Απόμακρος - Δια Χειρός και Σιδήρου

[Nikos Apomakros]

Η αμνησία της άμμου (Παραλλαγή)

Έσβησε τα χνάρια σου η θάλασσα.
"Είν' η αμνησία της άμμου"
ένας θεός βουλιάζοντας,
παρηγοριά θα βρει στη μοναξιά μου.

Ναι,
φευγάτοι είμαστε, σαν κύματα,
όπου κι αν πάμε στο τέλος γυρνάμε
και σα συναντάμε βράχο σκληρό,
πιο σκληρά εμείς τον χτυπάμε.
Θα τον σπάσουμε άραγε;
Θα το δείξει ο χρόνος.
Γιατί σαν κύματα ασπρίζουμε,
αλλά μας μαυρίζει ο πόνος.


Θυμάμαι ακόμη,
έναν ακόμη θεό που χάθηκε.
Είχε πει για μοναξιές
σαν τη δικιά μου:

"Φταίει που θυμάστε πάντα
όσα για πάντα χάθηκαν
στην αμνησία αυτή
της άμμου".

[papadia]

..τι υπεροχο ποιημα απομακρε....

       ειδικα αυτο

   "     Ναι,
φευγάτοι είμαστε, σαν κύματα,
όπου κι αν πάμε στο τέλος γυρνάμε
και σα συναντάμε βράχο σκληρό,
πιο σκληρά εμείς τον χτυπάμε.
Θα τον σπάσουμε άραγε;
Θα το δείξει ο χρόνος.
Γιατί σαν κύματα ασπρίζουμε,
αλλά μας μαυρίζει ο πόνος."


         ποσο ωραιο ειναι...

          αληθεια ειναι δικο σου?

[KostasD33]

Για να είναι στον κύκλο των χαμένων ποιητών σίγουρα είναι δικό του (και υπέροχο φυσικά)

[Nikos Apomakros]

Σ' ευχαριστώ πολύ παπαδιά (και Κώστα φυσικά).

Ναι, είναι δικό μου. Είναι όμως χτεσινοβραδινή παραλλαγή
πολύ παλιότερου ποιήματός μου με τίτλο "Μοναξιά μου",
το οποίο πρέπει να έγραψα κάπου ανάμεσα σε 1998 και 2000.

Προσπαθώ τρομερά να μην τροποποιώ παλιότερα ποιήματά μου,
αλλά έχω μια ακατανίκητη σχεδόν επιθυμία να το κάνω.
Kάποιες φορές λοιπόν υποκύπτω. Και κατά βάθος λυπάμαι.


Το αρχικό υπάρχει και στα yahoo groups, σε ένα group λογοτεχνίας
ονόματι "Atyph lesxh newn logotexnwn" με έτος δημοσίευσης 2002
αλλά το είχα γράψει πολύ πριν το δημοσιεύσω εκεί:

http://groups.yahoo.com/group/logotexnia/message/1884

Παρεμπιπτόντως, μην σε προβληματίζει το "darkrose". Είναι ένα ακόμη
από τα πολλά ψευδώνυμα που χρησιμοποιούσα. Όπως πχ και "akraios",
"simus lecter", "aeriko", "rampike", "ravinos", "statue" κι ένα κάρο
άλλα στα 18+ χρόνια διαδικτύωσης.

[papadia]

.  "Προσπαθώ τρομερά να μην τροποποιώ παλιότερα ποιήματά μου,
αλλά έχω μια ακατανίκητη σχεδόν επιθυμία να το κάνω.
Kάποιες φορές λοιπόν υποκύπτω. Και κατά βάθος λυπάμαι."

      nνα μη λυπασαι καθολου και


      θα σου πω τη γνωμη μου..

      καθως περναει ο χρονος ολα αλλαζουν

      κ κυριως τα συναισθηματα μας...

      τα συναισθηματα μας πιστευω

      ειναι αποτελεσμα του τροπου

      με τον οποιον ερμηνευουμε

      τα γεγονοτα σε δεδομενη στιγμη

      κ σε δεδομενο χρονο..

