Για μια αξιολάτρευτη κοπέλα. Δείτε το. Διαβάστε το.

[Leon]

Στην μνήμη της Αμαλίας το θέμα αυτό θα μείνει για πάντα ενεργό στον a33.gr και κάθε  χρόνο θα μπαίνει στην κεντρική σελίδα και στις κεντρικές ανακοινώσεις του a33.gr ώστε να μη ξεχαστεί ποτέ.

Και εμείς να έχουμε φύγει για να την συναντήσουμε όσοι θα το βλέπετε, πάντα μια φορά τον χρόνο, να υπενθυμίζετε την υπόσχεση αυτή


Να μη ξεχαστεί.....

[Jezebell]

Καλημερα σε ολους και ποτε ξανα να μη ζησουμε τετοια ντροπη και τετοια ανασφαλεια!!!

[Leon]

...

Να μη ξεχαστεί.....

Δεν ξεχνάμε

Βλέπε και σχετικό θέμα εδώ

http://www.a33.gr/viewtopic.php?t=11667

[NoName]

[quote user="isabella" post="221776"]με ολο το θαρρος και τη συγκινηση που ενιωσα για τον αδικο χαμο μιας κοπελας που γνωρισα μεσα απο το Blog της, παραθετω ενα απο τα πιο συγκλονιστικα κειμενα που εχω διαβασει στη ζωη μου , απο το μπλογκ της




Saturday, April 07, 2007

ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, "ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ".....



Έχω πονέσει αφόρητα,
έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται,
έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν'αυτοκτονήσω λόγω του πόνου,
έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεββάτι ουρλιάζοντας απ'τον πόνο,
έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων,
έχω καταστραφεί οικονομικά,
έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογενειά μου,
έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου,
έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου,
έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων,
έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως,
έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες,
έχω στερηθεί διασκεδάσεις ,
έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές,
έχω χάσει εκδρομές, έχω στερηθει ταξίδια,
έχω στερηθεί την ξενοιασιά στις κινήσεις λόγω του πόνου ή του φόβου του πόνου,
δεν έπαιξα επαγγελματικά βόλλευ,
δε φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας-λόγω του πόνου,

αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γιατρούς,

αντιμετώπισα την αμφισβήτηση του πόνου μου από τους γονείς μου ήδη πριν από την εφηβεία μου μεχρι τα 25 μου,
το παιδικό μου παιχνίδι έχει διακοπει έξι φορές από άμεση εισαγωγή στο νοσοκομείο με μεταφορά από ασθενοφόρο,
έχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου,
έχω αντιμετωπίσει παραλογη γραφειοκρατεία,
έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς,
έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό,
έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες,
έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία οπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε,
έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους "επιστήμονες",
έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα,
έχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου,
τις ώρες του πόνου έχω νιώσει τους γιατρούς όχι δίπλα μου αλλά απέναντί μου,
έχω καλλιεργήσει ήδη από την παιδική μου ηλικία κυνισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης στο κράτος και τον κάθε "αρμόδιο",
έχω ζητήσει βοήθεια από ανθρώπους που ούτε θα καταδεχόμουν να κοιτάξω επειδή με λύγισε ο πόνος,
δε μπόρεσα ποτέ να θέσω την εργασία μου σε μακροπρόθεσμες βάσεις λόγω της ασταθούς υγείας μου,
συχνά οι σεξουαλικές μου επαφές υπήρξαν επώδυνες,
έχω κάνει άπειρα ξενύχτια λόγω του πόνου,
υπήρξα θύμα κατηγοριών από την οικογένειά μου επειδή δεν ακολουθούσα τις (άσχετες) οδηγίες των γιατρών,
έχω αντιμετωπίσει σηψαιμία, έχω "δει" και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου,
έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω,
έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους
(γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών,φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μού έφτιαξαν το τεχνητό μέλος,κλπ) ,
έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου,
δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια,
έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου,
έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπιβλεπτων ειδικευομένων,
έχω χάσει αρκετές φορές τα μαλλιά μου αναγκαζομενη έτσι να ανέχομαι τα ηλίθια βλέμματα πολλών περαστικών
(επειδή αποφάσισα να μη χαροποιήσω με τον καρκίνο μου ΚΑΙ αυτούς που πουλούν περρούκες),
και η πιο απλή μου κίνηση απαιτεί μεγάλη προσπάθεια,
ενίοτε και ανοχή πόνου,
έχω περάσει εφιαλτικές ώρες ως δέσμιο κομμάτι κρέας χωρίς καν φωνή σε εντατικές,συχνά θέλω συνοδό ακόμη και για να κατεβω τις σκάλες του σποτιού μου,
κάποιες φορές έχω παραλύσει πλήρως λόγω του πόνου,

