ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

[blue-roses]

You Were The Last

 

Ήσουν το τελευταίο σύνορο

Το μόνο που θέλησα να φτάσω

Τώρα το έσπασα

Και βγήκα  .... κάπου ...

 

Είμαι μόνος εδώ

Είμαι μόνος ξανά ...

Όπως ήμουν και πριν ενώ εσύ ήσουν η τελευταία

Το τελευταίο σύνορο

Το υψηλότερο ιδανικό

 

Μπορώ να λατρέψω ξανά;

Μπορώ να αγαπήσω;

Θα πεις πως δεν ξέρω να αγαπώ...

Μα αυτό είναι ανακριβές

 

Θυμάμαι στιγμές που σ’ αγάπησα πραγματικά

Κι ήσαν στιγμές μοναχά...

Πριν δω το τελευταίο σύνορο

Κι εσύ μ’ αγάπησες

Με καλούσες τα βράδια

Με ήθελες ... όπως κι εγώ

Και τώρα είμαι μόνος

Μόνος ξανά και δεν περιμένω τίποτα ... χιλιάδες μίλια μακριά

 

Εσύ είσαι η τελευταία

Το τελευταίο ύψος που θα ψάξω να φτάσω

Και τώρα έφτασα που;

Έκανα λάθος;

Ίσως έκανες κι εσύ κι έχασες χρόνο να αναρωτιέσαι γιατί

Δεν υπάρχει γιατί

 

Τώρα είμαι μόνος ξανά

Δεν γύρισα εκεί που ξεκίνησα

Είμαι πέρα από τα σύνορα

Έξω από το τελευταίο σύνορο που μπόρεσα να φτάσω

Ξέρεις πόσο πονάει εδώ;

Αδιαφορείς για το δικό μου πόνο

Έχεις το δικό σου φορτίο να σηκώσεις

Θα το πίστευες;

 

Χάνομαι εδώ

Έξω από το χάρτη

Σε δρόμους γεμάτους σκόνη που δεν ήξερα ότι θα δω

Κι όμως τώρα ζω εδώ

Σ’ αυτή τη γειτονιά

Κι αναρωτιέμαι τι ζωή ζω

Θυμάμαι καλά

Δεν θυμάμαι όμως πολλά

Και στρέφω το γιατί στον εαυτό μου

Οι ενοχές σχηματίζουν το κάθε τώρα

Οι θύμησες μορφοποιούν το κάθε πρόσωπο στη μορφή σου

Στη μορφή μου

Χάθηκαν οι μορφές

Υπέστη συντριβή το καράβι μας στη νησί της αδυναμίας και της οδύνης

Ειρωνεία ... πίστεψα πως ήμουν πολύ δυνατός για σένα

 

Ήμουν ξύπνιος όταν κυνηγούσα τη μέρα για τη μέρα

Τη στιγμή για τη στιγμή και μετά ... για το φόβο ... της νύχτας

Χιλιάδες μίλια μακριά σου

 

Έξω από τα σύνορα που έφτασα

Σαν ήρθες

Αυτό που ονειρευόμουν και επιζητούσα με τόση αγωνία και πάθος

Το πάθος και ο αυθορμητισμός της ανάγκης

Και η δύναμη ... ο ατσάλινος αετός που σπάζει σίδερα σαν ψίθυρος στη σιωπή

Τώρα πέφτει βαρύ το σκοτάδι στους ώμους μου

Κι αν κάποιο βράδυ περάσω από τους ουρανούς που συνήθιζες να κοιτάζεις

Και να αγγίζεις μόνο με το βλέμμα σου

Ρώτησέ με ‘με είδες, σε είδα;’

Δεν θυμάμαι ...

 

Ήσουν το τελευταίο σύνορο

Και είμαι ο πρώτος που το είδε ...

Ο τελευταίος ...

 

Ίσως μ’ αγάπησες

Ίσως τώρα δεν με αγαπάς

Ίσως τώρα περπατάς μίλια μακριά

Χωρίς σπίτι ... κλειδωμένη στη μνήμη

Κι εγώ ξέμεινα ... σαν πόρνη χωρίς κρεβάτι να μονολογώ πως ήσουν η τελευταία ...

