λύπη μου κι οι κόμποι λυθούν.
Τι χαρά που παίρνω,
όταν ακούω ένα τραγούδι δικό σου,

γίνομαι αχτίδα κι εγώ απ’ το φως σου και με σκορπάς.
Τι χαρά που παίρνω, όταν απλά μ’ αγαπάς.

 

[blue-roses]

 Αγκάθι        
 
Κάθε φορά που για κάτι μετανιώνω ξανά
μένω εδώ και το ζω δεν κρύβομαι πουθενά
δικαιολογίες δεν ψάχνω πίσω στον χρόνο
κάνω κουράγιο και φιλιώνω με τον πόνο
Θα 'θελα λίγο να με ξεχάσεις ατυχία
να ζήσω λίγο κι απ' αυτό που λένε ησυχία
εκεί στου ονείρου μια απόμερη άκρη
έχω φυλάξει και χαρά κάτω απ' το δάκρυ
Θα 'θελα έστω μια φορά το κακό να φοβηθεί
να διαλέξει μοναχό του να χαθεί
να μη ζυγώσει κοντά κι όταν θα με κοιτάξει
να έχω πάνω μου κάτι που να το τρομάξει
έστω για μια φορά έστω για μια στιγμή
να στείλουν πόνο οι πνιγμένοι μου λυγμοί
να ξεσπάσω ζητάω για όσα έχω πάθει
απόψε Θεέ μου κάνε με να μοιάζω αγκάθι

Σε ζηλεύω αγκάθι κανείς δε σε ζυγώνει
Σε ζηλεύω αγκάθι κανείς δε σε πληγώνει
Σε ζηλεύω αγκάθι γιατί και να κοπείς
συνεχίζεις να ζεις

Ζηλεύω κάποιες στιγμές τη μοναξιά σου
ζηλεύω που όλοι μένουνε μακριά σου
ζηλεύω που ο ήλιος σε δείχνει χρυσαφένιο παντού
ζηλεύω από πάνω σου το χρώμα τ' ουρανού
τον αέρα δε φοβάσαι που σε παίρνει αφού όπου πας
ακόμα θα 'σαι αγκάθι, θα τρυπάς
Δε σε νοιάζει αν χαθείς λίγο πιο πέρα
δε σε νοιάζει αν είναι νύχτα ή αν είναι μέρα
κυλάει ο χρόνος αλλιώτικα για σένα
κι όσα αύριο δεις είναι από τώρα ξεγραμμένα
Έχεις ταλέντο αλήθεια να υπάρχεις
και χώρο δίπλα σου για όλα πάντα θα 'χεις
σε ζηλεύω γιατί κανείς δε σε ζυγώνει
σε ζηλεύω γιατί κανείς δε σε πληγώνει
γιατί ο φόβος κι όσα σέρνει σ' έχουν μάθει
σε ζηλεύω τόσο αγκάθι


 

[blue-roses]

Ασημένια άκρη        
 
Ήταν άλλο ένα ψέμα
για ν' αντέξω τη φωτιά που γύρευε
μια βασίλισσα μ' ένα χάρτινο στέμα?
εμένα, όμως, ο νους μου αλήτευε
παρέα με λέξεις και στοιχειά δροσάτα,
με πλανέματα κι αλλόκοτο φεγγάρι,
με λιγόστιγμα ονείρατα φευγάτα,
μια ακόμα ανάσα μπρος στην ασημένια άκρη,
μια όμορφη τρέλα και του γλιτωμού το χάζι
με μια κουβέντα σταράτη, παστρική,
μια ανατριχίλα που μου απλώνει το μαράζι
σαν λεπίδα κοφτερή και φονική.
Μπροστά στην ασημένια άκρη, όταν γυρίζω,
γλυκογεμίζω πάλι τα όνειρα μου,
τη πεθυμιά μου με τ'αγκάθια μου ξορκίζω,
μ'ένα ροδόξυλο τη διώχνω από μπροστά μου
κι αυτή γίνεται δυο στάλες φυλακή
κι ένα ψεύτικο δάκρυ
και κρύβεται στου χρόνου το φλασκί
δίπλα στην ασημένια άκρη.

