Μέλη
  • Σύνολο μελών: 7,373
  • Latest: iguzovec
Stats
  • Σύνολο μηνυμάτων: 360,324
  • Σύνολο θεμάτων: 11,759
  • Online today: 472
  • Online ever: 1,061 (Οκτωβρίου 10, 2023, 08:28:42 ΠΜ)
Συνδεδεμένοι χρήστες
  • Users: 1
  • Guests: 427
  • Total: 428
  • Leon

Lowbap

Ξεκίνησε από vasilis, Αυγούστου 15, 2007, 10:28:17 ΠΜ

« προηγούμενο - επόμενο »

vasilis

ΘΑ ’ΧΩ ΦΥΓΕΙ ΜΑΚΡΙΑ
Δε μετάνιωσα ποτέ για όσα άφησα να φύγουν
πες μου ρε φίλε τότε γιατί οι στιγμές μου με πνίγουν
δεν άπλωσα το χέρι σ’ όσα μ’ είχαν προδώσει
ούτε ζήτησα απ’ το παρελθόν ποτέ να με γλιτώσει.
Έστηνα πάντα την τύχη μου στα ραντεβού μας
εγώ κι οι στίχοι μου δεν είχαμε ποτέ το νου μας
χαρίζαμε ελπίδα ενώ φαινόταν η παγίδα
φτιάξαμε ουρανό στη σκηνή κάθε σανίδα.
Για να νοιώθουν αστέρια όλοι όσοι πατάνε
να φεύγουνε γι’ αλλού όσο τραγουδάνε
κι εσύ ψυχή μου με ρωτάς για ποιόν ακόμα φωνάζω
για ποιόν γελάω δυνατά και ποιόν τρομάζω.
Για ποιόν λαό για ποιόν θεό για ποιους αγώνες
για ποια αδέλφια ποιους χειμώνες ποιες εικόνες
τι να τα κάνω όλα αυτά που φτύσαν πάνω στ’ όνειρό μου
αυτά που αποτελειώσανε το λαβωμένο ξωτικό μου.
Κι όσα με ξενερώναν στο μεθύσι μου πάνω
σας τα κερνάω ξεθυμάνανε τι να τα κάνω
Καρδιά μου άλλαξες χρώμα μπήκε νερό στο κρασί μου
στέλνεις το δάκρυ σου στην πιο κρυφή πληγή μου.
Μα εγώ δε βγάζω μιλιά ρίχνω χαστούκια στο χρόνο
για να τρέξει πιο πολύ για μένα μόνο.
Να τελειώνω, δε θέλω από κανέναν γιατρειά,
θέλω να φύγω μακριά.

Βρήκα νερό στο κρασί μου γι’ αυτό δεν πίνω γουλιά
είναι κρυφή η πληγή μου γι’ αυτό δεν βγάζω μιλιά
βρήκα στο ψέμα μου αλήθεια γι’ αυτό το παίρνω αγκαλιά
και πριν μου γίνει συνήθεια, θα ’χω φύγει μακριά.

Και πάω στοίχημα από κει δεν θ’ ακούγονται οι φωνές
δεν θα πιάνουνε τόπο οι κατάρες κι οι ευχές
δεν θα γιορτάζει ο φόβος με τη λήθη στην άκρη
κάθε χαμένο λυγμό μας και κάθε άδικο δάκρυ.
Δεν θα ψάχνω αγάπη σε μάτια τρομαγμένα
και για πρώτη φορά θα φταίω μόνο εγώ για μένα
θα κάνω πλάκα στο αιώνια σοβαρό μου
θα στήνω φάρσα στο πιο μίζερο εγώ μου.
Θα το βουλώνω τη σιωπή για ν’ ακούω παντού
θα κρατάω λίγη ντροπή δώρο του λυτρωμού
θα καλοπιάνω τις τύψεις με ένα καινούριο μου λάθος
θα αφήνω ψέμα να μοιάζει με πάθος.
Και θα χαζεύω της μοναξιάς τα καμώματα
δε θα γυρεύω συντροφιά τα ξημερώματα
θα βάψω αλλιώς το γαλάζιο τ’ ουρανού εκεί πάνω
τώρα μου φαίνεται ότι φτάνω.
Θα πάρω όμως μαζί μου μια ανάσα φυλακτό
να μη μ’ αφήσει κι από μένα να κρυφτώ
και πριν το μίσος μου για πάντα κάπου αράξει
να αφήσω όπου πρέπει όλα όσα έχω τάξει.
Γιατί δεν έβαλα ποτέ στο κρασί μου νερό
και ευτυχώς δεν ξεχνάω με τον καιρό
λέω πριν φύγω την πιο κρυφή πληγή μου
να τηνε ‘γειάνω να μην την σέρνω έτσι μαζί μου.

