αναλλοιωτες απο το χρονο χαζοσυνηθειες...

[jcdenton]

[quote user="kuria" post="362064"]αν για το γονατο μου κοκκινιζεις... ηθελα να ξερα τι κανεις για το υπολοιπο σωμα μου...[/quote]

 :twisted:  :twisted:  :twisted:

[red_till_death]

Μπαίνοντας στο σπίτι να πετάω τα ρούχα μου σε όλα τα δωμάτια (και δυστυχώς, να τα μαζεύω πλέον εγώ λίγο αργότερα.)  :mryellow:

[eloy]

Να ξεθάβω ξεχασμένα θέματα από το φόρουμ.

[kuria]

να απαντω στα ξεθαμενα ξεχασμενα θεματα απο το φορουμ...  :lol:

[larus audouinii]

Τον τελευταίο καιρό συνέχεια με παροτρύνουν διάφορα πρόσωπα  για μια επικείμενη συνάντηση.
Πίσω όπως και από κάθε ιστορία υπάρχει ο εμπνευστής, εν προκειμένω υψηλόβαθμος "ναυτικός" σε διεθνή οργανισμό, (οι λεπτομέρειες ειναι άσχετες) και παλιός συμμαθητής. Όπως μας οργάνωνε τότε, πριν 30 και καραφεύγα χρόνια, άψογα, έτσι παραμένει. Το ασυνήθιστο ήταν ένα τηλέφωνο που πήρα. Ήταν και απρόσμενο. Το όνομα κάτι μου έλεγε, μου είχαν πει πως είχε αναλάβει τα χρέη γραμματέα, όμως πέρα από το όνομα δεν θυμόμουν απολύτως τίποτε.
Με το άκουσμα της φωνής, αυτό το ιδιαίτερο γέλιο κούμπωσε όλη η εικόνα, το σκηνικό. Μιλούσαμε πάνω από δυο ώρες στο τηλέφωνο, ακριβώς όπως τότε σαν να μην πέρασε μια μέρα. Έχω περάσει, και εγώ δεν ξέρω πόσες φορές, από μια κεντρική οδό της Θεσ/κης, ακόμη δίπλα εκεί ένας οικογενειακός φίλος του πατέρα μου κρατά μια επιχείρηση πάνω από 50 χρόνια, έξω από την βιτρίνα της, αλλά ποτέ δεν ήξερα πίσω από αυτήν τι υπάρχει.
Κάνοντας μερικά τηλέφωνα που ανατέθηκαν σε μένα, συμπληρώνοντας μια άλλη εικόνα που τριγύριζε στο μυαλό μου τελευταία, στάθηκα στο πως αλλάζουν κάποια πολύ άγρια στον χρόνο.
Δεν είναι οι απώλειες, αυτές είναι αναπόφευκτες, είναι η μοίρα που δεν μπορείς να την αλλάξεις. Όσο μας πονάει και μαζί μας θα είναι, θα έχουμε πάντα αυτούς που λέιπουν.
Είναι το πως αφήνουμε τον χρόνο να κερδίσει τις ζωές μας, να μας βαλτώνει. Έχω τρομάξει με αυτή την διαπίστωση.
Είτε μας αλλάζει το σώμα που ξεχάσαμε να το σεβόμαστε κάπου, έως τελείως, με δικαιολογία τα καθημερινά βάρη, είτε μας κολάει πίσω στις ίδιες συνήθειες, ακριβώς χαζοσυνήθειες αναλλοίωτες από τον χρόνο.
Δεν εξηγείται να μην μπορεί να μιλήσει στο τηλέφωνο μια προσωπικότητα (κινητά, τεχνολογία κλπ ούτε λόγος) αν δεν έχει την άδεια από τους γονείς και σήμερα στα πενήντα περίπου. Να μην έχεις τολμήσει, παρόλη την μόρφωση να κάνεις την υπέρβαση από τον μικρό κύκλο που περιβάλλει την ζωή σου. Ούτε να έχεις μια αξιοπρεπή εργασία στις μέρες μας, με όποιο τρόπο, πίσω από το γραφείο με 100 επιπλέον κιλά, αφήνοντας τελείως γυμνό το χαμόγελό σου από τα στοιχειώδη.
Να μην παρεξηγηθώ, δεν αλλάζει κάτι στα αισθήματα, ούτε στον σεβασμό που ούτως ή άλλως υπάρχει. Σε κάποια είναι καλύτεροι, έχουν κάνει περισσότερα ίσως.
Είναι τραγικό το πως αφενόμαστε, αφήνουμε την ζωή μας να γίνεται ένα κουβάρι από συνήθειες, την καθημερινότητα και δεν βλέπουμε, αδυνατούμε να δούμε ακριβώς δίπλα μας...εμας τους ίδιους, την ίδια μας την εικόνα. Και η ζωή, ο χρόνος τρέχει, χάνεται, δεν ξαναγυρίζει. Το τι και πως μπορούμε να φτιάξουμε, να κερδίσουμε, να κατακτήσουμε, να μας κάνει αν όχι ευτυχισμένους, τουλάχιστον χαρούμενους γιατί αν είμασταν θα φαινόταν και προς τα έξω ... :sad:

[Μαρία]

Τον τελευταιο (πολυ) καιρο παιρνω καθε μερα την κολλητη μου τηλεφωνο και μολις το σηκωνει της λεω "δεν με αγαπας πια μονο εγω σε παιρνω τηλεφωνο", ετσι απλα για να την εκνευρισω επειδη την αγαπω!

[Alchimina]

Εγώ στα φοιτητικά χρόνια κουβάλαγα την κιθάρα μου στην τουαλέτα......
είχε καλή ακουστική ο χώρος..... :roll:

ταυτίστηκα απόλυτα

[Ευτέρπη]

Οποτε παω επισκεψη στη μαμα μου παντα μα παντα της ζηταω να μου φτιαξει κακαο.Μονο εκεινη ξερει πως να το κανει σωστα!