Βασίλης Καζούλης..

[blue-roses]

Τα δώρα        
 
Φέρε τα δώρα πίσω φέρε τα γράμματα
Γιατί είμαι θυμωμένος μαζί σου οριστικά
Άλλο να μη σ' ορίζω να μη μ' ανέχεσαι
Και στις απλές κουβέντες να μη μπερδεύεσαι

Να σου ζητώ δεν είναι το σωστό
Μα δεν βαστώ την κοροιδία
Και μην μου δίνεις άλλη ευκαιρία

Δώσε μου τα βιβλία τις παρτιτούρες μου
Εσύ ήσουν η αιτία αυτού του χωρισμού
Τα βράδια στις Κυκλάδες και στις εφτά πηγές
Μικροπρεπής ας γίνω τώρα που έφυγες

Να σου ζητώ δεν είναι το σωστό
Μα δεν βαστώ την κοροιδία
Και μην μου δίνεις άλλη ευκαιρία

 

[blue-roses]

Τα φιλιά του Αυγούστου        
 
Πως μοιάζει η μελωδία, ίδια πάντα σαν και σένα
που έρχεσαι και φεύγεις, δίχως μιαν αιτία
μιλά μου απόψε μιλά, στου παραθυριού το γείσο
για να μην τσακίσω, στις γαριφαλιάς τα φύλλα

Νύχτα η κυρα του κάστρου μπαίνει μες το φως του άστρου
κόκκινο κρασί λόγια ξεχασμένα
που απ'τα χείλη μου είχε γείρει, στο λαιμό μου κι κοιμήθη
σαν κι αυτή τη λήθη μέσα στο ποτήρι.

Με τα λόγια και τα χάδια, έμειν' η ψυχή μου άδεια,
τα φίλια του Αυγούστου, κάστρα γκρεμισμένα.
Να 'ταν μια φορά να κλάψω, κι ύστερα να σε ξεχάσω
κι όσα μηνάν πίσω να τ' αγαπήσω.

Ξέρω πως μια νύχτα συνάντησα
μια που ήταν ψεύτρα μια μάγισσα
πόσο ξεγελάστηκα νόμισα
πως η κυρα μου θα 'ναι και αρχόντισσα.

 

[blue-roses]

Της Άγονης Γραμμής        
 
Φύσα αεράκι του Αιγαίου τα νησιά να σεριανίσω
δόσμου φωνή μεσ' το λευκό το φωτεινό να βρω το ίσο
Νύχτα να δω στα νερα ν' αντιφεγγίζει το φεγγάρι
θάλασσα γη χρωματιστή τι να ζητώ που μ' έχεις πάρει.

Πόνος γλυκός μέσα στη τόση ομορφιά τι να κρατήσω
ανατολή στα παραμύθια σαν παιδί γυρνάω πίσω
Ζουν οι ψυχές στους καφενέδες και τα πέτρινα δωμάτια
όνειρα φως πούχουνε μείνει στα θλιμμένα σου τα μάτια.

Οι πειρατές κι οι ναυτικοί έχουν διαβεί πάνω στο κύμα
κάστρα φωνές στις ιστορίες με το δίκιο και το κρίμα
μένουν εδώ οι μοναχοί με τα κορμιά ρυτιδιασμένα
και προσευχές για όλα της άγονης γραμμής τα περασμένα.

 

[blue-roses]

Τσακίσματα      
 
Έχω βάρκα μες' στον ήλιο
και σταυρό πάνω στο ξύλο
όνειρα πάνω στο κύμα
κρίμα που 'χεις φύγει κρίμα.

Το πανί της να φωτίζει
και του άνεμου ν' ανεμίζει
σαν γυρίζει το τιμόνι
η καρδιά μου δεν μερώνει.

'Εχω βάρκα και έχει δίχτυα
και προσμένει κάθε νύχτα
ποτέ αυγή θα ξημερώσει
η καρδιά μου να μερώσει.

Έχω τ' άστρα στο κατάρτι
κι ουρανό πάνω στο χάρτη
κι άγκυρα χωρίς το νήμα
κρίμα που χεις φύγει κρίμα.

Και τη βάρκα λεν Ελένη
κι όπου θέλω με πηγαίνει
και η θάλασσα η γαλάζια
σβήνει τα σημάδια.

 

[blue-roses]

Φανή        
 
Μέσα στο τζάκετ μου σκυφτός
γραμμή Βικτώρια Πειραιά
καθώς στριγγλίζουν οι γραμμές
κάτι μου καίει τα σωθικά

Οι φίλοι μου μου το ‘χαν πει
ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή
όσο και να το θέλεις πια
δεν πρόκειται να ξαναρθεί

Φριχτές οι φάτσες γύρω μου
και με κοιτούν ειρωνικά
όπως με κοίταζε κι αυτή
πριν από μερικά λεπτά

Οι φίλοι μου μου το ‘χαν πει
ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή
όσο και να το θέλεις πια
δεν πρόκειται να ξαναρθεί

Στο σπίτι ο δρόμος σκοτεινός
παραπατάω στα σκαλιά
μες στο δωμάτιο μοναχός
κι ο Ντίλαν να μου τραγουδά

