τραγουδια της Αριστερας.. (και της προοδου..)

[Rakendytos]

Ο Ντίκ..

Δημητριάδη Μαρία

Μουσική/Στίχοι: Μικρούτσικος Θάνος/Ρίτσος Γιάννης
 

 
Η πέτρα σταυρωμένη απ' τον άνεμο
ο άνεμος, η σιγαλιά,
δεν ακούγεται τίποτα
μόνο το καρδιοχτύπι της πέτρας
κι πέτρα της καρδιάς που δουλεύεται
με το θυμό και με τον πόνο
βαριά, σιγά και σταθερά
 
Μπόλικη πέτρα
μπόλικη καρδιά
να χτίσουμε τις αυριανές μας φάμπρικες
τα λαϊκά μέγαρα
τα κόκκινα στάδια
και το μεγάλο μνημείο των Ηρώων της Επανάστασης
 
Να μην ξεχάσουμε και το μνημείο του Ντικ
ναι, ναι, του σκύλου μας του Ντικ
της ομάδας του Μούδρου
που τον σκοτώσαν οι χωροφυλάκοι
γιατί αγάπαγε πολύ τους εξόριστους
 
Να μην ξεχάσουμε, σύντροφοι, τον Ντικ
το φίλο μας τον Ντικ
που γαύγιζε τις νύχτες στην αυλόπορτα άντικρυ στη θάλασσα
κι αποκοιμιόταν τα χαράματα
στα γυμνά πόδια της Λευτεριάς
με τη χρυσόμυγα του αυγερινού
πάνω στο στυλωμένο αυτί του
 
Τώρα ο Ντικ κοιμάται στη Λήμνο
δείχνοντας πάντα το ζερβί του δόντι
 
Μπορεί μεθαύριο να τον ακούσουμε πάλι
να γαυγίζει χαρούμενος σε μια διαδήλωση
περνοδιαβαίνοντας κάτου απ' τις σημαίες μας
έχοντας κρεμασμένη στο ζερβί του δόντι
μια μικρή πινακίδα " κάτω οι τύραννοι"
 
Ήταν καλός ο Ντικ

[Rakendytos]

[size=24]Τσε Γκεβάρα[/size]

Δημητριάδη Μαρία

Μουσική/Στίχοι: Μικρούτσικος Θάνος/Λάδης Φώντας
 
Από την κορφή του Κιλιμάντζαρο σε κράζω
Τσε, ξεχασμένε στα βουνά της Βολιβίας
Τα χρόνια όλα της φωτιάς ξαναμοιράζω
Γέψου μαζί μας, το φιλί της ουτοπίας
 
Τα εικοσάχρονα παιδιά που γεννηθήκαν
την ώρα που ʽμπαινε ο Φιντέλ μέσʼ στην Αβάνα
στο Ογκαντέν χιλιάδες τώρα πέφτουν
μέσ' απ' του Λένιν αεροπλάνα
 
Όμως μην κάθεσαι νεκρός μέσα στα χιόνια
κι έχεις στα μάτια σου μια μάσκα απορίας
Αν εσύ βιάστηκες, ή άργησαν τα χρόνια
έλα ξανά στο ραντεβού της Ιστορίας

[Rakendytos]

[size=24]Το γελαστό παιδί[/size]
Φαραντούρη Μαρία

Μουσική/Στίχοι: Θεοδωράκης Μίκης/Ρώτας Βασίλης
 
Ήταν δεκαοχτώ Νοέμβρη, πέρα στο Μακρούμ μπροστά
φτάσαν τακτικοί χακένιοι με τα μεταγωγικά
Τα παιδιά τους καρτερούσαν του στρατού του λαϊκού
και με τις χειροβομβίδες τους εκάμαν τʼ αλατιού
 
Ήταν πρωί τʼ Αυγούστου, κοντά στη ροδαυγή
βγήκα να πάρω αγέρα στην ανθισμένη γη
Βλέπω μια κόρη κλαίει, σπαρακτικά θρηνεί
σπάσε καρδιά μου, εχάθη το γελαστό παιδί
 
Είχεν αντρειά και θάρρος κι αιώνια θα θρηνώ
το πηδηχτό του βήμα, το γέλιο το γλυκό
Ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή        
σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί  
 
Μόνʼ να ʼταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι
και μόνον από βόλι Εγγλέζου να ʼχε πάει
Από απεργία πείνας μέσα στη φυλακή
θα ʼταν τιμή μου που ʼχασα το γελαστό παιδί
 