 

[blue-roses]

Γεια σου χαρά σου Βενετιά        
 
Γεια σου χαρά σου Βενετιά
πήρα τους δρόμους του νοτιά
και τραγουδώ στην κουπαστή
σ' όλο τον κόσμο ν' ακουστεί

Φύσα αεράκι φύσα με
μη χαμηλώνεις ίσαμε
να δω γαλάζια εκκλησιά
Τσιρίγο και Μονεμβασιά

Γεια σου χαρά σου Βενετιά
βγήκα σε θάλασσα πλατιά
κι απ' το κατάρτι το ψηλό
τον άνεμο παρακαλώ

Φύσα αεράκι φύσα με
μη χαμηλώνεις ίσαμε
να δω στην Κρήτη μια κορφή
που έχω μανούλα κι αδελφή

 

[blue-roses]

Για όσα χάνουμε        
 
Χάνουμε τα πάντα και φταίμε όλοι μαζί
που σε λίγο καιρό θα ζητιανεύουμε ζωή
θα κλέβουμε χαρές ή θα γιορτάζουμε τη θλίψη
θα ζηλεύουμε ευτυχία κι όλα όσα έχουμε κρύψει
θα πνίγουμε έτσι εύκολα το δάκρυ
θα βιαζόμαστε να πούμε πως τη βρήκαμε την άκρη
θα ντυνόμαστε ακριβά θα 'χουμε ψηλό καθρέφτη
θα τα βλέπουμε αλλιώς θα τον έχουμε για ψεύτη
της ζωής μας ο σκοπός θα είναι ένα τιμόνι
θα φοβίζει η μοναξιά και θα σκοτώνει
θα σπουδάζουμε για 'κείνους θα πονάμε όμως για μας
θα φωνάζουμε ο φόβος να φανεί σαν τσαμπουκάς
θα γλύφουμε όσα φτύνουμε δε θα υπάρχει λάθος
αυτά που σιχαινόμαστε θα γίνουμε με πάθος
θα δουλεύουμε περιμένοντας μια αργία
για να 'χει η μιζέρια μας και μια δικαιολογία

Χάνουμε, τι κάνουμε
Ζωή σε χάνουμε, τρομάζουμε
Τα πάντα χάνουμε και δεν αλλάζουμε
Μόνο φωνάζουμε
Για όσα χάνουμε

Νέοι άνθρωποι που λες αγκαλιά με νέο αιώνα
και μη σε δω να κλαις τήρησε τον κανόνα
η εξέλιξη σε θέλει απ' τα πιο σκληρά παιδιά της
η καινούργια σου μητέρα έχει αίμα στην ποδιά της
θα σε πάρει αγκαλιά με τα χέρια λερωμένα
θα γελάει ενώ τρομάζεις με τα δόντια σου σφιγμένα
μα κάποιοι σκέφτονται για σένα
φτιάχνουν το αύριο ενώ μισούν τα περασμένα
ό,τι δε βρεις εσύ και τα παιδιά σου
θα 'χει πνιγεί απ' αυτά που 'χεις μπροστά σου
ό,τι δε νιώσεις μη βιαστείς πουθενά να το χρεώσεις
κοίτα στην πάρτη σου εξηγήσεις πια να δώσεις
φταις κι εσύ φταίω κι εγώ για ό,τι χάνουμε
και μη φοβάσαι κι οι δυο τρομάζουμε
άλλοι το βουλώνουμε και άλλοι το φωνάζουμε
άλλοι πονάμε κι άλλοι τρομάζουμε

Χάνουμε, τι κάνουμε
Ζωή σε χάνουμε, τρομάζουμε
Τα πάντα χάνουμε και δεν αλλάζουμε
Μόνο φωνάζουμε
Για όσα χάνουμε
 

[blue-roses]