Οι φίλοι μου μου το ‘χαν πει
ξέχνα ρε Μπίλι τη Φανή
όσο και να το θέλεις πια
δεν πρόκειται να ξαναρθεί
 

[blue-roses]

Φεγγαρένια        
 
Γένους θηλυκού μια παιδούλα του συρμού
Σε καημούς λάγνου κορμιού με ταξίδευε για αλλού
Πιάνονταν με τα φεγγάρια και κερνούσε παλικάρια
Λουλουδένιους τους καρπούς και αλάργητους χορούς

Φεγγαρένια, Φεγγαρένια, με τα χρυσωμένα χτένια
Γύρνα πίσω και ας φοβάμαι πως μονάχος κι έτσι θα ‘μαι

Προχωράν οι συγκυρίες στου καιρού τις συγχορδίες
Και ταιριάξαμε μαζί στης σελήνης τη γιορτή
Μα οι πρώτοι οι βοριάδες και οι πρώτες οι καντάδες
της φουσκώσαν τα μυαλά και τα φάλτσα αρχινά

Φεγγαρένια, Φεγγαρένια, με τα χρυσωμένα χτένια
Γύρνα πίσω και ας φοβάμαι πως μονάχος κι έτσι θα ‘μαι

 

[blue-roses]

Φωτεινή Βροχή        
 
Βροχή πολύχρωμα λουλούδια διαφανή
χρωμάτισαν τον κόσμο απ' την αρχή
νέρο σταγόνες απο τους λόφους τ' ουρανού
αχτίδες ήλιου θερινού.

Φώς διαθλάται φως που σπάει σε κύμματα
και γεμίζει αγάπη αυτούς τους τόπους
φως του απείρου κρύσταλλα και θρύμματα
στο σκοτάδι να ποτίζει ανθρώπους.

Θα 'ρθεις μια μέρα μέσα απο τη φωτιά
με ουράνιο τόξο πάνω στα μαλλιά
θα δεις να λάμπει συννεφούπολη λευκή
σαν των ονείρων θεία μουσική.

 

[blue-roses]

Φωτεινή Βροχή        
 
Βροχή πολύχρωμα λουλούδια διαφανή
χρωμάτισαν τον κόσμο απ' την αρχή
νέρο σταγόνες απο τους λόφους τ' ουρανού
αχτίδες ήλιου θερινού.

Φώς διαθλάται φως που σπάει σε κύμματα
και γεμίζει αγάπη αυτούς τους τόπους
φως του απείρου κρύσταλλα και θρύμματα
στο σκοτάδι να ποτίζει ανθρώπους.

Θα 'ρθεις μια μέρα μέσα απο τη φωτιά
με ουράνιο τόξο πάνω στα μαλλιά
θα δεις να λάμπει συννεφούπολη λευκή
σαν των ονείρων θεία μουσική.

 

[seagull]

Αν ήσουν 'Αγγελος εσύ

Στίχοι]Αν ήσουν άγγελος της γης
αν ήσουν άστρο της αυγής μαργαριτάρι
μες στους γαλάζιους τους βυθούς
και στους ουράνιους θησαυρούς ξανθό φεγγάρι

Δε θα περίμενα να 'ρθεις
ούτε να φύγεις μέσα στης γιορτής τα φώτα
πρωτού σ' αγγίξω και χαθεί
ό,τι αγάπησα απλά στου νου τη ρότα.

Λύσ' τα μαλλιά σου κι άφησέ με
να 'ρθω λίγο και να δω
πώς περιγράφει τη μορφή σου
τ' άσπρο σου το νυχτικό

Στο παραθύρι σου βροχή
στο προσκεφάλι σου τα σύννεφα γερμένα
μές στον καθρέφτη σου γελάς
κάτι απ' τη λάμψη σου θα κρύψεις και για μένα

Λύσ' τα μαλλιά σου κι άφησέ με
να 'ρθω λίγο και να δω
πώς περιγράφει τη μορφή σου
τ' άσπρο σου το νυχτικό[/color]

[seagull]

Κάτι να γυαλίζει

Στίχοι]

[seagull]

Βορεινό λιμάνι


Στίχοι]Σε τούτη την πόλη δεν έχει γιορτή
τα παράθυρα κλείσαν
κι οι φίλοι σκορπίσαν
σαν φύλλα στη γη

Σε τούτο το δρόμο χωρίς τελειωμό
βαριά ανασαίνω
μπορώ και σωπαίνω
μα μένω εδώ

Εσύ σε λιμάνι γυρνάς βορινό
κι ο ήλιος θα δύσει
καθώς το καράβι κοιτώ το στερνό
που εδώ θα μ' αφήσει

Τα φώτα που σκάνε στο κύμα ψηλά
σαν βάρκες που παίζουν
στα χείλη σου απάνω
τα θαλασσιά

Στου ανέμου να στείλεις τον πηγαιμό
τη λησμονιά σου
ανέβα και στάσου
σαν τον αφρό

Εσύ σε λιμάνι γυρνάς βορινό
κι ο ήλιος θα δύσει
καθώς το καράβι κοιτώ το στερνό
που εδώ θα μ' αφήσει[/color]