 

Αγκαλιάζω την μεγαλοσύνη Σου

Γενηθήτω το θέλημά Σου

Σε τι να πιστέψω;

 


 

[blue-roses]

ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ

Νόμιζες ότι με είδες
Μα δεν με κοίταζες
Νόμιζες πως με άκουσες
Μα άκουσες μόνο τη σιωπή
 
Χτυπάνε οι τυφώνες
Ραγίζουν τα σύννεφα
Ο ουρανός έχει χάσει κάτι από το χάδι σου
Κιτρινίζει
Καίγεται
Σε λίγο θα καεί
 
Παίρνω ένα δρόμο
Αφήνω άλλον ένα
Ξαναγυρίζω
Τελικά δεν πήγα πουθενά
Νοιώθω εγκατάλειψη
Αόρατος μέσα στο κενό τον εαυτό μου ψάχνω
Κρυώνω
Κρύωνα πολύ πιο πριν
Μα δεν βρήκα τη δύναμη να στο πω
Πίστευα πως δεν θα το άντεχες
 
Στο λιμάνι τώρα
Σ’ ένα πλοίο που σαλπάρει για τα ξένα
Φορτωμένος δέμα
Ξένος είμαι
Σε χάνω
Όσο απομακρύνομαι
Σε χάνω
 
Ήθελες να είμαι αρχηγός
Να λυγίζω τα σίδερα
Να σπάω τις πέτρες
Μου έδωσες το σπίρτο για να κάψω τη νύχτα
Κι ύστερα χάθηκες
Γύρισες στα παλιά σου λημέρια
κι εγώ τριγύριζα στη γειτονιά
γυμνός
όπως ακριβώς μου άξιζε
κακός
χωρίς αγάπη
κακός
χωρίς αγάπη
 
κι οδηγούμαι στην κακία
 
πίστευα πως είσαι ο ένας που θα με έκανε να στριφογυρίζω
πίστευες πως είμαι ο ένας που θα σε έκανε να αγγίξεις τα αστέρια
 
και δεν είδες μέσα στη σκόνη πως σ’ αγάπησα αληθινά
 
τώρα δεν πιάνεσαι
 
καταλαβαίνω
 
 

[blue-roses]

Θυμήσου.

Θυμήσου

Ήθελες να πετάξεις

Από μικρό όταν ήσουν ένοιωθες στο στήθος τα φτερά να σε ανασηκώνουν

Το βάρος σου έφταιγε που δεν σηκώθηκες

Μεγάλωσες

Οι φίλοι σε βλέπαν με τα μάτια του παιδιού

Οι γονείς σε βλέπαν ακόμα παιδί

Κι εσύ έψαχνες για καθρέφτη

Δεν ξέχασες ποτέ

Θυμήσου

Ήθελες να πετάξεις

 

Κι εκείνη ...

Ήθελε να πετάξει

Δεν το ομολογήσατε γιατί αρκούσε ο κόπος να βρεθείτε

Άξιζε

Της άπλωσες το χέρι

Σου άπλωσε το χέρι

Σαν τα φτερά που ένοιωθες στο στήθος να σε ανασηκώνουν

Σηκώθκες...

Πέταξες...

Διέσχισες τον ουρανό

Άγγιξες τα αστέρια

Και σαν αστέρι έπεσες

Γκρεμίστηκες στη γη

Τώρα πατάς στην πέτρα

Θυμήσου

Άξιζε

 

Μπορείς να την αγγίζεις

Την ακούς να πονάει

Τη βλέπεις να αφήνεται

Κοιμάται

Μεγαλώνει

Τρώει

Σωπαίνει

Φωνάζει

Γελάει

Χαίρεται

Δεν μισεί

Δεν μετανοιώνει

Πονάει

Αγαπάει

Ξέρει να αγαπάει

Σ’αγαπάει

Πονάει

Χαίρεται

 

Μείνε εκεί για μια στιγμή

Και θυμήσου

Είσαι ο ίδιος που ήθελε να πετάξει

Ο ίδιος που οι άλλοι βλέπουν παιδί

Κι ο καθρέφτης σου τους επιβεβαιώνει

Εκείνη είναι ο καθρέφτης

Δεν σου άρεσε αυτό που είδες γιατί...

