ΞΕΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

[isabella]

ΤΖΟΫΣ ΜΑΝΣΟΥΡ
1928-1986
 

 

ΟΛΑ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ...
 

Όλα τα βράδια σαν είμαι μόνη

την αγάπη μου σου διηγούμαι

στραγγαλίζω ένα λουλούδι

η φωτιά αργοσβήνει

χωνεμένη από θλίψη.

Μες στον καθρέφτη που η σκιά μου αποκοιμιέται

κατοικούνε πεταλούδες.

Όλα τα βράδια σαν είμαι μόνη

μελετώ το μέλλον στων ετοιμοθάνατων

τα μάτια

την ανάσα μου ανακατώνω με της

κουκουβάγιας το αίμα

και με τους τρελούς μαζί η καρδιά μου

πιλαλάει κρεσέντο.

[isabella]

ΓΕΧΟΥΝΤΑ ΑΜΙΧΑΪ
1924

 

 

ΟΠΩΣ ΤΟ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΤΩΝ ΚΟΡΜΙΩΝ ΜΑΣ
 

Όπως το αποτύπωμα των κορμιών μας

Ούτε σημάδι δεν θ’ απομείνει πως βρεθήκαμε σ’ αυτό τον τόπο.

Ο κόσμος κλείνει πίσω μας,

Η άμμος ξαναστρώνεται.

 

Μπροστά μας είναι κιόλας ημερομηνίες

Που πια δεν υπάρχεις,

Κιόλας ένας άνεμος παρασύρει σύννεφα

Που δε θα βρέξουν πάνω στους δυο μας.

 

Και τ’ όνομά σου είναι κιόλας στις λίστες των επιβατών των πλοίων

Που και μόνο οι ονομασίες τους

Νεκρώνουν την καρδιά.

 

Οι τρεις γλώσσες που ξέρω,

Όλα τα χρώματα που μέσα τους βλέπω κι ονειρεύομαι:

 

Τίποτα απ’ αυτά δεν θα με βοηθήσει.

[isabella]

ΛΩΡΕΝΣ ΦΕΡΛΙΝΓΚΕΤΤΙ
1919

 

 

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ ΜΕΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙΤΕ
 

Ο κόσμος είναι ωραίο μέρος

για να γεννηθείτε

αν δεν σας νοιάζει που η ευτυχία

δεν είναι πάντα

και τόσο διασκεδαστική

αν δεν σας νοιάζει μια δόση κόλασης

που και που

όταν όλα πάνε καλά

γιατί ακόμα και στον παράδεισο

δεν τραγουδούν

όλη την ώρα

 

Ο κόσμος είναι ωραίο μέρος

για να γεννηθείτε

αν δεν σας νοιάζει που μερικοί άνθρωποι πεθαίνουν

όλη την ώρα

ή έστω απλώς λιμοκτονούν

κάποιες ώρες

στο κάτω κάτω δεν πειράζει

αφού δεν είστε εσείς

 

Α, ο κόσμος είναι ωραίο μέρος

για να γεννηθείτε

αν δεν σας πολυνοιάζουν

λίγα ψόφια μυαλά

στις ψηλότερες θέσεις

ή μια δυο βόμβες

που και που

στα ανεστραμμένα σας πρόσωπα

ή άλλες τέτοιες απρέπειες

απ’ τις οποίες μαστίζεται η κοινωνία μας

με τους διακεκριμένους άνδρες της

και τους κληρικούς της

και τους λοιπούς αστυφύλακες

και τις διάφορες φυλετικές διακρίσεις της

και τις κοινοβουλευτικές ανακρίσεις της

και τις άλλες δυσκοιλιότητες

που η τρελή μας σάρκα

θα κληρονομήσει

 

Ναι ο κόσμος είναι το καλύτερο μέρος

για ένα σωρό πράγματα όπως το να κάνεις κουταμάρες

και να κάνεις έρωτα

και να είσαι λυπημένος

και να τραγουδάς φτηνά τραγούδια και να έχεις εμπνεύσεις

 

μετάφραση: Ρούμπη Θεοφανοπούλου

[isabella]

ΡΟΜΠΕΡΤ ΛΟΟΥΕΛ
1917-977
 

 

ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ
 

Σκέψου τον Λεωνίδα και τους οπλίτες ίσως

να λάμπουν λευτεριά

χτενίζοντας ο ένας του άλλου τα χρυσά Μποτιτσέλεια

μαλλιά στις Θερμοπύλες – φίλοι ι εραστές,

νύφη και γαμπρός –

κινήθκαν προς τη θέση θάνατος.