      για το ιδιο γεγονος ή συμβαν

      σε δεδομενη στιγμη κ χρονο

      τα συναισθηματα μας διαφοροποιουνται

      λογω των διαφορετικων σκεψεων που κανουμε

      τη δεδομενη στιγμη-χρονο..

      γτ πιστευω οτι οι σκεψεις μας αποτελουν

      τον κινητηριο μοχλο στο μαγικο- ναι

      το τονιζω- μαγικο κοσμο των συναισθηματων.


      κ καταληγω..

      αυτα τα ποιηματα τα εγραψες

      σε δεδομενη στιγμη της ζωης σου

      με δεδομενες σκεψεις κ συναισθηματα

      που ομως τωρα πλεον εχουν αλλαξει

      κ "χθες βραδυ" εννοιωσες την αναγκη

      να εκφραστεις .. διαφορετικα!


      με αλλη ποιοτητα σκεψεων...

     

              δε ξερω εγω ετσι το σκεφτομαι

              γτ αυτο μου εχει συμβει πολλες φορες

              γτ κρατω ημερολογιο επι καθημερινης βσσης

              απο τα 14ά μου....καταλαβαινεις λοιπον

              τι εναλλαγες συναισθηματων κ σκεψεων

              ανακαλυπτω μεσα σε αυτο!!!!!!!!!


              α κ σε ευχαριστω πολυ για τις ευχες

              νασαι καλα!

[Nikos Apomakros]

Κρύα Λάβα (~1997)

Σαν κρύα λάβα
κοιτάζω τι απέμεινε.
Tι κράτησα μέσα μου ζεστό
καθώς τα πάντα
με πάγωναν ανελέητα

Θυμάμαι πριν βγω
απ'την μητέρα της φωτιάς,
τη ζεστασιά του χάους.
Θυμάμαι ήμουν
το ένα του συνόλου.

Τώρα πια μοναχικός,
σαν πέτρα σκληρός,
μια πρώην λάβα,
μια μαυρισμένη παγωμένη ζεστασιά
κοιτώ περαστικούς
ν'ανατριχιάζουν σαν με βλέπουν
και κάποιους
απ΄την αγκαλιά μου
να βγάζουν δια της βίας
οτιδήποτε προσπάθησα
να κρατήσω ζεστό,
για να το φυλάξουν τελικά
σε κάποιο άγνωστο μουσείο...

να το δείχνουν
σ' επισκέπτες και παιδιά
ώστε να ξέρουν όλοι,
τι να αποφεύγουν.

[Nikos Apomakros]

Μεθυσμένη μοναξιά


Έφυγε απόψε η σκιά μου νωρίς
κι όλα γίνανε ξάφνου προσχήματα.
Τι κι αν έφευγα μαζί της;
Εσύ ξαναζείς,
όταν όλα σκορπίζουν στα κύματα
σα χαράματα, σα χάδι, σα χαλί
μαγικό που
χαμένες χαρές χαρίζει
κι ένα γέλιο κρυμμένο
σε όλο αυτό,
μας ξυπνά ξαφνικά, μας ραγίζει

Ας πάρουμε λοιπόν
ανάσα βαθιά
πριν το κενό μας τυλίξει,
μας πνίξει,
ας ντυθούμε ξανά
Μεθυσμένη Μοναξιά
κι ας αφήσουμε νηφάλια
την πλήξη.

[Nikos Apomakros]

Τα πάντα γκρεί...


Στο γκρίζο σούρουπο
απ' του ήλιου τις στάχτες
φιγούρες κάνουν φιγούρα
ένας κόσμος δήθεν κόσμιος
στην ολοκαίνουρια επανάληψη
ειν' η επανάσταση της σκόνης
τόσο ακριβώς ειρωνική
όσο ο αιφνίδιος θάνατος
μιας αργόστροφης χελώνας

Χαμογελώ ο λαγός.
Αδημονώ προφανώς
για το γέλιο που δεν ήρθε ακόμη,
γνωρίζοντας πλέον καλά
πως κι ο πιο αργός θάνατος,
στο τέλος μας προφταίνει.

