Τάσος Λειβαδίτης

[blue-roses]

Έξοδος
 
H τελετή γινόταν στη μεγάλη σάλα, μόλις μ' είχαν ξεκρεμάσει απ' το ηλιοβασίλεμα, με τύλιξαν μ' ένα σεντόνι, μα οι πληγές φάνηκαν στον τοίχο, το πλήθος συνωστίζονταν στις σκάλες, ζητούσε ν' αναστηθώ, μα εγώ έπρεπε να μείνω αγνός από θαύματα, και κρυβόμουν πίσω απ' τα παλτά των ξένων στο διάδρομο, τρώγοντας τα φύλλα από παλιά ημερολόγια,
    το ξημέρωμα ήταν ωχρό πίσω απ' τις μπουκάλες, βγήκα στο δρόμο και γονάτισα στον πρώτο περαστικό, «γιατί το 'κανες;» με ρωτούσε ο Θεός, «είναι ο καιρός της βασιλείας μου, Kύριε, πώς ν' αρνηθώ;» και τότε ο Θεός μού 'βαλε στο χέρι αυτό το κλειδί, έτσι μπορώ τώρα ν' ακούω ήρεμος το ανελέητο βήμα πίσω απ' τον τοίχο, αθέατος μέσα σε όποια θεία εικόνα.
    Ήμουν τόσο μονάχος, που τα σκυλιά που με γάβγισαν στο δρόμο ανέβαιναν τώρα μαζί μου στον ουρανό.


 
 

[blue-roses]

Ξημέρωμα
 
O πατέρας φορούσε συνήθως έναν κατιφέ στο πέτο, κι η μητέρα
    μια ρόμπα με ζωγραφιστά αρχαία ειδύλλια
κι όταν παίζαμε στην αυλή πατούσαμε μόνο στις άσπρες πλάκες]

[blue-roses]

Πίνακας αγνώστου ζωγράφου
 
Kι έζησα πάντα με τον εαυτό μου, σαν δυο ακροβάτες που
    μισούνται θανάσιμα
που όλη τη μέρα βρίζονται και ραδιουργούν κι ετοιμάζει το
    θάνατο ο ένας του άλλου,
μα όταν έρθει η ώρα κι ανάψουν τα φώτα και το θέατρο
    ξεχειλίσει απ' την πελώρια αναμονή
ορθοί κι οι δυο πάνω στο απέραντο, μοιραίο σκοινί
νά, που βρίσκονται κιόλας πάνω απ' το μίσος και τον κίνδυνο
    και το θαυμασμό
και τον χρόνο ― αδερφωμένοι ξαφνικά
μες στην παμμέγιστη αρετή της Tέχνης.

[blue-roses]

Tο υπόγειο
 
Aν άρχιζε ο Θεός μια μέρα να μετράει όσα έφτιαξε,
άστρα, πουλιά, σπόρους, βροχές, μητέρες, λόφους,
θα τέλειωνε ίσως κάποτε. Eγώ κάθομαι εδώ, ολομόναχος,
    μέσα σε τούτο το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
και μετράω τα σφάλματα που έκανα, τις μάχες που έδωσα,
    τις δίψες, τις παραχωρήσεις,
μετράω τις κακίες μου, κάποτε θαυμαστές, τις καλωσύνες μου
συχνά επηρμένες, μετράω, μετράω, δίχως ποτέ μου
    να τελειώνω ― α, εσείς,
εσείς ταπεινώσεις, αλτήρες της ψυχής μου,
βαθύ, θρεπτικό ψωμί, αιώνιε πόνε μου,
όλη η δροσιά του μέλλοντος τραγουδάει μες στις κλειδώσεις μου
την ίδια ώρα που μου στρίβει το λαρύγγι η πείνα χιλιάδων
    φτωχών προγόνων,
κι ω ήττες, συντρόφισσές μου, που μέσα σε μια στιγμή
με λυτρώσατε απ' τους αιώνιους φόβους της ήττας.

Eίμαι κι εγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν, σε τούτο
    το υγρό υπόγειο, έξω βρέχει,
ένα σύμπαν ανεξιχνίαστο κι ανεξάντλητο κι απρόβλεπτο,
ένας Θεός καθόλου αθάνατος,
γι' αυτό και τρέμοντας από έρωτα για κάθε συγκλονιστική
κι ανεπανάληπτη στιγμή του.


 

[blue-roses]

ΜΙΚΡΗ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ

Ποιός είσαι,λοιπόν,πίσω απ'αυτό το πρόσωπο που η κάθε μέρα τ'αλλάζει,
ποιός είσαι πίσω απ'τις πράξεις που κάνεις τη μέρα,πίσω απ'τις πράξεις που συλλογίζεσαι τη νύχτα.
Αρίθμητα πρόσωπα μέσα σου,καθένα ζητάει να υπάρξει σκοτώνοντας το άλλο-ποιό ειναι το αληθινό;Ποιό είναι αυτό το πρόσωπο που κανείς καθρέφτης δεν μπορεί να σου το δώσει;
Αρπαγές,βιαιότητες,τρόμοι,εγκλήματα που δεν έκανες ορίζουν το αίμα σου.Κάθε χειρονομία σου είναι βαρειά από χιλιάδες ξένα κι άγνωστα πεπρωμένα.
Όταν λές]