Βασιλικιά μου αγάπη μʼ αγάπη θα στο λέω
για τʼ ό,τι έκανες αιώνια θα σε κλαίω
Γιατί όλους τους εχθρούς μας θα ξέκανες εσύ  
δόξα τιμή στʼ αξέχαστο γελαστό παιδί

[Rakendytos]

[size=24]Μπελογιάννης[/size]
Νταλάρας Γιώργος

Μουσική/Στίχοι: Θεοδωράκης Μίκης/Θεοδωράκης Γιάννης
 
 Ο Μπελογιάννης
βροχή μέσα στους κάμπους
Στην πέτρα, στο στάχυ
στου σπιτιού μας τη σκεπή
 
Στο χώμα μας βαθιά η αγκαλιά σου
κρατάει η πέτρα τη λευτεριά
Κόκκινη γαρουφαλλιά
του ήλιου φωτιά

[Rakendytos]

[size=24]Το ταγκό του Εφιάλτη/Τραγούδι κόκκινο θα πω[/size]

Μπέζος Γιάννης & Μπάσης Δημήτρης

Μουσική/Στίχοι: Θεοδωράκης Μίκης/Θεοδωράκης Γιάννης
 
Ποιος δεν ξέρει τον Εφι- τον Εφιάλτη, τον Εφιάλτη
ο Εφιάλτης ήταν ο πρώτος προδότης
 
Πεζό: Ο Εφιάλτης ήταν ο πρώτος προδότης
Τότε ακόμα η προδοσία ήταν αμάρτημα
 
Πεζό: Τότε ακόμα η προδοσία ήταν αμάρτημα
 
Θεοί κι ανθρώποι τιμωρούσαν σκληρά τον προδότη
Ποιος δεν ξέρει τον Εφιάλτη, ο Εφιάλτης
 
Μουσική: Ήταν ο πρώτος προδότης
 
Αργότερα η προδοσία έγινε επάγγελμα
Αργότερα η προδοσία έγινε επάγγελμα
Οι προδότες πηγαίναν στη δουλειά τους, λα λα, λα λα, λα, λα
όπως οι μαγαζάτορες στα μαγαζιά τους, λα λα, λα λα, λα, λα λα, λα λα, λα
πουλούσαν την πραμάτεια τους και παίρναν το μισθό τους τακτικά
Παντρευόνταν ανάμεσά τους, να μην προδώσουν της ρά-
της ράτσας τη σειρά
 
Πεζό: Το θέλεις, λοιπόν
 
Κι όμως όλος ο κόσμος θυμόταν ακόμα την ιστορία του Εφιάλτη, τόσα χρόνια
Ώσπου η προδοσία γίνηκε αρετή
Έγινε καθήκον, και για τους προδότες
θεσπίστηκε εύφημος μνεία ειδική
 
Πεζό: Στο σεμνό προδότη, τη μεγάλη προδοσία πιστοποιούσα
η πατρίς ευγνωμονούσα . Ποιος θυμάται πια τον Εφιάλτη
 
Μουσική: Ξέρει τον Εφι-...ο πρώτος προδότης
 
Πεζό: Το θέλεις, λοιπόν
 
 Την ιστορία που θα πω  -την πήραν ταχυδρόμοι
 τη θάψαν στην ψυχή βαθιά, στη λησμονιά, κλειστοί είναι τώρα οι δρόμοι    
 
Οι παπαρούνες μαύρες στη γη, ο ουρανός πληγή ανοιχτή
τα βήματά μου χάνονται, πέτρα στο νερό
όπου κι αν μ' αγγίξεις στο κορμί πονώ
Γέρνουν τα πουλιά, νεκρά τ' αστέρια, στ' Αυγούστου τη φωτία
λιώνουν τα μεσημέρια. όπου κι αν μ' αγγίξεις στο κορμί πονώ
 
Μουσική: Ποιος δεν ξέρει τον Εφι-...ο πρώτος προδότης
 
Πεζό: Το θέλεις, λοιπόν
 
 Τραγούδι κόκκινο θα πω  -μέσα στους άδειους δρόμους
 μέσα στις άδειες τις καρδιές, τις ά-πο-νες, όλο σκουριά και φόβους    
Στης αγάπης την κορφή πάλι ο σταυρός και ο καιρός
φωνάζει, θάναι τρελός
όποιος τον αντικρίσει, όποιος μπροστά του σταθεί
όποιος γι αυτόν θα μιλή-σει πάνω του θα καρφωθεί
Είναι η νύχτα άσπρη σαν φόνος, είναι ο φόβος μαύρος σα θάνατος
μαύρος σα θάνατος, μαύρος σα θάνατος
θέλω, θέλω, θέλω να μιλήσω, θέλω, θέλω, θέλω να μιλήσω
 