Δε θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα        
 
Πως να σου πω για αυτές τις σκέψεις που σταθήκαν στο μυαλό μου,
θρονιαστήκαν και φωτίσανε για λίγο τ' όνειρό μου
κι οι στιγμές χορέψανε μπροστά μου σα σκιές·
άλλες ανήκαν εδώ κι άλλες χανόντουσαν στο χτες.
Σκορπισμένες όλες στης ζωής το βιβλίο
κι οι σελίδες οι θαμπές, τσακισμένες στα δύο
να μου θυμίζουν ότι κάπου στα παλιά τα μονοπάτια
είναι της μνήμης μου τα πιο όμορφα κομμάτια·
αγαπημένα σαν όργανα παλιά ξεκουρδισμένα,
μακριά από μένα, περασμένα ξεχασμένα,
ξεμακραίνουν λίγο- λίγο μ' ένα χρόνο σακάτη
κι έτσι φουντώνει του πόνου το γινάτι.
Ίσως μεγάλωσα και κάπως παραπάνω
και στην ανάγκη να πάψω και το κέφι μου να κάνω,
μα θα μικρύνω και θα σβήνω τη χαρά μου
κι αυτά τα ωραία που κυλήσανε μπροστά μου.
Γι' αυτό γυρίζω στα παλιά να ξεδιψάσω·
οι στιγμές μου μ' αφήνουνε παρέα να ξαποστάσω
και λιγώνουν τη ψυχή μου κάθε τόσο.
Από τα όμορφα δε θέλω να γλιτώσω.

Δε θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα,
γιατί εκείνα την ασκήμια μου σκεπάζουν
κι όταν φοβάμαι τα πιο μεγάλα ψέμματα,
μακάρι πάντα να μου τάζουν.
Δε θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα,
ούτε για λίγο σου λέω να τ' αποφύγω.
Τα φτιάχνω θύμηση και τα ντύνω όνειρα
και μες στη σκέψη μου τα πνίγω.

Είναι τα όμορφα με τ' άσχημα μπλεγμένα,
πάνω στης μοίρας τα παραμύθια κεντημένα,
ξαναμμένα με τραβάνε στο χορό τους το τρελό·
ψάχνω τα βήματα να βρω και χάνω το ρυθμό.
Μα όταν με πιάσουνε τα όμορφα απ' το χέρι
με ταξιδεύουνε στου ήλιου το κρυμμένο μου αστέρι
και μου ανοίγουν τη ψυχή να τραγουδήσω,
με τη βροχή του κόσμου να νυχτοπερπατήσω.
Όμως, δε ξέρω αν πρέπει να μείνω ή να φύγω,
αφού τα όμορφα κι αυτά κρατάνε λίγο
και μένει ο φόβος στη ζωή συνοδοιπόρος
σε κάθε ανάσα, κάθε σκέψη απαράβατος όρος.
Κι ενώ το ψέμα κι εγώ είμαστε πράματα χώρια
να με γλιτώσει θέλω, όταν φοβάμαι, από τα ζόρια.
Μικρό το κακό, αφού τουλάχιστον θα ζήσω,
τις κλεμμένες στιγμές για λίγο όνειρα θα ντύσω.
Ας λένε πως τα δύσκολά θεριεύουν τη ψυχή,
είναι ο πόνος όμως, στιχοπαιδεύτρα ευχή.
Μη με αφήσεις εδώ πέρα να στοιχειώσω,
από τα όμορφα δε θέλω να γλιτώσω.

 

[blue-roses]

Δε μένει εδώ κανείς πια        
 
Καθαρός ουρανός αστραπές δε φοβάται,
όμως κάθε στάλα της βροχής του θυμάται και λυπάται,
αν το ταξίδι παει χαμένο και στεγνώσει το χώμα,
κάπου μια αλήθεια άδικα ίσως να πεθαίνει ακόμα.
(Tι μου θυμίζει άραγε) Πόσα από αυτά σέρνει το βιος μου
Πόσα ξέχασε ο φίλος πόσα καρπώθηκε ο εχθρός μου
Πόσα βρώμικα φαντάστηκε η ντροπή κι έσυρε γύρω μου
Πόσα λύγισαν και ’μειναν πίσω μου
Πόσα χρωστάνε οι ανύπαρκτοι στο όνειρό μου, πόσα
έχει να φτύσει η μισοκομμένη και φαρμακωμένη γλώσσα
Τόσα ώστε ν’ αδειάσει και να σιγοσβήσει
και ήσυχους στα όμορφα να μας αφήσει.
Έβαλα δρόμο μπροστά και μπούσουλα μου χάρτη πειρατικό,
αντίγραφο - χωρίς του θησαυρού σταυρό -
και ψάχνω έτσι συχνά στο απλό και στο αυτονόητο,
κι ας μοιάζει δύσκολο κι ακατανόητο.