[isabella]

ΤΣΕΖΑΡΕ ΠΑΒΕΖΕ
1908-1950
 

 

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΘΑ ‘ΡΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΧΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ
 

ΕΣΥ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ...
 

Εσύ δεν ξέρεις τους λόφους

εκεί που χύθηκε το αίμα.

Όλοι μας φεύγαμε

όλοι μας ρίξαμε

το όπλο και τ’ όνομά μας. Μια γυναίκα

μας κοιτούσε που φεύγαμε.

Ένας μονάχα από μας

στάθηκε εκεί με σφιγμένη γροθιά,

είδε τον άδειο ουρανό,

έσκυψε το κεφάλι και πέθανε

μπροστά στον τοίχο, σωπαίνοντας.

Τώρα, ένα αιμάτινο κουρέλι

και τ’ όνομά του. Μια γυναίκα

μας περιμένει στους λόφους.

[isabella]

ΣΑΝΤΡΟ ΠΕΝΝΑ
1906-1977
 

 

ΑΡΚΕΙ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΤΩΝ ΕΦΗΒΩΝ
 

Αρκεί στον έρωτα των εφήβων

η αίσθηση της κατοχής του ήλιου,

καθώς ακινητούν στη ζεστή άμμο.

 

Έτσι είναι όλα. Δεν έρχεται ένας δυνατός άνεμος

να ανατρέψει την εκτυφλωτική ηρεμία.

 

Το βράδυ, στη σκιά της μητρόπολης

με φωνές και φωνές παίζουν τα παιδιά.

Στη σιωπή όμως, είναι ανώφελη ακόμη

 

κι η φωνή της καμπάνας.

 

[isabella]

ΛΑΓΚΣΤΟΝ ΧΙΟΥΖ
1902-1967

 

 

ΦΟΒΙΣΜΕΝΟΙ
 

Κλαίουμε

ανάμεσα στους ουρανοξύστες

όπως θρηνούσαν οι πρόγονοί μας

ανάμεσα στα φοινικόδεντρα

της Αφρικής.

Γιατί είμαστε μόνοι,

είναι νύχτα

και φοβόμαστε.

 

[Rakendytos]

Ομάρ Καγιάμ..

Μεσαιωνικό..
Η άνοιξη τα ρόδα της πώς τα γλυκανεμίζει
Τ' απόσκιο πώς του περβολιού το λατρευτό στολίζει
Μα εμένα δε γητεύουνε ποτές τα περασμένα
Το σήμερα να χαίρεσαι, το χτες μη σε σκοτίζει

Λαλέδες όπου φύτρωσαν, τριαντάφυλλα όπου ανθήσαν
Το αίμα κάποιου βασιλιά τριγύρω εκεί χύσαν
Και μενεξέδες όπου δεις να βγαίνουν απ' το χώμα
Ελίτσες θα 'ταν που ομορφιάς τα μάγουλα στολίσαν

Με το φεγγάρι πιες ...
Αφού κανείς μας δεν μπορεί
το αύριο να τ' ορίσει
γλέντα τη δόλια σου καρδιά
που η αγάπη βασανίζει

Με το φεγγάρι πιες κρασί
γιατί κι αυτό τ' αστέρι
θα ψάχνει αύριο να μας βρει
μ' άδικα θα γυρίζει
 

Τρία ρουμπαγιάτ...      
Σήκω και δώσε μου κρασί
τα λόγια είναι χαμένα
Απόψε το χειλάκι σου
θα 'ναι το παν για μένα

Κι όσο για τα ταξίματα
και για τα κρίματά μου
τα βλέπω σαν τα κατσαρά
μαλλιά σου μπερδεμένα

Για 'κείνα που δεν έκανα
και που 'χω καμωμένα
Αν έχω τη ζωή σωστά
είτε στραβά παρμένα

Αυτό θα 'ν' το μαράζι μου
κρασί λοιπόν, ποιος ξέρει
μη βγαίνει τούτ' η αναπνοή
στερνή φορά από μένα

Όταν θελήσει η μοίρα μου
τον κόσμο αυτό ν' αφήσω
και κάθ' ελπίδα για ζωή
απ' την καρδιά μου σβήσω

Μια κούπα από τη στάχτη μου
να φτιάξετε συντρόφοι
σαν θα γεμίζει με κρασί
μπορεί να ξαναζήσω
 (το λατρεύω αυτό..)