Δεν περίμενες να δεις μέσα σου

Κι όμως αυτός είσαι

Αυτός που μαθαίνει να πατάει στην πέτρα

Αυτός που πέταξε λίγο πριν κι έπεσε

Και χτύπησε

Πόνεσε

Μάτωσε

Έκλαψε

Και τελικά έμαθε να αγαπάει

 

Αγάπησε

Αγάπησε εκείνη που σου χάρισε αυτό που είσαι

Το φως , το γέλιο

Το γεμισμένο κενό

Την παραίτηση από την ραθυμία και το βόλεμα

Την αλλαγή προς ένα κόσμο καλύτερο με τη δική σου συμμετοχή

Σε ενεργοποίησε

Γέμισε την ψόφια μπαταρία που συντηρούσες με τα όνειρα

Σε απάλλαξε από τη σκουριά

Και σε έβγαλε στον κόσμο

Έγινε μάνα, έγινε αδελφή, υπέφερε

Έγινε φίλη, πόνεσε

Έγινε σύντροφος, μισό σου έγινε

Κι αγάπησε

Αγάπησε

Ή σιώπησε

Και πέθανε

Ή ζήσε

 

Ό,τι πέρασε πάει

Το μυαλό μπορεί να το ξεχωρίσει

Ό,τι ξεθώριασε θα σβήσει

Ό,τι πόνεσε θα κλείσει

Κι ό,τι άξιζε ... θα ζήσει

 

Σ’ακούω να γελάς

Στο διπλανό δωμάτιο

Κοιμάσαι δίπλα μου

Κι ακούω την ηχώ μας...

 

Το αποτύπωμά μας στη Ζωή ...

 

Νεφέλη

[blue-roses]

Δραπέτης

Δεν βρήκα στεριά

Δεν βρήκα λαιμό

Έκλαψα δίπλα στο τζάκι

Έκαψα μια άδεια ζωή ναυαγό

Μάζεψα τις στάχτες

Τις έκανα κουβάρι

Τις σκόρπισα στον άνεμο ...

Αέρινο φυλαχτό σου χαρίζω Θεέ

 

Ακούω ηλεκτρικούς ήχους

Μοιάζω με σκιάχτρο ... ηλεκτρικό

 

Μου κάνεις νεύμα

Γυρίζω πλάτη

 

-          Πιερ ...

-          ...

-          Πιερ σου μιλάω

-          Ορίστε

-          Αδιαφορείς ?

-          ...

-          Δυσφορείς ?

-          ...

-          Την άλλη εβδομάδα θα πάμε στα χιόνια

-          ...

-          Θέλεις να ρθεις ?

-          ...

 

Σκοτούρα

Θολούρα

Ένας μουντός ουρανός

Και μια παγίδα από τα ίδα τα χέρια

 

Η μπάντα παίζει μουσική

Βαριά μουσική

Καμιά μελωδία δεν σπάζει τη σιωπή

 

Κουρδίστε το σολ

 

Χαρούμενα ανθρωπάκια με προσπερνούν

Ευτυχισμένα στην ανία τους χοροπηδούν

 

Μόλις πάτησα ένα

Χα!

 

Για που πάνε τα καράβια νονέ

Μακριά ... στη Σαγκάη

Μα είναι σκουριασμένα

Και σένα τι σε κόβει?

Είπα μήπως και γυρίσουν πίσω ...

Χα!

Κλαίνε μανάδες στο λιμάνι

Ας κλάψουν πιο πολύ ... δεν φτάνει

Χα!

 

Ποιος θα πει μάθημα σήμερα?

Εγώ κυρία

Όχι, όχι εσύ ... εσύ είσαι καλός μαθητής

 

Φοράω καινούργια ρούχα , θέλετε να τα αγγίξετε?

Χαιδέψτε με κυρία

Τα μαλλιά μου μυρίζουν όμορφα

 

Μυρίζω όμορφα

 

Τους βλέπω που κάθονται στο τραπεζί

Αραγμένοι , βαριούνται που ζουν

Συζητούν

Νομίζουν πως κατέκτησαν τον κόσμο και τώρα ... δεν έχουν τι άλλο να δουν

 

Έξω γαυγίζουν τα σκυλιά

Τα έχουν ατάιστα δέκα μέρες

Λένε πως πεινασμένα ... θα δαγκώνουν γερά

Δεν τους νοιάζει που ... έτσι εκείνα εκδικούνται

Έψαξα το λεξικό και το λένε «ένστικτο»

 

Χορωδίες ψάλλουν τραγωδίες χορεύουν ψαλμωδίες διηγούνται παρωδίες παίζουν κωμωδίες

Μαύρες σκιές ζωγραφίζουν στο σκοτάδι με αίμα

Φοβούνται το τσίμπημα της μέλισσας

Και γλύφουν ... μέλι

 

-          Πιερ , την Κυριακή θα πάμε στη θεία σου

-          ...