κάποιες άλλες φορές έχω χάσει εντελώς τη φωνή μου λόγω των κοντινών όγκων και νιώθω και το βάσανο της στέρησης της επικοινωνίας είμαι αναγκασμένη να φροντίζω και για την ψυχολογία των γύρω μου ώστε να μπορέσουν να χειριστούν την παρούσα κατάστασή μου ή και τον επικείμενο θάνατό μου,

τις περισσότερες φορές δε μπορώ να γελάσω γιατι με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους,
δε μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια ημέρα,
έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχεις επισκέψεις σε νοσοκομεία,
από τις ατέλειωτες εξετάσεις,
από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα,

αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά όπως πχ τα λατρεμένα μου ανήψια ώστε να μη τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα,

αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου,
πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου,
η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας,
ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και τον αιμοπτύσεων,
έχω νιώσει το "μαρτύριο" του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο,
παρατάω τα φλερτ μου "στη μέση" επειδή δε μπορώ να υποσχεθώ τίποτα,
δε μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό,
έχω στερηθει για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον δια παντός τη μεγάλη μου αγάπη,το χορό ,
έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό "κρακ" που κάνει ένα οστό όταν σπάζει,αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων πράγμα που έχω βαρεθει,
έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν,

δε μπορώ να ουρλιάξω.......


ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ, "ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ"









καλο σου ταξιδι αμαλια .[/quote]


Συγκλονιστικό

Το χειρότερο, αν μπορεί να υπάρξει χειρότερο, είναι ότι ούτε ένα από τα κατηγορώ της κοπέλας που χάθηκε δεν έχει καλυτερεύσει αυτά τα χρόνια
Οι γιατροί συνεχίζουν να τα πιάνουν διότι το ίδιο το σύστημα νοσηλείας βοηθά σε αυτό
Οι φαρμακευτικές συνεχίζουν να κάνουν κουμάντο
Η δικαιοσύνη συνεχίζει να είναι τυφλή όταν θα έπρεπε να δει

Παραφράζοντας την τελευταία φράση της Αμαλίας
Όσο μπορούμε ακόμα ας ουρλιάξουμε
Εξ αίτιας σου γιατρέ μου και υπουργέ μου

[black_velvet]

Είναι απίστευτο.... άλλος ένας χρόνος πέρασε....

[kathreftis]

[quote user="black_velvet" post="317865"]
Είναι απίστευτο.... άλλος ένας χρόνος πέρασε....
[/quote]

Και θα περάσουν πολλοί ακόμα χρόνοι αν τώρα που είμαστε
υγιείς αρκούμαστε να διαμαρτυρόμαστε από τον καναπέ .

[daniel]

εδωσε μαθηματα ζωης, ναι συμφωνω η πρωτη Ιουνιου να αφιερωθει στη μνημη της. Πολυ καλη η πρωτοβουλια και αξιζει να το διαδωσουμε.
Ας φανει χρησιμος και ο καναπες και οχι μονο για να στελνουμε χαζοεμαιλ με ανεκδοτα και τροπους να γινεις πλουσιος

[black_velvet]

Πόσο εύκολα ξεχνάμε;

[black_velvet]

Ξεχάσαμε;

Αφήσ'τε το. Ας μην απαντήσουμε καλύτερα. Πνιγήκαμε όλοι στην καθημερινότητά μας, έχοντας μάλιστα και πάμπολλες δικαιολογίες παραπάνω τώρα, "εν μέσω κρίσης".

Η ουσία όμως; άλλαξε; Ή μήπως ακόμη ισχύουν τα ίδια; Ακόμη και τώρα; Ειδικά τώρα;;;


Ημέρα της Αμαλίας

[KostasD33]

Ακόμα κι αν ξεχάσαμε για αυτό υπάρχουμε, να δίνουμε ένα σκούντημα ο ένας στον άλλον

Αρχές Ιουνίου που ήταν να μπει αυτό πάλι κεντρική ήμουν στα νοσοκομεία και για την μητέρα μου και τον πατέρα μου και το είχα ζωντανό μπροστά μου...