Χωρίς να θέλω η σκέψη, κι όχι μονάχα η σκέψη,
αλλά κι η πιο μεγάλη ελπίδα, η θέλησή μου κι η βλέψη,
αν μείνει μέσα μου καιρό, μοιάζει μεθύσι που πείθει
για αληθινό· γίνεται μέσα μου κρυφό παραμύθι,
γραμμένο τ’ απομεσήμερο χειμώνα στα λυχνανάμματα,
με μαύρα κι άραχνα κουτσά κολυβογράμματα,
γι’ αυτό και μένει εκτός, ειν’ το αποσπόρι του απέιρου
μα είναι δικό μου δεμένο με σερπαντίνες ονείρου,
που μου καρφώθηκε ξέμπαρκο στη ψυχή και στα χέρια.
Το πήρα στο κατόπι, όχι από απλή περιέργεια,
μα απ’ τη φωτιά που είχε αγκαλιά να μου καίει τα μάτια,
κι απ’ όσα κόλλησε γύρω μου σκορπισμένα κομμάτια,
στου καθαρού ουρανού τα παλάτια αστραπές δε φοβάται,
και του κάκου ιδρώνει κάποιος αν ακόμα θυμάται.
Μα αν δε θυμάται πόσα από το βιος μου είχα αφήσει,
δε μένει εδώ πια κανείς – φίλος ή εχθρός να μέ εξηγήσει.

Πόσα ξέχασε ο φίλος πόσα ο εχθρός μου
πόσα λυγίσαν και μείνανε πίσω μου
Έβαλα μπούσουλα και δρόμο μπροστά, τ’ όνειρό μου.
Ψάχνω τ’ απλό, τ’ αυτονόητο, τ΄αληθινό μου.

Χωρίς να θέλω μέσα μου σκέψεις σωρό,
μένουν εκεί, μεστώνουν με τον καιρό.
Φίλος ή εχθρός αν είναι, κάτι θα ζητήσει,
δε μένει εδώ κανείς πια, να μέ εξηγήσει.
 

[blue-roses]

Εδώ γύρω        
 
Δε βλέπω κανένα εδώ γύρω,
ούτε σκλάβο ούτε και βασιλιά
δεν άκουσα ποτέ μου κανένα
που ξέρει να βγάζει μιλιά.
Δε νιώθω, δε φτάνω και πιάνω
ματιές και χέρια κοντά.
Τι ψέμα να φέρνει το αίμα
γαλάζια και μισή αρχοντιά.
Ανυπόμονο παιδί
παίζεις ζάρια στην αυλή
και το χρόνο μου περνώ
μέσα απ' το παιχνίδι αυτό.

 

[blue-roses]

Η βουή και τα καμώματα        
 
Άκου να δεις, πόσα ονόματα
λένε τα δέντρα μέσα στα φυλλώματα.
Κάποια σκορπάνε - ανεμομαζώματα,
άλλα γίνονται βούη κι αλλάζουνε χρώματα.
Κι ύστερα αρχίζω τα γνωστά καμώματα,
με το 'να χέρι στα βαθιά ριζώματα
και το μυαλό στου ονείρου τα ψηλώματα,
να βάλω τάξη στ' ανακατώματα.
Βρες ένα δρόμο, αλλά μη ξανοίγεσαι
και για όσα κάνεις, μάθε πως ευθύνεσαι.
Εύκολα η βλακεία μεταδίδεται
και το πιστό σκυλί πάντα προδίδεται.
ανοιξ'τα μάτια μες στη βρώμικη θολούρα,
η σκέψη σου κι η τέχνη μια καρικατούρα
Να το συνήθειο, να κι η ελληνικούρα
να το ρουσφέτι, να κι η αγιαστούρα.
Κι από τα τόσα σου γλεντοκοπήματα,
της μοναξιάς σου κράτα τα νυχτοπερπατήματα.
Κράτα μια στάση, είσαι στα τελειώματα·
μα δε γλυτώνεις απ' τη βουή και τα καμώματα.

