Απαντα Λουδοβίκου



 

 Το γλυκό του κουταλιού είνα νόστιμο, γιατί είναι λίγο.



ΥΓ.  Για όσους κράτησαν το χέρι μας παραπάνω απ' όσο έπρεπε.

Αντιγόνη και τα διλήμματα


Τα διλήμματα τύπου Αντιγόνης είναι σχετικά απλά.

Η εκ της εξουσίας εκπορευόμενη νομιμότητα,  αμφισβητείται πάντα ούτως ή άλλως έντονα από μεγάλο μέρος της κοινωνίας.

 Η εναντίωση, ακόμα και αν δεν εξυπηρετεί ιδιοτελείς σκοπούς, όπως μπορεί να συμβεί μερικές φορές, είναι σχετικά εύκολη μέσα στο ευρύτερο κλίμα που τη νομιμοποιεί σε μεγάλο βαθμό.

Τα πράγματα δυσκολεύουν όταν η σύγκρουση δεν γίνεται ανάμεσα στο άτομο και την εξουσία, αλλά στο άτομο και την ίδια την κοινωνία, έστω και αν στην κοινωνία αυτή έχει «κατασκευασθεί» μια συναίνεση, προκειμένου να εξυπηρετήσει τους στόχους της εξουσίας ή ακόμα και ομάδων που τη διεκδικούν.

Την περίπτωση αυτή αφορούν τα λόγια του Λουθηρανού πάστορα.

Είχε φοβηθεί να αντιδράσει στις επιλογές μιας ομάδας που, οικοδομώντας πάνω στους φόβους, τις ανασφάλειες και τις απογοητεύσεις του γερμανικού λαού, δημιούργησε τη συναίνεση που έφερε αρχικά στην εξουσία το Εθνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και τον Αδόλφο Χίτλερ και στη συνέχεια έφερε την εξουσία στα μέτρα του.

Αφορούν όσους φοβούνται να αντιδράσουν στην τρομακτική συναίνεση που έχει κατασκευάσει στις ΗΠΑ μια ιδιοτελής ομάδα, χτίζοντας πάνω στους φόβους και τις ανασφάλειες του αμερικανικού λαού με τα υλικά που προσέφερε αφειδώς η 11η Σεπτεμβρίου.

[size=18]Η εναντίωση στην εξουσία ενέχει την αξία της αντίστασης. [/size]


Η εναντίωση στην κατασκευασμένη «συναίνεση» της κοινωνίας, την ομοφωνία, την «εθνική ομοψυχία» απειλείται με την απαξία της προδοσίας.

Οχειρισμός της κοινής γνώμης από εξουσίες ή ομάδες συμφερόντων αποτελεί έτσι το σημαντικότερο εργαλείο καθυπόταξης της κοινωνίας στους στόχους τους, μετατρέποντάς την σε δεσμοφύλακα του εαυτού της.
Σε οποιονδήποτε χρόνο.
Σε οποιονδήποτε τόπο.

Ασχετα με το αν η εξουσία βάζει την κοινωνία να εστιάσει σε σοσιαλιστές, Εβραίους, κομμουνιστές, αντεπαναστάτες, ξένους, καπιταλιστές, συνδικαλιστές, Αραβες, γείτονες, μελαψούς ή ξανθούς, ανθρώπους που, υποτίθεται, την αντιμετωπίζουν με φθόνο, για να ανατροφοδοτήσει τους φόβους της και να ομογενοποιηθεί ελεγχόμενα.

Αυτή, η δυσκολότερη εναντίωση είναι η σπανιότερη, η πολυτιμότερη και η πλέον αναγκαία.
Σε κάθε χρόνο.

Και σε κάθε τόπο.

Δεν χάθηκα. Αλητεύω σε αλλο "Υπόστεγο" προς το παρόν.

ΚΑΙ ΕΙΠΑ «δεν θα πιω» και ήπια. Πάλι.

 Τώρα αρχισα πάλι τις παρεκτροπές με "ζωντανές" μάσκες

Είχα συγκεντρώσει γύρω μου κάτι «μικρές».
Χόρευαν υπέροχα.
Η μια είχε γενέθλια.

«Χρόνια πολλά», είπαμε;

Να σε φιλήσω! Κέρνα ένα σφηνάκι. Καταλαβαίνετε...

ΩΡΑΙΕΣ φάτσες είχαν μαζευτεί στο "Υπόστεγο", γελάσαμε και ήπιαμε πολύ, και φύγαμε παραπατώντας πέντε η ώρα το πρωί.

Πατσατζίδικον το «Αυτόφωρον». Στην Αλεξάνδρας.