vasilis

Ετυμηγορία

Σ’ αυτού το κόσμου τα χαλάσματα
λόγια φαντάσματα βαφτίζουν κακό όσους νομίζουνε μιάσματα
πλάνες και θαύματα νιάτα γεράματα
προδότες και ήρωες στάχτες κι ανάμματα
ντροπής άρματα στα χέρια οι πένες,
χαρισμένες στο μηδέν και στη λάσπη βουτηγμένες
φτύνουν για να κλείσουν χαραμάδες και ρήγματα
μήπως γεμίσει ο βόθρος κρίματα, λήμματα, κοίτα τα
της εξουσίας παραπατήματα γουστάρω
αν  σκεφτώ τώρα εκδίκηση θα πάρω
κουφάλες να ζήσουμε ήρθε η σειρά μας
έκανε κύκλο η ντροπή και ξεψυχάει μπροστά μας
χαρά μας το νεκροφίλημα δικό μας να ‘ναι
κι οι ψυχές μας πουλιά πάνω απ’ το λάκκο πετάνε
κοιτάνε δε σκιάζονται και τραγουδάνε κι ας πεινάνε
από το πτώμα σου ντροπή δε θα φάνε.

Αν ξεμακραίνεις από τον κύκλο της ντροπής, τότε φαίνεσαι σ’ όλους πολύ κουρασμένος αν ξεμαθαίνεις το παράξενο τραγούδι της ζωής τότε στ’ αλήθεια είσαι πολύ γελασμένος αν το παράπονο φοράς στο λαιμό σου θηλιά δε θα βρεις ποτέ το μάστορά σου
Αν το βουλώνεις και δε βγάζεις μιλιά χάνεις τα λίγα που απομείναν δικά σου.

Χάνεις τα λίγα – χάνεις τα λίγα που απομείναν δικά σου
Αν το βουλώνεις – αν το βουλώσεις φτάνει στ’ αλήθεια μαλάκα η σειρά σου
Αν ξεμακραίνεις τους κακοφαίνεται αν ξεμακραίνεις κρατάς και κάτι απ’ την καρδιά σου αν δεν αντέξεις  και πνίξεις τη μιλιά σου χάνεις τα λίγα που απομείναν δικά σου.

Βρήκα την άκρη η ντροπή να μην μπορεί ν’ αντέξει πλάι μου στιγμή
κι απ’ τα σκουλήκια της κανένα να μη βρει ρωγμή
στ’ όνειρό μου το καλύτερο σημείο στο διάβα μου
 που τις ρύμες φτιάχνει λάβα μου
 κι αύρα μου ασπίδα μου και ριζικό μου
απ’ το περίσσεμα το λίγο θα σας δώσω το δικό μου
κουράγιο για το δρόμο κι έχουμε μεγάλο δρόμο μπροστά μας
με της ψυχής τα λιγοστά υπάρχοντά μας,
χαρά μας το τέρας της ντροπής πεθαίνει
σπαρταράει εδώ κι εκεί βαριανασαίνει
δεν επιμένει το παιχνίδι κάπου εδώ τέλειωσε
το ατσάλι έπεσε μόνο του μες στη φωτιά μας κι έλιωσε
μας ένωσε μας θύμισε απ’ τη βολή να βγούμε
αξιοπρέπεια μας έδωσε να πούμε
πως το τέρας κρίθηκε ένοχο για κλοπή
καταδικάστηκε την ίδια του να καταπιεί ντροπή.

vasilis

ΚΑΚΙΑ ΣΤΙΓΜΗ (Part 2)

Μες την ζωή δρόμοι ανοίγονται σωρό
κι όποιον γουστάρεις τον τραβάς κι όπου σε βγάλει.
Μα είναι κι ένα μονοπάτι πονηρό
που πάει ντουγρού στην κατηφόρα την μεγάλη.

Μα έλα που το ’δα κι ας ήταν όλοι εκεί πέρα
αυτοί που μπέρδευαν στο σούρουπο, τη νύχτα με την μέρα,
αυτοί που ζητιανεύαν φυλακτό φεγγάρι κι ήλιο
που ψεύτικες κουβέντες μοιραστήκανε με φίλο.
Πήραν των ομματιών τους κι έδεσαν την μοναξιά τους
κάτω απ’ τα πόδια τους να σέρνεται μπροστά τους
για να τη βλέπουν στο μικρό τους το ταξίδι
να σπαρταράει με την ντροπή τους μπροστά τους σαν το φίδι.
Ώσπου πήραν μια βραδιά το πονηρό το μονοπάτι
αφού δεν ξέραν τίποτα κι απλά ζητούσαν κάτι
να τους τρομάζει στην φωτιά να μην ταιριάζει
κι όταν πεθαίνει δυνατά να τους φωνάζει
πως βολεύτηκε κι αυτό με την ξεφτίλα κοντά τους
έτσι κι αλλιώς μαζί πήραν την γκαντεμιά τους.
Κι ό,τι κι αν γίνει, κανέναν δεν σώζεις τύχη
τον κανακάρη σου τώρα γαμάνε οι στίχοι.
 