[blue-roses]

Ο ΖΟΝΓΚΛΕΡ ΜΕ ΤΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΑ

Σα να μην ακουμπάς στο χώμα,μα σα νάσαι σε μια μεγάλη σκάλα πάνω,που κι αυτή σε μι'άλλη σκάλα στηρίζεται,κι εκείνη το ίδιο σ'άλλη,αναρίθμητες σκάλες, που όνομα αν θέλεις να τους δώσεις,πές τες]

[blue-roses]

Δολοφονία οργανωμένη

Μια δειλή πράξη σου σε κάνει να πεθαίνεις μέσα στους άλλους
με μια συγγνώμη αργοπορημένη πεθαίνουν οι άλλοι μέσα σου.
Λίγη περισσότερη σιωπή μπορεί να σκοτώσει το ίδιο αλάνθαστα,όπως και μια λέξη.Μια κίνηση αδιαφορίας,ένα βλέμμα επίμονο,το κουδούνι που δε χτύπησε,το γράμμα που ήρθε,κάνουν το ίδιο καλά τη δουλεία τους οπως ένα μαχαίρι ή λίγο υδροκυάνιο.Κάθε μέρα,όλες τις νύχτες,24 ολάκερες ώρες ο φόβος σκοτώνει,η απροδιοριστία σκοτώνει,τ'όνειρο σκοτώνει,η πράξη σκοτώνει...
Κι όταν πεθαίνεις
κανείς δεν ξέρει από πόσους καθημερινούς θανάτους
σε προφυλάσει
αυτό το μικρό χωματένιο ύψωμα.

[cna]

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος          
 
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ' απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν' άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ΄ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
απ' τ' άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν' ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ' αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ' αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια
σα να στεκόσουνα μπροστά σ' ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ' την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν' ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

[Rakendytos]

Ο Στάλιν δεν πέθανε

Οταν οι εργάτες χτίζουν τις μεγάλες γέφυρες για να περάσει το μέλλον

Ο Στάλιν ζει.

Οταν οι κόκκινοι φαντάροι αγρυπνάνε για την πατρίδα τους και την Ειρήνη

Ο Στάλιν ζει.

Οταν μισούμε τον πόλεμο, όταν αντιστεκόμαστε στον πόλεμο

Ο Στάλιν ζει.

Οταν ελπίζουμε, όταν τραγουδάμε, όταν παλεύουμε

Ο Στάλιν ζει.

(...)

Γιατί ο Στάλιν δεν είναι ένας άνθρωπος για να μπορεί να πεθάνει

Ο Στάλιν είναι η ελπίδα και το ψωμί, είναι τ' ατσάλι και η Ειρήνη.

Ο Στάλιν είναι ποτάμι και φράγμα, υψικάμινος και σημαία.

Ο Στάλιν είναι το μεγάλο αγκωνάρι που ακουμπάει ο κόσμος.

(...)

...τι θυμηθηκα παλι.  Δουλευοντας το ατσαλι..

[angelatr21]

ΚΕΡΔΗ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ
 Τις μερες συνηθως ονειρευομαι η ματαιοπονω, αμφιβαλλω η υποκυπτω,
αλλα οταν κατεβει η νυχτα τρεχω απο κηπο σε κηπο και ακουμπωντας
το αυτι μου στις φλουδες των δεντρων
    ακουω εκεινον τον αρχαιο λυγμο.

[ixnografia]

Τασος  Λειβαδιτης   Eρωτήματα  

"O κόσμος μόνο όταν τον μοιράζεσαι υπάρχει..."

[angelatr21]

Το σουρουπο ο ηλιος ακουμπαει λιγα ροδα στους καπνοδοχους
η αισθηση πως κατι εχει χαθει για παντα ,η βεβαιοτητα πως δεν θα ξαναβρεθει ποτε
φυλλα του φθινοπωρου κιτρινα τα παιρνει ο ανεμος
ω ,μη με ρωτας που πανε
τα βραδια πλανιεμαι στους δρομους ανακαλυπτοντας ωραιες θλιψεις
   γι αυριο
κι η ποιηση ειναι η νοσταλγια μας για κατι ακαθοριστο που ζησαμε
      καποτε μες στ ονειρο
ω μη ρωτας που παμε........

[angelatr21]

Πισω απο καθε μεθυσο στεκει μια παλια πικρη λεξη
που του ηπιε ολο του το κρασι..........

[angelatr21]

Οι νυχτες του χειμωνα μεγαλωνουν κλεβοντας τις εγνοιες της μερας
ο ποιητης χανεται για μια λεξη , οι εραστες για μιαν απαντηση
οι αιχμαλωτοι απελευθερωνονται μ ενα μοναχα πυροβολισμο
το ουρανιο τοξο ειναι η παραξενη αλληλογραφια αναμεσα σε δυο
      καταφρονεμενους.

[angelatr21]

Και καμια φορα ενω ειμαι μονη στην καμαρα ,κρυβω τα λιγα χρηματα μου ,
για να μπαινει πιο αφοβα απο το παραθυρο το φως του φεγγαριου  .