-          Να φροντίσεις να είσαι ξυρισμένος

-          ...

-          ...

-          ...

-          Έλα πιο κοντά Πιερ

-          ...

-          Άνοιξε το χέρι σου

-          ...

-          μμμ! Τι απαλό χέρι ...

 

έξω ψιλοβρέχει

 

ψιλοχιονίζει έξω

 

ό,τι κάνει ... είναι ψιλοπράγματα ...

Χα!

 

Είδα μαλλιά ξανθά

Και μάτια γαλανά

Με κοίταξαν στα μάτια

Διέστειλαν τις κόρες

Ανοίγω βλέμμα χωρίς να φοβάμαι

Κι αντικρίζω ... ένα σου δάκρυ

Κλαις

 

Θυμάμαι όταν έρχονταν τα Χριστούγεννα κι ήμουν παιδί πηγαίναμε με το νονό μου για παιχνίδια

Κι ύστερα ... τα έσπαγα και χαιρόμουν που ανακάλυπτα ... τη φτιάξη τους ...

Χα!

 

Αγκίστρι και ψωμί βρεγμένο

Έτσι πιάνουν τα ψάρια

Ή έτσι εκείνα πιάνονται

Κάποιος το μαγείρεψε έτσι ή έτσι θέλω να πιστεύω

Δεν τρώω

 

Γιατί

Γιατί όχι

Όχι γιατί

Όχι

Γιατί

 

Στριφογυρίζω στην πολυθρόνα

Είμαι νωθρός

Η μύτη μου είναι παγωμένη

Τα δάχτυλά μου είναι παγωμένα

Το στόμα μου έχει μια πίκρα

Κι η καρδιά μου ... χιόνι

 

Ας ήταν καλοκαίρι

 

 

Ας ήταν

 

 

Θέλω να πετάξω και πάλι τον χαρταετό μου

Θέλω να γίνω παιδί και να αρχίσω απ’ την αρχή

Όμως ... μοιρολογώ

Μονολογώ ωστόσο

Όμως παραλογίζομαι

Συλλογίζομαι ωστόσο ...

Κουράγιο αρπαχτικό μου

Το βελούδο είναι μωβ και βαρύ

Σκούπισε τη μύτη σου

Χα!

 

Θα σε κυνηγήσω

Θέλω να σε φιλήσω

Έχεις χείλη ροζ

Κι η μύτη σου είναι στραβή

Χα!

 

Δεν μου αρέσεις άσχημε

Προτιμώ τις σοκολάτες

Τουλάχιστον αυτές είναι τυλιγμένες

Χα!

 

Κοστίζουν όσο όσο

Πληρώνω και γεύομαι

Γεύομαι και ξεχνώ

 

Αρχίζει η αντιγραφή

Το ένα και το άλλο θα ενωθούν

Χα! Χα!

 

Το παραγόμενο αποτέλεσμα ... στα εξόν συνετέθη

 

Άφιξης στον Ρακοπόταμο

Παρακαλούνται οι κύριοι επιβάται όπως αποβιβαστούν

Το τραίνο θα φύγει σε ένα τσουφ

 

Καλωσορίσατε κύριε

Σας περιμέναμε

Ορίστε η στολή σας

Γδυθείτε

 

-          Πιερ θα σε ενδιέφερε να μελετήσεις τα έντομα

-          Όχι

-          Γιατί Πιερ?

-          ...

-          Επειδή σε τσίμπησε μικρός μια νύφη κι έπειτα μελάνιασες απ΄ τον πόνο

-          ...

-          Δείξε μου το χέρι σου Πιερ

-          ...