 Ενα ψιλοκομμένο μπας και λαδώσουμε το εντεράκι μας - να ρουφήξει τα «ξίδια».

Είπαμε να κάνω «κράτει», αλλά πάλι τα ίδια!

Αδιόρθωτος.









ΥΓ . Με αβγά από τη φωλιά του κούκου, Ο Μέρμηγκας φτιάχνει κι εκείνη την ομελέτα , αφού η καθαρή συνείδηση ανοίγει την όρεξη.

Παράθεση από: "Atma"[size=18]ΤΙ ΚΟΙΤΑΣ ΡΕ;;;[/size][/b]

Γιά μια καλημέρα πέρασα.

Μήν βαράς......


ΥΓ. ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΑΓΜΑ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.  Αλλά σύνελθε, δικέ μου, έχεις κόρη για παντρειά.

ΕΞΕΥΤΕΛΙΖΕΣΑΙ 5.10 το πρωί όταν χορεύεις λιώμα πάνω στην μπάρα το ανάξιο λόγου σουξέ της εποχής:

«Ελα στον παππού μωρό μου/ έλα στον παππού/ αυτός τα ξέρει όλα/ και μην κοιτάς αλλού»...

ΑΚΟΥ «Ελα στον παππού»! Θα σε στείλει αδιάβαστο το παλιοκόριτσο!



Χίονισε στην πατρίδα;

Υπάρχουν σύννεφα μπαρόκ και νέφη γοτθικά.
Νέφη ιωνικά και νέφη δωρικά.
Ακόμα και νέφη μπαουχάουζ υπάρχουν - μια γραμμή από καύσιμα αεροπλάνου, ας πούμε, στην τομή της με τον ήλιο...

...η αρχιτεκτονική των Ουρανών, ίσως όχι μια Νεφελοκοκκυγία, ίσως η Νεφελοκοκκυγία να ήταν μια συκοφαντία...

Φεύγει μια γραμμή και πάει πιο 'κεί...

Και ξαφνικά αλλάζει η ζωγραφιά.

Σε κοιτάει πονηρά! Θέλει τάχα να καπνίσετε τσιγάρο ή να τη ζωγραφίσεις λίγο παραπάνω και να φύγετε μαζί εκδρομή στα βουνά;

Γελάει η ζωγραφιά και γίνεται ομίχλη της Σκωτίας, πέρδικα στην άκρη του δρόμου -διακόπτεις να σκεφθείς ότι δεν θα μπορούσες ποτέ να οδηγήσεις ανάποδα- και φεύγει, χάνεται μ' ένα κελαρυστό γέλιο, στα πράσινα λιβάδια με τους πέτρινους φράχτες, υγρή σαν τον άνεμο του Βορρά

εύθυμη σαν προσδοκία που δεν εγκατέλειψες ποτέ.

Μαλλον με παρεξήγησες....μια και δεν σε απεκάλεσα ποτε φασισταριό.

Πρεπει να κοιτάς και πισω απο τις λέξεις.

Το παιχνιδι των επισοδιων ηταν στημενο .....απο τους "γνωστούς -αγνώστους".....( και τα καναλια παντα εκει) και αμα η Εθνική μας ηταν  νικήτρια τα ιδια και χειρότερα θα είχαμε.....

ΥΓ. Δεν ξέρω· όμως σε στιγμές «υπό σκιάν», αυτές οι έντυπες μικρές νεράιδες - οι λέξεις, αποτυπωμένες σε παλιά τεφτέρια,   σε αρχαία χειρόγραφα, σε μυστηριώδη παλίμψηστα, σε ερωτικές επιστολές, σημειώματα για ψώνια, συμβόλαια και συνθήματα στους τοίχους, είναι η μόνη αθάνατη παρ' ότι ανθρώπινη εποποιία.

Σε χιλιάδες χρόνια, μετά τη σκόνη της αρχιτεκτονικής, της πολιτικής, των τριών διαστάσεων, του τρόπου που εννοούμε τώρα τον κόσμο - θα υπάρχει ακόμα η λέξη που ανεξάρτητα απ' τη μορφή της, θα περιέχει και τότε το ίχνος όσων λέμε τώρα.

Ετσι για να περνάει η ώρα...  :wink:

Κατέβηκα προχθες βράδυ για μια βόλτα στο κέντρο και το σύνθημα στους τοίχους

«Κεντερη κατούρα να γίνουμε μαστουρια»  μου  θύμισε το περίφημο κατουροκάνατο που είχε φτιάξει ο Μποστ και έγραφε επάνω του:


Τα κακά κόποις κτώνται.