Θα την πετάξω στο χώμα να νοιώσει την γη,
θα της φορέσω αγκάθια πάνω στην πληγή,
θα της τυλίξω με φλόγες όλο το κορμί,
για να ’μαι μόνος ξανά στην κακιά την στιγμή.

Μα δε βαριέσαι τώρα χτίζουν στην άμμο παλάτια
κι άλλοι τραβάνε στου lowbap τα δύσκολα τα μονοπάτια.
Άλλοι τους φτιάχναν ζωή, τώρα την παίρνουν με δόσεις
κι αν γίνεις σαν κι αυτούς, άντε να ξεχρεώσεις.
Αυτοί όμως που είχαν πει πολλά, τους πνίγουν οι στίχοι,
ψευτοτσαμπουκαλεύονται λιγάκι με την τύχη.
Κοιτάνε από τη μία κι είναι τίγκα στα φώτα,
φαντάζει ωραία, μα όταν τους παίρνουν τα χνώτα
μοιάζει με τη μυρωδιά μιας πόρνης κυριλέ.
Κι οι φωνές τους, θυμίζουνε παιδιά σε χαβαλέ.
Κοίταξαν από δω κι ευτυχώς που δεν τους είδα,
έχουν στο κούτελο, μου ‘παν, του προδότη τη σφραγίδα
κι εκεί στο σκοτάδι χώνονται για το καλό τους.
Ήμουν σίγουρος πως ήτανε γραφτό τους
να μείνουν μόνοι χωρίς μνήμη και τιμή,
να περιμένουν την κακιά τη στιγμή.

vasilis

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ
Ακούω πολλά να λένε τριγύρω μου τον τελευταίο καιρό
κι αλήθεια άλλο δεν μπορώ
αυτούς τους ειδικούς που μιλάνε για όλα αυτά που εμείς
παλέψαμε να βγάλουμε απ’ το βούρκο της σιωπής.
Και οι αναλύσεις να γίνονται με το σωρό
και όλοι οι δήθεν των media να κρατάνε το χορό
σ’ έναν ρυθμό ακίνδυνο να τους βολεύει
αφού η αλήθεια πάνω τους δε περισσεύει.
Και η γλώσσα η μίζερη εκείνη στα γραπτά
να εξυπηρετεί όσους γράφουν για όλα αυτά
που αλλάζουν κώδικα συνέχεια στο σωστό
και σε κρατάν φυλακισμένο στο γνωστό.
με ένα φόβο φτιαγμένο σαν προσωπικό
γιατί σε θέλουν βίαιο και σπασμωδικό
να μη τολμάς της σκέψης σου τα πρότυπα να φτύσεις
κι αφού γεννάει υποκρισία ο νους σου να τη ζήσεις.
Να φοβάσαι ασήμαντος να μείνεις
να θέλεις δύναμη τα πάντα εσύ να κρίνεις
μια θέση με υπόληψη και να στο αναγνωρίζουν
εκείνοι που στη δύσκολη τη πλάτη σου γυρίζουν.
Μα όλα αυτά είναι πνιγμένα στη βρωμιά
λύση δε βλέπω εγώ καμιά
γι’ αυτούς που η πένα και η οθόνη είναι όπλο
που ζωντανό κρατάνε ακόμα το μεγάλο κόλπο.
 
Άκουσα κάποτε ανθρώπους με αγωνία να μιλάνε
σε καθέναν από μας σα να παρακαλάνε
γι’ αυτή τη μαύρη εποχή του ψεύτικου ουρανού
της κρυφής επιθυμίας και του βιασμού του νου.
Μα η αλήθεια βλέπεις είναι μόνο για ν’ ακούς
δύσκολα περνάει σε αμείλικτους καιρούς
και όλοι αυτοί τείνουν να γίνουν γραφικοί
γιατί κακόμοιρε λαέ εσύ άραξες εκεί
που τονώνουν τη χαμένη τη μαγκιά σου
περνώντας συνεχώς εικόνες ψεύτικες από μπροστά σου
σαν όλα εκείνα που θα ήθελες κρυφά να δεις
σαν όλα εκείνα που να ζήσεις δε μπορείς.
Που επιμελώς το περιτύλιγμα φαντάζει
αυτό είναι ρε που με τρομάζει
και νιώθω τη ζωή μας σαν κουπόνι
που όποιος μαζέψει πιο πολλά τα εξαργυρώνει.
Με όνειρα ζωής και μια θέση μες το κόλπο
μα μη μου δείξετε το τρόπο.
Θέλω να μείνω μακριά και να κοιτάω ψηλά στο φως
για μένα όλα αυτά ακόμα είναι εχθρός.
Πνιγμένος από λάσπη και βρωμιά
λύση δεν ψάχνω εγώ καμιά
αφού υπάρχουνε σωτήρες πολλοί σ’ αυτό το τόπο
που ζωντανό κρατάνε ακόμα το μεγάλο κόλπο.