Ξυπνώ.
Δεν έχω την σημασία που μου δόθηκε
μα ακόμη κι αυτό
δεν έχει την σημασία που του έδωσα.
Γλιστρώ συνέχεια στο νόημα
κι εκείνο ξεγλιστρά μαζί μου.


Βρίσκω βαρετή
την φθορά των πάντων σ' ένα όλον άφθαρτο.
Καθυστερημένη διόρθωση.

Τα πάντα γκρεί.

[Nikos Apomakros]

Σε μια έκλαμψη προσωρινής ξεβαρεμάρας, δημιούργησα σελίδα στο facebook
στην οποία θα μπαίνουν μόνο επιλογές ποιημάτων (τα πολύ αγαπημένα μου)
από όσα έχω γράψει και θα γράψω. Το ίδιο ακριβώς έκανα και στο Blogger.

Οι σύνδεσμοι για όσους επιθυμούν να ρίχνουν μια ματιά είναι

http://www.facebook.com/nikosapomakros
και
http://leksoragies.blogspot.gr

Ευχαριστώ

[Nikos Apomakros]

Η Εικόνα
----------

Μη με ακούς
θέλω να με προσέχεις όταν δε μιλώ
όταν οι λέξεις στη σιωπή
παίρνουν μιαν άλλη σημασία
ενίοτε δήθεν ανύπαρκτη
όπως το χαμόγελο της πεταλούδας·
Mια φτερωτή πολύχρωμη θλίψη
στο άνθος της ηλικίας της

Αλλιώς μας συνήθισαν.
Σε μια γλώσσα κοινωνό,
με σωθικά που λιώνουν
σε λανθασμένες διατυπώσεις.
Μη μ' αγνοείς όταν δε μιλώ.
Όταν εικόνες φέρνω στο νου μου.
Γιατί οι λέξεις λάμπουν
στο γόητρο του ήλιου
και θολώνουν τα νερά
στη γοή της βροχής
μα ακίνητες στέκουν, ισχνές,
στο συμ-πέρασμα του χρόνου·

Θυμάμαι,
άρα υπάρχεις

[Nikos Apomakros]

Αν τι; (Αντί)


Στέκουν τριγύρω μας λοιπόν
με το βλέμμα δακρυσμένων προτομών
έχοντας λέξεις πόσο πέτρινες στα χείλη
ληθο-βολούν τους πάντες
με τα λάθη των σωστών
και πλασάρουν ως Oρθόν
το πάθος μας για ύλη

Μα κάθε τους νανούρισμα
έχει έναν σκοπό
σκοπός δεν ήτανε ποτέ
να τραγουδήσεις
ειδήσεις δείχνοντας
σε κοίμιζαν καιρό
κι εσύ τα μάτια έκλεινες
μην και συνηθίσεις

Στα πόσα άγευστά μας δάκρυα λοιπόν
στα πόσα είδωλα εξύμνησης "αγίων"
ή και στα πόσα κέρματα τερμάτισε
η Aγάπη αυτή προς τον πλησίον;

"Πόλεμο στους άπιστους" και
"Πόλεμο για ειρήνη" κι έπειτα
πόλεμο για πόλεμο
για να 'χουν κάποιοι δυό χιτώνες

αυτοί που οραματίστηκαν Χριστό και Παναγιά
βόμβες να ζώνονται με βιά
και ντουφέκια να κρατάνε
σε στρατώνες.


Κι εμείς ορμάμε...
σα λέοντες ορμάμε, τα αρνιά.
Το δήθεν όραμα το κάνουνε δικό μας.

Ανέκαθεν,
με της Ιστορίας τον απόπατο
έναν λύκο βάζανε
μέσα σε κάθε πρόβατο.