Το καλέμι...      
Από εξαρχής εγράφτηκε το τι είναι για να γένει
Και το καλέμι ακόπιαστα γράφει χωρίς να σβένει
Για το καλό και το κακό δε νοιάζεται καθόλου
Κι οι λύπες μας πανε άδικα κι οι κόποι μας χαμένοι

Απ' το καλέμι ότι γραφτεί ποτέ του δεν αλλάζει
Βαρυθυμιά γι' αυτό πολλή σε φέρνει σε μαράζι
Κι αν στη ζωή σου μείνει αυτό παντοτεινό σεκλέτι
Δεν αυγατίζει τη ζωή μηδέ σταλιά της βάζει

Σ' αυτήν εδώ την έρμη γη που ο άνθρωπος μαθαίνει
Πρώτα να βασανίζεται κι ύστερα να πεθαίνει
Καλότυχος που τη ζωή λίγον καιρό γλεντήσει
Μα πιο καλότυχη η ψυχή που αγέννητη απομένει

[Eltoro]

Robert Burns

O, my love is like a red, red rose,
That is newly sprung in June.
O, my love is like the melody,
That is sweetly played in tune.

As fair are you, my lovely lass,
So deep in love am I,
And I will love you still, my Dear,
Till all the seas go dry.

Till all the seas go dry, my Dear,
And the rocks melt with the sun!
O I will love you still, my Dear,
While the sands of life shall run.

And fare you well, my only Love,
And fare you well a while!
And I will come again, my Love,
Although it were ten thousand mile!

[blue-roses]

Το πέμπτο ορατό ποίημα        Πωλ Ελυάρ

Ζω μες στις αρίφνητες των εποχών εικόνες
Και των ετών
Ζω μες στις αρίφνητες εικόνες της ζωής
Μες στο υφάδι
Των μορφών των χρωμάτων της κίνησης των λόγων

Μες στην αιφνιδιασμένη ομορφιά
Μες στην κοινή ασκήμια
Μέσα στο φως τ’ ολόδροσο στη σκέψη θερμό στους πόθους
Ζω μες στη μιζέρια και τη θλίψη κι αντιστέκομαι
Ζω κι ας υπάρχει θάνατος

Ζω μες στο μετριασμένο φλόγινο ποτάμι
Σκοτεινό και διάφανο
Ποτάμι από μάτια και βλέφαρα
Μέσα στο πνιγερό δάσος μες στο μακάβριο λιβάδι
Για μια θάλασσα μακριά δεμένη στο χαμένο ουρανό
Ζω μες στην έρημο ενός πεπρωμένου λαού
Στο μυρμήγκιασμα του μοναχικού ανθρώπου
Και στ’ αδέρφια μου που ξαναβρήκα
Και ζω μαζί και στην πείνα και τον πλούτο
Στην ταραχή της μέρας και την τάξη του ερέβους

Δίνω το λόγο μου για τη ζωή δίνω το λόγο μου για το σήμερα
Και για το αύριο
Στ’ όνομα του συνόρου και της έκτασης
Στ’ όνομα της φωτιάς στ’ όνομα του καπνού
Στ’ όνομα του λογικού και στ’ όνομα της τρέλας
Κι ας υπάρχει θάνατος κι ας υπάρχει γη λιγότερο πραγματική
Απ’ τις αρίφνητες εικόνες του θανάτου
Είμαι επί γης κι όλα επί γης μαζί μου
Τ’ αστέρια είναι μες στα μάτια μου γεννάω τα μυστήρια
Στα μέτρα της γης που μας αρκεί

Η μνήμη κι η ελπίδα δεν της ορίζουν τα μυστήρια
Βάζουν θεμέλιο της ζωής αύριο σήμερα.