-          Τι απαλό χέρι ... έχει το σημάδι

-          Σβησμένο είναι

-          Μην λες ανοησίες Πιερ

 

Έλα να βγούμε στην αυλή

Έχουμε καιρό να τα πούμε

Ας απολαύσουμε την πρωινή λιακάδα

Δες πως ο ήλιος χρυσαφίζει

Βγάλε τα γυαλιά

 

Κοντοστέκομαι στις ακμές

Οι πέτρες σημαδεύουν τις αλλαγές

Οι αλλαγές κοστίζουν

Κι εγώ πληρώνω

Κρατήστε τα ρέστα

Δεν θέλω φορεμένο κουστούμι

 

Κι εκεί που νομίζεις πως τα ξέρεις όλα

Κι εκεί που επιβάλλεσαι με το μυαλό και την ευφράδεια

Κι εκεί που νομίζεις πως είσαι Θεός

...

Κι εκεί κι αλλού

Είσαι το ίδιο

 

Κι αν πίστεψες ποτέ σε κάτι άλλο

Αν πίστεψες ποτέ σε σένα και στο κενό

Γελάστηκες

 

Ακολουθεί ο διάλογος με τη μητέρα του ποιητή]

[blue-roses]

Μαρανέλο

Και μετά από χρόνια δεν θα αναρωτιέμαι τι πήγε λάθος

 

Θα θυμάμαι όμως πως κάθε ψυχρό χτύπημα στο κουμπί ήταν άλλο ένα κοφτερό μαχαίρι

 

Στην προσπάθειά μου να αποτυπώσω το δάκρυ πάνω στον καμβά, οι ανθρώπινες δυνάμεις μ' εγκατέλειψαν

 

Σαν το πινέλο που έβαψε και τέλειωσε

Σαν ένα γεύμα που απλά έπρεπε να τελειώσω

 

Ποιος βρήκε τη δύναμη να καταδικάσει την ποταπή διαφυγή από την έρημη πόλη του αποχωρισμού;

 

Σαν μια νυφίτσα έγδερνε το δέρμα μου και το αίμα έσταζε κόμπους κόμπους παχύ και ρευστό

Όπως ακριβώς η πέτρα που γκρέμισα στο ξερό πηγάδι της λήθης των δεκάξι

 

Θυμάμαι χρώματα από κείνες τις μέρες

 

Όλα τα χρώματα χωρούσαν

Χορός και χρώμα και φώτα και ποτάμια χαράς και μπλε και κόκκινο και κίτρινο και πορτοκαλί

Όλα ήσαν σε μια αγκαλιά και σ' ένα φιλί...

 

Επαναλάμβανα τον εαυτό μου σε μια πρότερη κατάσταση αυτό-ορισμού και προδιάθεσης

Αυτό ονόμασα ευτυχία κι αν είχα την μισαλλοδοξία θα την φυλάκιζα για να την κρατήσω ανέπαφη

 

Κάθε πρωί ξυπνούσα και ένα γλυκό κύμα δροσερού αέρα χάιδευε το πρόσωπό μου μες τα άσπρα μου σεντόνια

Αυτό το ίδιο με έσπρωχνε με γέλια να τρέξω στο παράθυρο

Με προέτρεπε να βγω και να φωνάξω ...

 

Ζω ...

 

....

 

Ζω ...

 

 

.... Να εισπνεύσω την πρωινή αύρα και να γευτώ αλλιώτικα το ξημέρωμα μιας νέας μέρας

Τα ρούχα μου ήταν πολύχρωμα και μαλακά τότε

Τα μαλλιά μου αχτένιστα και μακρυά

Ήμουν όλος μια περιπέτεια

Το μέλι που περίσεψε στο βάζο κι έσταξε στο πάτωμα ...

 

Φορούσα γυαλιά και πατούσα καρφιά

Δεν έβλεπα

Έβηχα και σκόνταφτα

Πονούσα και κρύωνα

Περπατούσα

Αρρώσταινα

Έπεφτα

Κυλούσα

Έτρεχα

Αδιαφορούσα

Κοιμόμουν

Δεν ξυπνούσα

Σε ξυπνούσα

Ονειρευόμουν

Βαριόμουν

Διαφωνούσα

Φώναζα

Σιωπούσα

Σκεφτόμουν

Καταριόμουν

Έβριζα

Έφτυνα

Ξερνούσα

Ξεσπούσα

Νόμιζα ότι

Πλανιόμουν

Ξεχνιόμουν

Ταξίδευα

Ξαγρυπνούσα

Υμνούσα

Περίμενα μα

Υπέμενα

Επέμενα

Υπόβαλλα

Επέβαλλα

Χτυπούσα

Λύγιζα

Μαράζωνα

Κάρφωνα

Φώναζα

Έβριζα

Ξεσπούσα

Σε πονούσα

 