 

[blue-roses]

Η γυάλινη κούκλα        
 
Έχω ακόμα μια εικόνα στα μάτια μου μπροστά
τη βλέπω κι όταν τα 'χω κλειστά
δυο μάτια από μια γυάλινη κούκλα παλιά
με παράξενο ύφος και χρυσαφένια μαλλιά
ακουμπισμένη για χρόνια σ' ένα ράφι μικρό
μ' ένα χαμόγελο πικρό
ν' αλλάζει χρώμα στον ήλιο, να σκοτεινιάζει το βράδυ
δε μου 'χε πάρει κουβέντα, δεν είχε κλέψει ένα χάδι
μισούσα τη γαλήνη, τη σιωπή της,
τον χρόνο που δεν άφησε σημάδια στη μορφή της
ʼλλη φορά τη λυπόμουν, δεν ξέρω γιατί
κι άλλοτε ζήλευα το καθαρό της γυαλί
στη μοναξιά μου την κοιτούσα φοβισμένα
κι ένοιωθα ότι ξέρει τα πάντα για μένα
Για καιρό την είχα κρύψει και είχα μια άλλη μαζί μου
δώρο ενός που αγαπούσα στη γιορτή μου
Μα όταν τη βρήκα ξανά είχε μια πίκρα στα μάτια
και είχε σπάσει σε πολλά μικρά κομμάτια
Και ρωτάω να μου πεις γιατί είμαι ακόμα θλιμμένη
για μια γυάλινη κούκλα παλιά σπασμένη

Συγχώρα με ψυχή μου αν πρέπει πολύ
που δεν κόλλησα ποτέ τα κομμάτια απ' το γυαλί
ίσως φοβόμουν, ίσως ντρεπόμουν
ή πιο απλά μπορεί να σκεφτόμουν
ότι σπάσαν μαζί της στιγμές κι όνειρά μου
κι αντίκρυσα ξανά μπροστά μου
αυτά τα μάτια αγκαλιασμένα απ' τη ντροπή
ή τούτη τη φορά θα ήθελε κάτι να μου πει
Θα είχε το χαμόγελο εκείνο το πικρό της
και τα μαλλιά ριγμένα στο πλευρό της
ή παντού θα είχε σημάδια απ' τα κομμάτια τα σπασμένα
και θολά δύο μάτια δακρυσμένα
μα όπως και να' ναι φοβάμαι να το κάνω
τα κομμάτια απ' το γυαλί στα χέρια μου δεν πιάνω
τ' αφήνω εκεί όπως τα βρήκα ακριβώς
μακάρι να μπορούσα να κάνω αλλιώς
το μόνο που ζητάω κι ας τα 'χω χαμένα
είναι συγγνώμη κι από 'κείνη κι από μένα
Και ρωτάω να μου πεις γιατί η ψυχή μου επιμένει
λες απ' το ίδιο γυαλί να 'μαι κι εγώ φτιαγμένη


 

[blue-roses]

Η νύχτα που τρελάθηκαν οι «γλάστρες»        
 
Σ’ ένα διάλειμμα σύντομο κάποιο ανήσυχο βράδυ
είπα να φάω μια μπουκιά, αφού μου ‘χε βγει το λάδι
κι απ’ την τηλεόραση έκλεβα καμιά ματιά
όπως οι πρωτόγονοι είχαν για παρέα τη φωτιά
κι έπεσα πάνω σ’ ένα talent show
με την άνεση και την ξενοιασιά του αθώου.
Είδα μια γλάστρα που αφού τραγούδησε,
έβγαζε λόγο στους κριτές για τα όνειρα που πούλησε
και κλαίγοντας μοιράστηκε μαζί τους ένα μυστικό
πως νοιώθει πόρνη σε δίκτυο πανεθνικό.
Έτρεξε μπροστά στο κοινό να τη βλέπουν όλοι
κι έβγαλε απ’ τη φούστα της ένα μικρό πιστόλι.
Στο κεφάλι το κόλλησε κι άλλαξε φάτσα,
έριξε μια και το σκατό πήγε στην κάλτσα.
Στην ίδια πίστα που γεννηθήκαν «άστρα»
το ’πε και το ’κάνε η άμοιρη γλάστρα.
Και κάπου εδώ θα ’πρεπε να σας πω ότι λυπήθηκα
κι απ’ την τρομάρα μου όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα,
μήπως κι απαλύνω το πόνο απ’ τις ψυχές σας
- μα μικροί μου μου μουέδες τη σκοτώσαν τα SMS σας.

