Tραγούδια αφιερωμένα στη ΘΛIΨH και την MONAΞIA

[blue-roses]

Μοναξιά        
 
Έζησα μες στην παγωνιά, χωρίς την αγκαλιά σου,
μα σε σκεφτόμουνα βαθιά, σα να 'μουνα κοντά σου,
μέρες και νύχτες πέρασα και ήσουν η σκιά μου,
εσύ που είσαι μια ζωή και εισ' η μοναξιά μου.

Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου.

Έρχεσαι πάντα σιωπηλή, κοντά μου σαν τραγούδι,
κήπος βαθύς ο ύπνος μας και συ λευκό λουλούδι,
στ' αλήθεια πού θα πάει αυτό, με σένα μοναξιά μου,
να πνίγομαι στα όνειρα και συ να 'σαι κοντά μου.

Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου.

Μ' έμαθες τόσα μοναξιά και τόσα έχω χάσει,
που κι αν μ' αφήσεις μια στιγμή, τίποτα δε θ' αλλάξει
κι αν έζησα στη μοναξιά, ποτέ δεν ήμουν μόνος
κι αν πέρναγε η μια πληγή, με τύλιγε ο πόνος.

Ποτέ δεν είμαι μοναχός μέσα στη μοναξιά μου.

 

[blue-roses]

Μοναξιά          
Αρθούρος Αντενούτσι

Οι μοναχοί τη μοναξιά
στα μάτια τη φοράνε
και βλέπουνε μια ερημιά
όπου και να κοιτάνε.

Τόσους δρόμους και πλατείες
έχει η Αθήνα όπου κοιτάξω,
μα δεν βρίσκω μια γωνίτσα
για να κάτσω και να κλάψω.

Οι μοναχοί σαν ναυαγοί
περνάνε τη ζωή τους,
η πίκρα ξερονήσι τους
και πέλαγο η ψυχή τους.

Τόσους δρόμους και πλατείες
έχει η Αθήνα όπου κοιτάξω,
μα δεν βρίσκω μια γωνίτσα
για να κάτσω και να κλάψω.

 

[blue-roses]

 Μοναξιά        
Θεοδοσία Τσάτσου

Έφυγες πάει πια καιρός
ποιος είναι εχθρός,
ποιος φίλος θα γίνει
τώρα οι μέρες είναι μάχες
μας σωθήκαν οι αγάπες

Μοναξιά πως διψάς
μοναξιά πως φοβάσαι
πρώτα ζητάς των άλλων τα φιλιά
ύστερα λες πως δεν θυμάσαι

Ένας έρωτας τι λέει κάποια αλήθεια σιγοκαίει
κάποια αγάπη σου θυμίζει
η ζωή πόσο στοιχίζει
Πως τα χέρια να ενωθούν
το κύμα τα ξεμπλέκει
πως τα μάτια να χορτάσουν
ερημιά τα ξεραίνει

 

[blue-roses]

Μοναξιά        
 
Οποίος περάσει απ την φωτιά
(οποίος περάσει απ την φωτιά)
με ποδιά γυμνά και μάτια κλαμένα
(οποίος περάσει απ την φωτιά)

Ίσως δεν ήξερε γιατί η μοναξιά
μοιάζει με σένα,
μοιάζει με σένα

Σ' ένα νησί μια φυλακή
και ένα λιμάνι θλιμμένο,
ήσουν εσύ όλη η ζωή,
ένα καράβι ξένο

Σ' ένα νησί μια φυλακή
και ένα λιμάνι θλιμμένο,
ήσουν εσύ όλη η ζωή,
ένα καράβι ξένο

Όποιος κερνάει πυρκαγιά,
ποτήρια καρφιά και γυάλινο αίμα,
ίσως δεν ήξερε γιατί η μοναξιά
μοιάζει με σένα,
μοιάζει με σένα

Σ' ένα χρησμό ένα μπορεί
και ένα παράλογο θέλω,
ήσουν εκεί πάντα εκεί,
ένα θλιμμένο γέλιο

Σ' ένα χρησμό ένα μπορεί
και ένα παράλογο θέλω,
ήσουν εκεί πάντα εκεί,
ένα θλιμμένο γέλιο

Σ' ένα νησί μια φυλακή
και ένα λιμάνι θλιμμένο,
ήσουν εσύ όλη η ζωή,
ένα καράβι ξένο

 

[blue-roses]

Ο μοναχός ο άνθρωπος        
 
Ο μοναχός ο άνθρωπος
όταν γλεντούν οι άλλοι
ντρέπεται που ‘ναι μοναχός
και στη χαρά φαλτσάρει

Όταν με φτιάξει το κρασί
το κέφι όταν σκορπιέται
ντρέπομαι εγώ να τραγουδώ
κι αυτός να μη μιλιέται