Κι ύστερα πάλι απ'την αρχή ... καθαριζόμουν και ηρεμούσα

 

Στις στάχτες περπατούσαμε εσύ κι εγώ για χρόνια

Πιασμένοι χέρι χέρι κοιτούσαμε τη ζωή

Βυθισμένοι στη σιωπή μα

 

Μοιραζόμασταν μια αλήθεια στην καρδιά

Ένα κοινό μυστικό που άνθρωπος άλλος δεν θα βρεθεί να πει ... ποτέ ξανά

 

Κι ο δρόμος έτεινε προς το ηλιοβασίλεμα

 

Κι όλα ήταν πορτοκαλί

 

Ήμουν παιδί

Ήσουν παιδί

 

Κι είναι αλήθεια αγάπη μου

 

Πως Πάντα Σ'Αγαπούσα ...

 

 

[blue-roses]

Γυμνό Δωμάτιο - Rosario Dawson
 
Παραφέρθηκα

Φέρθηκα άσχημα στον ευατό μου τα τελευταία χρόνια

Ξεμάκραινα

Ώσπου απομακρύνθηκα

Περιμένα για μια στιγμή

Περίμενα μια ματιά

Περίμενα αυτό που ονειρεύτηκα

Αυτό που γέννησε η ανάγκη μιας νύχτας

Περίμενα μια αλήθεια κι όχι ένα ψέμα

Περίμενα πως δεν υπήρχε τίποτα άλλο...

Πως ήταν σκοπός ζωής...

Αποστολή ... από ψηλά...

Περίμενα το Θεό να ανακατευτεί...

Περίμενα υπομονετικά ... ανυπόμονα

Περίμενα κι όλο περίμενα ... και προσευχόμουν

Ώσπου βγήκα να ψάξω ... γι’ αυτό που περίμενα

Κι έψαξα για να βρω και βρήκα ... μα

Όχι αυτό που περιμένα

Βρήκα κάτι εντελώς ξένο...

Και τόσο αληθινά  ... επώδυνο

Κι έτσι χάθηκα στη διαδρομή ...

Ξεμάκρυνα...

Ώσπου φέρθηκα ανόητα ... άσχημα στον εαυτό μου...

Μπαστάρδεψα την εικόνα μου...

Έφθειρα την ψυχή...

Μόλυνα το πνεύμα ... και το κορμί ... από χαλκευμένες ανάγκες ... γιατί...

Πως να ξέρα πως αυτό που κουβαλάει αυτό που περίμενα θα ήταν ... ατελές

Και πως να ξέρα ότι δεν ήταν αυτό η ταυτότητά μου

Κι έτσι την χάραξα ξανά

Την παραχάραξα...

Και φέρθηκα άσχημα στον εαυτό μου...

Αφού αυτό που περίμενα δεν ήρθε

 

Ζω μια περίεργη φάση σε αυτές τις χορδές

Άδειος από εμένα ...

Δυνατός...όσο κι αδύναμος

Ρεαλιστής κι όχι ονειροπόλος

Κουρασμένος κι όχι παληκάρι

Στη νύχτα κι όχι στη μέρα

Βαθιά στα σκοτάδια προσπαθώ να ξεχάσω τι περίμενα...

Βιάζομαι να ξυπνήσω τα πρωινά περιμένοντας να ονειρευτώ με τα μάτια ανοιχτά

Στις ώρες της σιωπής που με καρφώνουν επίμονα

Προσπαθώντας να δω τα μάτια ... μου

 

Αναρωτήθηκες ποτέ ... τι περίμενα;

 

Περιμένω ένα ακόμα όχι κι ένα ναι

Περιμένω τον ήλιο να βγει το πρωί από την ανατολή

Περιμένω τη θάλασσα να στείλει ένα κύμα στην ακτή

Περιμένω το χελιδόνι που θα φέρει την άνοιξη φέτος για πρώτη φορά

Περιμένω ένα χαμόγελο από ένα παιδί στα φανάρια

Περιμένω ένα ρολόι που θα σταματήσει ... ένα λεπτό μετά...