vasilis

Τότε και τώρα  (Sampleterra mix)

Σε θυμάμαι να τραγουδάς για όσους σκέφτονται,
να γράφεις για όσους αντιστέκονται,
να παίζεις μουσικές κι εμβατήρια,
να φτύνεις αίμα στα κρατητήρια
να φωνάζεις κι από τ’ άδικο να πνίγεσαι,
να πεθαίνεις, ν’ αντέχεις ν’ αγωνίζεσαι,
να ονειρεύεσαι, να ονειρεύεσαι.
Και τώρα να σιωπάς, να πουλάς και να δίνεσαι,
να σαπίζεις, να ξερνάς και ν’ αφήνεσαι,
να κυβερνάς, να χτυπάς, να υποκλίνεσαι,
να κονομάς, να ευλογάς και ν’ αμύνεσαι,
να γράφεις απλώς, να περνάει ο καιρός,
να δικάζεις σα να ‘σαι θεός,
να σιωπάς, να πουλάς και να δίνεσαι,
να σαπίζεις, να ξερνάς και ν’ αφήνεσαι.    
Ρε, τσάμπα πήγανε όλα τραγούδια κι αίμα
ποτίσαν ψέμα
όλα λυγίσανε, κι όλα σαπίσανε,
σ’ όσα αγαπήσανε πάνω τους φτύσανε.
Τσάμπα πήγανε όλα και παραδόθηκαν και μαντρώθηκαν
ήπιανε όλη την εξουσία φάγαν καλά και στυλώθηκαν.
Τώρα βρωμάει σαπίλα και συ - τι ξεφτίλα -
ράβεις όλα τα στόματα, πατάς απάνω στα ίδια μύρια πτώματα
που εσύ πρώτος θρηνούσες, το δίκιο ζητούσες,
στα μάτια τον εχθρό κοιτούσες και του τραγουδούσες.
Πάνε όσα είδες όμορφα. Τώρα κατάλαβες τυχαία πως βρέθηκες,
στο χρόνο δέθηκες, τα πάντα ανέχτηκες,
το βούλωσες δέχτηκες, πάνε όσα ονειρεύτηκες,
αν τα ονειρεύτηκες
τώρα τα ‘χασες όλα αφού…
με την ντροπή μια νύχτα πέρασες,
κι ως το πρωί κοίτα πως γέρασες.
Μες στη σιωπή κοίτα πως κόλλησες
κι αν κάτι πεις, θα πεις πως ξόφλησες.
 
Ναι, ρε τα είδα όλα, πασόκους, φασίστες,
σκυμμένους αρτίστες, μπάτσους, καριερίστες.
Ναι, ρε τα είδα όλα, κι ο κύκλος γυρίζει,
ψοφίμι μυρίζει κι αυτό που σου αξίζει
το ζεις, το αγοράζεις, το τρως, το ψηφίζεις,
το ακούς, το ικετεύεις, το πονάς και το βρίζεις,  
το αγκαλιάζεις, το φτύνεις, στο παιδί σου το αφήνεις,
το γλεντάς, το δικάζεις, στο κελί σου το κλείνεις.
Ναι, ρε τα είδα όλα, και όλα μακριά μου.
Βγαίνω στους δρόμους και σκιάχτους μιλιά μου
η ζωή, η χαρά μου, η φωτιά, στην καρδιά μου ξαναγίναν δικά μου.
Ενώ εσύ, όπου κι αν πας
όλα τα έχασες και ν’ αγαπάς
για πάντα ξέχασες.
Φως στα παλιά, τα περασμένα σου,
σκοτάδι αγκαλιά τα γερασμένα σου.
Με τη ντροπή μια νύχτα πέρασες
και ως το πρωί κοίτα πως γέρασες.
Μες στη σιωπή κοίτα πως κόλλησες
κι αν κάτι πεις, θα πεις πως ξόφλησες.

427 Επισκέπτες, 1 Χρήστης