Ο μοναχός ο άνθρωπος
όταν γλεντούν οι άλλοι
γίνεται μόνος δυο φορές
και σκύβει το κεφάλι

 

[Rakendytos]

Μπήκε στην ντίσκο σαν άγριο παγώνι
  Σάββατο βράδυ κάτι μύρισε σαν αίμα
  Όλη τη νύχτα χόρεψε στην πίστα μόνη
  Κι ήτανε όμορφη σαν ψέμα
  Ήτανε όμορφη σαν ψέμα

  Σούζυ των φτηνών καλλυντικών
  Σούζυ με τα χίλια λόγια των περαστικών
  Σούζυ με τα όνειρα των περιοδικών
 
  Καλό ταξίδι
 
  Καλό ταξίδι
  Καλό ταξίδι στα χρυσά σου παραμύθια
  δίχως το ψέμα θα 'ταν μαύρη η αλήθεια
  Καλό ταξίδι



 Πάνος Κατσιμίχας

[blue-roses]

Πόσο μου λείπεις        
 
Έχω κάποια βράδια να σε δώ
και περιμένω
μέσα μου ένα άλογο τυφλό
αγριεμένο
μη καπνίζεις τόσο να χαρείς
και να προσέχεις
μη σε πάρει όνειρο ΄λευκό
και να μη τρέχεις.

Πόσο μου λείπεις πόσο μου λείπεις.......

Ένα τηλεφώνημα προχτές
μη μου αλλάξεις
πάγωσε στα χείλια ο καφές
μη με ξεχάσεις
μια φωτογραφία δυο διπλά
και στην υγειά σου
δυο τσιγάρα όπως μια φορά
κι όλα δικά σου.

Πέρασαν δυο μήνες σε ζητώ
και με πονάω
κόλλησαν οι δείχτες στο κενό
μα πού να πάω

 

[blue-roses]

Σκιές του φεγγαριού        
 
Κάθε που η νύχτα απλώνει
γκρι στη πόλη
μαγικό χαλί
μια παράσταση αρχίζει να κεντρίζει
υγρασίας βήματα
μου είπες να βγω απ' τα ασήμαντα
μαζί για νέα ανοίγματα
στα ίχνη του ήλιου
σαν πεταλούδα χρυσή.

Σκιές φλόγες στα κύματα
σκιές καλοκαιριού
σκιές κάτω απ' τις στοές
του φεγγαριού.

Κάθε που τα φώτα σβήνουν
με τυλίγουν όνειρα κενού
ιαχές υπόγειου θρήνου
πέπλα ερήμου
άκυρα μηνύματα
τα σύννεφα βρέχουν αινίγματα
με αόρατα διλήμματα
και συ δίχως στίγμα
στα δίχτυα του συρμού.

 
 

[black_velvet]

Πριν το τέλος

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα
κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι, το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
μου κρατούσες το χέρι, ό,τι ζούμε μου λες δεν μου φτάνει

στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας οι φωνές χαμηλώσαν
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι που μετά την προδώσαν
μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

κι εγώ που ζω για πάντα εδώ
κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά
σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα
αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία
κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι
το τέλος μη δω

σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες θα μείνουμε λίγοι
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει
μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη
σκέψου να ΄ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι
μια φορά μου 'χες πει δεν μπορεί θα το νιώσανε κι άλλοι
πριν το τέλος πώς μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη

κι εγώ που ζω για πάντα εδώ
κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά
σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει ακόμα
αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία
κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ

κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι
το τέλος μην το δω..

[blue-roses]

Απόψε η νύχτα        
 
Απόψε η νύχτα δεν περνά
Κι είναι νωρίς ακόμα
Κι οι δείκτες λες και κόλλησαν
Και γίναν ένα σώμα

Είπα να πιάσω ένα σκοπό
Να θυμηθείς μαζί μου
Μα η μουσική μου είναι φτηνή
Φτηνή και η φωνή μου

Από αύριο πρωί πρωί
Σαν πάρει και χαράξει
Μπορεί στην τρύπια μου ζωή
Να χουν όλα αλλάξει

Λεπτό λεπτό στα χνάρια της
Με πάει και με σέρνει
Η νύχτα αυτή που δε περνά
Και τίποτα δε φέρνει

 

[blue-roses]

Η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος        
 
Τα όνειρά μου σαν παιχνίδια κουρδισμένα.
Και το μυαλό μου μια παράξενη πατέντα.
Οι αναμνήσεις μου, μου πιάνουνε κουβέντα.
Απόψε λέω να παίξω απ'τα κερδισμένα.

Κι έτσι τον δρόμο μου ανάποδα μαζεύω.
θυμάμαι όλα της ζωής μου τα λημέρια.
Τάιζα λύκους και μου τρώγανε τα χέρια,
Κι έτσι παιδεύτηκα να μάθω να χαιδεύω.

Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος.
Κι όλους τους δρόμους που με 'βγάλαν εδώ πέρα,
τους έχω πάλι περπατήσει σε μια μέρα.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.

Ύστερα ήρθαν οι χαρούμενες παρέες...
Όλο μου 'λέγαν, σε κανέναν δε χρωστάω.
Με πότιζαν οινόπνευμα να μάθω να γελάω,
κι εγώ τις άφησα κι έψαξα για νέες.

Η θάλασσα με μάζεψε απ' το δρόμο.
Μου χάρισε αλάτι να ξεχνάω,
μου έμαθε το κύμα να αγαπάω,
κι ένα κατάρτι έβγαλα στον ώμο.

Μόνος μου έφυγα και φτάνω μόνος.
Κι όλους τους δρόμους που με 'βγάλαν εδώ πέρα,
τους έχω πάλι περπατήσει σε μια μέρα.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.
Μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος.

 

[_MAIRA_]

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει
όταν κρατιέμαι σα χερούλι απ' το ποτό
απ' το ποτό της φαντασίας μου που με λιώνει
κάθε γουλιά του καίει σαν πάγος και σα χιόνι
κι ανατινάζει του μυαλού μου το βυθό
Γιατί δεν έρχεσαι!

Μια καταιγίδα θέλω να ρθει να μας πνίξει
σ'ενα τραγούδι που δεν έγραψε κάνεις
ότι δεν γίναμε ποτέ να μην το δείξει
να 'ναι γιορτή, την αγκαλιά της να ανοίξει
στην ανηφόρια της καμμένης μας ζωής
Γιατί δεν έρχεσαι...
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ...
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω...

Απ' της ψυχής μου το ιερό
Ως της ζωής μου το μπουρδέλο
Χτίσε μια γέφυρα να πάω και να 'ρθω
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω
Γιατί δεν έρχεσαι...
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ...
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

[Jezebell]

Αυτος ο αλλος αυτος ο αλλος ειναι ευεργετης μου μεγαλος  

[anzelina]

Ο διωγμός        
 
Φίλε τώρα που σε βρήκα, λίγο στάσου,
πριν να φύγεις θέλω κάτι να σου πω.
Βλέπεις κλαίω, με παράπονο φωνάζω,
πάει, χάθηκε ό,τι είχα στην ζωή.

Είχα μια μικρή που λάτρευα στ' αλήθεια,
μα τη ζήλεψε ο χάρος ο σκληρός.
Στην ψυχή, πληγή και φίδι στην καρδιά μου,
λυγμοί μου τραντάζουν το κορμί.

Την πληγή δεν μπορώ να σταματήσω,
μια ελπίδα έχω μόνο, την στερνή,
να φωνάξω μ' όση δύναμη μου μένει
'Ω! Θεέ, Θεέ κοίτα λίγο χαμηλά!'

Ήταν φίλε, όμορφη, όμορφη γλυκιά όπως πάντα,
μα χλωμή, χλωμή με την χλωμάδα της νεκρής!
Ας μου έβγαιναν καλλίτερα τα μάτια!
Τι να βλέπω, τί να βλέπω τώρα που έφυγε αυτή;

Ό,τι απόμειν' από μένα, φίλε κλάψε!
Μέσ' τους τάφους σαν τρελός θα τριγυρνώ.
Τ' όνομά της στα συντρίμμια θα φωνάζω
κι έτσι μόνο, μαύρο τέλος θα με βρει.

Την πληγή δεν μπορώ να σταματήσω,
μια ελπίδα έχω μόνο, την στερνή,
να φωνάξω μ' όση δύναμη μου μένει
'Ω! Θεέ, Θεέ κοίτα λίγο χαμηλά

[anzelina]

Έτσι είν' η ζωή        
 
Τι τα θες, έτσι είν' η ζωή.
Βρίσκεις τέλος μα ποτέ αρχή.
Κι αν πονάς πίσω μη κοιτάς.
Ω τι τα θες, έτσι είν' η ζωή!

Είσαι πλούσιος, θέλεις ομορφιά.
Είσαι ωραίος, θέλεις τα λεφτά.
Μη ζητάς να βρεις την αρχή.
Ω τι τα θες, έτσι είν' η ζωή!

Έχεις φίλους, θέλεις μοναξιά.
Είσαι μόνος, θέλεις συντροφιά.
Χαμογέλα, γέλα σ' ό,τι σου συμβεί.
Τι τα θες, έτσι είν' η ζωή!

Και στον αδερφό είσ' αγαπητός
αν του δίνεις απ' αυτό που τρως.
Και αν πάψεις, δεν θα σε ξαναδεί.
Ω τι τα θες, έτσι είν' η ζωή!