Περιμένω τη βροχή που θα διατρέξει το αυλάκι των δακρύων μου και θα τα στεγνώσει

Περιμένω ένα τραγούδι που δεν έχει γραφτεί ακόμα

Περιμένω μια καλύβα δίπλα στο ποτάμι ανάμεσα σε φύλλα και ξερά πανύψηλα δέντρα το φθινόπωρο

Περιμένω την πρώτη κουβέντα του παιδιού μας

Περιμένω να δω την αντανάκλασή μας στα μάτια του

Περιμένω το βιβλίο της ζωής να γυρίσει σελίδα ... μπροστά ή πίσω δεν έχει σημασία

Περιμένω να βρω αντοχή να συνεχίσω ... να περιμένω

 

Να σε περιμένω ...

 

Εδώ που ξεμάκρυνα

 

Στην κορυφή της αλλοτρίωσης και της στέρησης

Εδώ που σταυρώνουν το Χριστό που κουβαλάμε μέσα μας

Εδώ που ο αέρας καίγεται στην ξέρα της φωτιάς

Εδώ που η ελπίδα παραδόθηκε στους δεσμώτες της κραυγής μου

Εδώ που το ένα γίνεται μηδέν και το μηδέν ... σκόνη...

Εδώ που σε περίμενα ... μα εσύ δεν ήρθες ...

 

Άραγε με είδες ...

Με έχεις δει;

Με ξέρεις ...

Με ήξερες;

 

Ο χρόνος κυλάει για αυτούς που δεν τον χρειάζονται ...

Μα εγώ περιμένω ένα ακόμα δευτερόλεπτο...

Περιμένω ένα ακόμα κι ένα όταν

Περιμένω ένα είμαι εγώ κι ένα συγνώμη σε μένα ... σε σένα

Περιμένω ένα σου χάδι...

Περιμένω την αγκαλιά και την προστασία σου...

 

Μα πάνω από όλα ...

 

Περιμένω την αγάπη ...

 

Με χέρια ανοιχτά ...

 

Όπως μου την υποσχέθηκες ...

 

Στην προηγούμενη ζωή ...

 

Σε κάθε επόμενη...

 

Όλα είναι εδώ ... που ζούμε μια νέα αρχή ...

Περιμένω ένα γιατί μα και ένα εντάξει

 

Περιμένω ένα ... είμαι εδώ για σένα ...

 

Περιμένω ένα χορό αγκαλιά στο νησί ... που κατοικούσαμε

 

Μα πάνω από όλα

 

Περιμένω μια ανάσα σου ... στα χείλη μου

 

Περιμένω να σε ακούσω να λες «Σ’αγαπώ»

 

Περιμένω να σου πω ...

 

Σ’αγαπούσα από την αρχή

Από πριν

Κατά τη διάρκεια

 

Σ’αγαπώ τώρα ...

 

Σ’αγαπώ για πάντα

 

Μα πάνω από όλα

 

Περιμένω να πιστέψω ξανά σε μας ...

 

Σε περιμένω...ακόμα

 

Κι έχεις αργήσει ... να ξέρες πόσο

 

Ελα πριν να είναι αργά ... την αυγή ...

[blue-roses]

Fall in & out of Love

Η σιωπή σου ραγίζει τον καθρέφτη

Κι η σκιά σου θρυμματίζεται στα παγωμένα κομμάτια

Που έπεσα μέσα

Σαν βούτηξα στον έρωτά σου

Προσπαθώντας να κρατηθώ από ένα σου ψέμα

Κάθε φορά

Έτρεξα να ξεφύγω

Έτρεξα...

Περίμενα ο έρωτας να ξεθωριάσει

Σαν τη σκιά σου που κυμματίζει στον καθρέφτη ραγισμένη

Μέσα στα μάτια σου έπεσα

Και στοίχειωσα ... χωρίς άλλο

Κι ό,τι απόμεινε το βάφτισες ... ψέμα

Που έπεσα μέσα σαν παγίδα για ζαρκάδια

Μοιράστηκα την αγνότητα που ζήλεψες

Ενώ μπορούσα να αλλάξω δρόμο

Για να μην με βρεις

Όσο κι αν έτρεχα ... πάνω σου

Ώσπου η αγάπη μου να ξεθωριάσει

Η αγάπη μου ξεθωριάζει

Τυλιγμένη στα σάβανα από τα ψέματά σου που με στοιχειώνουν

Και κρύβουν την αλήθειά μου ...