 Τραγούδι κόκκινο θα πω  -με παγωμένα χείλη
 για την αντάρτικη γενιά, αστροφεγγιά, χορτάρι και τριφύλλι  
 
Μουσική: Ποιος δεν ξέρει τον Εφι-...ο πρώτος προδότης
 
Πεζό: Το θέλεις, λοιπόν
 
Είναι η νύχτα άσπρη σαν φόνος, είναι ο φόβος μαύρος σα θάνατος
μαύρος σα θάνατος, μαύρος σα θάνατος
θέλω, θέλω, θέλω να μιλήσω, θέλω, θέλω, θέλω να μιλήσω
 
Μουσική: Είναι η νύχτα...σα θάνατος
 
θέλω, θέλω, θέλω να μιλήσω, θέλω, θέλω, θέλω να μιλήσω
θέλω, θέλω, θέλω να μιλήσω

[Rakendytos]

[size=24]Μαύρα κοράκια[/size]

Δημητριάδη Μαρία
 
Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά
πέσανε πάνω στην εργατιά
άγρια κράζουν, για αίμα διψούν
τον Δημητρώφ στην κρεμάλα να δουν
 
Τον Τάνεφ και Ποπώφ
τον Ντέλμαν κι άλλους
αντιφασίστες αρχηγούς
και στην Καντώνα
χιλιάδες σφάζουν
προλεταρίους ηρωικούς    
Γίγας στους γίγαντες ο Δημητρώφ
βράχος γρανίτης στέκει ορθός
τους δικαστές του χτυπάει σκληρά
τους ξεσκεπάζει, τους ποδοπατά
 
Και μπρος στο θάνατο
και την κρεμάλα
έδειξες σ' όλους, Δημητρώφ
τους προλετάριους
της οικουμένης
το δρόμο για το λυτρωμό    
Ήρωες τέτοιοι μπορούν μοναχά
να βγούνε μέσ' απ' την εργατιά
Δοκιμασμένος στη μάχη σκληρά
κρατάς εσύ τη σημαία ψηλά
 
Της τρίτης Διεθνούς
του Λένιν, Στάλιν
κι έδειξες σ' όλους τους λαούς
πώς να παλεύουν
πώς να νικάνε
τους ταξικούς τους τους εχθρούς
 
Της επανάστασης
και της θυσίας
κι έδειξες σ' όλους τους λαούς
πώς να παλεύουν
πώς να νικάνε
τους ταξικούς τους τους εχθρούς..

[seagull]

Τα τραγουδια της Αμαρτίας του Χατζηδάκη...30/3/97 σε πρωτη παγκ εκτέλεση στα Χανιά και μετά από 36 χρόνια οι 6 Λαϊκές..Απίθανη ηχογράφιση και σπάνια απόδοση

[kuria]

ΕΝΑ ΤΟ ΧΕΛΙΔΟΝΙ
(Μ. Θεοδωράκης - Ο. Ελύτης)


Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή

για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή.

Θέλει νεκροί χιλιάδες να ‘ναι στους τροχούς

θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.

Θεέ μου πρωτομάστορα, μ’ έχτισες μέσα στα βουνά.

Θεέ μου πρωτομάστορα μ’ έριξες μες στη θάλασσα.

Πάρθηκεν απ’ τους μάγους το σώμα του Μαγιού

το ‘χουνε θάψει σ’ ένα μνήμα του πέλαγου.

Σ’ ένα βαθύ πηγάδι το ‘χουνε κλειστό

μύρισε το σκοτάδι κι όλη η άβυσσο

Θεέ μου πρωτομάστορα μέσα στις πασχαλιές κι εσύ.