Και να ’ταν μόνο τούτο το κακό…
μια αυτόχειρας λολίτα σ’ ευρυγώνιο φακό.
Υπήρχε και συνέχεια και που να πάει η μπουκιά μου κάτω,
σούργελα και μαϊντανοί μου γέμισαν το πιάτο.
Ζυγώνουν και μεσάνυχτα κι η ώρα μας βολεύει
κι όποιος νύχτα κάνει ζάπινγκ είναι που δεν τη παλεύει…
Γι’ αυτό μέχρι να χωνέψετε τ’ ορεκτικό,
θα κάνουμε ένα break υποχρεωτικό.

Συνέχεια επί της οθόνης μας λοιπόν,
με γρήγορες εναλλαγές των σκηνικών]

[blue-roses]

Θα ξορκίσω τα κρυφά        
 
Δε λέω πως με πήρανε οι μέρες και τα χρόνια
ούτε πως βρήκα κιόλας το μυστικό το μεγάλο,
μα τώρα δα κάτω απ'της νύχτας τα σεντόνια
από ψηλά σαν να σε άκουσα, το δίχως άλλο,
να ομολογάς τους φόβους σου για το άγνωστο,
μα πριν καν φτάσεις να διαλέγεις τη φυγή,
γι' αυτό άκου κι ας μην είναι ευχάριστο
θα σου πω τι θα βρεις σαν θα κατέβεις στη γη.
Πως θα νιώσεις το χώμα στην αρχή μπουσουλώντας,
μα στου χρόνου σου το γιόμα θα το κάνεις μαξιλάρι.
Πως θα δώσεις ζωή στα όνειρά σου τριγυρνώντας,
για να τα 'χεις τη νύχτα μυστικό προσευχητάρι.
Ιστορίες του ανέμου θα σου πω και παραμύθια
για αστέρια που γίνανε πιστοί οδηγοί,
θα σου πω αν το θες και τη μόνη αλήθεια,
πως σκορπίζει ο ήλιος στα σπλάχνα τη γη.
Θα σου πω να προσέχεις κάτι ανθρώπους- ποντίκια,
ν' αποφεύγεις θα σου δείξω την ύπουλη οχιά.
Θα σου πω πως να βλέπεις τον πόνο αντρίκια,
για την τύχη που φέρνει κρεμάλας τριχιά.

Θα σου μάθω λοιπόν, ό,τι κρύψαν από μένα
κι όσα φοβόντουσαν εκείνοι ν' ανταμώσω,
θα ξορκίσω τα κρυφά και τ' αφημένα
κι ίσως παρέα σου για λίγο να γλιτώσω.
Θα βλέπω ονείρατα μικρά σημαδιακά,
θα σου κρατάω από το διάβα τους τη γλύκα,
μήπως και βρεις τα λαβωμένα ξωτικά
που η αγάπη μου σου άφησε για προίκα.

Δε θα σου μάθω ποτέ να σκύβεις κάτω το κεφάλι
- καλά να πάθεις και στις αναποδιές -
καιρός να μάθεις της ήττας τη ζάλη,
μα οι ζημιές είναι κέρδη και τα κέρδη ζημιές.
Θα σου πω κι άλλα τόσα, τώρα πια πήρες μπόι?
ξέρεις, φταίει ο θεός για τον πρώτο φονιά?
πως μετράει θα σου πω αυστηρά το ρολόι
και πως ο κίνδυνος παραφυλάει σε κάθε γωνιά.
Πως η σκέψη βουλιάζει μέσα σ' ονείρατα σκάρτα
και του ανθρώπου τη μοίρα τυραννάει ο νους.
Γι' αυτό σου λέω, μάζευτα όλα και κάφτα?
τι γυρεύεις καλέ μου στους μοντέρνους καιρούς
Θα σου πω και γι' αυτούς που γυρνούν τα γρανάζια
και για κείνους που φορέσανε μια σένια στολή.
Θα σου πω και για τ' άλλα, κοριτσίστικα νάζια,
γιατί κλαίει μια γυναίκα στο πρώτο φιλί.
Θα σου πω να προσέχεις καλά που πατάς,
γιατί η μνήμη χτυπά και νικάει τη λήθη,
γι' αυτό τα λόγια και τα βήματά σου πάντα να μετράς
κι απ' όσα ακούς, μόνο η καρδιά σου να σε πείθει.