[blue-roses]

Η κίνησή μας
Πωλ Ελυάρ

Ζούμε μες στη λήθη των μεταμορφώσεών μας
Οκνηρή είναι η μέρα προκομμένη η νύχτα
Μια κούπα αγέρα μεσημεριάτικου η νύχτα τη φιλτράρει και τη φθείρει
Η νύχτα σβήνει τη σκόνη από πάνω μας

Όμως τούτη η ηχώ που κυλάει στη μέρα ακέρια
Τούτη η ηχώ έξω απ’ το χρόνο του άγχους ή των χαδιών
Η ακατέργαστη τούτη άβυσσος άνοστων κόσμων
Και κόσμων αισθητών διπλός είναι ο ήλιος της

Νά’ μαστε τάχα κοντά ή μακριά από τη συνείδησή μας
Πού νά’ ναι τα όρια οι ρίζες ο σκοπός μας

Κι όμως ατέλειωτη, η ηδονή των μεταμορφώσεών μας
Σκελετοί που ζωντανεύουν μες στα σαπίζοντα τείχη
Τα ανταμώματα που δόθηκαν σε αλόγιστες μορφές
Στην πανέξυπνη σάρκα στους τυφλούς οραματιστές

Τα αντάμωμα που έδωσε το πρόσωπο στην κατατομή του

Ο πόνος στην υγεία, το φως
Στο δάσος το βουνό στην κοιλάδα
Το ορυχείο στο άνθος το μαργαριτάρι στον ήλιο
Είμαστε κορμί με κορμί είμαστε γη πάνω στη γη
Γεννιόμαστε από παντού είμαστε ασύνοροι.

[blue-roses]

ΧΟΡΧΕ ΛΟΥΙΣ ΜΠΟΡΧΕΣ                                     1899-1986

Ο ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ
 

Δε θα μείνει στη νύχτα ούτ’ ένα αστέρι.

Δε θα μείνει η νύχτα.

Θα πεθάνω και μαζί μου όλο

τ’ ανυπόφορο σύμπαν.

Θα σβήσω τις πυραμίδες, τα μετάλλια,

τις ηπείρους και τα πρόσωπα.

Θα σβήσω το θησαύρισμα του παρελθόντος.

Θα κάνω σκόνη την ιστορία, σκόνη τη σκόνη.

Κοιτάζω τώρα το στερνό ηλιοβασίλεμα.

Ακούω το στερνό πουλί.

Κληροδοτώ το τίποτα σε κανέναν.

 

[seagull]

Lucio Dalla
μετάφραση Διονύσης Σαββόπουλος

Ο χρόνος που μετράει

Καλέ μου φίλε σου γράφω για να παρηγορηθώ
και εξ αιτίας της απόστασής μας, τρελά θα εξηγηθώ.
Μα από τότε που λείπεις, παρατήρησα ξανά
πως ο γέρο-χρόνος έφυγε μα κάτι ακόμα εδώ δεν προχωρά.

Σπανίως βγαίνουμε έξω κι ας είναι και γιορτές.
Αρκετοί σωριάζουν σάκους με άμμο στα παράθυρα και τις σκεπές.
Αλλος πάλι σωπαίνει για βδομάδες σα νεκρός
κι όσοι δεν έχουν κάτι τις να πούνε τους περισσεύει και καιρός.

Μα η μικρή οθόνη μας είπε για τη νέα χρονιά
έναν ανασχηματισμό ευρύ που καρτερούμε πώς και τι.
Θα 'χουμε, λέει, Χριστούγεννα και καρναβάλια καθ' εκάστη.
Κάθε Χριστούλης θα κατέβει απ' το σταυρό
και τα πουλάκια θα επιστρέψουν στο άστυ.

Θα έχει φαγοπότι και φως όλο το χρόνο,
θα βγάζουν λόγο και οι μουγγοί γιατί οι κουφοί μιλούσαν μόνο.
Θα επιτραπεί ο έρως όπως τον θέλει ο καθείς,
θα παντρευτούν και οι καλόγεροί μας μα κατόπιν δοκιμής.

Και ως δια μαγείας θα εξαφανιστούν
κάτι κρετίνοι, κάτι απαίσιοι που μας ταλαιπωρούν.
Βλέπεις αδερφέ μου, τι σου αραδιάζω ακριβέ μου;
Μα εδώ κοντεύω να φλιπάρω! Έστω σαν όνειρο αν το πάρω!

Βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις,βλέπεις κύριέ μου, παραμιλάω τρεκλίζω,
γελάω μ' όλα τα εφέ μου και συνεχίζω να ελπίζω.
Μα αν ο χρόνος ήταν μόνο για μιαν ώρα, κάτι σαν κομήτης,
πόσο σκληρό γίνεται τώρα καθώς χανόμαστε μαζί της.

Ο χρόνος που μετράει σε λίγο δεν θα είναι εδώ,
θα τον φάω ή θα με φάει,αυτά είχα να σου πω