Πως δεν θα δώσεις την απάντηση στο γιατί τα μάτια σου με καταδιώκουν

Αντανακλώντας στον καθρέφτη

Μια ματιά σου γύρεψα να κρατήσω

Σε ένα χρόνο που ταξίδεψα πολύ πιο πριν

Και ορκίστηκα ότι θα φτάσω κάπου

Περιμένοντας την αγάπη μου να ανατείλει

Έτρεξα να πέσω

Έτρεξα ...

Γιατί δεν καταλαβαίνεις ότι μπορούσα να αντέξω ένα ψέμα

Κάθε φορά

Και συνέχιζα να πέφτω

Και να πέφτω

Ώσπου η αγάπη μου να ξεθωριάσει

Μακρυά σου

Η αγάπη μου ξεθωριάζει μακρυά σου

Μέσα σου ... κι έξω ξανά

Κρατάς τα κομμάτια από την παιδική μου αφέλεια

Που με στοιχειώνει χωρίς να δίνει μια απάντηση στο γιατί

Τα ψέματά σου με καταδιώκουν

Μια αλήθεια γύρεψα ...

Και σου ζήτησα να μην με πληγώσεις ...

Καθώς σε ερωτευόυμουν

Και παραδινόμουν

Έτρεξα να ξεφύγω

Έτρεξα

Κι όλο βούλιαζα

Βαθύτερα

Ώσπου ένα ψέμα σου κομμάτιασε τον καθρέφτη

Κόβοντας τα χέρια μου

Μάτωνες

Κάθε φορά

Κι όλο έτρεχες

Έτρεχες

Μέχρι η αγάπη να ξεθωριάσει

Χιλιάδες «σ’αγαπώ» μακρυά

Η αγάπη σου με καταδιώκει

Και δεν μου δίνει απαντήσεις γιατί

Πόσες ζωές πριν

Έτρεξα να σε βρω

Έτρεξα

Κι όλο ξαναπέφτω

Πιο βαθιά ... στον έρωτά σου

Ποια μαγεία προστάζει να σε κυνηγώ

Ενώ εσύ θα υφαίνεις το ψέμα σου

Μια ζεστή αναπνοή στον καθρέφτη

Που αφήνει μια άχνα

Κάθε φορά

Σημάδι για να συνεχίσω να τρέχω

Ώσπου να ξεθωριάσει ...

Η αγάπη μου θα ξεθωριάσει ... μακρυά σου

Πόσο ακόμα αίμα χρειάζεται να χυθεί ... στον καθρέφτη που αντανακλά τη μορφή σου

Χωρίς να δίνει απαντήσεις γιατί

Είμαι γεμάτος από σένα

Είμαι εσύ

Κάθε φορά που σε ερωτεύομαι

Σε κάθε ζωή

Στέκομαι στην γραμμή ... για μια ανάσα σου

Κι όλο πέφτω

Μέσα κι έξω από τον έρωτα

Μόνος κάθε φορά

Έλκομαι από τη σκιά σου

Που με στοιχειώνει

Περιμένοντας την αγάπη σου να με βρει ... πριν ξεθωριάσει

Μην αφήσεις την αγάπη να ξεθωριάσει

Την ανάσα σου που γυρεύω

Κι όλο τρέχω...

Τρέχω ...

Κάθε δευτερόλεπτο

Που προστάζεις τα φαντάσματα

Να πέσουν

Θυσία στον βωμό του έρωτά μας

Που δεν ξεθωριάζει ... σαν ψέμα

Στην αλήθεια που μας δένει

Και με κάνει να τρέχω ξωπίσω σου ... σε κάθε ζωή και στον θάνατο ... που μας στοιχειώνει ...
Δικός σου για πάντα....

 

Αγάπη μόνο...

[blue-roses]

Εδώ σας παραθέτω την ιστοσελίδα του δημιουργού
Χρήστου Κυριακόπουλου

Ενός αγαπημένου μου και ξεχωριστού καλλιτέχνη.

Μπορείτε να την επισκεφθείτε!!

http://www.kyriakopoulos.com/