Φοβούμαι ότι στην περίπτωση ταιριάζει μια λαϊκή παροιμία όχι και τόσο εύηχη: "Οποιος κατουράει στη θάλασσα, το βρίσκει στο ψωμί του"».


Πάντως στη τελετή λήξης ξέχασαν το άσμα.




«... η θεια μου η Αμερσούδα δυο βρακιά φορεί / ώσπου να βγάλει το ένα / το άλλο το κατουρεί»,







ΥΓ. Αυτός που σε γλείφει θα σε μαχαιρώσει πρώτος.......

Ε. Λοιπόν


Θα ξαναδώ την «Μπλε» ταινία του Κισλόφσκι, θα επιστρατεύσω μερικές από τις δυνάμεις εκείνες που καρτερικά περιμένουν να φανούν χρήσιμες σε τέτοιες περιπτώσεις, θα ακολουθήσω τη διαδρομή που ακολουθούν όλοι (ο καθένας με το δικό του τρόπο) προς τη συμφιλίωση με την απουσία, θα τους κάνω τη χάρη να μεγαλώσω λίγο ακόμη λουσμένος στην οδύνη, να τιθασεύσω τις σύντομες και βιαστικές ανάσες που με λυγίζουν, θα πω το «αντίο» σιγά σιγά χωρίς βιασύνες και μελοδραματισμούς, χωρίς βία, θα ζήσω με τις γλυκές διηγήσεις (για το κάρο, τα ξύλα, τις καντάδες, την πολιτική, τα χρόνια τα παλιά) που σαν αεράκι θα σκορπίζονται στον ορίζοντα και θα κρατώ φυλαχτό τις τελευταίες εικόνες, το βλέμμα που είμαι σίγουρος ότι ζητούσε βοήθεια, τα απαλά λευκά μαλλιά, το αεράκι που κυλούσε ήρεμα ανάμεσα στα ψηλόλιγνα δέντρα, το λαμπρό φως που γεννήθηκε όταν είπαμε ΑΝΤΙΟ...



Και εγω σ'αγαπώ.... :oops:

Παράθεση από: "gikama"Α, τελεια τοτε.

Να ασχολειται τοτε η Πολις με το φθινοπωρινο αερακι και το χαδι του, και με τους χορους των χρωματων στους τοιχους των πολυκατοικιων και στα συννεφα.

Δε βαριεσαι.  Οντως τα ανωτερω ειναι πολυ πιο σημαντικα.
Και τι με νοιαζει εμενα τι θα κανουν οι .....και καλα φιλαθλοι..  Δε πα να τα διαλυσουν ολα Σιγα τα ωα. (Τα δικα μου μη διαλυσουν  ]

Λοιπόν

ΔΕΝ ΑΣΧΟΛΟΥΜΑΙ ΜΕ ΤΟ ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΤΑ ΜΜΕ…και τα φασισταρια…

Άραγε συζήτησαν τόσο έντονα τα προβλήματα της παιδεία μας

Δεν σφάξαμε ακόμα κανένα για το προβλήματα ανεργίας , πληθωρισμού….







Τελικά είμαστε πιο κομπλεξικοί απέναντι στους Αλβανούς παρά στους ευρωπαίους.







ΥΓ. χειρότερος εθνικισμός είναι εκείνος που ψάχνει να βρει ποιος εθνικισμός είναι χειρότερος... (πάντα των άλλων, βεβαίως)...

ΤΕΚΝΑ ΚΑΙ ΓΚΟΜΕΝΙΑΡΗΔΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΝΤΟΥ

Υπάρχει οδός, εάν προσπαθήσει καπιος να γνωρίσει τον εαυτό του, να συμφιλιωθεί με αυτό που είναι και να το αγαπήσει.

Διότι τότε γίνεται αυθεντικός και ερωτευσιμος


Οι άνθρωποι δεν είναι αυθεντικοί. Είναι ψεύτες, υποκρίνονται, βάζουν μάσκες, γιατί νομίζουν ότι αν βάλουν αυτή τη μάσκα, θα αρέσουν περισσότερο, αν βάλουν την άλλη, θα πετύχουν περισσότερα.

Ετσι χάνεται η αυθεντικότητά τους, γι' αυτό και δεν είναι πλέον ερωτεύσιμοι.

Πόσον αδιαφόρησε προχθές η Πόλις για το φθινοπωρινό αεράκι που τη χάιδευε όλην την ημέρα; πόσον δεν έβλεπε τον χορό των χρωμάτων στους τοίχους των πολυκατοικιών και στα σύννεφα;





καλωδιωμένη ήταν η Πόλις να δει τι θα γίνει το βράδυ στην αλβανική πορεία

 σαν τα κοράκια ορισμένα κανάλια ήταν στημένα πάνω απ' τους διαδηλωτές (Χιτες και Χρυσαυγιτες...)