Θεέ μου πρωτομάστορα μύρισες την Ανάσταση

[kuria]

ΜΕ ΤΟΣΑ ΦΥΛΛΑ

Μπιθικώτσης Γρηγόρης
Μουσική/Στίχοι: Θεοδωράκης Μίκης/Ρίτσος Γιάννης
 

Με τόσα φύλλα σου γνέφει ο ήλιος καλημέρα
Με τόσα φλάμπουρα να λάμπει ο ουρανός
Και τούτοι μες στα σίδερα, και κείνοι μες στο χώμα
Και τούτοι μες στα σίδερα, και κείνοι μες στο χώμα
Σώπα, όπου να ’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες  
Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας  
Κάτω απ’ το χώμα, μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε της καμπάνας το σκοινί
προσμένουνε την ώρα, προσμένουν να σημάνουν την Ανάσταση
Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας
Δεν μπορεί κανείς να μάς το πάρει  
Σώπα, όπου να ’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες  
Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας

[Pappas10]

Χωρίς ίχνος ειρωνίας...

... αλλά τώρα θυμήθηκα το "Δικτάτωρ καλεί Θανάση...." να σκάει μύτη ο ΜΕΓΑΛΟΣ μέσα στο χωριό που βγάζει ο σφυγγοκωλάριος της χούντας λόγο με το "ΣΩΠΑ ΟΠΟΥ ΝΑ' ΝΑΙ..." στα μεγάφωνα του φορτηγού.

ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΗΝΗ.

[Pappas10]

Το αγαπημένο μου

[size=24]Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους
γυναίκες και άντρες με όπλα στους ώμους
στο κόκκινο λάβαρο πάντα πιστοί        | 2x
στην σάλπιγγα πλάι που μας προσκαλεί   | 2x
 
Συθέμελα ρίχτε παλάτια και θρόνους
βαριές αλυσίδες πορφύρες και νόμους
ντροπή στον εργάτη, στον σκλάβο ντροπή   | 2x
στο αίμα αν δεν πνίξει μια τέτοια ζωή    | 2x
 
Εμπρός να τσακίσουμε τυράννους, φασίστες
της νέας Ελλάδας να γίνουμε χτίστες
ντροπή για το νέο στη μάχη αν δεν ριχτεί   | 2x
για την λαοκρατία, την τίμια ζωή           | 2x
 
Ελλάδα και Κύπρος βαθειά τιμημένα
δρόμοι κι εδάφη που βάφτηκαν μ' αίμα
μας στέλνουν μηνύματα, στέλνουν κραυγές
εμπρός επαναστάτες, για νίκες λαμπρές

μας στέλνουν μηνύματα, στείλουν κραυγές
εμπρός επαναστάτες, εμπρός κομουνιστές[/size]

[Pappas10]

Το μόνο κόλυμα που τραβάω με το άνωθεν άσμα είναι η πίστη στο "Κόκκινο Λάβαρο"...

... χάθηκε ο κόσμος να είναι Πράσινο γμ το κέρατο μου... έστω βεραμάν...


... τέλος πάντων.

[Pappas10]

Μαλαματένια λόγια

Μουσική/Στίχοι: Μαρκόπουλος Γιάννης/Ελευθερίου Μάνος

Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές
τ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χτες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές
 
Τ' αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία
και να ‘σουν ράφτρα μες την Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ' αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ' άστρο του φονιά
 
Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ' του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή
 
Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ' το παλιό μαρτύριο να 'χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ' ασετιλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά
 
Και στ' ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πως έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πως το ‘φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή
 
Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά
 
Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας μέρα κακή
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βαλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί
 
Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς

[Pappas10]

Από κάμπους και λαγκάδια κατεβαίνει η αγροτιά,
μ'υψωμένα τα δρεπάνια χαιρετάει την εργατιά.

Χρόνια τώρα εμείς σκυμμένοι σκάβουμε τη μαύρη Γη
και τα πλούτη μας τα παίρνουν οι τυράννοι οι αστοί.

Ό,τι βλέπετε μπροστά σας απ'τα χρόνια τα παλιά,
στη δουλειά μας τα χρωστάτε, ζήτω-ζήτω η εργατιά!

[kuria]

Χωρίς ίχνος ειρωνίας...

... αλλά τώρα θυμήθηκα το "Δικτάτωρ καλεί Θανάση...." να σκάει μύτη ο ΜΕΓΑΛΟΣ μέσα στο χωριό που βγάζει ο σφυγγοκωλάριος της χούντας λόγο με το "ΣΩΠΑ ΟΠΟΥ ΝΑ' ΝΑΙ..." στα μεγάφωνα του φορτηγού.

ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΗΝΗ.

και εγω αυτη τη σκηνη σκεφτομουν οταν δημοσιευα, καθως και το πως και ποτε ειχαμε κανει τον αναλογο σχολιασμο...