Τα γνωστα κατακαθια που δεν αντπροσωπευουν τον μεσο Ελληνα




Στην Αγορά (με την αρχαία της έννοια) κυκλοφορούν πολλές απόψεις!

Στην αρένα (με την αρχαία και τη σύγχρονη έννοια) μόνον δύο!

Νο problem, μπορούμε να έχουμε και Αγορά και Αρένα.

Ο καθένας επιλέγει πού τη βρίσκει καλύτερα.

Καθισμένος στο φρεσκοβαμμένο δωμάτιο του σπιτιού μου ακούω ένα τραγούδι πλημμυρισμένο στο συναίσθημα, να γίνεται ένα με το θόρυβο των αυτοκινήτων που με βιασύνη διασχίζουν το δρόμο. Το μίξερ του μυαλού μου ανακατεύει αγκομαχώντας από την πυκνή μάζα κάποιες αναμνήσεις από τα λαμπερά καλοκαίρια με άρωμα φρούτων και ξεραμένου χώματος και κάποιες άλλες από την γκρίζα ανώφελη κούρσα της ωριμότητας που ακόμη ξεπληρώνω με δόσεις το (υπερβολικό νομίζω) τίμημα που απαιτεί. Στο ίδιο μίξερ τα βαρίδια αυτών των διαδρομών, αλλά και τα στολίδια, που όλα μεταφράζονται σε σοφία.


Είναι ωραία να είσαι μόνος αυτές τις στιγμές, αλλά όχι έρημος, σκέφτομαι και βυθίζομαι χωρίς αντίσταση στο μίγμα μελωδίας και θορύβου που γεμίζει το δωμάτιο και στις (Προσοχή εύθραυστο!) σκέψεις μου.

«Οι ψεύτες και οι συγγραφείς έχουν κάτι κοινό: είναι αναγκασμένοι να υποστηρίζουν ψέματα.

Από την άλλη μεριά, γράψιμο δεν θα πει να γράφει κανείς τα γεγονότα όπως είναι.

 Δηλαδή, όσο είναι πιο απλό κάτι, τόσο δείχνει πιο αληθινό.

Οχι πως είναι εύκολο."



Σε κάθε λέξη, σε κάθε αράδα, η πρόταση μας προκαλεί να δείξουμε πόσα πολλά ξέρουμε, πόσο είμαστε έξυπνοι.

Γι' άλλους, τα επίθετα μοιάζουν με λόφους που πρέπει να τους σκαρφαλώσουν για να πάνε στον προορισμό τους και γι' άλλους είναι εμπόδια που φράζουν τον δρόμο τους.

Η τέχνη είναι ένα ψέμα στην υπηρεσία της αλήθειας, έχουν πει, κάτι που μπορεί να μοιάζει αντιφατικό, αλλά δεν είναι.

Μια ιστορία δεν χρειάζεται να είναι αληθινή για να είναι καλή ή για να μπορεί να αλλάξει τη ζωή, τη Βίβλο ή την Οδύσσεια;

Το μόνο που χρειάζεται είναι να δείχνει μια γενική "αλήθεια", κάτι που να το αναγνωρίζουν όλοι.

Αλλωστε, πολλές φορές μια αληθινή ιστορία ακούγεται σαν ψεύτικη και μια ψεύτικη ιστορία ακούγεται σαν αληθινή.

Το πιο εντυπωσιακό με τη γλώσσα είναι πως μας δίνει τη δυνατότητα να είμαστε δημιουργικοί.

Είναι απέραντη.

Και είναι απεριόριστος ο αριθμός των προτάσεων και των τρόπων με τους οποίους μπορεί κανείς να πει κάτι που κάποιος άλλος δεν το έχει ξανακούσει και ωστόσο το καταλαβαίνει αμέσως.

Αρα υπάρχουν απεριόριστες δυνατότητες για να γράψει κανείς -αλήθεια ή ψέματα....

«Ερωτας είναι η αιτία»... που «λάθος δρόμο πήραμε, καρδιά μου»

γιατί «δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία»


και όσο κι αν «αυτός ο άλλος είναι ευεργέτης μας μεγάλος»,


«πες της ότι την αγαπώ ακόμα»

και «τι κι άντρας που είμαι, φοβάμαι»,

παρότι «πιο καλή η μοναξιά»...


Ενα ποτ πουρί  που ακόμα αναζητά «τι είν' αυτό που το λένε αγάπη»...

Καλημέρα σας



"Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου..."».